Eerste Keren Lijst #3 – Aannames over jezelf

Al sinds het begin van dit jaar houd ik een Eerste Keren Lijst bij. Dat ik dit inmiddels dus al 8 maanden doe, is iets waar ik mezelf best wel mee verbaas. Maar het is te leuk om het niet te doen. Of eigenlijk is leuk niet het juiste woord, het is interessant en het is iets geworden om echt iedere keer (dat ik dus iets voor de eerste keer doe,) bij stil te staan. De ene keer dat ik een update geef zijn er niet heel veel spannende dingen gebeurd, de andere keer wat meer. Dit is duidelijk zo’n andere keer.

Laat ik maar meteen met de twee grootste Eerste Keren beginnen. Dat zijn tenslotte de dingen waarover ik het meeste te vertellen heb, omdat ze de meeste indruk op me hebben gemaakt.

In mijn eentje verhuizen

Natuurlijk, toen ik uit huis ging, ging ik ook alleen wonen. Ik verhuisde naar een appartement bij mijn ouders in de buurt en ik had alles daar al. Ik hoefde dus niet echt opnieuw te beginnen. Toen ik naar Amsterdam verhuisde, deed ik dat samen met Jamie, dus dat was anders. Als je samen in een nieuwe stad komt wonen, is dat heel anders dan wanneer je in je eentje naar een nieuw huis in een nieuwe stad verhuist – begrijp ik nu.

En dan kan je tien keer dertig zijn geworden deze maand, maar verhuizen is dan opeens toch best wel spannend. Ook krijg ik alle nodige hulp van mijn lieve vrienden en familie en ik ben daar ontzettend dankbaar voor. Maar toch blijft het spannend. Ik vind dat je dat ook gewoon moet kunnen zeggen en ik schaam me er ook niet voor. Sowieso schaam ik me tegenwoordig niet meer zo om bepaalde dingen uit te spreken, maar dat is een onderwerp voor een andere blogpost denk ik.

Verhuizen in je eentje is ook heel erg leuk, want je mag alles zelf kiezen. Dit huis is 100% een Merelhuis. Met alleen maar spullen en meubels die ik mooi vind en die ik heb gekozen. En het huis staat in de buurt die ik heb gekozen. Sowieso is het het huis dat ik helemaal zelf heb gekozen. Ik kocht een fiets via Facebook en die staat nu voor de deur. En nu kan ik helemaal zelf kiezen waar ik naartoe wil fietsen. Ik mag ook zelf kiezen in welk tempo ik deze stad eigen wil maken (ik moet zeggen dat dat aardig gaat en dat ik al niet meer verdwaal onderweg van de supermarkt naar huis,) en ik heb zelf een werkplek gekozen en gehuurd. (ook hierover in een andere blogpost meer, want ook hier heb ik alweer een heleboel over te vertellen.) Ik denk dat ik sowieso kan zeggen dat ik voor het eerst in mijn leven alles echt zelf kies en het voelt zo goed.

Lowlands

Hier kom ik bij het onderwerp: ‘aannames over jezelf.’ Als ik bepaalde dingen nog nooit eerder heb gedaan en een beetje spannend vind, dan heb ik de neiging om heel hard te roepen: ‘dat is niks voor mij.’ Ook roep ik graag: ‘zie ik eruit als iemand die…?!’ en dat bedoel ik dan als grap, want ja, je angsten een beetje weglachen is vaak makkelijker dan toegeven dat je iets eng vindt.

Een meerdaags festival is zoiets wat ik eng vond. Waarom precies kan ik eigenlijk niet uitleggen. Ik ben niet per se panisch voor grote mensenmassa’s en ik heb ook niet het idee dat er heel enge dingen gebeuren op zo’n festival, maar het heeft denk ik een beetje te maken met het feit dat ik moeite heb met loslaten. Maar dat is met alles. Daar loop ik op reis bijvoorbeeld ook wel eens tegenaan. Dan gaan dingen anders dan ik gedacht had en dan krijg ik nog wel eens een kleine freak out. Ik kom er steeds meer achter hoe ik mijn hele leven al bezig ben om overal controle over te houden. Op reis, of op een meerdaags festival, kan dat gewoon niet. Er gebeuren altijd dingen die anders lopen dan je verwacht had. Er zijn altijd omstandigheden waaraan je je moet aanpassen. Dat is iets waar ik dan dusdanig tegenop kan zien, dat ik maar weer van me afroep: “zie je mij al 4 dagen op Lowlands rondlopen?! doe eens normaal!” Totdat vrienden dit jaar zeiden: eh, waarom niet? Je zult het geweldig vinden, het is 1 groot feest.

En toen ik perskaarten kon krijgen dacht ik: fuck it, ik ga dus gewoon. Ook al zit ik middenin een verhuizing en komt het eigenlijk heel erg slecht uit allemaal. Ik ga gewoon. Oké niet the real deal, geen vier dagen, want dat lukte tijdtechnisch gewoon écht niet, maar ik begin gewoon eens met twee dagen. Wat ben ik blij dat ik ben gegaan, want ik heb echt het allerbest weekend in máánden gehad. Wat was dit geweldig en wat vond ik het jammer om naar huis te moeten gisteravond. Ik had nog dagen door kunnen gaan. De sfeer, de muziek, de lieve mensen, de gezelligheid, de zon en de regenbuien – letterlijk alles vond ik geweldig.

In het begin moest ik er even inkomen en ging ik gewoon maar plassen bij de wc’s van de persruimte, want daar is het minder druk en schoner. Ik ging ook daar drankjes halen, want dan hoef je niet zo in de rij te staan. En bij de gigs ging ik niet naar voren proberen te komen naar het podium, want ik wilde niet geplet worden. Ik hield me een beetje in, keek veel om me heen, niet te uitbundig allemaal. Ik was me heel erg bewust van mezelf in de ruimte.

Gisteravond, voordat ik naar huis ging maakte het me allemaal niks meer uit. Ik heb wel duizend keer hardop gezegd: ‘ik denk helemaal nergens aan.’ Ik was daar zo euforisch over en voelde me zo gelukkig (en geliefde) dat ik tijdens het optreden van James Blake in huilen uitbarstte. (en ja, ook omdat ik misschien een biertje te veel op had en de muziek waanzinnig goed was, het was vooral een mix van geluksgevoelens) Het was alsof alles er even uitkwam. Er stonden allemaal lieve mensen (dankjewel lieve crew, als jullie dit lezen,) klaar om me te knuffelen en niemand vond het stom dat ik huilde. Nou ja, of in elk geval liet niemand dat merken, dus dat was fijn.

Ik denk dat dit weekend een grote les in ‘ga gewoon eens genieten, Merel’ was. Ik zat in de zon op te drogen van de regenbui die daarvoor ons heen was gekomen, ik praatte met mensen die ik niet kende, ik danste uren lang, ik hoorde de allerbeste muziek, ik at vegan burgers en ik dronk biertjes (vergeten op mijn Eerste Keren Lijst te zetten, maar een half jaar geleden weigerde ik nog bier te drinken omdat ik dat echt helemaal niks vond. Wat er allemaal kan veranderen.) Ik liep door de avondzon en realiseerde me: ik ben echt een ongelooflijk bevoorrecht meisje. Ik heb de allerleukste mensen om me heen die om me geven en ik geef om hen, ik ben gezond en ik krijg waanzinnige kansen. Toen droogden mijn tranen op (ja, dat huilen duurde wel even,) at ik een Dutch Weed Burger en besloot ik: volgend jaar ben ik hier weer. En dan vier dagen en gewoon op de camping. Ja, dit was echt een extreem goede eerste keer. En die aanname over mezelf, dat ik geen mens ben voor festivals, die laat ik bij deze los.

Andere Eerste Keren

Ik heb nog een paar andere Eerste Keren voor je hoor. Zoals dat ik ben gaan floaten. Ja zeker, dat is wat je denkt dat het is: drijven. Op zout water. Het is geweldig en ontspannender dan alle sauna’s en bubbelbaden bij elkaar. Inhoudelijk hoef ik daar niet zo veel over te vertellen, behalve dan dat het voelt alsof het heel goed is voor je lichaam en dat ik er heel rustig van werd. Waar ik normaal een gedachten stroom heb die nooit ophoudt, kon ik nu even alles uitzetten en aan één ding tegelijkertijd denken. Misschien komt het doordat je niet bezig hoeft te zijn met je lichaam? Je voelt je lichaam namelijk niet echt, omdat je gewichtsloos drijft in het water. (of eigenlijk moet ik zeggen: je voelt je lichaam wel, maar het weegt niks. Het voelt alleen maar positief en zacht en warm.) Ik zou dit zeker vaker willen doen, want ik vond het echt heel erg fijn. (ik deed het bij Koan Floating aan de Herengracht in Amsterdam. Geen reclame, gewoon zelf betaald en geen aandelen ;))

Misschien een beetje een gekke, of anders dan andere, eerste keer in dit lijstje: ik was alleen in Keulen, voor een campagne. Ik ga natuurlijk wel vaker alleen op reis, maar dit keer was ik alleen in het buitenland aan het werk en alles ging prima. Ik was alleen helaas ziek (grieperig,) dus hoewel ik het ontzettend leuk had en Keulen een te gekke stad is, was ik na anderhalve dag zo ontzettend op dat ik besloot naar huis te gaan. Terwijl ik dus eigenlijk nog een nacht en een dag te gaan had. Ik twijfelde niet, pakte een taxi naar het station en besloot mijn ticket in te wisselen. En zo zat ik een uur later in de trein naar huis. Dat voelde zo goed, omdat ik gewoon besloot: ik moet nu even voor mezelf zorgen en kiezen. Ik gun het mezelf om naar huis te gaan en ga mezelf niet pushen om nog een nacht en een dag langer te blijven, omdat ik vind dat dat moet. (en omdat de organisatie dat voor me had geregeld.) Dat is ook wel een Eerste Keer, vind ik zelf. Het hoort allemaal in het plaatje van een beetje loslaten denk ik.

Verder stond ik voor het eerst op een berg. Dat is ook nog gebeurd vorige maand, bizar. Ik heb daar al uitgebreid over geschreven in dit artikel. Dat reisje naar Zwitserland zal ik nog heel erg lang koesteren.

Er waren vast nog meer kleine Eerste Keren, maar ik vind het voor nu wel weer even genoeg. Het blijft fascinerend hoeveel er in een korte tijd kan gebeuren en veranderen – staan jullie daar ook wel eens bij stil? Ok, en dan nu uit mijn festivalbubble en weer over tot de orde van de dag. Verhuizing afronden en deadlines halen. Ook allemaal prima. Ik zit vol met energie en inspiratie, dus dat komt allemaal goed. En zaterdag sta ik alweer te dansen op een festivalletje in Rotterdam (Vrije Volk festival – wie gaat er ook?) Met dat genieten komt het dus ook wel goed. Happy summer!