Super leuk dat het zomer is. Kijk me toch eens blij staan kijken naar die bloemetjes in de tuin. Te gek. Het was alleen ‘s ochtends nogal een strijd in mijn hoofd voordat ik überhaupt een beetje leuk op de foto kon. Het beloofde die dag namelijk écht heel erg warm te worden. En als er iets is waar ik de kriebels van krijg, dan is van heel warme dagen en van het moeten bedenken wat ik dan in vredesnaam aan moet. Ik bedoel, met die hobbels en bobbels van mij, waar je ook niet echt omheen kunt, voel ik me toch eigenlijk in de herfst en winter het ‘veiligst.’ Lekker de boel verstoppen onder laagjes, lange mouwen en dikke panty’s. Dat kán natuurlijk ook wel in de zomer, maar echt vrolijk word je er niet van, in verband met oververhitting.
Een vluchtig rondje over Twitter op een warme dag laat al gauw zien dat ik niet de enige ben die met deze kwestie worstelt. Niemand wil het te warm hebben, maar ook niemand wil binnen blijven en zichzelf voor een paar maanden verstoppen. Ik bedoel, dat is ook niet echt een optie, aangezien je naar je werk moet of je kind naar school moet brengen. En je vrienden vinden het misschien ook nog wel eens leuk om met je te barbecuen dit seizoen. Dilemma’s.
Ik las tweets van vrouwen die ik persoonlijk prachtig vind, maar die worstelen met het feit dat ze korte mouwen moeten dragen, ‘omdat ze hun eigen armen niet kunnen aanzien.’ Of mensen die hun te witte benen niet willen showen onder een korte broek – ironisch natuurlijk, want zo gaan ze ook zeker nooit een kleurtje krijgen. We vinden onszelf eigenlijk allemaal óf te dik voor een bikini óf te dun voor een leuk zomerjurkje, we zijn te wit, onze lijven moeten tot in de perfectie geschoren en stél je voor dat iemand die gekke wiebeltenen van ons opgemerkt heeft op dat overvolle terras.
We willen misschien niet etend gezien worden – ‘geen wonder dat hij/zij zo dik is. Zie je wel dat hij/zij net als alle andere tienduizenden mensen op het strand een raketje eet? Dan vraag je er ook om, hoor!’ – we willen niet zwetend geroken worden. We zijn bang voor plakken en schuren, voor stofjes die zo dun zijn dat ze tegen onze hobbels en bobbels aanwaaien en we vragen ons af: hadden we niet tóch nog even snel een Brazillian wax moeten laten doen? Komt het er niet op neer dat we zo onszelf het liefste zo klein en onopvallend mogelijk willen maken? Wat eigenlijk een intens trieste gedachte.
En wat gebeurt er dan? Dan ga je in een panty en met een shirt met te lange mouwen voor de temperatuur naar een fotoshoot. Om vervolgens compleet weg te branden in de zon, maar ja, hè, ik voel me in elk geval wel een beetje op mijn gemak als ik naar de foto’s kijk straks. En wanneer we naar die barbecue met vrienden gaan, dan trek je toch maar een lange broek aan – een dunne weliswaar – onder het mom ‘het wordt ‘s avonds toch nog wel wat frisser.’ (en het liefst eet je alleen maar watermeloen, zodat niemand ook maar kan denken ‘dat ze wel veel eet hè?’)
Kijk, bij mij gaat het om de hobbels en bobbels. Bij jou gaat het misschien weer om iets anders. Dat iedereen wel iets heeft, dat wist ik natuurlijk al lang, maar dat werd me wel weer even heel duidelijk toen ik de documentaire ‘Embrace’ keek op Netflix. Nu gaat deze documentaire je geen rocket science voorschotelen en misschien vertelt het je wel helemaal niks nieuws. Toch vond ik hem fijn om te kijken, omdat het me een sterk gevoel gaf. De docu gaat over een vrouw die zelf altijd behoorlijk ontevreden is geweest met haar lichaam – vooral na haar zwangerschappen – en op zoek gaat naar het hoe en waarom van deze ontevredenheid waar we allemaal onder lijken te lijden.
En het mooie is: het verhaal begint bij vrouwen die zichzelf te dik vinden, balen van hun stretchmarks of hangende borsten, en gaat vervolgens over alle ontelbaar verschillende ‘soorten’ lichamen die er zijn. Lichamen met brandwonden, lichamen die een ledemaat missen, lichamen met huidaandoeningen of lichamen zonder haar en ga zo maar door. Het zette me aan het denken, omdat ik wel voor mezelf heel eerlijk toe moet geven dat het allemaal wel een beetje meevalt met dat lichaam van mij. Natuurlijk, ik zie dingen die ik graag anders zou willen. Ik denk regelmatig dat het leven eenvoudiger zou zijn als ik slanker zou zijn, omdat ik me dan bijvoorbeeld niet druk hoefde te maken over hobbels en bobbels in zomerkleding. Maar weet ik veel, misschien krijg ik dan wel ernstige eczeem en durf ik mijn huid dan niet meer bloot te stellen aan de buitenwereld om andere redenen.
En moet ik mij niet heel erg gelukkig prijzen met een – zover ik weet – gezond lichaam dat prima functioneert? Heb ik operaties moeten ondergaan? Ben ik ziek geweest en heb ik chemo moeten krijgen? Heb ik een arm of been moeten laten amputeren? Valt mijn haar uit? Heb ik brandwonden in mijn gezicht? Het antwoord op al die vragen is – gelukkig – nee en dus is er eigenlijk heel erg weinig waarover ik me écht druk moet maken. Immers, een goed functionerend lichaam is toch uiteindelijk wel het allergrootste goed en dat neem je vrij gemakkelijk voor lief, merk ik aan mezelf.
#selfloveclub
Niet om hiermee te bagatelliseren dat het heel vervelend kan zijn om je onzekerheden te hebben over je uiterlijk. Ik bedoel, die hebben we allemaal en we weten allemaal hoe het voelt. Maar ik denk oprecht dat we te weinig stilstaan bij het feit dat ieder lichaam nou eenmaal anders is en dat het een ongelooflijk bijzonder voorrecht is om een gezond lijf te hebben. Wanneer gaan we dat eens écht waarderen? Wanneer gaan we ons lichaam daar eens credits voor geven, in plaats van het altijd maar af te kraken?
Ik weet het hoor, het is echt ontzettend ingewikkeld. Zelfliefde, een beetje positief zijn over jezelf, ik kan bijna niks bedenken dat ik lastiger vind dan dat. Maar de documentaire en de tweets van andere mensen die zoveel onzekerheden hebben in de zomer schudden me wel wakker. Wat gaat er een ontzettende lading energie in zitten, in al die frustraties en onzekerheden. We hadden in de tussentijd al tien keer op het terras kunnen zitten en kunnen genieten van een lekkere cocktail en een goed gesprek, bij wijze van spreken. Of we hadden al uitgelaten vrolijk in het zwembad rond kunnen dobberen met onze kinderen, als we niet zoveel gedoe met die zwemkleding hadden gehad. Het is een beetje zoals ik van de week schreef in een andere blogpost: je kunt je energie maar één keer ‘uitgeven,’ dus probeer het dan aan het belangrijkste te spenderen.
Mij helpt het om zo’n documentaire te kijken en om bijvoorbeeld op Instagram onder #selfloveclub te kijken naar mensen die zichzelf laten zien zoals ze écht zijn, in al hun trots en glorie. Daar zie ik mensen die zichzelf hebben geaccepteerd – of daar mee bezig zijn – en dat werkt voor mij heel aanstekelijk. Misschien geldt dat ook voor jou. Ook vind ik het fijn om er met andere mensen over te praten, bijvoorbeeld op Twitter, maar dat mag ook hier bij de comments. Als je dus iets dwars zit over dit onderwerp, je hebt een vraag of je zoekt mensen aan wie je een beetje steun kunt hebben: laat alsjeblieft een reactie achter bij de comments onder deze post.
Na dit te lezen voel ik me terug wat beter in mijn vel….💖
Wat een ontzettend mooie blog, en het is zó waar!
Ik herken dit helemaal! Het idee van rondlopen zonder mouwen én een kort broekje maakt me al nerveus. Vorig jaar heb ik het tóch gedaan, het voelde heerlijk fris! Dit jaar moet ik die drempel weer over, maar tot nu toe heb ik het niet aangedurfd. Ik ben begonnen met blote armen want ja, je moet toch wat! :)
Nu ik dit lees denk ik ja, wat een stress om zoiets geks.
Je bent mooi! En wat een fijne post ook.
Is wel grappig dat ik juist door jou te gaan volgen met veganisme in aanraking ben gekomen en daardoor inmiddels al 27 kilo aan ‘hobbels en bobbels’ kwijt ben, dus laat maar komen die zomer!
Wat een mooi artikel!
Fijn artikel, dit soort positieve gedachtes heeft ieder mens op zijn tijd nodig! Dank je wel :-)
Ik heb eczeem en vroeger werd ik bekeken alsof ik besmettelijk was. Ook was ik de slankste niet (een heeeeeeele kleine understatement). Ik was altijd bewust van hoe ik eruit zag en hoe ik eruit moest zien. Ik werd er dood- en dood ziek van.
En op een gegeven moment besloot ik dat ik er niet meer aan mee wilde doen. Ik had serieus geen enkele energie meer ervoor om me hierover druk te maken. Iedereen moet me maar accepteren wie ik ben, eczeem of niet, ongeschoren benen of niet, kilootjes te veel of niet. Het is NIET mijn probleem.
Oh…..ik snap zó wat je voelt.
Ik ben heel zwaar geweest…..23 kilo afgevallen en wat was ik daar trots op. Inmiddels een jaar verder ben ik door het fijne leven toch weer wat kilo’s aangekomen (6kg) en dat lijkt weinig. Maar ik VOEL me weer net zo zwaar als ik ooit was. Zo balen dat het zo werkt tussen je oren en zo moeilijk om dat los te laten. Ik krijg die paar kilo’s er met geen mogelijkheid meer af en daar komt nog eens bij dat al die mensen die mij toendertijd overlaadden met complimenten over de verdwenen 23 kg nu extra op me letten als ik ook maar een grammetje aan kom en ook niet schromen om er wat van te zeggen. Ook ik worstel met wat ik nu aan moet op die warme dagen want ja, ook ik heb overal stretchmarks en ontsierende putjes en mijn benen lijken geen pigment te bevatten ookal waag ik me ondanks het ongemakkelijke gevoel tóch vaak in een kortere broek. Natuurlijk moeten we ons gezegend voelen met een gezond lijf…..maar de every day struggle is real!
Wat mij helpt is om te bedenken dat ik naar andere mensen toe helemaal niet kritisch ben. Waarom zou ik dat naar de belangrijkste persoon in mijn leven (ikzelf) dan wel doen?
Ja, dat is herkenbaar. In de winter of herfst doe ik een leuke blazer aan of een leuke trenchcoat erover, broekje, truitje of laagjes, een sjaal verbergt ook al heel wat. En nu sta ik alweer uren voor de kast. Honderd wissels ofzo vooraleer ik iets vind waar ik me bij kan neerleggen dat het nog wel ok is. Ok qua uitzicht, ok qua warmte, ok qua hobbels en bobbels.
En ik zit ook alweer uren op onlineshops te speuren naar zomerkledij om me comfortabel in te voelen. Niet te strak, niet te kort, die armen niet te bloot. Pfff vermoeiend zeg, ik weet het. Maar toch, ik heb het voor nu nog niet makkelijk los te laten.
Zó waar! Een gezond en ‘compleet’ lijf hebben is het allerbelangrijkste wat telt! Dan vallen die hobbels en bobbels echt duizend keer mee.
Gelukkig heb ik wat betreft ‘in zomerkleding rondlopen’ weinig onzekerheden en trek ik gerust een korte broek aan, ook al zijn mijn benen nog spierwit. Want inderdaad; als ik nooit die korte broek aantrek worden mijn benen ook nooit bruin…
Wat heb je dit mooi geschreven. ♥ Hélemaal waar!
Ik begrijp het compleet. Al ben ik wel op een punt waar ik me comfortabel voel qua uiterlijk, ik begin mezelf steeds knapper te vinden. Maar waar ik mee worstel is zweet onder mijn oksels. En natuurlijk als je je druk maakt om zweten, dan ga je ook zweten. Heb al van alles geprobeerd, alle deo’s ter wereld, ik douche elke dag maar niets lijkt te helpen.. Ik hoop dat ik er ooit vanaf kom en gewoon kan genieten van het warme weer zonder me druk te hoeven maken of iemand me kan ruiken.
aan SARAH die schreef over het zweten onder oksels. Ik had daar vroeger ook last van tot aan het punt dat het een serieuze angststoornis werd. Angst voor zweten en dat mensen het zagen en afkeurden, maakte juist dat ik enorm zweette. Mijn angst heeft pas kunnen afnemen toen ik eindelijk een keuze kreeg. De spray ‘Odorex Extra Dry’ zorgt ECHT dat je gewoon niet meer kúnt zweten uit je oksel. (is wel echt alleen voor de oksel) Je moet het alleen met beleid gebruiken, bijvoorbeeld alleen voor die extra warme dagen of speciale gelegenheden. Toen ik het regelmatig gebruikte, merkte ik dat het iets minder goed ging werken en wat te agressief was voor m’n oksel én dat m’n lichaam de warmte op andere plekken kwijt wilde, dus m’n rug ging meer zweten dan daarvoor. Maar zolang je het soms gebruikt is dat een geweldige oplossing voor die paniekmomenten!
overigens is botox het ultieme uiteindelijke middel. Kan ook in je handen gedaan worden bijvoorbeeld bij mensen met enorme zweethanden.
Sarah, ik heb dit probleem ook heel lang gehad en ik bleek hyperhidrose te hebben. Via een dermatoloog te horen gekregen van botox injecties en dit doe ik inmiddels al weer jaren! Het doet pijn maar is het wat mij betreft 100% waard :)
Wat heel goed helpt tegen luchtjes onder de oksels is natriumbicarbonaat. Dat is een soort zout, dat als bakpoeder en schoonmaakmiddel gebruikt kan worden. Ik maak mij oksels vochtig met wat water (druppeltjes) en wrijf er een beetje van die poeder op. Nooit meer stinkende oksels. Ook niet bij shirtjes die strak in je oksel zitten. Het kost bijna niets.
Aan Vivianne en Sarah en Malou! Dankjewel voor het meedenken en ergens ook fijn om te lezen dat ik niet de enige ben die hier last van heeft. Het is helaas zover gekomen dat het een angststoornis is geworden en waarvoor ik in therapie ben momenteel. Het is een vicieuze cirkel zoals je ook al zegt. Odorex heb ik geprobeerd maar daar gaan mijn oksels zo van irriteren dat het ook geen optie is. Zit inderdaad aan botox injecties te denken. De zweetplekken maken mij niet zoveel uit, het is alleen de geur waar ik me druk om maak.. En Sandra, dankjewel voor de natriumbicarbonaat tip! Ik ga het heel snel proberen. Nogmaals, dankjewel voor jullie reacties! <3
Goed geschreven! En ja iedereen heeft weer wat anders, vaak helemaal onnodig. Ik voel me soms ook nog onzeker of kleine dingetjes, maar eigenlijk ben ik wel aardig tevreden. Ondanks mijn witte benen (hier in Bogotá loop je 365 per jaar in lange broek) ga ik wel gewoon in leuke jurkjes en korte broekjes de straat op als ik straks op vakantie kom in Nederland. Ik krijg weleens opmerkingen: wat ben jij wit! Maarja… so what? Dan ben ik maar wit. En als je wilt dat ik bruiner word dan zal ik toch in die korte broek moeten haha ;) Ik denk dat de zelfverzekerde Colombianen me heel goed hebben gedaan eigenlijk. Kom maar op met die vakantie!
<3 Merel…ik herken het. XXX
Wat een fijn artikel! Ik moet toch altijd even slikken als ik voor het eerst weer met blote benen loop, mijn huid is namelijk heel erg wit. In het verleden kreeg ik wel daar wel eens opmerkingen over van wildvreemde en dat is niet leuk. Nou kan het me eigenlijk niet veel meer schelen. Ik vind mijn huidskleur niet supermooi, maar het is zoals het is en ik wil me er niet meer druk maken over wat andere mensen er van denken. Je leeft tenslotte niet voor de mening van andere mensen, toch? ;)
Denk dan maar aan het feit dat ‘bruin willen zijn’ gewoon een cultureel construct is en bijgevolg relatief is. In Azië willen ze net allemaal zo bleek mogelijk zijn (is wel een felle veralgemening natuurlijk). Mensen die daar een opmerking over maken, zijn gewoon geïndoctrineerd hierover door de maatschappelijke standaarden.
Ik voel me oprecht beter nu.
Vannochtend had ik dezelfd struggle. Ik koos er voor om een korte broek aan te doen tijdens het sporten. Een hele stap voor mij. In het begin was het naar, maar later ebte het gevoel een klein beetje weg.
Volgende keer doe ik het weer.
Liefs
Yes, goed gedaan! Doe wat je zelf wilt :)!
Ik snap het helemaal, ook ik heb die tijd gehad. Tegenwoordig denk ik steeds vaker aan de zin die mijn oma vaak zegt: ‘als het mensen niet bevalt, kijken ze maar de andere kant op.’ Dat vind ik wel een goeie haha!
Daarnaast: iedereen is mooi op zijn of haar unieke manier! <3
“Ik denk regelmatig dat het leven eenvoudiger zou zijn als ik slanker zou zijn, omdat ik me dan bijvoorbeeld niet druk hoefde te maken over hobbels en bobbels in zomerkleding.”
Je hoeft je nu óók niet druk te maken over hobbels en bobbels :). Wat maakt het uit wat anderen van je denken? Jij leeft voor jou, niet voor een ander. Ik vind het altijd zo triest om te lezen dat sommige vrouwen hier zó mee inzitten :(. Vroeger spendeerde ik er ook wel wat (maar niet veel) aandacht aan, maar ik voel me zooooo vrij nu ik dat niet meer doe! Als anderen stomme dingen over jou denken op basis van je uiterlijk zegt dat meer over hen dan over jou.
You do you, girl!
Voel me door dit stuk echt een beetje gelukkiger met mijn lijf :) Af en toe lastig om te onthouden dat je prima bent zoals je eruit ziet, probeer wel steeds vaker tegen de spiegel te zeggen dat ik prachtig ben ;) volgende selfie op Insta gaat met de tag #selfloveclub !
WWauw wat een mooi, eerlijk artikel! :) Ik ken je blog verder nog niet echt maar die staat nu wel op de kaart. Ik denk dat ik dit ook maar ga doen van de zomer. Ik kan me voorstellen dat het confronterend is, maar aan je redeneringen te zien weet je zelf waarschijnlijk heel goed wat overbodig is of ligt te verpieteren, of wat veel lijkt in aantal maar wat je eigenlijk gewoon goed gebruikt. Wegdoen om een aantal is ook zo kunstmatig, uiteindelijk gaat het om welke kleding voor jou waarde heeft.
De hoeveelheid is ook zo persoonlijk, voor mij zou het aantal tassen en schoenen veel zijn, maar ik heb weer een stuk meer longsleeves bijvoorbeeld. Dat ligt ook aan je stijl, ik draag het liefst alleen zwarte schoenen dus hoef ik daar minder van. Zo te zien heb jij meer variatie in schoenen qua stijl dus dan is het ook passend om meer te hebben zegmaar.
Superleuk juist die verschillen en eigen stijlen!
Shit dit is de verkeerde reactie, had net een hele reactie getikt en toen per ongeluk deze eroverheen geplakt :s
Elke zomer weer! En elke keer zie ik foto’s van de vorige zomer en denk goh, ik zag er best wel leuk uit. Maar de link doortrekken naar dat ik er dan waarschijnlijk nu ook gewoon prima uitzie lukt dan weer niet. Super stom, maar fijn dat mensen als jij erover schrijven, en dat er dingen bestaan als #selfloveclub en #happyisnotadresssize :)
Mooi, eerlijk artikel! En herkenbaar, ik worstelde hier vorig jaar zo mee dat ik ook steeds veel te lange kleding droeg, but I’m working on it, ik ga nu meteen voor de jurkjes. Als ik nu aan het werk zou zijn zou het wel moeilijker zijn, het openbaar gaat me makkelijker af.
Ik was de laatste tijd ook bezig met mijn stijl definiëren met moodboards enzo, en ik merkte ook dat dit veel makkelijker ging voor de winter/herfst dan de zomer. Als ik kijkt naar welke silhouets ik mooi vind, dan is dat voor de zomer nog veel te veel bepaald door wat ik wil verbergen. Ik mag dus nog aan de bak met experimenteren met wat ik vanuit een positievere houding fijn vind om te dragen.
Wat een mooi blog.
En als we nu eens gewoon met zn allen iedereen in zijn/haar waarde laten komt alles goed.
Leven de zelfliefde en de liefde voor elkaar!
Wat?!? Merel, wie ziet nu die hobbels en bobbels als ze jou zien? Je ziet er hip, leuk en stoer uit.
Eigenlijk wel raar dat bij anderen je nooit let op “min” punten, daar gaat het om de uitstraling en lach. En bij jezelf zie je enkel de mindere kanten. Was daar maar een makkelijke oplossing voor.
Wat een ontzettend mooie en inspirerende blogpost. Dankjewel ook voor de netflix tip, ik ga hem van het weekend direct kijken. Voor nu weer even op de grond gezet door jou, liefde voor jezelf en voor iedereen.
Helemaal waar en soms is het toch maar zo vreemd dat we onzeker zijn over onze lichaam. Want negen van de tien keer gaat het om iets wat simpelweg bij je hoort. En nog zijn we bang wat andere mensen er wel niet van kunnen denken. Hoe kunnen andere mensen daar toch over oordelen? Niemand is perfect en juist daardoor zijn imperfecties perfect. Dank je voor de Netflix-tip, ik ga het eens opzoeken!
Hi Merel en alle andere vrouwen die dit lezen… ja, je verhaal is herkenbaar; als waterrat niet in bikini of badpak durven lopen vanwege die verschrikkelijke putjes… maar ik ben dr klaar mee! Dit is mijn lichaam! Zij is sterk en gezond en in de loop van de jaren ben ik er steeds meer van gaan houden, alhoewel ik ook soms kritisch op mezelf ben. Vooral als ik wel een strak jurkje aan trek en andere vrouwen Mn putjes zie tellen op straat. Maar het houd mij niet meer tegen, ik voel me er steeds beter in.
Ik hoop dat alle vrouwen in de wereld zichzelf gaan zien als een prachtig mooi wezen wat gezien mag worden! Want wat ons lichaam allemaal kan? Dat is toch wel heel groots en verdiend meer dan kritische blikken (van jezelf en anderen)!
Liefs Rebecca
Bedankt voor dit mooie en openhartige artikel! Helaas heb ik zelf ook vaak last van deze onzekerheden, ondanks dat ik weet dat het natuurlijk helemaal niet nodig is.. Vooral als ik ongesteld ben, is er echt niets tegenop gewassen. Dan ben ik gewoon te dik en wil ik mij volproppen en voel ik mij schuldig dat ik dan nog dikker wordt. Ik weet dat dit allemaal super irrationeel is, maar dat gevoel.. dat wil soms niet meewerken.
Ik heb er mij nu een jaar of twee geleden echt gewoon niks meer van aangetrokken. Het is zo’n tijdverspilling. Ik doe alleen nog maar kledij aan waar ik me super goed in voel. Ik spreek alleen nog maar af met mensen waar ik me goed bij voel. En mensen die me bevooroordelen of vies bekijken, daar steek ik geen energie meer in. Eigenlijk voelen we ons zo onzeker over ons lichaam als we kledij dragen, raar toch? Alsof kledij bepaald hoe we ons voelen in de maatschappij. Ik ga enorm graag naar denaaktsauna . Doordat niemand zich achter al die kledij en statements kan verstoppen, is iedereen vriendelijk tegen elkaar en bestaan er geen meningen. Want zij die een mening geeft, staat er ook maar in haar blootje bij. Fijn hoor. Moet je maar eens uitproberen ;)
Ik voel me ‘naakt’ in jurken en draag rokken en jurken daardoor alleen met maillot of panty, zonder doe ik alleen thuis of als ik niet naar werk of bekenden ga. Plus ik heb een hekel aan scheren, dat vind ik erger dan dat mijn benen spierwit zijn, die bultjes en haartjes. Trouwens wel passend dat ik reclame zie van de philips lumea hier, haha.
Ik weet dat het tussen mijn oren zit en dat ik me er zelf t drukst om maak, maar het is zo lastig om daar vanaf te komen.
Als chronisch zieke jonge vrouw wil ik graag nog iets toevoegen. Ook al ben je niet gezond (en zul je dat nooit meer worden, zoals in mijn geval) dan mag je er alsnog zijn en van jezelf houden.
Het is vast niet je bedoeling om met dit dappere en openhartige stuk impliciet het statement GEZOND = BESTAANSRECHT uit te dragen, maar dat zou je er wel zo in kunnen lezen. Wat ik wil benadrukken is dit: je bent altíjd een waardig persoon, rijk of arm, jong of oud, dik of dun, zwart of wit, gezond of ziek. Er is geen enkele voorwaarde waar je aan hoeft te voldoen om (zelf)liefde waard te zijn.
Oh god nee, dat is ábsoluut niet mijn bedoeling geweest! Sorry…
Nee, wat ik bedoel is; wat zeur ik over hobbels en bobbels? En wat piep ik over 10 kilo extra, waar ik in principe van af kan als ik dat wil? Ik bedoel, er zijn mensen die bepaalde aandoeningen hebben die fysiek zichtbaar zijn, waar ze écht helemaal niks aan kunnen doen. En waar ze zich zorgen over maken, omdat ze niet weten of hun lichaam blijft functioneren. En die mensen maken er ook het beste van, zien er fantastisch uit, stralen zoveel kracht uit. Snap je? Dus ik wil mezelf niet in het verdomhoekje stoppen van ‘ik ben zo zielig, want ik heb geen perfect lichaam en dus moet ik mezelf maar verstoppen voor de buitenwereld.’
Hoi Merel,
Ik vat het artikel zo totaal niet op. Ik begrijp wat jij ermee bedoelt te zeggen. Zo zie jij maar weer hoe mensen van alles een eigen interpretatie hebben. (maakt het soms lastig de boodschap over te brengen). Ikzelf heb nooit echt last van zelfliefde op uiterlijk gebied.
Ik vind mezelf mooi zoals ik ben ik zou niets willen veranderen aan mezelf. Veel mensen vinden dit misschien arrogant maar dit is mijn zelfbeeld en daar ben ik trots op!
Even terugkomend op jouw vorige blog mentaal gaat zelfliefde ook steeds beter. Ik ben minder zelf voor mezelf en ik weet mijn eigen fysieke en mentale grenzen. Ik probeer mij ook hier zoveel mogelijk aan te houden.
Dit houdt ook in dat ik tevreden ben mocht studeren en uiteindelijk een parttime baan hebben niet lukken (voor welke reden dan ook), ik vrolijk mijn vrijwilligerswerk blijf doen en een volwaardig lid ben en blijf in de samenleving en maatschappij!
I’m perfectly imperfect!
Groetjes,
Liann
P.S. Die trui met de tekst “I’m perfectly imperfect” is te koop bij The Sting ik weet niet of het vegan is! ;)
Heel mooi geschreven! Ik moet zeggen dat ik het ook altijd lastig vind wanneer het zomer wordt, maar ik heb me er toch een klein beetje overheen gezet. Iedereen is mooi zoals die is!
Het zal je vast niets verbazen, maar ook voor mij is dit ontzettend herkenbaar. Mensen roepen vaak dat ik niets heb om onzeker over te zijn, maar ik kan echt genoeg dingen bedenken waardoor ik de zomer niet leuk vind. Van een buikje dat altijd zichtbaar is, ondanks mijn dunne armen en benen. Of de haren op mijn armen en de vlekjes op mijn oksels en benen. Ik vind het verschrikkelijk. Maar ik vind het nog verschrikkelijker dat ik het verschrikkelijk vind. We maken onszelf alleen maar onzeker, omdat we allemaal een perfect beeld hebben van wat hoort. Want als je erover nadenkt: hoezo moeten onze oksels en benen glad zijn? Dat hebben mensen ooit zelf bedacht. Dat dat hoort. Vreselijk. Ik kan er echt van balen dat ik me er zoveel van aantrek. Maar wat jij zegt, kan me misschien wel helpen om mezelf eens te accepteren. Want ook ik ben gewoon gezond en eigenlijk is dat toch wel het allerbelangrijkste!
(Ik ga de docu trouwens toevoegen aan mijn lijstje <3)
[…] Ik schreef over beginnen met vegan eten, over gerechten die heel geschikt zijn voor een picknick, over schonere lucht in huis, over iets tofs doen in de omgeving van je woonplaats in plaats van in de stad, over de lekkerste homemade veggieburgers, over het feit dat ik voorlopig nog geen huis ga kopen, over wie of wat jouw energie wel of niet verdient, over dingen uit de natuur die we gauw voor lief nemen en over zelfliefde in de zomer. […]
Ik kwam eigenlijk alleen even op je blog koekeloeren omdat ik inspiratie zocht voor het avondeten, maar kon het toch niet laten dit artikel te lezen. Zo mooi en zo waar, dankjewel! En best wel herkenbaar, al merk ik dat ik hierin de afgelopen tijd wel gegroeid ben. Ik kan nu in de spiegel kijken en oprecht blij worden van mijn lijf, ondanks allerlei eigenaardig- en oneffenheden :-)
Ik voel me gelukkig vrij zelfverzekerd en trek lekker aan wat ik wil. Ondanks mijn hobbels en bobbels. Die horen er gewoon bij. 😉
Zo herkenbaar, ik ben erg wit en ik word bijna niet bruin. Het is meer gebrokenwit en ik vermijd de zon echt niet. Ik krijg vaak de opmerking:’ kom jij nooit in de zon? Kom jij nooit buiten? Jij bent wit!’ En noem het maar op, ik vind ook lastig om dan te denken, ik trek die korte broek aan. Maar uiteindelijk doe ik het gewoon en heb ik er ‘schijt’ aan. Ik ben gelukkig niet de enige die ergens onzeker over is en z’n artikel helpt mij dan om een korte broek aan te trekken. Iedereen heeft wat en dat maakt iedereen uniek en mooi😊
[…] van mijn acné en hoe ik dat probeer te accepteren. Nu zag ik dat ook Merel van de Groene Meisjes erover schreef, ik zag de indrukwekkende documentaire Embrace op Netflix over dit onderwerp en ik las het […]
Wauw wauw wauw wauw, wat heb je dit goed geschreven! en THANKS! dit had ik even nodig! Voor mij is dit de eerste zomer dat ik hier tegen aan loop,, dus dit artikel kwam op het juist moment! ik blijf me bewonderen over je steengoede blogs. Je bent prachtig Merel!
Bedankt voor alle lieve en waardevolle reacties <3
[…] week of twee geleden schreef ik de post ‘Hobbels en bobbels.’ Over onzekerheden die vooral in de zomer de kop opsteken, omdat: warm, dus weinig kleren. […]
Ik herken het “probleem” echt ben ik van mening dat we alsnog ons niet hoeven te verbergen in een jurk op het strand. Ik heb onlangs hier O Neill een bikini en badpad gekocht en ben er echt super blij mee. In het beign voelde ik me ongemakkelijk erin maar daarna was het helemaal prima.