Een week of twee geleden schreef ik de post ‘Hobbels en bobbels.’ Over onzekerheden die vooral in de zomer de kop opsteken, omdat: warm, dus weinig kleren. De reacties die op deze post binnenkwamen waren ontzettend herkenbaar en ik voelde één grote golf van body positivity over mijn blog stromen. Toen gebeurde er iets en ik besloot er nog een artikel aan te wijden.
Zwanger nijlpaard
Kijk, er zijn dagen waarop ik me helemaal ‘yes girl yes!’ voel. Ik vind mezelf dan behoorlijk de moeite waard. Het kan zijn dat ik mijn outfit top vind, of dat mijn haar goed zit. Of dat ik denk: hey, ik zie er weer een beetje gezonder en stralender uit dan een tijdje geleden, gelukkig, ik begon me al zorgen te maken om mezelf! Als ik dan in de spiegel kijk denk ik: ja hoor, dat komt wel weer goed met dat positiever over mezelf denken. You got this babe, slay it – basically al die Amerikaanse kreten die je overal op het internet leest totdat je er helemaal flauw van wordt – ze gaan allemaal door mijn hoofd en ik krijg zin om het van de daken te schreeuwen.
En dan ben je op een festivalletje, lig je in het gras en maakt iemand onverwacht een foto van je, vanuit TOTAAL de verkeerde hoek, waardoor je op een zwanger nijlpaard lijkt. En dan nog een zwanger nijlpaard dat nog niet genoeg in de zon gelegen heeft ook, want jemig, ben ik echt zo wit?! Al die empowerende krachttermen die ik vorige week nog door het universum wilde slingeren zijn helemaal vergeten, als ik zo’n foto te zien krijg. Ik was er nog in getagd ook. De horror. Fuck you, Facebook.
Ik doe mijn best om over zo’n foto niet meer te huilen. Die tijd wil ik een beetje achter me laten, zeg maar. Ik zeg niet dat het me altijd lukt, maar steeds vaker wel. Wel wil ik er nog even over jammeren en een screenshot naar vriendinnen sturen, in de hoop dat ze zeggen: ‘wat is dat voor ongelooflijk slechte fotograaf? wat een klootzak! hij/zij moet ontslagen worden!’ Maar ik houd me in. In dit geval koos ik ervoor om even tegen mijn vriendin te zeggen dat er een foto online staat waarop ik op een zwanger nijlpaard lijk, maar dat ik me er overheen zet, omdat ik vandaag de dag niet meer zo uit veld geslagen word door dit soort dingen. Ik merk dat ik het beter geloof van mezelf, als ik dit soort dingen hardop zeg. Mijn vriendin vindt uiteraard dat ik me aanstel, dat ik helemaal niet zó dik ben, dat het gewoon een verkeerde hoek is, dat ik er hartstikke goed uitzie, enzovoorts. Dus nouja, ik schrijf er voor de zekerheid toch nog maar even een tweet over – mensen op Twitter weten dit soort dingen altijd beter – en laat het dan rusten.
Een beetje dramatisch
Nu ik terugdenk aan dit voorval – en nu ik het zo opschrijf, wat er letterlijk gebeurde – moet ik eigenlijk alleen maar om mezelf lachen. Wat voor ontzettend dramatisch persoon ben ik ook. Kijk, sowieso ben ik een heel paradoxaal iemand. Ik zei het vorige week nog tegen mijn therapeut. Toen ik binnen kwam en ze vroeg: ‘Zo Merel, hoe is het?’ was mijn antwoord ‘Nou prima eigenlijk, behalve dan dat ik een ontzettend paradoxaal iemand ben?’ Ze moest lachen en beaamde eigenlijk meteen dat het inderdaad zo is. Maar het behoefde wel enige uitleg. In dit geval was het omdat ik ‘s ochtends een gesprek met een meneer over verzekeringen had gehad, waardoor ik bijna een rolberoerte kreeg door alle kosten die ik moet gaan maken de komende tijd. Ik zit dan in de tram letterlijk te denken: ‘ik ga er een tweede baan bij zoeken, want ik kan dit niet betalen.’ En dan stap ik uit de tram en is het eerste dat ik doe een smoothie van €7,50 kopen bij een overdreven hippe sapbar in de Jordaan.
Hetzelfde geldt eigenlijk voor dit verhaal over body positivity. Waar ik me het ene moment een koningin voel, wil ik mezelf het andere moment voor altijd van het internet verwijderen. En waar ik het ene moment tien kilo wil afvallen, wil ik het volgende moment tien liter ijs eten. Het ene moment ben ik een introvert die alleen met een boek onder een kleedje op de bank wil liggen, het volgende moment wil ik naar festivals en heel veel dansen en dronken worden. (en het ene moment – twee jaar geleden – schrijf ik een blog over dat ik geen alcohol meer drink en dat is nu, duidelijk, niet meer helemaal het geval.) (iets met duizenden regels die ik voor mezelf had opgesteld, die ik stuk voor stuk begin los te laten en man man man, wat voelt dat goed.)
En weet je wat het is? Dat alles maakt dat ik mezelf niet te snel ga vervelen. En het maakt iemand ook menselijk. Al die hobbels, bobbels, letterlijk en figuurlijk, onzekerheden, YES GIRL YES hoogtepunten én diepe dalen, maken dat ik mijn leven interessant vind. Hebben jullie dat niet, als je naar jezelf kijkt? Om heel eerlijk te zijn zou ik me doodvervelen als het anders was. Ik zou mezelf gauw zat zijn, als ik eerlijk ben.
Natuurlijk kijk ik wel eens op tegen mensen die helemaal in balans zijn met hun yin, hun yang, hun innerlijke yogi, hun oermoeder, hun inner girlboss, enzovoorts. Ik ben dat niet en ik word het misschien ook nooit, maar daar heb ik inmiddels wel eens een beetje vrede mee. Ik ben een beetje een dramatisch persoon, maar dat maakt me ook wel grappig.
Genoeg redenen om van mij te houden
Goed, terug naar die foto. Heel even dacht ik ‘aaaaand it’s gone.’ Gedaan met de lichaamspositiviteit, maar nee. Dat viel mee. De volgende dag zat mijn haar goed, had ik leuke kleren aan en zag ik dat ik een beetje meer kleur in mijn gezicht had gekregen. Ik zag opeens weer wat ik zag voordat ik met die ellendige foto was geconfronteerd. Los daarvan bedacht ik me maar weer eens dat ik ook helemaal nooit als doelstelling heb gehad om fotomodel te zijn. Leuke carrière voor anderen, maar sowieso niet mijn ding. En ook wil ik niet bekend staan als dat knappe meisje van die groene blog, maar liever als dat inspirerende meisje van die groene blog. Ik zie in waarom mijn vrienden mijn vrienden zijn en waarom mensen van me houden. Die dingen zijn er namelijk genoeg. Redenen om van mij te houden, bedoel ik dan. Ik schrijf dit echt op. Ik zeg dit echt. Er zijn genoeg redenen om van mij te houden.
Er zijn ook heel veel redenen om van jou te houden. Mogelijk ben je of slim, of grappig, of lief en zorgzaam, heb je mooie ogen of een ontwapenende lach. Waarschijnlijk ben en heb je het zelfs allemaal tegelijk. Je bent iemand die begaan is met anderen, die zich bekommert om belangrijke zaken, zoals over hoe het met de wereld gaat en met de mensen en dieren die erop leven. Je bent ongetwijfeld een grappige broer, een zorgzame buurvrouw of een toffe moeder. En het zou me niet verbazen als jij net als ik soms dagen hebt op waarop je al deze positieve punten aan jezelf ziet, en dat er dagen zijn waarop je jezelf wilt verstoppen voor de buitenwereld. Ik zou er bijna van opkijken als je die onzekerheden niet soms had. Het maakt je menselijk en maakt je ook helemaal prima zoals je bent.
Ik keek een video van Vera Camilla, waarin ze heel eerlijk en open vertelt dat ze tegenwoordig minstens tien kilo zwaarder is dan een paar jaar geleden, maar gelukkiger is dan ooit. Hoe dat komt? Omdat ze inziet: ik leef dit leven maar één keer, beter geniet ik ervan. Maar ook: wat voor iemand wil ik zijn? Is mijn uiterlijk mijn hoofdinteresse, of zijn er belangrijker dingen? Een mooie conclusie voor een beautyblogger die een groot voorbeeld is voor tienduizenden jonge meisjes. Vera draagt wat ze wil, omarmt haar vormen, eet waar ze zin in heeft, lacht breeduit, deinst niet terug om onderkin-foto’s gewoon op Instagram te plaatsen en deelt motiverende en inspirerende quotes rondom lichaamspositiviteit. Ik word blij van haar.
Om mij heen zie ik dit gelukkig steeds vaker gebeuren. Ik zie steeds meer mensen uitkomen voor het feit dat ze van zichzelf houden, ongeacht hun flaws en imperfecties. Ik zie allerlei mensen die zichzelf durven te laten zien op foto’s op Twitter en Instagram, en ik vind iedereen knap op zijn eigen manier. Mensen van allerlei achtergronden, formaten, met allemaal hun eigen eigenaardigheden – ik vind iedereen boeiend en de moeite waard. Ik kan totaal vallen voor iemands stem, voor hoe intelligent iemand is of hoe gevat zijn of haar grapjes zijn. Tel daar een goede muzieksmaak bovenop of een gedeelde passie voor eten en je bent helemaal mijn man of vrouw. Ik merk ook aan mezelf dat ik helemaal niet bezig ben met dingen als ‘mijn type is…,’ zoals ik mensen wel eens hoor zeggen. Ik ben oprecht nog nooit verliefd geweest op een vrouw die – wat betreft uiterlijk – ook maar iets weg heeft van een vrouw op wie ik eerder verliefd was. Ik zou het ook bijna zonde vinden, want heb je énig idee hoeveel verschillende ongelooflijk aantrekkelijke en interessante vrouwen er op deze aardbodem rondlopen? Ik zeg het maar gewoon. (dit geldt ook voor mannen, daar ben zelfs ik niet ongevoelig voor.)
En met dat ik meer merk aan mezelf dat ik mensen gewoon heel interessant, mooi, lief en fantastisch vind zoals ze zijn, merk ik aan mezelf ook dat ik het steeds belangrijker vind om mezelf meer te waarderen zoals ik ben. Want dit is het gewoon. De persoon die ik nu ben, en hoe ik er nu uitzie – ook als een fotograaf een verkeerde angle pakt – dat is waar we het mee moeten doen, mensen. En eigenlijk mogen we nog best van geluk spreken, want ik had ook een heel naar persoon kunnen zijn. Bijvoorbeeld iemand die kittens in een plastic zak knoopt en ze bij het grofvuil zet – om maar even een zijstraat te noemen.
Voel je vrij om je gedachten en gevoelens over dit onderwerp te delen bij de comments onder deze post!
Aaah, zo mooi! Jij en het stuk dat je geschreven hebt. Ik ben zelf in de fase van mijn leven dat ik de confrontatie met het ouder worden aan moet gaan. Ook geen pretje. Maar oud is in ieder geval niet dood, zullen we maar zeggen ;-)
Aw mooi geschreven. Ik ben zo onwijs blij dat er zoveel geschreven en gezegd wordt over body positivity. Ik zit in een fase waarin ik in een 1,5 jaar tijd ruim 10kg ben aangekomen en dat frustreert me enorm. Maar alle lekkere dingen laten staan? Dat kan ik dan weer niet altijd (want hallo, lekker eten 😍). En al dit soort stukjes, van jou, van Vera, van anderen. Het zorgt ervoor dat ik het een beetje los kan laten. Dat ik wel een korte broek aantrek en wel in een jurk loop. Ik wil afvallen, want ik voel me niet prettig en ik voel me moe en ben vaker ziek (dus toch maar gaan sporten na 10 jaar niets doen). Maar dit helpt me wel om me niet te verschuilen terwijl ik ben zoals ik nu ben, en het helpt me ook te realiseren met alles waar ik wél ontzettend blij mee ben en op mag zijn. Dus dankjewel ☺️!
Prachtig geschreven en helemaal waar. Ik zou nog meer willen schrijven, maar het komt er toch allemaal op neer dat het een rete goed artikel is en het me doet nadenken over mijn eigen body negativity die echt wel iets meer naar de positieve kant mag gaan. X
Meid, het is serieus tijd bakkie time. Ik moét jou een dikke knuffel geven :)
Liefs!
Wat een rare zin. Anywoo, je snapt me ;) #joe
Helemaal mijn blogje van vandaag maar dan beter uitgelegd :)
Merci voor al je moois!
Dankjewel voor deze mooie boodschap Merel! Precies wat ook ik vandaag wel goed kan gebruiken.
En by the way, je ziet er juist altijd zo leuk uit! :)
❤️
Fijne en mooie blog! Doet me heel erg denken aan een video die Ellen Fisher laatst heeft geplaatst op haar YouTube: Are you doing these 6 things? Stop it! Heeft deze video jou ook geïnspireerd? Want door jou ben ik haar namelijk gaan volgen. Super goede video van haar, die matcht met dit super goede verhaal van jou!
Na het lezen van beide ‘Hobbels & Bobbels’ items kan ik ook uit ervaring vertellen dat het altijd een soort van dilemma’s blijven. Gevoel en ratio zitten nu eenmaal niet altijd op 1 lijn. Ik ben jaaaaaaren best zwaar geweest (lees bmi van 24,5-24,9, dus nog net onder de grens). Maar ik vond mezelf altijd te dik. Helemaal ook met mijn lengte van 1,78m > dik en een reus (voor mijn gevoel dan). Toen ben ik zo een 6 jaar geleden mijn eetpatroon/levensstijl gaan aanpassen (meer vanwege maag-darmklachten) en ben ik ondertussen zo een 15 kilo lichter dan ooit mijn maximum gewicht. Met een bmi van 20,8 zou ik nu absoluut niet meer moeten/mogen klagen. En al helemaal niet als je bedenkt dat ik 3,5 jaar geleden plotseling kankerpatiënt werd (ondertussen gelukkig ex-kankerpatiënt .. al blijf je je altijd een soort van kankerpatiënt voelen helaas). Waar het mega heldere besef kwam hoe fragiel het leven is en dat een gezond lijf zoveel belangrijker is (en voor dat geluksgevoel -moet- zorgen), heb ook ik nog steeds van die bleh dagen waarop ik mezelf dik, mega witte bleekscheet en hobbelig&bobbelig voel. Vrees dat dat er nooit helemaal uit te krijgen is. Maar het wordt/is wel makkelijker om terug te gaan naar die ratio en te beseffen dat een perfect uiterlijk echt niet gelukkig hoeft te maken. Dat de blauwe lucht, fluitende vogeltjes, zonnetje en lachende mensen mij een geluksgevoel bezorgen en dat vaak dan die hobbels&bobbels vanzelf minder opvallen.
Dat inspirerende meisje ben je zeker! ❤
Ik kan ook helemaal depri worden van een foto waarop mijn (denkbeeldige) onderkin te zien is. Zwanger nijlpaard, jep, die omschrijving is dan heel herkenbaar! Mooi stukje, het is ontzettend belangrijk om ondanks een lelijke foto of een bodypositivity-dip te onthouden dat we allemaal prachtig zijn, zolang je ook een beetje jezelf blijft :)
Fantastisch geschreven weer. Herken mezelf er helemaal in! Alhoewel die diepe dalen en hoge pieken af en toe behoorlijk vermoeiend kunnen zijn en ik mezelf er geregeld mee in het waanzin drijf. Mezelf accepteren blijft lastig..Maar de hoop is niet opgegeven. Je bent nooit te oud..
Wauw zo mooi geschreven!! Ik zit nu in de fase dat ik vorig jaar 25 kg kwijt was geraakt op een snelle manier (beetje gezond, laatste kilo’s niet). Waarvan ik nu weer 10 kg ben aangekomen, nog wel 15–17kg kwijt, maar toch.
NU heb ik besloten om gezond te leven en lekker veel te krachttrainen (want dat is mijn grootste hobby geworden).
Ik vind het echt heel mooi geschreven (1 van de eerste blogs die ik van jullie lees)! :D
Mooi stuk! Zelf ben ik het omgekeerde… Ik kom niets aan en ik blijf ondanks al het lekkere eten wat ik naar binnen schuif slank. Ik mis mijn kont van toen ik 10 kilo zwaarder was. Het lukt niet om aan te komen en dat frustreert wel eens. Maar ik ben heel gelukkig, daar gaat het mij om. Ik heb het van huis uit nooit meegekregen, body positivity. Mijn moeder kijkt veel teveel naar anderen en is nooit tevreden geweest. En ik ben klaar met die negativiteit.
Mijn vriendin heeft het vaak over haar ‘blubber’. Ze heeft geen idee hoe mooi ze is, hoe vrouwelijk haar vormen wel niet zijn. Ik wil dat ze zich gewoon goed voelt, want daar draait het om.
Hoi Merel,
Dat parodoxale is mensenlijk die ambivalentie gaat daarmee samen. Misschien daardoor ook de rustloosheid over een woonplaats. Ik vul dat nu in, omdat ik dat door de regels heen lees in andere posts.
Ik wil hiermee alleen zeggen dat ik dat observeer als lezer geen waardeoordeel dat is echt nooit leuk als mensen dat doen.
Ik zou willen afsluiten door te zeggen geniet van jouw geliefd voelen door jezelf en anderen!
Liefs,
Liann <3
Dit soort artikelen zijn altijd fijn, omdat je dan weer weet dat je niet de enige bent ^^ Ik kan ook heel goed voor de spiegel staan en mezelf volledig de grond in boren; te blubberige bovenbenen, te magere armen, te lange vingers en tenen en moet je dat hoofd zien! Misschien zit het ook wel gewoon in ons, als vrouw, om nooit tevreden te zijn. Het wordt ons immers al decennia lang van alle kanten aangepraat dat ons uiterlijk het allerbelangrijkste is. Knappe meid die zichzelf van het tegendeel kan overtuigen…
Weet je wat we met z’n allen zouden moeten doen? Heel veel liedjes van Bruno Mars luisteren! Die beste man kan immers heel goed zingen over hoe geweldig hij wel niet is en hoe prachtig zijn kleren hem wel niet staan. Daar kunnen we een voorbeeld aannemen :P
“Got Chucks on with Saint Laurent
Gotta kiss myself, I’m so pretty!”
– Bruno Mars
;-)
Wauw, Merel, wat een pareltje heb je weer geschreven. Dit komt echt recht uit je hart, dat is meteen te voelen. Lichaamspositiviteit is heel erg moeilijk, maar oh zo belangrijk. Want je leven wordt er echt heel veel leuker door! En inderdaad: er is zoveel meer wat bepaald of je een leuk/mooi/fijn persoon bent dan welk nummer er op je weegschaal staat. Ik ben altijd heel erg blij om te zien als mensen met ‘imperfecties’ (om het maar even heel stom te zeggen) gewoon kleren aantrekken die ze willen. Ik vind de hashtag #donthatetheshake op instagram daarom ook heel heerlijk: gewoon houden van alles wat er is, of dat nu hobbelt, bobbelt of niet.
Love it
Je inspireert me, Merel! En dan schrik ik ff omdat ik opeens mijn eigen naam voorbij zie komen. Dankjewel, super lief. En wederom zo’n mooie, kwetsbare blogost, daar vind ik ook steun aan <3
Dit dus. Dankjewel!
Mooi Merel, ik word er helemaal blij van!
Heel mooi geschreven Merel, dank voor dit positieve verhaal :)
Dit geeft zeker veel mensen (waaronder mijzelf) steun!
Mooi stuk :). Ik zit in een fase waarin ik niet meer kan zeggen dat de extra kilo’s die er nog aanhangen door de zwangerschap kwamen, maar ik nog niet zeker weet of ze me genoeg interesseren om er iets aan te willen doen…. Volg je me nog?
Waarschijnlijk als ik niet zou zijn omringd door de mensen waarmee ik ben omringd dan zou ik er niet eens over nadenken. Maar ja als je bedenkt dat ik getrouwd ben met een superfitte man die samen met zijn superfitte familie zich erge zorgen maakt over de fitheid van de mensen om zich heen dan was deze situatie misschien onvermijdelijk ;).
Maar nogmaals, het is mijn lichaam. Ik heb geen overgewicht. Ik ben mooi zwaarder geworden vind ik (overal een beetje, geen onderdelen die er uitspringen (nou ja misschien twee onderdelen :P)). En als ik mezelf dat vertel zwakt de wens om af te willen vallen toch steeds weer af.
Lieve Merel, wat een prachtig stuk heb je geschreven! Ik had dit zo nodig. De afgelopen jaren struggle ik met m’n zelfbeeld en (onder)gewicht. In m’n ogen ben ik lelijk, heb ik een te dikke buik en ben ik ook niet leuk als persoon. Sinds vorig jaar ben ik iets beter voor mezelf gaan zorgen, waarna ik mezelf opeens ook iets leuker vond. Maar de afgelopen tijd heb ik waanzinnig veel stress gehad, veel gesnoept en weinig gesport. Plots vind ik mezelf weer afschuwelijk en vooral dik. Dit artikel zet me weer met beide benen op de grond. Ik ben qua uiterlijk niet perfect, maar ik ben meer dan een omhulsel. Bedankt voor je artikel❤ Enne… Jij bent een hartstikke leuk en mooi mens! Dus niet jezelf nog een keer afkraken wanneer je slecht (en onrealistisch) op de foto staat😁
Beste Merel, lief dat je je zo “bloot” geeft! Maar stel dat je op een geven moment denkt: ik wil zo lang mogelijk zo gezond, zo fit en zo gelukkig mogelijk leven! Dan geef je je zelf een opdracht om daar aan te werken. Net zoals bij elke opgave maak je jezelf blij als je door jezelf gestelde doelen waar maakt.
Dus je gaat uitzoeken wat je ervoor moet doen en laten om je doel te bereiken. Een van die doelen is om je lichaam zo goed mogelijk te laten functioneren, Gezond zijn dus! Het eerste dat je ontdekt is dat je door je omgeving en vooral de voedingsmiddelen leveranciers en fabrikanten, op het verkeerde been bent gezet. Je gaat vragen stellen en vindt antwoorden op internet en in boeken zoals De Voedselzandloper! En dan leer je dat een juist lichaamsgewicht er niet {alleen} is om mooi te zijn en jezelf mooi te vinden! Slank zijn is de basis van en voor een goed functionerend lichaam.
Dan leer je ook dat we allemaal begonnen zijn met moedermelk en dat alles dat we daarna lekker zijn gaan vinden een aangeleerde gewoonte is. Je leert ook datje echt zonder witbrood, witte rijst, aardappelen en alle pasta’s en zelfs zonder { milieu verpestend} rood vlees kunt leven.
Ik sluit af met de goede raad om de Voedselzandloper in de bibliotheek te lenen of het te kopen en rustig de tijd te nemen om het goed te lezen. Ik ben nu 12 kg minder, mijn cholesterol is prima en mijn bloeddruk normaal. Ik ben op weg om gelukkig, gezond, actief en tevreden { ook met mijn oude kale kopje en mijn flaporen} oud te worden. De eerste 78 jaren zijn er al!Het hoe en waarom vind je op harriecrijns.jouwweb.nl. Succes met je blog!! Harrie
Hallo lieve, mooie Merel. Hier een geraakte lezeres door je eerlijkheid. Het draait erom dat het jouw (en mijn) prachtige lichamen zijn met werkende handen en voeten, maar bovendien een werkend hart. Ik vind het fijn om te lezen dat we hier een plek creëren waar vrouwen elkaar steunen. Het doet me een beetje denken aan de Amerikaanse moeder en dochter van Style Like U. Misschien kende je die al? Liefs!
Wauw wat mooi geschreven, en heel herkenbaar, dat of hell yeah babe of – na een slechte foto – een gedrochtsgevoel (leuk woord eigenlijk, dat dan weer wel.
Hahah, die balans met je oermoeder xD
WOW. Dankje, ik had dit echt nodig vandaag.
Zelf heb ik ook gemerkt dat ik mezelf steeds mooier voel en mezelf gewoon accepteer zoals ik ben. Maar zoals je al zei heeft iedereen wel eens een down dag. ;)