Vorige week publiceerden we een artikel over stoppen met het eten van kaas. Wat blijkt? Er zijn ontzettend veel mensen die al praktisch veganistisch eten, maar de kaas niet kunnen of willen laten staan. Voor die mensen zetten we een aantal tips (uit eigen ervaring, uiteraard) uiteen en daar werd erg goed en leuk op gereageerd. In de reacties kwam steeds weer één zinnetje naar boven: “ik wil niet moeilijk doen.” Na nog wat meer reacties doorgelezen te hebben concludeerden we dat er toch nog heel veel mensen zijn die het heel lastig vinden om ‘altijd maar’ de uitzondering te moeten zijn, in sociale situaties.
Nu is dit niet de eerste keer dat we hierover schreven. Sterker nog, het is een onderwerp dat zo regelmatig terugkomt, dat we besloten er een heel hoofdstuk in ons boek aan te wijden: vegan eten in sociale situaties. Hoe voorkom je ruzies aan tafel tijdens het kerstdiner? En hoe leg je je oma op vriendelijke wijze uit dat je dit jaar niet zult mee-eten van de kalkoen? Niet alleen in het boek schreven we er over, ook hier op De Groene Meisjes hebben we er regelmatig aandacht aan besteed. Waarom? Omdat we het een heel belangrijk onderwerp vinden. En dus zullen we er vandaag weer even bij stilstaan.
Laten we even beginnen met een voorbeeldsituatie. Je wordt uitgenodigd om bij een vriend te komen eten. Dat is natuurlijk bovenal heel erg gezellig, maar misschien eet je nog niet zo lang vegetarisch of veganistisch en vind je het een beetje spannend. Stel dat je het te eng vindt om van tevoren tegen de vriend te zeggen wat je wel of niet zou willen eten en stel dat hij dit ook niet aan jou vraagt – dat maakt het nog een beetje spannender. Je komt op de desbetreffende avond aan en er staat een lekker ruikende pan soep op het vuur. Pompoensoep. Te gek! Dat kan niet fout gaan. Toch? Ehm, is de soep gemaakt van groentebouillon?
Oeps.
Dat had je vriend per ongeluk over het hoofd gezien. De soep is gemaakt met runderbouillon. Wat moet je nu?
Wat je hiermee moet, is voor 100% aan jou. Er zullen mensen zijn die zeggen: niks aan te doen, kan gebeuren, ik zet me er voor een keertje overheen. Dat is helemaal jouw keuze. Er zijn ook heel veel mensen voor wie de rundvleesbouillon echt een no-go is en wat doe je dan? Hier volgen een aantal opties:
– verzeker je vriend ervan dat je niet boos op hem bent en dat je het enorm waardeert dat hij heeft nagedacht over het maken van een groentesoep
– vraag of er nog meer op het menu staat. Zo ja, dan zou je de soep kunnen skippen en de rest van het menu wel kunnen eten.
– staat er niks anders op het menu? Stel voor om samen iets anders te koken, iets te laten bezorgen of buiten de deur te gaan eten. Laat jullie avond er niet door verpesten. De soep kan worden ingevroren en door je vriend op een ander moment worden gegeten – geen paniek.
Waarschijnlijk leer je door deze ervaring wel dat het 1) áltijd handig is om van tevoren even af te stemmen wat er wordt gegeten en 2) dat het uiteindelijk niet om het eten, maar om de gezelligheid gaat. Als jij hier op een relaxte manier mee omgaat, dan komen jullie hier samen uit.
Maar dan komt toch dat gevoel bij jou bovendrijven: ik wil niet moeilijk doen. Dat snappen we. We kennen als geen ander het gevoel. Toen wij net veganistisch aten, sleepten we onze pot pindakaas overal mee naartoe. Voor het geval dat er niks anders te eten was, dan kon je altijd nog een cracker of een boterham nemen met pindakaas nemen – dat idee. Is het gezellig, als de hele familie aan de pompoensoep zit en jij aan de boterham met pindakaas? Het is misschien wat ongemakkelijk, maar minder gezellig is het in principe natuurlijk niet. Dat wat we eten zou toch niet zoveel uit moeten maken?
En niet alleen in het begin maakten wij dit soort dingen mee, we krijgen er nog steeds mee te maken. Bijvoorbeeld op bloggersevents, op zakelijke afspraken en op nieuwjaarsborrels van ons werk. Ja, als veganist zul je altijd een beetje opvallen, omdat je anders eet. Maar is dat erg? ‘De meeste mensen zijn andere mensen,’ Oscar Wilde zei het al.
Wij denken niet dat dat erg is, maar dan bekijken wij het wel vanuit het oogpunt: wij vinden niet zo gauw iets gek. Een vriendin van ons eet halal en drinkt geen alcohol – geen probleem. Een andere vriendin van ons (en haar kinderen trouwens,) heeft allerlei allergieën en kan daardoor niet zo gemakkelijk zomaar ergens eten – houden we met liefde rekening mee. Eet iemand geen suiker of geen gluten? Is toch niet erg, passen we ons aan. Kosher? Vasten? Detoxen? Jongens, het is maar eten hè?
Voor een groot deel zit het gevoel van ‘moeilijk doen’ in hoe je het zelf aanpakt. Hoe bereid je sociale situaties voor? Hoe reageer je op vragen of commentaar? Voel je je snel bekritiseerd of lach je erom? Ben je bereid om zelf wat meer moeite te doen, of verwacht je misschien net iets te veel van je omgeving die eigenlijk niet zoveel van veganistisch eten afweet? Wanneer je principes belangrijk genoeg voor je zijn, dan moet je ook bereid zijn om hier zelf iets harder voor te lopen. Immers: jouw principes, jouw keuzes.
Ook wij zijn in onze families de enigen die vegan eten. Ook wij hebben maar heel weinig ‘real life’ vrienden die vegan eten. Ook in Amsterdam moeten we soms zoeken naar restaurantjes waar een vegan optie op de kaart staat. Maar wij hebben dat helemaal geaccepteerd. Het is ónze keuze om vegan te eten en dus ook ónze verantwoordelijkheid – en niet die van een ander. Wanneer je respectvol met elkaar (familie/vrienden/collega’s) omgaat, dan zou er heel veel mogelijk moeten zijn.
Tot slot: iedereen heeft recht om te leven naar zijn idealen. Dat geldt net zo goed voor religieuze, politieke en andere maatschappelijke overtuigingen. Dat heeft niks te maken met moeilijk doen en dat gaat je omgeving op een gegeven moment – als iedereen merkt dat het geen bevlieging of hype voor je is – vanzelf inzien. En net als dat jij rekening houdt het met feit dat je je omgeving niet kunt ‘bekeren’ tot het veganisme, zal je omgeving het respect moeten opbrengen om jou te laten eten zoals je wilt eten.
Na vier jaar veganistisch eten kunnen we er echt over meepraten: het heeft tijd nodig. Deze toch wel grote veranderingen in je leven (want het gaat uiteindelijk over meer dan eten alleen, natuurlijk) gaan niet over één nacht ijs. Voor jou misschien, maar voor je omgeving niet. Geef het die tijd en blijf iedereen met een open houding en respect behandelen – ook als mensen andere keuzes maken dan jij. Maar als het puntje bij paaltje komt, kán het altijd. Het is alleen de vraag hoe graag je het wilt en hoeveel moeite je daarvoor wilt doen. Die keuze is, uiteraard, helemaal aan jou.
Wie van jullie heeft er ook vaak het gevoel moeilijk te doen? Of wie had dat gevoel vroeger, maar nu niet meer? We zijn benieuwd naar jullie ervaringen! Misschien kan iemand nog iets aan je tips hebben, dus schroom niet om deze met elkaar te delen!
Foto: Aline Bouma.
Ps na het opnieuw lezen van mijn verhaal vanmorgen, en door een ervaring van gisteren (waarover ik later nog meer zal schrijven,) wil ik eigenlijk alleen nog even toevoegen: en wat als je nou gewoon wél eens moeilijk wil doen? Moeilijk doen is soms heel erg oké. Einde spreekbeurt!
Oeh weer een heel herkenbaar artikel! Ik kan niet goed tegen zuivel (melkeiwit en melksuiker) want ik maak een bepaald enzym niet/ of slecht aan. Toen ik het net had ontdekt en besloot alle zuivel te skippen, kreeg ik ook weleens commentaar of rare blikken. Ook toen ik besloot om helemaal voor natuurvoeding te gaan. Mensen, denken in het begin misschien, oh een hype of ze doet mee met een trend… Maar uiteindelijk is uitleg toch het belangrijkst. Dan ontstaat er begrip. Alleen dat begrip kost tijd :-) Dus als tip; blijf bij jezelf en leg uit….
Liefs,
Eva
Goed voorbeeld, eigenlijk is het maar gek dat we met z’n allen niet moeilijk willen doen. Toen ik net hoorde dat ik gluten-, lactosevrij en het liefst ook nog suikervrij moest gaan eten, heb ik hier vooral veel moeite mee gehad. Want ja, wat eet je dan nog wel? Ik nam net als jullie ook overal mijn eigen dingen mee naartoe, maar nu hoeft dat vaak niet meer en zien de mensen het juist als een uitdaging om iets lekkers te maken.
Het lijkt me inderdaad erg lastig om aan te komen en vervolgens niks te kunnen eten, knap van jullie hoor dat jullie het maar gewoon doen en je door niets en niemand in de weg laten zitten!
ja, dat gebeurt dus wel eens . En ja, dat is ongemakkelijk. Het is ook ongemakkelijk om de enige te zijn die een traktatie afslaat op je werk. Het kan ook ongemakkelijk zijn om op een borrel te staan, eigenlijk wel heel veel trek te hebben en dat je dan alleen op de radijsjes kunt aanvallen, terwijl iedereen aan de dik belegde toastjes is. Maar ik heb hiervoor gekozen en mijn idealen zijn belangrijker voor me dan het feit dt ik op dat moment even niet mee kan meedoen met de rest.
Bij mijn familie en vrienden vind ik het niet zo’n probleem. Die weten het en houden er vaak rekening mee. Ik vind het lastig bij mijn werk en als we uit eten gaan. Maar ik ga ook geen dingen eten waar ik niet achter sta. En als mensen het niet snappen, dan wil ik het best uitleggen, maar snappen ze het niet, dan niet. Ook goed!
Ik ben sindskort vegetarisch, eerst dacht mijn omgeving o dat is een fase, maar nu krijgen ze wel door ik echt geen vlees en vis meer wil eten. Mijn vriend houd er nu ook echt rekening mee en mijn ouders vinden het ook niet meer gek. Ik vind, ben jezelf en als jij andere respecteerd, gebeurt dat andersom meestal ook. Live and let live! Mooi geschreven artikel trouwens!
Wat eten betreft ben ik principieel vegetarisch maar ben zeker bereid deze principes af en toe los te laten in sociale situaties. Dus is de pompoensoep met runderbouillon, ik zeur er niet over. Ik zou de biefstuk (om maar wat te noemen) overslaan. En ja, ik vind mensen die wat eten betreft op elke slak zout leggen (hmm, misschien niet zo’n heel geschikte uitdrukking in deze) zelf ook irritant. Ik stel het op prijs wanneer de gastheer/vrouw rekening met mij houdt maar wil het geen verplichting laten zijn. En zo ga ik er ook vice versa mee om. Anders zou het zijn wanneer het om gevaar voor gezondheid gaat, wanneer ik of mijn gast echt allergisch zou zijn voor bepaalde voedingsbestanddelen of zo. Maar dat lijkt me logisch.
Ik ben zo benieuwd wie er als je in zo’n sociale situatie komt, liever heeft dat het vlees of het eten met dierlijke producten wordt weggegooid dan het zelf te moeten eten?
dat hebben we niet gezegd he? ;) “de pompoensoep kan worden ingevroren,” noemde ik bewust als voorbeeld. Natuurlijk wil ik niet dat vlees wordt weg gegooid, maar het opeten? No way.
Ik heb liever dat het wordt weggegooid dan dat ik het moet opeten. Ik vind het niet perse beter om iets op te eten dan weg te gooien. Bij opeten belandt het uiteindelijk ook gewoon in het riool, nadat het mijn lichaam heeft ‘vergiftigd’. Mijn lichaam is geen prullenbak.
Maar uiteraard kun je het gewoon invriezen of weggeven aan een liefhebber, dus van weggooien zal niet snel sprake zijn.
—
Herkenbaar stuk verder! Ik heb laatst iets opgegeten waar honing in zat, mijn collega had het speciaal voor mij gemaakt, ze vertelde trots dat het zonder melk en ei was. Maar daar ligt voor mij wel de grens. Iets met vlees, vis, melk of ei zal ik niet op eten.
Als je het elke keer toch op eet gaan mensen ook denken dat je dat dus wel eet en wordt het steeds lastiger om aan te geven dat je het eigenlijk niet eet. Ik heb daarna ook tegen die collega gezegd dat ik zelf liever geen honing gebruik, dus dat weet ze dan voor de volgende keer :)
Dat soort situaties heb ik ook vaak meegemaakt. Overigens ook dat je het pas achteraf hoorde: oja, gezoet met honing. Maar ik snap je, daar ligt ook mijn grens.
Dat is net het punt voor mij: als je het wel opeet, maak je het de ander en jezelf nog moeilijker voor de volgende keer! Aan den lijve ondervonden, omdat ik niet moeilijk wilde doen. Maar dan schep je dus – onbewust – een beeld (“oh dat eet ze wel”). En een volgende keer krijg je geheid vragen als je dan zegt “sorry, maar dat eet ik niet”. Je kan maar beter duidelijk zijn, is voor iedereen zeker zo makkelijk.
Herkenbaar artikel weer!
Ik eet het dan op. Ik eet zo veel mogelijk veganistisch omdat ik minder vervuilend wil leven. Mijn redenatie is dan dat ik het beter op kan eten dan dat het wordt weggegooid omdat er dan in totaal minder voedsel wordt gegeten. Maar het is erg ingewikkeld om op deze manier met veganisme bezig te zijn, omdat je nooit zeker weet wat nou precies de invloed op het milieu is van iets juist wel of niet eten.
Zit ook zeker een grote kern van waarheid in! Echter, voor veel veganisten geldt denk ik ook dat het na járen vegan gegeten te hebben ook gewoon niet meer ‘lukt’ om dierlijke producten te eten. Ik heb bijvoorbeeld inmiddels zo lang geen kaas gegeten, dat ik er nu echt moeite mee zou hebben – hoeveel ik vroeger ook van kaas hield.
Kwestie van jezelf blijvend op de hoogte houden van de herkomst en milieubelasting. Verder pragmatisch ermee omgaan (wat ik ook tussen de regels doorlees in je reactie). Je kunt het als een religie beschouwen (dogma’s) of als principe. Je doet jezelf en je omgeving een enorm plezier om het als principe te benaderen. Ik moet zelf ook altijd hard lachen als iemand vraagt of het erg is dat er de vorige dag ook vlees in dezelfde pan is gebraden (kom op!).
Gaat het om je gezondheid, dan zou ‘t toch geen enkele moeite moeten zijn dat in sociale omgeving uit te leggen m.u.v. zakelijke settings misschien. Zeker in internationale omgeving.
Overigens antwoord ik zelf altijd op de vraag “waarom dan?”: “gezondheid, milieu en dierenwelzijn. In die volgorde” en “ik vind het niet nodig en als ik ‘t zou missen, dan eet ik het wel”.
Komt de vraag tijdens het eten voorbij, dan geef ik aan na het eten best een uitgebreidere toelichting op mijn (niet andermans) principes.
Ik ken het inderdaad, dat gevoel van moeilijk te doen. Aangezien ik al mn hele leven vegetariër ben is het voor mijn directe omgeving wel makkelijker. Zij weten het, ik hoef het neit uit te leggen. Maar alsnog stel ik vaak ook zelf voor iets mee te nemen, net zo makkelijk en het blijft voor vleeseters soms lastig te bedenken wat een vegetariër wil eten.
Ik heb idd de soep situatie wel eens gehad, tenminste toen ik het al aan het eten was en de smaak toch erg verdacht vond. ik heb doorgegeten maar zeker geen tweede portie genomen ookal had ik nog wel plek. Als ik vantevoren weet dat het runder bouillon is eet ik het niet. Vlees of iets daarvan getrokken is voor mij echt een no go. Maar hoewel ik thuis altijd biologische kaas eet, is dat iets wat ik in sociale situaties vaak los laat.
Heel herkenbaar! Omdat ik niemand wil kwetsen of inderdaad ‘niet moeilijk wil doen’ eet ik vaak nog dingen waar ik me achteraf toch niet zo goed bij voel. Zeker als je nog maar net vegetarisch eet is dit ook een hele aanpassing voor je directe omgeving. Gisteren nog wel, maar vandaag niet meer? Dat kunnen ze moeilijk begrijpen..Of één keertje kan toch geen kwaad?
Ik heb net ook een artikeltje geschreven over 1 jaar vegetarisch.
Groetjes!
Het heeft bij mij even geduurd. Mensen denken vooral in het begin dat het een dieet is. Dan begrijpen ze niet waarom ik bijvoorbeeld geen kaas/vlees voor hun in huis haal als ze bij mij op bezoek komen, terwijl ze wel vegan dingetjes in huis halen als ik bij hen op bezoek ga (waarvoor ik overigens altijd heel dankbaar ben). Gewoon rustig uitleggen en duidelijk zijn.. en mensen de tijd geven om er aan te wennen en meer over te leren. Werkt bij mij altijd het beste. Goed artikel! Sociale situaties zijn altijd lastig. Ik reis veel, leer steeds veel nieuwe mensen kennen en moet dus ook elke keer uitleggen dat ik vegan ben (en waarom). Na een tijdje krijg je er wel een bepaalde handigheid in ;) Mijn ervaring is dat veel mensen het misschien vreemd vinden en het er niet mee eens zijn, maar het wel accepteren en het ook totaal niet zien als “moeilijk doen”. Ik woon nu al 8 maanden bij een non-vegan familie in huis in Sydney en dat gaat prima.
Ik zou me er totaal niet prettig bij voelen om de soep wel te eten terwijl ik zou weten dat er dierlijke ingredienten in zitten. Voor mij is dan het plezier van het eten eraf en hoe meer ik erover nadenk hoe meer ik er van walg het te moeten eten. Laatst moest ik werken bij mijn receptiebaantje waar een catering event was. De kok kwam ons later ook eten brengen, heel lief maar het was een soep die ik niet vertrouwde. Ik heb een hapje genomen maar vond het eigenlijk toch een naar idee en heb het verder niet opgegeten. Toen hij terug kwam zei ik dat ik het gebaar heel erg waardeerde maar dat ik veganistisch eet. Toen hij de volgende gang kwam brengen (vis), had hij alleen een bord voor mijn collega en niet voor mij, waar ik heel blij mee was. Vervolgens kwam er koffie met een huge bord gebakjes waar ik ook niets van heb gegeten. Al met al voelde ik me behoorlijk ongemakkelijk en bezwaard, bijna ondankbaar dat ik het lieve gebaar had geweigerd. Dit soort situaties komen bij mij na drie jaar vegan te zijn bijna nooit meer voor, maar soms blijft het wel een gevecht tussen je eigen principes en idealen en de sociale norm. Maar uiteindelijk voel ik me beter als ik niet van mijn principes afwijk.
Precies, dat is natuurlijk altijd de afweging die je moet maken: wat vind je belangrijker? Je eigen principes, of die van een ander? En hoe ver ga je daarin? Ik ben van mening dat je elkaar altijd tegemoet moet komen, maar ik zou er van wakker liggen als iemand iets voor MIJ zou doen, waar diegene zich niet goed bij voelt. Neem het voorbeeld van de vriendin die halal eet. Stel dat zij zich gedwongen zou voelen om toch iets met varkensvlees te eten, om anderen te vriend te houden.. serieus, daar zou ik van wakker liggen. Je kunt het dus ook altijd even omdraaien en dan weet je eigenlijk het antwoord wel. :)
Met uit eten is het voor mij altijd de vraag, welk vegetarisch gerecht kan ik aan gaan passen, als dit niet kan dan vind ik vegetarisch eten zelf niet zo erg omdat het altijd nog beter is dan vlees eten. Wat ik heb geleerd is dat de bijgerechten vaak ook plantaardig zijn zoals een gepofte aardappel, frietjes, een maiskolf, ui ringen, dat soort dingen. Het is nogal awkward om alleen dat te eten maar het is iets.
Voor mij komt de challenge in dec, dan ga ik 2x 1 week met de schoon en eigen familie op vakantie, ik zit nu al te bedenken hoe ik dat aan moet gaan pakken. Als enige “moeilijke” in de familie wordt het voor mij een hele uitdaging om toch plantaardig te kunnen eten. We gaan het zien, ik denk dat er een krat vol notenpasta’s en blikken bonen mee gaan.
Ik weet niet of je uit eten gaat of ‘thuis’ eet op vakantie, maar in beide gevallen is goede communicatie vooraf en voorbereiding vaak het halve werk en valt de uitdaging mij meestal mee. Van tevoren het restaurant bellen – en niet pas ter plekke met de menukaart in de hand om de opties vragen – maakt vaak een hoop mogelijk. En dan héél specifiek zijn over wat je wel/niet eet, omdat een kreet als ‘vegan’ (of glutenvrij, weet ik dan uit eigen ervaring) voor de persoon in kwestie zo klaar als een klontje is, maar (helaas) voor anderen vrijer interpretabel dan je zou verwachten ;) Zélfs als ze als kok in een restaurant werken helaas!
Goede tip! En ja, de ‘hier zit ik dan met mijn frietjes, ketchup en plukje sla’ situatie hebben wij ook zeker meegemaakt. Meerdere keren. Het hoort er soms ook een beetje bij, helaas. Laten we met z’n allen uitkijken naar de tijd dat je altijd en overal gemakkelijk een vegan maaltijd kunt scoren!
Goed idee, maar neem meer dan nootjes mee. Wij nemen zelfs de broodbakmachine mee ( glutenvrij) en allerlei pre fab eten. Het kan, we doen het al jaren en we krijgen op vakantie zelfs stroom bij een tankstation om te koken. Als je niet anders kan willen mnsen altijd meedenken. Succes!
Ik doe inderdaad “moeilijk”. Mensen proberen me soms over te halen iets te eten omdat het bijvoorbeeld, A: voor 1x niet erg is , B: er maar weinig melk in zit , of C: het niet gezellig is. Ik eet het dan gewoon toch niet. Ik wil geen signaal afgeven dat het dus toch oké is om dierenleed te eten omdat het maar weinig is. Soms is het sneu, omdat iemand net een taart heeft gemaakt of iets heeft gekookt. Ik denk altijd aan de dieren en die zijn voor mij belangrijker dan de gevoelens van de gastheer of gastvrouw. Ik zeg wel dat ik het begrijp dat het voor hun niet leuk is .
Precies, soms hoort ‘moeilijk doen’ er ook gewoon bij. Als niemand ooit moeilijk zou doen en iedereen altijd maar doet wat er van hen wordt verwacht of wat normaal wordt gevonden, dan krijg je ook een heel gekke maatschappij.
Dank voor dit artikel. Iets dat niet zozeer met dit artikel, maar wel met vegan worden te maken heeft: hoe zijn jullie destijds omgegaan met bijvoorbeeld leren of wollen schoenen/tassen/kledingstukken? Ik ben momenteel als vegetariër bezig me wat meer bewust bezig te houden met dierlijke producten en merkte ineens op hoeveel leren schoenen en wollen truien ik in mijn kast heb.. Bij het nieuw aanschaffen let ik er inmiddels op, maar met dingen die ik al heb is dat lastig.. En ik krijg het weleens als kritiekpunt terug in ‘sociale situaties’ waarin ik aangeef dat ik geen dieren wil eten: ‘maar je draagt ze wel?’
Ik droeg in het begin nog al mijn spullen. Op dit moment heb ik nog wat leren schoenen “in bewaring” waar ik moeilijk afscheid van kan nemen, maar eigenlijk ook niet meer draag. (Ik zal in de toekomst een nieuwe thuis moeten zoeken voor deze.) Mijn winterjas kocht ik toen ik nog niet zo lang vegan was en toen heb ik de fout gemaakt niet te kijken in het etiket: buitenkant is helemaal van wol gemaakt. Ik zou dit niet meer opnieuw kopen, maar de jas ga ik wel afdragen. Ik heb ook nog wollen truien die ik ga dragen tot ze versleten zijn, wellicht omdat wol (ookal word die ook op een wrede manier ontgonnen) in mijn hoofd niet zo vies is als een dierenhuid dragen.
Op zich moet je voor jezelf beslissen waar je comfortzone ligt, zo weet ik van vegans die zelfs nog leren dingen dragen, zolang ze tweedehands zijn(en dus geen productie gesteund wordt). Het is ook beter om 90% vegan te zijn en nog hier en daar een foutje te maken dan het te moeilijk vinden en het helemaal opgeven, vind ik. :)
(Oh en nog een kleine sidenote: je hoeft je nooit verplicht te voelen om je te verantwoorden tegenover ander omwille van wat je wel en niet draagt/eet, zeker niet als je zelf een grotere inspanning doet dan hen. ;) )
Ik zit met hetzelfde probleem. Ik heb nog een aantal leren schoenen en een mooie wollen jas. Ik draag ze totdat ze versleten zijn, maar koop nu al lange tijd geen nieuwe dierlijke materialen meer. Er heeft nog nooit iemand naar gevraagd, maar mocht dat gebeuren, dan leg ik het gewoon uit. Simpel zat :)
Al voel ik me soms wel een beetje stom als ik met mijn leren schoenen een veganistische lunchroom in stap ;)
Zo jammer dat je je stom moet voelen als je met je leren schoenen een veganistische lunchroom instapt. Je hoeft toch alleen verantwoording voor je keuzes af te leggen aan jezelf? Is het relevant wat een ander daar van vindt? Ik ben niet veganistisch, maar eet/drink met grote regelmaat in een veganistische lunchroom. Ik mag toch hopen dat de eigenaren van deze lunchroom blij zijn dan ik binnenkom om iets te eten/drinken en dat ze me niet afkeuren op wat ik draag.
Alsjeblieft mensen…..laten we elkaar niet zo veroordelen. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn/haar eigen keuzes. En natuurlijk mag je daarover met me praten, maar laten we stoppen ons onzeker te voelen over de keuzes die we maken.
Inderdaad!!!! En trouwens, in een vegan lunchroom komen ook genoeg niet-vegans he, dus je zou je helemaal nérgens schuldig over moeten voelen. De vegans die zo naar je kijken zouden moeten denken: leuk, weer een meisje dat vegan komt eten.
Zie de reactie van Toyah. Zo denk ik er ook over :)
Dit is voor mij ook zeker herkenbaar. De ene keer ben ik er beter in dan de andere keer om mezelf niet als lastig te bestempelen. Dit artikel komt ook precies op het goede moment. Zaterdag heb ik een etentje met vrienden en ik twijfelde nog of ik wel even vooraf moest checken wat er op het menu staat.
Wat ik altijd in gedachten probeer te houden is ‘hoe voel je jezelf als je dit nu gaat eten?’. Ik wil niet de volgende dag met een rotgevoel rondlopen, als ik er nu ook voor kan kiezen om het niet te eten.
Precies! Hoe JIJ je voelt is net zo belangrijk!
Persoonlijk heb ik soms moeite met de sociale aspecten van het ver doorvoeren van een bepaalde levensstijl uit ethische overweging (dat is toch iets anders dan allergie of geloof) in een sociale omgeving. Zelf neem ik die sociale aspecten dan ook mee in mijn afweging van mijn dieet. Die staat (fier) naast de ethische dimensie van eten. Ik vind dat die over het algemeen wordt onderschat of wordt afgedaan als gezeur.
In plaats van het recht om moeilijk te doen, zou ik het dus eerder andersom willen stellen. Die sociale dimensie is ontzettend belangrijk voor ons welzijn. Het samen eten delen van hetzelfde eten, eten uit dezelfde pan, het eten van iets dan een ander voor jou heeft gemaakt, is voor mij net zo belangrijk als eten dat uiteindelijk wel duurzaam is voor onze planeet. Daarom is het altijd schipperen, afwegingen maken. Soms een activist zijn, soms een gezellige dochter of vriendin. Voor mij is de ‘regel’ – waar ik in sommige situaties ook vanaf wijk – als ik thuis kook, voor wie dan ook, kook ik veganistisch. Mijn vriend wil daar aan meedoen, dus als hij kookt -meestal – ook. En als men voor mij kookt, eet ik wat ik krijg voorgeschoteld. Want ik zit daar niet voor het eten in de eerste plaats, maar voor de sociale situatie. En daar geniet ik enorm van. Het ver doorvoeren van ethische standpunten ten aanzien van eten vind ik daarom erg beperkt, niet voor mij zelf, maar voor het perspectief op de rol van eten. Het eten van een boterham met pindakaas uit ethische overweging, terwijl iedereen pompoensoep eet tijdens een sociale aangelegenheid, gaat mij echt veel te ver.
We snappen je punt, maar wat als je dan dus door de situatie wordt ‘gedwongen’ om iets te eten wat je niet wilt eten? Zet je dan je eigen principes zomaar aan de kant, omwille van de goede vrede?
Ik weet dat jullie het niet belerend bedoelen, maar deze reactie komt naar mijn idee niet helemaal overeen met het ‘iedereen moet voor zichzelf bepalen wat hij doet in een dergelijke situatie’ dat jullie in het artikel benadrukken. Ik kies zelf in sociale situaties ook om ‘niet moeilijk te doen’ en te waarderen wat de gastheer/vrouw me voorscholtelt, niet om confrontaties uit de weg te gaan, maar omdat ik het sociale aspect belangrijker vind en omdat ik het niet erg vind om af en toe mijn principes aan de kant te zetten in dergelijke situaties. Moet een keertje kunnen toch als ik al 99% van de tijd het ‘goede’ doe (eet) naar mijn idee.
Ja, met Loes ben ik het zeer eens. Het echt waarderen van andermans eetgewoonten, waar diegene zijn best op heeft gedaan, wat hij of zij graag met jou deelt is, is voor mij zeer belangrijk. Als dat een stoofschotel is, geniet ik daarvan. Ik vind dat dat echt bij eten hoort. Ik eet het dus graag, omwille van het feit dat hij/zij het voor mij heeft klaar gemaakt en met mij wil delen. Mijn ethische principes zijn dan van ondergeschikt belang en wijken voor mijn sociale principes. Dat doe ik niet om de goede vrede te willen bewaren, maar wel om dankbaarheid uit te stralen naar mijn gastvrouw/ heer, samen te kunnen proeven van dezelfde maaltijd, eenvoudigweg door mee te doen in het ritueel van het delen van het eten.
Wat jij eet, is ook goed genoeg voor mij. Gewoon, wederzijds respect tonen.
Nu begrijp ik wel heel goed wat jullie zeggen, Groene meisjes, en ik respecteer jullie standpunt hierin, en ook de afkeer die je op een gegeven moment voelt ten opzichte van dierlijke producten. Maar ik vind wel dat jullie iets te gemakkelijk over dat ongemak van de gastheer/vrouw heenstappen. Het afwijzen van een voor jou klaar gemaakte maaltijd, en zéker als gepoogd is die ook voor jou eetbaar te maken maar er een ‘verkeerd’ bouillonblokje in zit, zou ik echt als zeer beledigend ervaren. En ja, natuurlijk zou ik die ook stotterend de ijskast in zetten.
Nou, ik zou niet willen zeggen dat wij gemakkelijk over het ongemak van de gastheer/vrouw heen stappen. Ik heb er zelf ook ruim 3 jaar over gedaan om volledig veganistich te gaan eten, precies om deze reden. Ik heb het eerder over: als je écht geen vlees wilt eten, omdat je uit ethische overtuigingen vegetariër bent, en er wordt je een stoofschotel voorgeschoteld, met vlees erin… sorry, dan kan ik echt niet begrijpen dat je dat dan toch op kunt eten. Met andere dierlijke producten kan ik daar beter inkomen en zoals ik al zei heb ik daar zelf ook 3 jaar over gedaan, maar vlees en vis was meteen voor mij iets dat ik nooit meer zou kunnen eten. Dat is uiteraard hoogst persoonlijk en helemaal jouw keuze, ik zeg alleen: ik vind niet dat iemand zich moet laten dwingen (door een persoon of situatie) om iets te eten waar hij of zij niet achterstaat.
> in reactie op jullie onderstaande reactie:
Ja, dat is waar. Jullie zijn daarin helemaal niet over één nacht ijs gegaan, en laat ik voorop stellen dat ik jullie blogpost erg genuanceerd vind. Maar jullie laten uiteindelijk, weliswaar na drie jaar, ethiek altijd prevaleren boven sociale waarde van eten. Als je dan die vleesschotel voorgeschoteld krijgt bij mensen die je niet goed kent en bij wie je toch op bezoek bent – bijvoorbeeld in een vreemd land, of de baas van je vriend, of bij een vriendin bij wie je mag aanschuiven omdat je je sleutel bent vergeten of omdat je echt behoefte hebt aan een vriendelijk gezicht, dan kies je toch voor je dieet in plaats van voor het deelnemen aan hún maaltijd. En echt – dat vind ik je goed recht – maar ik zou dus zelf niet achter die ‘situatie’ staan die dan ontstaat. Daar vind ik het sociale gebeuren – dus positief gesteld – veel te belangrijk voor. Nou ja, volgens mij begrijp ik jullie wel, en jullie mij misschien ook. Ik post het, vooral omdat ik het belangrijk vind om het sociale niet als een last, maar vooral als iets positiefs te ervaren waar ik dus net als met het dieren/planeet ethiek, bereid ben consequenties aan te verbinden. Dus wél die stoofschotel, als ik daarmee optimaal kan deelnemen aan een sociale situatie.
Veel succes! Ik lees jullie pas kort en heel graag.
Ik snap je absoluut. Maar na al die jaren vegetarisch eten zou ik het oprecht niet kunnen opbrengen om vlees te eten. Bij de gedachte alleen al krijg ik rillingen… Ik zou me dus altijd in duizend excuses uitputten, maar het vlees opeten, dat is geen optie voor mij.
Oh zo herkenbaar. Ik voel me vaak nog wel bezwaard als ik naar een ‘omnivoor’ etentje ga en ik de gastvrouw/heer opzadel met mijn ‘wensen’. Ik zou in zo’n situatie 100 x liever mijn eigen eten meenemen. Blijft toch zo lastig! Ook heb ik net als jullie geleerd om niet te hoge verwachtingen te hebben en blij te zijn met wat er voor wordt voorgeschoteld (wel vegan natuurlijk). Meestal vertel ik de gastheer/vrouw dat veganistisch eten absoluut niet ingewikkeld hoeft te zijn en dat ik ook heus geen culinaire hoogstandje verwacht.
Echter, als ik ergens kom waar men speciaal voor mij een groenteburger heeft gekocht, maar waar 0.1% eiwitpoeder in zit, eet ik deze waarschijnlijk wel op. Ik zou me te ondankbaar voelen om dit te weigeren. Daarbij komt dat ik mij zelf niet verschrikkelijk schuldig voel als ik 1x, ‘onbedoeld’, iets eet met dierlijke sporen. Ik weet dat ik 99% van de tijd heel goed bezig ben voor de dieren en dat deze 1 keer niet het einde van de wereld is, dus ik zou me er uiteindelijk overheen kunnen zetten. Wel zou ik ze op dit soort verborgen dierlijke ingrediënten wijzen voor de volgende keer.
Wat een fijn artikel alweer! :)
Ik heb al gemerkt in m’n persoonlijke leven dat als je het “moeilijk doen” op een vriendelijke/niet agressieve manier aanbrengt dat de meeste mensen vooral respect tonen voor je keuze en eventueel wat nieuwsgierige vragen hebben (of het allemaal wat overdreven vinden, in het allerslechtste geval). In de bijna twee jaar die ik al vegan ben heb ik nog nooit iets moeten eten wat ik niet wou. :)
Precies. Moeilijk doen hoeft helemaal niks met fel, agressief of onaardig doen te maken te hebben!
Een vegetarische collega van me heeft pas heel de nacht op de wc gezeten omdat ze de door haar moeder gemaakte gehaktballen die ze vroeger zo lekker vond niet kon afslaan. Vond ze zo sneu voor dr moeder. Merk je dat je lijf het ook niet meer gewend is!
haha jep….dat hoort er ook bij ;) Je lichaam geeft dan eigenlijk wel aan dat het niet zo’n handige keuze was .
ik vind jullie voorbeeld nog behoorlijk ‘onschuldig’, tegen runderbouillon vind ik het niet moeilijk om neen te zeggen, en (vriendelijk en dankbaar) uit te leggen dat je dit als veganist niet eet. maar de vegetarische vriendin die toch al altijd groentenbouillon gebruikt (maar die van de standaard winkel bevat meestalmelkpoeder!), heeft vaak minder begrip – vindt dat zij al het juiste doet en jij, ‘dat is toch moeilijk doen’? toch vind ik dat het moeilijk doen er bij hoort, het is zelfs een beetje een educatieve plicht ;) al is de prijs ervoor elke keer weer bereid zijn uitleg te geven, het aan tafel over je eetgewoonten te hebben… ik eet ook nog eens heel bewust en gezond, waardoor ik ook niet zomaar alles eet zolang het maar vegan is. maar ik heb het er voor over. Tenslotte herken ik wel wat Sophie zegt, bij vrienden en familie vind ik het niet zo’n probleem, in professionele situaties vind ik het veel lastiger, daar vind ik het niet fijn dat de aandacht naar mijn bord (al dan niet leeg) gaat…
Ik snap je, maar we wilden dit voorbeeld aanhalen om te laten zien dat het vaak al moeilijk genoeg kan zijn. Jij als ‘gevorderde vegan’ komt weer in andere situaties dan iemand die net is begonnen met vega(n) eten.
ook juist :) maar hoe subtieler het voorbeeld (bv runds vs niet vegan groentebouillon) hoe meer het als moeilijk doen beschouwd wordt bedoelde ik. en ook een beginnende vegan wil toch geen dierlijke producten, dus ook niet in de groentebouillon? alleen durf je misschien met het langer vegan zijn ‘moeilijker’ doen. ..ik vind soep buiten de deur trouwens sowieso een lastige, omdat het moeilijk exact te achterhalen is wat er inzit, al lijkt het op het eerste zicht vaak plantaardig (zeker voor de buitenwereld)!
Is het ook. Gelukkig zijn er wel veel restaurants tegenwoordig waar al op de kaart staat dat alle soepen vegetarisch of veganistisch zijn. Toch check ik het altijd eventjes.
Heel herkenbaar en goed advies: af en toe lekker moeilijk doen! Check voor heerlijk vegan food het nieuwe The Meets, Cornelistroostplein 3 Amsterdam!
Vreselijk vind ik het sociale aspect :( vooral op het werk
Op mijn werk wordt er vaak iets kleins gedaan voor een jarige, een nieuw project, een feestdag, etc.
Er wordt werkelijk met iedereen rekening gehouden: glutenvrij – geen probleem, vegetarier – begrijpelijk, allergie – oh wat erg voor je, we houden er rekening mee… Maar veganist?? Euhh nou daar kies je toch echt zelf voor en als we dáár rekening mee moeten houden kunnen we toch helemaal niks lekkers meer eten. Helaas zijn mijn collega´s ook niet echt geinteresseerd in het geweldige grote aanbod aan alternatieve opties. Ze willen de taart, cake en broodjes zoals ze al hun hele leven gewend zijn en that´s it.
Gelukkig heb ik veel veganistische vrienden en familie :) :)
dat zou mij niet zo storen, dan at ik wel niets, of je kan standaard een doos dadels en noten of fruit op bureau houden? dan kan je ook altijd iets mee snoepen (maar dan wel lekker verantwoord!)
Nee ik vind het ook geen ramp om niks te eten, maar het feit dat er wordt gedaan alsof ik mezelf ´iets aan doe´ en dat er wel met alle andere voedselvoorkeuren rekening kan gehouden, vind ik jammer. Het zorgt er toch een beetje voor dat ik me een buitenbeetje voel.
Dat kan ik me voorstellen. Toch zou ik wel proberen om dit een beetje te gaan ombuigen. Het lijkt me heel naar om alleen maar te denken: het sociale aspect is vreselijk. Ik snap dat jij het zo ervaart, maar het kost je ongetwijfeld veel energie. Misschien kun je er iets positievers van maken?
Op mijn vakantie in Thailand (2 weken geleden) merkte ik in het begin dat de reisleiders het even lastig vonden om steeds vegetarisch eten apart te moeten bestellen voor mij en m’n beste vriendin. Daardoor voelde het ook als een lastig doen. Na 3 dagen voelde het al niet meer zo, want ze gingen er al vanuit dat we apart eten nodig hadden en er werd ook door het personeel van de restaurants totaal niet moeilijk gedaan :) Helaas is het wel een paar keer mis gegaan, waardoor we waarschijnlijk soep met vleesbouillon en groente in oestersaus hebben gegeten :( Dat staat op veel menukaarten als vegan, dus dat was wel een grote frustratie.
Als ik bij vrienden ga eten houden ze gelukkig altijd rekening met het eten, maar als ik uit eten ga voelt het soms wel als moeilijk doen. Achja..
Nederland krijgt steeds meer te weten over vegan eten en daardoor wordt het ook makkelijker :)
Dat klopt! Over de situatie in Thailand ben ik wel verbaasd. Je hoort vaak dat je juist daar ZO goed vegan kunt eten!
ja maar wat ze als vegan beschouwen is soms niet zo strikt (behalve in de echte vegan restaurants die in Thailand wel toenemen, vooral voor toeristen), zo ook in Sri Lanka heerlijk ‘vegan eten’ maar waar de groentengerechten bijna standaard gedroogde tonijn in de currypasta bevatten … maakt het alleen maar moeilijker vind ik, in echte ‘vleesculturen’ is het vlees vaak makkelijker te mijden!
Super fijn artikel! Ik merk dat ik als veganist sneller “moeilijk” doe dan toen ik een nog vegetariër was. Dan lette ik niet echt op het stremsel in kaas, of gelatine in dropjes maar toen mijn moeder haar best deed om vega te koken maar perongeluk wel runder boullion gebruikte voor de couscous heb ik het toch opgegeten omdat ze toch haar best had gedaan. Nu ik veganist ben check ik toch even extra de ingrediënten of vraag ik van te voren wat er op het menu staat om dan nog wat disclaimers te roepen haha. Zo bleek dat we een keer vleesvervangers hadden waar ei in zat, die heeft de rest van het gezin gewoon opgegeten en ik nam gewoon wat extra salade. Ook zorg ik ervoor dat ik zelf iets mee kan nemen of mensen bij mij uitnodig om voor hen te koken, zodat de moeite bij mij ligt. Respectvol en vriendelijk zijn werkt gewoon het beste. Een echte rotte situatie heb ik nog niet gehad. Gelukkig.
Ik merk dat ook. Ik was vroeger ook veel makkelijker. Voor mij heeft dat voornamelijk te maken met het feit dat ik meer heb geleerd en beter weet wat mijn principes nou eigenlijk zijn!
en ze beter leer verdedigen! als je kan argumenteren (of toch klaar uitleggen waarom) sta je sterker in je schoenen he..
Als ik bij anderen uitgenodigd word stel ik me nooit (meer, zie tussen haakjes hieronder) op in de trant van “ik eet geen vlees/dierlijke producten, veel succes ermee en je zorgt maar dat je iets voor me maakt”. Wat ik eet is mijn zaak, daar hoeven anderen niet voor door hoepels te springen – dat doe ik zelf wel, graag zelfs want ik houd enorm van koken! Ik stel vooraf al voor om lekkere dingen om te delen mee te nemen die ik wél/ook eet, of een deel van de maaltijd te koken. En benadruk dat ik niet zou willen dat mensen voor hun gevoel buitensporig moeite voor mijn eetgewoonten moeten doen. Het moet wel leuk voor ze blijven. Meestal werkt dat heel goed, alle partijen blij en lekker smullen (levert meestal ook de leukste en meest ontspannen etentjes op met tafels vol schalen lekkere gerechten). Maar…ik maak ook wel mee – met name tijdens familie-bijeenkomsten – dat een (schoon)familielid het bedenken/koken van de maaltijd dermate naar zich toetrekt dat ze er niet eens voor ópenstaan dat een ander ook iets meeneemt of een gang voor zijn/haar rekening neemt. Het is hun ‘show’ en iets anders willen ze eigenlijk niet eens op tafel hebben staan, ook niet als ze er zelf helemaal niks extra voor hoeven te doen. Dan wordt het lastig, als mensen hebben besloten dat zij ‘chef keuken’ zijn, bepalen wat er gekookt wordt, en je er gewoon echt níét ‘tussen komt’ (om het zo maar te noemen) tenzij je luid en duidelijk je plek in de keuken/op tafel opeist (heel gezellig, not). Dus dan denk je dat je niet ‘moeilijk’ bent door zelfredzaam en faciliterend te zijn, is het feitelijk wéér niet goed :) En tja, soms willen (om nog net niet te zeggen eisen) mensen gewoon dat je hun appeltaart, brownies, kipsaté, rendang etc. proeft. Omdat zij er zo trots op zijn en het gewoon zó graag willen delen met anderen, en die trots herken ik als fervent kookliefhebber natuurlijk wel, maar ja, niemand is een ander wat verplicht wat dat betreft.
(Toen ik deze blogpost las moet ik lachend en enigszins beschaamd terugdenken aan de vegetariër die ik als jonge tiener was. Man, ik pakte het zó stupide aan! Ik deed niet eens moeilijk, ik deed gewoon achterlijk! Als ik voor een bbq werd uitgenodigd ging ik daar gewoon heen zonder van tevoren te zeggen dat ik geen vlees at, maar nam zelf ook geen vegaburgers ofzo mee. Ik vond gewoon dat mensen uit zichzelf maar bedacht moesten hebben (ja, echt he) dat er zich ook wel eens vegetariërs onder hun gasten zouden kunnen bevinden. En dan was ik verontwaardigd en teleurgesteld als er alleen maar vlees lag en ik me moest ‘behelpen’ met de excuussalade en wat stokbroodjes! Oh my, waar ik het vandaan haalde :0 Tienerlijke wereldvreemdheid zullen we maar zeggen :/)
:) Ik denk dat veel mensen wel zo’n fase kennen! Ik zelf ben tegenwoordig ook veel sneller met voorstellen: zal ik zelf iets meenemen? Ook omdat ik het leuk vind om anderen kennis te laten maken met de vegan keuken!
Hier ben ik het zeer mee eens en dit lijkt mij de beste opstelling!
Ik denk dat veganistisch koken voor veganisten heel makkelijk is, maar voor mensen die er niet mee bekend zijn, heel erg moeilijk. Wie denkt er nu bij na dat honing een dierlijk product is en gezien kan worden als dierenleed, of dat er dierlijke ingrediënten zitten in currypasta/saus/vega-bouillonblokje etc.
Vegetarisch koken is al veel makkelijker en duidelijker.
Ik vind het onredelijk om van iedereen (collega’s, goede vrienden, verre vrienden, familie, etc. etc. ) te verwachten dat ze daar rekening mee houden en/of dat ze research gaan doen. Ik schrik dan eigenlijk ook best van de suggestie om, in het voorbeeld van de pompoensoep, dan maar ander eten te gaan maken of te bestellen. Als iemand dit bij mij zou doen, zou ik dat als zeer onbeleefd ervaren, zeker als we geen beste vrienden of familie zijn. Voor niet-veganisten is (groente)bouillon geen dierlijk product, en als het welzijn van die 2% dierlijke ingrediënten dan doodleuk boven het klaargemaakte eten worden gesteld, is dat wel even slikken. Lijkt me logisch, eigenlijk. Ik denk dat veganisten dit niet moeten vergeten.
Als je van jezelf weet dat je eetprincipes zo strict zijn dat je ze belangrijker vindt dan de sociale principes, is het wellicht beter om het eten zelf te organiseren.
Helemaal mee eens. Natuurlijk is het te gek als mensen de moeite voor je willen nemen en iets vegan kopen of koken. Toen 1 van mijn beste vriendinnen een keertje voor bij de borrel wortels met hummus had geregeld, vond ik dat een enorm lief gebaar. Maar ik ben er ook helemaal oké mee om zelf iets te regelen. Want nogmaals: mijn principes, mijn verantwoordelijkheid.
Hi Merel en Jamie,
Wat goed dat jullie hier artikelen aan besteden! Ik denk dat dit een obstakel is waar veel mensen tegenaan lopen. Inclusief ikzelf toen ik begon met glutenvrij eten. Toen bleek dat mijn buikpijn werd veroorzaakt door gluten en ik dus echt noodzakelijk over moest stappen op een glutenvrij dieet vond ik dat ZO moeilijk! En eigenlijk alleen vanwege mijn omgeving en wat zij ‘zouden denken’. Ik woonde ik een studentenhuis en bij mijn ouders thuis waren er nog meer dieetwensen waar rekening gehouden moesten worden. Echter bleek dat als je even doorzet en ervoor uit durft te komen dat je andere dieetwensen hebt, mensen het eigenlijk vrij snel weten accepteren en dan hoeft het geen issue meer te zijn. Wel is het even spannen om ervoor ‘uit te komen’. Ik heb overigens gemerkt dat het veel beter is om het positief te benaderen door niet te zeggen: ik mag dit/dat niet, maar door te zeggen: ik vind het niet fijn om dat te eten. Zo maakte ik ook de overstap naar vega en uiteindelijk een plantaardig (en dus glutenvrij!) dieet. Ik zie mezelf echter nietmeer als een moeilijke eter of een last of iets dergelijks, ook omdat als ik met vriendinnen eet ik degene ben die graag zelf aanbiedt boodschappen te doen of te koken!
Hoop dat degenen die hier mee worstelen ook de stap durven nemen en zien dat het daarna niet meer bezwaarlijk hoeft te zijn!
Liefs,
Iris
Ohjaaa de ‘ik mag dit niet’ zin moet je eeeeeecht niet uitspreken. Maar het is hetzelfde wanneer je volgens een bepaalde geloofsovertuiging leeft. Wanneer je begint over ‘ik mag van mijn geloof niet… ‘ dan neemt niemand je serieus. Wanneer je zegt : ik wil niet.. of ik zal niet… dan komt dat heel anders over. Veganistisch eten heeft ook helemaal niks met restricties te maken. Ik mag net zoveel als ieder ander – ik heb alleen voor mezelf bepaald wat ik nog wel en niet meer wil. Dat is iets heel anders :)
Ik denk dat hier in mijn omgeving en met name in de restaurants men vindt dat ik moeilijk doe, maar zelf vind ik het juist helemaal niet moeilijk. Nu eet ik alleen vegetarisch, maar dat is hier al een groot issue. Maar hoe moeilijk is het om me gewoon wat meer rijst en groente te geven in plaats van vlees? Juist, echt niet moeilijk lijkt me.
Wat een goed onderwerp! Ik eet sinds een tijdje koolhydraat- en dus ook suikerarm. Kreeg van m’n omgeving eigenlijk enkel demotiverende reacties als “dat ga je toch nooit volhouden” en “je leeft maar één keer, joh.” Toch ben ik gewoon doorgegaan want ik voelde me al na enkele dagen gezonder. En na een maand zie je er fitter uit gaan mensen ineens vragen stellen… Omdat het hun dan ook begint aan te trekken! ;-)
Ik heb ook veel aan jullie tips, wat het suikerarm en zonder toevoegingen betreft! Thnx :)
Wat een fijn artikel! Ik heb toevallig zondag een verjaardag van mijn tante. Sinds ik veganistisch ben heb ik ze niet gezien, maar ze deden altijd al vrij moeilijk over mijn vegetarische eetpatroon: als we daar bleven eten hadden ze pizza waar ze de kip vanaf haalden, en toen ik dat beleefd afsloeg: ‘Ooh, we hebben nog wel een salade in de koelkast’ wat dan toch met tonijn bleek te zijn. Avondeten met 2 appels dan maar. Anyway, ik zag/zie er dus best wel tegenop, en wilde bijna niet met mijn ouders meegaan, maar toen dacht ik: fuck it, ik ga me hier niet door laten tegenhouden. Ze blijven familie natuurlijk. Ik weet nog niet wat ik nu ga zeggen: zij vragen ook niets aan mij, en ik zorg er in ieder geval voor dat we voor het avondeten weer naar huis gaan, haha… Tips zijn welkom! Liefs, Maaike
In zo’n geval lost van tevoren checken wat Tante voor het eten in de planning heeft en als dat niet helder wordt zelf een pizza, soepie of salade (of wat dan ook) meenemen echt wel veel op. Zo wordt niemand voor voldongen feiten gesteld, kan iedereen doen, laten en eten wat ‘ie wil en hoef jij je ouders niet voor het avondeten het huis van je tante uit te ‘kijken’, want dat is voor hen natuurlijk ook niet zo’n gezellige oplossing als zij liever wél blijven eten ;)
Mijn oplossing voor al dit soort situaties is toch echt: zelf iets meenemen…. vaak dé manier om het voor alle partijen leuk te houden ;)
Leuk artikel. Ik heb het een keer de andere kant op meegemaakt (voordat ik uberhaubt wist wat vegan inhield).
Ik zou gaan koken voor een meisje van mijn studie. Ze had me een heel lijstje opgesomd van dingen die ze niet mocht hebben omdat ze ‘er allergisch voor was’. Later kwam ik erachter dat ze vegan was i.p.v. allergisch. Ik heb daar later over nagedacht wat ik in haar situatie zou hebben gedaan. Ze wilde waarschijnlijk voor de ‘makkelijke’ weg kiezen. Maar ik voelde me toch wel verontwaardigd. Als je echt vegan bent, dan kom je daar toch ook eerlijk voor uit? Maar ik zie nu toch wel in dat dat niet zo makkelijk gaat.
Als nu iemand vertelt dat hij/zij vegetarisch is en of ik daar rekening mee wilden houden, vraag ik er ook meteen bij: weet je zeker dat je dat ei er dan wel bij wilt? Wil je niet liever een salade dr bij i.p.v. ei? Nu kan ik me een stuk beter inleven in mensen die vegan zijn. Komt ook wel door jullie blog. In mijn jeugd kende ik maar 1 meisje dat vegan was maar ik had geen flauw idee wat het inhield. Nu is dat toch wel anders. Ik had die studiegenote het wel gegund dat ze zich niet opgelaten voelde om het te zeggen destijds.
Ben ik met je eens. Het is veel makkelijker om gewoon meteen duidelijk te zijn – maar goed, dat moet je ook durven natuurlijk.
Mooi geschreven en so true. Ik denk dat het voor velen een obstakel is waar ze tegenaan lopen, vooral wanneer het niet in ‘de norm’ ligt of niet geaccepteerd wordt (gekke wereld). Heel goed dat jullie dit soort artikelen schrijven. :)
Welja hier worstel ik ook nog enorm mee. Ik ben nog zo iemand die vegetarisch eet uit huis , toch bij mensen die me niet zo goed kennen. Maar ik kook wel zelf thuis vegan (al koop ik wel nog vlees voor mijn papa indien nodig), en ik kook ook regelmatig bij mijn zus, daar gebruikte ik laatst wel nog eieren (van kippen van mijn zus haar schoonfamilie, daar ligt voor mij de grens).
En op restaurant, tja, dat hangt er vanaf ;)
Erg herkenbaar. Ik eet vegetarisch en heb daar echt nooit problemen mee gehad in sociale situaties, maar afgelopen zomer gediagnostiseerd met coeliakie, waardoor het ineens een stuk gecompliceerder is geworden. Mijn glutenvrije dieet is erg streng en geen keuze, vegetarisch eten is dat natuurlijk wel. Ik worstel(de) er soms best mee of ik dit nog wel kan maken, “ook nog vegetarisch willen eten”. Inmiddels wel besloten dat ik geen idealen opzij ga zetten om eventuele reacties te ontlopen. Veel heb ik zelf in handen, bij vrienden thuis aanbieden om mee te koken, als ik een dag weg ben altijd eten mee, met etentjes verwachtingen bijstellen. Met openheid, flexibiliteit en wederzijds respect komt het sowieso altijd goed!
In het begin dat ik vegetarisch at, had ik de gedachte dat als ik ergens zou gaan eten en ze hadden iets met vlees klaargemaakt, ik het uit respect voor hun werk toch zou opeten. Ik heb het geluk gehad dat iedereen in mijn omgeving er rekening mee houdt. Ik heb nooit iets tegen mijn zin moeten opeten en gelukkig vindt ook niemand het erg als ik bepaalde hapjes niet opeet omdat er vlees in verwerkt zit. Vegetarisme is natuurlijk ook wel wat meer ingeburgerd dan veganisme, mensen kunnen zich veel sneller iets bij voorstellen.
Dat klopt, vegetarisch eten is niet meer zo ‘gek.’ Vegan eten helaas nog wel. Maar goed, dat wil niet zeggen dat er ook nog altijd heel veel mensen zijn die als vegetariër de gekste opmerkingen naar hun hoofd krijgen. Sommige mensen vinden het érg lastig om los te laten dat we niet allemaal hetzelfde in elkaar steken.
Ik heb mezelf voorgenomen nu ik vegetariër ben en zoveel mogelijk veganistisch probeer te eten, genoegen te nemen met minder. Want het is mijn keuze en ik vind niet dat anderen zich daarvoor in allerlei bochten moeten wringen. Áls iemand het dan een keer doet (mijn moeder die geen kaas doet op een klein stukje van de ovenschotel, bijvoorbeeld) ben ik blij verrast!
Helemaal eens! En leuk, van je moeder :)
Stel: je hebt een vriendin die principieel carnivoor is en dus van mening is dat bij elke maaltijd vlees hoort. En die komt bij jou eten. Vind je dan dat jouw principes gaan voor die van je gast en waarom dan? En vice versa: je gaat bij haar eten. Vind je dan dat zij haar principes opzij moet zetten voor die van jou en waarom dan?
Ik vind niet dat mijn principes gaan voor die van mijn gastvrouw/heer. Alhoewel ik het natuurlijk wel zeer op prijs stel wanneer ze daar rekening mee houden. Maar doen ze dit niet (voldoende), dan eet ik wat de pot schaft (tenzij de kans groot is dat ik ga kokhalzen ;-) )
Andersom zou ik ook rekening houden met de dieetwensen van mijn gasten maar niet wanneer ik daar heel veel moeite voor moet doen omdat het zo anders is dan wat ik zelf gewend ben. Ik denk zelfs dat dit voor mij echt een reden zou zijn ze niet uit te nodigen voor een maaltijd. Voor mij zijn principes best belangrijk maar je (ik) moet het niet overdrijven.
Volgens mij is dit toch precies de essentie van het hele artikel en van veel van de reacties hieronder? Jij hebt jouw principes, je gastheer de zijne en dat is prima. Dat kan betekenen dat je zelf iets te eten meeneemt, zelf kookt, niet eet óf eet wat de pot schaft en dat beslis je helemaal zelf. De principes van jou en de gastheer zijn beide even belangrijk – wat dus betekent dat in principe niemand zich hoeft aan te passen. Ik ga regelmatig eten met vrienden, of bij vrienden, en dat zij dan met een biefstuk tegenover mij zitten en ik mijn eigen vegan creatie eet. Ik verwacht niet dat zij vegan voor mij koken, zij verwachten niet dat ik een stukje van een biefstuk proef. Laat de ander lekker z’n ding wel of niet doen.
Je reageerde eerder vandaag met: sommige mensen leggen wel op elke slak zout en nu zeg je: in vind principes best belangrijk, maar je moet het niet overdrijven. Wanneer vind je iets overdreven? Als mijn vriendin halal eet, omdat ze dat uit geloofsovertuigingen doet? Is dat overdreven? Of is het overdreven als ik honderd procent vegan wil eten? Of mijn allergische vriendin brood met gluten weigert, omdat ze anders naar de spoedeisende hulp moet om een allergiepil te halen? Wanneer overdrijft iemand…? Wanneer je andermans principes overdreven vindt, vind ik dat niet van heel veel respect betuigen.
Het wordt een ander verhaal als je als veganist/allergische/gelovige zijnde gaat verwachten dat je gastheer, vriendin of familielid zich voor jou aanpast. Ik zou dat nooit van iemand willen eisen. Alleen wanneer diegene zelf aanbiedt iets voor mij te maken, dan vind ik dat heel erg prettig. Dan nog zal ik altijd zeggen: ik kan ook zelf iets meenemen, geen probleem.
Maar je principes aan de kant zetten en iets eten wat je niet wilt (of “mag”) eten, omwille van tradities of de goede vrede, of omwille van het respect voor je gastvrouw, hmm… nee. En ik denk eerlijk gezegd niet dat ik ook maar íemand ken die dit van mij zou eisen of zich comfortabel zou voelen bij het idee dat ik iets zit te eten wat ik niet wil eten. Wanneer er sprake is van wederzijds respect en je gewoon prima met elkaar kunt praten, dan is daar uit te komen – dat weet ik honderd procent zeker.
Zo eenvoudig is het niet denk ik en daarom blijft het een gevoelig punt. Voor mij is 100% vegan leven niet overdreven maar ik denk dat het niet gezond is omdat ik ervan overtuigd ben dat wij van nature omnivoren zijn. Daarom is vegetariër zijn voor mij de grens. Ik ben zelfs niet principieel tegen het eten van dieren maar ik wil er zelf niet aan bij dragen, dat is mijn uitgangspunt. Ik wil iemand die vanuit geloofsovertuiging (en vegan leven is volgens mij een geloofsovertuiging) zeker respecteren maar laten we wel wezen, iemand respecteren die er echt een heel andere mening op na houdt is soms best moeilijk. Als ik denk dat de gastheer/vrouw het fijner zou vinden wanneer hun gast met de pot mee wil eten in plaats van zijn eigen prakkie meenemen en die gastvrouw/heer ook nog eens zijn/haar best heeft gedaan mij terwille te zijn, dan eet ik het gewoon mee. Behalve zoals ik al aangaf wanneer mijn gezondheid ermee in gevaar zou komen, dan kies ik voor mijn eigen veiligheid.
Maar volgens mij kom je nu op een heel andere discussie: of veganisme nodig is of niet. Daar gaat dit artikel niet over ;)
Voor mij is dit wel relevant omdat ik het gelijk stel met een geloofsovertuiging en hoeveel respect ik daarvoor heb. Jij stelt dat wanneer ik andermans principes overdreven vind, ik dan geen respect zou hebben. Dat ligt er maar net aan wat je onder respect verstaat. Zolang ik iemand niet van mijn gelijk wil overtuigen heb ik wel respect ook al vind ik die principes van een ander overdreven. Ik ga liever in dialoog en heb respect voor het verschil van mening zonder dat ik het met de ander eens moet zijn.
En wat eten betreft: ik vind het persoonlijk van geen respect getuigen om een met zorg en goede bedoelingen voor mij bereide maaltijd af te slaan wanneer dit net niet overeenkomt met mijn principes. En dan vind ik dat argument zwaarder wegen en eet ik het dus wel. En dat kan nog per situatie verschillen maar de goede intenties van de ander zijn voor mij een belangrijke graadmeter.
Jij vergelijkt veganisme met een geloof. Ik wil dat niet doen, want ik vind het heel iets anders. Voor mij is het een levenswijze, geen religie. Maar goed, stel dat het dan toch als een geloof voor je is. Zoals je ook moslim kunt zijn en dus halal eet. Of Joods en kosher eet. Stel dat je een islamitisch familielid te eten krijgt en jij hebt iets gekookt met niet-halal vlees erin (ik weet dat je vegetariër bent, het is slechts een voorbeeld) Zou jij dan verwachten dat je familielid zijn of haar principes aan de kant zet, niet-halal eet? Toont iemand daarmee zijn respect? Zou jij dat chill vinden, als iemand zijn diep verankerde principes aan de kant zet? Ik denk niet dat veel mensen een collega die moslim is zullen ‘overhalen’ om iets te eten wat niet halal is. We hebben daar respect voor. Toch? Waarom dan niet bij iemand die strikt veganistisch eet?
Ik kan niet meer op jullie laatste reactie antwoorden dus dan maar even zo. Het hangt af van de definitie van religie maar zoals ik die als religiewetenschapper hanteer kan veganisme daar wel degelijk onder vallen, het heeft er in ieder geval heel wat kenmerken van. En ja, ik zou het chill vinden wanneer een gast flexibel met zijn of haar principes om wil gaan wanneer ik mijn best heb gedaan een bij zijn of haar overtuiging passende maaltijd te bereiden en dit dan toch niet helemaal gelukt blijkt te zijn. Maar als die gast dit dan niet zou willen eten omdat hij/zij dan in gewetensnood komt, ook prima, zelf zou ik dat echter dus wel doen. Ik zou nooit iemand proberen over te halen iets te eten of drinken wat hij/zij niet wil, dat heb ik ook nergens beweerd. Maar zo is het wel weer goed hè, het onderwerp op zich maakt in ieder geval heel wat los ;-)
Dit artikel komt echt als geroepen.
Ik heb gisteren tegen mijn (schoon) familie gezegd dat ik wel vegetarisch ga eten met kerst.
Maar is niet ‘niet oke’ om als vegan te doen?
Mijn tip –> als je moeilijk wilt doen moet je wel communiceren. Ik probeer duurzaam te zijn in een aantal van mijn keuzes maar ben niet vegan, eet zuivel etc. Een tijd geleden kwam er een vriendin op bezoek. Wij hadden een halve dag in de keuken gestaan en flink uitgepakt (alles home-made from scratch). Zij had haar levenstijl omgegooid maar dit nog niet tegen ons gezegd. Zij kon niets eten van alles wat wij hadden gemaakt. Ik was op dat moment niet zo gezellig ik had de neiging de taart in haar, haar te smeren. Natuurlijk is het daarna gezellig geworden, de buren hebben de overschotten weggewerkt etc. Maar als ik het had geweten had ik er rekening mee kunnen houden en iets passend bij haar levensstijl en overtuigingen gemaakt.
Tuurlijk! Maar dat vind ik, als ik zo vrij mag zijn, gewoon een beetje dom van die vriendin van jou. Je kunt er toch niet zomaar vanuit gaan dat iedereen op de hoogte is van jouw verandering in lifestyle (zéker niet als ze het zelf niet heeft verteld,) en dat mensen dan ook nog rekening met je houden? Heel naïef vind ik dat. Ik kan me voorstellen dat je zin had die taart in haar haren te smeren ; )
Ik ben vegetariër en zou ook nooit vlees eten, dus qua vlees/vis zal ik die dingen altijd afslaan. Thuis eet ik veelal veganistisch, maar bij anderen vind ik dat lastiger. Toch maar een broodje met kaas in een cafe, toch dat stukje slagroomtaart etc. Want nee, ik wil inderdaad niet ‘moeilijk’ doen, al begrijp ik ook helemaal hoe jullie erover denken.
Mijn zoontje krijgt ook gewoon vlees en kaas en zuivel. Voor hem wil ik helemaal dat hij gewoon mee kan doen, dat hij op dat gebied niet ook nog een uitzondering is en ook dat hij gewoon kan genieten van een ijsje in de stad bijv..
Bij mij zit er ook iets bij van dat je meer kunt genieten als je wel mee doet met alles. En je moet nu genieten, want je weet niet of je morgen nog leeft. Dan is het wel zo gezellig om gewoon mee te kunnen met uit eten bijv.
Ah ja, ik weet ook niet wat ik ermee wil zeggen.
Ik ben zelf niet vegan of vegetariër (wel flexitariër), maar vind het toch zo leuk om jullie artikelen en blog te lezen! Zo goed geschreven, interessant en mooie foto’s. Ik ben zelf vrij flexibel qua eten (ook bij anderen thuis eten etc), omdat ik voor mezelf ook geen strenge eetgewoonten heb, dus ‘moeilijk doen’ is in dat geval niet nodig. Overigens kook ik wel vegetarisch/vegan als er vrienden komen eten die dat prettiger vinden, en met goede communicaties is het helemaal niet moeilijk (en anders kun je altijd vragen ‘goh wat zou je willen eten?’) :)
En soms is moeilijk doen ook wel goed. Waardoor andere mensen zich realiseren wat voor keuzes zij maken, en waarom ik (of jij) een andere keuze maakt. Alleen soms is het natuurlijk heel vermoeiend, bij mij ligt het er een beetje aan in wat voor bui ik ben. Ik zou soms graag willen dat plantaardig/veganistisch de status quo is, en al het andere de uitzondering en ‘moeilijk doen’. Goed stuk!
Ik ben ook al een paar jaar bezig natuurlijker en plantaardiger te eten. Het heeft bij mij echt even geduurd voordat ik een rijtje recepten had die passen bij mijn levensstijl, ter vervanging van de oude. Ook ontdekte ik in de loop der jaren granen, plantaardige vervangers etc die ik eerder niet kende. Er ging langzaam een wereld voor me open. Ik ben hierdoor steeds meer gaan genieten van eten en koken, ook nu ik overeenkomstig met mijn waarden eet.
Ik pas me inmiddels niet meer aan in sociale situaties, maar realiseer me wel steeds waar ik zelf ‘vandaan kom’ (ik was vroeger ook een ‘alleseter’) en heb dus alle begrip voor mensen die overeenkomstig met mijn oude eetpatroon eten.
Heb geduld met onbegrip uit je omgeving; het aanpassen van je voedingspatroon/levensstijl is (voor mij althans) zo’n langzaam proces geweest, met vallen en opstaan ook…. Het is zeer begrijpelijk dat dat door de omgeving niet een twee drie begrepen wordt. Ik respecteer dat, maar ben wel duidelijk in wat voor mij belangrijk is.
Thx voor dit stukje. Afgelopen week ‘ruzie’ gekregen met iemand vanwege mijn keuze om plantaardig te eten. Blijkbaar was het ‘ludiek’ bedoeld en had hij ‘alle respect’ voor mijn keuze. Maar als iemand al meerdere malen vraagt of ik ‘niet te ver ga’ en bij voorbaat al vraagt of ik het compromis wil sluiten en vegetarisch wil eten heb je voor mijn gevoel geen respect voor mijn keuzes.
Mijn moeder vond het in het begin ook heel erg lastig, maar nu doet ze ook de moeite om iets voor mij te koken (al is dat soms een vleesvervanger met melk/ei erin). Maar ze doet in ieder geval de moeite en dan hoor je mij niet zeuren.
Begon al te denken dat ik heel onredelijk was.
Hoi Groene Meisjes,
toch een klein puntje van kritiek. Jullie zeggen: het is maar eten. En: het gaat om de gezelligheid, niet om wat je eet.
Dat is volgens mij niet waar. Eten is emotie. Jullie zijn zelf nogal veel bezig met wat je eten. Eten is lifestyle. Door iets wel of niet te eten, of op een bepaald moment iets wel of niet te eten, laat je zien wie je bent. ‘Man ist was man isst’ oftewel: Je bent wat je eet. En dan punt twee: samen een kalkoen aansnijden, samen drinken, samen van dezelfde curry genieten is verbindend. Door als enige iets anders te eten, of niet te drinken stel je jezelf weldegelijk gedeeltelijk buiten de groep. Je bent bewust anders. Dat moet je niet bagataliseren. Het is niet erg, het mag, het moet kunnen. Maar je kunt niet zeggen dat het er niet toe doet.
Dat wou ik even kwijt, verder goed dat jullie hier aandacht aan besteden, want het is een belangrijk aspect van vegetarisme/veganisme.
Liefs! Annemiek
We hebben thuis het motto: beter inconsequent goed dan consequent fout!
Geen spreekbeurt dinnetje van me, maar een fantastische uiteenzetting :) xx jaim
<3 Love you!
Kan me helemaal vinden in dit verhaal, het voelt voor mij precies hetzelfde, hey ik wil vega eten , mijn ding dus ik hou er zelf rekening mee.
Zorg zelf voor alternatieven, en voor dat,niet gezellig, ach daar ben ik al jaren aangewend, ( drink nooit alcohol) als gezelligheid zit in mee drinken of mee eten, dan klopt er iets niet in de gezelligheid. Gezelligheid zit in de persoon en de situatie erom heen, niet in de drank of het eten , niet waar.
Precies onze gedachte :)
Bij vrienden en familie neem ik zelf iets mee, want vaak willen ze wel iets apart maken maar denken ze idd niet aan de rundsbouillon ed, wat ik dan weer zonde vind voor alle partijen. Waar ik het moeilijker mee heb is dat, wanneer familie en vrienden hier komen eten, ze gewoon verwachten dat wij voor hen wel vlees ed voorzien. Ik kies er voor om geen vlees te eten, maar zij kiezen er voor om dat wel te eten. In mijn gedachtengang lijkt het mij als vleeseter niet zo erg om een maaltijd zonder te doen, maar dat is een no-go bij vooral de schoonfamilie. Om de lieve vrede maak ik dus tegenwoordig ook vlees voor de liefhebbers met een feestje, maar daar voel ik me heel slecht bij.
Poeh, dit is zó herkenbaar. Ik ben ruim 3 jaar vegetariër en sinds half december heb ik me verdiept in het veganisme en wil daar ook echt in doorzetten.
Mijn familie zijn echte vleeseters, melkdrinkers en zuivelliefhebbers. Mijn moeder vraagt zich sterk af van wie ik die ‘rare trekjes’ toch heb. Het heeft ze heel veel moeite gekost om mij te zien als vegetariër en nu vegan is echt een brug te ver haha. Ik hoor dingen als ‘sla je niet door?’ en ‘je gaat toch niet ook als een veganist gedragen?’ Dat laatste snap ik nog steeds niet helemaal.
Mijn vriend kan er wel begrip voor opbrengen, maar ik voel me lullig als we bijvoorbeeld samen spontaan uit eten gaan en stad en land af moeten voor een restaurant waar ik fatsoenlijk kan eten. Daar voel ik me nog het meest schuldig over, omdat hij liever lekker pizza of Grieks eet.
Maar als ik de comments en jullie verhaal zo lees, went het allemaal en vind je vanzelf je weg in het vegan zijn. Ik hoop dat mij dat ook lukt. Jullie zijn in ieder geval een geweldig hulpmiddel en een grote inspiratiebron!
Enkele weken terug las ik dit artikel. Al bijna een jaar was ik bezig met bewuster eten en steeds minder vlees en vis eten. Niet moeilijk willen doen, was precies de reden waarom ik mijn omgeving nog niet had verteld dat ik eigenlijk liever vegetarisch at. Jullie artikel was net het duwtje in de rug dat ik nodig had! Dit is mijn tweede week als vegetariër en het bevalt me zeer goed. Heel erg bedankt dus :)
Dag groene meisjes,
Ik weet niet of jullie reacties op oude artikelen nog lezen, maar ik reageer toch. Kwam het tegen toen ik op zoek was naar veganisme en sociaal zijn/doen. Vandaag belde mijn broer, die bezig is het jaarlijkse familie-uitje te organiseren. Het zou iets met leer zijn en of ik dat wel wilde. Nee dus. Even later belde hij weer om te zeggen dat het ‘probleem’ was opgelost. Voor mij was er een alternatief gevonden. Waarom voelt het dan toch rot? Ten eerste denk ik omdat hij me belde. Hij kent me toch, is toch net zo op mij gesteld als ik op hem? Waarom dan vragen naar de bekende weg. Hij vindt het ‘geweldig’ van zichzelf dat hij aan me denkt en mij belt, maar ik blijf met een rotgevoel zitten.
Ik beeld me in dat wanneer we bv zouden gaan deelnemen aan een kookworkshop en ik veganistisch zou mogen koken en zij zouden dat niet doen, ik er dan minder moeite mee zou hebben. Maar nu de anderen wel met leer gaan werken en ik met een ander materiaal, vind ik dat naar. Gevoelsmatig zit daar kennelijk verschil in, al kan ik niet goed duiden waar hem dit verschil in zit. Weten jullie raad? Alvast bedankt. Groetjes van Jolanda
Ik ben zelf wel benieuwd hoe jullie ‘veel reizen’ combineren met duurzaam leven. Is dat per trein?
Ik vraag dit omdat ik sommige vegans uit mijn omgeving hun veganisme gebruiken als excuus om de wereld over te vliegen. Maar helaas staat de CO2 uitstoot van vliegen niet in verhouding met wat je bespaart als je vegan eet. Een retourtje New York staat gelijk aan 3 jaar lang iedere dag een big Mac eten. Ik denk dat we En En te doen hebben: geen vlees & zuivel eten EN niet of nauwelijks meer vliegen.