Instagram Q&A beantwoord

Beeld: Bette de Wit 

Een dag voordat ik met mijn nieuwe studie begon, ging mijn laptop uit om vervolgens niet meer aan te willen. Dat was op z’n zachtst gezegd erg onpraktisch. Immers, voor mijn studie heb ik een laptop nodig, maar ook voor mijn blog. Goed, lang verhaal kort: ik ben hier een week of vier weggeweest. Sorry daarvoor. Fijn dat je deze blog toch gewoon weer komt lezen! Op Instagram deed ik een Q&A. Dat wil zeggen: ik riep jullie op om allerhande vragen te stellen. Uit een flinke lijst met vragen heb ik er een aantal gekozen, en een aantal gebundeld. Die vragen ga ik uitgebreid beantwoorden. Hier, op mijn blog, heb ik daar meer ruimte voor dan op Instagram – vandaar. Goed, laat ik beginnen!

Ik kreeg verschillende vragen over wat ik heb gestudeerd, wat ik nu aan het studeren ben en wat ik met mijn studie wil gaan doen. Die vragen heb ik even gebundeld:

‘Wat heb ik gestudeerd, wat is mijn werkervaring en wat studeer ik nu?’

Tien jaar geleden heb ik mijn HBO afgerond. Dit was lerarenopleiding Nederlands in Amsterdam. Deze opleiding volgde ik met verschillende specialisaties, te weten: jeugdliteratuur, NT2 (Nederlands als tweede taal,) en coaching in het onderwijs. Tijdens het afronden van mijn opleiding had ik al een baan in het onderwijs. Dit was op een mbo-school in Hoofddorp en hier heb ik in totaal een jaar of zes gewerkt. Ik gaf daar Nederlands en Communicatieve vaardigheden. Verder was ik coach, mentor en stagebegeleider. De eerste twee jaar gaf ik ook nog één of twee avonden in de week Nederlands aan een groep volwassen studenten die een inburgeringstraject volgden. Allemaal erg leuk om te doen!

Later werkte ik nog op een school voor voortgezet onderwijs in Amsterdam, op een mbo-school in Amsterdam én op een mbo in Haarlem. In totaal stond ik ruim acht jaar voor de klas. Negen jaar, als je mijn stages meetelt. Een paar jaar geleden werd De Groene Meisjes succesvol genoeg om me daar voor een tijdje fulltime op te storten. Dat was heel leuk, en een heel avontuur, maar vorig jaar begon ik te merken dat ik behoefte had aan andere dingen. Dus ging ik minder bloggen en meer offline dingen doen, zoals vrijwilligerswerk op verschillende plekken. Verder begon ik na te denken over een nieuwe studie, een vervolg aan mijn onderwijscarrière (hier kom ik op terug,) én zocht ik een baan in loondienst. Dit werd mijn huidige baan bij de bibliotheek.

(jeetje, het lijkt wel alsof ik mijn cv aan het schrijven ben ;))

Tijdens mijn lerarenopleiding vond ik Jeugdliteratuur het állerleukste vak. Ik heb dat destijds ook met allemaal negens afgerond, omdat ik nogal fanatiek was. Ik hou niet alleen heel erg van het lezen van kinder-en jeugdliteratuur, ik vind de hele wereld eromheen ook erg boeiend. Toen ik hoorde dat er een master Jeugdliteratuur in Tilburg was, wist ik: áls ik ooit in de positie ben om weer te gaan studeren (in gedachten nemend dat studeren duur en tijdrovend is,) dan moet het deze master worden. Vorig jaar schreef ik me in, maar trok ik mijn inschrijving terug – het was er toch nog niet helemaal de tijd voor, kennelijk. Maar dit jaar schreef ik me opnieuw in en vier weken geleden ben ik dan ook echt begonnen. Tot nu toe vind ik het één groot avontuur. Er is heel veel te vertellen, want er is een hele (academische) wereld die langzaam voor me opengaat en ik moet aan álles wennen. Ook wil ik van alles kwijt over mijn studie en over wat ik ‘ermee wil gaan doen’ (hier kreeg ik ook veel vragen over,) dus ik heb besloten hier een losse blogpost over te schrijven. In het kort kan ik al zeggen dat ik een heel duidelijk doel heb. Al jaren, eigenlijk. Ik wil namelijk heel graag gaan lesgeven op een lerarenopleding, ‘als ik later groot ben.’ Ook lijkt het me te gek om lesmateriaal te ontwikkelen, of om bij een uitgeverij van kinderboeken te werken. Ik heb het gevoel dat er nog een hele nieuwe carrière op me wacht!

Hoe houd ik alles in balans? Denkend aan werk, studie, de liefde, een sociaal leven…

Ja, dat is een goeie. Ik ga heel eerlijk met jullie zijn: ik ben dit weekend een beetje ingestort. Ik had een enorm volle, drukke week en een paar dingen zaten een beetje tegen. Nu ik werk en studeer zit mijn agenda als een soort puzzel in elkaar: het kan maar op één manier. Er moet dus niet te veel misgaan, want dan past het allemaal niet meer. Ook ben ik gewoon moe – deze week sliep ik te weinig en maakte ik me te veel zorgen. Dan gaat het een beetje mis. Zoals velen van jullie weten ben ik niet per se de meest  energieke persoon en daarbij komt dat ik een introvert ben. Mijn mentale gezondheid laat het niet toe dat ik altijd maar door blijf gaan. Ik heb veel downtime nodig, fysiek, maar ook mentaal, om dingen te kunnen processen. Ik neem mijn therapie heel serieus, omdat ik vind dat ik dat aan mezelf verplicht ben. Maar ook therpaie is hard werken, bovenop alles. Mijn vriendin Merlin zegt dan ‘Even het remmetje erop.’ Dat lukte deze week niet, dus nu word ik een beetje afgestraft. Gisteravond heeft mijn verkering me ziek (koorts, grieperig,) naar bed moeten sturen. Dit weekend houd ik dus verplichte rust. Toch ook  goed hoe je lichaam dan werkt he? Je hoeft eigenlijk alleen maar te luisteren.

Dat is dus een beetje mijn methode: zorgen dat ik genoeg downtime inplan. Ik moet daarom soms sociale afspraken afzeggen, wat ik erg vervelend vind, maar mijn goede vrienden weten dat gelukkig inmiddels van mij en kijken er niet meer vanop. Mare (mijn verkering,) weet precies hoeveel ruimte ik nodig heb en respecteert dat. Erg fijn is dat – het scheelt de helft als mensen rekening met je houding en mild met je zijn. Dat maakt het makkelijker om mild voor mezelf te zijn. Wat ook fijn is, is dat zowel mijn vrienden als mijn verkering mensen zijn met wie ik veel ontspannende dingen samen doe. Daar heb ik ze op uitgezocht ;)

Hoe ik alles in balans ga houden weet ik nog niet precies. Het blijft een beetje een experiment. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik dit jaar de tijd uittrek om te kijken of dit lukt. En ook niet onbelangrijk: of het iets voor mij is, dat studeren. Ik ben niemand iets verplicht, ik doe dit omdat ik het wil, niet omdat het moet. Het is een beetje zoals omgaan met heimwee: als ik tegen mezelf zeg dat ik naar huis mag, of ergens mee mag stoppen als dat nodig is voor mijn mentale welzijn, dan gaat het eigenlijk al beter. Ruimte is het allerfijnste dat er is.

Wat is mijn grootste droom?

Ik heb niet zo heel veel spannende dromen, geloof ik. Ik wil in de toekomst heel erg graag een stabiel thuis. Een écht thuis. Een plek om te blijven. Het liefst zou dat een gezinssituatie zijn – met mensen en/of dieren om voor te zorgen. Ook wil ik erg graag een tuintje om voor te zorgen.

Wat is de belangrijkste les die je de afgelopen drie jaar hebt geleerd?

Dat is een mooie vraag, zeg. Drie jaar geleden verhuisde ik naar Rotterdam en ging ik in mijn eentje verder met de Groene Meisjes. Drie jaar geleden werd ik dertig, wow. Ik heb van alles gedaan en geprobeerd de afgelopen jaren. Zowel op werkgebied (getuige het stuk hierboven, over mijn studie en werkervaring,) als op persoonlijk vlak: samenwonen, een relatie die overging, inclusief enorme nasleep, heel veel daten, heel veel reizen, heel veel leuke mensen leren kennen, heel veel van alles, eigenlijk. En nu verkeer ik in wat rustiger vaarwater. Ik heb een drukke agenda, maar niet per se een druk hoofd. Ik heb meerdere grote lessen geleerd de afgelopen jaren, maar de belangrijkste, voor zover ik nu kan beoordelen, is dat ik niet alles alleen hoef te doen.

Heb ik (soms) het gevoel dat mijn groene lifestyle beperkend is?

Ik denk dat beperkend hier een te groot, of te negatief, woord is. Zo zou ik het niet willen noemen, echter, het zou ook een leugen zijn als ik zou zeggen dat groener leven geen enkele moeite kost. Er zijn wel degelijk dingen die ik heb opgegeven. Zo heb ik dit jaar een paar reizen geannuleerd, omdat ik niet wil vliegen. Ook is het soms best lastig om vegan te eten, buiten de deur. Dat is niet overal even gemakkelijk. Verder lees, luister en kijk ik veel over bijvoorbeeld klimaatverandering en dierenleed, en je kunt niet zeggen dat je daar erg vrolijk van wordt. Soms verzucht ik daarom wel eens ‘waarom heb ik zoveel idealen?!’ Maar, in the end: groen leven is (vandaag de dag,) óók heel verrijkend en leuk. Ik ontdek nog steeds allerlei dingen, ik leer van alles bij en ik eet de lekkerste dingen. Daarbij komt: het voelt goed om iets bij te dragen en dat is ook iets waard.

Eet ik nog vegan?

Nu wel weer, en daar ben ik blij mee. Maar ik heb een tijdje weer vegetarisch gegeten. Dat sloop er een beetje in. Het zit, kort gezegd, zo: ik heb depressieve episodes en als ik daarin zit, vind ik het ontzettend moeilijk om goed voor mezelf te zorgen. Eén van de eerste dingen die ik opgeef, of waar ik interesse voor verlies, is voor mezelf koken. Of überhaupt kan het me eigenlijk niks schelen wat ik eet. Het lukt me in zo’n periode, die in dit geval een paar maanden duurde, niet om vegan te eten. Dat zal voor iedereen anders zijn, maar voor mij werkt dat zo. Dus werd ik een beetje makkelijker: ik koos soms voor comfortfood met kaas, afhaalmaaltijden die niet 100% vegan waren, enz. Eigenlijk kookte ik helemaal niet meer voor mezelf – hoewel ik kijken normaal gesproken zo leuk vind en er veel plezier uithaal.

Inmiddels zit ik, gelukkig, weer veel beter in mijn vel en heb ik weer plezier gevonden in goed voor mezelf zorgen, voor mezelf (en anderen,) koken en dus ook in het vegan eten. Het voelt goed!

Hoe lukt het me om zoveel te lezen?

Ha! Deze vraag krijg ik vaker. Ik lees inderdaad heel veel. Het voordeel is denk ik wel (ook) dat ik een snelle lezer ben. Dat scheelt al een heleboel, natuurlijk. Een tijdje geleden schreef ik een blogpost over hoe je je leesconcentratie kunt trainen.

Lezen kost tijd, maar het is mijn favoriete tijdverdrijf en daar maak ik graag tijd voor. Het is voor mij ook de beste manier om te ontspannen. Ik weet dat veel mensen eerst rust moeten vinden om een boek op te kunnen pakken. Voor mij werkt het andersom: ik vínd, instant, rust door een boek op te pakken. Ik doe het overal, want ik heb letterlijk nooit níets te lezen bij me. Ieder verloren moment pak ik mijn leesvoer erbij: in mijn pauze op het werk (of als het rustig is in de bieb,) in de trein naar college, als ik ergens moet wachten… never not reading!

Welk genre lees ik het liefst? En wat lees ik op dit moment?

Ik lees eigenlijk van alles, maar als ik kijk naar wat mijn favoriete boeken zijn, dan zijn dat toch de meest realistische verhalen. Ik zal niet heel gauw science fiction oppakken en ook thrillers laat ik gauw links liggen. Het mooiste boek dat ik onlangs las is ‘On earth we’re briefly gorgeous’ van Ocean Vuong. Dat boek heeft enorm veel indruk op me gemaakt, zoek het maar eens op. Op dit moment lees ik ‘De bijenhouder van Aleppo.’ Ook weer een ontzettend aangrijpend verhaal. Als ‘aangrijpend’ een genre was, dan was dat mijn favoriet.

Natuurlijk lees ik ook veel kinder-en jeugdliteratuur, zeker nu, voor mijn studie. Voor één vak moet ik voor elk college een kinderboek lezen – van het Grote Boek van Madelief tot De koning van Katoren – en dat is natuurlijk één groot feest. Al die klassiekers!

Hoe hebben mijn verkering en ik elkaar leren kennen?

Meerdere vragen gingen hierover – verbaast me niks, ik ben ook altijd nieuwsgierig naar andermans liefdesverhalen :) Nou, in het kort dan. Mare en ik waren allebei op Tilt, een literair festival in Tilburg. Ik was uitgenodigd om verslag te komen doen van het festival op Instagram, Mare droeg een (zelf geschreven) tekst voor. Ik wilde heel graag Connie Palmen horen spreken en omdat ik bang was dat het erg druk zou zijn bij dit interview, ging ik al vroeg naar de theaterzaal. Net op het moment dat ik daar binnenkwam, stond Mare een tekst voor te dragen. Het verhaal sprak me heel erg aan, en ik ga er niet omheen praten: ik vond Mare heel erg aantrekkelijk. Ha :) Dus ja, toen was er een moment dat Mare aan de bar stond en ik dacht, ik grijp mijn kans. Dus sprak ik Mare aan, met een of ander slap verhaal over ‘goh, mooie tekst, kan ik ergens iets van je lezen?’. Hier word ik nog steeds om uitgelachen, want ik had geen heel houtsnijdend verhaal. Mare bleek mij van Instagram te kennen, dus daar hadden we elkaar snel gevonden. Toen gingen we een beetje appen en spraken we af om iets te gaan drinken, maar die date is nooit doorgegaan omdat ik had afgezegd zonder te zeggen waarom. Het contact verwaterde. Ik dacht; zo gaan die dingen. Een paar weken later nam Mare weer contact met mij op, wat ik heel erg leuk vond, en toen hebben we meteen afgesproken en ik heb al mijn vrienden toen meteen gezegd dat ik dacht ‘heel verliefd te gaan worden.’ Mijn vrienden blij, want het werd wel weer eens tijd.

We bleken ook nog eens heel erg goed bij elkaar te passen, ondanks dat we in veel dingen ook heel verschillend zijn. Ik heb zelden zo’n interessant, liefdevol en geduldig persoon als Mare leren kennen. Inmiddels hebben we alweer een tijdje verkering en ik ben heel erg blij dat we elkaar zijn tegengekomen. Het grappige is ook dat we allerlei connecties blijken te hebben. We hebben jarenlang in dezelfde buurt in Amsterdam gewoond, gingen naar dezelfde plekken en events – en toch was het kennelijk de bedoeling dat we elkaar op die avond in Tilburg moesten leren kennen :)

Wat een fijne dingen om even bij sil te staan, zeg. Dankjewel voor jullie mooie vragen! Ik kreeg nog veel vragen over mijn studie en mijn werk bij de bibliotheek. Het lijkt me leuk om daar een losse blogpost over te schrijven, aangezien deze post alweer 2380 woorden lang is…Dus, ik kom bij jullie terug!