Zoals je een paar dagen geleden wellicht hebt gelezen, zijn wij vorig weekend met BlaBlaCar naar Berlijn geweest. Voor dit tripje reden we zowel heen als terug met een totaal vreemde mee. Om eerlijk te zijn vond ik het spannend. Stel dat je bij een volslagen idioot in de auto terecht komt – ik bedoel, dat kan toch? Hoewel ik altijd probeer van het positieve van de mens uit te gaan en nooit wantrouwend of veroordelend wil zijn, is het toch wel een vertrouwendingetje. Wat bleek? Het was nergens voor nodig om me zorgen te maken en we hadden tijdens beide ritten enorm leuke, interessante gesprekken. Onderweg naar Berlijn bedacht ik: laten we meer praten. Met vreemden.
Misschien denk je nu: nou Merel, ik praat hartstikke veel met vreemden, dus ik weet niet waar jij het over hebt? Dat kan natuurlijk heel goed en in dat geval hoef je je absoluut niet aangesproken te voelen. Toch weet ik zeker, want dat zie en hoor ik genoeg in mijn omgeving, dat dit voor veel mensen wél geldt. Terwijl ik dit schrijf zit ik in de trein van Den Bosch naar Amsterdam en alle mensen om mij heen zitten ín hun telefoon. Zelf zit ik achter mijn laptop, lekker a-sociaal te wezen. En nu wil ik niet zeggen dat je in de trein altijd maar met elkaar moet praten, maar het zou wel eens leuk zijn. Toch?
Soms rijd ik door of langs een woonwijk en dan denk ik opeens: hier wonen állemaal mensen. Hier zitten honderden mensen op hun banken en stoelen, er liggen mensen in hun bedden en er zitten mensen te eten, allemaal met hun eigen verhaal en hun eigenaardigheden. Hoe zou hun huis eruit zien? Wat zouden ze vandaag allemaal hebben meegemaakt? Dit soort gedachten heb ik soms ook wanneer ik naar mensen kijk. En toch vraag ik het die mensen niet, want ja, je zou natuurlijk ook wel aan de gang kunnen blijven.
Toen we dit weekend dus bij volstrekt vreemden in de auto zaten en met gemak de 6,5 uur durende rit naar (en van) Berlijn vol wisten te praten, kon ik alleen maar denken: ik had jou nooit leren kennen als ik niet bij je in de auto was gestapt. Die gedachte, daar kan ik dagen later nog over nadenken. Hoe zit het met al die mensen die zoveel interessants te vertellen hebben, die je nooit zult spreken, omdat we niet met elkaar in contact komen? Ik kan me daar echt zorgen om maken – immers, het zou ongelooflijk zonde zijn als je met bepaalde mensen en hun verhalen niet in aanraking zou komen.
Dan zou ik nooit weten dat O, de bestuurder op de heenweg, videoclips schiet in Marrakech. Ik zou niet weten dat zij meer waarde hecht aan een mooi filmshot, dan dat ze zich zorgen maakt om het feit dat er woestijnzand op haar apparatuur zou komen. Ik zou ook niet weten dat ze een vriendin die drugs gebruikt onder haar hoede neemt, om haar te beschermen en ik zou geen flauw benul hebben van haar muzieksmaak. Ik zou eigenlik gewoon helemaal niks van haar weten. En dat terwijl O wel degelijk mijn aandacht zou trekken, wanneer ik haar zou tegenkomen op straat.
Als we in een hotel hadden geslapen, in plaats van in het appartement van P in Berlijn, dan had ik nooit geweten dat P een designer is. Ik zou niet hebben geweten dat hij houdt van muziek en kunst en van vintage meubels. Ik zou alleen hebben geweten dat hij in zijn uiterlijk een beetje op Steve Jobs lijkt, maar daar heb je het dan wel mee gezegd.
Hetzelfde geldt voor S, de bestuurder op de terugweg. Als ik S op straat zou zien lopen, zou ik nooit weten dat hij een belangrijke rol vervult binnen een orkest. Ik zou niet weten dat hij koolhydraatarm eet en ik zou zéker niet weten dat hij twee keer per week gaat salsadansen. Ik zou hooguit naar S hebben gelachen, omdat hij een sympathieke uitstraling heeft, maar ik zou absoluut niets van hem hebben geweten. En nu weet ik wel een klein beetje over hem en dat vind ik leuk. Ook al zou ik hem nooit weer zien.
Mijn conclusie na dit weekend was maar weer eens: ik vind het gewoon leuk om dingen over mensen te weten. Het is misschien ook daarom dat ik op feestjes vaak degene ben die aan de kant staat te kletsen met mensen, in plaats van dat ik de hele avond dans. Zo ben ik bijvoorbeeld ooit bevriend geraakt met een Chihuahua-fokker uit Antwerpen, die ik leerde kennen in een club. We hebben elkaar nog een paar keer ontmoet in die Belgische club en we hadden het altijd gezellig. Daarna heb ik hem nooit meer gezien en ook dat is prima.
Ik vind praten met vreemden nu eenmaal leuk. Toch doe ik het hele periodes (veel) te weinig. En waarom? Omdat ik het te druk heb met mijn eigen zaakjes. Ik denk dat dit voor heel veel mensen geldt, waardoor er soms dagen voorbij gaan waarop je amper iemand spreekt. Jammer vind ik dat.
Er lopen nog zo ongelooflijk veel mensen rond met interessante verhalen. Tel daar bovenop dat ook jij iemand met een interessant verhaal bent – ook al denk je misschien van niet. Volgen jullie al accounts op Instagram en Facebook als ‘Humans of Amsterdam’ en ‘Humans of New York?‘ Voor beide kanalen wordt ‘doodnormale’ mensen op straat gevraagd of ze op de foto willen en om vervolgens iets over zichzelf te vertellen. Soms huil ik een beetje tijdens het lezen van deze verhalen, omdat ze zo schrijnend of ontroerend zijn. Meestal glimlach ik, omdat mensen ook gewoon heel leuk kunnen zijn en heel toffe verhalen kunnen vertellen.
Het meest opvallende verhaal, van de afgelopen weken, dat me is bijgebleven, is het verhaal van een man die op Times Square in een boompak rondloopt. Met een boompak bedoel ik: iemand die verkleed gaat als boom. Dat kan op Times Square, daar lopen namelijk de meest uiteenlopende mascottes rond. De man werd onherkenbaar gefotografeerd in zijn boompak. Zijn quote bij de foto was: „Wat mijn moeder niet van mij weet, is dat ik ben getrouwd met een man.” Zoiets komt bij mij binnen als een duizendklapper. Sowieso zou ik hem het hemd van het lijf willen vragen, maar ik denk vooral: wie had dat nou van nota bene een boom op Times Square verwacht? Wanneer je daar rondloopt, en de mascottes om je heen ziet lopen, dan dénk ik eerlijk gezegd niet eens aan de mensen in die pakken. Laat staan dat ik zou denken dat ze zulke verhalen met zich mee zouden dragen.
Ik zou willen pleiten voor meer boeiende gesprekken met vreemden en voor het stellen van meer vragen. Misschien moeten we beginnen met meer glimlachen en minder alleen maar bezig zijn met onze mobiele telefoons. Ook heb ik me voorgenomen om vaker bij mensen aan tafel aan te schuiven wanneer de gelegenheid zich voordoet. Zo kwam ik tijdens de Schrijfmarathon van Amnesty International aan tafel te zitten bij een ontzettend vriendelijke dame die uitgever bleek te zijn. Maar ik zal over deze avond nu niet verder uitweiden, want jullie weten: ik hou van praten en dan stop ik niet meer.
Met welke ‘vreemde’ heb jij onlangs een mooi of interessant gesprek gevoerd? Zou jij meer of vaker willen praten met mensen die je nog niet kent? Laat het ons weten en deel je ervaringen bij de comments!
Oei, dit is een lastige. Inderdaad, ook ik zit in de tram/trein vaak dingen te doen die niet sociaal zijn, werken op de laptop of op mijn telefoon kijken. Als ik eerlijk ben is het soms lekker om in de stiltecoupe zodat ik zo min mogelijk prikkels om mij heen hebt. Ik vind wel dat je absoluut gelijk hebt om eens meer in contact te treden met andere mensen zodat je de bijzondere verhalen hoort. Want iedereen heeft een bijzonder verhaal. Dit artikel zet mij dus absoluut aan het denken!!
Liefs, Eva
Ik vind dit in theorie ook, maar in de praktijk gaat die meneer net iets te dicht bij me zitten, wordt die mevrouw net iets te emotioneel of blijkt de Normaal Uitziende Persoon fervent gelover in Aliens en de Apocalyps.
Maar ja, op zich kun je ook denken; wat maakt het voor dat halve uurtje dat je diegene spreekt uit dat diegene in aliens gelooft? Ik vind dat juist wel boeiend. We zijn allemaal een beetje raar op onze eigen manier ;)
Je pleidooi is supergoed en ik ben heus wel voor, ik maakte maar een grapje he?
Of nou ja gedeeltelijk. Vreemden zijn soms gewoon niet leuk, en als ik geen behoefte heb aan een aluhoedje preek dan ga ik niet uit sociale wenselijkheid een half uur zitten luisteren naar hoe de aarde vergaat.
Maar het meeste van de tijd ben ik een softie en geen moeite met even een praatje. Pas nog van Rotterdam tot Den Haag een mevrouw geadopteerd die treinreizen heel spannend vond. Toen ik eruit ging gaf ik het stokje over aan het meisje tegenover ons.
Tuurlijk, lang niet alle mensen zijn leuk. Gelukkig heel veel mensen wel. En dan moet het ook nog je dag zijn. Ik heb ook dagen dat ik een iet voor in de mood ben en andere dagen juist heel erg. Ik merkte dat toen ik fulltime voor de klas stond, ik er niet aan moest denken om bijvoorbeeld in de trein te praten met anderen. Ik had immers de hele dag al gepraat. Maar nu ik meer in mijn eentje achter mijn laptop zit, is dat toch veranderd.
Lief verhaal, over de geadopteerde vrouw. <3
Ja, die boom op Times Square op HONY, die herinner ik me inderdaad, omdat het zo’n contrast was met de foto. Ik verwachtte iets van “Ik ben eigenlijk professioneel Shakespeareacteur” of iets wat met zijn “boom-schap” te maken had.
Vroegâh, voordat mijn leven compleet stagneerde door Het Leed Wat Mijn Studie Heet (nog 2 tentamens en 1 scriptie, nog 2 tentamens en 1 scriptie, nog 2 tentamens en 1 scriptie), deed ik met enige regelmaat interviews voor de buurtkrant, zó leuk was dat. Je leerde mensen dan kennen als compleet (of in ieder geval completer) wezen dan alleen “huisarts”, “visboer” of “boomknuffelaar”. :-)
Wat ontzettend leuk zeg!
Ja, ik zit alvast te denken hoe ik Na De Studie eens moet kijken of ik het interviewen weer op kan pakken voor een of ander iets, want dat bracht echt De Vreugd. :-)
Wat een mooi artikel is dit, heel goed geschreven. Nu ik het zo bekijk, zou ik meer met ‘vreemde’ mensen moeten én willen praten. Iedereen heeft zo zijn eigen mooie verhaal, ontzettend leuk om daar een kijkje in te mogen nemen. Toch doe ik het vaak niet, maar vanaf nu ga ik in ieder geval meer mijn best doen. Heel inspirerend dit stuk!
Ik merk dat mensen het vrijwel altijd leuk vinden (ik ook!) om een praatje te maken, maar niet als ze lekker in zichzelf gekeerd zijn/bezig zijn.
Er stond laatst in de Volkskrant (?) een stuk over een man die een maand lang actief praatjes ging aanknopen met andere mensen. Ik kan het stuk zo op mijn mobiel niet vinden, maar hij haalde er veel uit, ondanks dat het elke keer moeilijk bleef/drempel over moest.
Oh dat zou ik heel graag willen lezen!
Hier is een ander artikel die leuk is :)
http://www.volkskrant.nl/leven/de-praatjesmaker~a3746184/
zeker leuk, thanks!
Wat een fantastisch leuk stuk! Gesprekken met vreemden kunnen hele leuke dingen opleveren, maar je moet er wel veel moeite voor doen. Daar heb ik niet altijd zin in. Maar als ik het doe, word ik er wel heel blij van. Dat vind ik ook zo leuk aan liften: je komt bij mensen jn de auto die je normaal nooit zou spreken.
Klinkt interessant, als je het artikel nog vindt, post je het dan? Bedankt ;)
Ik begin me nu zorgen te maken over een probleem waarvan ik helemaal niet wist dat ik ‘m had, haha. Hoeveel interessante mensen heb ik wel niet gemist?? De rest van de dag zal ik me dat bij iedereen afvragen denk ik, haha. Ik vind het vaak heel leuk om naar andere mensen te luisteren, maar zou ze niet (snel) durven aanspreken, dus dan komt het er ook niet van.. Wel interessant om over na te denken!
hahahah ohjee, als ik je nu maar niet met iets lastigs opgezadeld heb ;)
Jaaa nieuwe mensen ontmoeten is zo leuk!
Ik ga vaak alleen vrijwilligen op festivals, waardoor ik heel veel leuke nieuwe mensen ontmoet.
(en alleen naar feestjes/lezingen)
En elke week bij het Free Café (plek waar ze koken met spullen die anders waren weggegooid) ontmoet ik
elke keer weer nieuwe mensen. Een mini hobby is dat wel denk ik, nieuwe mensen ontmoeten haha.
Alleen in bijvoorbeeld de trein vind ik dat nog echt lastig.
Wat cool! Ja, ik denk ook dat het lastiger is in de trein (tenzij het gewoon toevallig gebeurt,) dan op vakantie, een festival, bij een evenement enz. Maar goed, het gaat natuurlijk vooral om er voor openstaan. En volgens mij zit dat bij jou wel goed; )
Zo zie je maar dat kleine gesprekken naar veel meer dingen kunnen leiden!
Ik sprak iemand tijdens de intake van mijn vorige opleiding. Hij had helaas de intake niet gehaald, ik wel.
Verassend genoeg is hij nu 1 van mijn beste vrienden geworden, things happen for a reason.
Wat grappig zeg! Nouja, niet voor je vriend dat hij niet werd aangenomen. Hopelijk doet hij nu iets anders dat hij leuk vindt :) Maar wel dat jullie vrienden zijn geworden!
Geweldig stuk!
Ik ga proberen om dit toe te passen. Zo maar praten met vreemden en uitgaan van het goede in die ontmoeting.
De kerstgedachte bij uitstek. THNX!
Inderdaad, het is eigenlijk wel heel toepasselijk voor deze tijd van het jaar :)
Superleuk geschreven en wat gaaf dat jullie met BlaBlaCar zijn gegaan! Mijn man heeft er laatst ook gebruik van gemaakt en vond het ook echt een succes. Superleuk!
Mooi stuk! Ik werkte laatst mee aan een stuk in museum waarbij je moest gaan praten met allemaal bezoekers, dat was super leuk en interessant. Ik denk ook vaak als ik in de trein zit dat het me zo leuk lijkt om een gesprek met iemand te voeren, maar uiteindelijk doe ik het dan toch niet, ik ga het toch maar eens doen denk ik.
Gewoon doen! Klinkt als een tof project trouwens!
Wat een goed geschreven artikel! Ik pleit ook voor meer praten! Haha. Het lijkt wel alsof we steeds meer van onze medemensen vervreemden. Ik zat laatst in de trein en er zaten twee oude dametjes die een dagje naar Den Haag waren geweest ook in de trein. De trein zat zo vol dat ik moest staan, elke keer dat de trein stopte bij een station gebaarden de oude dametjes naar mij dat ik moest gaan zitten, maar elke keer was er iemand weer heel sneaky mij voor. Toen kwam er een plekje tegenover hun vrij en ze hielden hem bezet zodat ik daar kon zitten, super lief! En toen begonnen ze met praten hoor, eerst over dat er tegenwoordig geen één heer meer opstaat voor een dame! Dat was vroeger wel anders hoor! Haha het was heel gezellig en schattig. Maar serieus iedereen om hun heen zat op hun smartphone en had niet eens door dat zij er zaten. De oude dametjes waren de enigen die openstonden voor een gesprek en probeerde met iedereen een praatje aan te gaan, maar je zag dat de meeste mensen dit ongemakkelijk vonden en snel hun smartphone erbij pakten. Ik vond het echt heel gezellig met ze, dus bij deze bedank ik ze voor deze leuke treinreis! Haha, laten we meer praten!
Wat een lief verhaal!
Mooi geschreven! Ik vind het ook interessant om een gesprek te voeren met mensen die ik niet ken. Toen ik op vakantie was op Kos heb ik bijvoorbeeld een hele tijd gepraat met een aardige man uit Australië. Hij vertelde van alles over zijn eigen leven, heel interessant! Maar soms vind ik het ook wel irritant als mensen een heel verhaal tegen je gaan houden terwijl je ergens mee bezig bent of met iemand anders zit te praten.
Cool is dat he? Ik moet zeggen dat ik het op reis/in het buitenland ook echt heel erg makkelijk vind. Vooral wanneer je alleen bent. Ik heb bijvoorbeeld afgelopen mei op Gozo zo’n anderhalf uur met een meisje uit Londen doorgebracht in het zwembad van een hotel. Het was zo gezellig! En ook op reis in Barcelona heb ik veel mensen gesproken. Wanneer je alleen bent ,gaat het nog makkelijker.
Ik vind dit een heel mooi stuk en ben het er ook mee eens. Ik heb regelmatig dat ik even een praatje maak. Soms is het met iemand achter een kassa, of een ober, bij de bushalte kom ik ook vaak in gesprek en soms in de bus zelf. Ik vind het leuk om met vreemden te praten en het is ook leuk als iemand even net wat meer aandacht aan je besteed. Wanneer je in een restaurant zit vind ik het altijd zo zonde dat sommige obers gewoon genegeerd worden, want zij bedienen en daar besteed je geen aandacht aan. Dat mag best wat vriendelijker en opener vind ik. We zijn allemaal mensen met een eigen verhaal en dat maakt het nou net zo leuk!
Precies! Ik denk dat het met mensen in een functie (docent, chauffeur, kassamedewerker, ober, politie enz) vaak zo is dat mensen al gauw denken: hij/zij krijgt er toch voor betaald? Dan hoef ik toch niet ook nog vriendelijk te doen? en hoe vaker dat gebeurt, hoe stiller de persoon in functie in kwestie wordt, lijkt mij. Dus dan krijg je op een gegeven moment heel chagrijnig personeel over. Dat zou jammer zijn!
Jajaja :)
Het goede van couchsurfen/blablacar is natuurlijk dat de mensen die er gebruik van maken ook zeker openstaan voor deze gesprekjes.
Hier is een artikel van een jongen die een maand elke dag vreemden aansprak.
‘Het geluk zit naast je op de trein’
http://www.standaard.be/cnt/dmf20150112_01470580
Dank voor de link! erg leuk!
Mooi geschreven stuk Merel, dankjewel voor het delen! Ik zou er graag nog iets aan willen toevoegen. Bij het aanknopen van een praatje of gesprek zoals jij beschrijft vind ik het belangrijk dat je daarbij altijd de grenzen van de ander én jezelf respecteert.
Als iemand die lijdt aan een sociale angststoornis weet ik hoe groot de worsteling sommige dagen is om mijn huis uit te komen en de caissière (m/v) bij de supermarkt aan te kijken tijdens het afrekenen van mijn boodschappen. Zo’n gesprek aan gaan is voor mij op zulke slechte dagen simpelweg niet mogelijk. Uiteraard hoef je niet perse een angststoornis te hebben als je geen behoefte hebt aan een praatje, er zijn genoeg andere goede redenen (een meer introvert persoon zijn, hangry zijn, gewoon een rotdag hebben, etc.). Het is meer dat ik bij dit artikel gelijk aan mijn eigen situatie moest denken.
Andersom geldt dat natuurlijk ook: als je merkt dat iemand om welke reden dan ook geen behoefte heeft aan een praatje, dwing ze er dan niet toe. Wat dat betreft vind ik vooral je suggestie om te glimlachen heel goed: voor mij voelt zoiets veel minder ‘invading’ dan een gesprek aan gaan.
Een beetje in dezelfde trant van wat ik gister op het journaal zag. Kassameisjes bij de AH in Den Haag hebben een training gehad (of krijgen) om op ouderen te letten:) Hoe lief is dat! Hier is het artikel: http://www.volkskrant.nl/economie/albert-heijn-gaat-op-de-ouderen-letten~a4208466/ Ouderen worden bijvoorbeeld uitgenodigd voor een kopje koffie, een praatje of wat dan ook.
Wat een geweldig initiatief!
Helemaal mee eens :) iedereen heeft een verhaal dat de moeite waard is om te vertellen. En te delen. Het helpt echt om mensen minder snel te veroordelen als je weet dat iedereen een verhaal bij zich draagt.
Ik ben het met je eens, want ik spreek de laatste tijd heel veel mensen die ik niet ken. Dat komt voornamelijk omdat ik met onze tweeling buiten wandel en dan wordt ik vaak aangesproken door mensen, zo maak je snel een praatje. En ik ken veel meer mensen in de buurt, dat maakt het een stuk gezellig eigenlijk!
Dat hoor je vaak he, dat mensen wanneer ze kinderen (of huisdieren!) hebben sneller in contact komen met anderen. Leuke bijkomstigheid!
Ik vind dat zó knap he, mensen die een goed verhaal met een vreemde durven aan te knopen. Ik denk dan altijd van ja, goh, wat zeg je dan als opening? Helemaal mee eens dat het geweldig interessant is om al deze verhalen te horen. Omdat ik het toch altijd best spannend vind volg ik gewoon met veel plezier o.a. Humans of New York :)
– X Marloes
De trein is bij uitstek mijn plek om boeken te lezen. Gewoon lekker zitten en lekker lezen, maar ik ben dan ook behoorlijk introvert en moet aan het eind van een dag op kantoor gewoon even stilte om me heen en geen verder contact met mensen (zeker niet mensen die ik niet ken). En vooral geen vreemden in de trein die koste-wat-kost met je willen praten terwijl je met je neus in een boek zit. Alsjeblieft zeg!
Wel zou ik de mensen bij mij in de buurt wat meer willen leren kennen, maar hoe doe je dat? Hoe knoop je een gesprek aan als ultieme awkward introvert? Met collega’s heb ik daar al moeite mee (van die awkward “euh ik moet weer euh verder doei”.) Met de buurvrouw die ik zelden zie weet ik al helemaal niet hoe ik dat aan moet pakken… Aanbellen om te vragen hoe het gaat…? Dat durf ik echt niet.
In praatjes met vreemden aanknopen ben ik soms heel goed en soms helemaal niet, hahaha. Ik heb wel een keer meegemaakt dat ik in de trein zat en dat er een meisje tegenover mij ging zitten dat tegen me begon te kletsen alsof ze me al jaren kende. Dat maakte het wel makkelijker voor mij om mee te doen, maar tegelijk was ik verbaasd: hoe kon zij zo gemakkelijk tegen iemand praten die ze niet kende? En waarom kan ik dat niet? Het werd daardoor wel heel gezellig in de trein natuurlijk =)
Klopt, sommige mensen hebben een heel natuurlijke manier om dit te doen. Dat moet een beetje in je zitten. Toch denk ik wel dat je het kunt leren om iets spontaner en makkelijker met vreemden te praten – vooral door het gewoon te doen!
Jaa, mooi onderwerp weer (: Praten met vreemde is iets wat ik nauwelijks doe, om hele suffe redenen eigenlijk. ‘Wat als ze het raar vinden dat ik tegen ze praat, wat als ze hier helemaal niet op zitten te wachten, wat als ze een beetje vreemd blijken te zijn, wat als het ongemakkelijk wordt’. Blablabla. Jammer inderdaad, want ik word altijd zó vrolijk wanneer ik een gesprekje met een vreemde heb gehad, hoe kort ook. Misschien moet ik het de volgende keer dat ik met de trein reis weer eens proberen. Wat een heerlijke foto trouwens, de eerste van dit artikel.
De foto heb ik gemaakt in Boekarest. Zo’n mooie man met gitaar, die de brede straat overstak. Mooi was het daar!
Wat betreft praatjes aanknopen: weetje, anderen zijn niet zo anders dan jij. Als jij iets leuk vindt, is de kans heel groot dat een ander dat ook vindt ;)
Wat een goed stuk weer, altijd fijn om jullie blog te lezen.
Zelf praat ik voor mijn werk de hele dag met allerlei mensen. En dan ook echt hele heftige gesprekken. Dus ik merk dat ik in mijn vrije tijd het vaak juist wel fijn vind om even in mijn eigen wereldje te blijven zitten ipv energie in een ander te steken. Toch moet ik wel oppassen dat ik dat niet te vaak doe, want dat voelt ook wat eenzaam. En inderdaad, iedereen heeft een verhaal te vertellen, en soms ontmoet je opeens een verwante ziel zomaar opeens in de trein :-)
Dat kan ik me goed voorstellen! Toen ik nog fulltime in het onderwijs werkte merkte ik ook dat ik gauw wel genoeg gepraat had. Logisch ook, want je doet het de hele dag al. Nu ik nog 1 dag voor de klas sta en de rest van de week heel veel achter de computer zit, zonder echt heel veel mensen te spreken, merk ik dat ik het juist leuk vind om vaker een praatje te maken met anderen!
Ik ben het er helemaal mee eens. Maar het is wel heel moeilijk als je erg verlegen bent. Me dusss :-)
We heb ik een “gekke” manier gevonden zodat dit toch vaak wel lukt. Als ik ergens naar toe moet of ergens moet wachten ga ik vaak haken. Heel veel mensen vinden dat toch interessant en willen graag weten wat je aan het doen bent en wat je gaat maken. Daar komen vaak de leukste gesprekken uit voort.
Tis weer eens wat anders dan op je telefoon kijken of laptop :-)
Oh wat leuk zeg! Hoe zo’n ‘oude hobby’ er voor kan zorgen dat je sneller in contact met anderen. Leuk om te horen!
Wauw. Amen <3 de verbinding tussen mensen weer voorop zetten. Mooi gezegd!
Wat een leuk artikel.
Als stewardess maak ik heel veel praatjes met heel veel vreemden & daar zitten soms de mooiste verhalen tussen.
Naast het reizen is dat het mooiste onderdeel van mijn werk denk ik.
Dat lijkt me inderdaad prachtig aan jouw beroep! Een goede vriend van ons is steward en vertelt altijd de mooiste verhalen, onder andere over de mensen die hij tegenkomt op vluchten en bestemmingen.
Op de een of andere manier trek ik altijd mensen aan die willen praten. Zo kan ik nagenoeg nooit met de trein zonder dat iemand de weg vraagt, hulp vraagt met inchecken of een praatje maakt over het weer en had ik zelfs onlangs dat een oude vrouw aan mij vroeg of ik een kaartje wou sturen. Ze vond ons gesprek zo leuk en was heel eenzaam. Zo zielig! De eerste reactie van anderen die erbij zaten was echter;’ Waarom geef je ook jouw adres aan een vreemde?’ Eh, omdat ik geen zin heb om overal bang voor te zijn? haha.
Ah wat lief! Maar ik snap wel een beetje dat mensen er van op hebben gekeken dat je je adres gaf aan deze dame. Het is niet zo gebruikelijk om te doen, natuurlijk. Wel heel fijn dat je zoveel vertrouwen hebt! (ik denk dat ik hetzelfde zou hebben gedaan, overigens)
Veel mensen vinden het leuk om gewoon maar wat te kletsen. Hier in Colombia zijn het juist andere mensen die mij aanspreken, dus ik hoef bijna nooit te beginnen haha. Ik maak dus best wel vaak een praatje, maar dus eigenlijk altijd met initiatief van iemand anders ;)
Ja, dit is zó waar! Ik vind het ook altijd ongelofelijk interessant en soms ook inspirerend om verhalen van anderen te horen. Toch praat ik bijna nooit met vreemden. Waarom niet? Ik denk dat ik het toch een te grote drempel vind, het is een beetje eng. Daarnaast hou ik er tijdens treinreizen ongelofelijk van om lekker in m’n eigen wereldje te zitten. Toen ik in m’n eentje aan het backpacken was, kwam ik erachter dat dat echt een perfecte setting is om eens verandering daarin te brengen en je met mensen te mengen die je totaal niet kent. Zo leuk is dat dan!
grappig he, keer op keer lees en hoor (en ervaar ik zelf) weer dat het op reis echt veel makkelijker is om gesprekken aan te gaan met vreemden, dan wanneer je in je eigen omgeving en vertrouwde leefpatroon zit. Apart is dat!
Wat een mooi artikel weer, en gelijk heb je. Praten met vreemden is zo interessant, omdat iedereen wel wat te vertellen heeft. Zelf doe ik het natuurlijk ook veel te weinig, ik wil het wel doen, maar ik ben gewoon enorm verlegen als het erop aankomt en ben dan steeds bang voor de reactie van de ander.
Je hoeft ook niet altijd degene te zijn die het gesprek start he? Soms is het al voldoende om er voor open te staan, zodat wanneer iemand tegen jou begint te praten, je het gesprek aangaat :)
[…] blijven, als ware fitgirls, de komende feestdagen. Op donderdag hield ik een pleidooi voor het meer praten met vreemden. Omdat dit heel erg leuk kan zijn en omdat er nog zóveel mensen met heel interessante verhalen […]
In het verzorgingstehuis waar mijn vader de laatste twee jaar van zijn leven heeft gewoond, kwam ik dagelijks in contact met andere bewoners. Vooral op de overbruggingsafdeling heb ik een heleboel mensen leren kennen. Zo ook meneer H. Hij was hier terecht gekomen na een hersenbloeding. Meestal lag hij in zijn speciale rolstoel te slapen als ik de bril van mijn vader in de gezamenlijke woonkamer/keuken kwam poetsen. Maar na de eerste weken knapte hij iets op en was hij vaak wakker. Zijn vrouw was bijna de hele dag bij hem, maar rond lunchtijd ging ze eventjes naar huis. En dan hoorde je deze man vaak heel hard schreeuwen. De eerste keer dat het gebeurde terwijl ik alleen met hem was, werd ik eerst een beetje bang. Maar ik bedacht me dat hij vast een reden had. Hij zag niet goed, zijn vrouw was er niet en ook niemand van de verpleging was in de buurt. Ik heb me (gelukkig!) over mijn angst heen gezet, ben naar hem toegelopen en heb hem uitgelegd dat ik niet zijn vrouw was, maar Nienke. En hij stopte meteen met schreeuwen en zei heel vriendelijk: ‘Oooo!’. En vanaf dat moment bestond er een vriendschap tussen ons. Hij kon niet meer praten, toch heeft hij me zoveel geleerd! Als ik mijn hondje Soja meenam, ging ik ook altijd even bij hem langs. Hij kon niet meer praten, toch hadden we échte gesprekken. Zo bijzonder! Het helpt me vaak in situaties waarin ik ook eerst een beetje bang ben voor een vreemde. Het heeft ertoe geleid dat ik me bewuster ben van mijn angst en nu veel eerder een praatje maak met iemand die ik (nog!) niet ken.
[…] De Groene Meisjes schreef een artikel over meer praten met vreemden. […]