Laatst kocht ik een oranje pak in New York. Ik zeg erbij dat het een oranje pak is, omdat: hoe vaak zie je nou iemand in een oranje pak en dat het ook nog mooi is? Ja, ik bedoel, ik zie ieder jaar op Koningsdag een heleboel mensen in oranje pakken, maar dat is niet het soort pak dat ik bedoel. Ik kocht een classy broekpak, maakte een foto van mezelf in dat pak en tweette iets in de trant van ‘omdat ik vrouwen in pak altijd zo leuk vind, besloot ik er zelf eentje te worden. Ik dacht altijd dat pakken geen goed idee waren voor dikke vrouwen, maar tadaaa!’ De reacties waren heel erg positief. Veel mensen wilden weten waar ik het pak vandaan had of vertelden me dat het me fantastisch stond. Ook kreeg ik een stuk of tien keer te horen: ‘dikke vrouwen? jij bent toch helemaal niet dik?’ En hoewel dat ongetwijfeld als compliment bedoeld is en ik niemand iets kwalijk neem, wil ik daar toch graag iets over kwijt.
Als ik geen zin zou hebben om over dit onderwerp een verhaal te schrijven, dan zou ik nu gewoon zeggen: mensen zien dik zijn als iets negatiefs en daar wil ik vanaf. Ik wil mezelf en anderen gewoon dik kunnen noemen zonder daar ook maar iets van een negatieve lading aan te geven. Ik doe mezelf niet tekort en ik beledig mezelf ook niet, als ik mezelf dik noem. Ik bedoel gewoon ‘ik ben dik.’ Ik bedoel niet ‘ik vind mezelf afstotelijk/lelijk/niet goed genoeg.’ Maar goed, het is misschien niet helemaal eerlijk om het daarbij te laten, want niet iedereen is op dagelijks niveau met dit onderwerp bezig en voor mij is het misschien gesneden koek, maar dat geldt niet voor iedereen.
Lekker normaal doen
Ik weet nog hoe ontzettend boos ik als jong meisje kon worden als mensen over mijn broer die Down Syndroom heeft, vroegen: “heb je er wel eens over nagedacht hoe het zou zijn als je broer normaal was?” Tegen het plafond zat ik dan, want hoe durfde je ook maar te suggereren dat mijn broer níet normaal was?! De juiste manier om deze vraag te stellen zou zijn: “heb je er wel eens over nagedacht hoe het zou zijn als je broer geen Down zou hebben?” Dat is een neutrale manier om die vraag te stellen. Down – geen Down.
Mensen hebben over het algemeen de neiging, of misschien moet ik zeggen de behoefte, om dingen te willen categoriseren. Misschien is dat om het leven een beetje behapbaar te maken of om dingen beter te begrijpen. Ik ben geen socioloog, dus dat weet ik niet. Wat ik wel weet, is dat we de hele dag bezig zijn dingen te verdelen in de categorieën ‘normaal’ en ‘niet normaal’. Waarschijnlijk doen we dat niet met slechte bedoelingen, maar we doen het wel.
Over dikke mensen heeft iedereen een mening. Onze cultuur is ingericht op kalm doen en vooral niet te aanwezig willen zijn. We vinden mensen uit (veel) andere culturen vaak veel te luid en expressief. We mogen nergens naar ruiken. Vrouwen mogen geen lichaamsbeharing hebben. Toon niet te veel emoties in het openbaar, alsjeblieft. We moeten bescheiden zijn. We moeten onopvallende eenheidsworstkleding dragen. Dikke mensen nemen veel ruimte in en zijn daardoor veel te aanwezig – daar houden we niet van.
Dikwijls heb ik het gevoel dat mijn dik-zijn iets is waar iedereen over mee mag praten. Iedereen mag er een mening over hebben en die ook uiten. Mensen mogen mij ongevraagd advies geven over dat ik maar eens naar de sportschool moet. Thanks, maar ik ga al drie keer per week. Mensen mogen mij ongevraagde emails sturen met het aanbod om een dieetcursus te komen volgen bij weer een nieuwe diëtistenpraktijk. Alsjeblieft niet, niet nóg een dieet. Ik ben al sinds mijn vierde op dieet, ik heb mijn portie gehad. Mensen stellen ook ongepaste vragen over dingen als of ik ‘dan ook op dikke meisjes val’. Want ja stel je voor, een dik meisje met een dun meisje. Dat zou toch wel echt te idioot voor woorden zijn hè? Mijn dikzijn voelt daardoor soms als een gemeenschappelijk goed en ik wil gewoon dat het van mij is.
‘Maar jij ziet er altijd leuk uit’
Los van het feit dat men dik en normaal niet aan elkaar gekoppeld krijgen, is het voor velen ook lastig om in te zien dat iemand dik én mooi kan zijn. De keren dat ik te horen heb gekregen dat ik misschien wel dik ben, maar dat ik er altijd zo leuk uitzie, of ‘ja oké, je bent wel een beetje dik, maar je hebt zo’n leuk gezicht’ zijn niet meer bij te houden. Er zijn mensen die het voor elkaar krijgen om een gesprek over mijn dikzijn naar de vorm van mijn wenkbrauwen om te buigen, omdat het zó ongemakkelijk voelt om mij níet complimenteren. Dus dan zeg je maar iets over mijn wenkbrauwen. Nice. Je had ook gewoon mogen zeggen: ‘ja nee klopt, je bent inderdaad dik.’ No biggie. (of nouja, wél biggie dus, maar je snapt me)
Natuurlijk vind ik het heel lief dat je me een goed gevoel wil geven door te zeggen dat ik er altijd leuk uitzie of dat ik een mooi gezicht heb. Dat vind ik zelf – gelukkig – ook. Maar het neemt niet weg dat ik óók dik ben. En dat je het allemaal tegelijkertijd kunt zijn. Dik én knap én leuk gekleed. Het zou al helpen als iemand zou zeggen: ‘ja klopt, je bent dik én je ziet er altijd leuk uit’. Laat dat woordje ‘maar’ eens weg en zie hoe de betekenis van de zin verandert. Probeer het woordje ‘dik’ gewoon eens te gebruiken zonder daar een naar gevoel bij te krijgen, of zonder het te associëren met allerlei vervelende dingen. Probeer iemand eens dik te noemen zonder daar een gevoel van medelijden bij te hebben. En: probeer eens los te laten dat jij slank en dus normaal bent. Want wie zegt dat nou eigenlijk?
‘Hoe komt het dan dat je dik bent?’
Persoonlijk vind ik het ook vervelend als mensen vragen naar hoe het dan komt dat ik dik ben. Mensen willen dan namelijk graag weten of het je eigen schuld is dat je dik bent, of dat je iets mankeert waardoor je dik bent geworden. Als je bijvoorbeeld een stofwisselingsziekte hebt, of depressief bent en medicijnen slikt waar je dik van bent geworden, dan snappen mensen dat het is wat het is. Wat ook goed scoort: als je al kinderen hebt gehad en je na je zwangerschappen niet meer terug bent gekomen op je oude gewicht. Dat is allemaal begrijpelijk of het wordt als zielig gezien. Maar als je gewoon dik bent omdat het nou eenmaal gewoon zo is, dan moet je er op z’n minst toch iets aan willen proberen te doen.
Dikke mensen worden altijd en overal bekritiseerd. Je hoeft daarvoor maar naar één of twee films met een dik personage te kijken en je weet: dikke mensen zijn dom. Of lui. Of allebei. Trouwens, je hoeft daarvoor niet eens naar de film, je kunt ook gewoon op een terras gaan zitten en luisteren naar de commentaren wanneer er dikke mensen voorbij lopen. Sterker nog: misschien zit je wel met een vriend of vriendin die jij heel openminded achtte op een terras en hoor je hem of haar kritische of beledigende dingen zeggen wanneer er een dik persoon voorbij komt.
Ga maar eens in een vliegtuig zitten kijken naar een dik persoon die instapt. Je moet de paniekerige blikken van de mensen om de dikke persoon heen eens zien: ‘als ze maar niet naast mij komt zitten!’ Trouwens, daarvoor hoef je niet eens een vlucht te boeken. Je maakt dit ook in de trein mee. Ik maak vaak genoeg mee dat de stoel naast mij leeg blijft, ook al zit de coupé nog zo vol. Mensen gaan nu eenmaal liever naast een slank persoon zitten dan naast mij.
Dit zijn dingen – die blikken en opmerkingen, het als niet-normaal worden bekeken, – die ervoor zorgen dat ik me op sommige dagen toch wil weer wil verstoppen in lange zwarte kleding, om maar zo min mogelijk van mezelf te willen laten zien. Het zorgt ervoor dat ik liever geen patatje eet in het openbaar, omdat ik de blikken al voel priemen. Het maakt dat ik me er altijd van bewust ben dat ik me een beetje moet inhouden met hoe expressief ik ben, ‘want ik ben ook al dik en neem al genoeg ruimte in.’ Allemaal dingen waar een slank persoon waarschijnlijk niet op alledaags niveau mee bezig is en dikke mensen wel.
En ja natuurlijk mogen mensen vragen stellen. Maar wat ik vervelend vind, is dat ik uit heel veel van die vragen al van een kilometer afstand kan hóren dat mensen eigenlijk willen weten: wanneer ga je eens iets aan dat gewicht van je doen? Want kennelijk is dat de regel: als je dik bent, moet je daar iets aan doen. Nou, lieve mensen, ik denk eigenlijk niet dat er nog heel veel aan dat gewicht van mij gaat veranderen de komende tijd. Wat hopelijk wel gaat veranderen, is dat ik meer en meer blij word met mezelf.
Foto’s: Sam van Rij
AMEN. Echt gewoon precies dit, waarom moeten we altijd hetzelfde zijn, want owee als we eens buiten de 13 in een dozijn denken. Ik ben ook een ‘chubby chick’, en een ding weet ik wel: zolang ik blij ben en mezelf mooi vind, is dat helemaal prima. En Merel, ik vind jou, je kleding en tattoo’s ook awesome.
hoi merel
wat een mooie stuk heb je geschreven , ik hoop dat daar door me gevoel van eigen waarde wat omhoog gaat ,, mijn arts waar bij ik kom om te revalideren , noemde me in zijn verslag een obese figuur dit vond ik zo erg tot dat een van me woonbegeleiders zei ja maar natanja dat is toch net zo als dat je haren blond zijn en je blauwe ogen hebt en toen kon ik het zo bekijken , ik heb er verder in het dagelijks leven geen last van in ieder geval niet de opmerkingen en starende blikken
Ha Merel, ik vind het een mooi artikel, maar zoals begrijpelijk lees ik dit met mijn bril op. Ik lees de wens van jou om jezelf te accepteren (voor zover dat niet al zo is), zeker in het slot. Het artikel komt daarbij toch wat defensief op mij over, je lijkt veel in te vullen voor anderen met betrekking tot hoe ze over je denken of wat ze denken als ze iets wel of niet doen en relateert dit aan dik zijn. Ik vraag mij oprecht af of dat klopt.
Ik ben zelf ook dik en herken mij – gelukkig – niet in grote delen van je artikel. Waarom ik reageer? Misschien om je uit te dagen verder te gaan met je onderzoek over hoe mensen kijken naar/omgaan met dikke mensen en te controleren of jouw idee klopt.
Oh my GOD. Ga alsjeblieft even ontzettend gauw weg. Hardstikke fijn dat jíj dik bent en blijkbaar geen moeite hebt met winkelen, daten, gediscrimineerd worden en iedere dag, no matter what you do, het gevoel opgedrongen krijgen dat je niet goed bent zoals je bent, omdat je dik bent. Ik stel me voor dat dat een wereld is waar niet elke derde instagram advertentie gerelateerd is aan afvallen, fit en slank zijn, waar de stoelen in het OV dubbel zo breed zijn en waar de tijdschriften vol staan met dikke modellen – heerlijk moet die bubbel zijn. Maar ga even lekker ergens anders lopen gloaten en een andere beer lopen porren dan iemand die niet in jóuw belevingswereld (!) zit en net de fucking balls heeft gehad om zoiets opens, eerlijks en ongelofelijk relatable heeft geschreven op haar persoonlijke (!!!) blog. Misschien kun jij de uitdaging aan om gewoon niet te commenten als je niks leuks te zeggen hebt.
Joh, houd die rust; ze reageert gewoon op een artikel en laat (op een vrij net geformuleerde manier) weten dat ze zich er niet in kan vinden en het anders ziet. Typisch gevalletje ‘meningsuiting’ en volgens mij ook nog eens goed bedoeld. Je zegt nu dat iemand ‘ontzettend gauw met moet gaan’ omdat ie in een andere belevingswereld zit en daar uiting aan geeft. Wat is daar mis mee? We mogen het toch best met elkaar oneens zijn? Jij bent het blijkbaar grondig oneens met Sanne omdat je het in je dagelijks leven heel anders beleeft, en Sanne is het enigszins oneens met Merel. Nou, prima toch? Leven en laten leven,: laten we een beetje lief zijn voor elkaar.
Hoi Maartje, je hebt niet om mijn mening gevraagd, maar je krijgt het toch. Ik krijg de indruk dat je je aangevallen voelt door Sanne haar reactie, maar aanvallen is niet wat zij doet, ze probeert volgens mij juist te zeggen dat je het gevoel kan hebben dat mensen je bekritiseren -omdat je daar zelf mee bezig bent-terwijl dat misschien helemaal niet het geval is. En dan in de verdediging kan slaan. Een soort omgekeerde discriminatie zeg maar.. en dat het niet gek is om daar bij stil te staan.
Ik vind het persoonlijk ongemakkelijk als een dik persoon denkt/uit dat ik die persoon zou bekritiseren, terwijl dat helemaal niet zo is! En dat ik soms zelfs bang ben dat mensen denken dat ík een negatieve mening over ze heb, omdat ze afwijken van het opgedrongen “perfecte” plaatje, op wat voor manier dan ook.
Als vergelijkbaar voorbeeld: laatst postte een Instagramfriend een plaatje met de tekst “when people complain you are antisocial because you are an introvert and need alone time”, met een middelvinger erbij. Ik dacht echt HUHH? En vroeg me echt af of iemand dat ooit persoonlijk tegen die persoon gezegd heeft, of dat dit meer een defensief is wat ontstaan is uit eigen gevoel/ beeldvorming /media. Ik weet het niet, maar ik voelde mij wel een beetje persoonlijk aangevallen want ik denk zo helemaal niet.
Je zegt zelf in jouw reactie: “het gevoel opgedrongen krijgen dat je niet goed bent zoals je bent”. Precies dat gevoel is iets dat bij jezelf gebeurt en waar je invloed op hebt.
Probeer in ieder geval onderscheid te maken tussen de media die een beeld afgeven en mensen die zich bij die “mening” misschien helemaal niet aansluiten. De dieetbusiness en fashionbranche zijn al jaren ontzettend winstgevend en zitten diepgeworteld in de huidige maatschappij. Vandaar al die afval-campagnes en advertenties.
Overigens vind ik het een prachtig stuk wat Merel heeft geschreven en juich ik haar alleen maar toe om dit soort onderwerpen bespreekbaar te maken.
Maartje, ten eerste begrijp ik niet waarom je de behoefte voelt op deze wijze op mijn reactie te reageren. Ik houd het graag iets netter. Hoe dan ook; ik heb mijn reactie geschreven vanuit mijn positie en mijn belevingswereld. Ik geloof niet dat ik die naar jou toe hoef te verdedigen. Hoe jij dat vervolgens interpreteert, zegt veel over hoe jij dat weer leest en ervaart. Allebei prima, maar houd het bij jezelf.
Ik vind dat Merel een mooie blog heeft geschreven, zoals ik ook benoem in mijn reactie en het is heel belangrijk om dit onderwerp aan te snijden. Maar een persoonlijke blog publiceren met mogelijkheid om te reageren betekent niet dat je geen kanttekeningen zou mogen plaatsen bij de inhoud daarvan.
Hieronder is het door Emma goed verwoord, en ik herken dit ook van vroeger bij mijzelf, doordat je dénkt te weten hoe mensen over je denken, vul je in en schiet je mogelijk in de verdediging. Mijn ervaring is nu – dank voor de mensen om mij heen – dat niemand bezig is met mijn maat of kilo’s behalve ikzelf als ik dat wil. En gelukkig pas ik nog net in een treinstoeltje. En als iemand niet naast mij zou willen zitten, zonde voor diegene. Kleding koop ik waar ik weet dat ik goed kan slagen. Mijn vriend houdt van mijn curves. Dus nee, ik herken niet wat je schrijft.
Dat is precies het punt, Sanne: dat invullen voor anderen. Dat doen mensen graag voor een dik iemand. Fijn dat jij er geen last van hebt, maar dan ben je denk ik een zeldzaamheid. Laatst nog een verschrikkelijk naar stuk van een arts in Trouw gelezen waarin dikke mensen helemaal door de mangel worden gehaald. En gisteren in de Volkskrant een stuk over een vrouw waarbij het kind uit huis was geplaatst oa omdat de moeder dik was en daarom niet voor haar kind zou kunnen zorgen. Dus ik zou zeggen : lees eens een krant en kijk ns om je heen voordat je wat roept.
Ten eerste, ik “roep” niet zomaar iets, ik deel mijn ervaring. That’s it.
Ten tweede verwijs jij (1) naar een column en (2) is dat kind niet uit huis geplaatst omdat de moeder dik is, als ik die column moet geloven. Ja, het speelde blijkbaar een rol volgens de schrijver van de column, maar het was niet de reden van uithuisplaatsing. Lees jij de volgende keer de krant even scherper voor je iets “roept”?
Merel je bent een prachtmens en ik krijg kippenvel van je artikel. Wat goed dat je dit soort dingen aankaart.
Hi Merel, goed dat je dit deelt. Ik vraag me alleen wel af of je niet een paar dingen door elkaar haalt in dit blog. Zo stel je ten eerste dat mensen de neiging hebben te zeggen dat je níet dik bent, als jij aangeeft dat je dat wel bent. Hier kan ik me in vinden dat dit een slecht verzonnen maar goed bedoeld compliment kan zijn, (wat zeker bij de zender niet zo bewust was als na het lezen van dit blog). Maar je zegt ook dat je jezelf ‘dik’ wil kunnen noemen zonder oordeel en tegelijk zeg je dat ‘dik zijn’ normaal is. Maar waarom zou je het zelf zo vaak willen benoemen dat je ‘ dik’ bent als dit gewoon normaal is? En de meeste mensen dit ook vinden? Ik roep ook niet de hele dag dat ik ‘een middelmatig figuur heb’ of ‘blond ben’ of ‘1.70m’ ben. Wat ik bedoel te zeggen is, dat als jij tegen mensen zegt ‘ ik ben dik’ dat mensen kennelijk de behoefte voelen hierop te reageren met een geruststelling of iets aardigs. En aangezien ‘dik zijn’ ook door de overheid en media wordt aangeleerd als ‘ongezond’ heeft dit hoe dan ook een negatieve lading én voelen mensen zich dus ook kennelijk geroepen je gerust te stellen met een ‘maar’. Wat ik wil zeggen is dat je blog naar mijn mening 2 verhalen door elkaar haalt. Ik had je blog beter gevonden als ik niet proefde dat je wat vindt van de mening van anderen over mensen die te zwaar zijn (want geloof mij, die hebben overal een mening over!), maar dat je had uitgelegd dat mensen moeten ophouden met ontkennen dat iemand iets is (in dit geval ‘dik’), waar hij onzeker over is, terwijl dit feitelijk wel zo is. Misschien kan je mij vertellen wat de meeste mensen die ‘dik’ zijn willen horen als ze zeggen ‘ ik ben dik’? Een antwoord als: je bent dik en knap, vind ik eigenlijk net zo fout als een ‘maar je bent knap’ want waarom moet je er (nog) iets anders positiefs bij betrekken als ‘dik zijn’ normaal is? en als dit niet negatief is? Dat is voor mij net als ik zou zeggen: Ik ben blond. En iemand reageert met: Blond en leuke kleding (uhhhhh?!). Goed. Mijn punt is hopelijk duidelijk haha xx
He Roxanne,
Ik denk dat je niet hoeft te benoemen dat je een middelmatig figuur hebt, omdat dit al de norm is in onze samenleving. Ik vind het juist goed dat Merel benoemt dat ze dik is, omdat dit mensen aan het denken zet, en we zo ook de norm ter discussie kunnen stellen met zn allen. Ik denk dat t daarom gaat in dit stuk :).
Liefs Janneke
Ik denk dat het in dit artikel lijkt alsof Merel de hele dag iedereen vertelt dat ze dik is omdat dat nu eenmaal is waar het artikel over gaat, niet omdat ze dat daadwerkelijk doet ;)
Ik denk niet dat het daarom gaat in dit artikel want die boodschap lees ik nergens. Ik ben wel benieuwd naar de reactie van Merel zelf, eigenlijk ;-)
Zie mijn reactie :-)
Hoi Merel,
Dit soort stukken van je vind ik zo fijn. Leuk om eens een kijkje te mogen nemen door jouw bril, bedankt om dat te delen! En ik zal zelf eens letten op mijn onbewuste oordelen en reacties. Al hoop ik dat ik mild ben tegenover alle soorten mensen, er zitten vast nog wel een aantal dingen die meegegeven zijn door de maatschappij en mijn omgeving.
Zelf ben ik niet dik, maar ik herken me wel héél erg in het ‘normaal’-ding, daar kan ik het ook erg moeilijk mee hebben.
Ik hoop dat je je expressieve zelf in de toekomst gewoon volop kan loslaten. En dat je écht kan genieten van een ongezonde snack in het openbaar :) Ik wens het je toe in ieder geval.
Liefs, S.
Tjonge, wat een herkenning bij het lezen van je blog. Ook ik was het grootste deel van mijn leven dik, in verschillende maten. Ja was, want nu niet meer. Ook ik wilde mezelf geaccepteerd zien en niet te horen krijgen dat mijn afwijking best meeviel. Dat ik me altijd zo goed kleedde, dat het me paste, dat ik het met flair, stijl en klasse “droeg”. Dat ik zo’n prachtige vrouw was ondanks… Uiteindelijk wilde ik mezelf helemaal accepteren zoals ik was. En daar was ik best goed in geslaagd. Vond ik.
Maar de reactie van Roxanne lezend, snap ik opeens veel beter waarom het deep down nooit helemaal zo voelde. Waarom het altijd werk en aandacht nodig had om het te accepteren. Juíst dat maakte het lastig. Het ging nooit vanzelf. Omdat het míj niet paste, dat lijf. Het voelde uiteindelijk toch alsof ik niet ik was in deze vorm. Hoe hard ik het ook anders wilde.
Mijn grootste bevrijding kwam pas toen ik tegen mezelf kon zeggen: mijn lijf is dik en dit lijf past niet bij mij. Het maakt mijn lijf niet minder waardevol maar het is ok om te onderkennen dat dit níet normaal is. Voor mij dan. Niemand anders heeft er iets mee te maken. Ik neem vanaf nu mezelf serieus. Dat maakte de weg vrij om 45 kg van me af te leggen, het los te laten. Het voelt alsof ik eindelijk mezelf kon accepteren. Niet als dik of dun of normaal of afwijkend. Maar zoals ik bedoeld ben om me te voelen. Zonder ballast die niet van mij was…
Ik gun iedereen die ontdekking. Dat is vrijheid. En dat heeft niets met omvang, volume of weegschaal te maken.
OK, deze komt binnen. Wat goed verwoord, complimenten!
Merel, bedankt dat je dit onderwerp aankaart. Tof dat je zo openhartig hierover schrijft. Ik herken mezelf er ook erg in. Zoals je ziet maakt het veel los. Daaruit blijkt toch ook maar weer dat dik zijn voor de betreffende mensen toch, ondanks alle (pogingen tot) (zelf-)acceptatie, wel ‘een ding is’. En niet zomaar ‘is’…
Goed geschreven!
Mijn oma en moeder beginnen er soms ook over (oma doorgaans redelijk onsubtiel) – ik ben in mijn studententijd behoorlijk aangekomen. In plaats van een atletische dunne tiener zie er er nu uit als een Hobbit (beetje Samwise Gamgee size). Maar eigenlijk heb ik absoluut niet de behoefte om af te vallen. Misschien heel soms een klein beetje als een oude broek wat te strak zit. Maar aan de andere kant: ik eet doorgaans gezond, kom veel buiten, ben dol op fietsen, wandelen en lange trektochten in de zomer. Maar ik houd óók van lekker speciaalbier en cupcakes.
Een hele tijd geleden heb ik ooit eens in een tijdschrift een artikel gelezen over je “natuurlijke gewicht”. Niet ieder lichaam functioneert optimaal en niet iedereen voelt zich op zijn best in maatje 36. Als je gezond eet en voldoende beweegt, kom je vanzelf uit op een gewicht waar je altijd wel ongeveer omheen blijft hangen en waar je je prettig bij voelt. Voor sommige mensen is dat slanker, voor andere mensen is dat dikker. Voor mij is dat mijn fijne Hobbitmaatje. Voor jou kennelijk ook. Waarom zou je ook eigenlijk krampachtig een groot deel van je leven besteden aan perfect in het plaatje van anderen passen?
Prachtig geschreven en helemaal de spijker op de kop.
Dankjewel hiervoor!
Yoooo thanks. Ik voel veel bevrijding bij het lezen van dit artikel.
Topper!!
Wat een top stuk! Zo inspirerend. Voor mij gaat dit, zoals je in de inleiding al schrijft, niet over jou of dik zijn, maar over ongevraagd je mening geven. Mensen die dergelijke vragen of opmerkingen zeggen zijn niet bezig met jou of jouw behoeftes, maar met het vervullen van hun eigen needs.
Terwijl ik dit schrijf besef ik me hoe vaak ik dit zelf ook doe. Hoe vaak ik zelf ongevraagd ergens mijn mening over geef, over zaken die helemaal mijn zaken niet zijn en ik neem me voor er de komende dagen bewust bij stil te staan. Lieve Merel, wil jij ons blijven inspireren en scherp houden met je blogs. Zodat we ons bewust blijven van ons gedrag?
Dag Merel,
Nu ben ik benieuwd naar dat pak en de foto’s 😊
Ik vind je punt van ‘ruimte innemen’ echt een hele goede. Ik heb me heel lang afgevraagd waarom mensen toch altijd maar dachten dat ik zo zelfverzekerd was (en dan dus maar gingen proberen dat onderuit te halen, maar dat is een ander verhaal..) tot aan het punt dat ik mezelf onzichtbaar probeerde te maken. Wat als vrouw van 1.78 met een gewicht varierend van 76 tot 130 kilo niet gemakkelijk is – want ik neem gewoon al vanzelf rúimte in. Ik ben groot en curvy. Soms dik, soms niet. Maar altijd groot en curvy. En ik vond mezelf prima. Toen een tijdlang niet. Nu gelukkig weer wel.
Ik heb – weer – geen behoefte aan andermans classificaties en dat straal ik weer uit. En zo gek: ineens is ‘men’ weer gestopt met de k..opmerkingen over mijn uiterlijke verschijning. Die ene die het af en toe probeert (je kent het type wel, de slanke troela die bezig is met de volgende hype) kan ik nu met een opgetrokken wenkbrauw al de mond snoeren. Ik neem mijn ruimte weer in.
Jij hebt geen toestemming of validatie van wie dan ook – behalve van jezelf – nodig om jouw ruimte op jouw manier in te nemen. 😘
Thanks voor dit…echt zo hard nodig, vooral omdat mijn langdurige relatie net over is en ik weer lekker wil gaan daten en lol hebben…extra reden voor mij om me zorgen te maken om onder andere m’n gewicht. Maar nee, ik ga dit artikel en jou in m’n achterhoofd houden. Xxx
Jeej ik ben ook dik!
Lieve Merel,
Het siert jou enorm dat je er zo goed en positief in staat. Dat jouw zelfbeeld zo goed is dat je gelukkig bent. Ik ben het echt helemaal met je eens en ik zou willen dat iedereen zo dacht.
Ik denk alleen dat het grootste deel van de dikke mensen dit niet kunnen, omdat het grootste deel van de mensen helaas niet zo denken..
We laten ons bijna allemaal zo beïnvloeden door de wereld om ons heen. Het is bijna een taboe om dik te zijn. Of in ieder geval om geaccepteerd dik te zijn, om welke reden dan ook.
Het meest duidelijk werd mij dit laatst, toen mijn dochtertje van bijna 10 jaar (stevig meisje, niet dik maar duidelijk meer lichaamsvet dan het zo gemiddelde kind) mij antwoordde op de vraag of ze zichzelf mooi vond, ze wel wat dunner wilde zijn.
Ik heb toen een heel fijn gesprek met haar gehad, over waarom ze dat wilde. Gelukkig was dit niet omdat ze zichzelf niet mooi vind of dat ze denkt dat anderen dit vinden, maar omdat ze dacht dat ze dan conditioneel sterker zou worden. Sneller kon rennen, beter in haar sport kon worden.
Ik heb haar uitgelegd dat je niet dun hoeft te zijn om fit te zijn. Dat ze gerust van lekker en veel eten mag en kan blijven houden, maar dat ze dan misschien andere keuzes kan leren maken die gezond zijn voor haar lichaam.
Ik ben zelf heel veel afgevallen en hou bewust van mijn slankere lichaam nu, maar ik praat dan volledig voor mijzelf en vind iemand die dikker is niet een minder mens dan ik. Mijn kinderen krijgen dit dus ook mee, ze mogen zelf het lichaam kiezen die zij willen. Willen ze graag veel eten en houden ze evengoed van zichzelf? Dan zorg ik dat ze veel te eten krijgen, maar leer ik ze bewuste keuzes maken om wel gezond en fit te blijven.
Goed punt en ik begrijp je. Denk je niet dat vol een betere term is. Want als je nog dieper kijkt, wie bepaalt wat dik is. Dan wijk je ook af van de standaard. Dik is volgens mij een overtreffende trap van de norm. Wie bepaalt wat dik of dun is. Ik vind dat alsnog een mening en dus zou ik dat zelf niet noemen. Vol of minder vol wel, dat is zonder oordeel. Iets echt aanschouwen zonder er een oordeel aan te geven, daarmee kan je alsnog benoemen dat je vol eruit ziet. Ik zou ook niet zo snel zeggen jij bent dun want nogmaals wie bepaalt die termen?
Net als lelijk of knap. Leuk als je dat van jezelf kan benoemen maar niemand is lelijk of knap. Dat zijn allemaal waarnemingen. Als jij in een ander land woonde, bijvoorbeeld in Suriname, is er weer een andere term voor jouw gewicht. Dusja. Iedereen heeft er andere normen en waarden bij, dus kan je mensen niet verplichten jou dik te noemen. Mag je over jezelf zeggen uiteraard, maar ik snap wel dat niet alle mensen dat ook zo benoemen omdat jij dat graag wil. Dat is alsnog een mening die iedereen zelf mag hebben.
Gewoon heel kort: dank je wel voor dit fijne stuk <3
Een raak stuk heb je geschreven Merel! Veel herkenningspunten.
Wat omschrijf je dat goed! Eye opener.
Veel herkenning!
Mooi geschreven!
Dit dus. Mooi dat je hier op deze manier aandacht aan besteedt. En off topic: wat maakt Sam van Rij toch altijd ontzettend fijne foto’s!
Yesss!Ik word zo blij van dit stuk Merel!
Hee wat een fijn artikel. Ontzettend goed. Ik wil ook dat het normaler wordt.
Ik ben zelf dun als een spriet maar soms wel vriendinnen die zichzelf naar beneden praten omdat ze dik zijn. En ik wou echt dat ik ze dit allemaal in kon laten zien. Maarja dan heb ik geen recht van spreken omdat ik niet dik ben. Zo lastig onderwerp blijft het.
Maar wat ik probeer te zeggen, heel fijn artikel en ik hoop dat we er allemaal wat van kunnen leren <3
Heel herkenbaar!
Mooi geschreven! Ik herken veel van wat je beschrijft en ik snap je helemaal!
Wat een goed stuk.
Mooi artikel, Merel. Ik zelf sta ongeveer hetzelfde in het leven: al heel mijn leven lang krijg ik te horen dat mijn schouders te breed zijn, mijn bovenbenen flink zijn, dat ik te mager ben (“je hebt zeker anorexia?”), dat ik te dik ben (“gaat het niet goed met je?”) dat ik te gespierd ben, dat het zo knap is dat ik zo veel ben afgevallen (door mensen die normaal nooit met me praten!). Alsof afvallen of je gehele uiterlijk een verplichte prestatie is.
Zoals je misschien ziet aan mijn opsomming: ik schommel lekker met mijn lichaam. En na 33 jaar heb ik de knoop voor mezelf doorgehakt: mensen hebben altijd een opmerking over een lichaam. Alsof het vrij staat, zoals jij het zelf ook al verwoord, om daar een opmerking over te maken. Lang heb ik me daar door laten leiden. Maar ik heb nu een dochter van 8 en ik wil haar een realistisch zelfbeeld mee geven. Een beeld waarin je jezelf niks hoeft aan te laten praten, maar ook dat je andere niks aan hoeft te praten.
Het klopt dat mensen zich wel eens twijfelen aan hun uiterlijk. Maar dik, dun, knap, lelijk bestaat niet (vooral de waarde die hier aan meegegeven wordt). Dit is een perceptie en in andere cultuur anders. Dit is wat wij onszelf aan doen als maatschappij. Maar dit hoort niet in onze natuur. Kijk naar de dieren: zegt een tijger op een dag dat hij niet blij is met zijn strepen? Zal een olifant een treur moment hebben, omdat ze vindt dat ze knots knieën heeft? Zie je een papegaai aan het zogenaamde “rib cage bragging” doen? Nee, wij doen dit naar elkaar en daardoor vaak naar onszelf. Het is cultuur, geen natuur. En het wordt tijd dat het eens gaat veranderen en dat de volgende generaties zonder een complex op mag groeien.
Hi Merel,
Ik ben één van de mensen die via twitter tegen je heeft gezegd ‘je bent helemaal niet dik’ en ik twijfelde even of ik wel een reactie moest achterlaten want als ik dit zo lees krijg je er al genoeg. :) Je blog maakt duidelijk een boel los en dat is goed bij een onderwerp als dit, als je het mij vraagt.
Maar ik schrijf toch een reactie, want ik vrees dat ik helemaal verkeerd begrepen ben. Ik heb nooit gezegd dat je niet dik was omdat ik dacht: ach, dat meisje moet een hart onder de riem gestoken worden. Want het is zielig als ze zich dik vindt want dan vindt ze zich misschien ook lelijk en weet ik niet wat. Ik bedoel, mijn beste vriendin is dik en ze is prachtig en iedereen die een andere mening is toegedaan mag dat eerst even aan mij komen uitleggen.
Ik vind je gewoon niet dik. Als ik om me heen kijk op straat zie ik meer mensen met een figuur zoals dat van jou dan dat van Doutzen Kroes. Het is dan ook van de zotte dat háár lichaam als ‘normaal’ gezien zou worden. Hoe mooi ik Doutzen ook vind, haar lichaam is niet ‘de norm’. En dat van jou lijkt me een stuk dichter bij de norm in de buurt te komen. En daarom kán ik je niet dik vinden. Je hebt gewoon een gemiddeld postuur. In mijn optiek.
We moeten af van het idee dat iedereen met maat 42 of meer dik zou zijn. Half Nederland heeft dat.
Ik geloof dat je al een plus size model bent als je maat 38 hebt. Laat dat even op je inwerken. Ik heb zelf maat 38 en ik word als slank gezien. Maar in de modellenwereld zou ik ineens dik zijn. Hoe raar is dat? Ik bedoel, Beyonce zou in de modellenwereld dus een plus size model zijn. Compleet idioot.
Ik weet ook wel dat de reclames ons dagelijks iets anders willen doen geloven dan dat maat 42 normaal is. En ook ik word daardoor gehersenspoeld vrees ik, dus ook ik zal vol vooroordelen zitten over dik, dun, mooi en lelijk en hoe dat met elkaar zou samenhangen. Maar ik doe mijn uiterste best om zoveel mogelijk voor mezelf te denken, en dus dik niet automatisch aan lelijk of zielig te koppelen, en slank aan het positieve equivalent daarvan.
Dus, resumé: ik vind je niet dik. En daarmee heb ik helemaal geen mening gegeven over of ik je mooi of lelijk zou vinden. Daar ging mijn reactie ook nooit over.
PS: gave tuinbroek
Helemaal mee eens. Sorry hoor, ik zie hier gewoon een meisje met een heel normaal figuur.
Fijn artikel!!
Supermooi stuk! Het gaat ook niet eens om hóé het lichaam eruit ziet maar volgens mij veel meer hoe gezond het lichaam is, en de geest erin :)
<3 <3
Hoi Merel,
Wat een fijn en herkenbaar stuk! Heel erg irritant dat mensen je altijd het gevoel geven iets te moeten doen. En die complimentjes als je (per ongeluk ) bent afgevallen zijn ook tenenkrommend vind ik. Voor wat betreft mijn uiterlijk ben ik tegenwoordig gelukkig helemaal blij met mijzelf en kan het mij niet meer schelen wat mensen ervan vinden. Wel worstel ik nog met het gezondheidsaspect van overgewicht. Hierdoor blijf ik toch het gevoel houden iets te moeten ondernemen om af te vallen. Hoe kijk jij hiertegen aan?
Mooi artikel Merel en zet aan het denken. Dankjewel!
Hear hear, Merel! Voor mij ben je dik en een stijlicoon. Echt!
Ik herken veel in wat je schrijft, maar dan met betrekking tot dunne mensen. Ik ben dun. Niet slank: dun. Ik heb ondergewicht, mijn BMI is te laag. Tegen mij wordt met een lach gezegd ‘dat ik echt eens wat meer moet gaan eten’. Mens; je moet eens zien wat ik op een dag wegwerk. Voor mij worden er uit de personeelskantine als er iemand jarig is niet één maar twee gevulde koeken gehaald. ‘Want dan kom ik misschien eindelijk eens wat aan’. Als ik een salade bestel op het terras voel ik ze ook; de priemende blikken. ‘Dat zal wel zo iemand zijn met een eetstoornis, die eet zeker alleen maar sla’. Enfin; hetzelfde maar dan anders. Ik heb enorm veel bewondering voor je verhaal. Want er is niks mis met de woorden ‘dik’ of ‘dun’. Er is iets mis met de (voor)oordelen die daar aan vastzitten.
Ik ben het zo ontzettend met jou eens. Ook ik ben dun.
En ook dat gezeur als ik een spa blauw bestel, of op het werk tijdens de lunch een salade weg eet. Want dat hoef ik toch helemaal niet?
Ik wil gewoon gezond leven. En in mijn optiek is dat met veel groenten en water en verder alles niet te overdreven.
Maar waar ik me dan heel erg aan stoor: dat dikke mensen (ik geloof dat ik dat nu wel zo mag zeggen) altijd zo zielig reageren als ik chips of snoep eet. Ja, zij kan alles eten, en als ik er maar naar kijk zit het eraan.
Nee, als je er alleen maar naar kijkt, zit het er echt niet aan.
En misschien zouden die mensen ook met ons willen ruilen?
Volle bak eten, op de weegschaal staan en zien dat je weer twee kilo bent afgevallen?
Heel herkenbaar! Het zijn niet alleen “dikke” mensen die er last van hebben ook mensen die wat dunner zijn. In mijn puberteit kreeg ik dagelijks te horen hoe dun ik wel niet was. Het lijkt net of het normaal is dat mensen die dunner zijn wél afgezeken mogen worden en mensen die wat voller zijn niet, terwijl het overeen komt. Mensen hadden het idee dat ik anorexia had en dat werd zelfs eens gevraagd…. kreeg de tranen er van in m’n ogen toen en ben maar weggelopen. Kon eten wat ik wou maar kwam gewoon niet aan. Nu ik volwassen ben en achteraf kijk waren het altijd meiden die zelf niet tevreden waren met hun gewicht, hun waren wat zwaarder en ik was het skelet. Ik heb nooit kritiek gegeven hoe hun eruit zagen, dat zit gewoon niet in me om mensen af te kraken omdat ik zelf weet hoe dat voelt. Merel je ziet er prachtig uit en ik waardeer je openheid! Zag je verhaal ook op vrouw.nl staan. :) Is dat in samenwerking met hun of gewoon uit jezelf?
Wat fijn dat er mensen zijn die zich hier ook in herkennen! Als ik tegen anderen vertel dat ik niet sport, dan krijg ik altijd te horen ‘Ja, maar jij hebt dat ook helemaal niet nodig!’. Wat een onzin! Lichaamsbeweging is goed voor ieder mens, of je nu moet afvallen of niet.
Heel goed stuk! Mijn vriend is ook de dunste niet en ik weet de reacties nog wel in het begin: ‘Huh maar hij is toch dik en jij bent dun?!’ Ik weet nog wel dat ik het gewoon niet kon geloven dat mensen dat zeiden; alsof dik of dun zijn bepaalt met wie je een relatie hebt. Die vooroordelen, daar moeten we echt vanaf!!
Verder wil ik ook nog even zeggen dat ik je een heel mooi mens vind, of je nou dik bent of niet :)
En zo is het lieve merel. Ik ben het helemaal met je eens!! Wat heb dit allemaal mooi omschreven. You go power vrouw💪. Ik ben ook niet de slankste en heb continu het gevoel dat ik maar meedoen met wat de maatschappij verwacht. Nu ik dit gelezen heb ga ik gewoon heel blij en gelukkig met mezelf zijn. Een eye opener jou stuk. Liefs van een oud klasgenootje😊
Hoi Merel,
Wat een puur mens ben je! Dank voor je herkenbare tekst: de mensen die in hokjes denken en zomaar bepalen wat wel en niet normaal is. Ik herken mezelf in het verhaal met ‘lang’ zijn. Er gaat geen dag voorbij of er word wat over mijn lengte gezegd. Opmerkingen als: ‘ ik dacht dat ik lang was, maar ben niks bij jou’ of ‘ zo jij bent lang, wel mooi hoor’. Ik word er gek van dat mensen denken dat ze alles mogen zeggen wat ze op dat moment denken. Heel irritant! Alsof je alleen het woord bent en verder geen inhoud hebt.
Wat een mooi artikel ! Daar mag je echt trots op zijn. Fijn om zo een beetje mee te mogen kijken naar hoe jij de dingen ervaart en tegelijk een eyeopener over hoeveel rare gedachtes ik zelf ( onbewust ) soms heb.
Amen! Amen! Amen! Ik ben sinds ongeveer een jaartje me in (modern) pin-up/50s/40s geïnspireerde stijl gaan kleden. En ben dik. Je wilt niet weten wat dat voor gekkigheid oplevert. Ik ben in een klap een of ander sex symbool geworden (lees, je bent wel stevig maar hebt wel lekkere tieten en kont) en overal waar ik ga denken mensen te moeten zeggen dat carnaval al voorbij is. 🤦🏼 En indd of ik niet op m’n eten moet letten want dan zouden die jurkjes nog mooier staan. Net als jij al vanaf kind af aan op dieet. Zo klaar mee! Ik ben dik. Punt uit. Leer er mee leven! Doe ik ook.
Wat goed! Ik zou willen dat wat meer mensen er zo over zouden denken. Dat ze wat meer zouden denken aan een lichaam in termen van functionaliteit (dat het ons toelaat om dingen te doen en van dingen te genieten en zo), dan van hoe het eruit ziet.
Een heel sterk punt heb je hier Merel. Het is inderdaad eindelijk eens tijd dat hier verandering in komt en mensen elkaar gewoon accepteren voor hoe ze zijn. Het verbaasd mij ook steeds weer hoe druk mensen zich om het leven/uiterlijk van anderen kunnen maken, maar misschien is jouw zelfliefde wel een bedreiging voor hun eigen geloof dat zij slank moeten zijn? Als jij opeens begint van jezelf te houden terwijl je dik bent! Dat zou betekenen dat zij al de dieeten voor niets doen, dat kan natuurlijk niet ! ;) Vaak hetzelfde met vervelende opmerkingen over het veganisme. Allemaal vragen met het ‘juiste’ antwoord al in gedachten.
Thank you!! I can relate to so much of this and I love how you wrote it! I especially like the last line as this is what I’m also thinking at this time. <3<3
Goed geschreven! Nu wil ik eigenlijk gewoon een foto van jou in je mooie oranje pak zien!
Hoi Merel,
Wat een eye-opener dit stuk! Net als het boek ‘Hunger’ van Roxane Gay (die ik ging lezen dankzij jouw blog). Ik probeer tegenwoordig beter op te letten wanneer ik iets (ver)oordelend denk over een ander en ik probeer om dat niet meer te doen. Want dat is nergens voor nodig. En je hebt gelijk, helaas zien we als maatschappij dik zijn niet als normaal, dat blijkt wel uit al die achterlijke Twitterreacties over het lichaam van Amalia op Koningsdag :(
Ik heb je artikel gedeeld op mijn facebookpagina, hopelijk vinden andere mensen het ook een eye-opener.
En off-topic: ik heb je artikel ‘Ik zou graag een tuintje willen’ ook gelezen en ik hoop dat je het snel weer wat rustiger hebt ;-)
Ik ben verbaasd dat je jezelf dik vindt; je hebt een heel normaal postuur
Topartikel Merel, dank voor het delen.
Wat een mooi, goed, genuanceerd stuk!! Ik vind mezelf niet dik, maar ik heb wel een dikke buik. Helaas denken veel voornamelijk vrouwen dan dat ik zwanger ben en vragen dat dan ook. Waar bemoei je je mee?!? Denk ik dan.
Verder merk ik bij mezelf op dat ik het vaak mooier vind als vrouwen wat gevulder zijn. Als ik zelf – vaak door ziekte! – afgevallen ben, krijg ik allemaal complimentjes dat ik er zo slank uit zie, maar ik voel me dan niet mezelf.
Het wordt tijd dat we accepteren dat er verschillende lichaamstypes bestaan en dat dat niet veranderd hoeft te worden!
Merel, wat mooi geschreven. Het gedeelte over oordelen van buitenaf vind ik heel herkenbaar. Ik zou mezelf niet dik noemen, maar gewoon ‘Hollands gezond’, 1.80 en maat 42/L. Ik vind mezelf mooi en in proportie.
Als meisje van 12 gingen mijn moeder en tantes zich druk maken om mijn gewicht. Ik heb me nog nooit zo dik gevoeld. En onzeker. Zou je wel taart eten? Wel jus bij de boerenkool? Ik werd onzeker. Niet omdat ik mezelf ooit dik had gevonden maar omdat ánderen dat vonden. Wat er van buiten op je geprojecteerd wordt heeft zo’n impact, voorál in de puberteit, en dat kun je niet veranderen met je eigen gedrag. Maar gelukkig hebben we wel in de hand hoe we erop reageren.
Voorbeeld: een moeder van een vriendin zegt áltijd als ik haar zie “Wat zie je er goed uit, ben je afgevallen?” De laatste keer zei ik: “Nee, hoezo? Ik wil helemaal niet afvallen.” Hoe ze daar op probeerde te antwoorden was best wel hilarisch. Anyway, ik denk ook dat dat de laatste keer was dat ze dat vroeg.
Love yourself ladies. ♡
Tja. Ik was dik. En heeeeel klein. Maar vooral dus dik. Dat klein zijn boeide mensen niet zo enorm, maar dat dikke wel. Nu ga ik richting slank. Niet zonder meer, maar na een operatie. Dat gaat niet vanzelf en die operatie is niet uit esthetische maar uit gezondheidsoverwegingen. De complimenterende opmerkingen zijn niet van de lucht. Leuk natuurlijk, ik voel me ook enorm veel beter (ik was echt dik, niet een beetje mollig, en dat verschil merk ik dus echt wel goed), maar het steekt wel een beetje dat ik daarvoor dan kennelijk geen compliment waard was. Of dat slanker beter is. Slanker is – ieg voor mij – wel gezonder, maar ik ben geen ander mens nu. Ik weeg alleen minder. Verder ben ik wie ik daarvoor ook was. En toen was ik wel chagrijnig over mijn gewicht en verhulde ik dat wel, maar vooral omdat ik me er niet fijn bij voelde en niet fijn kon bewegen. Niet omdat ik vind of vond dat ik minder ‘goed’ was. Ik ben nog net zo kattig, slim, onbeholpen, lomp, soms charmant, geïnteresseerd en behulpzaam als daarvoor. Alleen minder dik. c’est tout. Dik is niet evil. Met echt morbide obesitas is wel was mis in mijn beleving maar met de persoon zelf niet. Morbide obesitas is een ziekte, geen karaktereigenschap…..
pfffff. dat verwachtingspatroon en wat mensen normaal lijken te vinden. laat iedereen toch lekker zichzelf zijn en geen reden achter het dik zijn zoeken. door dat, sinds een aantal jaar, minder/niet meer te doen, ben ik ook blijer met mezelf geworden.
ik hoop dat veel mensen dit prachtige geschreven stuk zullen lezen :) X M
Amen. Wat een geweldig goed stuk. Knap dat je het hebt gedeeld. Dit is ook zeker een punt waar ik zelf nog aan kan werken, en het opent mijn ogen, dankjewel!
Wat me opviel is dat je het je persoonlijk aantrekt als er niemand naast je komt zitten in de trein. Ik ga zelf ook liever naast een slank persoon zitten, maar dat heeft een puur praktische reden: dan is er iets meer ruimte tussen mij en de andere persoon, dat vind ik prettiger. Ik heb ook wel eens meegemaakt dat de persoon naast mij en ik met onze heupen tegen elkaar aan zaten, wat ik niet zo prettig vond. Daar kan die andere persoon natuurlijk ook niks aan doen; het is niet zo dat ik de ander dan verwijt dat hij/zij dik is. (Trouwens, ik ben zelf ook iets aan de dikke kant). Dat er niemand naast je komt zitten kan je ook van de positieve kant bekijken, heb je lekker veel ruimte voor jezelf.
N.B. Actrice Sarah Hyland is bekritiseerd omdat ze te dun zou zijn. Mensen hebben altijd iets te zeuren over een ander, misschien kun je daaraan denken. Maar ik snap het wel, ik ben zelf ook altijd geneigd me de mening van anderen erg aan te trekken. Ik wens je toe dat je van jezelf kan houden zoals je bent.
Ik ben geen socioloog, maar wel een afgestudeerd antropoloog. En ik wil wil toch even benoemen, dat ik het wel een bijzondere observatie vind dat mensen in deze tijd steeds vaker en steeds meer ´self-centered´ worden, als in, blij willen zijn met jezelf ongeacht wie of wat je bent of hoe je je gedraagt worden verheven tot het allerhoogste ideaal. Terwijl sociale controle, namelijk het feit dat je op bepaalde punten die opvallen wordt gewezen, wel degelijk een functie hebben. Ik bedoel niet dat we allemaal maar eenheidsworst moeten bejubelen, maar soms schieten we echt te ver door in blij willen zijn met onszelf. Nu kan ik niet oordelen over jou gezondheid, maar over het algemeen is te dik of te dun zijn nou eenmaal ongezonder dan meer in de middenmoot vallen. Natuurlijk kan het zijn dat jouw setpoint wat hoger ligt dan dat van iemand anders, maar door alleen te focussen op zelfacceptatie ben je er nog niet.
Ja, helemaal mee eens! Ik lees alle comments en de blog en dit valt me ook ontzettend op (niet alleen bij deze blog maar bijna overal tegenwoordig). Jij verwoordt het mooi helder! Ik ben zelf ook altijd ‘niet de slankste’ geweest en ik weet dat dat niet gezond/’normaal’ is. Ik zou dit wel kunnen ontkennen maar dat is gewoon de realiteit ontkennen. Ondanks dat vind ik mezelf wel mooi, én ben ik bezig mijn overgewicht kwijt te raken. Mensen lijken tegenwoordig ook vaak vergeten te zijn dat je jezelf kunt accepteren én tegelijkertijd kunt streven naar de beste/gezondste versie van jezelf :)
hi Merel
Hier in Engeland hebben ze een paar gezegdes
Bones are for the dog meat is for the man
en deze
A woman without curves is as a road without bends very boring
Blijf lekker je zelf en trek je niks aan van die magere zeurkouzen
Rubens schilderde vrouwen met wat meer volume hij wist al wat mooi is nu de rest nog
Sorry, maar jouw reactie is niet ok.
Het neerhalen van dunne mensen door middel van seksistische gezegdes waarin zij als saai worden omschreven, komt helemaal niemand te goede, ook dikke mensen niet.
Wauw wat mooi geschreven. Dank je wel Merel!
Precies zo is het, ik had het niet zo mooi kunnen verwoorden.
Hey Merel,
Ik ben het voor het grootste deel met jou eens, en dat jij aanvaardt dat je in jouw termen “dik’ bent en daarmee leeft is echt heel mooi en moet gewoon de standaard zijn. Wie heeft het recht om iemand anders zo’n denigrerend gevoel aan te praten, niemand.
Ik had een stevige moeder (maat 46) en ben zelf iets minder stevig (maat 38-40), dat is niet mijn verdienste (kan best veel eten) maar de erfelijke kant van mijn vader, dus in dat opzicht mazzel…
Wat ik alleen wel met je oneens ben is het feit dat er in een vliegtuig een dik iemand naast je komt zitten en dat je je daar niet druk om zou moeten maken. Ik heb in twee vluchten naast een erg dik iemand moeten zitten, en het was al niet zo ruim bedeeld. Geloof me, ik wou echt dat die dikke en zwetende personen naast mij een andere stoel hadden gehad. Want je 12 uur aanpassen aan een dik iemand die ook nog eens de helft van jouw zitplaats inneemt is niet echt prettig…..
Laat ik voorop stellen dat ik het een heel mooi en genuanceerd stuk vind, en ik wil dan toch nog maar eens zeggen dat ik je mooi vind :)
Toch heb ik wel een kleine aanmerking. Je zegt dat mensen niet naast je willen zitten in de trein. En ik moet zeggen, ik zou ook niet zo snel naast een persoon gaan zitten die een beetje in mijn personal space zit. Dit heeft niets te maken met fat shaming, maar gewoon, heel simpel, mijn ruimte.
Daarnaast kan ik wijzen op het feit dat obesitas een groot gezondheidsprobleem is en dat, net als met roken, je het toch echt zelf voor een deel in de hand hebt.
Als je lekker in je vel zit is dat natuurlijk alleen maar fijn, maar laten we ook niet vergeten dat de problemen van dik-zijn niet alleen maar komen door fat shaming, maar dat sommige dingen gewoon niet handig, of niet gezond er aan zijn.
Zo, dit moest ik even kwijt, en ik hoop dat jullie zien dat ik het niet gemeen bedoel! Xxx
[…] al op Instagram zag ik deze week dit topic op vele manieren voorbijkomen. Zo schreef Merel Wildschut een snoeischerp blog over dik zijn. Ik zag ook minstens tien keer zinspelingen op ‘bikiniproof’ en ‘zomerklaar’ en ik las […]
Hi Merel, ik las net je blog via de krant. Erg onder de indruk van je verhaal. Ik ben intussen 50+ en dik. Beu van alle goedbedoelde opmerkingen… Vooral die in de trant van: zou je niet gaan afvallen want ik maak me zorgen om je gezondheid…
Hoezo gezondheid?! Ik bén gezond, heb goede conditie en ben het zat om mee stress te moeten verdedigen. Ik doe het dus ook niet meer. En ja ik draag steeds vaker strakkere kleding omdat ik dat mooi vind en geen zin heb je nog te verstoppen. Inderdaad zoals je zegt, deal er maar mee. Ik gezondheid, lekker in je vel zitten tien keer belangrijker. En ja ieder mens is mooi als je er maar goed kijkt. En wat dat “normaal”betreft. Heb in mijn jeugd ooit aantal posters gezien. Op nr1 stond: heb je ooit een normaal mens ontmoet? Op nr 2 stond: weet je zéker dat je ooit een normaal mens hebt ontmoet? Vervolgens stond op de laatste poster: da’s gek…….
Succes met je blog, ik ga hem vaker lezen!!
Hoi Merel,
Dank je wel voor dit herkenbare stuk! Ik ben namelijk ook dik. Sinds mn zevende altijd al geweest. Elk dieet heb ik wel geprobeerd. En op een gegeven moment dacht ik: ik doe het niet meer, een leven lang lijnen. En nu ben ik wie ik ben. En vind ik mezelf mooi, alles aan me is mooi. Ook m’n dikke lijf. Vooral dat mensen zeggen: maar je ziet er altijd zo leuk uit. Nooit en je ziet er zo leuk uit. Heel frustrerend. En die blikken! Vooral als ik in badpak rondloop voel je overal blikken. Kijk maar goed, denk ik dan. En als je het niet wilt zien, kijk je lekker de andere kant op. Big girls zijn fantastisch!
Maar het IS toch ook vervelend als een dik iemand naast je zit in de bus? Ik zie regelmatig mensen die anderhalve stoel nodig hebben. En eerlijk gezegd vind ik dik ook wel onaantrekkelijk. Niks mis mee, mag ik toch best vinden? Sommigen vallen op blond, ik val op slank.
[…] #22 Maar jij bent toch helemaal niet dik? […]
[…] gaan over een bewuster leven en over duurzaamheid. Zo kan iedereen een groen meisje worden! #22 Maar jij bent toch helemaal niet dik? #23 Pittige Thaise Frietjes #24 Gastrecept: Kokos gemberkoeken van […]
Hoi Merel, snap eigenlijk de hele strekking niet goed van je betoog. Je geeft aan dik zijn is niet negatief. Je hebt er geen probleem mee als mensen je dik vinden want nogmaals de negatieve lading moet eraf. Maar je eindigt met ‘ wat hopelijk gaat veranderen is dat ik meer en meer blij word met mijzelf. Maar dat ben je toch al vanuit jouw persoonlijke optiek dik zijn is niet negatief? Daar gaat juist jouw pleidooi over.
Oké, ik vind ook dat iedereen met respect behandeld met worden en ik snap dat gewicht gevoelig kan liggen. Sporten is gezond en dat juich ik toe – tot op zekere hoogte. Gisteren was ik op een paardensportevenement en ik zag een vrouw zitten op een d-pony die kunstmatig naar beneden getrokken werd. Daar ben ik allergisch voor ongeacht wie erop kruipt, maar mijn grootste dillema was dat deze vrouw veel te zwaar was voor het arme dier! Die arme pony probeerde balans te houden en met al haar macht niet om te vallen, terwijl de amazone maar wat aan het aanrommelen en rukken was. Ik wilde heel graag de pony helpen en er wat van zeggen… Maar wat? Tegenwoordig is gewicht zo’n gevoelig topic dat je niet moet durven iets te zeggen. Dat heb ik dus ook maar niet gedaan. Nu voel ik me daar schuldig over, die pony heeft geen keus en kennelijk niemand die haar verdedigt. Is het in zo’n geval ook zo verkeerd om iemand te wijzen op de feiten? Namelijk dat sporten met de pony aan de hand een beter idee is?
[…] van iemands dik-zijn. Deze vind ik zelf nog wat ongemakkelijk aanvoelen, maar hier las ik op De Groene Meisjes over. Het is ons namelijk aangeleerd dat dik ‘fout’ is (en ‘dun’ ook) en daarmee is het […]