Passief ben ik al moeder. In mijn baarmoeder heeft nog nooit een kindje geleefd, maar ik ben een vrouw en daarmee ben ik automatisch behept met moederschap. Als we kleine meisjes zijn, zien mensen al moeders in ons. Afgelopen zaterdag hoorde ik Marja Pruis en Andrea van Pol en Connie Palmen slimme dingen zeggen over moederschap. Over de keuzes en de offers die ermee gemoeid zijn. Ouderschap is, denk ik, vooral heel veel denkwerk.
Het enige dat ik wist toen ik jonger, zelf nog een kind was, was dat ik mijn kind Mees zou willen noemen. Dat leek me grappig op een naambordje; Merel&Mees. ‘En je partner dan?’ vroegen de mensen in mijn omgeving. Oh ja, daar had ik overheen gekeken. Het idee van die namen leek me gewoon leuk, verder maakte ik me geen concrete voorstellingen bij dit alles. ‘Misschien noem ik mijn hond dan maar Mees,’ dacht ik dan. Over honden stellen mensen minder vragen.
Later fantaseerde ik over kinderen adopteren en stelde ik adoptiefouders in mijn omgeving allerlei impertinente vragen, zoals ‘waar hebben jullie de baby opgehaald?’ en ‘hoeveel kost dat?’ Kinderen adopteren leek me romantisch. Toen ik nog wat ouder was droomde ik over het ontmoeten van een vrouw die al kinderen had, zodat ik stiefmoeder kon worden. Ik denk nog steeds dat ik een leuke stiefmoeder zou kunnen zijn. Tijdens mijn jaren in het onderwijs, toen ik voor de klas stond en zag dat er te veel pubers met ongelukkige thuissituaties zijn, begon ik na te denken over het starten van een pleeggezin. Mijn ideeën over moederschap namen alle vormen aan, maar niet één keer dacht ik: ik moet nadenken over biologisch moederschap. Nooit dacht ik: ik wil er eentje van mezelf.
Wanneer mensen vragen naar mijn kinderwens – wat nu ik richting de vijfendertig ga steeds vaker voorkomt, – antwoord ik sinds een paar jaar met een resoluut ‘ik heb een gezinswens.’ Want die heb ik namelijk wél. Ik zie mezelf graag in een verzorgende rol. Ik denk dat ik een goede ouder zou kunnen zijn, maar van wie of hoe of welke vorm dat dan aanneemt, dat vind ik minder belangrijk.
Als kind had ik een lange tijd een obsessie voor Karin Bloemen. Dat kwam niet doordat ik haar werk zo fantastisch vind, al weet ik natuurlijk dat ze heel getalenteerd en ook heel mooi is. Mijn fascinatie kwam voort uit een interview dat ik gelezen had, waarin Karin vertelde dat ze de zoon van haar zus opvoedde. Haar zus en twee van haar kinderen kwamen om bij een brand en Karin nam de overlevende zoon in huis. Prachtig vond ik dat.
Ik wil hier geen zwaarmoedig stuk van maken, helemaal niet zelfs, maar de laatste tijd denk ik steeds vaker aan het feit dat ook mij nog een hoop ellende gaat treffen in de pak-em-beet vijftig jaar die ik hier nog ga doorbrengen. Ook ik ga meemaken dat dierbare vrienden ziek worden, of misschien zelfs overlijden – en wie gaat er dan voor hun kinderen zorgen? Iemand moet beschikbaar zijn. Ook zijn er een hoop jongeren met ouders die niet in staat zijn om voor ze te zorgen. Geef mij die pubers maar. Misschien heb ik vriendinnen die alleen voor hun kinderen zorgen en wel een beetje hulp kunnen gebruiken. Laten we in een groot huis gaan wonen, met de kinderen erbij, laten we een groepje vormen. Laat mij maar mee-moederen.
Ik weet dat er mensen zijn die dit lezen en denken: heb alsjeblieft niet een te rooskleurig idee bij dit alles. Dat heb ik ook zeker niet. Maar wat te denken van alle baby’s die worden geboren uit een romantische gedachte aan een product van twee geliefden? Hoeveel baby’s moeten een leegte vullen? Hoeveel baby’s worden verantwoordelijk gesteld voor het geluk van hun voortbrengers? Een heleboel baby’s. Ik heb dáár ook volstrekt geen rooskleurig idee bij. Moeder zijn gaat hoe dan ook ingewikkeld zijn.
Natuurlijk zijn er die momenten, bijvoorbeeld wanneer ik in de zomermaanden op mijn balkon zit en ik de achterburen druk in de weer hoor in hun levens met kinderen die aan tafel moeten en vervolgens op tijd naar bed moeten, maar daarvoor moeten ze eerst nog in bad en wie laat de hond vanavond uit? Op die momenten word ik wel eens emotioneel van het geluid van het hard plastic tuinservies dat opgestapeld wordt. Zit ik dan, op mijn balkon, met de twee katten die nog lang niet naar bed hoeven.
Mijn gezinswens is gestoeld op een verlangen om te zorgen. Om verantwoordelijk te zijn voor iemand. Soms wil ik dolgraag op zaterdagochtend een kind naar toneelles rijden, of een puber dronken ophalen van een feestje bij vrienden. Een weekend kan soms leeg en doelloos voelen en de ogenschijnlijke zekerheid die het hebben van een gezin biedt, die wil ik dan heel graag. Ik ben een single zzp’er van drieëndertig, ik woon in een stad waar alles kan, al mijn geld is voor mij. Soms lijkt het me heel veilig en duidelijk als dingen een beetje voor me bepaald werden.
Er zijn ook andere kanten aan dit verhaal. Ik ben nog volop aan het ontdekken wie ik ben als vrouw. Wat betekent mijn vrouw-zijn? Kennelijk voel ik in ieder geval niet de behoefte om de meest voor de hand liggende route te bewandelen: biologisch moederschap. Ik moet nog veel onderzoeken over relaties (en relatievormen,) over studies en carrières, over hoe en waar ik wil wonen en over welke dingen mijn tijd en energie moeten krijgen. Tot die tijd is het misschien ook maar beter dat ik nog geen concreet moederschap uitoefen.
Ergens is er ook een activistisch deel in mij dat zich bewust wil verzetten tegen de gevestigde orde: vrouw moet moeder willen zijn. Hoezo eigenlijk? Ik wil dat mijn gezinsloze leven, met al mijn tijd en energie en liefde, even waardevol is als dat van elke andere vrouw. Ik weet dat het goed bedoeld is en dat ideeën over moederschap nu eenmaal diep geworteld zitten, maar het raakt me wel wanneer mensen dingen zeggen als ‘ik wil dat geluk ook gewoon voor jou.’ Vaak gehoord na break-ups, met een licht motiverende boodschap erbij over dat ik nu toch maar eens op zoek moet naar iemand met wie ik aan die toekomst (die iedereen toch wil?) kan gaan bouwen. Ik wil niet dat het hebben van een vaste relatie en het in elk geval wérken aan het stichten van een gezin mij definieert als vrouw, als waardevol en gelukkig mens. Ik geloof, en wil, dat dat op duizenden manieren kan.
Als je eens een ander geluid over moederschap wil horen, afwijkend van ‘uiteindelijk wil iedereen een baby’, dan raad ik je aan om Moederschap van Sheila Heti of Nachtouders van Saskia de Coster te lezen.
“Karin vertelde dat ze de zoon van haar zus opvoedde. Haar zus en twee van haar kinderen kwamen om bij een brand en Karin nam de overlevende zoon in huis.” Ik was daar destijds ook heel erg van onder de indruk. En je relaas neem ik mee, dank je wel. Het is een onderwerp waar ik ook al langere tijd mee bezig ben.
Wat een prachtige blog. Er zijn zoveel manieren om moeder te zijn. En ben benieuwd welke weg naar het moederschap jij gaat bewandelen. De tijd zal het leren.
Een mee-moeder vind ik een mooi begrip. Ik had vroeger ook zo’n mee-moeder. En ik gun dat ieder kind. Is heerlijk om zo iemand te hebben.
Lekker meemoederen :) dankjewel!
whow. Ja, het is dat ik geen kinderen heb…. mijn leven is anders gelopen. Ik had geen kinderwens maar had ook niet de bewuste keuze voor ‘geen kinderen’… Maar als ik kinderen zou hebben, dan zou ik acuut gaan verhuizen en in de buurt van jou gaan wonen….. om af en toe hulp te kunnen krijgen.
Mijn zus heeft twee pleegkinderen, los van haar drie biologische kinderen die overigens al de deur uit zijn. Mijn oudste zus is onlangs overleden. Ze had ook een pleegdochter. Die is na veel nadenken naar de zoon en schoondochter van mijn zus in huis gekomen. Ik vind het zo goed dat je zo nadenkt over waar je gevoel vandaan komt.
Ik ben er vooralsnog niet aan toe om zelf ook voor andere kinderen te zorgen.
Maar ik hoop echt dat er iemand komt die zo af en toe een fijne, warme, huiselijke plek heeft bij je.
Mijn zussen hebben ook jarenlang kinderen overgehad via Europa Kinderhulp. Kinderen die in Nederland bij Nederlandse gezinnen op vakantie konden. Omdat ze er thuis het geld niet voor hadden. Ze hadden genoeg aan een veilig thuis, zonder ruzie, zonder competitie met hun broertjes en zusjes. En later als ze naar huis gingen hadden ze veel om over te praten. Ik vond het vaak zielig omdat ze hier zoveel luxe ondervonden. Maar ik heb geleerd dat ze ook graag weer naar huis wilden, want dat was hun huis. En ze hadden even de aandacht, de rust…..
Kortom, ik ben erg benieuwd of er in de toekomst iets op je pad komt….. want nogmaals, ik denk dat het een paradijsje bij je is! Om wie je bent.
Wat een lieve reactie, dankjewel :)
Wat mooi, zeg! Ik hoop dat je deze prachtige, liefdevolle wens ooit vervuld mag zien.
Moederschap (biologisch dan hè) is (helaas) nog steeds een diepgewortelde verwachting in het leven van vrouwen, net als het krijgen van een partner en een grote mensen huis. Met het tevens oeverloos antwoord moeten geven op vragen door directe (en soms zeer indirecte) omgeving wanneer het danwel zover is legt een enorme (onbewuste) druk op veel vrouwen.
Een kind krijgen en opvoeden is iets anders dan deel uitmaken in het leven van kinderen.
Vrouwen die biologisch moeder willen worden weten dit denk ik al op heel jonge leeftijd, anderen (zoals ik) willen gewoon jeugd om zich heen om hen en zichzelf op allerlei manieren te voeden.
Zelf moeder van 2 prachtige mooie vrouwmensjes hoop ik hen dit besef mee te geven.
Ik ken 1 van die twee prachtige mensjes en ik kan wel zeggen dat je (jullie) er behoorlijk goed in slaagt/slagen om jullie kinderen heel belangrijke waarden mee te geven!
Wat een goed stuk. Dit is precies de verfrissende gedachtengang die ik te weinig om me heen hoor. Ik ben er een paar maanden geleden achter gekomen dat ik een hele kleine kans op biologische kinderen van mezelf, maar ik merk dat dit me veel minder doet dan ik had verwacht. Alle mogelijkheden van de huidige wereld geven me zo veel vrijheid in mijn hoofd. En alle mensen die beginnen over dat ze het zo gunnen…. om gek van te worden. Gun ons liever geluk en een fijn leven. Dan kunnen wij wel bepalen wat voor ons geluk is :)
Zo is het R!
(Biologische) kinderen is voor mij geen optie, buiten dat ik geen enkele wens heb om kinderen te krijgen, ik acht mezelf gewoon niet in staat om voor kinderen te zorgen zonder dat dit ten koste gaat van mezelf, mijn relatie en mijn baan.
Gelukkig heb ik leenkinderen waar ik zo af en toe eens wat leuks mee doe. En uiteraard al mijn onwijs toffe en lieve leerlingen waar ik ook af en toe een beetje voor mag zorgen.
Wat mooi Layla, het klinkt alsof je daar echt vrede mee hebt gevonden en geniet van wat je wel hebt en kunt doen. Vind ik fijn om te lezen!
Oh dank je wel. Om mij het gevoel te geven dat ik wél een echte vrouw ben. al ben ik veertig en heb ik geen kinderwens.
Jij wijze lieve vrouw, jij bent ook al een beetje blog-moeder. Want dat is ook zorgen voor, bloggen zoals jij blogt.
Heti gelezen en dat is inderdaad een aanrader!
Zo wijs ben ik niet hoor ;) Maar dankjewel, jouw reacties zijn altijd zo warm en lief!
Prachtig verhaal Merel, ik lees je blogs graag. Je geeft me altijd weer stof om over na te denken. Ik ben zelf juist net moeder geworden en dit stuk biedt mij een mooie reflectie over hoe ik hiernaar kijk. En dat mee-moederen vind ik zo’n mooie gedachte! Ik geloof zo in het idee dat een kind in een gemeenschap opgroeit met allerlei rollen en mensen om zich heen. Ik hoop dat je hier invulling aan kan gaan geven. Lieve groet!
Wat een fijne reactie Marieke, dankjewel!
Wat een prachtig verhaal. Ik vind het heel mooi hoe je naar het moederschap kijkt. Zelf denk ik ook al jaren na over alle verschillende vormen van moederschap. Natuurlijk is het niet allemaal roze kleur en maneschijn, maar ik weet zeker dat ik op wat voor manier dan ook, ook heel graag die zorgende rol voor iemand zou willen. Of dat nou adoptie, pleegkinderen, stiefkinderen of biologische kinderen zijn of een combinatie van alles. Zelf biologisch gezien moeder worden lijkt mij heel bijzonder, maar ik sta ook heel erg open voor andere manieren van moeder worden. Uiteindelijk ligt dit immers ook helemaal niet volledig in mijn handen, ik weet niet hoe de dingen gaan lopen :)
Mooi, Merel. Ik vind het moederschap een fascinerend iets, al dan niet in de eerste plaats omdat het in mijn leven nou eenmaal een redelijk bijzondere vorm heeft gekregen (al zie ik dat zelf niet eens zo, eigenlijk). Ik krijg vaak de vraag of ik ‘ook nog zelf een kindje wil’, wat ik écht de meest vreemde en nare vraag vind om te stellen. En vervolgens, als men zich dat realiseert, komt daar nog achteraan ‘ja nee ja, ik bedoel dat je dan zelf zwanger bent’. En dan heb ik het nog niet eens over de mensen die zich zouden kunnen voorstellen dat ik vooral nog een kindje zou willen zodat hij of zij ‘wel de hele tijd bij mij kan zijn’. God. Ja. Voor mij is het gewoon heel simpel – ik heb een dochter en zij is het leukste kind ter wereld, gemaakt uit heel veel liefde. Daar doen al die vragen helemaal niets aan af.
Sorry. Nu werd dit ineens een beetje een relaas. Dat was niet per se de bedoeling ;).
Daar hoef je absoluut geen sorry voor te zeggen Anne, dankjewel!
Tot een paar jaar geleden zei ik dat ik nooit kinderen wilde. Ik vond (en vind vaak nog steeds) kinderen moeilijk om mee om te gaan (vooral oudere kinderen, tieners enzo) en dacht dat autisme ervoor zou zorgen dat ik niet goed met kinderen zou kunnen omgaan. Ik werd er gek van als mensen zeiden dat dat nog wel zou veranderen. Nu wil ik juist heel graag kinderen, maar dan nog hadden ze het niet zo mogen zeggen. Ook had ik naar mijn idee een best gegronde reden om geen kinderen te willen. Het is gewoon zo naar dat het geen rationeel gesprek is over dit onderwerp, waarin dan daadwerkelijk besproken wordt waarom je wel of niet kinderen wilt krijgen (of adopteren of een andere vorm van ouderschap), maar dat er voor jou wordt bepaald door anderen dat je ideeën daarover nog wel zullen veranderen. Of het nu uiteindelijk blijkt te kloppen of niet, mensen hebben niet het recht om er zo over te praten.
Ik heb het helaas ook de andere kant op meegemaakt. Juist iemand die begon te beweren dat het krijgen van kinderen egoïstisch zou zijn. (Naar mijn idee zijn veel redenen om geen kinderen te willen minstens zo egoïstisch als redenen om wel kinderen te willen… Maar het was niet echt de meest tolerante persoon als het om het aanhoren van andermans opinies gaat.) Dat vond ik minstens net zo naar… Je moet mensen niet pushen om wel of niet kinderen te willen. Alleen rustig ideeën delen over het onderwerp van ouderschap. Ouderschap ja, want we kunnen ons hierin beter ook niet alleen op de vrouwen richten. ;)
Prachtig en herkenbaar beschreven Merel! Ik ben er van overtuigd dat je je ook meer dan 100% moeder kunt voelen van een kindje dat je niet zelf gedragen hebt. Iedere dag met onze pleegkids is een cadeautje!
Wat fijn om te lezen Miny, dankjewel. Jullie doen echt prachtige dingen <3
“Ik geloof, en wil, dat dat op duizenden manieren kan.”
Amen!
Jij zou dat ongelooflijk goed doen! Zelf heb ik ook ooit gefantaseerd over adoptie of pleegouder maar dat lijkt me veel te zwaar en ik ben té graag alleen en heb te graag rust. Ik zorg wel voor mijn 3 windhondjes en kat en dat vind ik ook heel fijn :)
‘Ik weet dat er mensen zijn die dit lezen en denken: heb alsjeblieft niet een te rooskleurig idee bij dit alles. Dat heb ik ook zeker niet. Maar wat te denken van alle baby’s die worden geboren uit een romantische gedachte aan een product van twee geliefden?’
Precies dit! Ik vind het zo gek dat wanneer je niet meegaat met de norm of maatschappij idee die velen hebben je wens of gevoel dan als geromantiseerd of rooskleurig gezien kan worden. Dit kan je ook omdraaien wanneer een stel ervoor kiest om zwanger te raken omdat ze graag een kindje van zichzelf willen.
Jammer dat het patroon van huisje boompje beestje er zo ingesleten zit
Heel mooi stuk! 💕✨
Prachtig stuk weer merel! Wat je vanaf het moment dat ik je blog ben gaan volgen jaren geleden voor elkaar hebt gekregen is mij stof tot nadenken meegeven, of dat nou is over groene – of persoonlijke onderwerpen zoals deze. Dankjewel daarvoor!
Dat doet me echt heel erg goed Arnie, dankjewel :)
Ik snap wel wat je bedoelt. Ik had nooit een kinderwens, alleen kwam ik een hele leuke man tegen en dacht ik ineens: “Oh, maar één van ons samen, dat wordt een leuke!” En dat bleek ze ook te zijn. Maar los van mijn perfecte kind, kan ik me ook heel goed voorstellen dat ik gelukkig was geworden zonder kind of inderdaad met pleegkind. Ik heb een pleegbroer die mijn ouders echt een veel beter leven hebben gegeven. Maar nu denk ik dat een pleegkind niet echt iets voor mij meer is. M’n leven is te ordelijk geworden ;-) Misschien over een paar jaar.
Wat mooi om te lezen dat je allerlei opties openhoudt (en ook hebt opengehouden al,) dat lijkt me een mooi vertrekpunt vanuit waar van alles kan gebeuren :)
Ha Merel,
Toffe blog!
Ik was laatst bij een lezing met Dirk de Wachter, en die kon het zo mooi verwoorden. Hij zei: ” In de kern voelen we als mens de noodzaak om voor een levend wezen te zorgen”. Hij zei dat een biologisch kind als het ultieme geluk wordt gezien of neergezet door de maatschappij, maar dit in de realiteit natuurlijk niet altijd zo rooskleurig hoeft te zijn. Zorgen zou veel breder gezien kunnen worden dan alleen dat biologische kind.
wow, ja, Dirk heeft wel echt altijd gelijk he? <3
Aw lief 😘
Maar vind het allemaal niet makkelijk hoor en gelukkig komt er soms iemand als jij op hun pad, die hen het leven vanuit een ander gezichtspunt laat zien…dank je wel!
Elk kind verdient een moederfiguur in het leven, of het nou biologisch is of niet. Ik ben zelf jong (vlak voor de pubbertijd) mijn moeder verloren. Na een aantal jaar werdt de moeder van een vriendin als een moederfiguur voor mij. Dat heeft zo veel verschil gemaakt in mijn leven. Dat gun ik echt iedereen. En als je zo’n “rol” kan vervullen in een kinds leven is dat zo waardevol. Nu ben ik zelf moeder en ook al is het soms zwaar het is elke dag genieten.
Wat akelig voor je, dat je je moeder hebt verloren. Maar wat fijn dat er iemand anders was die een moederfiguur voor je kon zijn <3
Wat mooi Merel. Je bent zo’n mooi, fijn en fantastisch mens. Zoveel liefs voor jou <3
Neem je tijd om te ontdekken wie je bent, je hebt alle tijd van de wereld. Een gezin kan altijd. En hoe meer je jezelf kent, hoe meer je jezelf accepteert hoe beter je er ook voor een gezin kan zijn. XXXXXX
Merel wat een prachtige blog!
Ik wist niet dat ik me er zo in zou herkennen!
En ik roep ook altijd dat ik het liefst met meerdere volwassenen voor een kind zorg, ze zeggen niet voor niets “it takes a village to raise a child”.
En dat er zoveel manieren zijn om ‘moeder’ verzorger te zijn is helemaal waar. Mijn zus voedde mij op, mijn moeder, mijn oppas moeder, rolmodellen die er waren.. En ik denk dat er heel veel kinderen staan te springen om een Merel!
Wow, dankjewel voor je prachtige reactie Bowie.
😘♥️
Heel mooi stuk, Merel. Wat fijn dat je zo open bent over je ‘gevoelsmatige’ en ‘ideologische’ wensen (als ik ze zo mag noemen.) Ik denk dat veel vrouwen daarmee worstelen…!
Je schrijft: “Ouderschap is, denk ik, vooral heel veel denkwerk.” Ik ben onverwacht (single) moeder geworden, en ik zou zeggen “ouderschap is vooral veel voelwerk” :). (En mocht je nu in de buurt wonen zou jouw hulp zeker welkom zijn ;))
(Oei, die eerste zin klinkt misschien bemoederend, dat was helemaal niet bedoeling! ;))
Een mooi herkenbaar stuk, dankjewel daarvoor!
Ikzelf ben nu moeder van 7 (bonus)kinderen. En dan te bedenken dat ik na mijn 1e dochter echt vond dat zij de 1e en de laatste zou zijn (ik had zelfs al een gesprek met de huisarts gehad omdat ik af wilde van de pil of ander gedoe en zelfs sterilisatie overwoog: maar ze vond me echt te jong… ik was toen net 30).
En nu…. 12 jaar later en 6 (bonus)kinderen later is alles anders gelopen.
Ook ik ben door allerlei fases heen gegaan en ga dat nu nog!
Het leven als persoon is een “werk in uitvoering”, dat in combinatie met mijn leven met andere personen (welke het ‘werk in uitvoering-verhaal ook weer meemaken), is het leven vaak een verrassing. Plannen kunnen sterk zijn, maar gevoelens, liefde, gezondheid, en vele factoren kunnen plannen laten bijstellen.
Ik leef nu ook met het motto “het komt zoals het komt”…. dat geeft mij een hoop rust om mee te draaien met de wendingen van het leven.
Er is geen 1 manier van ‘goede moeder zijn’. Wat is uberhaupt een goede moeder?! Ik denk dat iedereen op zijn manier en in zijn kunnen moeder wil of kan zijn of niet wil/kan zijn. Respect voor ieders (soms ongewenste) keuze is hierin wat mijn betreft heel belangrijk!
Dank voor het delen Merel! (en mijn neefje heet trouwens Mees! (mijn zus Miranda)… wel M&M… Maar geen vogelduo!
Heel waardevol dat je hier over schrijft en zo laat zien dat er zoveel verschillende soorten manieren zijn om je leven te leiden. Ik weet van mezelf dat ik heel graag kinderen zou willen krijgen, maar tegelijkertijd worstel ik wel met traditionele beeld van “moeder zijn”, waarbij je als vrouw vaak veel moet opofferen. Nu weet ik gelukkig wel een beetje waar dat beeld vandaan komt bij mezelf en dat de werkelijkheid ook héél anders kan zijn, maar dit soort stukjes helpen mij toch altijd dingen in perspectief te plaatsen. Fijn! :)
Wat een schitterend stuk tekst Merel!
Mooie verwoording van een gevoel waarin ik mij heel erg kan herkennen. Het afgebakende van het ouderschap vind ik rustgevend en het biedt een zekere zin(geving). Zelf ben ik stiefmoeder en moeder, maar mijn jongens zijn gewoon mijn twee zonen. Ik wapen me inmiddels al meer dan 7 jaar tegen allerhande vooroordelen over -al dan niet- biologisch moederschap. Erg vermoeiend, maar ik blijf tekst en uitleg geven om niet alleen anderen bewust te maken van (pijnlijke) vraagstellingen, maar ook -en vooral- voor kinderen die niet in een klassieke situatie opgroeien hun situatie te normaliseren.
Dat lijkt me inderdaad enorm vermoeiend, je daar steeds moeten wapenen. Vergeten mensen dan gewoon dat je als stiefmoeder óók heel hard werkt en heel veel liefde geeft en heel veel bijdraagt? lastig lijkt me dat!
Wat een prachtig stuk Merel! Zo mooi beschreven.
Zet mij ook aan het denken. Heb PCOS en sinds de gyn zei: “Als je kinderen wil, begin er dan niet te laat aan” ben ik daar opeens ook veel mee bezig. Er is een grote kans dat het allemaal niet zo vanzelf gaat en dat maakt dat ik er toch opeens veel over nadenk, terwijl ik vroeger veel meer geneigd was te denken: ik zie het wel.
Hoi Merel.
Je kent me niet, maar ik ben al jaren een frequente bezoeker van je site en heb al heel wat stukken van je gelezen. Dit is wat mij betreft het mooiste stuk dat ik van jeheb gelezen.
Prachtig geschreven en zo herkenbaar! Bedankt daarvoor.
Want ook ik “worstel” met dingen als wie ik ben en wat mijn leven zingeving geeft.
En ook ik heb een “gezinswens”, wat openstaat voor een brede invulling.
Wat mij het meeste opvalt, en ikzelf heel bijzonder vind is dat de vragen over een kinderwens aan “de vrouw” worden gesteld. Alsof die er als enige over gaat.
Mijn vriend krijgt die vragen een stuk minder. Maar ik verwijs iedereen nu door naar hem, want hij is er al helemaal uit dat hij geen kinderen wil :)
Liefs!
Wow, dankjewel <3
Hallo Merel,
Wat een pracht stuk heb je geschreven over dit kwetsbare onderwerp! Dank je wel!
Ik hoop oprecht dat er kinderen in je leven zullen komen die jou moeder laten zijn, op welke manier dan ook.
Tranen in m’n ogen. Jeetje. Wat een mooi stuk. Ik herken zoveel van wat je schrijft. Wat heb je het mooi opgeschreven – en helder. Dankjewel… Ik hoop dat je op een dag moeder kunt zijn, op welke manier dan ook. Ik hoop dat het een manier zal zijn die bij je past (en als ik je verhaal zo lees, zouden veel manieren bij je passen).
Wat een prachtig geschenk voor iedere vrouw, jouw blog Merel en ja het getuigd van grote wijsheid. Graag deel ik iets van mijn ervaring om jouw verhaal kracht bij te zetten en de waarde van mee-moeders te beschrijven. Zelf heb ik helaas ervaren hoe mijn kindje na iets heel ingrijpends na vier maanden gedwongen tijdelijk werd opgenomen in een pleeggezin. Het was noch mijn keus, noch mijn schuld, maar daar zal ik verder niet op ingaan. Hij bleef daar van 4-8 maanden, een cruciale levensfase dus. Hoe verscheurend het iedere dag ook was om niet voor hem te kunnen zorgen, het was een groot geluk dat hij het beste pleeggezin had dat hij zich kon wensen. Ik was intens dankbaar voor iedere avond dat ik mocht komen en voor de liefdevolle zorg die hij kreeg als ik er niet was. Ik zie de pleegouders (na 6,5 jaar) nog steeds heel graag, ze zijn ook voor mij een soort extra ouders geworden, hebben zelf ook kinderen en vier kleinkinderen. Het hoort voor deze lieve mensen echt bij hun levenswerk, het liefdevol verzorgen van ook andermans kinderen. Na deze ingewikkelde tijd, waarin het mij lukte overeind te blijven en mijn leven op orde te houden, was ik alleenstaand moeder. Ik heb een groot appel op vrienden en vriendinnen moeten doen, omdat ik onder begeleiding van jeugdzorg moest aantonen dat ik een goede moeder ben. Dit betekende dat er in eerste instantie iedere 24 uur iemand uit mijn netwerk bij me moest zijn. Met dank aan heel veel liefde lukte het om de tijd te vullen. Een dierbare vriendin (althans dat werd ze) woonde enige tijd doordeweeks bij ons. Ze bleek een geweldige mee-moeder… leek zich soms zelfs beter in mijn kind te kunnen verplaatsen dan ik dat kon. In iedere mijlpaal of uitdaging wist zij een handige oplossing… en nog steeds geniet ik van haar frisse blik, slimme adviezen en grootse moederhart, die naar eigen zeggen zelf vooralsnog nooit een sterke biologische moederend heeft gekend. Ik noemde en nog steeds haar vaak de ‘tweede moeder’ van mijn zoon. Het is aan haar dat ik denk als ik jouw blog lees. En met veel liefde breng ik haar een ode met dit verhaal.
Zelf verloor ik als puber mijn moeder, en ja zeker heb ik haar intens gemist. Maar het moederhart van vriendinnen hebben zoveel vervulling gegeven aan de leegte, daarvoor ben ik oneindig dankbaar. Wat ik hieraan wil toevoegen is dat behalve mijn kind, ook alle mee-moeders mij hebben geholpen om een betere versie van mezelf te worden in mijn moederschap en als vrouw.
WoW! Prachtig D!
Wat mooi beschreven, dankjewel!
Ik vind dat we het woord mee-moederen zouden moeten opnemen in het woordenboek.
Ik heb vaak het gevoel dat mensen aan kinderen beginnen om maar te laten zien dat ze erbij horen. Dat is naar mijn idee de verkeerde reden. Veel van de jonge ouders gaan dan ook na een tijdje uit elkaar, met veel drama. En dat kan ik dan niet goed hebben. Een kind mag nooit de dupe worden van een ondoordachte of haastige beslissing.
Ik zie al dat jij wél nadenkt, en dat maakt je een mooi mens. Jij bent iemand die dit aankan, een eigenschap om trots op te zijn :)
Prachtig. Heel veel dank voor het delen!
Heel erg mooi geschreven!
[…] met het thema ‘moederschap’ (ik schreef daar al eens een blogpost over, die kun je hier lezen) en in dat kader las ik Olive van Emma Gannon. Ik vind Emma geweldig. Ik luister haar podcasts, ik […]