Toen mijn opa en oma relatief kort na elkaar overleden, lieten zij een groot huis vol met spullen achter. Ik zie de enorme boekenkasten van mijn opa en de eindeloze verzameling van Anton Pieck spulletjes van mijn oma nog zo voor me. Het uitzoeken van mijn oma’s dierbare bezittingen was al een enorm karwei, maar toen mijn opa overleed, waren wij als familie nog veel langer bezig. Een deel ging met familieleden mee naar huis, een gedeelte werd opgeslagen in een gehuurde container en een nog groter deel werd gedoneerd aan de plaatselijke kringloopwinkel. Ik mocht uitzoeken wat ik wilde en ik herinner me nog goed dat ik een stoel en een stapeltje gesigneerde boeken van Harry Mulisch koos.
De boeken heb ik nooit gelezen, want om eerlijk te zijn heb ik helemaal niks met de schrijfstijl van Mulisch. De stoel heeft jaren in mijn huisje gestaan en vond ik oprecht mooi. Het was het enige dat me nog deed denken aan het huis van mijn opa en oma. Toen de stoel op een gegeven moment écht oud en versleten was – en de kans op doorzakkingsgevaar met de dag reëler werd – had ik even geen idee wat ik met het ding aan moest. Ik zocht uit wat het zou kosten om de stoel te laten repareren en schrok me rot van de prijs. Moest ik hem verkopen? Geld vragen voor een stoel van mijn opa die ook nog eens kapot is? Dat ging lastig. Ik belde de kringloopwinkel en zij wilden wel langskomen om hem op te halen. Het zat me niet helemaal lekker, maar het leek me beter dan de stoel aan de weg zetten. De volgende dag kwamen er twee mannen langs en na een halve minuut naar de stoel gekeken te hebben was de conclusie: mooie stoel, maar we nemen hem niet mee. Hij was te oud om nog te verkopen. Ik voelde een soort woede in mij opborrelen: we hebben het hier wel over een stoel van mijn opa hè?! De mannen gingen weer weg. Ik stuurde mijn moeder een berichtje om te vertellen over de stoel en ik vroeg haar wat ik er nou mee moest. Gelukkig zei zij vrijwel meteen dat ik de stoel maar aan de kant van de weg (voor het grof vuil) moest zetten. Nu mijn moeder het had gezegd, voelde het oké. Ik heb nog nooit zoveel moeite gehad om iets weg te doen; ik kan juist heel makkelijk afstand doen van spullen. Maar deze stoel gaf me letterlijk maagpijn. Toen de stoel een week later weg was, voelde het ergens ook als een opluchting. Uiteindelijk was ook de stoel van mijn opa maar een ding.
Het is bijzonder hoe we gevoelens en herinneringen projecteren op voorwerpen. Voor de één is dit een reisdagboek vol met verhalen die je schreef tijdens die prachtige reis naar Azië, voor de ander is het een antiek theeservies van een overleden tante. Voor weer een ander is het een doosje punaises, gekocht toen je voor het eerst op jezelf ging wonen. Soms zijn het items die heel gemakkelijk te vervangen zijn en toch kunnen we een speciale herinnering aan dát specifieke ding hebben. Je zou dan bang kunnen zijn dat, wanneer je het voorwerp weg doet, de herinnering verdwijnt.
Soms moet ik opeens denken aan mensen die door een brand alles in huis verliezen. Een vreselijke gedachte, ik weet het, maar soms denk ik er toch aan. Het lijkt me ronduit afschuwelijk en beangstigend om mee te maken en het moet ook enorm verdrietig zijn om zoveel dierbare spullen in één keer kwijt te raken. Ik heb wel eens interviews gelezen waarin mensen die een dergelijke ramp hebben meegemaakt vertellen over hoe zij hier later mee omgegaan zijn. Ze vertelden allemaal dat ze er nog jaren kapot van waren geweest, maar uiteindelijk hadden geleerd om van nieuwe dingen te gaan houden. De herinnering aan de spullen zit in je hart – die kun je ook terughalen als die spullen er niet meer zijn. Vele malen belangrijker is je gezondheid en die van anderen die de brand overleefd hebben. Voor mij kan zo’n verhaal een keiharde wake-up call zijn; spullen zijn, uiteindelijk, spullen.
Een iets minder heftige les heb ik geleerd van een oud collega van mij. Zij reisde met haar man de hele wereld over. Haar man werd steeds uitgezonden naar een ander land, om daar een jaar of twee te gaan werken en daarna verhuisden ze weer verder. Het was natuurlijk onmogelijk om van Mexico naar China en van China naar Aruba álle spullen mee te verhuizen. Daarom hadden zij een deel in een opslag staan, voor het moment dat ze zich weer in Nederland zouden gaan vestigen en een heel groot deel van hun bezittingen hadden ze gedoneerd en dus weggedaan. Het enige dat steeds mee verhuisde waren een paar koffers vol met kleding, een paar praktische items en de katten. En al die spullen die ze weggedaan had dan? Vond ze dat niet moeilijk? Jawel, maar daarom had ze van al die spullen een foto gemaakt. Deze foto’s heeft ze laten afdrukken en bij elkaar in een fotomapje gedaan. Dit mapje verhuisde overal mee naartoe en als ze de behoefte had om herinneringen op te halen, hoefde ze alleen maar het fotomapje te voorschijn te halen. Wat een ontzettend inspirerend idee. Ze erkende hiermee dat spullen inderdaad heel belangrijk voor je kunnen zijn, maar dat het eigenlijk nóg belangrijker is om het beeld in je geest op te kunnen roepen, in plaats van het voorwerp letterlijk aan te kunnen raken.
Waar wil ik naartoe met mijn verhaal? Wil ik zeggen dat je alles maar gewoon weg moet doen, want spullen zijn maar spullen? Absoluut niet. Waar ik wél van opkijk, bijvoorbeeld bij opruimprogramma’s op tv, is dat mensen graag hun huis willen opruimen, maar vervolgens bij iedere verstofte ansichtkaart op zolder nog een reden vinden om hem te moeten houden. Want ja, gekregen van de buurvrouw van tante Mien toen ze op skivakantie in Oostenrijk was. Op die manier wordt het wel héél lastig om je huis op te ruimen. En dat is natuurlijk helemaal prima. Misschien wil je, diep van binnen, je huis eigenlijk helemaal niet opruimen en wil je alles wat je hebt gewoon houden. Dan moet je je door niemand laten verplichten om dit te doen – tenzij het op een gegeven moment gevaarlijk vol wordt in je huis en er veiligheidsrisico’s optreden. (zoals je wel eens ziet bij ‘extreme hoarders’ in huis)
Wil je wél echt je huis opruimen, maar vind je het lastig om te beslissen welke spullen je moet houden en welke niet, dan heb je misschien iets aan de verhalen die ik je net heb verteld. Ook denk ik weer terug aan wat ik heb gelezen in Opgeruimd!, het boek van Marie Kondo. Die spullen die je écht een goed gevoel geven, mag je houden. Maar dan moet je wel heel eerlijk bij jezelf nagaan: welke spullen geven mij dat echt goede gevoel? Anders blijf je schuiven in huis en los je helemaal niks op met je opruimpoject.
Afgelopen zaterdag kreeg ik de gelegenheid om iets te vertellen over het boek van Marie Kondo en mijn eigen opruimpoject op radiozender Q-music. Misschien heb je het nog niet gehoord en vind je het toch leuk om dit fragment terug te luisteren. Je kunt het hieronder terugluisteren.
Hecht jij aan veel spullen een emotionele waarde? Kan je iets met de verhalen die ik je verteld heb? Ik lees graag jouw ervaringen bij de reacties onder dit artikel.
Oh Merel, je hebt echt een radiostem! Superleuk fragment om te horen :) Ik ben wel iemand die (te) veel emotionele waarde kan hechten aan spulletjes, maar dat is het bijvoorbeeld vooral zo van ‘ah, dit jurkje kocht ik in Australie daar en daar’ en dan vind ik het zonde om het weg te doen. Maar ik ben al van heeeeel ver gekomen, vroeger was mijn huis echt een groot verzamelnestje met allemaal spullen waar ik wel een emotionele waarde aan kon hechten, inderdaad bij wijze van spreke aan de verstofte ansichtkaart van tante Mien uit Oostenrijk. En dat is nu niet meer, hoera! Maar dit artikel sla ik wel op, ter inspiratie, al is het alleen maar om me er af en toe weer even bewust van te zijn. :)
hihi dankjewel! Wat goed om te lezen dat je iets aan de artikelen over het opruimproject hebt :) Ik vind het zelf ook niet allemaal even makkelijk, maar door mijn gedachten erover op te schrijven, gaat het wel steeds beter.
Mooi geschreven blog! ik kan me helemaal invoelen in je verhaal van de stoel.. Op dit moment woon ik in het huis van mijn opa (en oma, zij is al langere tijd overleden). Ik wou het eerst niet maar nu ik er zit voelt het zo goed! We hebben twee jaar niks gedaan aan het huis maar nu met een baby op komst toch maar wat aan het klussen en de laatste spullen van opa en oma van zolder opruimen. Dit voelt inderdaad heel gek, maar ik merk dat de spullen makkelijk wegkunnen. Omdat ik in het huis zit heb ik bijvoorbeeld bij het tuinhekje heel veel gevoel en herinneringen, als kleutertje kwamen we altijd al achterom… en de keuken.. die hebben we erin gelaten met een kleine facelift.. mijn oma maakte de heerlijkste nasi in die keuken! Verder heb ik de eettafel die er altijd al stpnd een facelift gegeven omdat niemand hem wou hebben en ik zag potentie.. ah zo kan ik uren doorgaan.. het is fijn om spullen/een omgeving te hebben waar je warme herinneringen hebt… maar je moet inderdaad ook zonder kunnen. Je vertelt over je gedachte aan een brand.. inderdaad een nare gedachte. Ik ben het laatste jaar veel in afrika geweest, veel van die mensen hebben helemaal niks! waar hechten zij waarde aan? aan dat ene muziekinstrumentje, of die gekregen voetbal..omdat je er lekker mee kan spelen..zo makkelijk zou het kunnen zijn (en toch is het allemaal veel ingewikkelder, ik weet het! haha) o nog 1 ding wat voor mij heel goed werkt nu ik met opruimem begonnen ben. Als ik iets zie dat ik wil kopen denk ik eerst drie keer na. Wil ik jet echt/heb ik het echt nodig? bij twijfel laten liggen en een week later ophalen :-)
Wat bijzonder dat je in het huis van je opa en oma bent gaan wonen! Zo zie je dat een plek nog veel meer herinneringen heeft dan de spullen op zich. Een keuken, een tuinhekje.. mooi is dat!
Leuk stukje op de radio! Lijkt me erg bijzonder om je zelf terug te horen.
Ik heb soms ook problemen met dingen weg doen. Er zit een herinnering aan maar ik gebruik het nooit dus het verdwijnt onderin de kast.
Mooi geschreven! Ik merk dat het steeds makkelijk wordt, hoe vaker je het doet. Afgelopen weekend ben ik begonnen aan de derde ronde en er gaat steeds meer de deur uit. Kamer voor kamer en als ik klaar ben, maak ik het rondje opnieuw. Niet dat ik zo belachelijk veel spullen heb, maar ik merk dat het ook een proces is. Bij de volgende ronde denk je heel anders over de spullen die eerder op de twijfel-stapel kwamen. Boeken wegdoen blijft wel een uitdaging heb ik gemerkt…
Fijne week! Groet Meike
Dankjewel :)
Ik had/heb ook niet belachelijk veel spullen en toch voel ik vanaf december wekelijks de ‘drang’ om te downshiften. Ik wil gewoon niet zoveel spullen nodig hebben in mijn leven! herken je dat?
Leuke blog! Soms zijn spullen niet zozeer een herinnering, maar meer een zgn. ‘transitional object’. Ze vertegenwoordigen iets dat je nog niet geïnternaliseerd hebt (bijv. een knuffel om zichzelf te kalmeren bij kinderen).
Kan ook zijn dat een shirt met de geur van je vriend je troost als je op verre reis bent, etc. en dat je hem bij wijze van spreken hóórt zeggen: ‘je kunt het!’
Mooi dat je dit opmerkt, het is inderdaad zo! Bijzonder eigenlijk, hoe spullen dat voor ons kunnen doen. Maar wanneer je het dan wel geïnternaliseerd hebt, dan merk je vaak ook dat je die spullen niet meer nodig hebt. Echt mooi!
Oh ik kan me dit zo goed voorstellen! Lijkt me ook best pittig om het uit eindelijk weg te doen. Gelukkig was je moeder het met je eens. Dat voelt dan wel weer fijn lijkt me :)
In een aflevering van Floortje Naar Het Einde Van De Wereld gaat Floortje Dessing naar een familie die op dat moment in Tanzania is. Ze rijden al veertien jaar rond in een auto, met vier kinderen en heel weinig spullen. Die aflevering was zo inspirerend, ook hoe die kinderen aankeken tegen het hebben van speelgoed. Ok, misschien heeft het niet een directe link met de emotionele waarde van spullen, maar ik wilde dit toch even delen. Vooral het jongetje die zegt dat hij eigenlijk wel genoeg heeft is ontroerend.
Oh wow, dat is een heel goede tip! Ik ga kijken of ik die aflevering terug kan vinden :)
Ik heb net gekeken en hij staat op NPO uitzending gemist, het is die van 1 januari! :)
oh te gek, dankjewel!
Ik denk dat iedereen spullen wegdoen moeilijk vindt. Ik had er als klein kind al moeite mee, toen onze auto en ons versleten bankstel werd verkocht. Ik jankte alles bij elkaar omdat het idee dat ik die vertrouwde spullen nooit meer terug zou zien, hartverscheurend vond. En ik vind het nog steeds lastig. Maar gelukkig gaat het steeds beter. Ik heb nog steeds teveel spullen, maar er gaat vaak iets naar de kringloop. :)
Ah gossie :) Ja, het is ook lastig. Maar voor mij maakt het het wel makkelijker dat ik weet dat ik er een ander weer blij mee maak. Zoals door het naar de kringloop te brengen inderdaad!
Ik heb meestal geen moeite met het weggooien of wegdoen van spullen. Als ik iets niet gebruik dan hoef ik het ook niet te bewaren. Recentelijk hebben mijn vriend en ik ons hele appartementje opgeruimd en alle nog goede spullen die we zelf niet meer gebruikten in dozen gestopt om op koningsdag te verkopen.
Het enige waar ik wel moeite mee heb, is het wegdoen van boeken. Ik heb echt een flinke verzameling boeken en van een flink aantal weet ik (vrij) zeker dat ik ze nooit meer zal lezen. Eigenlijk zou je die dan ook naar de kringloop kunnen brengen of kunnen verkopen op de rommelmarkt…
Grappig om te lezen dat veel mensen moeite hebben met het wegdoen van boeken. Blijbaar zijn dat dingen waar we ons heel erg aan gaan hechten. Ik vind het zelf een erg fijn idee dat een ander er weer plezier van zal hebben, wanneer je de boeken verkoopt of naar de kringloop brengt. Zeker als het boeken zijn waarvan je zeker weet dat je ze niet opnieuw gaat lezen. De verhalen zitten ,als het goed is, in je hoofd :)
Wat fijn om zo’n herkenbaar verhaal te lezen. Ik hecht zelf enorm snel aan spullen en vind het moeilijk om dingen met emotionele waarde weg te doen. Mijn kinderen (8 en 10 jaar) zijn daar nog een graadje erger in. Elke tekening (lees: tekenblaadje met 2 lijntjes erop) moet bewaard blijven, want die werd gemaakt door vriendje die of die voor hem. Speelgoed uit de peutertijd, ook al is het incompleet of stuk, levert een tranendal op als het weggegeven of weggegooid moet worden. Dat maakt opruimen voor mij moeilijk. Ik kan het voor mezelf nog wel relativeren (“het ligt al jaren op zolder te verstoffen, dus weg ermee”), maar mijn kinderen zien dat toch echt anders. Ik houd wel eens een grote opruiming als zij er niet bij zijn, maar ik wil ze toch ook graag leren hoe ze afscheid kunnen nemen van spullen. Ik ben benieuwd of iemand daar tips voor heeft.
Ik kan me voorstellen dat dit lastig kan zijn met kinderen! En hoewel ik zelf geen kinderen heb, kan ik me ergens toch indenken dat het mogelijk moet zijn om kinderen te leren: deze spullen hebben wij niet meer nodig, maar kan iemand anders heel goed gebruiken. Misschien kun je ze laten zien waar de spullen naartoe gaan : niet in de prullenbak, maar ergens waar andere kinderen er weer plezier van kunnen hebben. Is dat een idee?
Dit stukje was ik altijd! Zelfs bonnetjes vanuit het buiteland bewaarde ik want ja dan wist ik precies welk ijsje ik waar met wie had gegeten! Hahaha echt! Maar na 3x verhuizen leerde ik mijn lesje alle dozen gingen mee, om vervolgens nooit meer aan te raken… Mijn vuistregel; alles waar ik pas weer aan denk bij een verhuizing mag weg! Mocht je iets heel bijzonders vinden en dat mooi plekje kunnen geven is dat wat anders! Maar mijn bonnen (of hotelfolders) gaan na vakanties gewoon weg! En boeken opruimen is nog wat moeilijk maar elke maand paar boeken minder kom ik er wel! Bedankt voor dit mooie stuk! :-) liefs!
Herkenbaar! Maar niet bij mijzelf. Mijn moeder en ik gooien makkelijk weg, soms misschien iets te makkelijk. Toen we samen met een nicht van mijn moeder het huis van een dementerende tante gingen opruimen (ging met spoed naar een verzorgingshuis), had de nicht voor elk voorwerp wel een reden om het niet weg te gooien. “Ja, dit heeft ze nog gekregen van die, oma heeft dit nog gemaakt”.. Zelfs een kapot, doorgezakt stapelbed mocht niet weg, “want daar had vroeger iedereen op gelogeerd”. Uiteindelijk is er heeeeeel veel naar de kringloop gegaan, hebben we veel verkocht, veel weggegooid en hebben we de mooiste spulletjes naar het verzorgingshuis verhuisd.
Wat lijkt het me lastig als je het zó moeilijk vindt om dingen weg te doen! Ik vind wel dat jullie het heel goed hebben aangepakt!
Pfoe, ja, die nicht heeft thuis een hele grote schuur vol met van dat soort spullen. Ook nog van andere familieleden. Gelukkig gaf het haar wel een goe gevoel dat de opbrengst van de kringloopwinkel jaarlijks verdeeld wordt over goede doelen. Dat maakte het allemaal iets makkelijker.
Mijn tante hebben we gewoon gevraagd wat zij het liefst wilde houden om in haar kamertje in het verzorgingshuis te zetten. Die spullen heeft ze zelf niet gezien, omdat ze niet meer terug kon naar haar huisje (lang verhaal..) en het zijn dus echt de spullen uit haar geheugen geworden.
Ik heb trouwens zelf wel een ding wat ik echt niet weg kan doen. Een rieten stoel van oma. Ze leeft nog wel, ook al gaat het niet zo goed met haar. De stoel is in principe nog goed, maar hij past niet in mijn interieur. Hij staat nu bij mijn ouders op zolder.. Ik denk dat ik hem in een volgend huis in de babykamer wil hebben (duurt nog een paar jaar, maar goed).. Misschien kan ik er wel een kussenhoes bij maken van een kleed waar ik vroeger veel mee gespeeld heb bij opa en oma thuis. Dat lijkt me een mooie herinnering voor later :)
Kijk, dan heb je meteen een goede toepassing! Dan is het ook leuk. De stoel van mijn opa paste ook erg goed in mijn interieur destijds en heeft het jaren goed gedaan. Maar ja, als hij op een gegeven moment kapot gaat.. dan is het gewoon klaar :)
N.a.v. jullie enthousiaste verhalen heb ik het boek van Marie Kondo gekocht. Ik vind het heel fijn om gericht bezig te zijn met mijn huis ontrommelen. Want behalve opruimen ben ik ook echt bezig met het creëren van vrije ruimte. Weg met die dingen die je hebt omdat ze ooit nog wel eens van pas zullen komen. En dan heb ik enkel nog maar de kleding en de elektrische apparaten gedaan…
Wat leuk om te horen! Ben heel benieuwd wat je van haar boek vindt!
Ik heb hier altijd zooo’n moeite mee gehad! Mijn moeder zei altijd dat ik een opgeruimde bende had in mijn kamer, met doosjes en doosjes vol met troepjes en prulletjes. en dat was ook zo. ik ben recentelijk verhuisd en heb zo-veel weggedaan. daar schrok ik op een gegeven moment zelf ook van, maar het idee dat ik al mijn spullen 40km moest gaan verhuizen viel me zo zwaar dat ik besloot rigoureus op te gaan ruimen. dit heeft iets heel moois in mij ontwaakt. ik ben ook na de verhuizing doorgegaan met opruimen. waar ik eerst een appartement van 45m2 kon vullen met mijn spullen heb ik nu eigenlijk alleen nog een kledingkast, 1 plank met boeken en een ladenkastje met spulletjes. ik tel nu natuurlijk badkamer en keuken niet mee, maar ik had echt zoveel shit! en ik ben nu dus vrolijk verder aan het gaan met wieden en het voelt heeel lekker. next up: de administratie digitaliseren. loving this!
Wat goed zeg! Verhuizingen zijn vaak van die cruciale momenten en als je daar goed gebruik van maakt, kan het je echt enorm helpen!
Oh een herkenbaar verhaal! Ik heb ook nog een stoel van mijn opa, godzijdank is het een niet kapot te krijgen (en best lelijke) vooroorlogs model. Maar hij kan niet weg.
De tip om foto’s te maken van dingen die je weg doet vind ik top! Ik kan van mezelf wel dingen weggooien maar dingen van vroeger vind ik moeilijker. Dit is dan een goeie tussenweg, toch nog een herinnering eraan!
Ja he? Ik vind het ook een vrij briljant idee!
Wauw. Mooie blog – omdat het zo herkenbaar is. Sinds ik jullie blogs over opruimen las, ben ik daar zelf ook mee begonnen. Stiekem heb ik ook bij elke kaart wel zoiets van ‘die wil ik bewaren’ – maar nu heb ik mezelf gedwongen om kaarten en brieven die belangrijk voor me zijn in één map te doen. De rest is bij het oud papier gegaan. Opruimen is fijn :).
Wat te gek om te lezen zeg!!
Ik vind het ontzettend fijn om de stukken over opruimen te lezen. Ik hecht zelf ook ontzettend veel waarde aan spullen, maar het opruimen gaat steeds beter. Ik denk dat ik al acht volle tassen weg heb gedaan en nog heb ik elke keer een tas apart staan waar ik spulletjes in kan doen. De kringloop helpt mij enorm, de gedachte dat andere mensen er meer mee kunnen en aan hebben dan ik is erg fijn. Ik heb zelfs mijn moeder aangestoken en samen zijn we het hele huis aan het opruimen. En het gekke is, het is ook nog leuk en er is weer een goede herinnering ontstaan ;)
Ben erg blij om te lezen dat je iets aan de stukken hebt :) Grappig he, hoe de kringloop je gevoel over het wegdoen van dingen zo kan veranderen? hetzelfde had ik toen ik een auto vol met kleding naar het Leger des Heils bracht. De mensen daar reageerden zo aardig en enthousiast, ik vond het meteen niet meer erg!
Ik houd van de opruimblogs hier, het geeft me zoveel inspiratie en motivatie om bezig te gaan in mijn (nognetniet)hoarders-huis :D Ik had zelf ook een mooie stoel van mijn oma waar ik héél erg aan gehecht was. Toen ik al niet meer thuis woonde en even op bezoek kwam en een kijkje in mijn oude slaapkamer nam, zag ik dat de stoel weg was. Had mijn vader hem in stukken gezaagd en als hout voor in de kachel gebruikt. Oh wat was ik boos! Mijn vaders was altijd echt het tegenovergestelde van mij, die was totaaaal niet gehecht aan spullen. Maar nu ik er zo over nadenk weet ik ook niet wat ik anders met die stoel had gedaan, hij zou hier niet in het interieur passen. Dus eigenlijk is het ook wel fijn dat hij dat destijds al voor mij had opgelost!
Ben blij dat je de blogs leuk vindt! Oef, dat moet wel even een shockmoment zijn geweest toen je vader de stoel in stukken had gezaagd. Maar ergens is het misschien ook weer een les geweest. Eigenlijk is de stoel nu nog steeds een herinnering: aan je oma, maar ook aan je vader. Mooi vind ik dat :)
Dit is echt motivational ! Eens in de tijd ga ik ook met opruimwoede door mn kamer, heerlijk lekker opruimen !
Wat fijn om te horen :)
Ah wat leuk dat je op de radio was! Heel leuk fragment ook, legt het boek heel goed uit! Het lijkt me inderdaad verschrikkelijk om je huis te zien afbranden en dat je dan al je spullen kwijt raakt, ik weet nog wel dat op de basisschool het huis van een meisje uit mijn klas was afgebrand en dat iedereen spullen die ze overhadden aan hen doneerde. Heel heftig lijkt me dat, maar ik heb er heel erg veel respect voor als je achteraf kan zeggen van ‘het was verschrikkelijk, maar ik heb er van geleerd dat spullen niet alles zijn en dat ik me minder emotioneel hecht aan mijn bezit’. Dat is dan wel het enige positieve aspect aan zo iets!
Knap he? dat vind ik dus ook. Ik denk dan: als mensen die zoiets vreselijks meemaken (of een natuurramp, of een oorlog, of zoiets vreselijks) dat kunnen, dan moet ik toch ook afstand kunnen nemen van bepaalde spullen? En dat kan dus ook, heb ik geleerd :)
Wat een leuk fragment!!
Thanks! :))
Heel mooi geschreven. Ik kan mij voorstellen dat het moeilijk was om die stoel van je opa weg te doen. Fijn dat het uiteindelijk beter ging toen je moeder ook aangaf dat het prima was om hem aan de weg te zetten. Wat een mooi idee van je oud collega om foto’s te maken van de spullen waar een dierbare herinnering aanzit! Ik kan makkelijk weg gooien en hecht niet zoveel waarde aan spullen. Er zijn misschien een handvol items die heel belangrijk voor mij zijn, de rest zou ik zonder moeite weg kunnen doen.
Wat een mooi verhaal. Ik was al erg blij met de ‘word je er blij van ‘ invalshoek maar deze voeg ik er zeker aan toe. En het werkt hier thuis goed, zelfs mijn nogal spaarderige vriend is hierdoor tot opruimen aangezet. Afgelopen weekend weer een kastje gedaan :-)!
Emotionele waarde kan je zo blok zetten als je spullen aan het opruimen bent. Foto-albums kan ik daardoor het moeilijkste van allemaal weg doen. Dan zijn de herinneringen echt weg… Maar ook dingen die ik van iemand heb gekregen, kan ik moeilijk weg doen, want ja, gekregen van.
Soms zo ontzettend moeilijk, maar het is wel een feit dat je met spullen nooit je goede herinneringen zal weg gooien.
Hier heb ik eigenlijk geen last van. Het zijn maar spullen en die heb ik niet nodig om een herinnering naar boven te halen al is het kan het wel fijn zijn om er eventjes naar te kijken. Mijn herinneringen zijn meer verbonden aan muziek.
Zo zie je maar hoe persoonlijk het kan zijn :)
Leuke post! Ik ga over drie weken emigreren en zit me nu bij alles heel erg af te vragen hoezeer ik me er aan hecht en wat ik graag mee wil nemen en waarom!
Wat cool en spannend! Waar ga je naartoe emigreren?
Ik heb het juist andersom. Mijn moeder is overleden en ik kan door omstandigheden voorlopig niet bij haar spullen. Terwijl er wel veel is wat ik zou willen hebben. Ik probeer dat nu los te laten, maar dat is best zwaar…
Wat een nare situatie :( Veel sterkte.
Heel inspirerend. Ik ga volgend weekend ook maar eens beginnen, na de tentamens.
Ik weet nog zo goed, toen ik van mijn eerst gemeubileerde studentenkamertje verhuisde naar een grotere kamer, dat al mijn spullen in een keer in mijn golf pasten, daar kreeg ik echt een te gek gevoel van ! Daar zat ik in mijn eigen golfje, met mijn hele hebben en houden op de achterbank, ik was zo tevreden, voelde me zo vrij. The world was my oyster ! Inmiddels zou ik een flinke verhuiswagen moeten huren wil ik alles verplaatsen, en soms mis ik wel dat gevoel, dat ik ieder moment gewoon alles in kan laden en wegrijden. Ik denk ook echt dat spullen een mens belemmeren, dat ze je op een of andere manier zwaarder maken.
Wat een heerlijk gevoel is dat inderdaad! Ik herinner me dat ook nog, toen ik voor het eerst op mezelf ging wonen. En toen had ik ook genoeg! Dus waarom zou dat nu niet meer kunnen, vraag ik mezelf af :)
Ik ben blij met zulke inspirende stukken op deze blog!
Fijn om te horen :)
Opruimen is zo fijn! Op een gegeven moment had ik bijv. 10 spullen die me aan één moment/vakantie/persoon deden denken. Daarvan bewaarde ik de mooiste, de andere 9 konden weg. En dat had ik met véél momenten etc, kun je nagaan hoeveel spullen er weg zijn gegaan. En nog vind ik dat ik te veel heb, maar langzamerhand wordt het inderdaad steeds minder en blijft de kern over. Ook vervang ik soms iets voor iets mooiers/beters/meer praktisch/oid.
Dat laatste wat je zegt, dat doe ik ook. Dan heb ik iets, maar heel blij ben er ik niet mee. Ik gun het mezelf dan om dat ding weg te doen en daarvoor in de plek iets te kopen waar ik wel echt blij van word. Of wat ik wel echt ga gebruiken. Ik heb het meestal met keukenspullen :)
Ik zit hier ook mee, ik heb een hele lading boeken van mijn opa, ik wil ze eigenlijk niet wegdoen, maar ze overal mee naar toe slepen, dat staat me ook tegen. Ik heb het er met mijn vader over gehad en hij snapt ook dat ze in de weg staan. Ik ben nu bezig met kritisch kijken naar elk boek en nu gaat er een gedeelte toch weg. Naar vrienden of een kringloop, als ik iemand anders er maar blij mee kan maken.
[…] lees je al een tijdje mijn Opruimartikelen en denk je onderhand; hartstikke leuk allemaal, maar hoe moet ik verder? Eén van de […]
[…] geef het toe, ik ben goed in opruimen, maar niet goed in die laatste stap, het definitieve wegdoen. De Groene Meisjes schreven er ook al over; de emotionele waarde die je aan spullen hecht kan je behoorlijk in de weg […]
Een beetje een late reactie, maar moest het even delen :-) Ik ben altijd heel materialistisch ingesteld geweest maar ben de laatste tijd steeds meer spullen aan het wegdoen (mede dankzij jullie blogposts hierover – dankjulliewel! – en het boek van Marie Kondo). Elke keer dat ik weer iets op de wegdoenstapel leg voel ik me een stukje relaxter en mijn huis wordt er zo overzichtelijk van! Schoonmaken en opruimen gaat nu ook al een stuk sneller dan voorheen omdat alles vaste plekjes heeft. Ik heb een oude piratenschatkist, daar stop ik spulletjes in waar ik emotioneel aan gehecht ben zoals foto’s, mijn lievelingsspeelgoed, buttons uit mijn alto-tijd, noem maar op. Als de kist vol is moet er weer iets weg. Zo heb ik laatst met pijn in mijn hart een tasje weggegooid waarin afgeschoren haar van de liefste hond van de wereld zat (die nu in de dierenhemel ronddartelt) omdat ik me besefte dat ik er helemaal niks aan heb zoiets te bewaren. Voor mij werkt het principe van een schatkist heel goed, alle herinneringen bij elkaar en af en toe kan ik er even lekker in neuzen. Ik ben nu op vakantie maar ik kijk er nu al naar uit straks thuis weer lekker verder te gaan met uitmesten!
Hier iemand die inderdaad op puber leeftijd alles verloren heeft in een brand. En inderdaad, spullen maken niets uit als iedereen maar levend naar buiten komt. Dat was bij ons gelukkig(op een haar na) het geval. Daar hebben we erg mazzel meee gehad en echt spullen doen er dan niets meer toe uiteindelijk. Daarna wel een ontzettende bewaar verslaving opgebouwd. Ik kan moeilijk afstand doen van dingen. Ik heb wel eens spullen weggedaan(waar ik dan niet meer dezelfde van kon vinden) waar ik achteraf spijt van heb en dat gevoel wil ik dan niet meer meemaken. Ik vind het al erg genoeg dat ik mijn spulletjes die toen verloren zijn gegaan, nooit meer terug kan krijgen. Ik merk wel dat ik mijn spullen wel makkelijker weg kan doen als ik ze verkoop. Dan staat er voor mn gevoel iets tegenover en is het niet echt weggegooid. Maar mijn huis staat zo vol dat ik af en toe bijna depri word en zo graag het lef zou willen hebben alles in een keer weg te doen. Maar ik durf het echt niet aan… Ik heb het dan ook over kleding van jaren terug(stel dat… en dan kan ik het nooit meer terugkrijgen), knutselspulletjes, accessoires enz. Is er nog iemand die tips heeft hoe ik misschien mezelf toch een zetje kan geven? Anders ben ik over 10 jaar nog bezig met alle frutsels :) Bedankt alvast!
Wat een heftig verhaal Leen! Wat akelig dat je dit hebt moeten meemaken op zo’n jonge leeftijd.
[…] de slag en dat bleven we doen. Er volgde een reeks van zo’n tien artikelen, waarvan ‘Emotionele waarde hechten aan spullen‘ en ‘Wat te doen met ongewenste cadeaus?‘ slechts twee voorbeelden zijn. Ook […]
Door jullie zijn wij het boek van Marie Kondo gaan lezen. En wat zijn we daar blij mee.Vandaag laatste traject, namelijk de keuken aangepakt. Het was niet altijd makkelijk maar omdat we van een grote vrijstaande woning naar een appartement zijn verhuisd kwam deze tip als geroepen. Heerlijk ontdaan van spullen en dat is echt een enorme opluchting. Alles overzichtelijk in de kasten en nergens meer spullen wat maar ligt te liggen. Volgens Marie moet je niet je familie er mee opzadelen met jouw overbodige spullen maar mijn familie zou beledigd zijn als we het anders hadden gedaan. Voor hun was het een eindeloos Sinterklaas vieren en als wij klaar zijn geven wij de boeken van Marie Kondo aan hun. Nu kunnen ze zich er niks bij voorstellen , maar wie weet! Dus dank jullie wel voor deze gouden tip!
Mooi artikel! Ik heb zelf langzaam een draai gevonden in dat hele opruimen, al ga ik naar aanleiding van jullie artikelen toch het boek van Marie Kondo maar aanschaffen want ik ben erg nieuwsgierig geraakt! Zelf doe ik ieder half jaar een grote opruiming, alles wat ik een half jaar geleden voor het laatst zag probeer ik dan weg te doen. Lukt niet altijd haha, maar ik merk wel doordat ik regelmatig alle kasten leeg trek en opnieuw indeel mezelf dwing keuzes te maken. Ik vind het vooral prettig wanneer mijn (door mij) niet meer gewenste spulletjes iemand anders blij kunnen maken. Door ze bijvoorbeeld naar de kringloop te brengen, aan vriendinnetjes te geven of in een facebookgroep als “gratis op te halen in utrecht en omgeving” te plaatsen. Voelt toch een stuk beter, en maakt het voor mij aanzienlijk makkelijker om afstand te doen van dingen die mij al lang niet meer zo gelukkig maken maar door iemand (met bijvoorbeeld een erg klein budget) wel heel erg op prijs worden gesteld en echt als een “cadeautje” voelen. Of zo stel ik het me dan (geromantiseerd? Wellicht) voor.
De enige dingen waar ik moeite mee heb zijn boeken, ik wil zooo graag later een eigen bibliotheekkamer. En alle boeken die mij gevormd hebben tot wie ik ben en waarvan ik heb geleerd doe ik dus (nog) niet zo snel weg, maar dat is prima. Verder inderdaad de spulletjes van mijn overleden oma, een gruwelijk setje sieraden waar zij heel erg dol op was. En.. Souvenirs. De sieraden en boeken koester ik en doe ik, voor nu, nog niet weg. Maar die souvenirs.. Vooral gekregen souvenirs van familie of vrienden bedoel ik dan, die “durf” ik toch niet echt weg te doen. Zelf koop ik niet echt souvenirs meer, ik stel dan liever de aankoop van een boek wat ik al heel lang wil uit tot ik in new york ben. Zo heb ik toch die herinnering maar niet de (vaak nutteloze) “standaard souvenir”.
Maar opruimen en je spullen leren waarderen en ook kunnen loslaten is een proces. Ik vind het heel fijn wel soms haha: erg rustgevend om alles uit te stallen, te sorteren en weer een plekje te geven.
Ik ben echt een beetje een kaartjes bewaarder (en andere kleine dingetjes), maar ik houd ook heel erg van een opgeruimd huis, als in: zo min mogelijk spullen. Dus wat ik heb gedaan is 1 mooie (schoenen) doos genomen en daar zitten “lovely memories” in. Dus het laatste verjaardagskaartje wat mijn opa voor me heeft gemaakt voor hij overleed bijvoorbeeld, of een aantal theezakjes die ik verzamelde die symbool stonden voor de relatie met mn vriend (wij zijn lekker maf soms, haha) dat soort dingen. Mooi in 1 doosje en niet overal door je huisje :).
Vandaag verscheen deze post op Facebook…de dag dat we het huis van onze lieve oma en opa leeg moesten maken.
We maakten foto’s van het interieur. Eens we alles aan het wegdoen waren, merkte ik dat het gewoon spullen werden…Ik zal vooral de foto’s waaraan de herinnering vasthang koesteren.
Bedankt voor de tips!!
Wat een verdrietige dag moet dat zijn geweest voor jullie. Ik herinner me die dag ook nog en bij ons ging het allemaal heel lastig, omdat niet alle familieleden het eens waren over de spullen. Maar in the end, ja, het zijn ‘maar spullen.’ De herinneringen blijven voor altijd!
Een jaar geleden heb ik in een maand tijd bijna al mijn spullen verkocht en weg gedaan. Een verhuizing naar Frankrijk was de prettige reden. We hebben 2 ladingen Citroen Berlingo meegenomen. Uit foto albums werden de favoriete foto’s gehaald, ongeveer 30 c.d.’s mochten zonder doosje mee. Eén IKEA-stoel met voetenbankje en één ladenkastje vol met spulletjes. En dan voornamelijk nog hobbyspullen, kleding etc.
Ik moet zeggen, dat dit een heerlijk gevoel gaf.
In Frankrijk op Vide-Greniers ( letterlijk zolderopruiming ) en in kringloopwinkels weer het nodige aangeschaft, maar steeds in het achterhoofd houdende : Hebben we dit echt nodig ?