Laatst had ik (Merel) een énorme craving naar cheesecake. Maar echt een drang op een manier dat je nergens anders aan kan denken, de hele tijd denkt: “lekker deze boterham, maar eigenlijk wil ik cheesecake,” en je zal altijd zien dat je op zulke momenten óveral cheesecake tegenkomt. Dit heb ik ook wel eens met geitenkaas. Ik kan dan echt wakker worden en heel zeker weten: ik wil geitenkaas. Ook niet iets wat erop lijkt, maar echt geitenkaas. Nu zijn dingen als geitenkaas en cheesecake gewoon lastig te vervangen. Ik bedoel, ik ken de recepten voor vegan en raw-vegan ‘cheese’cake, zoals met cashewnoten en dergelijke. Heerlijk vind ik dat, echt waar. Maar heel af en toe denk ik: nu wil ik een échte, lekkere cheesecake. Hoeveel is er mis mee om hier dan gewoon een keer aan toe te geven? Hetzelfde geldt voor geitenkaas. Het was toen ik vroeger fulltime vega was mijn favoriete product. Geitenkaasburgers, salades, smeerbare geitenkaas voor op brood, gegrilde geitenkaas, gesmolten geitenkaas uit de oven. Kortom: ik was er dol op. En nog als ik over de Noordermarkt loop op zaterdag en ik passeer het kraampje met tien soorten biologische (!) geitenkaas, dan denk ik: ik wil het. En soms gun ik het mezelf. Dan koop ik één stukje (want behoorlijk prijzig) heerlijke geitenkaas en daar geniet ik dagen van.
Ik ben benieuwd of er veggies zijn die bovenstaande bekend voorkomt. Eerder kon ik me ontzettend schuldig voelen als ik een keer toegaf aan een niet-vegan craving. Wat voor loser was ik? Blijkbaar geloofde ik niet in mijn eigen idealen? Maar nu zie ik het anders. Ik kan namelijk voor mezelf zeggen dat mijn levensstijl 180 graden gedraaid is. Waar ik eerst vlees en vis at, mijn cosmetica zo goedkoop mogelijk kocht, liters cola in een week dronk, zakken M&M’s verslond en het liefst mijn hele koelkast vol met Optimel had liggen, ben ik veranderd in een veggie die haar boodschappen bij EkoPlaza haalt, die ecofashion draagt, proefdiervrije cosmetica gebruikt en zoveel mogelijk probeert te letten op of de producten die ik gebruik eerlijk of fairtrade zijn. Ik kijk naar het grotere plaatje. Ik ben enorm veranderd en als ik dat vergelijk met hoe (bizar) veel mensen nog in het leven staan, dan doe ik het echt niet zo slecht. Als je al kan spreken van goed of slecht, trouwens.
Het is al jaren mijn principiële keuze om geen dieren te willen eten. Vlees en vis, dat nooit meer. Het is natuurlijk altijd riskant om te zeggen, maar ik durf best uit te spreken dat ik nooit van mijn leven meer vlees of vis zal eten. Laatst was ik met mijn collega’s aan het borrelen en de bittergarnituur kwam op tafel. Er zaten ook mini groenteloempiaatjes tussen, die vegan waren. Ik checkte dit eerst even, voordat ik het zomaar in mijn mond stopte. Je weet het immers nooit. Eén van mijn collega’s vroeg zich af of ik het zou proeven als een ministukje kip in het loempiaatje zou zitten. Dat weet ik wel zeker! Immers, ik heb al jaren geen vlees meer gegeten. Ik zou het direct herkennen en absoluut niet op willen eten. Kortom: vlees en vis, dat is voor mijn geen issue. Mensen die zeggen dat je ‘best voor een keertje een uitzondering kan maken op dit gebied,’ nein, ik niet. Ik moet er niet aan denken. Toch ligt het voor mij anders met dingen als kaas en bijvoorbeeld cheesecake. En natuurlijk, er zullen mensen zijn die zeggen dat ik dan dezelfde ‘overtreding’ maak als wanneer ik vlees zou eten, maar voor mij ligt dit toch anders. Ik heb absoluut de overtuiging dat vegan eten goed voor mens, dier en planeet is. No doubt about that. Maar voor mij ‘werkt’ het toch een beetje anders dan met vlees en vis eten. Ik heb er geen moeite mee om af en toe een uitzondering te maken, als het dan wel een goed product is. Daarom koop ik soms een stukje biologische geitenkaas op de Noordermarkt (een betrouwbare biologische markt) en vind ik de lekkerste cheesecake bij Le Pain Quotidien, een biologische lunchroom in Amsterdam. En daar trakteer ik mezelf met liefde op. Ik voel me hier niet slecht over, helemaal niet zelfs. Overigens, ik maak helemaal geen ‘overtreding,’ er is niemand die mij dit verboden heeft. No vegan police over here!
En waarom voel ik mezelf hier niet slecht over? Omdat, ten eerste, ik me tegenover niemand slecht hoef te voelen. Niet tegenover mijn omgeving, niet tegenover jullie als lezers (immers, verantwoording afleggen is nergens voor nodig,) maar ook niet tegenover de dieren. Omdat ik weet dat ik de rest van de tijd alles in het werk stel om te leven volgens mijn idealen. En deze idealen zijn dier-en milieuvriendelijk. Dat ik dan een keertje toegeef aan een broodje geitenkaas, daar hangt verder niets vanaf. Het is niet dat je hele ideaal dan in elkaar stort. Ik fiets vervolgens echt niet door naar de supermarkt om een biefstuk te kopen. Ik moet er niet aan denken. Het is, voor mij, net als met diëten: volgde ik vroeger een crashdieet, dan was het vragen om moeilijkheden. Ik at na een paar dagen álles wat nou juist niet mocht. Volgde ik een milder, normaler dieet, dan ging het prima. Ik hield het vol en viel kilo’s af. Het zit waarschijnlijk tussen je oren. Lief zijn voor jezelf, dat werkt. Dan hoef je helemaal niet bang te zijn dat je daarna compleet doorslaat.
Er zullen mensen zijn die zeggen dat ik me nu geen fulltime veganist meer mag noemen. Dat is wat mij betreft helemaal prima. Ik hou namelijk ook helemaal niet van die labeltjes. Ik weet voor mezelf dat ik vegan eet, met soms een uitzondering. En dat is voor mij oké. Volgens mij is het nergens voor nodig om per se een sticker op je voorhoofd te plakken met “Ik ben….” Ik bedoel, waarom zouden we eigenlijk? Laten we vooral allemaal doen waar we ons lekker bij voelen, maar wel eerlijk nadenken over welke effecten dit op mens, dier en milieu heeft.
Ik heb dit stuk geschreven omdat ik weet dat er veel – heel veel – lezers zijn die somss ‘struggelen’ met dit onderwerp. Misschien herken je je in bovenstaande verhaal, misschien ben je het er totaal niet mee eens. Dat mag natuurlijk allemaal! Ik had de behoefte om dit eens op te schrijven en ik ben ik hoop van harte dat iemand er iets aan heeft.
Als je je gedachten over dit onderwerp wilt delen, be my guest bij de comments!
Liefs,
Merel
Mooi artikel, en heel herkenbaar. Goed dat je het toch geplaatst hebt! Het is ook zeker mijn verhaal!
Wij zijn na twee weken griep begin dit jaar weer 2x in de week vlees of vis gaan eten. Ik had echt het gevoel dat mijn lijf daarom ‘vroeg’. Alleen bij het avondeten een klein stukje biologisch vlees of vis. Ik voel me er goed bij; de rest van m’n gezin ook.
Het blijft schipperen voor mijn gevoel, ik probeer zo bewust mogelijk te leven binnen mijn mogelijkheden.
Bewust-zijn van wat je eet en wat je doet en welke invloed dat heeft op de wereld om je heen, maakt al zoveel verschil.
Keep on going girl!
Je hebt helemaal gelijk!
Toch vind ik dit een zwaktebod. Ik heb liever dat mensen eerlijk zeggen dat ze gewoon weer dierlijke producten willen eten dan smoesjes verzinnen over dat hun lichaam er om ‘vroeg’. Lichaam vraagt nl. niet om producten… hooguit geven ze aan als je te weinig voedingsstoffen hebt. De vraag naar ‘producten’ is vooral een geestelijk iets en dus is het gewoon een wens om dieren te eten in plaats van dat het lichaam er om vroeg. Het zijn m.i. excuses.. ik hoop dat mensen gewoon eerlijk zijn. Ook worden er onderbouwingen bij gegeven als dat je steeds ziek werd… maar wtf heeft griep krijgen nou weer te maken met dat je vlees/vis zou moeten eten? Ik snap het eerlijk gezegd niet. Ik wil je niet aanvallen Denise, maar vind het gewoon jammer als mensen smoesjes verzinnen om het toch te rechtvaardigen… aan de andere kant kunnen we misschien ook wel stellen dat het ook wel positief is… in de zin van dat als er smoesjes verzonnen worden om dierlijke producten weer te gaan eten, dat het dan onderbewust toch niet ‘lekker’ zit met die keuze.
Je hebt het misschien wat hard verwoord, maar ik ben het best wel met je eens ;)
Alex,
Wat een pedant en onplezierig antwoord van een kennelijk heel jonge knul die, wed ik, pas heel kort geleden ‘bekeerd’ is tot vegetarier of veganist.
Denise begrijpt ook wel dat een lichaam niet ‘vragen’ kan, maar dat je je na een ernstige griep een beetje slap bijft voelen en probeert wat ‘aan te sterken’ door wat dieren-krachtvoer, vind ik heel begrijpelijk.
Het zou jou goed doen wat toleranter te worden!
@Ina: Ik ben vanaf mijn 10e vegetarier. Ik ben 8 jaar vegetarier geweest. En toen veganist geworden. Nu al weer bijna 11 jaar veganist. Ik heb dus alle reacties, argumenten en ‘smoesjes’ wel gehoord.
Verder besef ik dat het wellicht wat hard klonk, maar begrijp het ook vanuit mijn standpunt, dat ik dit soort dingen al veel vaker gehoord heb.
Verder kan je ook aansterken met niet-dierlijk voer.
Alex,
Naar mijn idee gebruik ik helemaal geen smoesjes. Ik ben 1x flink ziek geweest (niet steeds ziek)en met het herstel merkte ik dat ik behoefte had aan vlees; ik probeer in mijn leven te luisteren naar mijn lichaam, want deze vertelt je echt veel, als we tenminste bereidt zijn te luisteren ;-). Helaas wordt ‘luisteren naar je lichaam’ in onze maatschappij totaal vergeten, met alle gevolgen van dien (o.a. burnout). Maar goed, dit terzijde.
Ik heb serieus nagedacht over je reactie en ben nog steeds van mening dat ik geen ‘smoesjes’gebruik om mijn eetpatroon te rechtvaardigen.
Ik ben faliekant tegen de bio-industrie, maar ik ben niet tegen het gebruik van dieren.
Ik ben al meerdere keren op de Molukken geweest; in het dorp van mijn familie leven ze zelfvoorzienend, wat betekent dat ze veel zelfgevangen vis eten. Ik zie dit niet als verkeerd, wat ik zie als verkeerd zijn de misstanden die heersen in de bio-industrie. Vlees of vis zou een luxe product moeten zijn.
Waar ik me ook niet goed bij voel, is dat als je vegan eet, je een tekort van vitamine B12 oploopt. Je kan gaan supplementeren, maar is de natuur niet zo bedoeld dat we daar alle voedingsstoffen uit kunnen halen? Mijn familie op de Molukken heeft geen toegang tot supplementen, moet alles uit de natuur halen, dus het zou eenvoudig weg geen optie zijn om vegan te gaan eten.
Natuurlijk kun je ook deze argumenten als smoesjes zien, ik leef in de Westerse wereld en heb dus wel alle mogelijkheden en keuzes. Ik probeer hiermee alleen duidelijk te maken waarop ik mijn (weloverwogen)keuzes baseer, dat dat in jouw ogen smoesjes zijn, ala.
Sorry Denise, maar toch wel wat smoesjes wat mij betreft. Ten eerste kan je luisteren naar je lichaam, maar er is geen enkel bewijs voor dat je lichaam om ‘vlees’ kan schreeuwen. Je geest wel, maar dan zit daar het ‘probleem’.
Je lichaam kan natuurlijk signalen geven, maar die schreeuwt dan om dat er rust nodig is of voedingsstoffen tekort is. Dat staat los van de koppeling die je in je geest maakt met een product. Het geeft ook wel direct aan dat als je gevoel hebt van ijzertekort dat dan heel veel mensen koppeling met vlees eten maken omdat men dat zo geleerd heeft dat vlees een ijzerbron is. Dat is dus een geestelijke koppeling.
Verder is b12 iets wat je ‘mist’ omdat de mens nou eenmaal niet meer zo leeft als vroeger. Je kreeg toen meer gronddeeltjes binnen via ongewassen groenten e.d. met b12 bacterien erop. Dat is nu niet. B12 supplementen is eigenlijk gewoon b12 verkrijgen van b12 bacterien b12 laten produceren. Niet anders dan een krop sla verbouwen. Bij gesynthetiseerde b12 kan ik mij wel wat bij voorstellen… maar dat gooien ze in red bull e.d. dus dat is al niet zo ‘natuurlijk’. Verder supplementeren we ook het vee met b12, dus wat is daar anders aan dan het direct nemen?
Wat ik met smoesjes bedoel is dat ik liever heb dat mensen gewoon toegeven dat ze vlees eten prima vinden en dat ze die keuze maken. Niet dat ze dan allerlei redenen gaan verzinnen om die keuze goed te praten. En dat doe je toch echt.
Even ter voorbeeld.. ben wel eens vaker mensen tegen gekomen die zeggen dat ze ziek werden en dat hun lichaam er om schreeuwde. En als je dan doorvraagt leefde ze gewoon enorm slecht qua eetgedrag… logisch dat je dan slap voelt, vaker ziek wordt en gevoel hebt dat je iets ‘mist’. Op die manier rechtvaardigde ze hun keuze tot vlees eten enzo. Terwijl ze ook gewoon hun eetpatroon naar een voedzaam vega eetgewoonte hadden kunnen aanpassen.
Ik weet verder te weinig van hoe jouw familie leeft om daar iets over te zeggen. Kan mij voorstellen dat er volkeren zijn die een zekere balans gevonden hebben. Echter zeggen ze dat vaak ook over inuit, die dan met moderne sneeuwscooters en geweren hun ‘traditie’ beoefenen.
Ik wil je verder niet veroordelen over je keuzes en het komt misschien hard over, maar zo zie ik het verder. Verder goed dat je gewoon een bewuste eter bent natuurlijk en er over nadenkt!
Alex, ik accepteer het niet dat jij mijn lezers beledigt door te zeggen dat zij ‘smoesjes’ gebruikt. Ik vind dit zeer minachtend en ik vind niet dat jij het recht hebt om dit op MIJN blog te doen. Ik wil dat je hiermee stopt.
Ik vind dat het best kan hoor! Je bent al zoooo verantwoord bezig! Stel, ik zou is vlees willen eten, dan ga ik nog wel voor het beste dierenwelzijn (in hoeverre dat goed is…), maar ik weet van mezelf dat ik zoiets nooit wil en wegkrijg ;) daarentegen als ik vegan zou zijn… Dan zou ik denk ik vaker “zondigen”… en dat mag best wel eens kunnen :)
Een kennis van mij is overtuigd vegetariër, omdat hij niet bij wil dragen aan dierenleed en zo goed mogelijk wil leven voor dierenwelzijn. Hij vindt echter niets lekkerder dan een dikke biefstuk of goede Argentijnse steak.
Ieder jaar gaat hij op zijn verjaardag naar een goed restaurant en bestelt daar het grootste stuk vlees dat ze op het menu hebben staan. Daar geniet hij dan bewust van en kan er vervolgens weer een jaar vegetarisch tegenaan.
Dat vind ik niet hypocriet, dat vind ik getuigen van zelfkennis en nuchterheid. Eén keer per jaar is immers stukken beter dan bijvoorbeeld ieder weekend. Dat hij zo erg van vlees houdt en toch 364 dagen per jaar vegetarisch leeft getuigt al van genoeg doorzettingsvermogen.
Goed verhaal en ik ben het helemaal met je eens! Good for him :)
Heel herkenbaar dit! Ik ben dan wel geen vegan maar eet sinds een half jaar wel vegetarisch. Het enige wat ik echt ‘mis’ is zijn de luxedingen die ik mezelf altijd gunde wanneer het op vlees aankwam.. En dan vooral als ik door de Marqt loop en dan voor mijn gevoel ‘goed’ vlees zie liggen..Maar dan toch dat stemmetje in mijn hoofd..
Trouwens, wat ik even kwijt wil is HOE ONGELOOFLIJK FIJN IK JULLIE VIND!(en ja dat moest in hoofdletters). Op sommige websites word je al afgeschoten(figuurlijk) als je aangeeft vegetarisch te zijn en niet vegan… Of zoals ik eens zag dat een meisje een foto posten op haar instagram wat leek op een stukje zalm en ze zulke nare dingen gelijk naar haar hoofd kreeg..Terwijl het geeneens haar bordje was.. Leven en laten leven. En daarom blijf ik bij de Groene meisjes terugkomen.
Kicky
Dit doet ons heel erg goed, Kicky! Dankjewel. <3
Ik begrijp de cravings, maar zou het zelf nooit doen. Dingen die ik echt mis zijn tompouce met echte slagroom en (super fout) funghi pizzas van ristorante, haha. Maar ik moet er niet aan denken om iets te eten waarmee ik bijdraag aan dierenleed. Dat is het meer. Ik heb echter nog wel een paar tweedehands kledingstukken waar wol in verwerkt zit. Maar omdat ik zo niet direct de industrie steun voel ik me daar anders bij.
Iedereen heeft haar of zijn eigen grenzen als het op veganisme aankomt. Het moet natuurlijk niet te breed worden, maar je moet doen waar je jezelf goed bij voelt.
Ik vind het knap dat je het bij een eenmalig iets kan laten. Ik ben bang dat bij mij het hek van de dam zou zijn als ik mijn grenzen liet vervagen.
Ik ben daar eigenlijk nooit bang voor: I’m in control. Ook als het om alcohol gaat bijvoorbeeld. Ik kan prima 1 glaasje wijn drinken, of twee, zonder dronken te worden. Ik ben nooit ‘bang’ geweest te gaan roken of drugs te gebruiken. Ik heb de touwtjes in handen. Ook als het om vegan eten gaat.
Nog een kleine opmerking: “het moet natuurlijk niet te breed worden” is natuurlijk een relatief iets. Voor de een is dit te breed, voor de ander dat. Dus ook daarvoor geldt weer: doe vooral waar je je zelf prettig bij voelt!
Grappig, na zeven jaar veganisme zijn de Ristorante funghi pizza’s een van de weinige dingen waar ik nog weleens cravings naar heb. Misschien zou ik het niet eens lekker meer vinden. Onlangs kreeg ik bij een restaurant door een foutje iets waar gesmolten kaas doorheen zat en ik vond het eigenlijk gewoon vies, terwijl ik er vroeger gek op was. Misschien is dat met die pizza ook wel zo, haha.
Goed stukje trouwens! Het enige waar ik weleens wat losser in ben, is als bijv. mensen al hun best gedaan hebben maar het dan toch niet 100% vegan is (maar dingen waar dierlijke producten overheersend zijn eet ik echt niet, dit is meer van toepassing op brood waar dan toch wat inzit). Verder ben ik eigenlijk best streng in dat opzicht, ben dan ook al levenslang vegetariër dus misschien heeft dat er ook mee te maken.
Wauw, mooi geschreven! Ik had dit vooral de eerste week dat ik veganist was geworden. Dat ik ineens heel erg trek kreeg in chocoladehagelslag ofzo. Maar daar heb ik nu gelukkig geen last meer van, omdat ik zoveel manier heb gevonden om alles te vervangen (ook dankzij jullie blog!). En omdat ik het zelf wil. Beetje moeilijk uit te leggen, maar ik mág alles eten, ik wíl het alleen niet omdat ik dat zielig vind voor de dieren. En dankzij die gedachte heb ik er ook geen behoefte meer aan.
Ik vind trouwens niet dat je je schuldig hoeft te voelen hoor! Je leeft zo ongelofelijk bewust!
Heel goed dat je dit hebt geschreven Merel! Ik ben zelf pas sinds een half jaar vegan. Daarvoor was ik vegetarier met uitzonderingen, nu ben ik vegan met af en toe een uitzondering. Ik neem bijvoorbeeld vaak wel een koekje bij vergaderingen, ik eet soms een vleesvervanger uit de supermarkt (waar bv ei of E-nummers in zit), en als ik op bezoek ga bij iemand die ik niet heel goed ken stel ik me flexibel op. Dit maakt het voor mij veel makkelijker om het vol te houden. Toen ik net vegan was, voelde het constant ingredientenlijsten lezen echt als een strijd, en vegan eten soms bijna als een eetstoornis. Dat gevoel wil ik echt vermijden, mijn principes zijn belangrijk maar mijn leven moet ook wel leuk blijven:)
Wat ik wel merk is dat ik er steeds minder behoefte aan heb. Toen ik vegetarier was met uitzonderingen wilde ik soms nog heel graag een stukje vis of een hapje vlees, nu walg ik al bij de gedachte. En niet alleen uit principe, ik vind het ook echt niet meer lekker. Mijn cravings naar een stukje kaas of een omelet worden nu ook al steeds minder. Dit komt natuurlijk ook door alle geweldige, heerlijke alternatieven die ik hiervoor vind!
Een nadeel wat ik wel ervaar, misschien heb jij (of andere lezers) hier ook wel eens last van, is dat de buitenwereld het niet zo goed begrijpt. Wanneer omnivoren merken dat je soms wel eens een visje of een stukje kaas eet, wordt er al snel vanuit gegaan dat dat dus altijd kan. ‘Vrienden’ hebben mij daarom wel eens bij etentjes vissoep en een groot stuk voorgeschoteld, dingen die ik uberhaupt niet lekker vind / wil eten. En zelf al hield ik er wel van: de uitzonderingen die ik maak, maak ik wanneer ik dat wil. Ik ben er dus ook mee opgehouden om snel aan mensen te vertellen dat ik wel eens uitzonderingen maak. Jammer, vind ik zelf.
Dankjewel Vera. Wat betreft het minder behoefte krijgen: dat is zeker waar. Waar ik vroeger iedere week verlangde naar een broodje geitenkaas, is dat tegenwoordig nog maar eens in de zoveel tijd.
Dit is het probleem dus wat ik verder toelicht in ander bericht. Noem je publiekelijk geen vegan als je uitzonderingen maakt, want dat zorgt voor verwarring. Niet alleen voor eigen situaties, maar ook voor anderen.
Grappig om te lezen, want dit is voor mij juist niet herkenbaar :)
Nu 17 jaar vega en 1,5 jaar vegan en had echt verwacht de kaas ontzettend te gaan missen toen ik de overstap maakte. Ik ben op een biologischemelkboederij geweest en daar werd ik niet blij van en ik heb het heel bijzonder gevonden dat dat (want ik was een ontzettende kaasliefhebber) zoveel zwaarder weegt voor mij dat het me geen moeite kost om kaas te laten staan.
Ik denk ook niet in hokjes en iedereen doet het op zijjn eigen manier. Jullie kunnen trots zijn op de manier waarop jullie leven en het door middel van dit blog uitdragen en daarmee op een leuke manier de mensen meer bewust maken. Dank daarvoor!
Voor sommige dingen heb ik nog geen goede vegan variant gevonden, zoals goede deo. Ik probeer nu wel t’eo van Lush uit, maar weet nog niet of ik hem goed genoeg vind. Ik vind het vervelend dat ik geen goed alternatief heb, maar zoek wel goed door.
Soms heb ik wel eens zin in een kroket, softijsje, stuk oude kaas of snickers. Daar geef ik nooit aan toe. Alleen als ik ergens op visite ben en iemand heeft voor me gekookt en het is toch niet gelukt vegan te koken, eet ik wel mee. Ik vind het vervelend niet mee te eten als iemand zijn best voor me heeft gedaan. De grens ligt dan wel bij vlees. Maar eigenlijk komt dat nooit meer voor.
Fijn artikel, heel herkenbaar.
:)
Dit is zo’n herkenbaar stukje! Ik ben nu sinds een jaar vegan (of zoals ik het op mijn blogje noem: plant-based foodie), en in het begin had ik een craving naar een paar kleine dingen: blokje oude kaas bij goed glas wijn, boterham met kaas bij de lunch, geitenkaas en een gekookt eitje af en toe.
Ik merkte laatst dat de behoefte naar gewone kaas compleet weg was. Ik had per ongeluk een pakje bio kaas meegenomen in plaats van de vegan variant (pakjes lijken zo op elkaar). Ik heb het pakje in de koelkast gelegd en keek er niet naar om.
Maar cravings naar geitenkaas en het eitje blijven.
Ik weet nog niet of ik er ooit aan toe ga geven, maar ik heb mezelf toestemming gegeven om ooit een keer bij de biowinkel een bakje geitenkaas mee te nemen en een paar eitjes.
Dat is genoeg voor nu :)
Wat veel lieve en nette reacties, misschien moet ik me schamen, maar ik had toch wel een paar wat mindere reacties verwacht. Wel fijn dat het ook zo kan.
Gelukkig niet ;)
Je hebt kennelijk Alex’s reacties nog niet gelezen!
Fijn stuk om te lezen! Die labels zijn inderdaad helemaal nergens voor nodig. Ik koop alles vegan en eet ook 99,9% van de tijd vegan, maar vorige week had ik een leuke date met vriendlief die een HEERLIJK stuk appeltaart nam. Daar heb ik toen ook even van geproefd zonder met ook maar schuldig te voelen. Juist door af en toe je principes even los te laten blijf je een leuker persoon (denk ik) en kun je je principes op lange termijn beter naleven!
Precies! Een leuk persoon blijven vind ik toch ook wel een goed argument! ;)
Gek, ik heb dit nooit. Er is ook eigenlijk niets dat ik mis? Alleen maar fijn natuurlijk. Maar ik begrijp je heel goed. Ik heb weer andere dingen die ik lastig vind (wol bijvoorbeeld!). Ik noem mezelf hierom ook geen veganist maar gewoon iemand die vegan eet :)
Fijn dat je dit deelt. Het lijkt me dat je inderdaad veel te streng voor jezelf bent als je nooit een uitzondering mag maken van jezelf.
Zelf ben ik wel vegetarisch, geen vegan. Ik zou ook nooit een stuk vlees meer moeten, bah. moet er niet aan denken. Eet al vanaf mn 7e geen vlees meer. Maar dierlijke producten kan ik niet zonder, inderdaad een broodje geitenkaas of mozzerella kan ik gewoon niet weerstaan. En pizza’s ook niet. En cheescakes ook niet. En… Nog veeeel meer niet.
ik ken het. Alleen dan met vega ipv vegan. Soms krijg ik opeens zo’n trek ik kipsate!! Dat eet ik dan maar een enkele keer… Want als ik dat niet doe, dan wordt de craving alleen maar erger!!
Heel herkenbaar dit, voor mij persoonlijk ook met gezonde en ongezonde keuzes en cravings. Ik ben zelf vegetariër en heb soms wel zin in iets met gelatine, bepaalde snoep waar ik als kind gek op was bijvoorbeeld. Hier geef ik niet aan toe, omdat ik me er rot over zou voelen..
Voor vlees en vis etc geldt voor mij hetzelfde als voor jou, dát nóóit meer. Ik zou echt diep teleurgesteld in mezelf zijn als ik dat ooit weer zou eten. Ik denk dat ik daar na al die jaren moeilijk mee zou kunnen leven. Ik heb ook nooit het gevoel daar zin in te hebben, of het te willen eten. Maar ik heb het dan ook nooit lekker gevonden.
Verder, goed artikel. En inderdaad, je hoeft aan niemand verantwoording af te leggen. Als jij je goed voelt bij je keuzes, is het oké.
Ik vind het wel herkenbaar!
Ik ben vegetariër en eet steeds vaker vegan. Cravings naar vlees heb ik nooit gehad, maar het helpt als je als vegetarier opgevoed bent natuurlijk.
Ik heb nu af en toe vegan dagjes en dan vind ik het toch nog moeilijk te weerstaan soms om geen super fout koekje te eten.. Ik voel me er dan wel schuldig over als ik het toch eet. Maar probeer daar wel vanaf te komen, we moeten idd niet zo in hokjes denken, dan praten we ons zelf alleen maar schuldgevoel aan.
Ik denk dan ook maar liever meestal goed en af en toe “fout” dan meestal “fout” en af en toe goed
Je moet je niet schuldig voelen Sytske! Dat is echt nergens voor nodig. Lief zijn voor jezelf! <3
Van 13-28 was ik vegetarisch. Mijn man en zoon kregen uit mijn keuken geen vlees, maar bij anderen wel en vooral zoon leek daar wel erg smakelijk van te eten. Ik voelde me bovendien zwakjes en was altijd al mager maar toen wel erg. Toen ben ik bio/scharrelvlees gaan eten. Met mate. Nu met 36 nog steeds 2 a 3x p/week scharrelvlees en dat bevalt ons goed. Ik heb niet het idee dat ik met deze consumptie de bio-industrie draaiende houd. Wel dat ik er aan bijdraag dat er meer vraag naar bio en scharrel komt en dat er hopenlijk een omslag te weeg wordt gebracht. POlitiek noem ik mezelf ook realistisch links. Ik stem links maar ben niet teleurgesteld als er compromissen moeten worden gesloten die links van het midden eindigen (over het huidige politieke gebeuren heb ik het dan niet, in crisis is alles moeilijker/anders/doe je het nooit goed). Als we maar streven naar een gezonder bestendigdere planeet :-)
Helemaal niet erg hoor! Ik zal eerlijk zeggen: ik ben geen fulltime vegan en niet eens een fulltime vega!
Ik eet gewoon af en toe (biologisch) vlees, (biologische met vegetarisch stremsel) kaas en (vrije uitloop) eieren als ik er zin in heb. Misschien twee ker per week? Zuivel en vis gebruik ik verder niet, ik vind het ook gewoon niet lekker. Ik zal hier best wat commentaar over krijgen..
Daarentegen: Ik draag en gebruik geen leer, wol,zijde of dons, ik koop wel vaak fairtrade en al mijn verzorgingsproducten zijn proefdiervrij. Ik voel me niet schuldig over het feit dat ik wel eens vlees of kaas eet. Ik denk als iedereen een stapje terug doet wat betreft zijn of haar gebruik, dat dit al heel erg scheelt.
Niemand kan alles perfect doen. Ik werk bij een bedrijf wat in medicijnen handelt. Medicijnen worden wel op dieren getest, ook op mensen. Moet ik dan maar mijn baan opzeggen omdat ik het hier niet mee eens ben?
Doe gewoon wat je kan, laat zeker anderen niet voor je bepalen wat je wel of niet zou moeten eten of gebruiken. Alle beetjes helpen.
Je hoeft je absoluut niet te verdedigen Chantal! Als jij biologisch vlees wilt eten, of eieren en kaas, dan is dat allemaal prima! Het valt me op dat je ook begint te vertellen wat je wel allemaal ‘volgens de regels’ doet. Absoluut niet vervelend bedoeld dit, maar echt geloof me: het is niet nodig. Doe waar jij je lekker bij voelt!
Snap het helemaal wat betreft veganisme. Zou het ook erg moeilijk vinden helemaal nooit meer een bio ei of een stukje kaas te mogen eten. Ik ben zelf vegetariër, daar ben ik rigoreuzer in: 100% en anders mag ik mezelf geen vegetariër noemen. Maar na 17 jaar word ik ook alleen maar heel naar bij de gedachte dat ik mijn tanden in een stuk vlees of vis zou moeten zetten. Brrrrr… Kan me niet voorstellen dat die behoefte ooit terug komt.
Goed stuk! Ik vind het echt heel fijn dat iemand dit “taboe” eens doorbreekt. Ik zou ook echt never nooit meer een dood dier eten, maar heel af en toe eet ik biologische kaas. In het begin deed ik dit nooit waar anderen bij waren, omdat mensen in mijn omgeving mij erg veroordelen (allemaal vleeseters) als ik wat minder streng ben.
Het kan me nu niet zo veel meer schelen, ik heb mijn dieet totaal omgegooid en ik doe mijn best, en voor mijzelf is dat goed genoeg.
Again, mooi geschreven!
Heel herkenbaar Thari! Je moet je voorstellen: ik word nog wel eens herkend als ‘groen meisje’, bijvoorbeeld als ik ergens koffie zit te drinken en lekker op mn laptop aan het typen ben. Dan gaat de gedachte wel eens door mijn hoofd: “gelukkig zit ik hier nu niet met dat stukje cheesecake waar ik eigenlijk zin in had.” En nu denk ik: hallo, het is mijn keuze, ik hoef me helemaal niet te verantwoorden, er is niemand die mij iets kwalijk zou mogen nemen, ik doe wat ik wil!
Dit is dus precies de reden waaarom ik nooit full time me zal houden aan bepaalde eet-regels (om het maar even zo te noemen). Dan heb ik ook geen interne kwellingen :) bewust leven doe je voor jezelf en niet voor de buitenwereld, en als je een keertje geen zin hebt om bio te kopen, of gewoon zin hebt in een hamburger, lekker toch, in plaats van je zo strak aan een eet-regime te houden, is het veel gemakkelijker om gewoon te doen wat je zelf wil. Flexivegan, flexitariër, whatever, het is veel gemakkelijker om te denken: ik denk na over wat ik eet en zal niet zomaar alles kopen en in mijn lijf proppen en op mijn hoofd smeren. Zonder dat je gelijk in een bepaald hokje zit en je je schuldig hoeft te voelen als je er een keertje uitstapt :)
Ik weet niet hoe het voelt, als niet veganist of vegetariër zelfs, maar ik vond het een fijn en heel eerlijk stuk om te lezen! Uiteindelijk draait het helemaal om jezelf en hoe jij je voelt in je koppie:)
Interessant stukje! Moet inderdaad allemaal kunnen (al vind ik het zelf makkelijker om helemaal nee te zeggen dan om af en toe een uitzondering te maken; tenzij iemand voor me gekookt heeft, dan eet ik wel mee zolang er geen vlees of vis aan te pas komt). Al dat gedoe over “jij bent wel/geen ‘echte’ vegan” is sowieso compleet naast de kwestie wat mij betreft.
Ik had het echt even nodig om dit stuk te lezen! Het is namelijk zo herkenbaar…
Ik struggle er behoorlijk vaak mee dat dingen niet vegan zijn. Afgelopen weekend heb ik bij vriendinnetjes gegeten, wat super gezellig was! Maar we aten burgers met een broodje, waarvan ik weet dat ze niet vegan zijn. En het toetje wat we daarna aten zat tjokvol honing. Na het eten voel ik mij dan schuldig, maar eigenlijk is het helemaal niet nodig! Ik hoor juist trots op mijzelf te zijn aan wat voor een bijdrage ik lever aan het milieu en de dieren, en dat ene broodje waar melk in zit is dan echt geen probleem!
Ik probeer nu dan ook iets losser er in te worden. Vlees en vis zal ik inderdaad niet meer eten, maar met andere dingen kan ik mij volgens mij best af en toe is van mijn ‘principes afzetten’. Als iemand lief voor mij gekookt heeft, dan eet ik het op. En misschien moet ik dat thuis ook maar is gaan doen… Het is tenslotte geen straf om vegan te zijn!
Wow, wat supereerlijk van je Merel! Ik denk dat je juist op deze manier zo’n goed voorbeeld bent voor meiden die met dezelfde ‘problemen’ (nou ja, cravings) worstelen. Jullie blog is erg bijzonder en jullie zetten me écht aan het denken over hoe ik mijn eetpatroon op een positieve manier kan veranderen. Dat vind ik echt heel erg goed! En gewoon op een manier die niet belerend is maar toegankelijk. Helpt natuurlijk ook dat jullie onwijs hippe meiden zijn ;)
Wow, wat is iedereen hier goed bezig! Ik ben dan nog maar een beginner eigenlijk :) Ik koop tegenwoordig zoveel mogelijk biologische, vegetarische, streek- en tweedehands producten (als ik al wat koop). Voel me in mijn eigen omgeving soms al best extreem hierin. Ik denk dat de verhouding bij wat ik koop inmiddels zo’n 70 – 30 is. Maar het kan nog veel beter zie ik, er is nog een wereld te winnen ;) Dus langzaam zal die verhouding nog verder opschuiven.
Ik denk er al een tijd aan om helemaal over te stappen op een vegetarisch dieet. Zo ben ik bezig met het verzamelen van vegetarische recepten waarin ik het vlees niet mis om zo het aantal keren vegetarisch eten steeds verder uit te breiden. Ik vind vlees juist erg lekker, dus de gedachte om nooit van m’n leven meer vlees te eten houdt me tegen om helemaal de switch te maken. Heb eigenlijk nooit eerder gedacht aan de mogelijkheid van vegetarisch met heel af en toe een (biologische) uitzondering. Die gedachte zou me weleens eindelijk helemaal over de veggie drempel kunnen krijgen. Thanks Groene Meisjes!
Fijn stuk. Ik denk dat je je vinger op een soms toch wel zere plek legt, alle rationele afwegingen ten spijt. Voor mij, als veganist (vind plant-based foodie een leuke!) kan het in elk geval een grote onzekerheid zijn. Mag ik mezelf wel veganist noemen als ik soms zwicht voor een gebakje of een stuk kaas? En waarom doe ik dat überhaupt eigenlijk? Ik wil het eigenlijk helemaal niet!
Bij mij komt het in fases. Maandenlang eet ik niets dierlijks en dan ineens ga ik helemaal stuk op producten met zuivel en ei. Ik raak er altijd wel van in de war. Niet omdat ik mezelf dan slecht vindt, maar omdat ik dingen doe waar ik eigenlijk helemaal niet achter sta. Ik begrijp mezelf daarin niet goed en vind het moeilijk dat ik keuzes maak die ik niet aan mezelf kan verantwoorden.
Het typische is dat ik zulke episodes alleen heb als ik wat minder stevig in mijn schoenen sta. Als ik veel stress heb op mijn werk bijvoorbeeld, of down ben om wat voor reden dan ook. Wilskracht gaat goed op welzijn en dat werkt dus ook de andere kant op.
Voor mij helpt het wel om mezelf dan weer even te herinneren aan waarom ik ook alweer geen dierlijke producten wil eten. Docu´s kijken, artikelen lezen, dat soort dingen. Dat helpt en daar voel ik me dan toch weer veel beter bij. Maar het blijft een raar soort verscheurdheid tussen verstand (ik sta hier niet achter) en gevoel (ik kan de verleiding niet weerstaan).
Ik vind het goed dat je zo eerlijk bent en je hebt helemaal gelijk dat 99% vegan al 99% meer helpt als helemaal niet. Ik ben ook niet zo van het hokjesdenken. De reden waarom ik het zelf niet doe is echter tweeledig. Ten eerste ben ik het wel met een eerdere commenter hierboven eens dat het voor andere mensen heel verwarrend wordt. Als je zegt, ‘ik eet nooit x’, okee. Maar als je zegt, ‘ik eet soms x’ dan respecteren mensen vaak niet zo goed meer dat je dan niet x eet als zij het aanbieden. En daar hebben ze misschien wel een punt. Maken ze met liefde een taart voor je, wil je het niet. Heb je ineens een ‘craving’, koop je een taart in de winkel.
Ten tweede vind ik het lastig om uitzonderingen te maken op ethische beslissingen. Ik bedoel, als een bepaald iets (bijv. cheesecake eten met dierlijke producten waarvan je niet weet waar ze vandaan komen) in een bepaalde situatie (je verhongert niet als je het niet eet) een bepaalde mate verkeerd is (want er is natuurlijk oneindig veel nuance en gradatie), dan is het altijd verkeerd. Het wordt niet minder verkeerd als je er écht heel veel zin in hebt. Net als dat je, als je tegen het discrimineren van homo’s bent bijvoorbeeld, zegt “nou ja, misschien dat ik het een paar keer per jaar doe, maar dat telt niet echt want meestal doe ik het wel heel goed”. Natuurlijk is het een stuk beter dan elke dag actief homo’s haten, bij wijze van spreke. Maar toch zouden de meeste mensen het niet helemaal een goeie gedachtegang vinden. Waarom is dat anders als we het hebben over de vee-industrie?
Nogmaals, ik vind dat wat jullie doen heel goed is, en gevoelsmatig denk ik bij dit artikel ook, ‘ja natuurlijk’, maar als ik er over nadenk vind ik het toch een lastige afweging.
Hey Merel,
Heel leuk en soms herkenbaar om je stuk te lezen. Gelukkig heb ik nog nooit een niet-vegan craving moment gehad. Al denk ik geregeld aan n stukje brie/geitenkaas. Dat is inderdaad niet te vervangen..
Wat je ook schrijft, ‘t is geen overtreding!
En als je er soms wel aan toegeeft, ben je nog geen slechte veganist/veggie/whatever..
Dat geldt net als je kleding, schoenen of spullen die van leer zijn die je al had voor je veggie/vegan werd. Het gaat om wat je zelf uitdraagt en hoe je wilt leven.
En om gelijk al je spullen weg te gooien dat evt. van leer/wol/afkomst van dier is vind ik onzin. Dat is dan ook niet meer duurzaam.
Ik zou zelf nooit meer leer kopen! Maar ik heb nog wel oude leren schoenen/laarzen en jassen in mijn kast hangen. En als ik ‘t aantrek ben ik dan slecht? Nee! Iedereen doet ‘t op zijn of haar manier om de wereld beter te maken.
Net als iedereen hier moet ik even kwijt dat dit een heel goed geschreven stuk is! Ook voor mij erg herkenbaar, fijn om te weten dat ik hier niet de enige in ben :) Zelf heb ik tot nu toe nog geen bewuste niet-vegan dingen gegeten (of ik moet het al niet door hebben gehad), maar wel een aantal keren mijn gezicht gewassen met honing. Eigenlijk stond ik daar niet helemaal achter, het voelde ‘slecht’, maar ik was ziek en van honing wordt je huid heel zacht, zuiver en schoon. Ook heb ik nog steeds Uggs en een leren Cowboys bag. Die wilde ik voor mijn vegan leef/eetstijl graag hebben en het er een tijdje voor moeten sparen. Persoonlijk ben ik van mening dat het nog veel erger is deze spullen ongebruikt in de kast te laten staan of weg te gooien, dan gewoon netjes te behandelen en te dragen en gewoon niet meer zoiets opnieuw aanschaffen… Zelfde geldt voor eten denk ik. Je vergeleek het zelf al met een crash dieet, dat is denk ik écht de perfecte vergelijking!
Ga vooral zo door met deze heerlijke herkenbare issues, herkenning is altijd fijn, aan de reacties te zien :) Super ook dat niemand negatief reageert!
Wat betreft je kleding/schoeisel/tassen! Helemaal waar, ik denk precies hetzelfde over!
Ook weer fijn om te weten dat ik hierin niet de enige ben ;)
Wat een fijn stuk om te lezen. Ik ben dat wel geen vegan, ‘enkel’ vegetariër maar daar heb ik ook heel bewust voor gekozen. Vlees en vis heb ik geen behoefte meer aan, maar ik wil kunnen leven in vrijheid en de dingen doen die ik leuk vind: veel op reis gaan, uit eten met vrienden en op speciale gelegenheden wil ik nog de dingen eten waar ik altijd heel happy van wordt. Bijvoorbeeld op mijn verjaardag naar de Duitse konditorei in Den Haag gaan en daar een stuk sachertorte (de lekkerste chocolade taart ever met slagroom) eten. Of als een vriendin voor mij special zuivel-vrije cupcakes heeft gebakken, wel nog met ei, deze ook gewoon kunnen aannemen.
Ik eet eigenlijk naast vegetarisch ook bijna zuivelvrij omdat ik gevoelig voor lactose ben en niet zo happy van de zuivelindustrie wordt, maar ik maak dus wel af en toe bewust uitzonderingen. Ik weet dat ik deze zomer ook vast wel een keer ergens een (room)ijsje ga eten, niet meer elke dag maar misschien 1 of 2 keer. Eieren eet ik ook nog, wel enkel bio en van een lokale boer, maar met mate en ik probeer vervangers uit tijdens het bakken bijvoorbeeld. Maar wanneer ik een roereitje eet voel ik me niet schuldig, ik ben dankbaar voor het ei en eet het met liefde op.
Een lezeres liet bij mij een keer de volgende comment achter: “Beter inconsequent goed dan consequent fout”, en daar ben ik het helemaal mee eens! Ik probeer het zo goed mogelijk te doen, maar maak bewust hier en daar uitzonderingen op het gebied van zuivel en ei, zodat ik het vegetarisme vol houd en ook nog bij vrienden kan eten en me niet zoveel zorgen hoef te maken als ik in het buitenland zit en de taal niet goed spreek (vegetarisch begrijpt immers iedereen wel, maar veganisme in een vreemde taal.. aj).
Je bent hartstikke goed bezig en inspireert veel mensen om ook beter te leven! Liever een happy Merel die 99.9% vegan eet en anderen inspireert, dan een 100% vegan Merel die zich schuldig voelt en de hele dag maar aan cheesecakes denkt waardoor je je nog schuldiger gaat voelen… Dan zou ik ook maar gewoon af en toe die cheesecake eten waardoor je er weer tegenaan kunt gaan :)
Wat een leuk stuk! en heel herkenbaar… ik val af en toe nog voor de verleiding van een heerlijk stukje oude kaas. Ik voelde me daar eerst schuldig over waardoor ik er alleen maar nog meer zin in had. Nu eet ik het gewoon af en toe en ben ik mij ondertussen wel heel bewust van hoe kaas word gemaakt, hoeveelheid benodigde melk en de omstandigheden van de koeien, waardoor ik er niet in door sla. Bedankt voor je eerlijkheid!
Lieve Merel.
Wat een fijn stukje. En zo herkenbaar!! Ik kan me soms zo schuldig vullen als ik een keer in de ‘fout’ ga. Maar wat jij ook schrijft, wat je allemaal al wel goed doet voor mens, dier en milieu moet je ook zeker niet vergeten.
Liefs Miny
Oef…wat een verleidelijke foto…!:) Wat goed dat jij en de dames van de comments zo eerlijk en open zijn. Ook de mensen die nooit zouden ‘zondigen'(goh ik ben geen fan van dat woord).. Daar help je elkaar alleen maar mee. Ik kan me voorstellen dat velen dit niet zouden durven toegeven. Ik als niet vegan en niet vega (don’t shoot me!) vind het al zo ontzettend knap dat jullie vanuit je principes zoveel discipline kunnen opbrengen! Voor mij is het belangrijk dat wat ik eet afkomstig is uit eerlijke bronnen waar sprake is van een goed leven (tegenwoordig is helaas zelfs dat niet meer waterdicht:(
Het laat alleen maar je mens-zijn zien. Zo ken ik een raw-foodie die eens per jaar ofzo helemaal los wil gaan in de mac donalds..of all places..! Stiekem wanneer niemand kijkt ‘zondigen’ en dan als hardst anderen veroordelen lijkt me pas hypocriet. Zoals W. Shakespeare zo mooi zei: Niets is slecht tenzij gedachten het slecht maken.
Dus ik vind zo heel af en toe een craving en er al dan niet aan toegeven niets meer dan menselijk. We labelen/oordelen in deze maatschappij al teveel en elkaar afschieten op wat de een doet of wat dan ook..dat gaat volgens mij compleet aan het hele doel voorbij. Wees zelf een goed voorbeeld, maar uiteindelijk is het toch Live and let live. Hoop dat je van die cheesecake genoten hebt..;)
Ik zou echt nooit meer bewust kiezen voor een stukje dierenleed.
Ik kan me ook niet voorstellen dat ik zo’n drang zou hebben naar iets. Ik vind als een verslaving klinken, want je hebt het blijkbaar nodig en ik zou dan eerder hulp zoeken daarvoor dan eraan toe te geven. Maar dat is maar mijn mening…
Je zegt ook niet tegen een verkrachter “als je 99% van de tijd niet meer verkracht, maar enkel die ene dag in het jaar, dan is het heus niet zo erg”.
En ja, ik vergelijk het met verkrachten, omdat het om leed gaat. Ik vind er dan ook helemaal niets knaps aan dat je bewust 99% veganist ben, want voor mij ben je dan simpelweg GEEN veganist. Als wij konden praten met dieren zou je dan kunnen zeggen tegen die koe “Sorry meid, ik doe mijn best, maar die ene keer dat je kalfje wordt afgepakt vind ik toch minder belangrijk dan mijn crave naar cheesecake.”?
Note: ik zet expres ‘bewust’ erbij, omdat je er zelf voor kiest om dat stukje dierenleed tot je te nemen en ik vind het dus niet gelden als het per ongeluk gebeurt of het simpelweg niet te vermijden is.
Je hebt alle recht op je eigen mening en dat respecteer ik helemaal, ik wil alleen wel even zeggen dat juist wanneer je zo’n onjuiste en bizarre vergelijking erbij haalt je eigen argument niet sterker maakt, maar juist onderuit haalt.
Vind jij een verkrachting van een mens dan echt erger dan wat er met bijvoorbeeld een koe gebeurd? Een koe die meestal onder erbarmelijke omstandigheden leeft, die eerst elk jaar verkracht wordt zodat ze zwanger wordt, waarvan het kalf elk jaar opnieuw wordt weggerukt en gedood, tot het dier na 3-5 jaar niet eens meer kan lopen en dan naar het slachthuis vervoerd wordt op verschikkelijk manier en vervolgens ook op een walgelijke manier wordt vermoord en soms nog levend wordt gekookt/gevild? Sorry maar ik word echt heel verdrietig van veel reacties hier, het is net alsof we even vergeten zijn waarom mensen uberhaupt stoppen met het eten van dierlijke producten. Misschien heb je een keertje trek in kaas… in plaats van naar de supermarkt te rennen moet je even Earthlings kijken, dan weet je weer hoe het zat? Nou lekker hoor, die cheesecake…
Alis, dit hoeft niet he? Als we zo onze ‘boodschap’ over veganisme gaan verspreiden dan wordt niemand ooit nog veganist. We zijn verdorie geen sekte hier! Hou alsjeblieft hiermee op.
Wat een goed stuk dit…fijn! Ik zou er honderdduizend dingen over willen zeggen, maar dat ga ik niet doen. ‘Lief zijn voor jezelf’ is het, dat werkt. Welk ideaal je ook aanhangt. (want dit gebeurt natuurlijk ook bij andere idealen) Die ene keer in het jaar dat ik besluit mij niet aan mijn ideaal te houden, probeer ik ook echt te denken ‘je bent al die andere keren ‘goed’ bezig geweest..deze ene keer is niet erg, voel je niet schuldig’ en doe het dan ook zo bewust dat ik het ook echt ‘bij die ene keer’ kan laten. Te streng werkt gewoon niet…juist dan ga je je echt schuldig voelen, bij een ‘foute gedachte’ alleen al. Dus hear, hear…ik vind dit een heel herkenbaar en goed stuk! (al is het voor mij in het geval van andere idealen :)) En zal het laten lezen aan hen die constant struggelen en zich schuldig blijven voelen!
Ik ben het eens met Renee, ik zou het zelf heel verwarrend vinden als iemand veganist is, en dan ineens niet zo censequent is. Als niet-veganist zou ik dan denken “Oh, dan is het kennelijk niet zo’n big deal. Gewoon een beetje aanstellerij waneer hij/zij iets niet wil eten.”
Ook heeft Mystique een goed punt, ik KAN zelf bepaalde dingen niet eens meer kopen/eten. Voor mij is cheesecake echt geen voedsel meer. Mocht ik ooit een craving krijgen dan kijk wel even wat filmpjes over de zuivelindustrie op Youtube :(
Ik heb hetzelfde. Ik kán het echt niet meer eten.
Je kan zoveel andere voorbeelden erbij verzinnen.
Stel je hebt een kind en die sla je af en toe keihard op zn gezicht, “Omdat je in het algemeen maar heel weinig slaat en je vindt dat je er soms best aan toe mag geven”. Het blijft fout.
De hele vlees, zuivel en ei-industrie blijft fout.
Het hele concept is gewoon fout.
We gaan toch ook niet af en toe nog een Jood de gaskamers insturen “omdat je er af en toe best aan toe mag geven en in het algemeen behandelen we ze wel goed”.
Sorry voor de extreme voorbeelden, maar zo voelt het wel voor mij.
Ja, helemaal mee eens. Ik denk dat bij mensen die af en toe ‘zondigen’ het misschien rationeel, maar nog niet helemaal emotioneel doorgedrongen is wat er precies mis is met het consumeren van dierlijke producten.
Wat ik fijn vind aan het grootste deel van de reacties hier is dat ik geen dwang voel. Wat jullie allemaal doen of niet doen is geen moeten maar komt voort uit een zelf gemaakte keuze, mijn complimenten daarvoor.
Een ander kan niet voor je bepalen of je vega of vegan moet gaan eten of hoe je daar mee om gaat.
En omdat het een eigen keuze is en iedereen naar zijn eigen geweten moet handelen mag een ander ook niet voor jouw geweten gaan spelen!
Ik denk dat je het elkaar als veggies/vegans onderling niet net zo moeilijk moet gaan maken als de “buitenwereld” al doet en komen met uitspraken als hierboven “kennelijk een beetje aanstellerij”
Iedereen heeft verbeterpunten en een matig mens is zijn vrijheid waard!
Wauw, goed stuk! Voor mij draagt een positief, gelukkig en goed in zijn vel zittend iemand die af en toe bewust kiest voor een biologische uitzondering (die niks te maken hebben met de zielige zuivelindrustrie op youtube) veel meer bij aan de wereld dan een oordelende, strenge ‘veganist’ (klinkt ook weer zo hokjesachtig..) En dan heb ik het niet alleen over consumentengedrag, maar vooral over positieve energie de wereld in sturen! Dankjewel Merel :)
Hoe is de biologische teelt anders?
De kalveren worden nog steeds veel te vroeg van de moeder gehaald. De moeders zijn nog steeds doorgefokte rassen die onherroepelijk last van hun lichaam krijgen door de melkproductie. De minder productieve koeien worden nog steeds gewoon geslacht. De kalveren ook. Bij eieren net zo, de haantjes worden gewoon versnipperd of vergast en ook bij de biologische veehouderij gaan de kippen al vroeg naar de slacht.
Ik vind het een erg herkenbaar stuk. Ik kan zelf erge zin hebben in afhaalpizza, met kaas natuurlijk, of van die noten en rozijnenmix met melkchocolade. Als ik dat heb eens in de zoveel tijd weet ik dat ik er met zo goed aan toe kan geven, want die trek blijft anders dagen aan. Misschien is het wel een verslaving, maar hoe erg is dat als dat slechts af en toe bovenkomt?
We leven nou eenmaal in een wereld met zo veel verleidingen, dan is het haast onmogelijk om te leven als een heilige.
Iedereen moet voor zichzelf bepalen wat die doet natuurlijk. Dat ten eerste. En dat iemand er voor kiest om bepaalde uitzonderingen te maken is diegene zijn/haar keuze. Echter wil ik toch hierbij een notitie maken dat diegene die dat doen zich ook bewust moeten zijn van wat hun keuze kan betekenen voor een ander.
Nu zie ik mensen die zich vegetarier of veganist noemen, maar toch dat niet zijn. Echter wat iemand doet moet die zelf weten, maar op het moment dat je dat label gebruikt in de praktijk kan je problemen veroorzaken voor anderen.
Ik wil daarom ter voorbeeld ‘vegetarisme’ nemen. Een goed voorbeeld. De term betekende vroeger dat iemand geen vlees,vis, eieren en zuivel nam. Echter omdat de groep die uitzonderingen maakte en zich wel vegetarier noemde groot werd, werd de definitie afgebroken. Dit leverde destijds problemen op. Daarom bedachten ze de term ‘vegan’ om zich te onderscheiden. Dit bracht praktisch nut.
Een tijd terug kwamen er steeds meer vegetariers die ook ‘vis’ aten. Deze groep werd groter.. en toen kwamen de problemen daarmee. Vegetariers die naar een restaurant gingen of op visite gingen kregen opeens vis voor hun neus terwijl ze aangegeven hadden vegetarier te zijn. ‘Maar een vegetarier eet toch vis?’.
En onlangs wilde Wakker Dier nog de definitie veranderen van vegetarier naar iemand die vlees en vis af en toe eet. Afbraak aan de definitie. Labels zijn mss niet leuk, maar in de praktijk wel handig.
En nu komen er steeds meer ‘vegans’ die opeens uitzonderingen maken etc. Hierdoor komen veganisten in de problemen in de praktijk die zich wel 100% commiteren aan de definitie… en dan krijgen ‘we’ dus gerechten met kaas, melk, vis of vleesbouillon voorgeschoteld. Zelf had ik laatst een kok die honing gebruikte… want die dacht dat vegans dat wel aten.
Kortom; ook al mag jezelf bepalen wat je voor keuzes maakt, betekent het niet dat je als je de label gebruikt niet rekening moet houden met anderen. Iemand die standaard uitzonderingen maakt van ‘veganisme’ is een ‘vegetarier’. Iemand die soms wanneer in sociale situaties geen andere optie is dan vegan, maar wel vegetarisch en dat dan kiest, is een flexanist. Deze subtermen zijn bedachten ter protectie van een definitie. Ik hoop nl. niet dat ‘we’ straks weer een andere benaming moeten vinden om in de praktijk geen problemen te ondervinden.
Daarnaast vind ik het zelf niet begrijpelijk waarom je bv. bewust uitzonderingen wilt maken. Als je trek hebt in een cheesecake, dan maak je die zelf toch… alleen dan 100% vegan :)
Goed gezegd, Alex!
Ik begrijp je standpunt ergens wel, maar ik zie dit als jouw persoonlijke irritatie/probleem, niet die van De Groene Meisjes. Ik begrijp dus niet zo goed waarom je nu op deze website (een website van 2 positieve meiden die mensen in hun waarde laten) dit soort comments achterlaat en mensen ervan beschuldigt smoesjes te verzinnen of zwak te zijn. Wie ben jij, Alex, om te zeggen dat wij iets wel of niet mogen?
Is een jarenlange Christen geen Christen meer wanneer hij zijn broer, die homo is, accepteert zoals hij is omdat ergens in een boek staat dat het niet mag? We hebben allemaal andere ideeën en waarden, maar als iemand gelooft in God gelooft hij of zij in God. Wanneer iemand zichzelf veganist noemt dan is hij/zij veganist. Misschien geeft Merel de cheesecake op een gegeven moment op en is ze ook in jouw ogen volwaardig vegan, misschien ook niet, wat gaat anderen dan aan?
“Leven en laten leven” denk ik altijd maar… het is 1 ding om een mening te hebben, iets anders om anderen te beschuldigen en zelf als een soort heilige vegan politie op te treden, enkel omdat jij je ergert wanneer je in een restaurant een keer zuivel voorgeschoteld krijgt. Gebruik zo’n moment om de bediening/chef dan uit te leggen wat veganisme inhoudt voor jou en wat jij verwacht op je bord te zien, niet om later je frustratie anoniem op het internet op twee jonge meiden te uiten, dat zegt veel meer over jou dan de sporadische cheesecake die de groene meisjes eten…
Sophie, ik denk dat je mijn reactie niet goed gelezen hebt. Ik stel als eerste al duidelijk aan dat ik accepteer dat iemand anders een andere keuze maakt.
Echter wat ik ook zeg is dat wanneer je andere keuzes maakt en een label aan je hangt, je ook verantwoordelijkheid moet nemen daarover. Dit omdat je voor andere problemen kan veroorzaken in de praktijk.
Ik heb 11 jaar vegan en 8 jaar vegetarische ervaring en weet hoe het is als ik door keuzes van anderen dus problemen krijg. Dus met ingredienten niet vegetarisch/vegan etc..
Daarom moet je mijn reactie ook zien hier als een pleidooi voor dat er uitgekeken wordt dat je met je keuzes niet andermans keuzes bemoeilijkt doordat je afbreuk doet aan labels.
Je vergelijking met religie gaat niet op. Religie heeft geen definitie in een basis. Veganisme is een lifestyle met een basisdefinitie, zoals Donald Watson heeft ontworpen. Je kan niet afbreuk doen aan die definitie omdat jij of iemand anders vind dat die zichzelf ‘vegan’ mag noemen terwijl die elke maandag vlees eet bijvoorbeeld.
Nu bepaal ik verder ook niet iemands grens ofzo. En er zijn natuurlijk wat grijze gebieden binnen de definitie. Echter wat basis dierlijke producten betreft is er toch een grote duidelijkheid.
Dus als je vlees, kaas ofzo koopt dan ben je gewoon geen veganist. En ik oordeel daar verder niet mee over de keuzes van iemand persoonlijk, want ik heb liever 1000 bijna-veganisten dan 10 veganisten natuurlijk, maar het is niet zo dat we afbreuk mogen doen aan die definitie, omdat je daarmee de keuzes van anderen schaad.
Hopelijk is het zo duidelijk. Ik vind verder De Groene Meisjes een goed initiatief en ze inspireren natuurlijk velen, dus dat is prachtig.
Denk verder dat je mijn post verder verkeerd opvat. Helaas. Maar ik wist dat het een risico was.
Echt een superleuk geschreven artikel over een heel belangrijk onderwerp bij gezond leven! Ik denk dat je bewust zijn van wat je eet, en bewuste keuzes maken het belangrijkst is. De een is radicaler dan de ander (zoals je ziet in de comments) en dat kan gewoon, als je er zelf maar achter staat en niet gaat zitten haten omdat je vind dat iemand anders het niet goed doet volgens jouw levensovertuigingen — die zijn van jou, en niet van de ander. Hartje voor de Groene Meisjes. <3
Heel goed dat je de niet-vegan producten dan wel bij de biowinkel haalt! En je schuldig voelen hoeft inderdaad niet. Als iedereen zo zou leven, zouden we misschien wel genoeg hebben aan één wei met blije koeien en geiten per provincie :)
Hoe zijn die koeien blij als hun kalf bij ze wordt weggehaald, wat voor deze soort afschuwelijk is?
Beste mensen, lieve lezers,
Ik ga dit stoppen. Ik word er intens verdrietig van als ik lees hoe mensen op elkaar reageren en elkaar beledigen.
Ik krijg er een onbehaaglijk gevoel bij. De Groene Meisjes staan voor blijheid, niet voor dit soort narigheid. Jullie kwetsen mij met jullie harde, onnodige commentaren en jullie beledigen mijn goedbedoelende lezers. Ik accepteer dit niet.
Einde verhaal. Ik denk de volgende keer wel beter na als ik eens open en eerlijk over iets wil zijn,
Groeten Merel.