Disclaimer: als je nu eventjes hélemaal geen zin hebt in een semi-filosofisch verhaal, lees dit artikel dan vooral niet.
Heb jij wel eens een ‘het kan zomaar voorbij zijn-‘ moment gehad? Ik ben geen psycholoog, dus ik heb geen idee of het erg is als je dit soort gedachten wel eens hebt, maar als ik uit eigen ervaring spreek, dan zijn deze momenten voor mij juist vaak erg verhelderend. Iedere dag worden we geconfronteerd met verhalen over mensen voor wie het plotseling de laatste dag bleek te zijn. De laatste dag in leven. Of misschien de laatste dag dat ze konden lopen, zien, horen of praten. Of de laatste dag dat ze dachten kerngezond te zijn en de hele wereld aan konden. De laatste dag dat ze wakker werden naast hun lief, of de laatste dag dat ze fluitend naar hun werk gingen. Het nieuws volgen vind ik bijna onmogelijk geworden, omdat ik iedere dag weer na moet denken over alle mensen voor wie het een ‘laatste keer dat-‘ dag was.
Ik jank om alles. Van de week keek ik The Never Ending Story. Nooit eerder zag ik deze film, gelukkig maar, want wát een kutfilm. Er verdrinkt gewoon een paard! In een moeras! Voor de ogen van een 9-jarig jongetje! Oké, ik ben vast niet de enige die gehuild heeft om deze scène, maar ik jank om nog veel meer. Zoals om oude mensen die alleen in een restaurant aan een tafeltje zitten. Of om mensen die alleen in een vliegtuig stappen. De hele vlucht lang kan ik denken: laat deze mevrouw álsjeblieft naar haar dochter op bezoek gaan. (de opluchting is dan ook enorm als ik haar op het vliegveld in de armen van, inderdaad, haar dochter, zie vliegen – oké, en dan begin ik meteen weer te grienen) Laatst was ik bij een vriendin en toen ze haar zoontje van school ging halen keek ik een aflevering van The Kardashians. (om te janken, zo slecht!) Wat een afschuwelijk programma. Maar nog veel afschuwelijker was de reclame die er tussendoor kwam. Ik zag een beer in een veel te kleine kooi, met bebloede poten en een wanhopige blik in zijn ogen. Ik greep naar de afstandsbediening en veegde mijn tranen gauw weg. Wat een ellende.
Ik vraag me dan wel eens af waarom ik dan zoveel huil om andermans leed. Als het om dierenleed gaat is het antwoord eenvoudig: ik kan het gewoon níet uitstaan en niet begrijpen dat er mensen zijn die dieren pijn doen. Ik vind het walgelijk en ik word er boos om. Dieren pijn doen, hoe slecht is het dan met je gesteld? Maar wanneer het om mensen gaat, zit er vaak iets anders achter. Neem het voorbeeld van de eenzame meneer aan het tafeltje in het restaurant. Het is nog niet eens zo zeer dat ik denk dat het een zielige, oude meneer is. Immers, ik weet dat er mensen zijn die het heel prettig vinden om op zichzelf te zijn en alleen uit eten te gaan. Wat mij dwars zit, is dat ik altijd maar zo moet nadenken over of iedereen wel tevreden is over wat hij of zij van zijn leven heeft gemaakt. Zou deze meneer gelukkig getrouwd zijn geweest? Zou hij een leuke carriere hebben gehad? Een lief huisdier? Kleinkinderen? Zou hij veel van de wereld hebben gezien? Mooie boeken hebben gelezen? In een fijn huis hebben gewoond? Het klinkt krankzinnig, ik weet het, maar ik wil gewoon heel graag dat anderen tevreden zijn.
Nu denk je misschien: maar Merel, wanneer had jij dan deze week je ‘het kan zomaar voorbij zijn’ momentje? Nou, ik had niet echt een ‘het kan zomaar voorbij zijn’ moment, maar wel een ‘koester wat je hebt’ moment. En ik zal je zeggen hoe het kwam. De maandag na de kerstvakantie ging ik met een piepklein beetje tegenzin, maar vooral goede moed, weer naar school om les te gaan geven. Het was gezellig met mijn leerlingen, we wensten elkaar een gelukkig nieuwjaar en we begonnen met de lessen. Alles ging goed. Tot het laatste uur. Sterker nog: tot het laatste kwartier van het uur. Ik zat op mijn stoel voor de klas en opeens begon alles te draaien. Ik werd misselijk, benauwd en kreeg het warm en koud tegelijk. Binnen een paar minuten ging ik van ‘wat een topdag’ naar ‘ik voel me doodziek.’ Best wel een beetje beangstigend. Ik stuurde mijn leerlingen weg – omdat ik oprecht dacht: ik ga dus echt mooi niet staan kotsen hier in de klas – en ik maakte dat ik op het toilet kwam. Gelukkig gaf ik niet over, maar ik viel helaas wel flauw. Toen ik weer een beetje bijkwam, strompelde ik terug naar de docentenkamer, alwaar ik op een bankje ging liggen bijkomen. Daarna stonden er opeens tien mensen om mij heen en er werd een ambulance gebeld door een bezorgde conciërge. (die heb ik overigens laten cancelen, omdat ik dacht: een ambulance? doe niet zo idioot!) Ik was behoorlijk ver weg, dus ik had amper door wie er allemaal tegen me aan praatten. Daarna volgde er een toestand van ongeveer een half uur, waarbij ik honderd keer ging liggen en honderd keer weer ging zitten of staan. Ook ging ik naar buiten en toch maar weer terug naar binnen. Ik had werkelijk geen idee wat ik aan het doen was en ondertussen zakte ik nog twee keer helemaal weg. Ik ben best wel iets gewend – ik viel vroeger om de haverklap flauw omdat ik altijd bloedarmoede had – maar dit was best wel heel eng. ‘s Avonds om half 7 lag ik in bed en ik wist dat ik het de komende dagen rustig aan zou moeten doen.
Vanmorgen, donderdag dus, kon ik eindelijk bij mijn eigen huisarts terecht. Ik heb een ontzettend lieve huisarts. Hij maakt me aan het lachen, stelt me gerust en hij lijkt me te kennen, al ben ik er pas drie keer geweest in drie jaar tijd. Maar vandaag sprak hij me wel eventjes ernstig toe. Ik had niet erg goed voor mezelf gezorgd. Ik wil jullie niet lastigvallen met Too Much Information (daarvoor hebben we de TMI TAG, die ik never nooit zal invullen) maar het komt erop neer dat ik onderzocht moet worden omdat er iets niet oké is in verband met mijn baarmoeder. En ik weet niet waarom ik het zo vervelend vind om dit op te schrijven, want hey, iedere vrouw heeft er één, maar het is toch een soort van taboe. Anyhow, ik baal als een stekker en ik zie er best wel tegenop, maar ik weet ook dat het niet oké is om zoveel pijn te hebben dat je ervan flauwvalt op je werk. (of thuis, of onderweg, beide ook niet oké) En toen zat ik vandaag in de tram en toen dacht ik: jemig, je zult maar nietsvermoedend naar je huisarts gaan en dat je dan opeens heel erg slecht nieuws krijgt. En wat een geluk heb ik dat mijn huisarts vandaag meteen tegen me heeft gezegd; ‘Merel, er is echt niks heel ernstigs, maak je daar maar geen zorgen over.’ Want ja, ik ben het wel het type dat thuisgekomen alle 156.789 Google hits op ‘iets niet oké met baarmoeder’ naleest.
Met mij gaat het helemaal goed komen, maar met sommige mensen niet. De afgelopen dagen, toen ik me zo ziek voelde en zoveel pijn had, kon ik niet anders dan denken aan mensen die chronisch iets hebben. Mensen die iedere dag wakker worden met pijn of een zwakke gezondheid en daardoor altijd maar rekening moeten houden met hun beperkingen. Ik vind dat hartverscheurend. Ik wil gewoon heel erg graag dat iedereen de kansen krijgt die hij verdient. Wil je al jaren op wereldreis en krijg je de kans om een jaar onbetaald verlof op te nemen? Grijp hem en vertrek. Heb je de ambitie om een boek te schrijven of om een cd op te nemen en ken je iemand die jou daarbij kan helpen? Twijfel niet of het wel goed genoeg zal zijn, maar doe het gewoon. Heb je een hekel aan de sportschool, maar pijnig je jezelf iedere week door toch te gaan – omdat het nu eenmaal moet? Kap er alsjeblieft mee en ga iets leukers met je tijd doen. Overweeg je stiekem een carrièreswitch en zie je een kans om je door middel van een (thuis-)studie om te scholen? Schaam je niet, ook niet als je ‘al 50’ bent en doe het gewoon. Word jij enorm gelukkig bij de gedachte aan een huisje, een boompje en een beestje maar ben je bang dat je leeftijdsgenoten je suf of saai vinden? Fuck them. Het gaat om jouw geluk, dus waarom zou je het feestbeest uit blijven hangen als je liever thuis wilt zitten met je kat of kind op de bank? Wie houd je nou voor de gek? We moeten ons niet tegen laten houden door onbelangrijke dingen als de mening van een ander of het idee dat we ergens niet goed genoeg voor zouden zijn. Onzin.
Koester wat je hebt. Je gezondheid, de lieve mensen om je heen, tijd, je leeftijd, je vrijheid om te kiezen wat je wilt, je recht om naar school te gaan of misschien de financiële middelen die het naleven van sommige dromen wel makkelijker maken. Geniet ervan en benut je kansen volledig. Je weet nooit of er een moment komt waarop alles anders gaat dan je het je had voorgesteld. Hoe langer je wacht, hoe groter dat risico wordt.
In 2015 wil ik graag wat meer reisjes maken. Ik ben geen wereldreiziger (dat heb ik geleerd toen ik doodongelukkig en eenzaam in Suriname zat, een hele maand lang, een paar jaar geleden) maar ik hou van korte reisjes. Er is nog zoveel in Europa te ontdekken, daar heb ik alleen al een jaar voor nodig. Ik wilde al jaren weer eens terug naar Londen, dus boekte ik voor het einde van 2014 een reisje voor het einde van deze maand. En toen er een aanbod voorbij kwam om naar Valencia te gaan voor de Groene Meisjes, grepen we dit met beide handen aan. In februari zitten we daar. Stiekem blader ik al door mijn agenda om te kijken wanneer ik naar Scandinavië zal afreizen en er staan nog veel meer plekken op mijn wishlist. Natuurlijk, reizen kost geld en niet een beetje ook. Dat is waarom ik heb besloten dat ik dit jaar geen spullen wil verzamelen, maar alleen maar herinneringen. Ik wil geen huis vol met spullen, ik wil over een jaar terugkijken en denken: dit was een topjaar. Ik heb de dingen aangepakt waar ik zin in had.
(Ik ben verder trouwens niet van plan om me aan voornemens als ‘afvallen en sporten’ te gaan houden, want ik weet hoe ik ben, ik ga mezelf over een paar maanden weer teleurstellen uitlachen. Ik ga dit jaar gewoon eens genieten van wat ik heb.)
Wat zijn de dingen waarvan jij denkt: ‘ik moet het nu doen, anders krijg ik later spijt?’ Maak je daar concrete plannen voor? Herken je je in mijn verhaal?
Je bent gewoon een lieverd. En dat is niet altijd gemakkelijk…
Waaauw, wat is dit mooi opgeschreven. Dit raakt me! Laat dit inderdaad een mooi voornemen zijn voor 2015. Koesteren wat je hebt, tevreden zijn met wat je hebt. Niet dingen uitstellen tot morgen, maar doen waar je hart ligt. Dat maakt je 100 keer gelukkiger, wat zeg ik, oneindig veel keren gelukkiger.. Mooi!
Het laatste zinnetje van het stukje tussen haakjes maakt mij echt heel blij, Merel :)
Maak dit jaar maar heel mooi, zodat je terug kunt kijken en je veel fijne momenten en leuke ervaringen kunt herinneren. Want het leven moet wel geleefd worden en je mag gewoon genieten.
(godzijdank hahaha ;))
Ik denk er soms ook wel aan. Ik bedoel, ik ben al ziek (depressies en ptss) maar ik ben toch best wel dankbaar voor wat ik ondanks dat heb. School en stage gaan goed, ik heb mijn pad gevonden en werk hard om docent te worden. Ik heb heel lieve klasgenoten en vrienden, maar ook docenten die me buiten lessen om als collega behandelen en begrip tonen voor mijn situatie zonder te doen alsof ik super zielig ben. En ik heb een heel fijne relatie met iemand die ontzettend goed kan omgaan met alle vreselijke kanten van mijn ziek zijn.
Ik heb genoeg om dankbaar voor te zijn, en dat wil ik dan ook graag elke dag laten merken aan deze mensen (en ik wil me er bewust van zijn) :)
Leuke blog, het is goed om eens in de zoveel tijd zo na te denken over het leven!
veel liefs voor jou Sharon! (en ik vind het nog steeds zo tof dat jij ook voor het onderwijs hebt gekozen)
He, ik heb nog een boekje van 100% Valencia liggen. Helemaal nieuw nog, hebben jullie daar misschien wat aan? Als je hem wilt stuur je me maar even een mailtje :D
Wat lief van je! Maar we hebben zelf ook al een boekje liggen :) Dankjewel!
Prachtig.
Koesteren. Dat is een geweldig 2015. Ik gun je veel gezondheid en geruststelling zodat je dit jaar in al z’n moois kunt beleven.
Wauw wat mooi geschreven! Ik geniet steeds bewuster van de kleine dingen in het leven en probeer mij minder druk te maken over het feit dat bv ons appartement nog niet verkocht is (overigs wel verhuurd dus geen dubbele lasten) of dat mijn baan op school dit schooljaar stopt en ik denk ik geen verlening kan krijgen (want dan moet het een vast contract worden). Ik heb de afgelopen jaren genoeg dingen meegemaakt wat mij heeft laten inzien dat het zo over kan zijn dus zoals je zegt, lekker genieten van alles!
knap van jou, Dita!
Ik herken alles, zit precies in dezelfde flow, geen baarmoederonderzoek maar een darmonderzoek binnenkort, maar verder……een prachtig stukje ‘leven’. <3
Heel veel sterkte Marjan!
Mooi geschreven :). Echt iets om over na te denken. En beterschap!
dankjewel :)
Oh je blog raakt mij op zoveel punten! Ik herken er veel in, vooral het idee, doe het nu straks kan het misschien niet meer.
Korte reisjes staan ook hier op de planning omdat het zo leuk is en het gewoon te weinig doe. In 2013 wel veel gedaan en daar heb ik zoveel leuke herinneringen aan.
Mijn voornemen is ook om minder spullen te verzamelen en in plaats daarvan mooie herinneringen te maken. Al mijn spaargeld de aankomende maanden gaat dan ook naar een 3 weken durende reis in de zomervakantie. Ik hou namelijk enorm van reizen en maak dan de beste dingen mee. Zo heb ik ook weer iets moois in het vooruitschiet waar ik naar uit kan kijken. Want ik heb het afgelopen jaar wel geleerd dat ik mezelf moet verwennen met dingen waar ik ECHT gelukkig van word. En dat is niet nog een nieuwe jurk, maar van nieuwe mensen leren kennen en nieuwe dingen doen.
Mooi voornemen Maaike! En iets moois in het vooruitzicht hebben vind ik ook heel veel waard. Als ik het heel druk heb op mijn werk denk ik toch regelmatig: ok, het is nu even afzien, maar straks… en dat sleept me er op sommige dagen toch wel een beetje doorheen!
Heel mooi…ik geniet elke dag van de kleine dingen sinds ik de complicaties na mijn bevalling bijna niet overleefd heb. Sindsdien ook hartpatiënt en daar word je elke dag mee geconfronteerd. Maar hey, het heeft mij vooral mooie dingen gebracht! Een dochter, een blog, elke dag intens leven en wie weet ooit die wereldreis
Jemig, wat heftig om te lezen. Maar wat knap dat je er zo positief naar kunt kijken!
Wow wat super van je om dit met ons te delen! Heel veel beterschap, liefde en lichtjes voor jou <3
Wat een fijn geschreven stuk tekst zeg. Dat “ik wil dat iedereen het goed heeft en ik jank om alles” gevoel herken ik maar al te goed. Gelukkig kan mijn knop ook heel snel om en heb ik het niet in zodanige mate dat ik er last van heb. Ik ben gewoon een empathisch sensitief mens, that’s al. :)
Ik kan me voorstellen dat je, wanneer het minder gaat met je gezondheid, je bewust bent van de mooie dingen die je dit jaar allemaal wilt gaan doen. Ik wens je veel geluk met het vervullen van je wensen.
gelukkig heb ik dat ook hoor, dat die knop om kan. Het is misschien nu ook dat ik een beetje labiel ben, omdat ik ziek ben en me gewoon heel erg ‘meh’ voel. ;) Komt wel weer goed. Dankjewel voor je gelukwens. Ik wens jou het allerzelfste :)
Lieve Merel, wat een mooi artikel en wat raakt me dit diep. Ik hoop voor je dat het inderdaad iets kleins/niet ernstigs met je baarmoeder. Ik hoop heel erg door je dat je geen endometriose hebt (maar als dat wel zo is, neem dan alsjeblieft contact met me op). Helaas val ik wel onder degenen met een chronische ziekte en heb ik vaak pijn en kan ik veel minder doen dan ik zou willen. Je bent duidelijk heel gevoelig en ik herken mezelf heel erg in de dingen die je schrijft. Voor mijn gevoel heb ik nu even niet zoveel om dankbaar te zijn, ik voel me vaak niet goed en ik heb weinig vriendinnen en steun om me heen. Maar ik ben heel blij met een blog als deze die ik heel graag volg want jullie blog en dit soort artikelen zijn zo heerlijk echt en puur. Dit is een verademing tussen alle ‘kijk eens hoe geweldig mijn leven is’ blogs. Dus dankje wel Merel voor dit artikel en ook Jamie voor jullie leuke blog!
Lieve Heleen, dankjewel voor je lieve reactie. Als je je eens rot voelt of gewoon wat gezelligheid nodig hebt, mag je altijd een reactie achterlaten onder onze blogs! Ik hoop ook dat ik geen Endometriose heb, maar dat is wel 1 van de dingen die de arts wil uitsluiten. Als ik het wel heb, dan is het maar zo. Niks aan te doen. (en ja, dan neem ik heel graag contact met je op) Maar voor nu ga ik er vanuit dat het allemaal vast wel goed komt.. fingers crossed.
Merel, wat ben je toch een topvrouw! Echt..
Heel mooi artikel! Dit soort artikelen laten me stilstaan bij de kleine, fijne dingen. Respect!
dankjewel voor je lieve berichtje, naamgenootje :)
Herkenbaar hoor, je verhaal. Leef met je hart en laat los wat je niet past. Carpe diem!
Ik ken je helemaal niet, maar je lijkt me zo’n lief en oprecht mens!
Je verhaal heeft mij weer het zetje gegeven om uit m’n comfortzone te blijven komen en te doen ipv alleen te dromen. Thanks!
Lieve Merel,
Dankjewel voor je oprechte bericht. Ik heb enorm bewondering voor je natuurlijke impuls om het leven aan te pakken en niet te laten zitten. Er zijn immers zoveel mensen wie dit niet lukt, so I bow to you.
Zelf grijp ik 2015 aan om koste wat kost een hartenwens in vervulling te laten gaan: genoeg geld bij elkaar halen met mijn crowdfunding voor mijn eigen autismebegeleidingshond. Het is vaak vechten voor wat je ECHT belangrijk vindt en onbegrip zit in een klein hoekje. Ik ben er echter heilig van overtuigd dat de aanhouder wint en dat ik uiteindelijk degene ben die mijn leven leidt. Geef niet op en heb vertrouwen: lichtpuntjes zijn overal :)
Heel veel liefs!
Wat een mooi berichtje Marin, dankjewel. Wil je het ons alsjeblieft laten weten als we je kunnen helpen bij je crowdfunding? We zouden een oproep kunnen doen op onze Facebookpagina bijvoorbeeld? We gunnen het je! x
Dank voor delen! En hoe herkenbaar.. En weet een fijne gyn, of heb he die ook al gegoogeld…
Heel erg mooi, ik denk daar ook vaak over na. Met kerst heb ik tranen met tuiten gehuild omdat ik zo gezellig met mijn ouders, broer en oma samen was en dacht aan de mensen die iemand verloren hebben met de vliegtuigramp. En hoe dat dan hun eerste kerst zonder een bepaald familielid was. En hoe vreselijk dat moest voelen, dat het nooit meer hetzelfde zou zijn. En na gisteren, die aanslag in Frankrijk, hoe de mensheid niet alleen de natuur maar ook elkaar aan het uitmoorden is. Ik kan er gewoon niet bij! Ik heb inmiddels ontarmd dat ik niet van stappen of grote gezelschappen houd en liever met de kat op de bank zat, altijd wel geweten, maar om er ook voor uit te komen was wel een ding. Nu vind ik het prima, want iedereen is anders en heeft andere dromen en wensen.
Ik snap je zo goed Karin, ik kan dat ook hebben. Dan zit ik op de bank en dan denk ik opeens, uit het niets, aan gebeurtenissen waarbij mensen andere mensen hebben verloren. Zoals een paar jaar geleden, met die 2 vermiste jongetjes en de vader die zelfmoord had gepleegd en de kinderen ook om het leven had gebracht. Dat nieuws heb ik toen zo intensief gevolgd, ik raak dat denk ik nooit meer kwijt. Vreselijk…
Lieve Merel,
Wat een prachtig stuk heb je geschreven. Ten eerste wil ik je veel beterschap wensen en hoop je je snel een stuk beter wordt.
Daarnaast ben ik ook iemand die veel over dingen in het leven nadenkt, wat je gelukkig maakt en wat anderen gelukkig maakt. Ik ben best een einzelgänger, maar dat is wat mij gelukkig maakt. Ik wordt gelukkig van in de trein stappen en zomaar even weg gaan, het liefst naar Berlijn. Daar hoop ik dit jaar heen te kunnen om af te studeren. Dat terzijde.
Ik probeer ook zoveel mogelijk aan te pakken en nu te doen, toch best lasig omdat veel mensen blijven hangen in waar ze nu meer bezig zijn. Alleen ja, dat maakt hun weer gelukkig.
Vind het vooral tof om te lezen wat jullie meemaken en het lijkt me heerlijk om even m’n eigen ding te kunnen doen. Daar kijk ik ook vooral naar als doel, dank!
Fijn om even te lezen en een fijne avond nog!
Liefs!
Wauw. Wat een mooie tekst.
Genieten van wat je al hebt. Mijn doel in 2015.
Mooi geschreven!
Ik kan me goed voorstellen dat je enorm geschrokken bent hiervan, wat heftig zo ineens.
Ik ben dus zo iemand die een zwakke gezondheid heeft en altijd wel iets heeft. Ik baal daar behoorlijk van, want ik moet inderdaad altijd rekening ermee houden. Veel vrienden hou je daarmee niet over, want ‘ze kunnen nooit op je rekenen’. En toch he, vind ik dat ik behoorlijk positief in het leven sta. Ok, ik heb momenteel wel een erg slechte periode, maar ik ben er nooit depressief van geworden. Wel teleurgesteld, maar goed.
En echt, als je de kans krijgt om te doen waar je gelukkig van wordt: doe het! Liever nu dan morgen!
Wauw wat mooi geschreven. Ik werd er zelfs een beetje emotioneel van (hier nog iemand die om alles moet huilen). Ik vind dat je helemaal gelijk hebt, het zou zo goed zijn voor onszelf om niet zo hard te zijn voor onszelf en anderen en indd meer dankbaar te zijn voor de goede dingen die er zijn! Indd: fuck wat anderen denken en gewoon doen waar je blij van wordt! Jullie twee en de verhalen van jullie lezers zijn echt een ontzettende inspiratie voor mij!
Merel, sterkte en hopelijk is de pijn straks weg! Hele dikke knuffel!
Wat een mooi, oprecht en o zo waar verhaal! Man man man wat is het een waarheid om NU te koesteren want voor je het weet is het te laat. Een en al herkenbaarheid nu na een nietsvermoedend bezoekje aan de huisarts een half jaartje geleden mijn man nu hard vecht tegen wat kanker blijkt te zijn. Zó belangrijk om maximaal te genieten van het nu! Voor je het weet is het voorbij. Daarom is ons plan voor 2015 maximaal van elk moment te genieten, lekker te doen waar we zin in hebben (waarom niet) en een mooie reis te gaan maken! Liefs!
pfff Lara, je verhaal komt even binnen zeg. Ik wil jullie heel veel sterkte en een geweldig mooi jaar wensen. Haal alles eruit! x
Als chronisch ziek meisje begrijp ik HELEmaal wat je bedoelt. Dit artikel heeft me daardoor erg geraakt. Ik heb de ziekte van Lyme, anorexia en nog veel meer waardoor ik in een rolstoel zit en heel beperkt ben in het leven. En dan mag ik nog van geluk spreken dat ik prachtig woon en bepaalde dingen wel kan ondanks de pijn! Thanks voor dit artikel en ik hoop dat t snel beter met je gaat!
Mooi stuk! Wat eng dat je van de week opeens zo naar werd.
Geïnspireerd door sommige mensen/blogs probeer ik inderdaad meer voor mezelf te kiezen en dingen te doen, de sleur te doorbreken. Kort geleden gestopt bij mijn bijbaanje bij een supermarkt omdat ik het écht niet meer leuk vond. Zag er elke week tegen op. Na lang twijfelen besloot ik voor mijn gevoel te gaan en te stoppen, en ben zooo blij dat ik het gedaan heb! Verder ook net een paar dagen Berlijn geboekt, in mijn eentje. Lekker even weg en genieten. :)
Om even in te gaan op je laatste regel over sporten en afvallen. Ik denk dat gezond zijn 1000% belangrijker is dan afvallen omdat je dun wil zijn (ipv afvallen omdat je gezond wil zijn/worden) En als jij happy bent met je lichaam en met wat je eet (en hoe dit voedsel voelt in je lichaam) dan is dat toch geweldig. Ik heb op dit moment overgewicht, maar ik eet voornamelijk clean en veganistisch en dat voelt goed. Op dit moment is dat voor mij voldoende. Terwijl ik een jaar geleden nog prima maaltijden zou hebben geskipt omdat ik dun wilde zijn. Maar nu is het mij eindelijk duidelijk gezond zijn is belangrijker dan dun. =)
xxx
Je hebt helemaal gelijk!
Wat heb je dit prachtig verwoord. Het is herkenbaar wat je schrijft en het raakt me, mede doordat ik chronisch ziek ben. Het nieuws volgen doe ik amper omdat ik ook om alles kan huilen en al die ellende heel hard binnenkomt… Wat ik nu moet doen voor mijzelf is loslaten en accepteren wat er is en daarbij heel hard genieten van alle kleine dingen in het leven. Fijn dat je zo’n lieve huisarts hebt! Ik wil je graag heel veel beterschap wensen en veel sterkte met het onderzoek i.v.m. je baarmoeder.
Dankjewel, maar ook heel veel sterkte voor jou. Lijkt me heel heftig om chronisch ziek te zijn. Dikke knuffel!
Hele dikke kus voor jou X
dikke kus terug. Enneh, in 2015 gaan wij dus echt wel met z’n viertjes Dutch Weedburgers eten!
Wat mooi geschreven merel. Het kan t allemaal wat moeilijker maken maar ik denk wel dat het je leven verrijkt als je zo in het leven staat.
Wat had ik dit even hard nodig! Vanochtend las ik de krant terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Soms trek ik mij veel te zeer het leed van anderen aan en vind ik het zo lastig dat ik er niks aan kan veranderen. Ik ben blij om te lezen dat ik niet de enige ben dje af en toe even helemaal op en meh is, en dan vergeet ik soms ook al mijn blessings ( zo stom, maar het Nederlandse woord hiervoor is even ver verstopt in mijn hoofd!) ik vind jullie blog zo’n eerlijkheid en positiviteit uitstralen en voor mij betekent positieviteif ook toegeven dat het af en toe blubber en meh en lastig is! En heerlijke uitspraken in het laatste stukje!
Liefs,
Eva
l mijn ‘blessureleed
Blessings: zegeningen. Klinkt toch nergens naar? ;) dank voor je lieve berichtje!
Wauw wat mooi opgeschreven. Je verdient een hele dikke knuffel. Ik ga dit jaar mijn nier doneren. Althans hoop ik maar de eerste afspraak staat gepland. Ik doneer mijn nier anoniem. En met de reden dat ik me heel erg herken in wat jij hierboven zegt. Ik ben zo gezegend met alles wat ik. Een ontzettend rijk mens. En al heel lang wil ik graag die nier weggeven in de hoop dat ik een ander ook een stukje rijker kan maken.
Liefs en wens het beste voor jou!
Wow, wat een dapper besluit! Echt heel mooi en lief van je.
Man man man, wat kun jij goed schrijven zeg! Heel herkenbaar ook, van het heul veul nadenken over het leven van anderen tot geen voornemens waar je je toch niet aan gaat houden. Ik hoop uit het diepst van mijn hart dat er niets met je gezondheid aan de hand is en dat je lekker zorgeloos je reizen kunt maken. Ow en dat je vaker dit soort dingen schrijft, prachtig!
Wat een lief berichtje. Dankjewel voor je compliment.
Wat heftig voor je; hoop dat de onderzoeken meevallen en vooral de uitslagen daarvan! :-) Doe inderdaad maar rustig aan, zoals je ons adviseert.
Overigens ben ik ook best wel gevoelig voor ellende van anderen, maar als ik mensen alleen zie zitten vind ik dat eigenlijk geen probleem. Ik bedoel, wie zegt dat ze daar een probleem mee hebben? Ik reis vaak alleen en alleen uit eten was 3 jaar geleden echt een mijlpaal voor mij! :D Zal niet zeggen dat het het leukste was wat ik ooit deed, maar ik ben er wel trots op dat ik het zonder moeite kon. Dusse, don’t feel sorry too much!
Heb je ook helemaal gelijk in hoor! Ik denk ook vaak: je moet niet je eigen gevoelens teveel op een ander projecteren. Daarbij komt dat ik zelf ook wel eens alleen ergens zit te lunchen, of in mijn eentje naar de bioscoop ga, en dan voel ik mij ook niet zielig.
Het eninge wat ik dacht; hèhè, eindelijk nog iemand die ook overal bij stilstaat en een (te) grote gunfactor heeft. Goed stukje! Jullie zijn tof! :)
X Dianne
Oh schat, ik snap het helemaal. Oh en het paard is aan het einde van de film weer levend hoor. Ik las op b twitter dat je hem niet uitgekeken had
hahaah echt? ok, dan ga ik hem alsnog af kijken.
Mooi stuk Merel. En als psycholoog kan ik zeggen dat iedereen dit wel eens heeft, zo lang het je leven niet gaat beheersen (volgens mij is dat niet het geval bij jou ;-)) is het niet erg. Het is idd misschien wel fijn dat je je er soms zo van bewust bent, en probeert te genieten.
Ik moet wel zeggen soms lukt het me gewoon niet, deze week nog zo’n dag, ik had slecht geslapen dus moe, voelde me een bejaarde doordat mijn buik de hele tijd hard was (6 maanden zwanger) en ik daardoor gewoon echt veel moest rusten, kom ik ook nog midden in een hondengevecht terecht en zit ik bij de huisarts voor een tetanusprik. Man, van mij had die dag niet gehoeven. Hoewel er toch ook op die dag kleine geniet momentjes waren.
Maar waar ik met name tegen aan loop (ook op mijn werk) dat men altijd moet genieten, tegenslagen ondergaan we en we gaan weer door. Terwijl je juist ook wel eens stil moet staan bij feit dat iets gewoon k*t is. Anders kom je je vanzelf ook echt wel een keer tegen. Dus de gulden middenweg zou ik denken :-)
Maar het feit is dat iedereen wel tegenslagen heeft, de een misschien wat heftiger dan de ander, maar ik denk dat het inderdaad belangrijk is dat je zoekt waar jij van kan genieten. Voor de een is dat idd de wereldreis, en voor mij is dat gewoon op de bank met man en zoon.. als iedereen zijn genietmomentjes heft dan komt het wel goed denk ik :-)
Succes met het onderzoek, en mijn tip.. niet te veel googlen ;-) Mijn man heeft chronische leukemie en toen ik dat ging googlen, nou toen werd de overlevingskans per search steeds minder ongeveer.. terwijl we nu 7 jaar verder zijn en alles goed gaat en hij gewoon oud kan worden. Dus niet googlen ;-)
Lieve Merel, bijzonder dat je dit zo deelt. Heftig hoor, kan me voorstellen dat je er erg van geschrokken bent en dat je het echt even kwijt moet. Dat is dan wel even zo’n besefmomentje. Herkenbaar ook dat stukje over die meneer in zijn eentje en alle vragen die dat op roept. Goed, nu even naar jezelf luisteren en naar de aardige dokter en niet naar Google natuurlijk en gewoon heel veel bananenbrood bakken (en meer van die awesome filmpjes maken). Succes met het onderzoek! Liefs
heel veel bananenbroden bakken is altijd een goed idee :)
Mijn vriend en ik doen echt precies wat we leuk vinden, maar met een lange termijn visie, dus nu hebben we nog niet zoveel.
Laatst zeiden we nog tegen elkaar, als we vroeg dood gaan, dan zeggen mensen: “Kijk, altijd maar hard werken en kijk waar het ze heeft gebracht: ze hebben nog geen eigen huis’. Terwijl als we 80 worden, dan zeggen de mensen: ‘Wow, die mensen zijn echt een inspiratie, altijd hard werken en kijk eens wat ze hebben opgebouwd’ ;-)
Dus ik ben ervoor om alles uit het leven te halen, maar ik vind soms wel dat veel mensen heel erg in het ‘nu’ leven met ‘instant happiness’, terwijl ik denk dat je vooral gelukkig wordt van ontwikkeling en groei en duurt nou eenmaal even. (hier ga ik trouwens NU een blog over schrijven, want ik heb een idee, thanks!)
Bedankt voor dit mooie artikel, het is heel erg fijn mijn dag te kunnen beginnen nadat ik dit gelezen heb! <3
Wat een goed en erg herkenbaar stuk heb je geschreven. Ik ben zelf ook wel snel emotioneel, kan heel snel lachen, maar ook heel snel huilen. En dan ook om kleine dingen. Doe vooral rustig aan en wat goed dat je het voornemen hebt om te genieten en leuke dingen te gaan doen. Ik ben zelf de hele kerstvakantie ziek geweest, griep en ik denk een hele lage weerstand vanwege stress. Door die twee weken ben ik echt tot het besef gekomen dat rust nemen voor jezelf ook heel belangrijk is. Ik ben zelf heel erg van: als ik tijd heb doe ik alles voor iedereen en voel ik me schuldig om een keer niks te doen, want ik heb toch tijd. Ik ben er hard mee bezig om dit te veranderen en tijd voor mezelf te nemen en te genieten. Uiteindelijk leren we er allemaal van en komen we steeds een stukje verder.
Heel veel plezier in Valencia en genieten maar!
Wat een mooi stuk heb je geschreven, ik kreeg er een brok van in mijn keel…het leven is idd te kort om je druk te maken over andermans mening over hoe jij je leven wilt leven. Ik probeer dat meer en meer los te laten maar het is best moeilijk soms…zeker in een tijd wanneer we zoveel van onszelf vragen vind ik het moeilijk om dicht bij mezelf te blijven. Maar ik probeer het zoveel mogelijk omdat je dan simpelweg toch het gelukkigst bent. Ik hoop dat jij je snel weer beter gaat voelen Merel en fijn dat je juist nadenkt over dit soort dingen en je beseft dat geluk eindig is en je moet genieten van de momenten die je hebt. Gezondheid is een groot goed, daar begint alles mee. Zet m op meid! en bedankt voor je mooie woorden.
jíj bedankt voor je mooie woorden!
Wat mooi geschreven Merel! Ik hoop heel erg voor je dat het meevalt met je gezondheid en dat er wat aan gedaan kan worden, dat zal goed schrikken geweest zijn! Verder kan ik je alleen maar gelijk geven in wat je schrijft en sta ik zelf soms ook iets teveel stil bij andermans leed; de wereld is nou eenmaal niet alleen unicorns & happiness, hoewel ik dat wel graag denk. Daar worden we deze week en eigenlijk heel het afgelopen jaar door het nieuws ook al veel aan herinnerd. Zelf ben ik chronisch ziek, maar wil toch een optimistisch stukje aan jouw verhaal toevoegen; ik ben gelukkig met wat ik heb, en sinds ik echt voor mezelf opkom en mij niet meer laat afschepen door sommige mensen in de medische wereld, ben ik super trots op mezelf, dat had ik daarvoor nooit gedacht, terwijl ik altijd hard werkte, studeerde en mega ambitieus was. Nu sta ik er totaal anders voor en bekijk ik iedere dag hoeveel energie ik heb, en in mijn hoofd heb ik plannen en dromen voor wanneer het hopelijk beter zal gaan in de toekomst. Juist hierdoor heb ik geleerd de kleine dingen in het leven nóg meer te waarderen en ik zie juist om mij heen dat veel mensen die dingen vergeten of gewoon niet zien, door drukte en chaos. Soms mag je ook best ervan uitgaan dat iedereen op zijn eigen manier zo goed mogelijk zijn best doet om een fijn leven te lijden, of je nou gezond, ziek, rijk of arm bent, en waar je huisje ook staat :) Kop op Merel, ik vind het dapper dat je dit stuk online hebt gezet!
Heeeeel veel sterkte en beterschap !! X
Ik reageer eigenlijk nooit op blogs, maar ik vond dit écht een reactie waard. Wat schrijf je ontzettend mooi!! Ik volg jullie al een tijdje, maar plaats verder nooit een reactie, en ik wilde even zeggen dat jullie ontzettend leuk zijn!!
Ik heb zelf helaas te maken met een chronische ziekte op jonge leeftijd (17), ik kan niet alles doen wat mijn leeftijdsgenoten doen, maar juist daarom geniet ik nog 100% meer van mijn leven. Juist elke dag, pluk de dag! Ik ben zelf ontzettend positief & ik ben ook van mening dat we allemaal meer moeten genieten. En dat is juist wat jij in dit stuk duidelijk maakt! Dankjewel voor het schrijven van zo’n mooi en verhelderend stuk!! (En nu ga ik de keuken in om jullie bananenbrood te bakken :) )
Wat een lieve reactie Karlijn, doet me heel erg goed. Ik vind je dapper! Geniet van je bananenbrood <3
Mooi stuk. Ik hoop dat je snel weer helemaal beter bent. :)
Wat heb je een prachtig stuk geschreven. Ik heb met volle aandacht gelezen en ik vind het zo naar voor je hoe die maandag verliep. In Utrecht was er van de week een jongetje aangereden door een bus en overleden. Dit zit echt al een paar dagen in mijn hoofd. Inderdaad wat je zegt: koester wat je hebt, het kan zomaar over zijn. Ik ben ook heel blij om te lezen dat je veel herinneringen wilt verzamelen dit jaar, ga ervoor! Ik ben erg benieuwd naar alle blogposts en filmpjes van jullie: zeker van Valencia! Wauw! Have fun.
Die bezoekjes aan de gyn zijn voor mij gelukkig voorbij. Het was voor mij één van de redenen om vorig jaar op het vliegtuig naar NY te stappen. (Een vrouw alleen in het vliegtuig heeft dus niet zielig te zijn, ze kan ook iets doen wat ze al héél lang wil)
Wat een prachtig artikel! En aan de vele comments te zien zijn heel veel mensen het daarmee eens. Je bent trouwens helemaal niet raar dat je om zulke zaken moet huilen. Sterker nog, ik heb bij dit artikel wat traantjes gelaten bij dit artikel. Ik kan ook verschrikkelijk droevig worden van dierenleed of van ander leed dat mensen veroorzaken. Maar ik kan ook tranen laten om mooie dingen die mensen kunnen doen. Dat zijn er stiekem veeeeel meer, alleen dat zie je niet altijd door de media.
Groetjes
Wat een indringend en herkenbaar stuk.
Dat is ook wel te zien aan alle reacties: het komt echt binnen bij mensen.
Ik ben 60, was het afgelopen jaar ziek ( depressie en PTSS) en werk in het onderwijs, al 39 jaar.
Plan was om de 40 jaar te gaan halen, want mooie bonus, maar ik heb besloten om NU te leven en ga dit jaar mijn ontslag indienen en met pensioen.
Liever een blije muts dan een ongelukkige werknemer!
Sterkte met onderzoek en uitslag!
Wat een dapper besluit! En wow, 39 jaar in het onderwijs… Ik werk nu pas 8 jaar in het onderwijs, maar kan me bij 39 jaar nog niet echt iets voorstellen :) Heel goed van je!
Dit komt echt enorm binnen. Ik ben helaas zelf chronisch ziek en kan me inderdaad niet herinneren wanneer ik voor het laatst zonder pijn wakker ben geworden. Als ik ergens heen wil, moet ik altijd met van alles en nogwat rekening houden. Dus geniet inderdaad van de reisjes die jullie willen plannen, want zoals je al zegt, het is niet voor iedereen weggelegd. (Geniet ook een beetje voor mij)
Zo hee, wat een verhaal! Ik herken het enorm dat “ah maar hij zit helemaal alleen”-voorbeeld. Ik vind mensen ook gauw zielig. Het erge is dat ik zelf juist niet zielig gevonden wil worden. Gek eigenlijk he. Ik ben alles nog 200x meer gaan waarderen toen ik mijn vader verloor. Was het nog maar… had ik nog maar.. hebben nog nooit zovaak in mijn hoofd gezeten. Ik was te laat, te veel bezig met mijn leven als student. Soms heb ik er spijt van maar gelukkig kan ik wel de knop om zetten door wat mijn vader mij heeft meegegeven. “Nu kan het nog” zei hij altijd. Dus dat is waar ik me aan vast hou! Al moet ik zeggen, besef komt altijd te laat.
Wat een wijze les heeft je vader je meegegeven Sophie. En ik kan me voorstellen dat je, nu je vader er niet meer is, je je dit extra hard realiseert. Veel sterkte!
Hier nog eentje die om alles kan huilen.. Op de een of andere manier trek ik me ook erg het leed van anderen aan. Ik heb laatst nog tijdens het Knoopgala keihard zitten huilen toen die jongen met Guus Meeuwis aan het zingen was. Ik was zo trots op iemand die ik niet eens ken. Is het toch niet zo gek dat ik voor de zorg heb gekozen ;)
Ik ben niet zo zeer bang voor het feit dat alles ineens voorbij kan zijn, omdat ik echt doe wat ik nu leuk vind en daarvan geniet.. Wel ben ik bang voor de toekomst. Kijk maar naar de zorg, ik zie het gewoon achteruit gaan. Ik word er vedrietig van als ik mijn cliënten WEER minder kan bieden.. Ik word verdrietig van alle haat die mensen tegenover elkaar hebben op social media. Lees de Facebookreacties maar eens onder de nieuwsberichten van de afgelopen dagen..
Ik vergeet gewoon mijn reactie af te maken ;)
Ik wil je nog even heel veel sterkte wensen met het onderzoek en ik duim voor een positieve uitslag!
Dankjewel Mirjam. En ik kan me zo goed voorstellen dat het lastig is als je in de zorg werkt, met heel je hart en ziel, en je moet aanzien dat het steeds minder en minder wordt. In het onderwijs is het ook wel een beetje hoor. Dat je denkt: hoe zal het er over 10 jaar uitzien, ik weet het niet… Maar laten wij ons gewoon blijven inzetten. We worden er immers heel gelukkig van!
Door je waarschuwing boven aan dit artikel heb ik speciaal even gewacht met lezen tot een rustig moment. Ik zelf heb ook vaak van die ‘het kan zomaar voorbij zijn-‘ momenten. En ook kan ik heel erg verdrietig worden door de dingen die ik om me heen zie, alleen weet ik mijn tranen meestal binnen te houden. Dus daar ben je helemaal niet alleen in. Ik vind het heel goed van je dat je je wilt richten op herinneringen. Ik denk dat herinneringen je een veel fijner gevoel kunnen geven dan spullen.
Ik wens je heel veel sterkte en beterschap en positieve energie toe!
Ik ben het er helemaal mee eens, genieten van wat je hebt. Daar had ik het ook over met vriendinnen, omdat je alles maar wilt bereiken vergeet je soms van het hier en nu te genieten. Ik ben iemand die heel erg naar perfectie streeft, daarom loop ik het gevaar dat ik niet meer bewust ben van de momenten dat ik kan genieten van de mooie en leuke mensen/ momenten. Dat vind ik wel erg zonde, want je kan nooit meer terug in de tijd. Ik heb met mijzelf afgesproken meer te gaan genieten van (kleine) momenten.
En natuurlijk heel erg veel genieten van alle lekkere dingen die ik kan eten hihi :)
Mooi gezegd: je kan nooit meer terug in de tijd. Zo waar! Enneh, lekker eten is gewoon HEEL ERG BELANGRIJK. haha!
Heeerlijk om te lezen. Dank voor het delen. Je leerlingen mogen blij zijn met jou.
Wauw wat mooi geschreven zeg.. ik ben er een beetje stil van!
Ik kan niets meer dan me geheel aansluiten bij jouw uitspraken. Het leven is te kort om de dingen niet te doen die je eigenlijk heel erg graag wél wilt doen! Voor mij is get begonnen toen ik besloot om mijn eigen blog te starten en te doen waar ik voor sta. Het hopelijk een stukje beter maken van de wereld door anderen te inspireren en bewust te maken van onze huidige situatie en de mooie dingen die we met zijn allen kunnen doen om de wereld een betere plek voor iedereen te maken. Voor zowel mens, dier en natuur. Ik heb daar zo’n diepe passie voor en ik kan me niet voorstellen dat ik dit niet zou mogen doen omdat anderen vinden dat bloggen geen echt baantje is. Gelukkig kan ik het nu wel hebben en weet ik inmiddels dat ik goed naar mezelf moet luisteren als het op intuïtie aankomt. En daarbij komt dat wachten totdat het vanzelf op je afkomt geen optie meer is! Opstaan, en actie! Gewoon doen dus! :D Beterschap & nog heel veel mooie reizen gewenst! :)
Oh ja, wat herken ik dat verhaal! Bij mij ging het op bepaalde momenten zelfs zo ver met iedereen tevreden stellen dat ik mezelf vergat. En dan gaat er op een dag iets mis in je hoofd en vragen mensen je: hoe heb je dat overleefd? Wat je dan ook meteen aan het denken zet over wat je allemaal al niet op je bordje hebt gehad.
Ik heb geleerd om van het leven te genieten. Optimaal je tijd te gebruiken. De leuke dingen doen. En weet je, social media als facebook en twitter zijn daarin soms zo’n tijdvreters… Dat is op dit moment mijn aandachtspuntje: ga leuke dingen doen die je wilt doen en minder social media bevolken. :)
Mooie blog! En volgensmij heb je een hoog empathisch vermogen :-) heel herkenbaar.
Ik ben dat boek aan het schrijven en die opleiding aan het doen. Ik heb twee jaar geleden ” mijn momentje gehad” van gezonde 30’er naar 30′ er met 1 borst en kaal hoofd allemaal op een doodnormale maandag. Iemand heeft eens tegen mij gezegd, de mensen die niets mee maken die zijn ” de uitzondering” helaas is een leven vol met mooie momenten maar ook met tegenslagen. En juist door de tegenslagen kom je er vaak achter hoe berensterk je bent :-)
Ps excuus voor de taalfouten :-) het is al veeeeeel te laat voor mij :-)
Wauw, Merel! Wat heb je dit mooi gechreven! Heel knap hoe je dit hebt opgeschreven (getypt eigenlijk) ! Ik begrijp je zo! Liefs hannah
Wat een ontzettend mooi geschreven stuk.
Het komt heel oprecht en eerlijk over, en volgens mij is dat wat we nodig hebben in de wereld, ondanks alle pijn en verdriet die er is en die gezien wordt (wat ik heel herkenbaar vind). Dankjewel voor het delen hiervan :)
Liefs van Marit
Dank dank voor het delen Merel! Dapper van je, want tja het benoemen is altijd zo’n ‘dingetje’… Owh en die vervloekte google soms ;) Nooit op gaan zoeken als je net zo’n bericht van de huisarts hebt gehad. Heb ik ook wel eens gedaan en oeilala wat een ellende krijg je dan over je heen!!!
‘k Hoop van harte voor je dat het allemaal meevalt in ‘t ziekenhuis en dat het je lukt de vruchten te plukken en te zien die de dag je brengt! Ik weet hoe moeilijk dat soms is als alles ineens donker lijkt. Ik probeer ook regelmatig eens even goed stil te staan bij mijn ‘rijkdommen en schatten’ om mij heen, soms gewoon heel praktisch; huis, bed, te eten en te drinken, familie… Soms voel ik dan ineens heel rijk, rijk gezegend!
Health scares zijn de ergste die er zijn, of het nou om jezelf gaat, of die van mensen die dicht bij je staan. Bij mij is dat laatste constant en heel heftig aanwezig en dat heeft mijn leven heel erg veranderd. In het begin wil je er niet over nadenken, dat dit misschien de laatste kerst was, of de laatste verjaardag. Maar op een gegeven moment wordt het een onderdeel van je leven en is bewust dingen meemaken en plannetjes gewoon uitvoeren en herinneringen maken heel normaal geworden. Soms ben ik weleens jaloers op leeftijdgenoten die een stuk onbezorgder in het leven staan, maar nog veel vaker tel ik mijn zegeningen, want alles kan altijd erger en ik heb al een hoop mooie herinneringen gespaard. :)
[…] heb om na te denken over van alles en nogwat. Vorig jaar schreef ik bijvoorbeeld het artikel ‘Voordat het te laat is‘ (ik was zojuist dus niet sarcastisch, dit is echt wat deze tijd van het jaar met me doet,) […]