Foto: Aline Bouma
Wie mijn blog al wat langer leest weet dat ik nogal wat struggles heb met het hele concept ‘lichaam’. Dat is geen geheim. In het kort uitgelegd zou je kunnen zeggen dat ik een moeizame relatie met mijn eigen lichaam heb. Ik vind het niet mooi, ik hou er niet van en op de meeste dagen zou ik er met liefde afstand van doen, als ik het zou kunnen ruilen. Ik weet dat er nu heel veel mensen zijn die denken dat dat wel een beetje mee zal vallen, of dat het allemaal toch niet zo erg zal zijn, maar dat is het wel. Ik ben heel serieus als ik zeg dat ik al zo’n twintig jaar een afkeer voel tegenover ‘dit’ lichaam.
Sinds een tijdje weet ik dat dat best wel een probleem is, voor heel veel dingen in mijn leven. Het maakt bijvoorbeeld dat ik vaak geen zin heb om te zorgen voor mijn lichaam, omdat: waarom zou ik? Het maakt ook dat ik niet wil dat anderen mijn lichaam zien – laat staan aanraken. En zo zijn er nog meer dingen die best wel belemmerend kunnen zijn voor je dagelijkse leven. Gelukkig geloof ik sinds kort dat dat anders kan.
Ik neem dit hele probleem rondom mijn negatieve zelfbeeld sinds kort ook eigenlijk pas écht serieus, omdat ik er steeds vaker tegenaan begon te lopen. In het verleden heb ik wel pogingen gedaan om met mezelf aan de slag te gaan, maar dat was dan eigenlijk voornamelijk door af te willen vallen. Wat soms lukte, en soms niet. Ook ging ik wel eens fanatiek sporten. Wat soms een goed gevoel gaf, maar soms ook niet. Ik heb geprobeerd of ik misschien positiever over mezelf zou gaan denken als ik andere mensen dichterbij zou laten komen. Dat gaf soms een goed gevoel, maar vaker niet. Kortom, ik heb het probleem nooit echt bij de wortel aangepakt.
Die wortel, daar kom ik nu steeds dichterbij in de buurt, onder andere dankzij therapie. Ook hiervoor geldt: wie mijn blog al langer leest, weet dat ik geen geheim maak van het feit dat ik al jaren in therapie ben. Ik vind het niet iets om me voor te schamen en ik praat er graag over als ik anderen ermee kan inspireren of een beetje opweg kan helpen. Een tijdje geleden kwamen mijn therapeut en ik samen tot de conclusie dat ik er misschien wel eens een beetje klaar voor ben, om die wortel nu eens aan te pakken. Zo voelt het ook echt.
Ze zei: “Ik weet dat het te veel gevraagd is om nu al van je lichaam te houden, dus laten we eerst werken aan een vriendschap.” Daarna zei een vriendin: “Als een vriendschap met je lichaam nu ook nog te ingewikkeld is, dan moet je misschien eerst goede buren worden.” Ik ben een beetje emotieschuw de laatste tijd, maar ik moest wel bijna huilen toen ze dat zei.
Foto: Sam van Rij
Kijk, dat is namelijk het hele ding: ik voel een enorme afstand tot mijn lichaam. Omdat ik er zo’n hekel aan heb gekregen door de jaren heen – en dan hebben we het over vanaf ongeveer mijn elfde, twaalfde, – ben ik steeds meer afstand gaan creëren en voelen. Voor mijn poëziecursus (die me overigens heel goed bevalt, het is zó leuk en leerzaam,) ben ik bezig met een serie gedichten over mijn lichaam. In veel van de gedichten komt iets terug van afstand. Alsof ik op een afstandje kijk naar mijn lichaam, alsof het een eiland is, en ik probeer te bedenken of het echt van mij is. Dat is een interessante ontwikkeling en ik ben blij dat ik dat nu inzie, want die afstand heb ik jaren lang niet echt opgemerkt.
Ik ben een tijdje geleden begonnen met yin yoga en dit is om meerdere redenen één van de beste keuzes van de afgelopen tijd geweest. Sowieso werkt het perfect voor me om beter te kunnen ontspannen en ik slaap na zo’n les echt als een baby, wat allemaal heel veel winst is voor iemand die het moeilijk vindt om echt eens tot rust te komen. Maar los daarvan voel ik me tijdens die lessen ontzettend verbonden met mijn lichaam. Ik krijg een uur en een kwartier de tijd om mijn lichaam echt heel goed te voelen en er eens heel bewust mee bezig te zijn. Tijdens en na de les heb ik allerlei warme gevoelens over mijn lichaam, zoals: het voelt warm en zacht en sterk, en het is tot allerlei dingen in staat. Hierdoor groeit de waardering voor mijn lichaam echt aanzienlijk en daar ben ik ontzettend blij mee.
Van mijn therapeut heb ik wat opdrachtjes gekregen. Zoals: schrijf iedere dag op een bepaald moment op hoe je voelt. Dat doe ik in de app Moodnotes. Dat werkt heel goed voor me en het is interessant om terug te lezen wat ik allemaal voor gedachten en gevoelens heb gehad, door de weken heen. Ook ‘moet’ (ik moet niks natuurlijk, maar ik doe het wel,) soms voor de spiegel gaan zitten en echt eens rustig naar mezelf kijken. Ik heb nog geen behoefte om dit naakt te doen, maar wel in ondergoed en jemig, dat is al zo’n enorme vooruitgang. Ik bedoel, ik laat niet graag naar me kijken. Om dit te illustreren: ik kleedde me niet eens uit waar mijn vriendin bij was, terwijl zij toch degene is met wie ik het meest intiem ben geweest, ooit. Maar los van het feit dat ik niet wil dat anderen naar mij kijken, mijd ik zelf mijn spiegelbeeld ook het liefst. Ik word niet graag geconfronteerd met alle imperfecties. Ik weet zo ook wel dat ze er zijn, denk ik dan.
Foto: Sabine Metz
Maar ik merk dat die spiegeloefening wel heel goed voor me is. Het went. Ik begin milder voor mezelf te worden. Vroeger had ik de neiging om te knijpen en te porren en te trekken in en aan mijn buik of onderkin of bovenbenen, maar tegenwoordig probeer ik gewoon alleen rustig te kijken en iets te zoeken waar ik wél blij mee ben. Dat gaat steeds makkelijker. Ik ben gewend om onaardig te zijn tegen en over mijn lichaam – absoluut het tegenovergestelde van hoe ik een vriend zou behandelen.
Ook volg ik een aantal body positivity ‘goeroes’ op Instagram, maar dat werkt niet altijd voor mij, merk ik. Ik zie bijvoorbeeld heel veel mooie plussize vrouwen, die ook allemaal hun imperfecties (putjes en striae enzovoorts,) laten zien, maar ik zie vooral dan wel héél knappe vrouwen met de rondingen op de goede plekken. Ik weet het niet, ik kan me niet echt identificeren met deze vrouwen, merk ik. Misschien heb ik de juiste rolmodellen nog niet gevonden, dat kan natuurlijk.
Ik merk dat hoe positiever ik over mijn lichaam ben – zoals bijvoorbeeld na een yin yogales – hoe sterker de neiging is om beter voor mijn lichaam te zorgen. Het maakt dat ik het wil voeden met gezonde maaltijden en minder rotzooi, maar ook dat ik meer frisse lucht aan mijn hoofd wil en meer wil slapen. Het maakte dat ik gisteravond al vroeg in bed lag, met een beker thee, luisterend naar een podcast. Het maakt dat ik af en toe een massage boek, om probleemgebieden (zoals tussen mijn schouderbladen, waar ik last van heb als ik stress heb,) aan te pakken. Al met al zorgt het er ‘gewoon’ voor dat ik beter voor mezelf wil zorgen. Dat is voor veel mensen misschien een doodnormale zaak, maar voor mij zeker niet. Ik ben heel blij met deze ontwikkelingen.
De afgelopen maanden ben ik een paar kilo aangekomen, daar ben ik niet zo blij mee. Ik bedoel, die kilo’s zitten me soms gewoon echt in de weg, dat vind ik vervelend. Maar nog vervelender vind ik het om ‘s ochtends op de weegschaal te staan en me de hele dag ontzettend rot te voelen over wat ik daar voor getal zag staan, dus dat doe ik zo min mogelijk. In plaats daarvan probeer ik alle bovenstaande dingen te doen en ik heb het idee dat die extra kilo’s heel geleidelijk verdwijnen. Het belangrijkste is dat ik me sterk en fit voel, en dat ik niet obsessief met een of ander programma aan de slag wil, waardoor ik over een tijdje weer hevig gefrustreerd rondloop – want zo gaat het vaak toch. Door het boek ‘Body Positive Power’ van Mega Jayne Crabbe (aka @bodyposipanda op Instagram,) weet ik heel zeker: ik ga geen tijd meer verdoen aan diëten. Ik kan zoveel betere dingen met die tijd doen. Betere dingen voor mezelf én voor anderen.
Laat het vooral weten bij de comments, als je iets kwijt wil over dit onderwerp. Vragen stellen mag ook altijd!
Wat ben je toch een held dat je dit soort dingen ook deelt. En super sterk van je dat je moeilijkheden onder ogen komt en er mee aan de slag gaat. Dat inspireert mij om daar ook mee door te gaan! Liefs
Wat openhartig van je om zo over je eigen gevoelens en lichaam te schrijven! Ik vond het heel mooi om te lezen <3
Wat heb je jouw struggle mooi en oprecht verwoord.
En het is zo enorm herkenbaar!
Ik denk dat (bijna) alle vrouwen, slank, minder slank, rond en dik met hetzelfde worstelen.
Uiteindelijk komt het, volgens mij, “gewoon” neer op zelfacceptatie en zelfliefde.
Iets waar wij vrouwen niet een teveel aan hebben.
Ik vraag mij vaak af waar dit toch vandaan komt.
Ik lees nooit dit soort artikelen geschreven door een man noch kom ik mannen tegen die dit soort gevoelens hebben over zichzelf.
Merel, je bent goed zoals je bent maar ik ben zeker niet de eerste die dat tegen je zegt.
Het is fijn te lezen dat je vooruitgaat in het proces van zelfacceptatie en wellicht komt er ooit een moment dat je vol liefde naar jouw eigen lichaam kunt kijken.
Je doet het goed!
Hé Merel, heftig om zo over je lichaam te voelen en te denken. Heftig om zo stukje bij beetje de weg naar je lichaam te moeten vinden. Jouw ervaring met je lichaam ken ik niet. Ik heb wensen voor mijn lichaam; langere benen is altijd een wens geweest. Ik heb verlangens voor mijn lichaam; dat het een beetje gezond oud mag worden(tot nu toe lukt dat aardig op mijn 61e) en ik heb hoop voor mijn lichaam; ik hoop dat mijn gezonde leefstijl effect heeft op mijn lichaam. Ik hoop dat de tijd en je harde werken vrede met je lichaam brengt. Ik gun het je. Dank voor je verhaal.
Zo herkenbaar! Jarenlang ‘strafte’ ik mijn lichaam omdat ik xyz niet goed deed. En dat is stom. Want uiteindelijk is mijn lichaam van mij, waar ik het mee moet doen. Een tool om de beste versie van mijzelf te bereiken. En laten we eerlijk zijn, een auto, ook een stuk gereedschap, onderhoud je toch ook? Die heeft de jaarlijkse APK, misschien een bandenwissel, je gaat af en toe ermee naar de wasstraat – waarom zouden we dat ook niet doen met ons lichaam. Zorgen dat er de juiste brandstof binnen komt (gezond, veganistisch eten), etc.
Sinds ik mijn lichaam aan het zien ben als een stuk gereedschap, gaat het zoveel makkelijker om goede keuzes te maken. Ga ik voor dat ene taartje (korte termijn geluk, lange termijn iets minder) of die appel (redelijke korte termijn geluk, lange termijn veel beter dan het taartje). Investeer ik nu in mijn gezondheid en ga ik hardlopen, of blijf ik toch liever nu op de bank hangen? Zorg ik voor gezonde gewoontes (tandenragen/poetsen, etc.) of doe ik maar wat?
Heel veel succes en wijsheid in deze zoektocht.
heel herkenbaar! Ik zit al jaren in een eeuwige afkeer van mezelf. Ben o.a. met het boek Body Positive Power bezig…maar ondanks alles wat ik weet, lees en hoor, lukt het me nog niet om die knop om te zetten.
Stapje voor stapje komen we er wel, maar het is een proces om na al die jaren jezelf als een mooi persoon te zien op alle vlakken. Ken je niet, maar je straalt voor mij op foto’s positiviteit uit, nu nog zelf voelen.
Prachtig om te zien hoe mooi en openlijk je alles kan verwoorden. Ik wil je vooral gewoon een hele hele dikke knuffel geven. Je bent een prachtig mens, inside and out. Wish you the best on your road to selflove <3
Misschien heb je iets aan het boek De herontdekking van het lichaam van Bregje Hofstede. Dat gaat over het haar burn-out, maar zij schrijft ook het gevoel dat je hoofd en je lichaam los van elkaar staan. En het beschouwen van je lichaam als een apart stuk, wat je verwaarloost.
Ik vind het heel knap hoe je het allemaal opschrijft. Voor (te) veel mensen herkenbaar denk ik.
ZO herkenbaar ook hier. Ik trek mijn negatieve zelfbeeld ook heel erg door in andere dingen dan mijn spiegelbeeld, maar ik merk dat ik er in ieder geval echt heilig van overtuigd ben dat ik niet mooi genoeg ben. Of ik nou x of y aantal kilo’s weeg; het is toch niet mooi genoeg allemaal. Mensen kijken alleen naar mij om op te merken dat mijn hoofd vrij groot is in vergelijking met anderen, of om te bedenken dat die knot op mijn hoofd maar vreemd is. Of andere negatieve dingen. Ik kan me nu al druk maken om een feestje dat over twee weken pas is, omdat ik dan vast weer aan herinnerd wordt dat ik niet zo mooi/leuk/grappig/spontaan/sexy/ben als de meiden om mij heen. En wat dacht je van mijn ‘talenten’; die doen er uiteraard niet toe. Want, er zijn altijd mensen die het toch wel beter kunnen. Ik mag er van mezelf niet zijn, en kan me niet indenken dat anderen dan wel zouden kunnen vinden dat ik er mag zijn. Naast mijn familie en goede vrienden/vriendinnen dan – van hen durf ik wel te geloven dat ze echt van me houden zoals ik ben, van binnen en van buiten. But still – hier in mijn hoofd is het nooit genoeg. Ik heb het boek dat je aan het eind noemt al een tijd geleden op mijn verjaardagslijstje gezet. Ik hoop zo dat het me gaat helpen <3 (Ik weet trouwens niet meer zeker of jij nu ook al De moed van imperfectie hebt gelezen van Brene Brown, maar dat is ook ECHT aanrader!). Ik doe al best een lange tijd mijn best om mezelf te accepteren (en daarna hoop ik ooit ook echt van mezelf te kunnen houden) en heb ook al een aantal jaren (in totaal) verschillende 'therapieën' gehad. Daar schaam ik me ook echt niet voor – het is toch juist super fijn dat we onszelf willen helpen het allerleukste en gelukkigste van ons leven te maken?! Ik ben blij dat het bestaat! Anyways, ik vind het altijd fijn om jouw artikelen over dit soort dingen te lezen. En deze al helemaal, want volgens mij ben je echt op de goede weg en dat is je ZO gegund! Veel liefs!
<3
Bedankt voor het delen
Mooi verwoord ! Pijnlijk herkenbaar ook. Zet mij ook op een goede manier aan tot nadenken. Dank je :)
Wat een goed stuk zeg. Heel dapper ook om dat hier te delen.
Het stukje over yin yoga herken ik heel erg: daarmee kom je in contact met je lichaam, terwijl ik normaal vrijwel altijd in mijn hoofd vertoef.
Het lijkt erop dat je al een heel eind op de goede weg bent, dus ga zo door!
Ik heb al jaren geleden mijn weegschaal buiten gesmeten: ik word daar niet verliefder op mijn lijf van, maar het is toch net een beetje minder kwetsend dat ik dat getal niet elke keer veel hoger moet zien zijn dan ik zou willen….
Heel veel respect en love voor deze blogpost. Zelf heb ik een therapie gedaan om mijn lichaamsbeleving te verbeteren en die heeft me gigantisch geholpen. Het was een groepstherapie bij Marlies Rekkers – lijkt vast op wat jij nu doet. Echt een aanrader. Het werkte ook met spiegel-oefeningen en benoemen met waar je wel blij mee bent.
Misschien geloof je het trouwens niet, maar ik vind jou gewoon mooi.
Lieve Merel. Wat zonde toch dat jij jezelf niet kan zien zoals wij jou zien. Je bent een prachtige vrouw, echt!
Het is zo zonde van je energie, het leven is al zo kort, gelukkig gaat het nu de goede kant op. Ik herken wel een beetje wat je schrijft, ben ook altijd onzeker over mezelf. Sterkte!
Dank voor je verhaal! Het geeft veel om over na te denken zo op de vroege morgen. En vragen voor mezelf . Even in de war – niet blij maar ook niet ‘onblij’ zijn met je lijf – wat vind ik daar eigenlijk van? En jij mag – los van uitkomst en snelheid van het proces – trots zijn op dat je het doet en het aangaat. Ik lees/leef daar graag met je mee. Jolanda
Heel herkenbaar! Sinds mij op de basisschool jarenlang elke dag werd toegeschreeuwd dat ik dik en lelijk was (wat destijds echt niet zo was, by the way) ben ik die dagelijkse mantra in m’n eigen hoofd zelf voort gaan zetten. Het geval is een enorme haat van m’n lichaam.
Ook ik ben al jarenlang aan t strugglen hiermee. Wil ervan af en hoop problemen met m’n gewicht. Ondanks heel fanatiek sporten al jaren en heel gezond veganistisch eten ben ik veel te zwaar. De haat voor m’n lichaam belemmert me in het genieten van de zomer, van feestjes waar iedereen er leuk uit ziet, van vakanties maar ook in relaties.
Laatst zag ik de quote “we are shaped by our thoughts and we become what we think” en dat raakte me. Ook zei mijn therapeut dat ik best eens dik kan zijn doordat ik zo negatief ben al jaren over m’n eigen lichaam. Help dus dan is t ook nog eens m’n eigen schuld???😱
Dus nu elke dag de afgelopen 6 weken probeer ik te mediteren en daarin positieve affirmaties te gebruiken. Kleine stapjes, want als ik ga zeggen “ik hou van m’n lichaam” dan meen ik t toch niet. Maar ik heb zolang die negatieve mantra herhaalt, die rottige langspeelplaat grijs gedraaid dat ik nu ga proberen daar een positieve mantra tegenover te zetten. I hope it helps 😊
Wat goed dat je dit zo mooi kunt verwoorden! En inderdaad zo vreselijk herkenbaar… Een eeuwige ‘struggle’, die hopelijk ooit verandert in acceptatie. Het is maar een verpakking, maar daardoor ook zo zichtbaar. Je maakt al zoveel stappen in de goede richting Merel, die liefde voor je lichaam komt wel. Chapeau, mooi mens!
Yinyoga is inderdaad heerlijk! Nidra yoga is ook fijn, en gemakkelijk thuis te doen. Kijk maar eens op de website van Happy with yoga. En….het wordt alleen maar fijner, echt!!!
Ken je het boek van Marjolein Dubbers; het energieke vrouwen voedings kompas? Voor mij is het een bevestiging dat ik al goed bezig ben wat betreft voeding (voor je lijf), misschien heb jij er ook iets aan?
Liefs, Marielle
Mijn psycholoog zei laatst dat het houden van jezelf een van de moeilijkste dingen ever is, zeker als je dit nooit geleerd hebt. Ik steek geen energie mer in diëten of op de weegschaal naar een nummertje staren. In plaats daarvan probeer ik een beetje liever tegen mezelf te zijn zoals ik tegen vriendinnen ben. Je hebt je reis zo mooi omschreven! Samen komen we er wel, en als jij geen rolmodel kunt vinden, misschien moet je dan wel je eigen rolmodel zijn.
Ontzettend pure, mooie, kwetsbare blog. Ik blijf het dapper vinden hoe je al je struggles durft te delen, en je schrijft ontzettend goed, waardoor je zo raakt. Ik vind het echt knap dat je dit probleem bij de wortel gaat aanpakken. Dat is lastig, en confronterend, en blijven hangen in oude patronen en gedachten is soms zoveel makkelijker. En dat zou je ook kunnen doen, maar je hebt er alleen jezelf mee.. Des te fijner dat je nu de ruimte vindt om eraan te werken.
Ik herken het daarnaast ontzettend erg. Mede door een eetstoornis is mijn gevoel en contact met mijn lichaam zo ontzettend verstoord en afstandelijk geworden. Yin Yoga is ook voor mij een van dé manieren om op een niet-oordelende, onderzoekende manier te voelen! Super fijn om te lezen dat het jou ook goed helpt! I looove yin yoga!!
En ook grappig dat je opmerkt dat hoe liever je over jezelf praat , hoe beter je voor jezelf kunt zorgen. Dit is iets wat ik zelf ook erg ervaar. Soms denken we dat we door heeel streng tegen onszelf te zijn (ik mag dit niet, ik moet dat), beter voor onszelf gaan zorgen, maar zodra ik mijn focus weer leg op wat ik allemaal niet mag eten, gaat het juist de tegengestelde richting op. Compassie naar jezelf tonen is zó belangrijk. Ik heb hier laatst ook een mooie podcast over geluisterd van Yoga Girl: Body Positivity and Finding Self Love in a world of non-acceptance.
Ik gun je alle liefde van de wereld!! Liefs
Ik ben 44 en heb heel lang met dit probleem geworsteld, ik ben 1.90m en ik zal maar zeggen robuust gebouwd. 2 jaar geleden ben ik gaan sloeproeien en viel ik als het ware samen met mijn lijf. Ik merkte dat mijn lengte, brede schouders, krachtige armen juist zeer gewaardeerd werden. Onze stuurman noemt mij het motorblok van de boot. Sindsdien zie ik mijn lijf niet meer als te groot en lomp, maar krachtig en fit. Een hele welkome omschakeling in mijn hoofd. Ik gun jou ook zo’n gevoel, want dat is wat het is, en jij bent de enige die dat kan veranderen.
Wat knap en mooi geschreven weer. Heb écht bewondering hoe je dit zo durft te vertellen. Tot ik een jaar of 21 was mocht niemand in mijn buurt komen. Aanraken kon al helemaal niet, het bleef bij een potje zoenen in de kroeg. In mijn hoofd dacht ik dat een (potentieel) vriendje na aanraking ineens een soort inzicht zou vergaren waardoor hij me net zo afstotelijk zou vinden als ikzelf. Gelukkig ben ik wat milder geworden naar mezelf.
Tegenwoordig ben ik nog niet tevreden maar voel ik ook geen afkeer. Wel voel ik me soms schuldig. Ik heb ook een gezondheidsblog en ben geen fitgirl. Huis- tuin-en keukengezondheid maar ik vind mezelf daar soms te dik voor terwijl mijn blog leuk gelezen wordt en mensen positief lijken te zijn. Nou zit ik deels overspannen thuis dus afvallen gaat op dit moment niet, maar zou het alleen al graag willen om een soort van goed voorbeeld te zijn. Je hebt me wel geïnspireerd in ieder geval. Heb al jaren het concept: “dik” met een gezondheidsblog klaar staan maar durf hem nooit te plaatsen.
Hopelijk kom jij er uit met je lichaam. Lief zijn voor jezelf is soms super moeilijk. Vooral als je al jaren een hekel hebt aan je lichaam. Dat heb je zo sterk opgebouwd dat het knap is om hier zo aan te werken. Het komt ergens vandaan natuurlijk dus door hier mee aan de slag te gaan gaat het hopelijk ook weer weg. Stapje bij stapje. Liefs
Lieve Merel,
Echt een super mooi stuk heb je geschreven, en verdrietig- knap dat je eraan werkt! Ik wil zeggen dat ik als verre buur wel heel veel waardering heb voor jouw lichaam, koppie en geest en heel erg onder de indruk ben van wat je hebt neergezet, ik volg je blog altijd met plezier en zou in veel opzichten meer op je willen lijken! Nu jij nog ❤️
You can do it 😊
Wat een lieve reactie van Lisa en ik sluit me daar 100% bij aan. Ik vind het zo knap en waardevol dat je dit eerlijk deelt. Als verre buur waardeer ik jou ook zeer, het hele plaatje.
Liefs
Hee Merel,
Same here at some level :)
Ik omarm de Miracle Morning, waar jij ook eens over schreef…al bijna 100 dagen. Trots!
Tijdens dit nieuw ochtendritueel ontdekte ik Ashley Graham. Ik vind haar missie prachtig en zoooooo belangrijk. Body- activist.
Ik keek naar een video en een speech van haar; een paar van de woorden van haar speech gebruik ik nu als onderdeel van mijn affirmaties.
I am bold. I am brilliant. I am beautiful.
Zo ook jij Merel!
Ik geef je ze en …. ‘ga zo door, Merel’, op deze mooie groene weg v verbinding en bewustzijn.
Je ondersteunt en inspireert enorm veel mensen….just by being you. Hoe mooi is dat?
Liefs Judith
Wat goed van je! Ik volg je al veel langer en ook op instagram en ik word altijd heel blij van jouw verhaaltjes. En ik vind het ook ontzettend knap dat je er zo open en oprecht over kan praten. Het blijft een struggle voor veel vrouwen (myself included) maar ik vind het heel fijn en mooi om te zien welke stappen je onderneemt en hoe je daarmee ook anderen (myself included) inspireert! Wat mij ook heel erg helpt zijn guided meditaties. Ik wil geen reclame maken maar bedrock (het online magazine) heeft hele fijne meditaties gefocust op verschillende onderwerpen zoals: energie, zelfliefde, verdriet etc. Maar dan dus niet zo super zweverig. Anyway heel veel succes met de struggles. Je komt er ongetwijfeld! En weet ook, je bent niet alleen 😊
Ik vind het knap dat je dit deelt en hoewel ik zeker ook onzekerheden heb die me behoorlijk kunnen beïnvloeden/remmen, ken ik het niet zoals jij het kent en dat stemt me eigenlijk wel verdrietig, omdat het me heel naar en vermoeiend lijkt en dat gun je niemand. Een ander kan je van alles over jezelf vertellen; jij moet het voelen en geloven en ik hoop dat dat steeds beter zal lukken en langer zal beklijven, zodat dat ‘normaal’ voor je wordt.
Tot slot een praktische tip: voor massages vind ik in Rotterdam QoQo heel fijn.
Lieve Merel, Bedankt voor je eerlijke woorden. Je hebt het naar mijn idee heel treffend verwoord en ik herken mij heel erg in jou. Zelf voel ik ook vaak niet de noodzaak om goed voor mijzelf te zorgen omdat ik denk dat ik het niet waard ben. Ik vind het heerlijk om voor anderen te zorgen, mijn vrienden en familie te verwennen en een goed gevoel te bezorgen, maar op een of andere manier vind ik mezelf vaak niet de moeite. Maar ik word me steeds meer bewust dat deze levenshouding failliet is en ik er iets aan moet veranderen. Want hoe ontevreden ik ook ben met mijn lichaam of mijzelf, ik schiet er absoluut niets mee op dit aspect te benadrukken en mijzelf te straffen voor iets waar ik toch niets aan kan veranderen. Ik moet juist blij zijn met mijn gezonde fysieke gesteldheid en mijn lichaam omarmen en koesteren. Langzaamaan leer ik van mijzelf te houden en de gedachte dat ik deze verandering aanga maakt mij blij en enigszins ‘trots’. Ik ben nog lang niet op het punt waar ik wil zijn, maar merk wel dat het gegeven dat ik van dit alles bewuster ben geworden mij heel erg stimuleert er iets aan te veranderen. Op momenten dat ik me even niet lekker voel in mijn vel relativeer ik de situatie en probeer ik aan iets te denken waar ik wel blij mee ben. Dat ik een fijne familie heb, een leuke studie volg of dat het lekker weer is en ik blij moet zijn dat ik al deze kansen krijg en deze fijne momenten mag beleven. Ik leer het leven iedere dag met steeds meer ‘aandacht’ te leven. Door stil te staan bij alle fijne dingen maak ik me steeds minder druk om de zogenaamde mindere dingen zoals mijn relatie met mijn lichaam. Maar nu terug naar jou;) Ik vind het heel knap dat je zo openhartig over dit onderwerp spreekt en ik weet zeker dat je over een tijdje met meer respect naar jezelf zult kijken. Je bent op de goede weg en je kunt alleen maar vooruitgang boeken! Ik geloof in jou. Liefs, Quinn
Lieve Merel,
Wat dapper dat je dit hebt opgeschreven. Zelf vind ik het heel moeilijk en gênant om hier hardop over te praten. Dan denk ik: Wie zit er nou te wachten op geklaag over mijn lichaam? Dat is veel te oppervlakkig. Er zijn belangrijkere dingen om je druk over te maken.
Ik vind mijn buik vies, en in gedachten beschrijf ik mezelf te vaak als dik, dom en lelijk. De laatste jaren ben ik veel afgevallen en ik ben lichter dan ik ooit ben geweest. Als ik me heb gewogen vraag ik me af hoe mijn lichaam bij dat getal kan horen. Ik weet best dat je niet dik bent met zo’n gewicht, maar blijkbaar geldt dat niet voor mijn lichaam. Als iemand tegen me zegt dat ik er goed uitzie, voel ik me zo ongemakkelijk. Het klopt totaal niet met hoe ik mezelf zie, dus dan praat ik er maar snel overheen.
Ik wil proberen mezelf wat milder te behandelen, en ook beter voor mezelf te zorgen. Net als jij hoop ik ook ooit vrienden te worden met mijn eigen lijf. Ik ga de spiegeloefening ook doen. Met een positieve insteek, in plaats van me te storen aan mijn lichaam.
Ik gun je dat je vrienden wordt met je lichaam, het gaat je lukken! Nogmaals bedankt dat je deze blog hebt gepost. Je bent een voorbeeld voor me.
Ik herken veel van wat je schrijft. Ik zit vaak heel erg “in mijn hoofd” en mijn lichaam was/is een soort omhulsel wat daar dan maar bij hoort. Een aantal gebeurtenissen rondom mijn gezondheid vorig en dit jaar gaven mij een soort “reminder” dat het helemaal niet zo vanzelfsprekend is dat je lichaam 100% functioneert en dat ik in de afgelopen jaren alleen maar bezig was geweest met wat er allemaal aan de buitenkant mis was.. Ik ben nu zowel “verplicht” (revalideren met fysiotherapie) als vrijwillig meer bezig met lief zijn en het onderhouden van mijn lichaam, en ja het is zo af en toe een struggle. Bedankt voor je verhaal!
Yin yoga heeft mij ook zó veel gebracht! Mooi. :)
Wat ontzettend mooi, eerlijk en ontroerend schrijf je over je eigen proces. Heel indrukwekkend. Ik ben er stil van en het inspireert me om te kijken naar hoe ik die dingen doe. Dank je wel voor je openheid.
Held
Ah, ik vind het zo verschrikkelijk knap dat je hier over schrijft. Als iemand die met hetzelfde probleem zit sinds haar kindertijd, weet ik hoe moeilijk het is om je gedachten en gevoel over je lichaam te veranderen.
Voor mij ben je ontzettend inspirerend. Held!
For what it’s worth: ik vind je echt heel mooi. x
Dank je wel voor je verhaal. Wat vervelend dat je zo’n negatief zelfbeeld hebt! En wat fantastisch knap dat je zo hard werkt om de relatie met je lijf te verbeteren. Stapje voor stapje… Meer inzicht, meer connectie…precies zoals met een nieuwe vriendschap. ❤️
Ik bewonder je enorm en één van de dingen die ik in je bewonder is hoe goed je bent in verwoorden. Het voelt heel raar dat degene die ik zo bewonder en fotogeniek vind zichzelf zo anders ziet. En tegelijk is het ook herkenbaar. Want als iemand iets positiefs over mij zegt denk ik ook 9 van de 10x: ‘huh heb je ‘t over mij? Wat zie jij dat ik niet zie?’ Als ik het zo lees heb je de laatste tijd enorme stappen gezet en dat geeft hopelijk vertrouwen. Ik vind dat je het heel goed doet!
Jeetje Merel wat een dapper verhaal. Ik denk dat je hier veel mensen mee inspireert. Ik vind jou zo’n ontzettend mooi mens, boordevol talent en humor. Ik hoop dat je dat zelf gaat voelen, dat verdien je echt! Zet ‘m op! Liefs
Wat knap dat je dit zo kunt beschrijven en hoe je je hier kwetsbaar opstelt! Je inspireert; ik ga nu toch eens een afspraak met een coach regelen. 3 kinderen rijker en 1 borst armer ga ik zonder moeite in de sauna zitten (niemand kijkt gek!) maar van mijn lijf houden? Nee, en dat doet toch wat met je zelfvertrouwen. Ik wens je nog meer vriendelijkheid naar jezelf en je lijf toe, het brengt je toch maar mooi waar en wat je ook wilt.
Merel, wat prachtig geschreven. Ik heb een aantal van de genoemde oefeningen voor mezelf opgeschreven. Dat ik ook niet altijd goede vrienden met mn lichaam ben, is niet altijd erg tof. Ik merk dat ik er de laatste tijd vrienden mee begin te worden, ook omdat ik over het algemeen beter in mn vel zit. Daarbij ben ik het volledig met je eens, dat het verliezen van kilo’s (wanneer dat iemands doel is, in mijn geval wel) dan vanzelf gaat. Liefde, ik moet het af en toe wat meer aan mezelf geven potverdikkie haha! Veel liefs! X Marlon
Hey Merel, wat een ontzettend mooie blog! Ik bewonder je durf om hier zo open over te schrijven en mij weer aan het denken te zetten. Ik was ook niet altijd positief over mijn lichaam, ik vond het te dun, te zwak en te gevoelig voor allerlei blessures, dus ik ging gedisciplineerd krachttraining doen. Ik heb geleerd dat je je lichaam niet zo kunt veranderen zoals je zelf voor ogen hebt en dat proces heeft even geduurd. Ik ben nu blij en dankbaar met mijn lichaam zoals het is. Overigens doe ik nog steeds krachttraining, maar iets minder gedisciplineerd en ik houd ook van yoga. Yin yoga vind ik heerlijk, maar ook hatha. Super tof dat ook jij je beter voelt erna :)
Ontroerend herkenbaar.
Wat fantastisch dat yin yoga zo ontzettend goed werkt! Ik volg vaak een les op vrijdagavond en herken het gevoel daarna heel goed, ik ga dan zo lekker mijn weekend in! Verder wil ik nog even kwijt dat onzekerheid over het lichaam helaas iets is waar bijna iedereen last van heeft volgens mij. Ik ben gezegend met een lichaam dat de meesten als ‘mooi’ zullen omschrijven, toch ben ook ik vaak genoeg onzeker over mijn buik of bolle wangen. Die onzekerheid komt met vlagen. Ik hoop voor je dat ook jouw onzekerheid op een gegeven moment de ‘normale’ onzekerheid zal worden en dat je in ieder geval weer een kunt worden met je lichaam :)
Lieve reacties allemaal. Dankjulliewel <3
Afgelopen zomer werd ik uitgenodigd door vrienden om een dagje mee te gaan. Ze hadden een stukje land gekocht, wat alleen per boot bereikbaar is en wilden daar een feestje geven. Reuze leuk, iedereen zou wat versnaperingen meenemen dus met eigen boot, geleend of gehuurd vertrokken we vol pret. Het landje was geweldig, er stond een grote legertent met lange tafels en een bbq, er waren vuurkorven, dikke loungekussens onder de bomen, kortom: heel idyllisch. Het was zulk mooi weer dat ik spijt had, dat ik mijn bikini niet had meegenomen. Omdat ik niet iedereen van het gezelschap kenden vroeg ik beleefd of er iemand moeite had als ik in mijn ondergoed in de zon ging liggen. Niemand maakte bezwaar en enkele vrouwen volgden spontaan mijn voorbeeld. Geen model vrouwen met maat xxs, maar gewoon mooie vrouwen. Een vriend van mij had zijn nieuwe vriendin meegenomen. Ik vond haar heel mooi om te zien. Ze stapte uit haar jurk en ik zag een verschrikkelijk groot litteken op haar heup. Ik staarde er naar en kreeg een rood hoofd toen ze naar me keek. “Geef niet hoor, ik ben het gewend.” zei ze en vertelde dat ze ooit een erg auto ongeluk had waarbij haar heup was verbrijzeld. Ik vond het zo stoer van haar, dat ze toch maar mooi in haar ondergoed liep. Een vrouw, die ik niet kende bleef een beetje in de tent terwijl de rest ook al in ondergoed liep. Ik vroeg haar of ze ook kwam. Ze zat te mokken en zei, dat ze te dik was. Ahum, ik denk maat 36 dus ik voelde wrevel. “Kom op meid, laat je de lol niet afnemen. Kijk eens naar haar, met dat litteken, dat is pas erg en zij laat zich dit moment niet afnemen. Geniet nou eens van de dag en het moment.” Uiteindelijk liep iedereen in zijn of haar ondergoed, er waren zalige hapjes en drankjes, er werd gezwommen en gezongen en nee, niemand was perfect: een buikje, teveel haar, een rolletje vet noem het maar op. Eind van de dag trok iedereen zijn of haar kleren weer aan, iedereen zag eruit als een krentenbol, lek gestoken door de muggen en maakten we een vuur en porden de bbq op. De dag was een cadeautje en ik zal het nooit vergeten. Je bent gewoon wie je bent, dik of dun, met littekens op je lijf of op je ziel, dus geniet als het kan en gooi in vredesnaam je weegschaal weg! Je zelfbeeld is geen getal op een weegschaal. Je zelfbeeld maak je zelf en dus niet door jezelf continu te vergelijken met anderen. Het beste dieet is stoppen met snoepen en VADH: van alles de helft…… Je hebt maar een lijf en een leven. Maak er wat van en laat de negatieve dingen uit het verleden los. Denk aan mensen die verminkt zijn of heel erg ziek. Die vechten voor hun leven of hun dierbaren. Liefde valt niet uit te drukken in kilo’s. En ja, als je (morbide) obese bent heb je een probleem, maar er valt iets aan te doen. Ik zeg niet dat het makkelijk is, maar wordt een goede coach voor jezelf. Want stel dat je op een ochtend wakker wordt met je perfecte gewicht, ben je dan echt blij? Is alles dan ineens perfect? Welnee,…. dan spookt het nog tussen de oren. Is het glas half vol of half leeg? Sterkte en liefs aan allen die worstelen. Ga opruimen, wordt minimalist, ga reizen, ga een boek schrijven, ga verhuizen, gooi Facebook de deur uit, ga naar een goede kapper, maak nieuwe vrienden en vooral: ga goed zorgen voor jezelf. Gun jezelf een tevreden leven. Dat is pas rijkdom!
Eckhart Tolle – The power of now , zou iedereen gelezen moeten hebben :-) Try it .. Kun je erg veel aan hebben bij dit soort ”problemen”.
Eerlijk? Sinds ik je blog heb gevonden heb ik vaak gedacht: “wow, wat een pracht vrouw!” Niet alleen de giga herkenbare dingen die je verteld, maar ook hoe je er uit ziet. Natuurlijk weet ik ook wel dat gewoon omdat iemand zegt dat je mooi bent, dat je je dan nog niet zo voelt…
Zelf herken ik me tegelijkertijd wel en niet in deze post. Ik heb geen problemen met mijn gewicht, maar ik voel me wel onzekerder door mijn acne. Maar hetgeen dat er echt voor zorgt dat ik mijn lichaam niet leuk vind – en het dus niet als een vriend, of zelfs een buur bekijk – is dat ik al jaren chronische pijn heb. We hebben recent (EINDELIJK) gevonden waar het aan ligt en het komt door mijn spieren. De pijn zorgde ervoor dat ik stopte met sporten en er zelfs een hekel aan kreeg, maar niet sporten maakte het allemaal alleen nog maar erger, want nu heb ik niet alleen zieke spieren maar ook nog eens zwakke spieren.
Ik werk nu ook echt aan mijn relatie met mijn lichaam (dus jou post kwam net op tijd), maar het is echt moeilijk. Ik probeer mezelf te motiveren door mezelf eraan te herinneren dat dit het enige lichaam is dat ik heb, dus dat ik er maar beter van leer houden. (een beetje een gedwongen huwelijk). ook quotes als deze houden me op de been: “exercise is a celebration of what your body can do. Not a punishment for what you ate.” en “I workout because I am greatful that I physically can.”
Hou ons zeker up to date over jou evolutie van je relatie met je lichaam, jou woorden zijn altijd inspirerend!
Wauw, wat een knap en eerlijk stuk! Echt ongelofelijk hoe goed je je gevoel weet te omschrijven, en wat dapper dat je dit deelt. Zelf ben ik een EX-fitgirl (nu blog ik over fitte financien) en ik herken helaas het gevoel van haat voor je lichaam. In mijn echte fitgirl periode was ik strakker dan ooit, maar ik was nog nooit zo intevreden met mijn lichaam. Ik was zo gefixeerd op wat er in mijn ogen mis was met mijn lichaam dat ik er zwaar ongelukkig van werd. Met hulp van therapie heb ik dit gelukkig om weten te keren (heeft wel zeker een jaar geduurd..) en nu voel ik weer dankbaarheid voor het feit dat ik een gezond lichaam heb. Ik was nog nooit zo zwaar, maar oprecht ook nog nooit zo blij met mijn lijf en zelfs nog nooit zo gelukkig. Ik wens jou van harte toe dat je deze zelfliefde ook steeds meer mag gaan ervaren, je bent het waard! <3
Heel goed geschreven! Dank je wel!
Maar wel een tip: doe die weegschaal weg. Dat hebben mensen alleen (volgens mij – en ik weet er helaas teveel over door mijn verleden met anorexia) bij de dokter nodig (en dan ook voor het rekenen van medicatiedosering/vocht vasthouden bijhouden etc.) of voor je baggage wegen.
Weegschaal maakt niemand gelukkiger. Dus doe die maar weg en concentreer op je helpende gedachten!
Herkenbaar verhaal. Jarenlang een eetstoornis gehad. Inmiddels zo goed als overwonnen maar de relatie met mijn lichaam… die is er eigenlijk gewoon niet. Knap dat je het zo kunt verwoorden en het nu echt aan durft te gaan pakken. Hierdoor sta ik ook weer even stil bij dit onderwerp, dankjewel daarvoor.
Hoi merel
Een goed voornemen om vrienden met je lichaam te worden
Ook herkenbaar die worsteling
Misschien helpt het als je elke dag een momentje pakt om je lichaam te bedanken voor wat het allemaal voor je heeft gedaan die dag…
Misschien verandert dat ook je relatie met je lichaam
En sta stil bij wat een leuk unique eigenzinnig mens je bent en hoe mooi is een wereld vol mel diversiteit …?
Ik vind dit zo moeilijk te begrijpen. Je wil van je lichaam houden, maar dan wil je er toch ook goed voor zorgen en het gezond laten zijn? Dik is toch niet gezond?