Een paar weken geleden ging ik naar de screening van de documentaire ‘Minimalism.’ Je snapt waar deze film over ging. Het werd georganiseerd door Jelle, van Lijstjes.info, in Kriterion – een gezellig filmhuis in Amsterdam. Op zondagochtend, want dat hoort er een beetje bij, geloof ik. De film was erg interessant en ook leuk (grappig en ontroerend hier en daar zelfs,) en daarna was er een Q&A met Zoë, Marjolein en met mij. Zowel Jelle als het publiek (een bioscoopzaal vol mensen – zoveel mensen zijn er blijkbaar geïnteresseerd in minimalisme op de vroege zondagochtend,) stelden ons vragen. Erg leuk om te doen, en het gaf me zelf ook weer stof tot nadenken.
Zou ik mezelf minimalist noemen? Nou, niet per se. Ik ben een maand geleden verhuisd en heb toen zeker de helft van mijn spullen weggedaan, dat wel, maar minimalisme is natuurlijk veel meer dan weinig spullen hebben. Minimalisme heeft – voor mij – ook te maken met een hele mindset, om van minder meer te maken. Om meer tijd te besteden aan goede dingen en minder aan bullshit. Om meer ruimte te creëren voor dingen die er toedoen, omdat je je niet bezig hoeft te houden met alles (bezittingen, hobby’s en andere bezigheden, tastbaar of ontastbaar,) dat zoveel ruimte in beslag kan nemen. In je huis, in je hoofd en in je hart.
Het is een lifestyle die mij aanspreekt. Dat zeker. Maar als ik dan naar zo’n film kijk, dan denk ik: o ja, ik kan het nog op allerlei terreinen van mijn leven gaan toepassen. Als ik wil. En dat is precies het punt waarover ik het vandaag wil hebben. Want weet je wat het is? Ieder keer dat ik iets lees of hoor over minimalisme, bekruipt me het zelfde gevoel dat ik ook kan hebben als ik iets lees of hoor over veganisme. Of over duurzaamheid. Of over gezond leven. Het lijkt soms wel alsof er een wedstrijd gaande is over wie er het beste bezig is met een bepaald onderwerp. Dus bijvoorbeeld: wie is er het groenst? Wie mag zich het langst veganist noemen of wie heeft veganisme doorgevoerd in de meeste aspecten van zijn leven? En ook: wie heeft er de minste spullen? Wie heeft er het kleinste huis en wie kan er met de leegste koffer de wereld rondreizen? Wie eet er het ‘cleanst?’ But seriously people, gaat het daar echt om?
Bestaat er zoiets als de perfecte minimalist? Of het groenste meisje? Gaat het in het leven om challenges? Altijd maar meer, of juist minder? Moeten we kunnen bewijzen dat we een heel gelukkig leven hebben met ‘slechts 100 bezittingen?’ Ben ik door de test als ik een capsule wardrobe heb, kleiner dan die van jou? Om over challenges op het gebied van social media en gezond leven nog maar te zwijgen. Ben ik pas echt een goede social influencer als ik jullie kan bewijzen dat ik prima 30 dagen zonder Facebook kan? En kan je jezelf pas een ‘echte voorbeeldveganist’ noemen als je naast plantaardig óók nog heel gezond (liefst suikervrij en glutenvrij) eet?
Wanneer ik kijk naar een bioscoopzaal vol met mensen die op zondagochtend geïnteresseerd zijn in minimalisme, of naar een zaal vol mensen die naar een lezing van mij, over veganisme, komen luisteren, dan bekruipt me soms wel eens het gevoel dat ik in een soort bubble leef. In een bubble met mensen die eigenlijk allemaal al lang weten wat ik hen aan het vertellen ben – waarschijnlijk weten ze het zelfs al langer, of weten ze er meer vanaf dan ik. En wanneer we het bij de documentaire over minimalisme hebben over gelukkiger worden met minder en zo min mogelijk hebben, om zoveel mogelijk uit ons leven te halen, dan denk ik: Tja, ga dit eens vertellen aan mensen die sowieso niks hebben en heel hard moeten vechten om gelukkig te worden. Ik zou die mensen bijna niet durven aankijken, zeg ik maar even eerlijk.
En wanneer ik een inbox krijg van iemand die geen idee heeft wat agar agar is (het is een plantaardige vervanger van gelatine,) of waar je het moet kopen, dan schaam ik me bijna om weer te moeten zeggen: ja, daarvoor moet je even naar de biowinkel. Of wanneer iemand commentaar levert op mijn weekmenu’s, omdat de boodschappen wel heel erg duur uitpakten, dan denk ik: jeetje, ja, daar heb ik eerlijk gezegd geen moment aan gedacht. Ik heb alleen maar gedacht: ik zoek vijf lekkere vegan recepten uit. En dan geneer ik me wel eens een beetje. Omdat ik in die bubble verkeer, van duizenden mensen die alleen maar zullen zeggen: “wow, lekker weekmenu, ik ga het allemaal maken!” Terwijl dat eigenlijk allemaal mensen zijn die al lang weten hoe het werkt – en die inderdaad het zich kunnen veroorloven om naar die biowinkel te gaan, en daar alles kopen wat ze nodig hebben. Maar dat is geen realistische afspiegeling van hoe de wereld werkt. Ik wil me daar bewust van blijven.
Soms bekruipt me het gevoel dat ik vooral bezig ben met luxeproblemen in het leven. Ik weet dat het weinig zin heeft om me schuldig te voelen over het feit dat ik het goed voor elkaar heb – ik bedoel, wat heeft een ander daaraan? Maar soms ben ik wel eens bang dat we met z’n allen onze realiteitszin een beetje kwijtraken. En dan wil ik schrijven over alledaagse, haalbare dingen, waar iedereen – ongeacht je inkomen, afkomst of status – tegenaan loopt. Ik wil niet strijden om de titel ‘meest minimalistische blogger.’ En ook niet om de titel ‘meest perfecte veganist, die nooit een “misstap” ‘ begaat. Ik wil niet doen alsof ik zero waste leef, omdat ik weet dat ik daarmee heel veel lezers naar mijn blog kan trekken. Ik wil niet de schijn ophouden dat ik alles biologisch en fairtrade koop – inclusief mijn kleding. Natuurlijk, ik doe mijn best, maar ik ga niet zeggen dat het altijd makkelijk is.
En als je me vraagt of deze groene lifestyle voor iedereen haalbaar is, dan zeg ik: niet voor iedereen in dezelfde mate. Laten we het niet mooier maken dan het is. Het ís niet voor iedereen een optie om bij elke keuze die gemaakt wordt, te denken aan het groenste alternatief. Ik ben me er ontzettend van bewust dat er heel veel mensen zijn die eerst eventjes aan zichzelf of aan hun gezin zullen moeten denken, voordat ze kunnen gaan voor de groenste optie. Ik ben me er ook van bewust dat zulke dingen soms ook moeten groeien. Dat het er niet altijd pasklaar kan zijn, laten we daar gewoon realistisch over blijven.
Weet je, heel veel dingen zijn ook heel relatief. Wanneer ik moet kiezen tussen biologische tomaten in een plastic verpakking bij Albert Heijn, of voor niet-biologische tomaten, met deuken en gekneusde plekken erin, voor bijna gratis op de markt, dan kies ik liever voor dat laatste. Waarom zou ik per se die biologische tomaten kopen? Nog los van het feit dat ik goedkoper uit ben met deze optie, denk ik ook: ja leuk, die biologische tomaten (en misschien zijn ze lekkerder,) maar wat als deze kneusjestomaten worden weggegooid? Zit ik dan met die vier biologische tomaten thuis, terwijl ik voor minder geld een hele pan tomatensoep had kunnen koken. Goed, waar wil ik heen met mijn tomatenverhaal? Mijn eerste gedachte is: tomaten koop ik biologisch. Maar waarom eigenlijk? Omdat dat nou eenmaal is wat ik doe? Wat een beetje bij een groen meisje hoort? Ik denk dat ik daar tegenwoordig wat meer maling aan heb en gewoon per situatie wil bekijken wat goed voelt. (je snapt dat dit verhaal over tomaten slechts een metafoor is)
Dus noem ik mezelf minimalist? Liever niet. Schreeuw ik van de daken dat ik veganist ben? Ook dat liever niet. Hoewel ik hoop mensen te inspireren om (uiteindelijk) groenere keuzes te maken, hoop ik niet dat mensen mij te veel langs een meetlat leggen. Hoe groen is dat groene meisje eigenlijk? Ik vind het zelf in elk geval absoluut niet interessant hoe groen iemand anders zichzelf profileert. Je doet wat je kunt, daar ga ik vanuit. Mijn basishouding in het leven is dat ik er altijd op wil vertrouwen dat iedereen het beste met een ander, zichzelf en de wereld voor heeft. Daarbij komt: een titel of een graadmeter gaan dingen niet beter of indrukwekkender maken. Althans, voor mij niet.
zo ontzettend mooi dit verhaal <3
Wat mij betreft sla je de spijker op zijn kop. Het gaat er niet om wat anderen van je keuzes vinden. Of wie beter is in een bepaalde lifestyle (dat is uberhaupt niet te meten) Het gaat erom dat je zelf achter je keuzes staat en je jezelf in de ogen kan kijken.
Wat een goed geschreven stuk. Herkenbaar ook. Ik moest denken aan het feit dat wij als mensen de neiging hebben onszelf te vergelijken met anderen. Daar doen we onszelf en de ander mee te kort. Wat ik bij mezelf dan merk, is dat ik dan de neiging heb om neer te kijken op een ander of op mijzelf neer te kijken. Zonde is dat dan. We doen allemaal op onze eigen manier onze best om de wereld wat mooier te maken. Niet meer en niet minder. Moedig dat je zo eerlijk schrijft over wat je bezighoudt.
Heel goed geschreven! Ook erg herkenbaar… Liefs
Hey Merel, wat een mooi en eerlijk stuk weer. Ik ben dan wel geen groen meisje (ik eet vlees en hou me niet zo met milieu bezig) maar vind zoveel van je artikelen enorm inspirerend!
Ben ooit gaan minimaliseren en was geneigd daarin door te slaan, heb meerdere keren naar spullen gezocht die ik in m’n enthousiastme had weg gegooid om maar een succesvolle minimalistist te zijn. Nu probeer ik daarin (en bijvoorbeeld gezonder eten) te zoeken naar een manier die mij past. Iedereen z’n eigen manier inderdaad.
Groetjes en nogmaals, ik geniet van je blog!
Anne
hoi Merel,
ik snap heel goed wat je zegt. volgens mij is al dat ‘beste’, ‘meest’ etc. nog het oude denken. Vega zijn, of bio willen eten of minimalistisch leven zijn uitingen van het nieuwe bewustzijn. Misschien wel het nieuwe collectieve bewustzijn. Volgens mij zitten we met z’n allen in een overgangsfase en dat is volgens mij wat jij feilloos voelt en daarom sta je er bij stil. Nou ja, beetje spiritueel verhaal wordt dit, wat ik maar zeggen wil is dat jij op jouw manier bijdraagt aan die verandering door erover te schrijven. In een taal die opgepakt wordt. Je schreef het zelf al meerdere keren: blijf je pure zelf en sta toe dat je verandert door nieuwe inzichten. Top dus en dank voor het delen!
Marike
Rake woorden. Elkaar de maat nemen heeft geen zin, ten eerste omdat ‘groene’zaken niet te vergelijken zijn ten tweede omdat het niemand gelukkig maakt en hooguit afschrikt om met iets groens – wat dan ook – te beginnen. Ook ik probeer me vaak te beseffend at ik een keuze héb, die niet iedereen heeft. Daarom probeer ik zelf te schrijven over de ontwikkelingen die ik doormaak, maar daar ook vooral eerlijk te zijn over de knelpunten, keuzes, afwegingen en ‘missers’. Eigenlijk vind ik dat geen goede benaming, omdat ik op dat moment wel een afgeweging beslissing neem. Zo heb ik geen ruimte voor een bbq, dus kocht ik vorige week op een van de laatste mooie dagen een wegwerpexemplaar. Vats totaal niet groen, maar ik had een geweldige avond, ik vond het dit waard. Ik vind het leuk als mensen na zo’n verhaal met andere oplossingen aankomen (een bbq lenen, huren), wat ik meeneem naar de toekomst, maar ik krijg niet achteraf een rondgevoel, omdat de afweging oprecht was.
Eens! Ik las laatst in de Volkskrant een artikel waarvan de stelling was dat je júist de “incosistente mens” eerder zou moeten vertrouwen, dan iemand die heel consistent is. Het artikel gaf als eerste voorbeeld vegetariërs, die altijd onwijs worden beschimpt als ze een keertje vlees eten, want dat is “hypocriet”. Daarna ging het in op dat hypocrisie momenteel het ergste is waar men je van kan betichten, terwijl iedereen dat is. En juist degenen die heel halstarrig vasthouden aan een idee en daar nóóit vanaf kunnen stappen het minst te vertrouwen zouden zijn.
Echt een eye-opener vond ik. En je ziet het ook zo vaak om je heen! Het is allemaal te zwart-wit voor mijn idee. Alle beetjes helpen en al laat iemand 1 keer per week het vlees staan, of kiest iemand ervoor 1 maaltijd per dag vegan te eten, dat zou al helpen.
Ik denk ook dat sommige mensen het nu laten omdat ze het idee hebben dat je dan direct perfect moet. Echt jammer is dat!
Wat een goede reactie, ben benieuwd naar het hele artikel in de Vk. Herken zelf alles wat je zegt over hypocrisie. Toen ik bij familie aangaf dat ik had besloten vegetarisch te eten werd ik gelijk voor hypocriet uitgemaakt ‘in het geval ik nog wel leer zou dragen’. Ik kan daar heel slecht tegen. Doe je iets goed, word je daar niet om geprezen, nee, je wordt gepakt op hetgeen je (nog) niet ‘goed’ doet. Wat jij zegt: mensen verwachten all or nothing en kunnen zich blijkbaar slecht inleven in een middenweg. Het grappige is trouwens dat degenen die je voor hypocriet uitmaken 9 van de 10 keer mensen zijn die allemaal zeggen van dieren te houden, ondanks de kilo’s vlees die ze verorberen.
…
Hoor je mijn irritatie? Haha!
Wat een goed voorbeeld!
Ik ben inmiddels 6 jaar vegetariër. Toen de moeder van mijn Indiaase huisgenootje de hele dag in de keuken had gestaan om lam te bereiden -en het hele huis zó lekker rook-, vond men mij verolgens ook hypocriet toen ik heel graag een heel klein hapje wilde proeven….
Dan begrijp ik even niet waar men denkt dat het om draait in de wereld ;-)
Weet je de naam van het artikel nog?? :-)
Wat ben jij toch een mooi mens!
Goed geschreven Merel. Mooi punt maak je.
Wat een mooi stuk. Ik snap precies wat je bedoelt. Voorbeeld: sinds ik vrijwel helemaal veganistisch eet heb ik constant het idee dat ik mezelf moet bewijzen tegenover andere veganisten. Alsof ze me zullen ‘doorzien’ als ze me echt zouden kennen en weten dat ik mijn leren nikes nog steeds draag. Terwijl ik het natuurlijk vooral voor mezelf doe, niet om iets te bewijzen aan anderen. Goed om wat vaker bij stil te staan.
Heel mooi! Kan me er helemaal in vinden, en deze kritische reflectie maakt voor mij precies weer duidelijk waarom ik alleen jouw blog lees en alle andere gezondheids-, vegan en duurzaamheidsblogs laat staan, waar zo sterk een holy grail wordt aangehangen. Het is zo belangrijk om juist voorbij de trend te gaan en een manier te vinden om iets eigen te maken – ik vraag me af wie er over 10 jaar nog steeds 100% bio, vegan, gluten- en suikervrij leeft in zijn witte huis zonder meubels. Dat houdt toch niemand vol, en ook – als het niet meer hip is, wordt het dan niet net zo snel weer ingeruild voor de volgende trend?
Echt een heel goed stuk! Goed dat je dit deelt. :)
Goed geschreven en heel herkenbaar! Het lijkt soms wel een wedstrijd, waarbij ik dank denk; je moet een levensstijl creëeren waar jij gelukkig van wordt, niet iemand anders want niemand anders heeft er iets mee te maken…
Ik kan me dit wel voorstellen, maar dat gevoel van competitie ervaar ik zelf eigenlijk helemaal niet. Misschien omdat ik nauwelijks mensen ken die op net zo’n manier als ik met groener leven bezig, behalve online. Ik heb meer voor mezelf dat het soms overweldigend kan zijn omdat je op zoveel vlakken iets kan doen, altijd wel meer. En met verschillende invalshoeken, vind je zero waste het belangrijkste dan ga je voor die tomaat van de markt, vind je biologische belangrijker dan kies je die verpakte. En dan heb je nog lokaal, uit het seizoen etc
Ik was ook bij die documentaire en vond hem heel inspirerend, de ene minimaliseert met een tiny house, de ander met een multifunctioneel appartement, maar iedereen is op z’n eigen manier bewust bezig, zelf had ik hier niet het gevoel bij van “wie kan het het beste” of een bubbel, ik kwam ook van best ver. Ik vond het mooi dat iemand in de docu noemde dat überhaupt kunnen overwegen om minder te willen hebben nogal een luxe is, dat besef ik me ook heel goed. We hebben een overdaad aan goedkope spullen beschikbaar, terwijl andere mensen op de wereld te weinig hebben. Maar juist daarom lijkt het me goed om er bewust mee om te gaan.
Heel mooi geschreven Merel , wat jij beschrijft lijkt ookmeer op een trend die er de laatste paar jaar gaande is. Over het algemeen zijn het de mensen, die je nergens over hoort, noem het de geiten wollen sokken types die ECHT voor een groen leven gaan. Deze mensen hoeven ook niet zo nodig andere mensente overtreffen, omdat het groene leven in hun hart zit, ze zijn van nature groen!
Echt een prachtig essay, Merel. Je wordt echt beter in schrijven voor mijn gevoel, chapeau hoor. Rake woorden inderdaad, zoals H hierboven al zei. Doet me denken aan de column van Aaf in de Flow van een tijdje geleden over de ‘slordige perfectionist’: oftewel de selectief perfectionist. Aangezien perfectionistisch zijn tegenwoordig meer een positieve eigenschap dan een negatieve eigenschap lijkt te zijn (terwijl de échte perfectionisten er het liefste vanaf zouden willen zijn), is het goed om eens na te denken over hoever je die terminologie doortrekt – voor jezelf, maar ook tegenover de wereld. Juist toegeven dat je niet dat “echte” groene meisje bent, vereist moed en dwingt respect af. Ik ben het dus helemaal met je eens.
Wat een goed stuk! Ik kon er helaas niet bij zijn, had graag de documentaire graag gezien. Dat gevoel van competitie ervaar ik ook. Soms lijk ik het ook onderling tussen bloggers te merken: wie is er groener? Wie kan het beste minimaliseren? Zo jammer is dat. Daar gaat het helemaal niet om. Iedereen moet het op zijn eigen manier doen (er vanuit gaande dat deze mensen dan graag groener bezig willen zijn). Je doet het uiteindelijk toch voor jezelf (en voor de aarde) denk ik dan, niet om anderen te pleasen. :-) Ik kan mij dus eigenlijk niet anders dan je mij volledig bij je aansluiten!
haha ik hou dit weekend juist ook garageverkoop om alles weg te doen :)
Dit is weer een juweeltje Merel, bedankt!
Goed stuk Merel! Dit is precies waar ik tegenaan loop de laatste tijd, ik kan mezelf verschrikkelijk op mijn kop zitten dat ik alles beter moet doen. Maar inderdaad voor iedereen is de situatie anders en ook ik probeer het nu meer op gevoel te doen. Welke keuze voelt voor mij goed. Ik vergeleek/vergelijk me veel te veel met anderen die het allemaal beter doen, maar het is inderdaad geen wedstrijdje. Laatst poste ik een quote op instagram waarin staat dat ik niet geïnteresseerd ben in competitie met anderen, maar dat ik hoop dat iedereen het haalt. Hier probeer ik nu meer aan te denken, want het is toch veel fijner om lief voor elkaar te zijn, het allemaal goed te hebben ipv anderen en jezelf zo te bekritiseren.
Prachtig artikel en je verwoord hiermee een gevoel waar ik ook al langer mee rondloop maar nooit goed heb kunnen ontleden.
Dat doe jij nu met dit artikel.
TOP!!!
Oh wat ben ik blij dit te lezen.
Ik loop me de laatste tijd enorm op te jagen in mezelf: zit ik het ene moment tips te geven aan andere mensen, en het andere bestel ik kaaskroketten op restaurant omdat ze – in het bekrompen Vlaamse platteland – niets anders hebben dat een beetje te verantwoorden is…
Of kijk ik rond in mijn huis en besef ik dat overal wel bloed aan zal kleven: mijn tapijt van de Weba, mijn feauteul van Ikea, mijn kleren uit Vietnam en China,… Dan probeer ik te bedenken dat ik de laatste tijd minder koop, lokaler boodschappen doe, mijn organisch afval composteer, … En toch voel ik me slecht, want ja, ik zou het nog zoveel beter kunnen doen…
En daar spelen anderen ook handig op in: zie ze daar, met al haar betweterigheid, maar ze heeft zelf ook een auto… En dan denk ik: hebben ze nu gelijk of niet?
Dit weekend had ik een etentje, en toen ik een chipje nam, kreeg ik de opmerking: je weet toch dat de kans groot is dat daar dierlijke E-nummers in zitten, dus jij mag dat niet eten. En dat van een omnivoor…
Ik kocht deze week een boek van een landgenoot van jullie: De verborgen impact. Een aanrader… En toen merkte ik dat ik misschien wel niet zo slecht bezig ben, en dat ik me heus niet godganse dagen schuldig hoef lopen te voelen.
Bedankt Merel!
Je bent een goed mens :-)
Wat een inspirerend stuk! Ik denk dat juist doordat je er niet zo rigide in zit, je mensen mee krijgt. Mij wel in ieder geval.
Mooi geschreven! Ik denk dat je inderdaad vooral moet doen wat je zelf belangrijk vindt en je niet moet laten dirigeren door anderen!
Precies mijn gedachten! Sinds ik zo denk is het allemaal veel leuker geworden ?
Mooi!
Inderdaad ik zou vaker meer willen doen maar moet ook naar mijn portemonnee kijken, wat maakt dat je afwegingen moet maken wat is haalbaar en wat heb je nodig om te overleven en soms een beetje extra te hebben. Enerzijds maakt dat ik hierdoor vrij bewust leef, veel naar de kringloopwinkel ga, van mijn eigen groenten geniet. Maar anderzijds kan ik niet zeggen o ik doe dat want het is beter voor het milieu of ik koop zo veel mogelijk bio want dat zit er helaas niet in. Dus ik ben blij te horen dat jij hier ook aan denkt. Ik denk dat zoals ze het vroeger zeiden een beter begin begint bij jezelf.
Zoo’n mooi stuk, heel fijn om te lezen!! Liefs
De pragmatische houding op deze blog is ook heel fijn. Het is jouw (eerst jullie) bewuste keuze om zo te leven en ik voel ook dat jullie meer inspireren dan opdringen. Ik eet wel vlees, maar weinig en bijna altijd biologisch. Dit heb ik van huis uit zo geleerd & goedkoop vlees is vooral ook echt minder lekker. Dan eet ik liever 2x per week geweldig vlees dan 7 keer matig. Mijn moeder koopt ook groentes biologisch. Ik zelf doe dat niet, ik koop bij Lidl. Als we streven naar bio-only kan de halve wereld sowieso niet meer eten omdat de boel dan verpietert en onbruikbaar is!
Ontzettend goed stuk! dit is precies hoe ik er ook over denk. Zelfs die labels als ‘vegetariër’ en ‘minimalist’ wil ik niet op mezelf toepassen, puur omdat ik dan een soort standaard zet, een standaard waar anderen dan weer over oordelen. Ik vermijd palmolie, behalve in de indomie want die vind ik zo lekker. Ik vermijd karmijn kleurstof, behalve in 1 oogschaduw doosje. Ik draag wel leren schoenen en horloge bandjes, omdat ik gewoon maar niet tevreden ben over de alternatieven, ik heb één vitirine kast met allemaal mooie spulletjes, en dat is natuurlijk niet erg minimalistisch. En dat is niet goed genoeg voor veel mensen, ik ben dan geen échte vegetariër of wereldverbeteraar, want kijk; zij daar, die doet het beter.
Hoe dan ook, ik vind dat je het prachtig verwoord hebt.
Iets met spijker en kop Merel! Goed artikel :)… Wat betreft pragmatisch veganisme wil ik jou en alle lezers hier graag wijzen op de blog veganstrategist.org. Misschien ken je het al, maar zeker een verademing.
Goed stuk! Ik herken mijzelf vooral in het “tomatenvoorbeeld”. Wanneer is een keuze groener dan de ander? Als je iets bewust kiest, waarmee een groene gedachte wordt nagestreefd is het dan ook een groen besluit? Het is lastig, ik koop liever niet iets biologisch, per stuk verpakt in plastic. Geef mij maar de “mislukkingen” op de (zwarte)markt. Maar daarvan weet ik de herkomst niet altijd en ook niet wat er mee gebeurd is voordat deze daar zijn beland. Ze hebben een lage prijs, kan er dus binnen budget veel meer voor kopen. Door het menu een beetje aan te passen heb ik daarmee veel minder behoefte aan vlees en zuivel.
Maken die overgebleven groenten, waardoor mijn vlees en zuivel consumptie stukken minder is mij dan minder groen? Het biedt veel ruimte voor discussie waar veel mensen zich in kunnen mengen. Maar wie heeft het beste antwoord?
Je kunt deze vragen natuurlijk eigenlijk bij elk product stellen. Meubelen en kleding is daar ook een mooi voorbeeld van. Is een tweedehands minder groen exemplaar beter dan een nieuw “groen” exemplaar?
Wat een mooi stuk, Merel! En helaas ook heel herkenbaar. Ik eet bijvoorbeeld al twee jaar geen vlees meer en probeer zo weinig mogelijk vis te eten, als in ‘ik maak het nooit zelf klaar en zal het ook niet kopen, maar als ik bij iemand thuis ga eten en die maakte vis ipv vlees voor mij, dan eet ik het uit respect wel op’. Wat krijg ik dan soms te horen? Dat ik een wannabe vegetariër ben. En dat komt dan uit de mond van zogezegde dierenvrienden die elke dag twee keer vlees eten. Ha-te-lijk. Maar ja, als ik mij daar telkens kwaad om maak, dan is het niet goed voor mijn bloeddruk en dan word ik waarschijnlijk beschouwd als die irritante veggie die op iedereen kritiek geeft..
Dit artikel is ge-wel-dig <3
Heel mooi geschreven!
En inderdaad, soms zijn andere dingen even prioriteit en komt bewuster eten/leven erna wel weer. Fijn dat je dat erkent! Dat is wel ‘s iets wat ik soms lastig vind van bepaalde andere groenlevenblogs. Leven zonder auto op ‘t platteland, heel bewust leven etc. En dan denk ik, tsjah, sta je er ook wel ‘s bij stil dat er mensen zijn bij wie zoiets niet kan (als in: wees ervan bewust dat je gezonde kinderen hebt en zo kunt leven, maar dat dit helaas niet voor iedereen is weggelegd)..
Dus ja, eens! En ook met dat ‘t geen ‘wedstrijd’ moet zijn :)
Ben het helemaal met je eens. Voor mij gaat het vooral om bewuste keuzes maken zonder fanatiek te worden en vooral ook dankbaar blijven dat we die keuzes kunnen maken. Het is een luxe, maar wel een luxe waarmee je de wereld een beetje mooier kan maken! Ik zou die documentaire graag eens zien. Ik heb al verschillende podcasts van The Minimalists beluisterd en zij zijn ook geen spullentellers volgens mij. Ik vind hun inspirerend en grappig.
Blijf maar lekkere dingen maken, luxe of niet, ik geniet al van de foto’s alleen :-)
Wat een mooi stuk zeg!
Dit biedt echt stof tot nadenken. Het motiveert me echt om vaker stil te staan bij alle dingen die ik heb en daar dan echt dankbaar voor te zijn, wetende dat lang niet iedereen zo bevoorrecht is.
Dus bedankt voor dit artikel, het is echt mooi geschreven en slaat de spijker op z’n kop!
Prachtig stukje! Ik las net ‘The Happiness Project’ en onthield vooral enkele rake zinnen zoals “Laat perfectie niet de vijand zijn van het goede”. Je best doen is wél goed genoeg :-)
Ja, dat vind ik ook echt een briljante zin uit The Happiness Project, ik herinner mezelf daar regelmatig aan!
Als iedereen doet wat hij/zij kan of wat voor hem/haar haalbaar is, dan zou de wereld er al een stuk beter uitzien. Niet alleen op vlak van groene keuzes, maar ook op vlak van sociale keuzes!
Je longread artikelen van de afgelopen week zijn zo fijn Merel, ik heb ze uitgeprint zodat ik ze op mijn gemak kon lezen tijdens de lunch. (: Wat dat betreft is lezen voor mij zoiets wat ik altijd maar meer, meer, meer moet. Ik wil álles lezen en alles weten. Is niet altijd bevorderlijk. ;) Wat betreft dat tomaten metafoor is het natuurlijk wel zo dat als je je keuzes op een bepaald principe baseert, bijvoorbeeld: ik koop altijd biologisch, het leven wel een stuk makkelijk wordt. Immers, je hoeft niet meer na te denken welke van de 20 tomaten je koopt. Je koopt die biologische en daarmee is dat je identiteit. ‘Ik koop alles biologisch.’ Het vertelt iets over wie je bent en geeft je sturing in het leven. Dat neemt het plastic-dilemma niet weg natuurlijk, maar metaforisch gezien. ;) Om diezelfde reden denk ik dat het logisch is dat mensen die hier lezen en reageren, of die naar je lezingen komen, veel van wat je vertelt al weten. Immers, mensen zoeken toch altijd herkenning. Zo lees ik ook blogs van andere meisjes met Lyme. Alles wat ze vertellen weet ik al, maar ik vind er een bepaalde vorm van herkenning en ook dat geeft sturing. Voor mij is Lyme een deel van mijn identiteit, net zoals ‘vegan zijn’ dat is. En dan ga je op zoek naar mensen die een stukje van je identiteit delen. Dus wat dat betreft is het helemaal niet zo gek. En er is een gat in die bubbel: af en toe komen er mensen bij, mensen die zich pas nét zijn gaan interesseren voor het veganisme. En er gaan mensen weg, mensen die inmiddels wel genoeg over veganisme hebben gelezen, of geen herkenning meer vinden omdat ze twijfelen of veganisme wel echt de juiste weg voor ze is.
Nou ja, je ziet, mij bood je artikel in ieder geval bergen inspiratie en gedachtenstromen. ;) En minimalisme vind ik ook reuze fascinerend, maar ondanks dat ik weet dat het hebben van minder spullen (hobby’s vind ik dubieus) me goed zo doen, weet ik ook dat het me voorlopig niet gaat lukken weinig spullen te hebben, ook al koop ik nog zo weinig nieuws.
Ik vond de documentaire gewéldig! En dat minimalisme voor iedereen anders is, vind ik juist zo prachtig. Ik kan het gewicht van ál mijn spullen soms echt fysiek voelen en dat ik al die spullen niet hoef te houden was echt een openbaring. Mijn capsule wardrobe is nog maar het begin, ik heb zoveel zin in alleen nog maar te hebben wat ik dagelijks gebruik. En nee, ik zie het helemaaaaaal niet als een wedstrijd, ben je gek! Ik doe het voor mij en voor níémand anders. ^_^
Helemaal mee eens!
Hear! Hear! Als ik het woord minimalistisch zie dan denk ik altijd meteen ‘oh ja dat ben ik ook enoooorm’, gewoon omdat ik de laatste jaren veel verhuisd ben en niet heel veel zooi meer heb. Maar als ik dan zie hoeveel kleding ik heb, hoeveel kasten er toch nog vol staan dan kom ik daar toch weer even van terug. Vooral als je het vergelijkt met mensen die met 1 doos spullen leven of die hun afval van 1 jaar in 1 zakje kunnen stoppen. Vergelijken is sowieso niet oke.
Maar Merel, ik ben geen vegan (gek op vlees, sorry), en ik haal ook mijn tomaten niet biologisch maar gewoon van de markt (budget); desondanks inspireer je me altijd wel. Om er meer bij stil te staan, toch die ene vega-dag in te lassen, of iets anders groens. Dus ondanks dat ik niet in jouw ‘bubble’ zit en niet van te voren weet wat jij gaat verkondigen, komt je boodschap toch aan. Dus keep up the good work!
Awesome verhaal :) En zo, ZO waar!!!
Weer heerlijke stof tot nadenken dit artikel, Merel. Houd ik van!