Deze blogpost gaat over iets waar ik zelf best wel slecht in ben: goed voor mezelf zorgen. Op dat punt suck ik echt, big time. Op dit moment gloeit mijn hoofd van de koorts, lig ik in bed en doet alles pijn, van mijn tenen tot mijn vingers. Ik heb een flinke griep te pakken. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik een heerlijk rustig weekendje weg, waar ik enorm naar uitkeek, heb moeten cancelen. Het maakte me verdrietig en ja, toen een vriendin belde ben ik huilen uitgebarsten aan de telefoon. Waarom ik dit artikel nu schrijf? Omdat ik al de hele dag allerlei gedachten in mijn hoofd heb die ik wil opschrijven. Om er vanaf te zijn. En in de hoop dat een paar mensen zich erin herkennen en er iets aan kunnen hebben.
Your body is a temple. Yeah right. Nou, die van mij niet in elk geval. Ik kan maar niet begrijpen hoe het kan dat er mensen – meestal vrouwen – zijn die altijd gezond eten, iedere dag een verse juice drinken, iedere zes weken naar de kapper gaan en iedere maandag naar de pedicure of schoonheidsspecialiste. Ze lijken hun lichaam te koesteren en dat is precies wat ik niet doe. Ik ga heel eerlijk tegen jullie zijn – want nogmaals, ik wil van deze gedachten af. Ik heb mijn lichaam verwaarloosd de laatste tijd. Ik heb ongezond gegeten, ben zes kilo aangekomen (oke, om eerlijk te zijn 6,5 kilo,) ik heb niet gesport en weinig bewogen, te weinig geslapen, veel te weinig vrije tijd gehad en ik ben door heel veel stress gegaan.
Dat laatste heb ik nooit willen delen hier, omdat ik geen ‘huilie huilie’ meisje wilde zijn, maar ik ga het nu toch maar vertellen. Ik heb twee maanden thuis gezeten van mijn werk. Ik zat op het randje van een burn-out en mijn huisarts zei: “Merel, als je niet NU onmiddelijk een paar teugels laat vieren, dan gaat het mis met je.” Dezelfde middag nog heb ik me ziekgemeld, bij al mijn vier banen Ja, ik had een fulltime job bij 4 opleidingen en daarnaast schreef ik natuurlijk dagelijks voor de Groene Meisjes. De eerste week was heel erg moeilijk. Ik kon alleen maar huilen en ik kon maar niet geloven hoe moe ik was. Iedere week moest ik naar mijn psycholoog en bij haar moest ik aangeven hoeveel energie ik had. Dat klom heel langzaam op van 10 procent tot een voorzichtige 60 procent. Maar heel veel verder ben ik niet gekomen. Ondertussen ging ik natuurlijk naar de arbo-arts en na een week of 6 moest ik weer beginnen met een beetje werken. Een dagje per week en zo gingen we het opbouwen. Dat was ontzettend vermoeiend, maar het gaf me ook wel weer wat ritme. Ik kwam thuis te zitten op 21 februari. Het is nu 22 mei en we zijn dus drie maanden verder. Ik ben nog steeds mezelf niet.
Vorige week vloog ik naar Barcelona, in mijn eentje. Ik had wat me-time nodig en ik verlangde enorm naar de zon. Maar in plaats van het daar lekker rustig aan te doen, heb ik in twee dagen zo’n 17 hotspots adressen bezocht. Eigenlijk is dat natuurlijk niet normaal. Ik heb ook wel rustig zitten lezen en ben de eerste avond vroeg gaan slapen, maar echt heel erg uitgerust kwam ik niet thuis. Dat kwam ook doordat ik de laatste avond met mijn neus op een familiedrama in de straat werd gedrukt. Mijn appartement keek erop uit, dus het drama missen wat onmogelijk. Het was een afschuwelijk avond (het geschreeuw van de familie op straat zal ik nooit meer vergeten) die om half 1 ‘s nachts eindigde met het afvoeren van een kinderlijkje. Niet het aller vrolijkste einde van een vakantie, kan ik je vertellen. Daarbij komt dat ik de volgende ochtend om 5 uur op moest staan om de bus naar het vliegveld te halen. Ik kwam compleet gebroken thuis en ben twee dagen van de rit geweest. Daarbij komt dat ik een of andere nasty ontsteking op mijn voet had opgelopen, waardoor mijn hele voet zo erg was opgezwollen dat ik er niet op kon staan en de wond op mijn voet werd groter en groter. Dus moest ik met een taxi naar de huisartsenpost in het ziekenhuis. We zijn morgen een week verder en mijn voet is nog steeds heel pijnlijk en de wond is nog niet geheeld. Maar natuurlijk ben ik wel weer gewoon gaan werken deze week, want: “je kan toch immers niet lekker op vakantie gaan en dan vervolgens thuis blijven van je werk vanwege zoiets,” dacht ik, terwijl ik strompelend en met heel veel pijn door de gangen van mijn school liep.
En nu ik vanmorgen wakker werd met een flinke griep en ik me werkelijk lang niet zo beroerd heb gevoeld heb ik bedacht; dit moet anders. Ik moet leren om beter voor mezelf te zorgen. Gelukkig was ik al wel weer een tijdje bezig met gezonde voeding, maar het is niet genoeg. Ik wil op tijd naar bed (en niet tot drie uur ‘s nachts doorwerken omdat een blogpost niet af is – sorry voor dat) en ik wil slapen wanneer mijn lichaam daarom vraagt. Ik wil, als mijn voet het weer een beetje doet, weer in beweging komen. Ik heb deze week wel een paar keer een kort stukje gefietst, maar boy wat deed dat pijn. Ik wil weer eens ronddobberen in een kruidenbad. Regelmatig naar de kapper gaan. Mijn voeten beter verzorgen, want jemig, die arme jongens hebben wat te verduren gehad de laatste tijd. Ik wil meer lezen, in plaats van ‘computeren.’ Ik wil afspraken afzeggen als ik het eigenlijk niet trek – ik ben me bewust van het sociale risico dat dit met zich meebrengt. Ik wil niet meer zo hard werken, maar liever een beetje mee in de middenmoot. Ik wil in de zon zitten ontbijten als ik daar zin in heb. Ik wil wat vaker tegen mezelf zeggen: zo is het genoeg Merel. En het ook aannemen als anderen dat tegen me zeggen. Ik wil me fit en energiek voelen. Maar voor nu begin ik met; ik wil pas uit bed komen als ik ECHT beter ben.
Hoe goed zijn jullie in goed voor jezelf zorgen? En wat is jouw ultieme manier om dit te doen? Ik slaap weer even verder. Slaap lekker!
Dit is de bron van het tamelijk afgezaagde plaatje bovenaan dit artikel. Sorry, not sorry.
Wat ik gister al tegen je zei: Don’t be too hard on yourself. Kijk omhoog en denk: vandaag weer een dag. Het gaat om keuzes, elke keer opnieuw. En believe me, die übergezonde vrouwen die elke dag een juice drinken etc. hebben ook weleens baaldagen en moeten zichzelf er soms ook toe zetten.
Geef je lichaam de tijd om te helen, geef het de juiste voeding, zo weinig mogelijk stress en vooral genoeg rust. Geniet van het leven op een gezonde manier en dan geniet je lichaam met je mee.
Liefs!
Wat heftig! Wordt maar snel beter :-)
Beterschap! Ik zorg soms iets te goed voor mezelf, doe waar ik zin in heb (mits niemand daar last van heeft natuurlijk). En als ik een keer eerder weg wil van mijn werk omdat mijn werk af is dan zeg ik tegen mezelf: ‘ niemand is onvervangbaar’ en ‘morgen weer een dag’. Heerlijk relativerend soms.
Hihi dat kan natuurlijk ook nog :) Knap hoor!
Lieve Merel!
Jeeeetje wat een verhaal zeg :(. Damn!
Respect voor de manier waarop je DGM alsnog bijhoudt. Ik heb het idee dat meerdere bloggers kampen met het ‘ik moet elke dag bloggen’ probleem, en alle hectiek die daarbij komt kijken, vooral voor ‘ons’ – wij bloggers die ernaast gewoon een fulltime job hebben. Wat ik je wil meegeven: een break (ook online) is geen doodzonde. Een paar dagen niet bloggen, daar komen we (lezers) wel overheen. Ik heb niet eens tijd om elke dag een blog te lezen, eerlijk gezegd lees ik er misschien 2 per week. Er zijn bovendien genoeg artikelen te lezen. Ook een korte social media break doet wonderen.
De afgelopen maand heb ik het op mijn blog rustig aan gedaan. Het was mooi weer, en dan vind ik buiten genieten in de zon met mijn vrienden veeeeel belangrijker. En dat heeft me onwijs goed gedaan.
Stel, je kijkt over 20 jaar terug op deze tijd, welke momenten herinner je je dan? De momenten dat je achter je computer aan het stressen was om die blogpost af te krijgen, of die dag in Barcelona dat je onmogelijk veel hotspots afging? Ik denk het niet, en dit weegt niet op tegen de stress die het met zich meebrengt. Welke momenten zul je je wel herinneren? De dagen in het park met je vrienden, die heerlijke relaxte momenten op vakantie, dat ultieme gelukkige gevoel na een hele dag chillen in de zon. Die momenten moet je koesteren, maar dan moet je er wel zelf tijd voor maken en ervoor kiezen.
Zo denk ik tegenwoordig als ik thuis achter mn computertje zit: “Ohhh ik wil naar buiten! Fuck it, het is mooi weer, ik ga gewoon naar buiten.”
Merel, ik hoop dat ik je kan inspireren om het nu echt rustiger aan te doen. Je hebt maar 1 lijf, wees er alsjeblieft voorzichtig mee! Je lezers, vrienden, vriendinnen, familie zullen het begrijpen – dat je minder blogt of afspraken afzegt omdat je gewoon kapot bent. Je echte vrienden zullen altijd je vrienden blijven, ook in tijden dat je jezelf even terugtrekt.
Heel veel sterkte meis, en het is ook niet erg om DGM lunch te verzetten – als je nog ziek ben of te moe bent!!
Knuffel voor jou!
Dank voor je mooie reactie. Gelukkig hoef ik alles niet alleen te doen. Er zijn natuurlijk twee groene meisjes en Jamie werkt ook loeihard. Het is dan de kunst om de balans te vinden. Thanks x
Mooi artikel! Tenminste, eigenlijk niet mooi voor jou, maar goed dat je het opschrijft en deelt in de hoop dat mensen er wat aan hebben!Ik ben het met Rosalie eens dat jullie niet per se elke dag hoeven te bloggen. Ik kan de blogs ook niet allemaal lezen, omdat ik weleens een dagje social media oversla. Ik wens je veel succes, sterkte en beterschap!!!
Dapper van je om dit te delen, Merel! Wat een nare periode heb je gehad. En wat vervelend dat zelfs je minitripje als werken voelde, en dat familiedrama dan ook nog…
Anyway, ik wilde ook maar zeggen: van mij, net als van blijkbaar heel veel anderen, hoeft er niet elke dag een update te zijn! Door mijn eigen drukke leven (waarin ik internet weinig prioriteit probeer te geven) kom ik er toch ook niet aan toe. Liever een middagje in het park in de zon zitten voor jou!
Veel beterschap! And: it takes time to heal. Bij botbreuken in het ziekenhuis zeggen we: je moet rust nemen voor dubbel de tijd dat je in het gips zat. 4 weken gips, daarna 8 weken rustig aan doen. Dit is een mooie tip voor het echte leven vind ik, probeer het anders ook met je voet! :)
Hee Merel, wat naar voor je en dapper dat je dit deelt. Heel herkenbaar hoor, dat precies weten hoe het moet, maar het vervolgens niet doen…. Ik heb tijdens een mindfulnesscursus geleerd om milder voor mezelf te zijn en dat was echt heel fijn. Ik doe nu nog een ‘terugkomavond’ eens in de twee weken en af en toe een mindfulness-stiltedag en 1x per week een mindfulness-achtige yoga. Ik kan het iedereen aanraden. Mindfulness is niet zweverig maar juist heel erg praktisch gericht op omgaan met stress, naar jezelf en je eigen lichaam luisteren en bewuster leven. Wil niet zeggen dat ik geen stress meer heb hoor, maar het helpt me wel. Beterschap! Ziek zijn sucks :(
Heavy! En heel herkenbaar ik hou tegenwoordig elke zondag helemaal vrij om lekker op te laden.
Wat een fijn idee, zo’n zondag rustigaandag!
Stoer dat je het durft toe te geven en heel herkenbaar! Ik kan soms eindeloos en meestal vol enthousiasme doorgaan met van alles van mijn lijf vragen en te verwachten terwijl ik ondertussen nauwelijks de tijd neem om voor mijn lijf te zorgen. Ik schreef er vorige week een blogpost over op stoerevrouwensporten.nl http://stoerevrouwensporten.nl/blogs/mijn-lijf-als-middel/
En natuurlijk beterschap!! Luisteren naar je lichaam en er iets mee doen is zo belangrijk maar ook zo moeilijk.
Dankjewel voor het delen van je mooie blogpost. Heel verhelderend en fijn om te lezen dat er zoveel vrouwen zijn die met dezelfde dingen kampen.
Dapper dat je zo eerlijk bent!
Ik hoop dat je snel opknapt, doe rustig aan en neem je tijd!
Dit klinkt een beetje raar, maar jij gaat echt een heerlijke tijd tegemoet! Wat jij hierboven beschrijft, is het begin van het grote genieten. Het erachter komen dat als je niet goed voor jezelf zorgt, je lichaam jou vanzelf tot stoppen brengt. Dus nu is het niet meer: Nee, ik ga niet naar de kapper want die puntjes zijn nog niet zo dood. Nee, ik ga niet in de sauna ontspannen, dat doe ik wel als ik overspannen ben. Nee, ik ga niet in mijn tuintje chillen met een lekker glas drinken een fijn tijdschrift en mijn beentjes omhoog, eerst de tuin zomerklaar maken. Dat ga je vanaf nu af aan wel doen. Omdat je nu het jezelf niet alleen hoeft te gunnen (want dat is heel moeilijk, iets leuks doen voor jezelf zonder reden!), je weet nu ook dat je het heel hard nodig hebt en dat het dus mág! N’Joy!
Oeh herkenbaar! Succes met de reis naar jezelf! Het wordt vast een hele mooie, maar ook eentje met vallen en opstaan. Maar zoals van elke reis… geniet ervan! Het gaat je mooie en interessante inzichten opleveren!
Lieve Merel, wat goed dat je het aanvoelt en maatregelen gaat nemen. En vooral dat je er zo eerlijk in bent. Het is al moeilijk genoeg.
Het lijkt zo moeilijk in deze maatschappij om rustig aan te doen en aan jezelf te denken. Ik ben net ‘terug’ van een burn-out. Heeft ruim 1.5 jaar geduurd. Zie nu zoveel mensen om mij heen die zich kapot aan het werken zijn. Maar het lijkt wel of je pas gas terug kan nemen als je eerst onderuit gaat. Ik moet nu ook keuzes maken en een belangrijke keuze is straks niet keihard 5 dagen aan het werk te gaan, maar meer met mezelf bezig zijn. Veel mensen begrijpen dat niet. Dan maar niet! Jij voelt aan wat je nodig hebt. Take care! X
Jeetje Diede, wat heftig: anderhalf jaar? Dat is echt niet niks. Het valt mij ook steeds meer op hoeveel druk er op je ligt, als ik om me heen kijk zie ik steeds meer en meer. En dan vooral ook onder de jonge generatie. Je moet het altijd maar drukdrukdruk hebben om uberhaupt mee te mogen tellen. Best wel heftig!
Ohh jeetje wat ben je streng voor jezelf! Je bent ook echt het helemaal niemand verplicht om tot 3 uur aan een blog te werken.. ik bedoel, zijn er écht mensen die gaan zeuren als een van jullie blogs een beetje te laat (of een dag later of voor mijn part 3 maanden later) verschijnen? Dat zou ik echt extreem raar vinden. Het klinkt zo lullig, maar het is wel waar; het moet wel leuk blijven.
Fijn dat je nu zo’n realisatie moment hebt gehad. Bizar hoe je eigen lichaam je altijd tot een halt roep als er een grens overschreden wordt. Heb ik zelf ook meegemaakt en hoewel ik nog wel eens heel dicht in de buurt van die grens ga, weet ik nu wat het allerbelangrijkste is: goed slapen, goed eten; rust nemen. Anders is niks meer leuk.
Echt heftig zeg, een burn out, en dat is ook helemaaaaal niet huilie huilie! Dat is iets super naars wat hartstikke “legit” is; niet iets zwaks wat niet een geldige reden is. En wat naar van dat familie drama zeg :- (
Oke, sorry, lang verhaal, maar ik werd er zelf gewoon ‘n beetje emotioneel van denk ik :- ) Hopelijk kun je een beetje genieten van je ‘gedwongen’ rust. En ga je voortaan lekker naar de kapper en in bad en naar de sauna en chillen en op tijd slapen zelfs al is er een blog nog niet af ;- ) Beterschap!
Lieve reactie Anne-Fleur, dankje! Nee hoor, ik weet dat er iemand boos zou worden als die blogpost niet af is en er een dag niks online komt. Maar we leggen onszelf van alles op. Zo werkt dat nou eenmaal. Ons blog is niet meer ‘zomaar’ een hobby, het is inmiddels toch een soort van parttime baan en ik moet er nog aan wennen hoe ik dat allemaal doe en indeel. Gelukkig doe ik het allemaal samen met Jamie! Ik schrijf dan wel de artikelen, maar er is ook nog heel veel administratie, de social media en de mail… gelukkig doet Jamie daar een heel groot deel van, anders werd ik gek!
Over die burn-out: ik denk dat ik er op tijd bij ben geweest en het ergste heb weten te voorkomen. Door afstand te nemen van mijn werk. Maar goed, je ziet het, het is nog steeds op de achtergrond aanwezig en een nieuwe terugval ligt duidelijk op de loer. Oppassen dus!
Wat een fijn artikel!
Jeetje Merel, wat een verhaal. Ik vind het heel fijn dat je zo open bent. Zeker geen ‘huilie huilie’, maar de werkelijkheid. Op internet lijkt iedereen altijd vrolijk, supergezond bezig en perfect, dat ik er soms somber van kan worden als ik me daarmee (onbewust) vergelijk. Daardoor vergeet je soms dat iedereen zo zijn problemen heeft, dus ik vind het goed dat je dit kunt delen (hoe eng ook). Ik denk dat je al een hele stap in de juiste richting hebt genomen hebt door het zo op te schrijven! Ik wens je alle sterkte en rust om jezelf weer een beetje terug te vinden. Liefs!
Dat is ook 1 van de redenen waarom ik dit artikel wilde schrijven. Wij krijgen regelmatig opmerkingen (lief of grappig bedoeld hoor) over ‘hoe perfect ons leven is.’ Let me tell you something: ik ben heel blij met mijn leven, maar perfect is het alles behalve. Dat geldt voor iedereen, dat weet ik, maar dingen en mensen op internet willen nog wel eens de illusie wekken dat het allemaal rainbows and unicorns is. Dat is dus niet. Althans, bij ons niet ;)
Heel goed dat je dit voor jezelf & ons hebt opgeschreven, dat is zeer zeker de 1e stap! Ik geloof in ‘t feit dat niets voor niets gebeur (burn-out/ontst.voet) & ben ervan overtuigd dat jouw lichaam je met al die signalen wil duidelijk maken dat ‘t zo genoeg is! Gelukkig kom je er nu achter & kun je ‘t roer omgooien.. Goed uitzieken is een hele belangrijke & een 1e mooie stap!
Wees wat liever voor jezelf & je lijf Merel, ‘t geeft je zoveel mooie dingen, probeer daar maar eens op te letten, dan zal je ‘t koesteren..
Enne voordat je denkt dat ik dit altijd zo goed in acht neem; not! Maar daar leer je weer van toch? Ik ook weer van jouw verhaal..
Liefs Kim
Merel, wat super stoer van jou dat je dit schrijft. En je bent zeker niet de enige!
Ik herken veel van mezelf in wat je schrijft en ik weet ook niet goed hoe je in een stabiele lijn beter voor jezelf kunt zorgen. Want mij lukt het een paar maanden altijd wel eigenlijk en dan…stort alles langzaam weer in en kan ik weer helemaal opnieuw beginnen. Ik was vorig jaar bijv. 2x per week krachttraining aan het doen en 1x zwemmen en heb dit sinds dit jaar gewoon niet meer gedaan…zo moeilijk om het weer op te pakken, een soort drempel.
Anyway, neem je tijd, en voel je eigen tempo in alles dat je doet. Dat probeer ik voor mezelf een beetje aan te houden. Sterkte!
PS: ik weet niet of ik een link mag plaatsen maar ik heb pas dit ‘Oppepper verhaaltje’ gemaakt. Misschien heb jij of iemand anders er iets aan. <3 http://youtu.be/SBjhYHgz3nY
Wat een leuk luisterverhaaltje heb je gemaakt zeg! Dankjewel, ik heb er met plezier naar geluisterd :)
Bij het lezen van dit artikel voelde ik alleen maar diepe respect, Merel. Dat je dit allemaal zo durft te schrijven aan ons is echt bijzonder. Ik hoop dat je alles los durft te laten, durft te gaan genieten en langzaam steeds meer kunt accepteren hoe je leven is en dat het niet erg is om vaker naar jezelf te luisteren en voor jezelf te kiezen. Heeeeeel veeeeeel succes en ik weet zeker dat het jou gaat lukken, aangezien je jullie lezers en lezeressen altijd weten te inspireren!!
Lieve Merel, ik had geen idee dat dit allemaal speelde, wat heftig! Ik ken meerdere vrouwen die ook niet veel vrije tijd voor zichzelf nemen, want er is altijd wel iets “belangrijkers” te doen. Ik ben van mezelf een beetje lui en ik denk dat dat de reden is waarom ik alles goed kan combineren – want ik zeg zo afspraken af als ik het niet trek (of gewoonweg geen zin heb) en neem minimaal twee avonden in de week vrij van alles en ga dan met een boek of tijdschrift in bad liggen of iets anders wat me ontspant. Ik kan het iedereen aanraden: houd van jezelf. Natuurlijk is je relatie, familie, vrienden, werk, bloggen etc ook belangrijk. Maar om die goed te onderhouden moet je eerst voor jezelf zorgen.
Dus: zet je computer en telefoon uit. Neem een (voet)badje met een bruisbal, relaxt muziekje op, lekker drankje erbij en een nieuw boek. Kijk niet op de klok en rust zo lang je wilt uit, en herhaal dit proces zoveel dagen als je wilt! :) Je hebt inderdaad maar 1 lichaam en het is heel belangrijk om het lichaam niet alleen fysiek, maar ook mentaal te verzorgen. Zorg dat je je gelukkig voelt, ook al betekent dit dat je de komende tijd wat afspraken afzegt of een dag of twee niet blogt.
Ik wens je heel veel sterkte! Veel hugs en happy thoughs voor jou vanuit Den Haag xo
Lief van je Sophie, dankjewel. Ik heb er niet mee te koop gelopen nee, schaamde me ook best wel. En zelfs nu, nu iedereen zo lief reageert denk ik: heb ik niet veel te veel aandacht op mezelf gevestigd? Dat voelt ongemakkelijk. Aan de andere kant zie ik aan de reacties dat heel veel mensen met hetzelfde rondlopen, dus het is ook goed om het er eens over te hebben.
Je was altijd al een voorbeeld voor me, maar als ik nu zo hoor hoe jij voor jezelf zorgt door echt qualitytime met jezelf door te brengen: ja, daar kan ik wel iets mee en daar MOET ik ook iets mee. Thanks babe :)
Een applaus voor jou dat je dit nu uitspreekt.
Moeten moeten moeten is niet goed. Dat batterijtje moet ook af en toe opgeladen worden. En die vrouwen waarover je schrijft die altijd gezond eten en elke 6 weken naar de kapper gaan: die bestaan niet. Dat laten ze alleen zo lijken aan de buitenwereld.
En zonder iedere dag een post overleven we het ook wel hoor. Liever een blij groen meisje dan iedere dag een post van een niet blij groen meisje.
Dat met dat kinderlijkje klinkt trouwens echt afschuwelijk en traumatisch…
Stiekem ben ik blij dat je nog even bevestigde dat die perfecte vrouwen niet bestaan, hihi ;)
Ja, dat was een heftige avond. Gelukkig was ik niet alleen thuis! Er was een superlieve jongen uit Londen en 3 lieve meiden uit Singapore. Dat was echt fijn!
Hoi Merel,
herkenbaar verhaal! Ook ik merk vaak te laat de symptomen van vermoeidheid, niet lekker in mijn vel zitten, negatieve gedachtes, etc.
De balans vinden tussen werk/ privé, inspanning/ ontspanning, gezonde voeding/ iets ongezonds is een never-ending-story, die je altijd bezig zal houden.
De kunst is om preventief te werk te gaan en niet als het eigenlijk te laat is.
Dus las eens per week/ twee weken een ‘off-dagje’ in, waarin je even niet bereikbaar bent en echt doet waar je zin in hebt. Koop eens in de zoveel tijd iets moois voor jezelf; een boek en ga dit ook lezen. Zet het desnoods in je agenda: ‘boek lezen van 19 tot …’ Gun jezelf die momenten van rust. Alleen dan zul je ook al het andere in je leven aankunnen.
(Deze note is tegelijkertijd ook weer even aan mijzelf gericht.)
Tot slot wil ik je nog wat ontspanningsoefeningen meegeven, die je er even toe dwingen om tot jezelf te komen en je geest te temmen.
http://centrummindfulness.nl/cd-6-korte-meditaties/
http://centrummindfulness.nl/diverse-meditaties/
Dapper en mooi dat je dit met ons wilde delen. Ik denk dat heel veel mensen (van onze generatie) zichzelf helaas in jouw verhaal herkennen.
Liefs en kracht voor jou.
Dankjewel voor het delen van de ontspanningsoefeningen. Hier heb ik zeker iets aan! En ik hoop dat de note to yourself ook werkt :)
Hee Merel,
Ik ben ooit overspannen geweest en dat was al geen pretje. Laat staan als je een volle burn-out hebt. Het enige wat anderen kunnen zeggen is: Doe het rustig aan. Maar hoe doe je het rustig aan als je altijd een galopperend paardentempo gewend bent? Ik wist ook niet zo goed hoe dat dan moest, rustig aan doen. Maar het heeft inderdaad veel te maken met naar je lichaam luisteren. Je hebt al zo lang de noodroep van je lichaam genegeerd dat hij heeft gedaan wat hij kon doen: Een burn-out geven. En dat is niet erg, want daar lopen meer mensen tegenaan!
Dus afgezaagd, ik weet het… maar doe het rustig aan en ga dingen doen die je vrolijk maken. Het kan soms even duren voordat je überhaupt weer door hebt wat je leuk vindt (bij mij duurde dat erg lang kan ik je vertellen). En als je merkt dat je moe bent dan mag je daaraan toe geven. Want waarschijnlijk als je terugkijkt op alles, weet jij ook: Je gezondheid is iets heel bijzonders en daar heb je er maar een van dus daar moet je goed mee omgaan. Dat punt heb je nu bereikt dus ik zou zeggen: Alles kan alleen maar bergopwaarts gaan vanaf hier!
Neem de tijd om er weer bovenop te komen en ik zend je veel happy positieve vibes toe!
Beterschap!
Superlief van je, dankjewel. Ja, dat is het: dat galopperende paard, of die denderende sneltrein. Super cliche, maar het is zo. Echter, ik denk dat ik er op tijd bij ben geweest door inderdaad dingen (mijn werk op school) stil te leggen voor 2 maanden destijds. Dus een volle burn-out heb ik godzijdank niet gekregen, want ik hoor verhalen van mensen die anderhalf jaar amper in staat zijn om iets te doen. Ik denk dat het bij mij bij overspannen en oververmoeid is gebleven. Ook niet niks natuurlijk, maar niet ZO heftig als een burn-out.
Dankjewel voor je happy vibes!
Merel, wat een aangrijpend verhaal! Ik heb nog nooit op jullie blogs gereageerd, maar wil nu mijn respect uiten. Ik vind het bijzonder hoeveel dingen je naast elkaar doet, waaronder het schrijven van onwijs veel leuke blogposts. Nooit is er in de posts iets te merken van jou worstelingen met jezelf. Ik hoop echt dat het je lukt om alle voornemens uit te voeren. Neem tijd voor jezelf en geniet van die mooie (kleine) momenten! Sterkte….
Lieve Merel, wat ontzettend mooi en dapper dat je dit met ons wilt delen. Zo belangrijk om goed voor jezelf te zorgen en genoeg me-time in te plannen, maar dan op de bank met een dekentje en een kop thee, en niet in Barcelona met 17 hotspots :)
Ik hoop en ga er ook van uit, dat je hier sterker uit komt. En meer tijd voor jezelf gaat nemen! Geniet van alle mooie en kleine dingen om je heen :) xxx
Lieve Merel,
Voor jezelf zorgen is zo ontzettend moeilijk soms. Advies geven aan vriendinnen hoe zij het moeten aanpakken is veel makkelijker. Ook ik heb een tijd niet goed
voor mezelf gezorgd. Bijna drie jaar, wat nu resulteert in een burn-out.
Sinds vier weken ben ik thuis. Ik doe weinig. Ben heel moe, slaap veel, plan niets en veel down. Gevoelens die er altijd weleens waren maar die er nu continu zijn waardoor ik mezelf niet meer ben en ook niet herken.
Van mijn psycholoog heb ik leuk huiswerk gekregen. Ik moet een lijst maken met dingen
waar ik blij van word. Van een zelfgemaakte juice in het ochtendzonnetje drinken tot vakantie naar een ver oord. Dus ook kleine dingen. Eigenlijk vooral die kleine dingen die makkelijk te relatiseren zijn. Natuurlijk zal dit je niet direct helpen om je veel beter te voelen, maar mij helpt het wel om weer iets beter voor mezelf te zorgen. De leuke dingen doen waar ik blij en gelukkig van word en mezelf deze niet langer ontzeggen.
Heel veel sterkte!!
Liefs,
Stefanie
Lieve Stefanie, wat vreselijk ellendig voor je dat je een burn-out hebt ‘opgelopen.’ Ik hoop dat je jezelf genoeg tijd en rust kan gunnen!
Dat huiswerk kreeg ik een paar maanden geleden ook van mijn psycholoog. Leuk om te doen he? Evenals lijstjes maken van dingen die ECHT belangrijk voor je zijn, bepaalde waarden enzo. En nu moet ik lijstjes maken van voors en tegens van mijn werk: ik moet namelijk gaan kiezen, want ik kan natuurlijk niet zoveel blijven werken. Dan zit ik over een halfjaar weer thuis! Dus ja, die gesprekken met de psycholoog zijn enorm heilzaam.
Heel veel sterkte meid!!!
Maar lieve Merel toch,
Je lichaam heeft uiteindelijk in jouw plek gezegd dat het minder moet. Die mooie tempel wint uiteindelijk altijd als hem niet hoort. Je gedachten en wil zouden graag altijd bezig blijven en winnen, maar dat kan niet. Ik heb daar ook gestaan en moet nu nog altijd heel goed het evenwicht bewaren tussen body, mind, soul en spirit. Heel lief en sterk dat je dit zomaar durft delen, dat maakt jullie echte mensen. En niet altijd de Shiny Happy Peopletjes die je op sommige blogs altijd ziet glitteren. Voor nu, rusten meid, veel warmte en beterschap gewenst. Xxx
Wat lief van je en zo mooi gezegd. Dankjewel. Ja, dat is het, het internet lijkt vol te staan met Shiny Happy People. Wij krijgen zelfs wel eens opmerkingen over ‘hoe perfect ons leven is.’ Ik denk dan: maar je weet bijna niks van mijn leven! Het is natuurlijk ook maar net wat je deelt: dat is een keuze die bij de blogger ligt. Ik zou ook niet iedere dag over dit soort onderwerpen willen schrijven, want daar wordt ook niemand vrolijker van ;) Maar het is wel goed om hier en daar het evenwicht even aan te geven.
He Merel,
Ik volg jullie blog nu een tijdje en heb echt super veel respect voor hetgeen wat jullie samen hebben opgebouwd!
Wat je beschrijft komt mij (en nog vele anderen) ontzettend bekend voor. En het stomme is; ik weet het van mezelf maar kan mezelf niet stoppen. Het doorgaan-gen zit helaas ook in mijn dna. Vanavond stond ik nog met knikkende knieën in de sportschool, want eigenlijk kon ik niet meer. Maar hé, sporten is mijn ontspanning dus ik MOEST van mezelf. Net als het schrijven van blogs, en het lezen van andermans blogs. En daarnaast MOET ik ook boeken en tijdschriften lezen maar m’n huishouden gaat ook niet vanzelf.
Ik vind het ontzettend knap dat je aan de bel hebt getrokken, 3 maanden geleden. Maar ik vind het balen voor je dat je nog steeds niet de rust hebt gevonden.
Het scheelt waarschijnlijk dat je het van jezelf weet. Je weet de kern dus kan je eraan werken. Maar dat zal juist het moeilijke zijn want alles is zo leuk. En, hoewel ik een hekel aan die term heb, er zit wel veel waarheid in: You Only Live Ones, dus we willen er alles uithalen wat erin zit. Jammer genoeg!
Heel veel sterkte!
Liefs, Miranda
:) Dankjewel, ook namens Jamie. (godzijdank doen we alles samen, anders was het heel anders gelopen een paar maanden geleden) Die hele You Only Live Ones hype is eigenlijk heel ongezond. Ik zie het aan mijn studenten, die doen de gekste dingen naast hun studie… omdat je maar 1 keer leeft. Ja, maar je leeft misschien wel korter als je nooit slaapt, teveel drinkt en weet ik veel wat nog meer gebruikt en slecht eet… Altijd maar die spanning opzoeken, omdat je leven er dan pas toe doet… dat lijkt me niet gezond!
Miranda en Merel: Het is ‘You only live once’, niet ones! ;)
Ach Ina, wat leuk om weer eens van je te horen!
Tjonge Merel,
Heavy allemaal hoor! Goed dat je dit van je afschrijft en ‘t met ons deelt.
Stiekem vind ik het wel heeel herkenbaar, voor jezelf zorgen is knap lastig vind ik en ‘k ben ook absoluut niet goed in ;)Maar op een gegeven moment zegt je lichaam: ‘STOP! ZORG VOOR MIJ, IK KAN NIET MEER!!!’ en ja…dan wordt je ziek, depri,…whatever.
Maar hoe dan ook, ‘t voelt knap beroerd. ‘k Heb al aantal keren heeeel diep weggezakt en ‘t blijft altijd een beetje ‘wiebelig’. Maar ik wil het helemaal niet over mezelf hebben, dat was niet de bedoeling ;) Maar ik heb helaas geen tips voor je…ontspannen? Wat is dat, denk ik vaak. Heerlijk soms om te zien of te ezen dat mensen dat kunnen; dagje strand, effe naar de sauna, een dagje luieren met een goed boek…’k Kan er soms gewoon een beetje jaloers op worden )
dus ik lees en leef hier graag mee, wie weet komt er een gouden tip voorbij ;) You never know.
Voor nu heel veel beterschap, kies voor en neem tijd voor jezelf, je bent het waard, echt het mag! Boek als je beter bent gauw een nieuw weekendje naar een eiland. Tip ga ergens heen waar je misschien al wel tien keer bent geweest, dan hoef je niet persé zoveel meer te zien en kan je gewoon met een boekje van de zon genieten oid.
Take it easy, slaap, lees, luister naar een vogel, neem een lekker voetenbadje en geniet van chocola (als je niet beroerd bent tenminste)
:) dankje. Moeilijk soms he, ontspannen? Ik heb er hele periodes lang ook heel erg veel moeite mee. Dan weet ik gewoon niet hoe ik moet beginnen met ontspannen. Zit ik op de bank met een boek denk ik: ja maar ik moet ook nog 13 andere dingen doen. En vervolgens moet ik daar zoveel aan denken dat ik helemaal niet echt lees. Zo irritant. Toch kan je het wel leren, geloof ik. Je hebt er zelfs cursussen voor. Ook heb ik begrepen dat mindfulness enorm kan helpen … Dus ik heb op aanraden uit een heel lieve mail die ik gisteren kreeg de app ‘Stop, Breath, Think’ gedownload. Met meditatieoefeningen. Ik heb er nu 2 gedaan en het was heel fijn!
Lieve Merel,
Hier nog een hart onder de riem. Gun jezelf nu de tijd. Het is niet niks wat je beschrijft. Diep ademhalen en lief zijn voor jezelf.
Dikke knuffel,
Dharma
Oh wat herkenbaar dit! Ik zit al sinds de kerstvakantie thuis en dit is de tweede keer ook nog. De eerste keer gaf ik geen grenzen aan. De tweede keer wel, maar werden mijn grenzen niet gerespecteerd. En ik werk ook in het onderwijs, sowieso al een tak van sport waar mensen overvragen algemeen goed lijkt. Opkomen en voor jezelf zorgen is dan extra nodig. En ik ben daar dus echt niet goed in. Ja, wel aan de buitenkant, alhoewel het sporten door oververmoeidheid in de aanloop naar mijn burn out op een zeer laag pitje kwam te staan. Niemand zal aan mij zien dat er wat mis is en dat is dus precies het probleem.
Trek je niets aan van die perfecte dames met hun haren in de krul en afgetrainde lichamen. Je kunt aan de buitenkant niet zien hoe het met iemand gaat. Die perfectie kan ook een poging zijn om de schijn hoog te houden voor de buitenwereld en zichzelf. Dus: trek je daar niks van aan. Ziek lekker uit en ga pas werken wanneer jij zeker weet dat je er aan toe bent. De beste manier om een burn out te voorkomen en om eruit te komen is om extra lief te zijn voor jezelf. Dus ja, dan mag je JUIST op vakantie en je toch ziekmelden op je werk. En als jij op dit moment het bloggen leuker vind (m.a.w. het geeft je meer energie) dan je onderwijsbaan, dan moet je daar je tijd aan besteden. Geef voorrang aan de dingen die voor jou belangrijk zijn, waar jij blij van wordt en waar jij je lekker bij voelt.
En je komt hier alleen uit als je door alle ups en downs heenwerkt. Trust me, ik ben er de afgelopen maanden genoeg tegengekomen en het heeft zeker 2.5 maand geduurd voordat ik een stijgende lijn herkende. Het gaat nu nog steeds met vlagen beter of slechter, maar ik zie ook dat het diepe dal waar ik in zat achter me is en dat ik elke dag, week en maand weer een stapje verder kom.
Heel veel succes nog!
Oef Maaike, wat heftig voor je. Het onderwijs is een ‘tak van sport’ waar je heel stevig in moet staan, anders ga je om. Ik werk nu 8 jaar in het onderwijs (ben op mijn 20e begonnen ) en ik heb al ZOVEEL mensen zien omvallen. Echt te bizar voor worden. Op een gegeven moment werkte ik ergens waar het halve team ziek thuis zat. Toen dacht ik: ik moet hier weg, anders ben ik de volgende. Uiteindelijk ben ik de volgende geworden, maar dan zoveel jaar later. Maar oke, dat had daar niks mee te maken.
Het is dat ik het onderwijs heel leuk vind: ben dol op mijn studenten enzo. Maar anders… Mensen onderschatten het echt!
Heel veel sterkte Maaike!
Dankjewel! Ik ben op mn 21ste begonnen en werk nu 8.5 jaar in het onderwijs. En dat is het em dus ook bij mij: ik hou van mijn werk! Maar het is zo makkelijk om dat plezier in lesgeven kwijt te raken als de werkdruk zo hoog wordt dat je niks meer kunt behalve slapen en werken. Gelukkig heb ik dat plezier weer gevonden en mis ik het inmiddels ook weer. Een goed teken dat wat ik doe zeker wel mijn ding is. Er zijn dan al gauw mensen die zeggen dat het fout gaat omdat het werk niet bij je zou passen, maar dat is dus volkomen quatsch. Ik pas wel bij het werk, maar het werk past niet altijd bij mij. Dat is iets heel anders.
Jij ook nog heel veel sterkte.
Alles wat je beschrijft is heel herkenbaar.
Maar ik denk dat dit hele ”gedoe” ontzettend tegenstrijdig is. Het gaat om streng zijn voor jezelf en dat we dat soms veel te veel zijn, maar paradoxaal genoeg denk ik dat we juist niet streng genoeg zijn voor onszelf. Goed eten, op tijd je haar wassen, op tijd naar bed gaan etc etc vergt ook een bepaalde mate van strengheid voor jezelf, noem het zelfdiscipline. Het gaat erom de strengheid in balans te brengen. Hard werken is belangrijk, maar goed voor jezelf zorgen ook en ook dát vergt juist strengheid! Op het moment dat je je dat ten volste beseft zal het beter gaan. Ik denk dat je dat punt nu bereikt.
Een paar dingen die mij helpen om goed voor mezelf te zorgen:
– haalbare (!) to-do lijstjes maken met alle dingen voor een hele dag, dus inclusief dingen als afwassen, boodschappen doen, cadeautjes kopen, maar ook bijvoorbeeld een tv-programma of film die die avond op tv is en die ik graag wil zien zet ik erop. Ten eerste geeft dit overzicht, ten tweede vind ik het heel bevredigend om dingen af te strepen en ten derde blijf ik er dan wat meer met m’n koppie bij: als er te veel op staat moet ik van mezelf dingen wegstrepen. Na een tijdje wordt het een gewoonte en heb je je ritme van wat je wel en niet aankan beter onder controle.
– ”goed eten begint in de supermarkt”, zo cliche maar zo waar. Helemaal als ik me niet fit voel: chocola, koekjes etc komen gewoon mijn huis niet in, no matter what. Bakken etc is leuk en ontspannend, maar als het een taart is waar je dik van wordt: ik doe het niet meer.(en uiteraard ligt dit anders als je een blog hebt die deels over eten gaat, dat snap ik ) Ik had vaak het idee dat ik het ”verdiend” had, maar die mindset is gewoon verkeerd. Noor, het leven gaat niet alleen om lekker en leuk en bijzonder eten, óók na een lange en zware dag hoef je niet per se iets te snoepen ‘s avonds.
– jouw artikelen over social media detox hebben me erg geholpen. Ik hoop dat je je eigen tips blijft volgen want het is zooooo lekker rustig als je niet de hele dag je facebook en instagram checkt. Op de dagen dat ik het wel doe merk ik dat er ook gelijk geen houden meer aan is, en dat ik me aan het einde van de dag helemaal sloom voel. Het is het niet waard.
– Laatste ding: soms is doorwerken tot 3 uur ‘s nachts niet erg (vind ik althans), soms is het nodig. Maar onder een aantal voorwaarden waar je wederom gewoon echt streng voor jezelf in moet zijn. 1) het moet blijven bij soms. 2) er moet een moment van rust tegenover staan! wat de mama’s altijd zeiden, ”de dag na schoolreisje ga je vroeg naar bed”, die logica gaat natuurlijk nog steeds op. Zorg dat je daarna echt je rust pakt, zelfs al heb je daar een hele zondag voor nodig.
Wow, wat een enorm verhaal, en dat voor iemand die normaal nooit op blogposts reageert. Het komt denk ik omdat het onderwerp me zelf ook erg bezighoud en ik mezelf herken in je verhaal. Anyway, heel veel beterschap en take care.
Dankjewel Noortje. Ik heb zeker iets aan je tips! Haha, dat over dat vroeg naar bed na een schoolreisje klopt inderdaad als een bus. Natuurlijk zit er logica in. We draaien onszelf helemaal op en beginnen de dag daarna van voren af aan. Terwijl je eerst moet opladen!
En wat betreft dat tegenstrijdige in het streng voor jezelf moeten zijn: dat is nou precies het lastige! Dankjewel voor het delen :)
Lieve Merel, wat een verhaal! Wat dapper dat je dit met ons durft te delen en wat kan je het toch altijd goed verwoorden. Ik stond er zelf al van te kijken hoe jullie dat allemaal zo konden combineren in combinatie met een fulltime baan! In deze tegenwoordige maatschappij heeft onze generatie geen minuutje rust meer. Op instagram, Facebook en wat al niet meer gooien we elkaar dood met perfecte plaatjes. Maar we zien niet hoe lang iemand er mee bezig geweest om zijn foto te ensceneren en krijgen de vreugde van het sapje niet mee omdat de versheid al vervlogen is, bij wijze van spreken.
We rennen elkaar voorbij in plaats te genieten van het nu, leven in het moment en met liefde met jezelf omgaan.
Het is super goed dat je de stap hebt gezet om verandering te brengen in je jachtige bestaan. Alleen helaas kost dit tijd, maar, ieder stapje omhoog is er een, hoe klein de stap ook is. Uiteindelijk zul je weer bij je eigen ik aanbelanden. Hopelijk kan je komende periode meer rust vinden en genieten van de mooie kleine momenten in het leven. De zon die je huid streelt en het kopje thee in de ochtend met kwetterende vogeltjes.
Wij lezers, kunnen wel wachten, je innerlijke ik, dat is wat er toedoet! Lieve knuffels!
Mooi gezegd Maartje, dankjewel. Ja, soms vragen we onszelf dus ook wel eens af: hoe doen we dit allemaal? Het is een groot voordeel dat Jamie en ik een ijzersterk team vormen. We vullen elkaar precies aan en hebben een goede balans gevonden in het ‘wie doet wat.’ Maar het moet een paar stapjes minder, voor ons allebei!
Heel herkenbaar, dat voorbij rennen aan het leven van dit moment. Ik voel me soms zo’n ‘domme’ toerist die alleen maar foto’s maakt en thuis pas bekijkt waar hij eigenlijk allemaal is geweest. Niet oke!
You go girl ♡
Wat dapper dat je dit deelt, wij als lezer hadden er inderdaad geen idee van dat het niet zo goed met je ging. Goed voor jezelf zorgen is belangrijk, maar lastig! Succes.
pfoe Merel, heftig! Alles. Maar ik vind het vooral goed dat je nu echt even kijkt wat belangrijk is, gesprekken met een psycholoog kunnen je inderdaad helpen alles weer even helder te zien en op een rijtje te zetten (en dat zeg ik niet als alleen als zelf psycholoog zijnde (ik ben ook nu forensisch psycholoog dus ik WIL je al helemaal niet zien..;-)))
Ik heb ook wel zo’n karakter dat ik maar doorga, niet snel m’n grenzen aangeef. Nu ben ik wel iemand die heel bewust niet alle avonden vol plan. Ik heb die tijd thuis met m’n gezin op de bank nodig. Het liefst plan ik ook maar één dag in het weekend vol, lukt niet altijd maar probeer het wel.
En als het je sociale leven op een lager pitje zet, bij echte goede vrienden zou het niet moeten uitmaken of je ze nou elke week ziet of één keer in de twee weken of nog minder.
Heel dapper dat je dit allemaal opschrijft, en heel veel succes gewenst!
Hey Merel, hierbij nog een straaltje virtuele zonneschijn en een dosis positieve energie! We hebben allemaal wel eens van die momenten dat alle nare dingen tegelijk komen en zich opstapelen, alsof narigheid negativiteit aantrekt. Sommige dingen heb je zelf in de hand, andere dingen helaas niet. Het is belangrijk om die twee te kunnen scheiden en datgene waar je geen controle over hebt (zoals de ruzie in Barcelona) los te laten, hoe moeilijk dat ook is. Ik geef toe, ik ben een kei in me dingen aantrekken en me zorgen maken om de hele wereld, maar na verloop van tijd zakt dat langzaam weg. Tijd is dus wat je nodig hebt.
Dingen waar je wel controle over hebt kun je oplossen, al hoef je dat niet in je eentje te doen. Ik zelf heb ook hulp nodig gehad van een psycholoog om van mijn faalangst en daarmee gepaard gaande somberheid af te komen. Het heeft me enorm geholpen. Net als mindfulness, waar ik toen mee ben begonnen. Af en toe, als de stress teveel wordt, probeer ik even terug te gaan naar mijn ademhaling en vraag ik mezelf wat ik fysiek en mentaal voel op dat moment. Daarna zeg ik tegen mezelf dat het niet erg is, deze situatie, en dat het ook weer overgaat. Nog een paar keer diep ademhalen, en ik ben al een stuk kalmer.
Merel, ik hoop dat je je snel weer beter voelt! Na regen komt zonneschijn, en iedereen heeft in zijn of haar leven recht op een dosis geluk, dus er zit voor jou vast ook nog een boel moois in! :)
Door te ontspannen ga ik graag baantjes trekken in een rustig zwembad, alleen. Eindigend met een kuurbad en sauna.
Wat mij helpt is door sociale kringen eigenlijk te laten bestaan uit mensen die je energie geven en alleen in grote groepen af te spreken met mensen die onbewust je energie wegnemen.
Zwemmen.. daar heb ik al zo lang zin in! Als mijn voet weer helemaal geheeld is (het gaat de goede kant op) ga ik dat zeker doen.
Beste Merel, wow! Wat vind ik het fijn dat je dit op je blog deelt. Ik zit de afgelopen tijd met hetzelfde probleem en ik vind het altijd ‘fijn’ om te horen dat ik niet de enige ben. Vaak schetsen we een beeld van onszelf naar anderen toe wat totaal niet aan de werkelijkheid toebehoord en door het te delen doorbreekt dat beeld en krijgen mensen een eerlijker beeld van je. Respect dat je dit op jullie blog zet. Je bent jezelf goed bewust van wat er precies niet goed gaat en waar je verandering in wil krijgen, maar het moeilijkste is om die cyclus ook de doorbreken en ook daadwerkelijk de verandering door te voeren en vol te houden. Dit kost veel energie en waarschijnlijk ook nog wel wat tranen, maar ik ben er van overtuigd dat je er sterker uit gaat komen. Heel veel beterschap! En: Jezelf soms voorop zetten is helemaal niet erg.
Stefanie schreef hier: “Voor jezelf zorgen is zo ontzettend moeilijk soms. Advies geven aan vriendinnen hoe zij het moeten aanpakken is veel makkelijker.”
Maar ik las een keer ergens – ik weet helaas niet meer waar, dat je het advies dat je aan een vriendin zou geven, ook eens aan jezelf zou moeten geven. Voor een ander ben je vaak ruimhartiger, liever en makkelijker dan voor jezelf. Maar probeer jezelf eens het advies te geven, dat je die vriendin zou geven en het dan ook toe te passen. Nog steeds makkelijker gezegd dan gedaan, maar toch goed om bij stil te staan, dat helpt al een beetje.
Ook interessant: Self Compassion van Kristin Neff (http://www.self-compassion.org/)
Veel rust en aansterking gewenst!
ik kreeg ook een ontsteking aan mijn voet op een gegeven moment. De arts zei ‘da’s logisch, je lichaam geeft aan dat je niet meer op je benen kunt staan als je zo doorgaat’.
oeps…
heb wel het gevoel dat het een generatieding is. Ben inmiddels midden dertig en ben wel wat gekalmeerd. Jouw beter-beter-voor-jezelf-zorgen-plan klinkt nog steeds erg ambitieus. gewoon helemaal niks doen is ook niet erg, eerst maar eens een beetje unwinden. makkelijker gezegd dan gedaan, dat weet ik ook wel, veel sterkte in ieder geval.
Lieve Merel,
Wat knap dat je dit zo op papier hebt gezet. Alleen al het feit dat je dit doet, geeft aan dat je je bewust wordt. En volgens mij heb je ook wel door dat je een flink aantal versnellingen terug moet ;) Ik herken me in veel wat je schrijft. In de grote lijnen dan. Het altijd bezig zijn met bloggen, zo herkenbaar… Ik ging dan niet door tot 03.00 uur, maar stond op om 04.00 uur om te bloggen tot 08.00 uur en daarna aan mijn ‘echte’ werk te gaan. En dat een maand of 6 lang. Je moet wel heel gepassioneerd en lichtelijk nuts zijn om dat vol te houden. Dan die burn out, die kreeg ik toen ik 27 was (toen blogde ik nog niet trouwens). Niet willen luisteren naar jezelf en gewoon doorgaan. Tot ik op een dag in bed lag en er niet meer uit kon komen. Ik heb letterlijk weken naar het plafond gestaard en het heeft me 6 maanden geduurd om weer terug te komen. We kunnen je hier allemaal goede adviezen geven, maar jij bent degene die zelf moet en wil bepalen wat jouw beste weg is. Waar jij blij van wordt is het belangrijkste. Luister goed naar jezelf, vooral naar dat knagende onderbuikgevoel. Want je gevoel laat je altijd wat weten, maar soms horen we het niet meer omdat we veel te druk zijn met de buitenwereld. Liefs en dikke knuffel
p.s. en ik weet uit ervaring hoeveel tijd het kost om op iedere reactie te reageren, dat hoeft ook niet hè als je ziek bent ;)
Lieve Merel,
In plaats van een online-beterschap-takecare-rustigaan-berichtje wilde ik je een vrolijk kaartje met de post sturen. Dat leek me nu zo leuk. Maar ik kan nergens een adres vinden! Dus toch maar zo. Een boel mooie adviezen staan hier al; ga rustig op zoek naar degene die bij je passen.
Het komt allemaal goed!
Take care, X Barbara/De Wereld van Fien (2x burn-out gehad)
Mijn prive-adres heb ik inderdaad niet op de site staan, uit privacy bescherming. Ik heb er niet zo’n behoefte aan om met tienduizenden mensen te delen waar ik precies woon ;) Maar de intentie was lief, dus dankjewel!!!
Lieve Merel,
Je hebt behoorlijk wat voor de kiezen gehad, geef jezelf de tijd om er van bij te komen. Over een paar weken/maanden ben je daar heel blij mee. Misschien heb je baat bij een ontspanningsmassage (helpt bij mij wel). En een blogpost meer of minder overleven wij ook wel. Jullie posten zo’n twee keer per dag!
Onthoud, alles komt goed, maar geef het de tijd. (oh, dansles, kikkeren wij ook altijd van op ;-) )
Hoi Merel, ik vind het ontzettend dapper dat je dit durft te plaatsen. Ik vind ook dat je er niet voor hoeft te schamen, want zoals je hierboven ziet, is het voor heel veel mensen herkenbaar. Ik snap wel dat je je ervoor schaamde hoor, bijna iedereen zet liever een perfectere versie neer van zichzelf naar de buitenwereld;) Ik hoop dat het je deze periode gaat lukken om in te zien dat JIJ de belangrijkste persoon in je eigen leven bent en dat nu je eigen liefde en aandacht verdient en dat de rest dan vanzelf goed komt! En een blogpost minder.. ik houd het nu eerlijk gezegd niet meer bij en mis best wel veel posts, dus ik zou het helemaal niet erg vinden hoor, ee paar posts minder :) Take care!
Hoi Merel,
Pas je goed op jezelf? Ik vind je, ondanks dat ik je alleen ken achter de lettertjes, werkelijk een topwijf. En die zijn er, vind ik, niet genoeg op deze wereld <3
Take care, take peace, give peace <3 Namaste
Nah, wat lief! Je maakt me verlegen :)
Lieve Merel,
Wat vind ik het naar voor je dat je je zo rot voelt! Het is zo gek, maar dan heb jij het over die vrouwen die alleen maar gezonde juices drinken etc. nou in mijn ogen zijn DGM ook zo, dus als je dan zo eerlijk en dapper vertelt over hoe het echt zit, is dat voor mij echt een eye-opener maar hopelijk des te meer voor jou! Gezond eten draagt denk ik zeker bij aan een gelukkig lijf en hoofd, maar gezond moeten eten kosten wat het kost en jezelf daardoor een heleboel ontzeggen zorgt nou niet echt voor geluk in mijn ogen. Een tip die ik mij na jaren realiseerde was; De stress die je hebt omdat je een keertje zondigt, is veel slechter voor je lijf dan die (bijvoorbeeld) chocoladereep zelf. Dus wees lief voor jezelf! Ik vind het heel mooi dat je zo open en eerlijk durft te zijn en hoop dat je je snel beter voelt. Take care! Liefs Margot
Hihi, nee, zo zijn de DGM niet ;) Niet altijd, althans. Zo zie je maar, je laat precies zien wat je wilt en daarmee schep je een bepaald beeld…
Merel, bedankt dat je dit hebt geschreven! Ik heb het gisterenavond al gelezen maar had nog even niet gereageerd omdat ik het nog wilde laten bezinken. Toen ik naar boven ging om te slapen heb ik mijn mobiel beneden laten liggen (dat doe ik eigenlijk nooit omdat ik altijd denk van ‘wat nou als er iets gebeurt?’) omdat ik dacht, ik ga nu slapen, ik heb die mobiel niet nodig, ik zet geen wekker – ik zie wel wanneer ik wakker word. En toen heb ik nog lekker liggen lezen, en ben ik gaan slapen, en werd ik om half 10 wakker. Perfect! Bedankt dat je me daartoe hebt geïnspireerd.
Ik hoop dat je de komende tijd beter voor jezelf gaat zorgen, en leert hoe je het beste naar jezelf kunt luisteren! Dat is ook echt ontzettend moeilijk, vind ik zelf. Bedankt voor je openheid <3
Heel graag gedaan en ik ben blij om dit te lezen :)
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/280226
Hele goede (en leuke) documentaire over alles wat ik hierboven lees. Echt een aanrader! Heel veel sterkte en neem vooral de tijd, erg belangrijk.
dank voor de tip!
En zo kan je inderdaad ook weer zien dat op social media ook niet iedereen altijd blij is. Hoef je er zelf niet somber van te worden als je die ‘altijd blije’ mensen weer ziet op internet.
Goed dat je dit verteld hebt in de hoop dat anderen er iets aan hebben! Veel succes, sterkte, beterschap en geluk gewenst!
Hoi lieve Merel, ik reageeer niet zo heel vaak en ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen maar als trouwe lezer wilde ik toch even een reactie achterlaten hierop. Ik wens je heel veel sterkte en knuffels en zon en fijne dingen en goede nachtrust en voel je alsjeblieft niet verplicht naar je bloglezers, neem je rust, geniet. (En dat geldt ook voor Jamie trouwens!)
Allereerst beterschap, voor het geval je nog niet opgeknapt bent! Ik betrap mezelf er heel vaak op dat ik tegen andere mensen zeg dat ze goed voor zichzelf moeten zorgen en lekker thuis moeten blijven als ze ziek zijn, terwijl ik een dag na mijn kaakoperatie alweer op school zat. Oepsie.
Merel a.k.a. huiliehuilie,
Helemaal niet!
Wat mooi dat je jouw eigen verhaal zo open deelt. En wat moet dat spannend zijn, zo out in the open.
Goed is goed genoeg.
Goed voor jezelf zorgen hoeft ook niet 100% perfect te zijn, dan leg je jezelf weer iets op. Elke dag iets kleins doen voor jezelf en daar tevreden mee zijn, dat is al een hele stap. Neem aan het einde van de dag een minuut om (tijdens het tandenpoetsen) in de spiegel te kijken en je dan af te vragen of je op de goede weg bent. Of gewoon, om even te checken hoe je ervoor staat.
Succes!
Hanneke Megens
Ha Merel,
Wat een herkenbaar verhaal. En wat dapper van je om daar zo’n artikel van te maken. Groot gelijk heb je! Het slaat helemaal nergens op om een soort perfect plaatje te creëren online en je achter de schermen een hoopje ellende te voelen!
Ik zelf zit op dit moment al bijna 2 jaar thuis met een burn-out. Ik moet steeds weer tegen mezelf (laten) zeggen: Op de bank liggen is OOK heel hard werken aan je herstel. Afspraken steeds maar afzeggen omdat ik er veel teveel tegenop zie, een lijf dat tegensputtert bij het minste of geringste, een hoofd vol ‘ja maar ik moet nog zoveel’.. Langzaam maar zeker, na veel gesprekken bij een psycholoog (ook al zoiets niet-stoers om te vertellen) en sinds 2 weken nu ook bij een fysiotherapeut (want waarom zou je wel moeten revalideren na een ernstig gebroken been en niet bij een burn-out?), gaat het gelukkig langzaam maar zeker steeds iets beter.
In september ben ik, min of meer als experiment voor mezelf om te kijken of zoiets lukte, begonnen met een blog, wwww.handvolrust.nl. Ik herken zó het zoeken naar balans tussen gewoon een fijne leuke blog bijhouden en delen hoe het leven soms gewoon niet fijn en leuk is. Het is zo makkelijk om op internet een schijnwereldje te creëren..
Ik zou zeggen, gun jezelf maar lekker de tijd hoor. We moeten al zoveel in het leven (want er KAN zoveel dus MOET het ook allemaal lijkt het soms wel). Take care Merel, je bent goed zoals je bent! Ook als dat betekent dat je even niks doet ;)
x Femke
Jeetje Femke, wat heftig! 2 jaar is een lange tijd. Wat goed dat je zo bewust met je herstel bezig bent. Dat verdien je! Heel veel succes en sterkte.
Merel, wat naar om te lezen. Jullie blog is natuurlijk heel erg persoonlijk en daardoor krijg je het idee dat je jullie een beetje ‘kent’. Ook ik ben vorig jaar thuis komen te zitten, en herken heel erg wat je zegt. Ik had heel erg het gevoel dat ik overal het optimale uit MOEST halen. (20 uur bijbaan, fulltime studie, vrijwilligerswerk, sociaal leven) Nu een jaar verder gaat het nog steeds met vallen en opstaan. In december had ik een flinke terugval, en nu zijn het ook weer een paar weken waarin ik soms het gevoel heb dat er een olifant op me zit en het niet lukt om uit bed te komen. Voor mezelf zorgen vind ik lastig. Ik ben laatst voor het eerst in een halfjaar naar de kapper geweest, en voor het eerst in 2 jaar een massage, omdat m’n schouders aan m’n hoofd geplakt zaten. En oja, ik weeg ook chronisch 10 kilo teveel, omdat ik niet de discipline heb om af te vallen en ga vreten als ik me kut voel. Dus soms is het 15 kilo teveel.
Ik heb mezelf er bij neergelegd dat ik nooit strak in de make-up, slank en goed gekapt voor de dag ga komen.
Waar ik mezelf niet bij neer heb gelegd is dat “IK MOET” stemmetje in mijn hoofd. Fuck ik. Ik moet niets.
Het blijft elke dag als een gevecht voelen om af te tasten wat ik écht wil, en dat te combineren met de dagelijkse dingetjes zoals een opgeruimd huis en mijn studie.
Zie je. Ik noem maar twee dingen. Dat zijn de dingen die altijd op nummer 1 staan. Voor de rest is alles bijzaak geworden nu.
Hoe het voor jouw voelt, wat voor jouw werkt, dat zul je zelf moeten uitzoeken. Ik wens je heel veel succes.
En please. “Wij” zullen je huis niet komen afbranden als er een keer een week geen nieuwe blogpost komt. Zo belangrijk is je stomme blog nou ook weer niet. ;)
Dikke virtuele knuffel Merel!
Oja, en ook Jamie kan prima zelf naar Groene Meisjes Lunches gaan, dan kom je een keer niet. :P
Uhm ja, dit is best confronterend. Als ik zo door ga volg ik jouw pad en dat klinkt niet helemaal fijn. Dus ja, thnxxx voor de wake-up call en beterschap. Take care en denk vooral goed om jezelf!
Een late reactie, maar niet minder gemeend. Dapper van je en succes de komende tijd. Ik moet bij dit soort verhalen altijd denken aan de Desire Map van Danielle laPorte. Het gaat over wat succes nu eigenlijk voor jou betekend. Echt een aanrader. Succes en veel plezier met het genieten!
Jeetje, wat heftig! Dapper dat je het zo van je afschrijft :) het is helemaal niet huilie huilie, je laat juist even zien dat jouw leven ook niet perfect is ;)
Ik merk het nu ook aan mezelf… Eerst een dementerende tante helpen verhuizen, daarna zelf vrij plotseling (we kregen wat leuks aangeboden) gaan samenwonen en tussendoor gerust 6 dagen in de week gaan werken. Ik ben flexer in de gehandicaptenzorg en vul alle gaten op.. Ik merkte al een paar weken dat het me teveel ging worden. Begin deze week kwam er een griepje op en had nog 5 dagen werk te gaan. Maar ziekmelden? Geen denken aan! Ik heb nog niet 3 keer overgegeven en ik heb nog geen 40 graden koorts, dus dan mag dat van mezelf niet.. En, er is geen vervanging.. Ik laat mijn collega’s en cliënten niet in de steek..
Totdat mijn vriend zei: “Hoe kan je nou voor andere mensen zorgen als je nu niet eens voor jezelf kan zorgen?” En dat was waar… Ik liep als een kip zonder kop rond en kon tegen mijn cliënten ook niet meer normaal doen. En dat verdienen ze niet! Dus, nu lig ik heerlijk op de bank met mijn iPad en zo gaat er een dvdtje van The Ghost Whisperer aan.. Voetenbadje erbij, maskertje erbij…
Ik ga me ook voornemen om wat meer de natuur in te gaan.. Toen mijn hondje nog leefde, pakte ik regelmatig de scooter en ging ik met hem naar het strand.. Even niks om je heen, even een leeg hoofd halen!
En dit artikel is zeker een wake up call! Hij stond al dagen ongelezen in mijn Bloglovin lijst. Had gewoon de energie niet om het te lezen.. Zo zie je maar weer;)
Ik las vandaag dit artikel en ik kreeg een lach op mijn gezicht en een rustig hoofd, misschien jullie ook: http://kristenhedges.com/being-addicted-to-doing-more-a-bit-on-enoughness/
Jullie doen het goed!!
Wat heftig zeg! Zeker je einde in Barca *slik*…
Het spreekwoord ‘een gezond iemand heeft 1000 wensen en een zieke maar 1’ is zo waar. Ik ben al drie jaar ziek, de eerste twee jaar vooral op zoek gegaan naar een diagnose (onderzoeken naar MS/reuma etc. Nu sinds een paar weken weet ik door een (ontlastings)test dat ik antistoffen had tegen gluten. In mijn bloed kwam het niet terug, ik heb dus geen coeliakie. Mijn eetpatroon omgegooid…na een week op rijstewafels te hebben geleefd (niet zo gezond haha) voerde ik de week daarna vooral veel groente en fruit toe (groene smoothies, soepen, salades). Ik merkte toen snel dat ik ook slecht reageer op kaas (gelijk pijn in mijn lijf) dus ook geschrapt. Nu ben ik een halve veganist of liever planteneter (al la de planteneter en michael pollan); ook geen suiker en verkeerde vetten ;).
Misschien heb jij ook ongemerkt een intolerantie voor iets? Het is sluipend. Mijn eerste diagnose 2 1/2 jaar geleden was ook een burn out.
Anyways, hoop dat je je weg weer vindt en dat het beter met je gaat! X
Ik kan niet zeggen