Het beste zou ik (M) mezelf misschien een Facebookverbod kunnen opleggen. Gewoon een tijdje niet mee lezen en al helemaal niet reageren. Soms is die drang zo groot, herkennen jullie dat? Want wat heb ik een bak ellende voorbij zien komen de komende tijd. Is het jullie ook opgevallen? Met name bij de topics over vluchtelingen uit Syrië gaat het los – wát een nare, haatdragende comments heb ik daar gelezen. Mijn vertrouwen in de mensheid raakte enigszins aangetast.
Op dit moment lees ik een boek van Brené Brown, haar nieuwste. Het is één en al herkenning – sterker nog, het lijkt wel alsof het boek op precies het goede moment uit is gekomen. Zo las ik een stuk over hoe sommige mensen denken dat ze moeten kiezen aan wie ze empathie betonen. Aan de buurvrouw van 80, voor wie je af en toe boodschappen doet, of aan de vluchteling uit Syrië? Waarom zou je moeten kiezen? We hebben geen beperkte hoeveelheid empathie opgelegd gekregen. Misschien vinden mensen het lastig, want we kennen de vluchteling niet persoonlijk en de buurvrouw wel, maar waarom zou je je door dat feit laten beperken? Zowel jij als buurvrouw zullen niet worden benadeeld als jij een beetje empathie toont tegenover andere mensen die het ook hard nodig hebben.
Veel kinderen zijn bang dat, wanneer ze een broertje of zusje krijgen, hun ouders minder van hun zullen houden. Iedere ouder zal zeggen: natuurlijk niet schatje, we zullen nog altijd even veel van jou houden als daarvoor. En het is zo. Althans, als het goed is. Ook op liefde zit geen limiet. Zoals Brené schrijft zo treffend: ‘liefde is het laatste in de wereld waarvoor we niet op rantsoen hoeven.’ We hebben het in overvloed en mogen het uitdelen aan wie we willen. Hoe komt het dan toch dat we zoveel narigheid op social media voorbij zien komen?
Maya Angelou zei: “Do the best you can, until you know better. Then when you know better, do better.” Zoals altijd sloeg Maya hier weer eens een spijker op zijn kop. Helaas is heel veel van de ellende in de wereld toe te kennen aan onwetendheid. Mensen weten niet beter. Ze hebben niet beter geleerd. Als docent en coach maak ik dit dagelijks mee. Leerlingen die van huis uit een bepaald gedachtengoed meekrijgen en zich dan helemaal rot schrikken van wat er nog meer is in de wereld. Met gekromde tenen en mijn adem inhoudend hoor ik aan hoe niet zij, maar hun ouders denken over homoseksualiteit en mensen met andere culturele achtergronden. Het vraagt veel van mij, maar ik probeer toch altijd weer te denken: ze weten nog niet beter. Gelukkig ligt daar een schone taak voor mij, mijn collega’s en andere mede-opvoeders. Die taak neem ik al acht jaar dankbaar op mij, maar ook ik heb wel eens huilend van frustratie thuis gezeten omdat ik maar niet kon begrijpen hoe ongelooflijk hard en zwart-wit mensen kunnen denken.
Het mooiste stuk, tot nu toe, uit het boek van Brené vind ik het stuk waarin ze een persoonlijke worsteling beschrijft. Haar therapeut vertelt haar: mensen doen, allemaal, hun best. Ze doen wat ze kunnen. Dit is iets wat er bij Brené maar niet in gaat. Hoe zit het dan met moordenaars en criminelen? En met racisten en homohaters? Hoe zo doen deze mensen wat ze kunnen?! Ik kan me deze worsteling zo ontzettend goed voorstellen.
Ik weet nog goed dat ik op jonge leeftijd een kwestie thuis met familie besprak, over iemand die heel slechte (criminele) dingen deed en dat bleek dat dit kwam doordat hij een heel slechte jeugd had gehad. Mijn oma, een schat maar enorm hard voor zichzelf en haar omgeving, zei: “die driewieler laat je maar eens in de schuur staan.” Met andere woorden: get over it. Dat is ook hoe ik altijd dacht over mannen die hun vrouw slaan, omdat ze van hun vader nou eenmaal geen ander voorbeeld hebben gekregen. Inmiddels weet ik dat je niet altijd zo gemakkelijk kunt denken: get over it. We worden gevormd door wat we horen, zien, meemaken en leren van onze opvoeders en onze omgeving. Het vormen van een wereldbeeld kost tijd, moeite en energie. Dat komt je niet aanwaaien.
Brené’s man komt uiteindelijk met een tussenoplossing: het is een enorme verademing om in iedere geval te dénken dat iedereen zijn best doet. Het scheelt je een heleboel veroordelingen en aan veroordelingen hebben we sowieso niks. Ik denk dat hij gelijk heeft. Ik vind het nog te moeilijk om bij alles en iedereen te denken: je doet alles wat je kunt. Ik vind het gewoon moeilijk om te geloven, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar de afgelopen jaren heb ik wel geleerd dat onwetendheid de grootste boosdoener is en dat het heel veel tijd kan kosten om deze boosdoener weg te nemen.
Gisteren kwam ik een, misschien ietwat cheesy, quote tegen: ‘Train your mind to see the good in everything.’ Dit is voor mij misschien een wat haalbaarder doel. We hebben allemaal onze moeilijkheden, onvolmaaktheden en eigenaardigheden. Maar we hebben ook allemaal iets leuks of positiefs. Ook de mensen die nare comments achterlaten op een artikel op Facebook. Het kan nog steeds een geweldige buurman of een fantastische moeder kunnen zijn – we kennen elkaar niet, dus ik mag sowieso niet over je oordelen. Ik vind het dan ook vreselijk om te lezen dat sommige mensen zichzelf helemaal verliezen en keihard terug ‘schelden.’ Mensen die roepen: ‘zal ik jou eens op een boot de zee opgooien?!’ of: ‘ik hoop dat jouw kinderen ook dood gaan van de honger!’ Weet je, ik kan me die frustraties wel voorstellen, maar het heeft gewoon geen zin. Het gaat niemand verder helpen.
Ik verheug me inmiddels alweer op discussies over dingen als ‘je mag kruidnoten geen pepernoten (of andersom) noemen’ en ‘liggen die dingen NU ALWEER in de supermarkt?!’ Heerlijk, want dat gaat tenminste nergens over. Lekker luchtig. Totdat we natuurlijk weer bij het onderwerp ‘de intocht van Sinterklaas’ zullen aankomen. De wel-of-niet-zwarte-piet ruzies liggen alweer op de loer. Ik zal proberen te denken: iedereen doet wat hij kan. Iedereen doet zijn best. Dat het moeilijk zal zijn om mezelf te geloven, dat weet ik bij voorbaat al. Ik zal het toch maar proberen, zodat ik in ieder geval voor mezelf weet dat ík mijn best heb gedaan.
Hoe sta jij tegenover dit soort kwesties?
You can do it
Blijf jouw gedachten delen met mij
Ik ben er ook mee opgehouden om dit soort discussies op Facebook te volgen of erop te reageren. Het maakt me verdrietig hoe gemeen mensen tegen elkaar kunnen doen en hoe kortzichtig ze soms kunnen zijn. Want je schiet er inderdaad niets mee op.
Brené schrijft echt goed! Ik ben nu in the Gifts of Imperfection bezig en ik kom ook heel veel herkenbare dingen tegen.
Een hele goede blogpost weer! :)
Mooie post! Ik heb – mede dankzij dit soort dingen – geen Facebook meer. :) Ik doe heel erg mijn best om zo min mogelijk te oordelen (op mijn werk is dat heel belangrijk), maar eerlijk: dat is soms echt ontzettend moeilijk. Het positieve in iemand zien, vind ik vaak een stuk gemakkelijker. Soms kun je gedrag begrijpen of verklaren en op die manier in perspectief plaatsen. En soms blijkt het heel moeilijk om dat te doen en op die momenten merk ik dat ik daar toch al snel weer iets van vind, soms zelfs ongemerkt. Ik probeer hier vooral toch heel bewust van te zijn en volgens mij kom je dan al een heel eind. :)
Boeiend stuk om te lezen. Wat zal de wereld een stukje mooier worden als we dat allemaal zouden doen.
Gelukkig op mijn eigen FB feed geen vervelende comments of discussies…wel als ik op pagina’s van anderen kijk…wat een gedoe altijd zeg. Ik word er gewoon spontaan triest van om te bedenken dat er gewoon zoveel mensen in Nederland zijn die telkens ondoordacht wat uitkramen, en waarschijnlijk ook veel mensen die ook na goed nadenken achter hun woorden staan. Al is dat gelukkig/hopelijk maar een klein aspect van die mensen. Keep it positive :)
Dat niet-oordelen kwam ik het eerst tegen in mindfulness, toen bij Brene en nu bijna overal waar ik kijk. Met oordelen kom je nergens. Inderdaad, iedereen doet zijn best. Een van mijn beste vriendinnen kan mijn geduld danig op de proef stellen met hoe ze naar dingen kijkt. Haar opmerkingen kunnen me soms om de kast drijven. Maar het is eigenlijk een schat van een mens en dan denk ik telkens weer aan hoe goed ze alles bedoeld. Ach, dan hoef ik haar toch niet te gaan vertellen dat mijn manier beter is? We geloven maar al te gemakkelijk dat onze goede bedoelingen beter zijn. The road to hell is paved with good intentions. De een is niet beter dan de ander!
Dit is een van de redenen dat ik Facebook heb verwijderd. Ik ben nu twee dagen aan het afkicken en soms is het even moeilijk maar het is ook heerlijk rustig.
Succes! Het is de eerste tijd even zwaar maar op een gegeven moment is het uit je routine en denk je er niet meer zo vaak aan! Ik ben sinds begin december 2014 Facebookvrij en mijn persoonlijke ervaring was dat ik wel mensen, die iets verder van me af staan, uit het oog ben verloren maar ik heb door het verwijderen van mijn Facebook wel weer héél duidelijk onder ogen gezien wie mijn echte vrienden zijn. :)
Goed dat je hierover schrijft. Ik herken me in wat je zegt. Ik denk dan als ik die negativiteit zie: heb je dan echt niks beters te doen? Het is in mijn ogen een keuze: verspil je je tijd aan negatieve gedachtes, of maak je wat moois van je dag? Het lijkt wel dat sommigen die positiviteit als iets moeilijkers zien. Of, zoals je zegt: ze weten gewoon niet beter. En dan kan ik eigenlijk alleen maar medelijden hebben, ik vind het een gemiste kans voor hen.
Goede post! Ik denk dat iedereen wel eens in die val van negativiteit valt.. Af en toe is niet erg inderdaad, maar het lijkt wel alsof de reactie van mensen nu bij voorbaat negatief is. Laatst zette ik een vouwfiets van iemand anders uit de trein, hij stond in de weg, ik wist dat degene er ook uit zou moeten. Krijg ik ipv dankjewel van iemand anders alleen de opmerking “nee zet hem daar in de weg”. Uhm ja dus.. Mensen ga even niet meteen van het negatieve uit.
Ik werk met die criminele en moordenaars en dat helpt me wel om een positiever beeld van mensen te hebben, gek genoeg misschien :-) Maar ik leer veel over deze mensen en hoe ze tot een daad zijn gekomen. En sommigen hadden echt wel anders kunnen kiezen hoor, maar soms heb je het idee dat iemand nooit echt een kans gehad heeft. Inderdaad als je vanaf jongs af aan een bepaald voorbeeld hebt is het moeilijk daar vanaf te komen en dan weet je inderdaad niet beter. Dat zul je moeten leren en misschien leer je dat nooit, maar mensen zijn niet in en in slecht.
Mensen moeten gewoon weer even het “tot tien tellen” terug brengen, denk eerst even na voordat je meteen reageert..
Heel mooi geschreven. Het is inderdaad onwetendheid, zo zie ik dat ook. Ik geloof dat een mens een ziel heeft met veel verschillende levens en sommige zielen hebben nu eenmaal nog niet zoveel levens geleefd en dus niet zoveel geleerd op deze aarde als andere. Liefde is het antwoord op alles. Hoe meer liefde een ziel in zich heeft, hoe meer levens een ziel heeft geleefd. Alle oudere zielen hebben ook verschrikkelijke dingen gedaan, maar hebben geleerd dat haat de oplossing niet is. De jongere zielen moeten hier nog achter komen en doen het beste wat ze kunnen met wat ze tot nu toe geleerd hebben. Het enige wat je als oudere ziel kunt doen is “live by example”. Langzaam zal de wereld zo een betere plek worden om te leven; daar blijf ik in geloven!
Dat vind ik een mooie gedachte/geloof, ik neig daar ook naar :)
Kijk, DIT zijn nou de dingen die ik graag lees op Facebook. ( En waarom ik de Groene meisjes volg) Bewust, oprecht en met HART voor de kosmos. Bedankt, Love + Light, j
Wat fijn, dit stuk! Ik had het hier toevallig gisteren nog met een vriendin over, dat ik me soms schuldig voel dat ik niet iedereen kan helpen. Toen zei zij ook dat dat helemaal niet kan en dat je gewoon moet doen wat je kunt. Als je gewoon aardig bent voor de mensen om je heen, help je al een heleboel, zei ze.
Bedankt voor dit artikel =)
zulke nare opmerkingen van vreemde mensen kan ik redelijk snel naast me neerleggen maar als het mensen zijn uit mijn eigen facebook groep vrienden dan vind ik dat heel erg moeilijk en reageer ik soms tóch…een beetje tegen beter weten in. Als ze zo stellig zijn in hun mening dat alle vluchtelingen beter kunnen verdrinken in plaats van naar Nederland te komen, dan zijn ze meestal niet bevattelijk voor een andere mening. Blijven ze dan toch dat soort dingen posten dan verwijder ik ze uiteindelijk.
Bedankt voor dit inzicht! Dit zal mij hopelijk ook helpen in de toekomst als ik te snel conclusies wil trekken :)
Ik geloof oprecht dat iedereen het beste probeert te doen, al lijkt dat misschien niet zo. Ik geloof ook dat ieder mens goed is, ook al maken mensen misschien slechte keuzes. Hiermee wil ik slechte keuzes niet goedpraten of accepteren, maar probeer ik me in te leven in waarom iemand deze keuze maakte. Het artikel wat je bebt geschreven sluit hier eigenlijk naadloos bij aan. Prachtig om te lezen! Ik denk inderdaad dat onwetendheid heel veel slechte dingen voort kan brengen, maar dat kun je iemand eigenlijk niet verwijten. En zelfs al kun je dat wel, schiet je daar eigenlijk niets mee op.
Wat een fijn geschreven stuk. Ik lees al die dingen dus echt even niet meer, dan ga ik me zo ontzettend opwinden!
om maar even te beginnen bij je laatste stukje… Ja, ik kan me ontzettend irriteren aan het feit dat mensen geen pepernoten of kruidnoten weten te onderscheiden. Daar ben ik een bakkerskundje voor, haha!
En nu even serieus.. Wat een ontzettend goed artikel! Ook even het laatste duwtje wat ik nodig had om alle nieuwssites van mijn Facebook tijdlijn te gooien. Ik zit op het moment in een dip en het lezen van alleen maar negatieve reacties, helpt me niet om eruit te komen.. Thanks voor dit duwtje!
Ik snap ook helemaal niks van al die haat op de wereld. Mede door social media wordt iedereen door elkaar opgestookt. Hoe extremer de mening, hoe beter, lijkt wel. Door mijn werk in de gehandicaptenzorg ben ik er echt achtergekomen dat ik van mensen hou en dat ieder mens iets goede in zich heeft. Natuurlijk ben ik niet heilig en maak ik ook wel eens een nare opmerking, maar dit ligt dan meer aan mijzelf op dat moment dan aan een ander.
Mooie boodschap! Ik probeer zo min mogelijk van dit discussies te lezen, want soms wordt ik er gewoon misselijk van. Dan kan ik me ook maar slecht verplaatsen in de persoon die het schrijft laat staan denken dat er iets goeds schuilt in die persoon. Het is veel makkelijker deze mensen niet toe te laten in je gedachten en op je beeldscherm en als het er toch komt, het proberen te relativeren. Ook al is het heel naar wat je leest. Ik probeer wel het goede in mensen te zien en te geloven dat iedereen het beste probeert te doen, maar heel vaak lukt het toch niet dat te geloven. Komt ook door ervaringen uit het verleden. Wel een mooi doel om intensiever deze gedachtengang toe te passen!
Wat een prachtige post meisjes! Het zijn zaken waar ik ook vaak mee worstel. Ik heb regelmatig discussies met vrienden waarin ik steeds verklaar dat ik geloof dat alle mensen proberen te doen wat hen ‘goed’ lijkt, dat ze niet beter weten of kunnen, of gewoon compleet andere standpunten hebben dan wij. Maar soms wordt het inderdaad heel moeilijk om dat vol te houden! Toch blijf ik erbij, want heel vaak klopt die visie wel, en ook ik vind het fijn om zo in het leven te staan.
Ik weet zeker dat als iedereen het goede zou proberen te zien in de andere, dat ook heel wat meer goeds naar boven zou brengen! Ik kan dus niet meer akkoord zijn met de ‘Train yourself’- quote.
Oeps, ik bedoel natuurlijk de ‘Train your mind’ – quote ;-)
over die pepernoten die ALWEER in de supermarkt liggen.. Ik kon me er ook altijd over verbazen.
Tot een vriend die in de supermarkt werkt m vertelde: ze liggen ALTIJD in week 36 in de supermarkt.
Feit is alleen dat het weer in week 36 nogal eens per jaar verschilt. Soms is het nog prachtig zomers en denken we “pepernoten.. nu al?!” en soms is het al echt herfstig en denken we “oh lekker.. pepernoten!”
Het is dus maar net hoe je het bekijkt..
Dat is nobel van Brené Brown, om in ieder geval te denken dat iedereen zijn best doet.
Ik leef in Hongarije, een land waar vluchtelingen zelfs door de regering volledig worden uitgekotst. Velen bivakkeren onder erbarmelijke omstandigheden in de drie treinstations in de hoofdstad. Waar geen voorzieningen zijn, want het zal de regering worst wezen.
Wanneer de vluchtelingen weg, naar Duitsland willen, naar het land dat ze wél wil opvangen, dan mag dat niet. Maar hier blijven mag ook niet. Hongarije wil immers geen multiculturele samenleving worden. En zoals we allemaal weten, is dit maar een fractie van wat er op dit moment in Hongarije gebeurt.
Intussen wordt de minimale opvang op de stations louter en alleen verzorgd door hardwerkende vrijwilligers en donaties van burgers.
Een week geleden vroeg ik me af of ik nog wel wilde leven in deze wereld. Ik bedacht toen dat ik twee opties had. De wereld accepteren zoals die is óf … vrijwilligerswerk gaan doen. Het eerste was geen optie. Wat dan? Ik verklaar al jaren dat ik geen helperig type ben, maar ik koos voor het laatste en ging naar het station waar de nood het hoogst was. Een paar dagen geleden was mijn eerste dag, en het is een van de beste besluiten die ik ooit genomen heb. De opvang gebeurt onder erbarmelijke omstandigheden, maar het geduld en de vriendelijkheid van de mensen in nood was verbazingwekkend.
Iedereen doet zijn best? Ik weet het zo net nog niet.
De overblaste coördinator die tegen me schreeuwt, ja, die doet haar best.
Maar de arts in het ziekenhuis die een doodzieke vluchteling één nierdialyse geeft en zegt: “Hierna houdt het op. Je krijgt niks meer”, doet die zijn best? Ik dacht het niet.
En hoe zit het met de Hongaarse parlementarier die over de 71 dode vluchtelingen zegt: “Eigen schuld”?
En de Duitse nazi’s die over Syrische kindertjes heenpiesen in het openbaar vervoer?
Fijn dat René Brown wil geloven dat alle mensen in ieder geval probéren hun best te doen. Ik heb dat vertrouwen niet, maar ik heb daar ook geen behoefte aan. Sinds een paar dagen weet ik dat de aarde ook mensen draagt, die wél begaan zijn met het lot van de vluchtelingen. Het maakt mijn leven lichter, draaglijker.
Over de initiatieven van de hartelozen, de haatzaaiers en de onmensen wil ik het misschien ooit wel een keer hebben. Maar nu niet. Er wachten belangrijker dingen.
Ik ben het echt eens met Katalin. Mensen doen niét allemaal hun best, in ieder geval niet álles wat ze kunnen. Ik vind het een veeeeeel deprimerendere gedachte dat mensen alles doen wat ze kunnen, want dan zouden we pas echt verloren zijn op deze wereld. Stel je voor dat alle mensen die slechte dingen doen (ja, ik maak een verschil in goed en slecht) écht alles doen wat ze kunnen. Wat kunnen we daar dan nog mee?
Ik geloof zeker dat niet iedereen op een niveau van gelijkheid wordt geboren. Sommige mensen zullen harder hun best doen om hun wereldbeeld te moeten veranderen, omdat ze een hele foute opvoeding hebben gehad. Die mensen moeten helaas méér doen dan anderen. Maar als ze dan toch de fout ingaan, doen ze niet ALLES wat ze kunnen.
we doen nu allemaal ons best en we doen alles wat we kunnen? Ik hoop het niet.
Eens. Voel je je machteloos bij de aanblik van zoveel onwetendheid en slechtheid? Ga wat doen. Respect voor jou, Katalin! En ook voor jou, Merel, als docent bereik je veel mensen.
Goed stuk!
Dat is de reden waarom ik dergelijke discussies niet volg, ik jaag me er alleen maar in op. Het is ook niet eenvoudig om in zo’n discussies een standpunt in te nemen omdat het helemaal niet zwart-wit is.
Boeiend artikel, ik snap je zo goed. Het helpt me wel om te denken: sommigen wéten gewoon niet beter. Ik vind het heel erg dat er mensen zijn die zo’n gedachtengoed, het zou niet uit hoeven maken of je nou hetero, homo, transgender, moslim, christen of wat voor achtergrond dan ook hebt, bent. Maar je kunt alleen helpen door zelf niet te oordelen, je kunt anderen alleen veranderen als ze het zelf geloven/willen…
Bedankt voor dit inspirerende artikel, Merel, je kunt heel goed schrijven.
Ik ben inmiddels al jaren lang Facebook-loos haha weet niet eens meer hoe lang! En ik mis het geen moment :) ik gebruik alleen Instagram :)
Bedankt voor dit inspirerende artikel! :) Ik probeer vaak ook te bedenken of te onderzoeken waarom mensen bepaalde dingen doen, maar soms denk ik ook dat ik dat doe omdat ik moeilijk kan accepteren dat er mensen zijn die slechte dingen doen zónder dat er wat voor reden of aanleiding of wat dan ook toe is.. maar gewoon omdat het kan en omdat ze daar zin in hadden.. Dat er zulke mensen kunnen zijn vindt ik een onbeschrijfelijk naar idee.
Mooi artikel. Ik vind het soms heel lastig dat mensen geen flauw idee hebben waar ze het over hebben. Neem een nieuwsbericht over Sail met een foto van zo’n soort VOC schip, waar mensen massaal comments onder gingen plaatsen in de trant van ‘Afschieten met een kanon voor ze aan wal komen, al die vluchtelingen’. Zo frustrerend, dat zo’n bericht dan niet eens gelezen wordt. Meteen een conclusie trekken en alles volzetten met belachelijke comments. Ik kan daar slecht tegen. Misschien moet ik jou methode ook maar eens gaan proberen ;)
Weer prachtig beschreven dit. Ik maak mij dagelijks ontzettend boos over hoe mensen de afgelopen tijd reageren op de vluchtelingen. Misschien is het echt zo dat deze mensen ‘echt niet beter weten’. Lastig onderwerp om over na te denken omdat je dan denkt ‘maar wie gaat het hun dan nu nog leren’. haha. Snap je? Erg mooi beschreven door jou!
Mooi geschreven, erg herkenbaar. Dat boek lijkt me erg mooi! Denk dat iedereen daar wel iets aan kan hebben :)
Heel mooi artikel! Zelf voel ik me soms alsof ik uit twee personen besta. Dat leg ik even uit:
Ik ben sociaal werker en begeleidt mensen met psychische problematiek in een psychosociaal revalidatiecentrum. Daar hoor ik ook vaak tenenkrommende gedachtegangen, met veralgemeningen a volonté en soms zelfs racistische uitspraken. Hoewel ik daar veel moeite mee heb, lukt het me perfect om dat van me af te zetten en die persoon voor mij niet te veroordelen. Ben ik echter ‘uit mijn functie’, dus in mijn vrije tijd, dan heb ik wel heel veel moeite om kalm te blijven als ik anderen zulke praat hoor uitslaan. Dan kan ik niet begrijpen dat iemand zo bekrompen kan zijn.
Ik vind het heel raar en snap van mezelf niet goed waarom ik het in de ene situatie wel kan en in de andere niet. Ik zal nog wat boeken van Brené Brown moeten lezen (ik las ze al bijna allemaal!) om tot dat inzicht te komen ;-)
Deels mee eens. Je mag iemand wel verantwoordelijk houden om informatie of hulp te zoeken zodat hij of zij meer leert of het gedrag kan veranderen. Het is al te gemakkelijk om te zeggen “het is nu eenmaal zo, ik had een rotjeugd”.
Oef ja, al die harteloze commentaren die mensen lekker veilig anoniem op het internet plaatsen kunnen me soms echt het bloed onder de nagels vandaan halen. Maar ik probeer wel echt te leven naar het principe ‘veroordeel de daad, niet de persoon’. Dat iemand zegt dat alle vluchtelingen maar moeten verdrinken omdat het hun eigen schuld is bijvoorbeeld, ik veroordeel die uitspraak en de haat die erachter ligt. Maar niet de persoon. Mijn ervaring als hulpverlener heeft me wel geleerd dat mensen regelmatig dingen doen of zeggen die ze in hun hart niet echt zo voelen maar waar achtergrond/ervaring/angst/onwetendheid dat overschaduwd.
Ook ik ben al een tijd facebookloos en ik voel me daar prima onder. Geen moment spijt van gehad. Mijn yoga-lerares zegt altijd zo mooi dat de yoga-leer geen goed of kwaad onderscheidt, en dat onwetendheid inderdaad de oorzaak is van veel dingen die we fout noemen. Die quote van Maya Angelou vind ik inderdaad een hele treffende. Ook zelf moeten we ons best doen om niet te oordelen, en als dat een keer niet lukt doen we de volgende keer weer ons best. Het is allemaal een kwestie van bewustwording, en dat vraagt oefening. Mooi stuk!
Goed geschreven!
Heel mooi omschreven Merel!
Ik denk dat je meer dan genoeg zegt met de daden. Misschien als je de discussies niet kunt winnen kan je vrijwilligerswerk gaan doen en hierover bloggen over de verhalen en de omstandigheden die je meemaakt. Ik heb al sinds 2012 geen facebook meer maar kijk wel vaak op de pagina van Humans of New York. Dat beweegt mij er ook toe om meer te werken en harder te werken, zeker omdat niet iedereen deze kansen krijgt en dat wel zou moeten.
Gelukkig ik ben niet de enige die er zo over denkt. De laatste tijd scrol ik steeds vaker door op berichten en artikelen van dit soort. Ja ook die ,met die verschrikkelijke foto’s van kinderen die de vlucht over zee naar veiliger gebied niet hebben overleefd, juist die! Niet omdat ik het wil negeren, maar gewoonweg omdat ik de reacties niet wil en kan lezen. Ik verbaas me er soms over hoe mensen op elkaar reageren en wat ze elkaar wel niet toewensen. Aan het eind van de rit gaat het allang niet meer over het oorspronkelijke bericht en zijn er honderd duizend andere redenen bijgekomen om te reageren op het bericht.
Ik denk hierdoor ook steeds vaker om mijn Facebook op te heffen. Een aantal jaar geleden kon je nog op een leuke manier de leuke koetjes en kalfjes van iedereen volgen. Nu ontploft mijn tijdlijn met advertenties, like en win acties en meer van dat soort spul… Nee Facebook is niet meer wat het geweest is!
Ga zo door met jullie blog! Lees al langere tijd op jullie site, maar nog nooit gereageerd (schaam schaam ;-) ) Het moest er toch eens van komen , ben onlangs zelf ook een blog begonnen (www.liveyourlifeandbeproud.nl) dus moet me nu wel van de goede kant laten zien ;-)
see you!
Wow, Merel for President! Je haalt me de woorden uit de mond, alleen verwoord je het zo veel mooier! Ik zag gisteren ook weer zo’n vreselijke foto van een vluchteling uit Syrië voorbij komen. De positieve en negatieve reacties eromheen waren niet van de lucht. Ik voelde de drang opkomen om ook te reageren, of weer op de reacties te reageren… Maar deed het niet. Precies om wat jij schrijft… Dank je wel!
Normaal gesproken reageer ik eigenlijk nooit op blogs (ookal lees ik ze met enorm veel plezier) maar dit artikel verdient een reactie. Ontzettend goed geschreven!
Net als velen hier denk ik er vooral door de vluchtelingencrisis ook heel hard over om mijn Facebook account op te geven. Wat een lelijkheid en haat zie ik voorbij komen zeg. Ik wordt er zo kwaad van, zelfs mensen uit mijn dichte omgeving die zo lelijk reageren dat ik hun vriendschap in vraag stel. Zelfs mensen die yoga lessen geven etc… Waar is de yogi in hun naartoe? En dan moet ik me zo hard bedwingen om niet in discussie te gaan of ook inderdaad heel lelijk terug te gaan reageren, zo van gooi je eigen kinderen maar op een boot. Het doet me echt veel pijn om te zien hoeveel gesloten harten er zijn. Hoe zijn we in Hemelsnaam zo ver gekomen. Zelfs op mijn werk noemen ze meewarig wat emotioneel en een ‘linkse rakker’. Plak er maar een etiket op ja, en geniet verder van je droomleventje. Ik probeer dan mijn ‘ andere kaak’ te draaien, of gewoon niet meer te reageren als mensen zo te keer gaan. Makkelijk is dat niet. In stilte probeer ik toch wat goede daden te doen, zoals kleding naar het asielcentrum om de hoek brengen etc.. Veel is het niet maar alle beetjes helpen. Ik weet ook dat we niet alle vluchtelingen kunnen opvangen maar ik blijf wel waardig. Heel mooi stuk Merel. Ik zat er eerlijk gezegd al op te wachten en ben blij jullie houding hierover te delen. Liefs en een warm hart van me.
[…] media. Vooral op Facebook zagen we iedere dag een bak ellende voorbij komen. Ik (M) schreef er dit artikel over. Ik zie inmiddels in dat het vooral veel met angst en onwetendheid te maken heeft. Hoe langer […]
Je zeurt
[…] omdat ik echt hoop dat heel veel mensen het boek gaan lezen. Daarbij komt dat ik in de blogpost Know better, do better ook al aardig wat heb weggeven over het boek, dus meer moet ik er maar niet over zeggen […]
Mooie blog post! Ik ben dit boek ook aan het lezen nu (in het Engels) en dat gedeelte dat je noemt vind ik tot nu toe ook één van de mooiste gedeeltes. Het was ook een spiegel voor mij, want ik herkende me heel erg in Brené’s verhaal: ik kan ook heel hard voor mezelf zijn en daardoor ook heel hard voor andere mensen. Tegelijkertijd vind ik het zo belangrijk om te zien dat ieder mens een verhaal heeft en dat er redenen zijn waarom iemand doet zoals hij/zij doet.
Geen FB voor mij. Blijf ik meteen ook bespaard van zo’n commentaren. Het is allemaal al erg genoeg.
Ik reageer eigenlijk nooit op blogs, hoewel ik jullie blogs wel altijd even lees! Ik eet sinds januari veganistisch maar was het al ruim een half jaar aan het overwegen! Gelukkig heb ik jullie gevonden om te laten zien dat het echt geen rocket science is om veganistisch te leven! Mijn dank is groot! :)
Maar, de verleiding was vandaag even te groot om het te laten bij alleen lezen!
Zelf heb ik een Facebook pagina & een blog met als onderwerp positief denken en toch is het ook voor mij niet altijd even gemakkelijk, zeker niet als je dagelijks op Facebook zit. Wat ik mij bedacht, toen ik hier door de comments heen scrollde was: ‘Ja, ook ik reageer niet op ‘haat-berichten’ ook al draait mijn maag zich soms om of springen de tranen in mijn ogen’!
Gewoon, omdat ik er niet aan mee wil doen en deze mensen niet het genoegen wil geven van een discussie waarin ze lekker anoniem los kunnen gaan en hun hedendaagse frustraties kwijt kunnen. Ik wil me niet laten meeslepen in de negativiteit, de vooroordelen en vooral het enorme gebrek aan compassie!
In vredesnaam: when did we stop caring?
Maar, waar ik mee worstel is het volgende: als alle mensen, die wel compassie voelen, allemaal niet reageren, waar is dan het tegengewicht van al deze negativiteit? In welk scenario krijgen de negatieve mensen dan te horen dat ze ook op een andere manier na kunnen denken? Of wie vertelt ze dan dat het feit dat zij in dit land zijn geboren, ze niet een exclusief recht geeft op dit kleine stukje aarde of een beter leven dan mensen die het minder hebben getroffen?
Ik snap dat het niet mijn plaats is om deze mensen van “her-opvoeding” te voorzien, maar het vervelende is wel dat de mensen die het hardste schreeuwen, meestal hun zin krijgen.
Ik denk dat we vooral moeten proberen om zoveel mogelijk like-minded mensen te verzamelen om ons heen en de ‘haters’ moeten proberen te vermijden: ze slepen ons alleen maar mee de negativiteit in en veel mensen weten helaas niet beter! Op dit bericht toch een beetje positief af te sluiten, een mooie quote van Mel Robbins: ‘You are not the asshole whisperer!’ :)
En dat klopt! Assholes will be assholes….
Leuk artikel om te lezen. Ik ben van nature iemand die snel zal proberen om in iets of iemand het goede te zien. Optimistisch, maar maakt me soms ook naïef. Liever zo, dan direct het negatieve de overhand te laten nemen.
Ik neem dan ook bewust de keuze om zulke topics z’n reacties gewoon niet te lezen. Ik zit enkel op Facebook voor m’n plezier, en de rest laat ik met plezier links liggen.
Ik vind Brené Brown ook heel goed. Toen ik twee jaar geleden in een zware burn-out belandde, raadde mijn therapeute me aan de boeken van Brown te lezen. Zoals je zegt … veel herkenning, veel inzicht.