Het zal de meesten niet zijn ontgaan dat ik afgelopen week in Zwitserland zat. Man, wat een weekje heb ik daar gehad. Eerlijk gezegd had ik geen idee wat ik me bij het land moest voorstellen – behalve dan dat er bergen en heuvels zouden zijn. True, die zijn er. Maar dat het er zo mooi zou zijn? En dat ik het zó geweldig zou vinden om eens níet alleen maar in een stad te zitten, dat had ik niet gedacht. Die vijf dagen Zwitserland hebben me laten nadenken over van alles. Bijvoorbeeld over de vrijheid die ik heb en die ik nog meer wil gebruiken dan ik nu al doe.
Ik volg mijn intuïtie
Kijk, ik realiseer me maar al te goed dat ik in een ongelooflijk bevoorrechte positie verkeer. Ik heb mijn eigen baan gecreëerd, ik doe te gekke dingen en ik verdien er mijn geld mee. Je zou kunnen zeggen: droombaan. En ja, dat is het. Maar laten we wel de feiten op een rijtje zetten: ik heb er vier jaar hard voor gewerkt om überhaupt op het punt te komen dat ik genoeg geld verdiende om mijn vaste baan op te kunnen zeggen, ik moet ook dingen doen die ik helemaal níet te gek vind (zoals bij iedere baan) en ja, ik verdien er mijn geld mee, maar het financiële leven van een creatieve entrepreneur is wat dat betreft zo veranderlijk als het Nederlandse weer en ook ik loop tegen risico’s en tegenvallers aan.
Toch zie ik genoeg redenen om door te gaan met wat ik aan het doen ben, ook al vind ik het soms maar wat ingewikkeld. Ik weet lang niet alles zelf, heb vaak hulp en advies nodig, zit soms met de handen in mijn haar. Gelukkig heb ik geleerd om advies en hulp te accepteren, anders werd het helemaal niks met me. Soms maak ik onhandige keuzes, of zeg ik te snel ja of nee tegen iets, maar daar leer ik van. Wat iedere keer mijn motivatie en mijn drive is, is dat ik achteraf weer moet concluderen: ik doe precies datgene dat mijn intuïtie me ingeeft, en wat een enorme hoeveelheid voldoening en vrijheid krijg ik daarvoor wel niet terug?
Vrijheid om te reizen
‘Vroeger’ (dat wil zeggen tot en met afgelopen februari) werkte ik in het onderwijs en was ik dus gebonden aan vaste schoolvakanties. Met een beetje puzzelen lukte het me soms wel om ja te kunnen zeggen tegen een persreisje buiten de vakanties om, omdat ik lieve collega’s had die het oké vonden om wel eens iets van me over te nemen. Maar langer dan een dag of twee vrij regelen? Dat ging niet en dat was logisch. Ik accepteerde dat. Toch was het altijd wel één van de dingen waarvan ik al dacht: ‘als ik ooit fulltime blog, dan pak ik alle reiskansjes aan.’ Want dat maken van die reisjes, dat is écht wat ik wil doen. Ik beschouw het als een enorm voorrecht dat ik én de kans krijg om naar plekken te reizen waar ik anders misschien niet was gekomen, én dat ik de vrijheid heb om te gaan wanneer de kans zich voordoet. Ik grijp dat met beide handen aan en ik geniet er enorm van. Wie weet is het over een paar jaar allemaal voorbij – je weet maar nooit. Dan wil ik terug kunnen kijken op een fantastische, leerzame tijd.
Vrienden en andere mensen om me heen zeggen dat ze aan me kunnen merken dat ik die vrijheid heb omarmd. Dat ik een vrijer en makkelijker persoon ben geworden. Ze zeggen zelfs dat ik veel meer rust en geluk uitstraal. Het is altijd lastig om zoiets bij jezelf te beoordelen, maar ik denk wel dat ze gelijk zouden kunnen hebben. Hoewel ik hier en daar wel eens een freak-out heb (over allerlei dingen, van zakelijk tot privé,) heb ik over het algemeen een behoorlijk rustig gevoel over me. Ik denk heel regelmatig: ‘ik zie wel wat er komt,’ en die mindset heeft me de laatste tijd een aantal keer echt versteld doen staan. En hoewel dat voor veel mensen te zweverig of te vaag zal klinken, geloof ik toch wel heel erg dat je soms dingen ‘out there’ moet laten zijn en dat er dan dingetjes gebeuren. Soms maar klein, maar soms ook best wel heel groot. Ik durf daar wel op te vertrouwen. En op eigen intuïtie – aanvoelen en proberen. Soms lukt het wel, soms niet.
Je vrijheid aangrijpen en op je intuïtie vertrouwen, dat klinkt prachtig, maar hoe zit het met de praktische toepasbaarheid en de haalbaarheid? Kijkend naar het dagelijks leven betekent het gewoon heel hard werken. Betekent het de wekker om 6 uur zetten om zoveel mogelijk productief te kunnen zijn. Het betekent afspraken afzeggen om tijd te creëren om deadlines te kunnen halen. Het betekent geld opzij zetten om te sparen voor een mooie reis in de winter. Het betekent ja zeggen tegen eigenlijk net iets te veel klussen, omdat er geld verdiend moet worden, maar je achteraf afvragen waar je de tijd vandaan gaat halen. Kortom: het komt op hetzelfde neer als toen ik nog in het onderwijs werkte, alleen mag ik dan nu zelf bepalen hoe ik mijn tijd invul. (en oké, de dingen die ik doe, die zijn totaal anders – maar omdat ik lesgeven ook heel leuk vond, heb ik altijd veel waardering gehad voor het werk dat ik deed en doe)
Slowbloggen
Praktisch gezien betekent het dat ik, zeker nu ik de Groene Meisjes in mijn eentje run, meer in minder tijd moet doen. Mijn vriendin Laura, van het populaire en prachtige reisblog What About Her, is een expert in het combineren van het volop benutten van je vrijheid (door de wereld over te reizen,) en toch ook je geld verdienen door datgene te doen waar je blij van wordt. Met haar praat ik veel over hoe je nou een prettig en comfortabel evenwicht kunt vinden tussen die dingen. Dat bedoel ik ergens heel praktisch: hoe zorg je dat als je op reis bent, al is het maar vijf dagen, je toch je werk bij blijft houden? Maar ook: hoe zorg je dat je je dagelijkse leven zo indeelt dat je de rust en ruimte vindt om je vrijheid volop aan te grijpen?
Laura doet aan wat zij noemt ‘slowbloggen.’ Dat vond ik meteen zo’n mooie term dat ik hem graag adopteer. Weet je, er zijn geen vaste regels voor hoe vaak een blogger iets moet schrijven of hoe vaak er een foto of berichtje op Facebook moet verschijnen. Maar natuurlijk zijn er wel ongeschreven regels: je lezers verwachten iets van je en dat is logisch. Dat komt door een maatstaf die je zelf ergens hebt geplaatst.
Veel fulltime bloggers schrijven 1 of soms zelfs 2 artikelen per dag. Heel eerlijk? Die 2 artikelen per dag, die heb ik nooit begrepen. Ik heb het een tijdje geprobeerd en ik voelde me net een robot. Terwijl ik dat aan het doen was, vroeg ik me voortdurend af: wie heeft er eigenlijk zin en tijd om dit allemaal te lezen? Stel je voor dat je een stuk of 15 bloggers volgt en dat iedereen twee stukken per dag zou schrijven. Ik zou persoonlijk niet weten waar ik de tijd vandaan moet halen om alles bij te houden. Eerlijk gezegd denk ik dat al bij 1 artikel per dag. Want ook 15 artikelen lezen, iedere dag, is volgens mij veel te veel. Ik merk het ook aan de statistieken van mijn website – over het algemeen lezen mensen 1 of 2 keer per week alle artikelen en komen de meeste mensen niet dagelijks naar mijn site. Ik vind dat heel erg logisch, want dat is precies hoe ik zelf ook de meeste blogs lees.
Dat iedere dag creëren van content, dat heeft weinig met slowbloggen te maken. Dat is namelijk gewoon een kwestie van ‘er moet weer iets online.’ Ik merk dat nu ik af en toe een dagje oversla, of eens een gastblogger vraag voor een nieuwe invalshoek, of gewoon eens wat meer tijd neem voor een inhoudelijk artikel, ik het schrijven veel leuker vind dan een tijdje geleden. Ik voel minder druk en ik word zelf blijer van mijn blog als ik er doorheen scroll. Ik merk ook dat er veel reacties komen en dat er veel interactie is op social media – misschien doordat het niet meer zo’n overkill aan informatie is? Misschien omdat jullie eigenlijk wel blij zijn met wat minder blogposts om te lezen, omdat inderdaad bijna niemand tijd heeft om dagelijks zóveel artikelen (van alle bloggers die volgt,) te ‘moeten’ lezen?
Toekomstplannen
Toen ik afgelopen maandagochtend aan een meer in Zwitserland zat, dacht ik een aantal dingen. Ten eerste dacht ik: ik ben een lucky bastard, want het is maandagochtend en ik ben ook nog een soort van aan het werk. Het is niet eens vakantie en toch zit ik met mijn voeten in het water. Dat maakt me gelukkig en dankbaar. Ik dacht aan alle plannen die ik nog heb en aan dat als ik dat écht wil, het te realiseren is. Want niemand houdt me tegen – alleen ik zelf en een aantal praktische zaken die eigenlijk allemaal wel te regelen zijn. Ik droomde weg over allerlei plekken die ik nog wil zien, alles wat ik op die plekken wil ontdekken en wil leren, welke visie ik voor mijn blog heb, welke toekomstplannen ik daarvoor zie, hoe ik idealiter mijn geld zou willen verdienen en wat ik nodig heb om dit alles te realiseren. Het antwoord? Vrijheid en een beetje lef om kansen aan te grijpen. Dingen gewoon maar doen en zien waar het schip strandt. En, bovenal, vertrouwen op mijn intuïtie.
Dat betekent dat ik de komende tijd zal werken aan een basis. Ik ga verhuizen, zoals jullie weten, ik wil een beetje settelen in Rotterdam, zodat ik vanuit daar een rustige plek heb om te bekijken wat er allemaal voor kansen voorbij komen. Het betekent ook dat ik blog wanneer ik het gevoel heb dat ik echt iets wil vertellen – niet zomaar, niet vluchtig en zeker niet inhoudsloos. Ik denk dat de maanden juli, augustus en september voor mij de maanden gaan zijn waarin ik een solide basis leg. Wanneer het september is, heb ik de Groene Meisjes een halfjaar in mijn eentje en dat lijkt me een mooi moment om weer opnieuw een balans op te maken. Ik heb er een goed gevoel over en ik voel ook echt dat ik veel support krijg vanuit jullie. Dankjewel daarvoor. Het betekent enorm veel voor me.
Wat kan jij doen?
Probeer vandaag eens een klein momentje van vrijheid aan te grijpen. Misschien moet je echt zoeken naar vijf minuten voor jezelf, of moet je er morgenochtend een half uurtje eerder voor opstaan, of moet je kijken of je een dagje vrij kunt fixen voor de komende week. Maar probeer even ergens een moment voor jezelf te creëren en iets te doen waar jíj behoefte aan hebt. Doe iets waar je blij van wordt – of dat nou naar de film gaan op donderdagmiddag is, of een andere route naar huis fietsen en onderweg ergens stoppen voor koffie. Of misschien duik je vanavond achter je laptop om een mooi reisje uit te stippelen, of ga je vanavond cocktails drinken met die vriendin die je al een tijdje niet hebt gezien. Morgenochtend vroeg weer werken? Ah joh, dat lukt echt wel een keertje hoor ;) Vier kleine momenten van vrijheid en sta er echt even bij stil. We kunnen het allemaal. Echt waar.
Erg mooi verwoord en ik ben het met je eens. Elke dag bloggen is meer productiewerk geworden dan delen wanneer je iets te delen hebt. Succes met alles, ik ben ervan overtuigd dat er mooie kansen voorbij komen!
Wat een fijne en inspirerende post. Geeft mij net dat extra zetje om m’n twijfels nou eens opzij te zetten en er gewoon voor te gaan. Dank!
Wauw Merel: ik ben je artikel aan het lezen en krijg toch een boel dankbaarheid over mij heen. Jahoe! Wat heb je dit mooi geschreven. Uit alles wat je zegt klinkt gewoon Hoe blij je bent dat je dit mag doen en de kansen krijgt die je krijgt: ik vind dat echt prachtig om te lezen. Ook vind ik het superknap dat je zo goed naar je intuïtie weet te luisteren. Mijn grootste inspiratiebron hierin is Jess Lively, maar ik moet zeggen dat jij met dit artikel ook de spijker volledig op zijn kop slaat <3 Ik weet dan ook zeker dat het pad jij kiest en jij gaat bewandelen een prachtig pad zal zijn. Een pad met groei, een pad met avontuur en een pad met veel mooie en leuke momenten. En natuurlijk blijf ik je daarom volgen en blijf ik met je meelezen: ik heb 200% vertrouwen in jou en waar je ons, als lezer, mee naartoe gaat nemen. Yay voor dankbaarheid <3
Fijn stuk om gelezen te hebben, ik herken mezelf in het verhaal dat iedere dag er maar iets moeten publiceren niet altijd voor een goed gevoel zorgt. Kwaliteit boven kwantiteit? Mooist zou misschien zijn als het lukt om iedere dag een prachtig artikel online te zetten, maar zoiets maken kost nu eenmaal tijd en een beetje liefde. Soms is het resultaat veel fijner en beter als het meer. ongedwongen tot stand komt. Maar goed, volgens mij ben ik nu gewoon je woorden aan het herhalen, haha, sorry. Ik wil maar zeggen: het geeft stof tot nadenken. Slowbloggen vind ik wel een mooie term! :)
Idd heel mooi stuk! Ik houd deze in gedachte slowbloggen voor als ik dadelijk wil beginnen met mijn blog. You can do it! Succes met de verhuizing. Zolang je doet wat je hart je ingeeft komt de rest vanzelf! Daar sta ik namelijk zelf ook voor.
Groetjes Yvon
JA!!
Gewoon dat, dit..
Het is zo gemakkelijk om jezelf te begraven in werk, meer en meer te eisen.
Om dan tot de conclusie te moeten komen dat dat de kwaliteit van het werk en het plezier dat je er normaliter aan beleefd stiekem best wel aantast… Been there.. maar nu ook gestaag op de weg terug.
Iets met vrijheid… vind ik nog steeds moeilijk, dus dankjewel voor de herinnering en het fijne gevoel dat ik niet de enige ben die hiermee worstelt!
Ai, kwam dit artikel even op het juiste moment voorbij, Merel! Ik volg De Groene Meisjes al een tijdje en toen het bericht kwam dat jij alleen verder zou gaan, kon ik alleen maar denken: nou, dat gaat helemaal goed komen. Daar heb ik alle vertrouwen in. Geen haar op mijn hoofd die eraan dacht dat dat niet zo zou zijn.
Ik ben het er helemaal mee eens dat bloggen niet zou ‘moeten’ en dat kwaliteit voor kwantiteit gaat. Er twee artikelen per dag uitpersen als een soort blogrobot zal een website niet per sé beter maken. Ik heb het idee dat de dingen die jij schrijft oprecht zijn, waar je goed over nagedacht hebt, die jij als echt waardevol ziet. En dat is weer waardevol voor de lezer. Chapeau!
Je vrijheid durven pakken is echt een kunst. Ik vind het knap hoe jij dat doet. Zelf ben ik freelance tekstschrijver en vertaler en loop ik ook dagelijks tegen allerhande dingen aan. Zo is het deze week eindelijk wat rustiger en ga ik volgende week een paar dagen naar Londen (ook om – heel nerdy – naar het tweedelige toneelstuk van Harry Potter te gaan), maar vind ik het zo moeilijk om dat te accepteren. Ik raak juist in paniek, zovan: wacht, er moet geld binnenkomen! Snel, acquisitie doen! Help, maar hoe doe je dat?! Waar zijn de opdrachten? En –
Needless to say, bovenstaande helpt voor geen meter en werkt alleen maar averechts. Ik ga proberen de komende dagen meer die vrijheid te zien in de dingen die ik doe. En dit artikel is daarvoor een welkome inspiratie!
Wat ontzettend fijn geschreven :)
Ik ben er nu ook wat meer mee bezig. Vorig jaar ging ik elke dag bloggen, en eenmaal in die flow kreeg ik er ook echt wel elke dag iets uit, maar zoals Lenneke al schreef: het werd meer productiewerk. Ik merk dat ik meer artikelen kan schrijven waar ik ook echt trots op ben als ik niet elke dag blog, maar iets online zet als ik echt iets wil vertellen. Ook nog genoeg boekrecensies trouwens, maar ook die worden makkelijker en leuker om te schrijven als ik niet mezelf die druk opleg dat er elke dag iets online moet staan.
En die tijd maken voor jezelf, ik moet dat ook weer meer gaan doen. En dan ook echt lekker rustig lezen in een boek dat ik mooi vind, een stuk wandelen, dat soort dingen – en niet verzanden in alweer facebook of zo.
Ik ben ook voor slowbloggen. Ik ben niet eens van een andere generatie, maar ik heb juist een hekel aan te vaak bloggende bloggers! Die ontvolg ik gewoon ?
Want echt waar: elke dag? Soms zelfs meerdere keren per dag? Ik snap de gedachte hierachter wel hoor, heus. Maar het doel van bloggen is hopelijk nooit het bloggen! (Snappie? ?)
Dus: pro slow!
(En mooi stukje over vrijheid, Merel. Ben er zelf ook al geruime tijd mee bezig, tussen kinderen, hypotheek, al dan niet vaste- of freelance banen door)
Yesss dankjewel Merel voor weer een prachtig, inspirerend artikel!! Geeft me zo’n goed gevoel dit!! :D
He Merel, ik reageer even op het stukje “” verhuizen” zo tussen neus en lippen door!
ik , even als jijzelf enthousiaste adam-oost bewoner maar ook enorme fan van Rotterdam vind dat een moedige stap!
Bovenal vind ik Rotterdammers erg leuke mensen !
Ik verheug me op je ontdekkingen daar want die zullen dan wel nieuw voor mij zijn!
ik wens je heel veel succes met alles!!!
nbgelukkig heb je al heel veel gemariekondo’d
of wel opgeruimd/weggedaan.
Wat kun je toch prachtig schrijven, heel erg inspirerend om dit allemaal te lezen :)
Wat een mooie blog weer, Merel. Je doet het zo op jouw manier! Je inspireert me echt. Dankjewel en veel succes met verhuizen, settelen en je mooie plannen!
Prachtig geschreven! Goed om te lezen dat je steeds meer je eigen weg vind in deze wereld en hoe knap dat je dit nu allemaal in je eentje doet! Laura d’r blog vind ik fantastisch. Ik vind het heel jammer dat er niet elke dag zo’n mooi verhaal of mooie video voorbij komt, maar áls er dan iets online staat: wauw! En dat ben jij ook steeds meer aan het bereiken: kwaliteit boven kwantiteit. En dat is fijn :)
Zeker, ga voor slowbloggen hoor! Die rust heb je zelf ook nodig en zoals je al zegt: het is vaak de druk die je jezelf hebt opgelegd om dagelijks iets te publiceren.
Ook als je het soms allemaal een beetje laat gebeuren, komt het goed. Misschien zelfs juist dan! Ik geloof echt dat als je je ideeën en wensen ‘out there’ laat zijn, het helemaal goed komt :)
DANKJEWEL! Je hebt half geen idee hoe fijn het is om te lezen dat jij er nu zo in staat! Jij geeft mij de moed en het vertrouwen om ook minder te bloggen als dat beter aanvoelt. Je bent mijn grote voorbeeld en dat zal je altijd zijn. Als Merel van de brug durft te springen, dan durf ik het ook. DANKJEWEL! Je bent de beste!
Wat een goed stuk! En het komt voor mij precies op het goede moment ?! Bedankt Merel!!!
<3 Liefde voor jou! Wat een mooie en inspirerende blogpost. Ik haal altijd zoveel uit je stukjes,daar ben ik dan weer dankbaar voor :) Knuffel!
Heel mooi geschreven en ik ben het ook helemaal met je eens. Ikzelf vind blogs lezen heel leuk, maar door de hoeveelheid die gepost wordt kan ik gewoon niet alles lezen. En dat is logisch. Hoe jij het aanpakt en erover denkt vind ik heel inspirerend. Het doet me nadenken over wat ik wil en hoe. Heel veel succes met de verhuizing!
Ja ja ja! Ik stem ook voor slowbloggen. Ik vind het nog net zo leuk om je blog te lezen als een paar jaar geleden en te merken hoe je langzaam zo een beetje je weg daarin vindt. Best grappig trouwens: ik merk dat ik nu zo’n beetje ieder persoonlijk stuk dat je schrijft ook echt hoor met jouw stem erbij. Komt natuurlijk door de audioblogs :D
Ik kan heel veel zeggen, maar ik houd het kort:
Je bent mooi.
Super open geschreven! Het klinkt allemaal zo oprecht en eerlijk, en het is fijn om te lezen hoe je alles aanpakt. De rust en vrolijkheid springt ervan af. Goed om te lezen dat je je fijn voelt bij je relatief ‘nieuwe’ baan.
Als ik alle reacties lees dan concludeer ik dat je een heel trouwe groep fans hebt die het stuk voor stuk belangrijk vinden dat het goed met je gaat. Die liever eens in de paar dagen een blog van je lezen (of luisteren) die je met plezier gemaakt hebt, dan dat je je verplicht hebt gevoeld aan een bepaalde vraag te voldoen. Kies dus vooral je eigen weg Merel, ik gun het je zo dat je gelukkig bent! Zo te lezen ben je hartstikke goed bezig, ik heb er bewondering voor.
Goed artikel Merel! Ik vond je Instagramfoto’s van Zwitserland zo mooi!
Vrijheid en af en toe rustig aan doen is inderdaad belangrijk. Ik heb nu bijna mijn drukste week sinds maanden achter de rug en ik dacht vandaag: ‘Ik ben blij als deze week voorbij is. Ik heb het gevoel alsof ik de continu aan het watertrappelen ben geweest.’ En daarna dacht ik: ‘Hé, daar schreef Merel laatst over! Dus zo voelt dat…’ Ik heb ook maar meteen besloten om niet al te veel van dat soort watertrappelweken in te plannen, hahaha xD De zomer betekent: rustig aan doen.
Veel succes en plezier met verhuizen!
Mooi verwoord Merel, het maakt echt indruk op me. Want het is zó waar en iets waar ik ook naar wil streven (vrijheid) maar ik vind het tegelijkertijd ontzettend lastig. Vrije momentjes inplannen lukt me wel, maar ik moet me er echt bewust van zijn. En ondanks dat ik mijn werk superleuk vind (onderwijs) denk ik ook wel eens hmm wil ik dit nu echt zo op deze manier?!
Nogmaals, goed stuk! En ik ben blij voor je dat je zo ontzettend kan genieten van die mooie dingen die je doet! :-)
Fijn geschreven! Dat slowbloggen herken ik ontzettend. Ik volg sinds een tijdje een aantal Amerikaanse ondernemersblogs, en daar wordt ook constant geschreven over quality over quantity. Toen ik een paar jaar geleden begon met bloggen, had ik ook heel erg het idee dat ik iedere dag iets online moest plaatsen – dit resulteerde in posts over ieder stuk makeup in mijn lade en iedere mogelijke shoplog. Maar zitten mensen daar op te wachten? Persoonlijk vind ik dat totaal niet interessant om te lezen. Ik geef echt zero f*cks om wat Miepje nu weer bij de Kruidvat of Action heeft gehaald. Het kan me niet boeien hoeveel lipsticks Jetje heeft. Langzamerhand ben ik al dat soort blogs uit mijn Bloglovin’ stream aan het filteren. Wat er overblijft? Kwaliteitsblogs. Zoals jouw stukje internet, wat ik net deze maand heb ontdekt :)
Dit heb je mooi verwoordt Merel, amai wauw!Ik vind hoe jij het allemaal doet gewoon perfect, ik heb ook nooit gesnapt hoe fulltime bloggers het uberhaupt nog hebben volgehouden om er twee per dag te maken. Ik kan nog niet eens wekelijks wat online gooien.
Wat een mooie, inspirerende blog. Heel veel succes en plezier (of wat eigenlijk?) bij het settelen in Rotterdam :)
Wat een goed idee, slowbloggen, nog niet eerder van gehoord. Ik ben het helemaal met je eens, meer is niet altijd beter. Liever 3 fijne artikelen met meer diepgang dan 7 die wat minder diep gaan, al hoeft het een het ander niet uit te sluiten natuurlijk. Ik vind je blog echt een van de meest inspirerende!!! Vooral ook de persoonlijke verhalen zijn leuk om te lezen en ik vind het knap van je dat je zoveel ook durft te delen.
Wat een mooi stuk! Dit past ook weer typisch vij het volgen van je hart: in vrijheid leven en doen wat je het liefste wilt. Dat kan ik alleen maar toejuichen!
Wat een heerlijk woord! Slowbloggen. Daar ga ik zeker vaker aan denken als ik mij weer eens onzeker voel over hoe ik het allemaal moet doen en of ik het wel goed genoeg doe.
Ik merk zelf dat ik het nog weleens moeilijk vind om de balans te vinden tussen vrijheid en werk. Het liefste vind ik vrijheid in mijn werk maar ik ben nog best wel zoekende.
Dit is in ieder geval een prachtige post die mij weer even met beide benen op de grond zet!
Merel, al jaren ben ik trouw fan van de Groene Meisjes en ik ben heel blij dat je alleen door bent gegaan.
Je artikelen vind ik steeds weer enorm interessant, eerlijk en inspirerend.
Dus ik wil zeggen: ga zo door!!
En succes met je verhuizing en het settelen in Rotterdam. Heerlijke stad om te wonen!
Goed om te lezen, een beetje minder productie is minder stress. Ik blog naast een full time baan en het moet wel leuk blijven!
Prachtig artikel. Dit soort schrijfseltjes waardeer ik verreweg het meeste van je (al is het natúúrlijk goed om ook wat ‘lichtere’ artikelen te plaatsen). Het voelt goed om te lezen over jouw ervaringen en jouw gedachten, ik herken me er erg in. Liever een keer per week een goed, inhoudelijk artikel van goede kwaliteit dan zeven keer per week van die massaproductieteksten.
Wauw Merel, wat een mooi artikel. Ik kan me hier zo in vinden, maar ik mis zelf nog wel wat discipline: die wekker gaat bij mij überhaupt niet af ‘s ochtends! Wel werk ik dan tot 12 uur ‘s nachts door, dat maakt misschien wat goed ;)
Super dat je in Zwitserland was. Ik zou je graag achterna zijn gegaan. Die bergen, die missen we hier in Nederland wel een beetje.
Hej Merel!
Bedankt voor deze mooie woorden. Hier heb ik wat aan. Dat slowbloggen klinkt erg fijn en het verhaal over de tijd nemen voor het schrijven, is zo herkenbaar. Ik schrijf alleen als ik mij er goed bij voel. In het begin vroeg men zich vaak af waar mijn woorden bleven, nu weet men het en wordt het nog leuker en beter ontvangen als een weer een met woorden gooi!
Ik ben fan van jouw schrijfstijl. Heerlijk.
Fijn weekend, Mooi Mens!
x Charis.