… of over bruisballen. Hoewel ik van beide een héleboel heb gezien (en geroken) afgelopen week op het Lush event in Londen. En natuurlijk, ook ik vind de producten van Lush te gek – net als zoveel mensen die vallen voor de kleurtjes en geurtjes. Ieder jaar is het weer tof om te zien wat ze nu weer hebben bedacht voor de wintercollectie en ik ben vooral heel erg fan van de verpakkingsvrije producten – zoals de shampoobars. Maar… er is meer. Lush is meer. Dat wist ik al wel, maar dat heb ik vorige week in Londen zelf ook weer mogen ervaren. Ik ga binnenkort nog veel meer over alle goede dingen die Lush doet vertellen, maar eerst wil iets anders kwijt.
Als je op een event met drieduizend mensen bent, dan kan het niet anders of je gaat inspirerende verhalen horen. Nou, dat was zeker zo. Nu is met grote groepen mensen omgaan niet zo mijn ding – ik raak nogal snel overwhelmed en wil dan eigenlijk alleen maar in mijn bed liggen – maar dit keer lukte het me toch aardig om de rust te vinden om goede gesprekken te voeren. Interessante en inspirerende gesprekken, met interessante en inspirerende mensen. En soms zijn het niet eens per se de gesprekken die mij de stof geven om over te schrijven, maar zijn het mijn eigen gedachten die ik na zo’n gesprek kan hebben.
Weet je, soms ben ik wel eens bang dat mensen naar mijn leven op Instagram kijken en denken: zo, die Merel heeft het echt allemaal hè? In zekere zin is dat ook zo. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ik heb lieve een familie en de leukste vrienden, ik ben gezond en ik heb leuk werk waarmee ik mezelf goed kan onderhouden. Ik prijs mezelf daarmee ontzettend gelukkig en ik ben er voor honderd procent van bewust dat veel mensen dit zouden willen hebben, maar het niet hebben. Ik voel me daarom ook bijna bezwaard om het hierover te moeten hebben, maar toch wil ik het doen.
Weet je, zoiets als succesvol zijn (en dat is dan in mijn geval dat ik ‘van mijn hobby mijn werk heb kunnen maken,’) is ongelooflijk relatief. Een vlotte babbel hebben, jezelf goed kunnen presenteren, een beetje succes boeken met dat wat je doet, een leuk salaris verdienen, de vrijheid hebben… allemaal echt fantastisch. Maar relatief. Want weet je wat ik het allerliefste zou willen? Dat ik het meer zou kunnen delen. Ik leid namelijk een behoorlijk solistisch bestaan. Ik woon alleen en ik werk alleen. Ik ga veel alleen op reis. Ik slaap in bedden in vijfsterrenhotels, alleen. Ik maak lange treinreizen in mijn eentje. Wanneer ik werk aan mijn toekomst, werk ik aan een toekomst voor mij alleen – immers, je weet niet waarmee je rekening moet houden.
Nu klinkt dit bovenstaande misschien een beetje eenzaam of zielig. Zo is het niet bedoeld. Absoluut niet zelfs. Ik heb een heel leuk leven en ik ben blij met alle kansen die ik krijg. (en ja, natuurlijk voel ik me wel eens eenzaam – wie niet?) Ik weet ook dat ik heus niet forever een solistisch bestaan zal blijven leiden. Maar waar het mij om gaat, is dat ik meer zou willen delen. Ik zou meer dingen samen willen doen. Samen kan op allerlei manieren. Dat kan betekenen dat er een partner thuis is die ernaar uitkijkt tot ik weer thuis kom van zo’n tripje. (weet je hoe fijn me dat lijkt? dat mag ik wel gewoon zeggen, toch?) Dat je het gevoel kunt hebben dat je elkaar kunt steunen in wat je doet, ook al ben je misschien niet letterlijk met hetzelfde bezig. Het zou kunnen betekenen dat ik mijn krachten bundel met die van een andere partij die toffe dingen doet, zodat we samen een beetje harder kunnen werken aan de wereld een leukere plek maken. Maar het kan ook betekenen dat ik wat meer menselijk contact heb, overdag, in plaats van dat ik alleen met mijn laptop thuis zit of van koffietent naar koffietent ga. Misschien zou ik meer willen brainstormen met gelijkgestemden, meer op projectbasis willen werken en meer lezers willen ontmoeten – zoals dat bijvoorbeeld het geval is bij de workshops die ik samen met mijn vriendin Rosanne organiseer. (en er komt een nieuwe serie aan, dus houd mijn blog en Facebook in de gaten!)
Die dagen in Londen lieten me inzien dat dingen echt mooier kunnen worden wanneer je ze samen doet. Wanneer Lush zich inzet voor homorechten wereldwijd, en haar klanten meekrijgt om mee te strijden, dan bereik je écht iets. Wanneer één dakloze aan een woning wordt geholpen, dan heb je écht iemand kunnen helpen. Wanneer je met z’n allen laat zien dat het allemaal om liefde gaat, en dan bedoel ik echt in alles en iedereen, in de hele wereld, dan komen we echt ergens met z’n allen.
Soms heb ik het gevoel dat het nog best wel lastig is om dingen met liefde te doen. Ik doe mijn best door dat te schrijven en te delen waar ik echt in geloof en waar ik me hard voor wil maken. Maar wanneer ik thuiskom uit Londen en er weer vier deadlines op me wachten en twee draaidagen voor tv, dan vraag ik me wel een beetje af: waar is de liefde? Het leven gaat zo snel. Álles gaat zo snel. Het is een vluchtige wereld en je moet heel hard werken om alles maar op de rails te houden. Ik vind het lastig om dan soms een beetje tijd te vinden om liefde te delen. Om niet alleen bezig te zijn met het boven water houden van mijn eigen hoofd – voordat ik aan dat van een ander kan denken. Herkennen jullie dat?
Terwijl dat precies is wat ik graag doe. En dat ligt ook in mijn aard. I am love, all there is. Ik heb een heleboel weg te geven, maar soms lukt het niet, omdat het te veel wordt. Te veel of te druk. Of te haastig. Ik struggle daarmee, dat mogen jullie best wel weten. Dan heb ik het gevoel dat ik alleen aan mezelf toekom en dat vind ik absoluut niet fijn.
Laatst had ik een hele fantasie waarin ik mezelf op een bakfiets door Rotterdam zag fietsen, met bossen ecologisch geteelde bloemen voorop. Die bloemen ging ik naar koffietentjes, ziekenhuizen, bejaardenhuizen en restaurants brengen – ik zag mezelf als ecologische bloemencateraar. Hoe cool klinkt dat? Misschien is dat wat ik over een paar jaar ga doen, als ik het gevoel heb dat ik genoeg op internet heb gedaan. Dan wil ik weer iets tastbaars. Iets minder digitaal. Wel iets voor mezelf, begrijp me goed, want dat bevalt gewoon prima. Maar misschien wil iets concreter het gevoel krijgen dat ik wat meer kan aarden en dat ik wat liefde en aandacht kan weggeven. Misschien wil ik ook wel wat minder van hot naar her tegen die tijd. Wie weet wil ik voor een organisatie – zoals Lush – werken, die zich inzet voor allerlei goede dingen in de wereld. Er is nog zoveel mogelijk. En bovenal: er is nog zoveel liefde weg te geven.
Het liet me zelfs denken aan een bijbeltekst die ik in mijn jeugd (ik ben gelovig opgevoed, waarvoor ik nog vaak dankbaar ben, want het heeft me veel gebracht,) graag las. Het gaat om 1 Korinthiërs 13:2.
“Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn.”
Gelovig of niet gelovig, dit is wel gewoon waar. Toch?
Het kan soms zo lekker zijn om er in twintig minuten 1300 woorden uit te tikken. Dan is het wel heel erg fijn om eigen platform te hebben waarop ik kan publiceren wat ik maar wil – en wie weet heeft ook nog iemand er iets aan. En dat allemaal na zo’n 48 uur in Londen. Dankjewel voor de eye-openers, Lush :)
<3
Vergeet niet dat je ook via De Groene Meisjes liefde overbrengt en mensen met elkaar in contact brengt! Ik weet dat het niet echt ' tastbaar' is, maar zoveel mensen hebben iets aan je artikelen en hiermee creëer je ook meer liefde, begrip, nieuwe inzichten etc. Al begrijp ik verder natuurlijk helemaal wat je bedoelt! :)
Helemaal mee eens!!
Thanks Merel ;)
Dat is lief van je Sooph. En hetzelfde geldt voor jou. <3
Potverdorie wat prachtig geschreven.
Net een reactie op je vorige verhaal geschreven, maar kan het niet laten om je hier ook even te laten weten dat ik het delen helemaal snap. Iets waar ik zelf ook lang over na kan denken. Heerlijk vind ik het om alleen te zijn en alleen dingen te doen, wat mensen ook kennen van mij. Maar ook ik zou het enorm fijn vinden om net even dat iets met iemand te delen, mooie herinneringen opbouwen.
Ik heb daarbij het gevoel dat er een hoger iets is, die ervoor zorgt dat het allemaal loopt zoals het zou moeten gaan. Geloof ik heilig in en het heeft me al vele malen laten zien dat het er ook is. Dus denk ik, dat er zeker liefde is en meer liefde komt, vertrouw er op :D!
Liefs XXXX
Mooi geschreven Merel. En wat mooi dat je hiermee een verlangen verwoord: liefde delen.
Je schrijft: “Álles gaat zo snel. Het is een vluchtige wereld en je moet heel hard werken om alles maar op de rails te houden.” Is dat zo? Of is dat jouw beleving ervan? Deed me denken aan het boek ‘Stil de tijd’ van Joke J. Hermsen. Met als ondertitel: ‘Pleidooi voor een langzame toekomst’. Heel interessant, goed leesbaar, filosofisch boek over tijd, beleving van tijd, kloktijd en innerlijke tijd, het gevaar van altijd druk druk druk en meer meer meer en het belang van rust, nietsdoen, verveling.
Naar aanleiding van ervaringenverslagen voor de opleiding die ik volg, schreef een docent vorig jaar o.a. als reactie:
“Je mag minder doen en meer zijn.”
Zo mooi en zo waar. Ik herinner me er nog regelmatig aan, een kaartje met de tekst er handgeschreven op staat op mijn bureau op werk. Door wat je denkt allemaal nog te moeten doen of door wat je denkt wat er van je verwacht wordt, zit je vaak in een doe-modus. Want er is zoveel leuk, en het kan beter en er valt nog zoveel nieuws te leren en te ontdekken. Maar weet je? Het is al perfect en jij (en ik en wij allemaal!) zijn al perfect. Misschien is er naast dat harde werken ook ruimte nodig voor … gewoon zijn.
Want juist in dat zijn, aandachtig zijn, kun je voelen hoe het met je gaat, wat je nodig hebt, kun je geven en ontvangen, kun je delen wat er is: liefde.
Mooi, dankjewel.
O, ik herken dat gevoel Merel! Dat je graag iets concreets wil om zeker te weten dat wat je doet belangrijk is. Voor mij heeft het geholpen om met de Beach Clean Up Tour van Stichting De Noordzee mee te doen begin augustus. Ik vond het best spannend – want ik kende niemand en je sliep meerdere nachten bij elkaar op een hotelkamer- maar het was geweldig om samen met een heleboel anderen afval van het strand te rapen en trots achterom te kijken dat het strand nu wat schoner was. Eén van de medewerkers van Stichting De Noordzee zei dat ook. Ze zit normaal gesproken de hele dag op kantoor, maar met die tour werd zij er zelf ook weer even aan herinnerd waarom ze dit werk ook alweer doet. Het was gewoon heel motiverend ^^
Nog even een vraag: hoe zit het nu met het ‘ritme’ van de artikelen op De Groene Meisjes? Want eerst zaten er meerdere dagen tussen artikelen, maar vandaag zijn er opeens twee verschenen. Werk je aan een nieuwe planning?
Het ritme is nu dat er geen ritme is :) Dat bevalt me eigenlijk wel eventjes.
Merel. Ik word zo nog eens echt verliefd op je hoor en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn. Casual-technisch gezien. ;)
Fijn mens. Wat dit verhaal betreft ben je net als ik. Soms sociaal een beetje gestoord maar teveel liefde in je om het allemaal alleen op te maken. <3 zoentjes.
Suus. Niet doen hoor.
Wauw.
Merel, ik volg je nog maar kort, maar ik voel je. Ik herken een deel van wat je zegt (het alleen werken als ondernemer, het af en toe eenzaam voelen) en ik ken ook een stukje van de andere kant van de medaille: ik zou 2 weken solo hiken in Noorwegen deze zomer, maar ben na nog geen hele week terug gevlogen omdat ik zo’n ongelofelijke heimwee had naar mijn vriend.
Maar het mooiste wat je schreef vandaag was die bijbeltekst. Ik ben ook gelovig opgevoed, ook al ben ik het zelf niet meer, maar dat vers is inderdaad prachtig. En ook ongelofelijk waar voor niet-religieuze mensen. Het mooiste in de wereld is inderdaad als je kunt delen met anderen, wat het ook is wat je te delen hebt, en dat je ze daarmee kunt helpen.
Het doet me denken aan mijn opa, die een paar jaar geleden is gestorven. Op mijn verjaardag zijn we nog bij hem langs geweest, en hij vroeg me om iets moois te doen met mijn leven. Om er iets moois van te maken voor anderen. En jouw blogpost vertelt precies hetzelfde. Dankjewel Merel. <3
Graag gedaan. Jij bedankt voor je mooie reactie.
<3 Je bent een mooi mens, en die liefde heb je. Nou nog met nog meer mensen kunnen delen ;-) Ik gun je echt gigantisch dat je die krijgt. Die lezers, meer mensen om mee te brainstormen, maar ook die ene persoon die meegaat op reizen, of die op je wacht als je thuiskomt.
Ik heb uit datzelfde hoofdstuk trouwens vers 13 in een tatoeage verwerkt: 'Ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de grootste daarvan is de liefde'. Ik geloof echt dat mensen zonder liefde nergens zijn.
Beste Merel,
Ik kwam op mijn werk en het eerste wat ik normaal doe is het nieuws lezen en een aantal blogs bekijken. Maar vanmorgen besloot ik dat alle blogs die mij bekend zijn zo superficial zijn en dat ze me niks bijleren. Er is altijd een onderwerp met wat informatie daaromheen. Vanmorgen was ik heel erg ontevreden over zo veel dingen in het leven en op de wereld. Met deze mood besloot ik om op zoek te gaan naar nieuwe bloggers die dieper gaan, het liefst zo diep mogelijk. En ik las jouw artikel. Ik werd er zo blij van! Eindelijk inspiratie! Dankjewel :)
Jeetje, dat is wel ongeveer het grootste compliment dat je kunt geven hoor. Dankjewel.
mooi, bedankt!
Wat ontzettend mooi geschreven Merel! Ik herken het enorm, ik leef ook een nogal solistisch bestaan, ondanks dat ik aardig wat goede vrienden heb en een fantastische familie, is het soms wel alleen. Het kan zo fijn zijn om dingen te delen. En dat kan gaan om spullen, momenten, liefde, eigenlijk alles. Tuurlijk zou het fijn zijn om je leven te kunnen delen met een partner, maar ook zonder partner kan je zoveel moois delen met anderen. Ik merk dat ik een fijne balans aan het zoeken ben voor dingen met familie en vrienden delen en alleen zijn. Wellicht dat je meer gaat delen nu je een plek bij #workmode hebt gehuurd? Dat je dan tijdens de werkmomenten al meer contact hebt met anderen? Want ik denk dat de key wel in contact zit, maar ook in alles met mate doen. Niet 100 uur in een dag proppen, maar alles op je eigen tempo doen. De balans zoeken blijft zo lastig
Is zeker lastig, maar wel mogelijk, dat weet ik zeker!
Wauw! Dit is echt een mooie post. Het heeft op mij in ieder geval indruk gemaakt, dankjewel voor het delen.
<3
Lekker weggetikt zie ik, haha! Ik doe ook bijna alles alleen en ben veel alleen (nou ja, inmiddels dan met een lief baby’tje), zou best wel eens willen weten hoe het voelt om onvoorwaardelijke steun van een partner oid te hebben. Maar helaas, mijn lichaam is sinds een paar maanden OP en ik kan nog niet de helft van wat ik eerst kon, lig 12 uur per dag in bed en begin nu pas een beetje te begrijpen hoe vervelend het voelt om chronisch ziek en moe te zijn zonder uitzicht op verbetering. Maar hee, met negatief doen komen we nergens! We komen er wel, het pad vouwt zich vanzelf verder uit.
Take care Debby. x
Daarom is het zo fijn om jouw blog te volgen: je bent zo open en je deelt echt jouw ervaringen. Soms kan het inderdaad eenzaam zijn, om in je eentje te werken. Het gevoel dat jij hebt herken ik helemaal. Maar het komt echt goed, dat geloof ik! Er zijn nog zo veel mogelijkheden om echt je liefde en enthousiasme te delen en ik weet zeker dat je ze ziet (en grijpt) als ze voorbij komen! The word is out, dus de rest komt vanzelf :)
<3
Ontroerend & herkenbaar! Dank!
Hoi Merel,
Je openhartigheid en de manier waarop je dingen beschrijft zijn zo mooi! Ik denk dat veel mensen zich hierin herkennen, maar toch is het soms een soort taboe en een gedachte die dan weer voorbij gaat. Ik hoop dat mensen zich meer aangemoedigd voelen door het ondernemen van daadwerkelijke actie. Het is zo zonde om je niet bezig te houden met de dingen die jezelf belangrijk vindt.
Wauw echt heel mooi en herkenbaar!!!
[…] Merel leverde weer een prachtpareltje, over het belang om dingen met liefde te doen. Deze les leerde ik […]