Op stap met Merel : Diner en Blanc in Zuid-Frankrijk

Een tijdje geleden kreeg ik een uitnodiging voor een ‘Diner en Blanc’ van zoutmerk La Baleine, en ik zeg maar eerlijk dat ik eerst heb moeten googelen wat zo’n diner inhield. Mijn Frans is niet zó slecht dat ik niet kon bedenken dat het iets met een diner en iets met wit te maken had, maar hoe dit in een concept gegoten moest, geen idee. Want dit blijkt dus echt een ding te zijn. Het idee is dat op een bijzondere plek – vaak van tevoren geheim gehouden – een heleboel mensen bij elkaar komen om met elkaar te eten in de buitenlucht. En wat het dan extra speciaal maakt, is dat al deze mensen van top tot teen in het wit gekleed zijn. Het was fijn om beter te snappen waarvoor ik was uitgenodigd, maar daarmee kwam ook de stress: want wat moet ik aan?!

Ik heb geen witte kleding. Gewoon niks. Nouja, één heel lange en veel te wijde witte blouse. Maar als ik die aan had, dan zei mijn vriendin altijd dat ik op een verpleegster leek – en dan niet op een sexy manier, zeg maar –  dus dat leek me niet echt de juiste outfit voor een fancy diner. Gelukkig is mijn beste vriend stylist (of ‘stylist van de sterren,’ zoals ik hem graag noem,) dus hij kon me vast wel helpen. Ik schakelde een hulplijn in. Binnen vijftien minuten – echt, zó snel is hij – had ik dertien foto’s van mooie witte kledingstukken in mijn WhatsApp, artikelnummers erbij alles, zodat ik zo naar de stad kon om een outfit te kopen. Nou, dat lukte. Echt, DJ, ik zou niet weten wat ik zonder jou moest. En om eerlijk te zijn, ik had geen idee dat wit me best wel goed zou staan. Ik ben content met mijn nieuwe kleren en ik overweeg vaker voor wit te kiezen. Waar zo’n uitnodiging al niet goed voor kan zijn.

Had ik al verteld dat het Diner en Blanc in Zuid-Frankrijk zou plaatsvinden? Daar was ik nog nooit geweest. Wel op allerlei andere plekken en in andere gebieden in Frankrijk, maar niet in het zuiden. Iedereen weet dat het áltijd lekker weer is in Zuid-Frankrijk en van meerdere mensen hoorde ik dat het er prachtig is, dus ik kon niet wachten. Het zou maar een tripje van twee dagen zijn, maar dat maakt mij op zo’n moment niet uit. Dit reisje is één van de redenen waarom ik deze nieuwe rubriek (‘op stap met Merel’) in het leven heb geroepen, omdat ik me er helemaal van bewust ben dat ik wel echt aparte dingen doe voor mijn werk. Niet heel veel mensen in mijn omgeving gaan voor een diner twee dagen naar Frankrijk. En ik ben me er ook helemaal van bewust dat dit voor mij best wel iets zou kunnen zijn dat tijdelijk is. Ik bedoel, niemand weet hoe lang ik dit werk nog ga doen, dus ik kan er maar beter van genieten en mijn belevenissen bijhouden.

Ok, dus ik vertrok naar Zuid-Frankrijk. Samen met een paar andere ontzettend gezellige journalisten en bloggers én Niels, die ons vanuit zijn PR-bureau had uitgenodigd voor deze trip. Op reis gaan voor mijn blog vind ik eigenlijk meestal wel leuk, maar als de mensen met wie je reist gezellig en chill zijn, dan kan er eigenlijk niks meer fout gaan. En dat was ook zo. Alles wat top geregeld. Transfer, het hotel, de hapjes en drankjes. Ik kan nog steeds niet wennen aan dit soort luxe taferelen en ik krijg de neiging om te benadrukken dat ik ‘ook heel erg van kamperen hou, hoor’ om jullie te laten weten dat ik geen luxepaard ben, maar hey, dit zou echt iedereen leuk hebben gevonden.

Ik had wat solotijd op mijn ruime hotelkamer met dito badkamer, om te douchen en me aan te kleden voor het diner. Dit is  hoe een Sensation White-ganger zich voelt, dacht ik. Maar dan zonder de pillen. (grapje, natuurlijk niet íedereen op Sensation slikt pillen) Het was grappig om elkaar buiten te treffen, iedereen in zijn 100% witte outfit. Volgens mij waren we ook allemaal een tikkeltje nerveus, aangezien we geen idee hadden van waar we naartoe zouden gaan en wat er zou gebeuren.

Wat natuurlijk een beetje te verwachten was, was dat we naar het terrein van La Baleine werden gereden. Even voor jullie richtinggevoel: dat terrein ligt in Aigues-Mortes, wat letterlijk ‘dood water’ betekent – dit hoef je niet te onthouden, ik zal jullie niet overhoren aan het einde van deze blogpost.  Het terrein van La Baleine is mega groot. Het is een gebied waar oprecht geen einde aan lijkt te komen, maar na een minuut of vijf rijden zagen we daar dan toch een witte tent opduiken. Met tafels ernaast. Oké, dus daar is het diner. Maar waar zijn alle mensen? En daar zagen we het: op een zoutberg, daar stond iedereen. Kun je je voorstellen hoe bizar dit voelde? Om een zoutberg op te lopen, in je sjieke outfit, begeleid door twee mannen die gitaar speelden, en dan bovenop te staan, uitkijkend over de zoutvlaktes, tussen allemaal mensen die ook in het wit gekleed zijn? Ik kan er gewoon nog steeds niet helemaal bij, geloof ik.

Naast de locatie, was ook de aankleding prachtig. Stel je een Pinterestbord voor de meest perfecte bruiloft voor – en dan mooier. Ik raakte aan de praat met een meneer uit België, die er uitzag alsof hij op Ibiza woonde. Gebruind, lang haar en een witte bohemian outfit, dat idee. Na een tijdje gepraat te hebben, benadrukte hij een keer of drie dat hij een vrouw en een kind had. Daar moest ik heel erg om lachen en ik zei hardop ‘fijn dat je dit zo expliciet benoemt, om dingen helder te houden.’ Het was een apart gesprek. Ondertussen bewonderde ik alle mooie mensen in hun mooie witte outfits en keek ik naar de zon die onderging. Wat een belachelijk romantisch gebeuren hier.

Na zonsondergang werden we verzocht om de zoutberg af te komen en plaats te nemen aan het diner, beneden, bij de witte tent. Dus dat deden we. We hadden mooie gesprekken,  de muggen dansten om onze benen en ik at een heerlijk vegan menu. De avond was behoorlijk perfect en ik kon daarna ook echt helemaal níet slapen. Misschien ook omdat ik te veel wijn gedronken had, dat zou kunnen. Wijn maakt me altijd zo melodramatisch als de pest, dan weten jullie dat, voor het geval iemand me ooit wil uitnodigen voor een etentje of een borrel.

Echter, de volgende ochtend vertrokken we al om acht uur, dus als je nog wilde ontbijten, dan moest dat tussen half 8 en 8. Jullie weten dat ik een vroege vogel ben, maar ik voelde me toch wel een beetje katerig. Maar goed, als je dan je hotelkamer uitloopt en het eerste dat je ziet is een palmboom, en je ruikt verse koffie en croissants, wie ben je dan om te klagen? Juist, dus dat deden we ook niet. Na het ontbijt stond er een enthousiaste gids klaar om met ons op zoutexcursie te gaan. Hoe tof is dit? Een excursie waarbij alles draait om zout, in Zuid-Frankrijk. Ik benoem het nog maar eventjes, gewoon om mijn blijdschap uit te drukken.

De gids nam ons – per hybride auto – mee om de zoutvelden te bekijken. We hebben het over een gebied van zo’n 80 vierkante kilometer. Je kunt denk ik wel bedenken dat daar behoorlijk wat zout op te produceren valt. Dat hele produceren van zout is ook een wonderlijk iets. Het is een proces van concentreren, kristalliseren, drogen, verzamelen en verplaatsen. Heel eerlijk?  Ik heb het allemaal niet zo heel goed onthouden. En dan merk je dat ik niet zo’n professional ben, want ik heb ook geen aantekeningen gemaakt ofzo, zoals de journalisten onder ons wel deden. Maar goed. Tienduizenden kilo’s zout worden hier geproduceerd, op die 80 vierkante meter in Zuid-Frankrijk, en ik stond er gewoon naar te kijken. Ik was behoorlijk onder de indruk. Ik bedoel, moet je kijken hoe bizar mooi het daar is. Met dat roze water en die bergen ‘fleur de sel,’ en die gespierde jongens die dat zout dan staan te scheppen, en zo. En dan kwam er ook nog eens bij dat er allemaal flamingo’s rondvlogen boven die zoutvelden. Echte flamingo’s. Heel roze flamingo’s. Ik had oprecht geen idee dat deze bijzondere vogels hier leven, ‘gewoon’ in Frankrijk. Ik had daar een heel exotisch beeld bij, maar gelukkig hoef je niet altijd heel ver van huis om mooie dingen en dieren te zien.

‘s Avonds vlogen we terug naar Nederland. Tijdens de vlucht kon ik mijn ogen niet openhouden, dus ik luisterde naar muziek en sliep. Aangekomen op Schiphol stapte ik in de trein naar Amsterdam, om bij de 30e verjaardag van mijn vriendin Wendy te kunnen zijn. Ik heb daar per ongeluk tegen een paar mensen gezegd dat ik net terug was uit Zuid Afrika, in plaats van uit Zuid-Frankrijk, want  zo moe was ik. De dag daarna was ik alleen maar in staat om in het Vondelpark te liggen, dus dat deed ik. De hele dag dacht ik nog: ‘gisteren om deze tijd stond ik naar roze water te kijken, hoe bizar is dat?’ Maar goed, ik heb sowieso altijd een beetje moeite met het concept reizen. Het blijft zo gek om te bedenken dat je het ene moment nog daar bent en nu weer hier.

Ik ben al benieuwd naar mijn volgende avontuur. Zal het meer van het kaliber ‘opendag van energieleverancier in Purmerend‘ of ‘sjiek diner in Frankrijk’ zijn? Wie zal het zeggen? Ik weet het zelf oprecht nog niet. Nouja, ik weet al wel dat ik in oktober naar een heel bijzonder event in Schotland ga, maar dat duurt nog zo lang. Met dit werk weet je het maar nooit.

Dankjewel La Baleine en Niels, voor deze mooie ervaring.