foto: Aline Bouma
Kijk, het ding is, ik weet zelf ook wel dat ik te weinig blog momenteel. Ik ben niet gek, ik zie ook wel dat mijn laatste blog alweer van 20 april is en die van daarvoor van 9 april. Ook krijg ik dagelijks comments, die ongetwijfeld heel goed bedoeld zijn, die me eraan herinneren dat het jammer is dat ik zo weinig blog. Mijn mediabureau heeft me inmiddels gemaild om te vragen of alles ok is en ik kreeg een update van Google Analytics over dat ik de maand april alarmerend weinig bezoekers op mijn blog heb gehad.
Ik weet het, het is een duidelijk verhaal. Het ding is: ik krijg het gewoon niet voor elkaar om te schrijven momenteel. Het lukt gewoon niet, iets blokkeert, ik weet niet waarover ik het moet hebben, ik denk dat niks leuk genoeg is en ik jullie voor niks naar mijn blog laat komen. Dus dan kan ik maar beter stil blijven. Los daarvan: ik kan gewoon de rust niet vinden. Ik ben alsmaar onderweg, ik ben overal tegelijk en ik heb tienduizenden (al dan niet zakelijke) afspraken en ik vind gewoon de tijd niet om rustig achter mijn laptop te zitten en iets te schrijven. Er zijn altijd dertig andere dingen die ik ook nog moeten gebeuren.
Gisteren zat ik bij mijn therapeut, met een hartslag die al dagen lang veel te hoog is. Ik heb er vannacht zelfs amper van geslapen, omdat ik twintig keer wakker schrok en dacht dat ik een hartaanval kreeg. Zoveel hartkloppingen heb ik momenteel, en ja, ik weet dat dat niet gezond is. Mijn therapeut vroeg me eens even op een rijtje te zetten wat ik de afgelopen tijd zoal allemaal gedaan had en nog aan het doen ben. Toen ik dacht ik klaar te zijn met het rijtje, dacht ik: oh nee, maar ook nog dit. En oh shit, ik vergeet dat te zeggen. En oooh ja, ja, dat ook nog.
Met een zucht zei ik tegen haar: ‘ik zou zo graag een tuin willen.’ Dat deed me denken aan een gedicht dat ik onlangs schreef voor mijn poëziecursus:
Ik zoek een tuin om voor te zorgen
zodat de tuin voor mij kan zorgen
ik wil hem schoffelen en harken
bemesten en besproeien
– ik wil dat dingen groeien –
en als ik dan kan oogsten
dan wil ik op een afstand kijken
en eindelijk eens tevreden zijn
Als ik dat dan eens wat verder doortrek, dan zou ik gewoon heel graag een rustig en gestructureerd leven leiden. Met een huis met een moestuintje, een paar katten die daar rondrennen, een schildpad die de restjes van mijn rauwkost opeet. Ik wil een regenton en een composthoop, en wat zonnepanelen op het dak. En een paar kinderen, dat zou ook leuk zijn. Dan zou ik mijn eigen clubje hebben van mensen en dieren die voor elkaar zorgen. Dat lijkt me fijn.
Vooralsnog race ik de wereld rond, letterlijk, (en nee, ik ben niet trots op al die vlieguren die ik maak) en heb ik een minibalkon waar planten gewoon niet willen groeien. Maar zoals iemand laatst terecht tegen me zei ‘wat maakt het ook uit, want je bent er toch nooit.’ Confronterend, maar waar. Ik leid dat vluchtige bestaan dat ik helemaal nooit wilde. En kom er dan maar weer eens vanaf. Al zou ik een tuin hebben nu, ik zou niet eens de tijd hebben om ervoor te zorgen. Zo is het dan ook wel weer.
Misschien moet ik naar een hutje op de hei verhuizen, denk ik soms. Maar ik weet heus wel dat dat de oplossing niet is. Dat hutje, dat moet ik in feite in mezelf vinden en met me meenemen, waar ik ook ben. Het is alleen wel een kunst om dit voor elkaar te krijgen, vind ik.
Ik spring nu op mijn fiets, om naar de bibliotheek te gaan met mijn voorleeskindje. Ze heet Mira, ze is drie jaar oud en ik lees haar iedere week een uurtje voor. Vandaag gaan we samen boekjes uitzoeken. Zo doe ik allerlei dingen die me heel erg blij maken, maar die niet zoveel blogcontent opleveren. En het spijt me echt dat ik zo weinig blog momenteel, ik wil helemaal niemand teleurstellen of het gevoel geven dat ik het niet belangrijk vind. Maar ik ben momenteel met van alles bezig en sommige dingen zijn wat zichtbaarder dan andere dingen. Ik hoop maar dat jullie weten dat het niet is omdat ik lui ben of dat ik jullie vergeten ben, want dat is absoluut niet het geval.
liefs,
Merel
Wat een mooi gedicht schreef je. En zo herkenbaar…
Ook op mijn blog is het al een hele tijd stil. Er zijn op dit moment gewoon andere dingen die ruimte in willen nemen. Voor mij scheelt het dat mijn blog niet mijn inkomstenbron is en ik er geen verplichtingen mee heb. Die hete adem in je nek zal niet comfortabel voelen.
Ik hoop dat je het los kunt laten en je pad voor dit moment kunt vinden en bewandelen.
Lieve Merel,
Dank je! Voor je eerlijke en herkenbare verhaal. Heel goed om daar een blog over te schrijven. Ik denk dat veel mensen zich hier in zullen herkennen. We zouden er alleen vaker met elkaar over moeten praten…
Ik grap altijd tegen vrienden dat ze welkom zijn in mijn tuin voor een cursus mindfulness. Helemaal gratis.. want ik heb dan weer een keurige tuin ;-)
Maar serieus: tuinieren geeft zoveel rust, voldoening en ontspanning door inspanning. Heerlijk! Ook ik doe het veel te weinig… Laat me leiden door sombere gedachten en de waan van de dag.. terwijl een uurtje tuineren al zoveel zou schelen!
Kom je tuinieren?
Ik vind je gedicht ook heel erg mooi. Neem voldoende tijd voor jezelf, Merel. Natuurlijk wel balen (niet het juiste woord, maar je snapt vast wat ik bedoel) dat je blog je inkomstenbron is en je niet gewoon “fuck it” kan zeggen en alles eventjes kan laten bezinken … Hopelijk vind je gauw je weg.
Herkenbaar verhaal. Verontschuldig je vooral niet hoor, voor het weinig bloggen. Je hebt toch nooit gezegd ‘jongens, ik ga de rest van mijn leven consequent elke dag voor jullie schrijven’. En zelfs al hád je dat gezegd: soms verander je gewoon van gedachten en van bezigheden. Je bent ook maar gewoon mens. Ik vind je gedicht erg mooi en volg je nog altijd graag, of je nu vaak of soms schrijft. (: soms als ik bij mijn vriend ben in Rotterdam zie ik je overigens wel eens lopen en dan stoot ik mijn vriend aan en zeg: ik heb haar kookboek, cool he. Ik durf dan nooit zomaar gedag te zeggen want dat voelt toch als een soort rare privacy schending, ondanks dat ik dus wel zonder gene nu zo’n heel verhaal voor je typ haha
Wat een mooi gedicht <3 En wat een herkenbaar verhaal over het niet kunnen schrijven. Sterkte, Merel. Zorg goed voor jezelf. Xxx
Lieve Merel,
Je hoeft je niet te verontschuldigen! Goed dat je beseft waardoor het komt. En dat van een tuin willen herken ik héél erg. Ik heb én geen kat én geen tuin en merk dat die twee dingen me vanzelf op een fijne manier dwingen om het rustig aan te doen en tijd voor mezelf te nemen.
Daarbij ben je misschien ook met heel andere dingen bezig. Het bloggen hoort iets meer je oude leven misschien??? Je gaat studeren etc. En dan al die reizen. En ik denk dat je voorleeskindje héél veel blijer maakt dan je mediabureau. ;-)
Mocht je een deelhutje op de hei een idee vinden, dan hoor ik het graag. :-)
Succes met af en toe wat langzamer aan doen. Vooral niet moeten, hè. Geen schuldgevoelens!
Hallo Merel,
Ik kom net terug van een paar uur werken in mijn Rotterdamse volkstuin. Veel gedaan, want mijn kind was daar op struin met een vriendje, dus daar hoefde ik alleen maar af en toe wat eten in te stoppen. Het is zo heerlijk om daar te zijn! Ik zou het doen hoor, die tuin! (En anders mag je gerust eens bij mij komen schoffelen, genoeg te doen 😉)
Wat mooi en dapper dat je dit zo op durft te schrijven! Ik herken je verhaal en ben in die ‘rush’ die ik voelde (en die ik in jouw verhaal teruglees) flink op mijn bek gegaan. Ik gun het jou om dat voor te zijn (of in ieder geval om minder hard op je bek te gaan), vandaar mijn reactie :-).
Ik hoop dat je beseft dat je die tuin wél kan krijgen als jij er maar voor kiest. Het is jouw leven dus jij mag je eigen keuzes maken en het zo vormen zodat jij gelukkig bent. En tuurlijk, als je eenmaal op dat hutje op de hei zit of lekker in je tuintje aan het chillen bent, er komt altijd weer iets nieuws wat je graag wil. Maar dat hoeft echt niet zo zwaar te zijn, dat kan een heel mooi nieuw doel zijn om naartoe te leven, als je die peace of mind hebt gevonden tenminste ;-). Voor nu heb je volgens mij vooral behoefte aan rust en ik hoop dat je die rust pakt en vindt om de connectie met jezelf (én de natuur) weer terug te vinden. Heel veel sterkte toegewenst.
Bij mij heeft reiki erg geholpen om het vertrouwen in mezelf terug te krijgen. En nee ik geef geen reiki lessen en ik ben ook geen coach ;-) en ik ben ook nog lang niet ‘de oude’. Maar weet: I feel you en je bent niet de enige (want het kan soms heel alleen voelen). Liefs!
<3 <3 hele dikke knuffel
‘Het lijkt erop dat je behoefte heb aan wat hekjes om je innerlijke tuin. Om die opnieuw te overzien. Om te gaan schoffelen en oude stukken weg te halen, nieuwe zaadjes te planten; deze te koesteren en wat je wil behouden met je liefde en licht onder te dompelen. Een innerlijke tuin waar ruimte ontstaat om te spelen, te ontdekken, jezelf te zijn. Om je te kunnen verstoppen en in een hangmat te ontspannen. Je te laten wiegen door de wind, die zachtjes door de bladeren fluistert. En als je er behoefte aan hebt om samen met iemand te spelen, open je de hekjes en deel je jullie tuinen….’ Een stuk uit een blog die ik vorig jaar schreef. Herkenbaar :-) en ik vind het fijn om te lezen dat je durft te zeggen dat het even niet lukt. We zijn allemaal mens en soms is de flow er gewoon even uit. Het even niet weten of geen tijd hebben voor iets, is heel natuurlijk. We bewandelen zij-paden en dan zijn we even verdwaalt om vervolgens onze weg opnieuw te vinden. Ik wens je veel speel plezier in jouw tuin.
Jee wat een oprecht bericht. Het is verdrietig om te lezen hoe je je voelt en dat je dan ook nog nadenkt over of je je lezers niet teleurstelt. Je gezondheid staat altijd nummer 1! Ik hoop dat je jezelf wat meer rust geeft en ook weer de kracht vindt de ouwe jij te worden (of juist een nieuwe versie, kan ook) :-)
Veel liefs.
Lieve Merel, meestal ben ik een stille meelezer, maar nu wil ik graag even reageren. Wat schrijf je mooi en open, zo goed dat je je gevoelens en gedachten deelt. Ik snap helemaal dat het leven soms met je op de loop gaat en dat je jezelf dan makkelijk voorbij holt. Het is mijn ervaring dat je, als je altijd maar dóór gaat ook helemaal geen ruimte kan maken om dingen in je leven te veranderen. Dus alleen maar goed dat je even niet blogt. En hopelijk vind je nog wat meer rust en ruimte de komende tijd. Mocht je het lastig vinden om dat vanuit jezelf te doen: ik organiseer mini-vakanties met exact dit doel. Gasten ontspannen in vier dagen compleet in onze Petite Retreat villa in zonnig Fuerteventur; met yoga, massage en heerlijk eten. Door even helemaal verzorgd te worden in een kleinschalige setting (max 6 deelnemers)!en met behulp van laagdrempelige oefeningen ontstaat er ruimte voor reflectie en inspiratie. Waardoor gasten helemaal opgeladen en met handvatten voor een meer gebalanceerd leven naar huis gaan. Er zijn nog 2 plekjes op de Petite Retreat van 26 tot en met 29 mei en je bent daar van harte welkom. Stuur me gerust een berichtje als je meer wilt weten. Pas goed op jezelf! Liefs, Gabi (oud NJR collega van Naomi d.b.)
Hee Merel,
Wat fokking zuur. Meer kan ik er niet van maken. Ik woon in Tilburg, als ik me niet vergis ga je daar na de zomer studeren? Ik heb een tuin die we na de zomer compleet om gaan gooien naar een bij/ecovriendelijke plek. Op dinsdag en vrijdag zijn we niet thuis dus als je die dag wilt komen zuchten boven een schoffel, ben je van harte welkom. Op maandag en donderdag ben ik thuis, met dreumes. Dan ben je óók welkom. Maar ik vind tuinieren extra rustgevend als er niemand is 😏
Dikke kus. Ik ga negens heen, schrijf vooral als je wilt schrijven en ik lees het met veel plezier. Mooi gedicht. Misschien is dat iets, af en toe n gedichtje over hoe t met je gaat of hoe je je voelt. Xxxx
Soms heb je gewoon die energie en inspiratie niet. Die rust niet.
Zorg wel goed voor jezelf hoor! Jij bent belangrijker dan wat anderen eventueel misschien of zo van je vinden.
Mooi
Lieve Merel,
Wat heb je weer een prachtig stukje tekst op weten te schrijven. Een heel mooi open verhaal. Iedereen voelt zich weleens sh*t helaas. Neem vooral je tijd offline en voel je er niet schuldig over. Ik weet zeker dat de woorden en onderwerpen vanzelf weer in je op komen. En anders maar niet, dan zal ik je verhalen missen, maar zit jij lekker in dat hutje op de hei naar de bijtjes in je tuin te staren. Zolang je schrijft zal ik je blijven volgen, of dat nou 1x per dag of 1x per jaar is. 😙
Ik heb niet 1, maar 2 tuinen: eentje vanvoor en 1 achteraan. Kleintjes wel. En ik geef toe: dat is vaak genieten. Z zette ik hem tegen dit voorjaar vol bloembollen en daar geniet ik nu met volle teugen van. En ik kreeg afgelopen winter bijzonder veel vogeltjes voor mijn raam te zien. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb wilde volle onderhoudsarme tuintjes, en ik geniet daar van maar ze zijn tezelfdertijd toch ook ene bron van stress. Want onderhoudsarm wil niet zeggen dat ik er niks moet in doen en dat is dan toch weer een extra klus erbij die ongedaan me vaak het ongemakkelijke gevoel geeft dat ik nog niet mag ontspannen.
Dat je zo weinig blogt, was me ook al opgevallen. Maar je moet doen waarbij jij je het beste voelt hé. Als dat wat minder bloggen is, is dat ook zo ;) .
Geniet van de lente en van het voorlezen!
Hey!
Mooi verhaal, denk dat er veel mensen met dezelfde dingen worstelen. Ik zou proberen om in heel kleine stapjes te gaan voor waar je nu zin in hebt. Een eigen huis met tuin en poes en schildpad heb je natuurlijk niet op 1 – 2 – 3, maar je kan wel de rust die werken in een tuin geeft opzoeken door bijvoorbeeld in te gaan op Hilde haar voorstel, of eens gaan rondlopen en informeren bij de mensen in volkstuintjes in je buurt op fietsafstand of zo. Het time-management in combinatie met al die andere activiteiten moet je dan misschien wat aanpassen, maar je mentale gezondheid is belangrijk he! Succes en trouwens, bloggen over dingen als dit vinden we ook interessant hoor 😊 xx
Merel, wat stom. Ik hoop dat je gauw wat rustiger in je vel zit.
Ik woon in zo’n huis als je beschrijft. Het lijkt op villa Kakelbont. Een groot monumentaal pand met geel houtwerk, aan de rand van centrum Delft, aan de Schie. Bootjes in het water. Rondrennende katten, hier en daar een kindje, we hebben een grote tuin, een strook van moestuinen. Gedeeld maar wel koop, waaronder iedereen er heel bewust woont. Het is prachtig. Het bestaat echt.
Je kent me niet, maar weet dat je er welkom bent.
Prachtig gedicht, even zo mooie woorden. Gelukkig zijn er super veel toffe dingen waar je mee bezig bent (boekenclub ftw). En voor iedereen die nieuwe content mist: het lezen van ál die boeken die je hebt getipt, is alvast een prima tijdsbesteding. Of het integraal uitproberen van ál die recepten die deze site rijk is. Ook een optie. Of ál die vegan-tentjes eens bezoeken. Absoluut een feestje, lijkt me.
Lieve Merel,
Ik vind het juist geweldig wat je nog allemaal naast je blog doet. Ik heb zelf bij de bibliotheek gewerkt en vind het súper fijn om te zien dat je secret-book-avonden organiseert, een lief voorleeskindje hebt en alle andere dingen dat je doet.
Hol je zelf alsjeblieft niet voorbij en probeer hier en daar structuur te vinden in wat jíj belangrijk vindt en energie van krijgt. Zoals mijn therapeut ooit tegen mij zei: “kies altijd voor je eigen comfort”. Dat bloggen komt wel, misschien sta je nu op een kruispunt waarbij je een richting moet kiezen. Stap voor stap!
Liefs!
Dag Merel,
Ik kreeg kippenvel van je gedicht, wat simpel en prachtig gezegd! Bedankt om dit met ons te delen. Ik hoop dat er in de toekomst af en toe meer komt, als je je daar zelf ook goed bij voelt.
En dankjewel ook om je andere bezorgdheid te delen. Ik kan je vertellen: ik volg de groene meisjes al vanaf het begin (hoewel dit pas de tweede keer is dat ik een reactie achterlaat) en ik heb nooit het gevoel dat ik voor niks naar deze blog kom. Integendeel, je inspireert zo vaak! Ook omdat je zo open bent over zowel de lichte, als de donkere kantjes van het leven.
Ik vind ook dat jij lekker zo veel of zo weinig mag bloggen als je zelf wil :) Heel fijn dat je zo veel andere dingen gevonden hebt die je gelukkig maken!
En als laatste… ik vind het juist al een hele mooie stap dat je weet wat je wil! Ik hoop dat je stapje voor stapje je weg vindt naar dat gestructureerde leven, of in elk geval naar structuur en rust in je hoofd.
Liefs,
S.
Heel veel sterkte!
Wat knap dat je zo eerlijk bent.
Ik hoop dat je rust kunt vinden.
[…] doorgaan, want er zijn nog zoveel dingen die ik wil maken. Gelukkig past dat goed bij waar ik het in mijn vorige blogje over had. Van die lekkere thuizige dingen. Zo maakte ik vorige week zelf granola en limonade en […]
Wat een mooi gedicht heb je geschreven!
Neem de tijd voor die dingen die nu belangrijk zijn! We blijven je toch wel volgen. Take it easy! Ik weet uit ervaring hoe naar hartkloppingen zijn!
Ik heb toch geen tijd om te lezen, want ik heb een tuin te onderhouden ;-) Misschien kun je met wat vrienden en kennissen een moestuintje aanschaffen, waar je wel af en toe in kan zitten, maar waarbij je het onderhoud deelt?
Succes met al je bezigheden!
Ik kan natuurlijk niet voor een ander spreken, maar ik vind het niet erg als je af en toe wat kortere blog posts schrijft. Een gedichtje, een berichtje over waar je nu aan werkt, wat foto’s wat je vandaag als vegan gegeten hebt, een tip die je ergens las, etc.
Over een tuin, als je dat echt iets lijkt kun je misschien eens kijken naar een volkstuintje of een community garden. Of uitdaging zoeken in het onderhouden van een indoor- of balkontuin, dat kan natuurlijk ook :)
Dikke knuffel! <3 Wij zijn jou ook nog lang niet vergeten en lopen niet zomaar weg. Ik vind je gedicht ook echt prachtig, zou hem zou als poster in huis hebben willen staan <3
Misschien een veelte praktische reactie: wat tuinen in Rotterdam betreft heeft GroenGoed (groengoedrotterdam.nl) wekelijks werkmomenten in moestuinen door heel Rotterdam waar je vrijblijvend (zonder aanmelding/afmelding/verplichting) bij aan kan sluiten – en aan het einde van het werkmoment wordt de oogst ook nog eens verdeeld onder degene die hebben meegewerkt. Super lieve mensen en af en toe zo fijn om met je handen in de aarde te woelen :-) (en een fijn offline leven is ook eigenlijk wel het belangrijkste)
Wat een goede tip dit, dankjewel! Ik ga er eens naar kijken :)
Wat een prachtig gedichtje!
Ik wou ook altijd een tuin. Die wens schreef ik op een briefje dat jarenlang op mijn koelkast hing. En toen had ik er eindelijk een en toen wist ik ineens niet meer hoe ik het wilde aanpakken. Hij leek te groot. Toen moest ik denken aan wat iemand ooit tegen me zei: “Zet je wens op papier. En begin dan klein. Heel klein. En daarna zet je een volgende stap.” Het eerste jaar deed ik niets in mijn tuin, maar ging ik naar een stadstuin. Voor kennis en inspiratie. Om mee te helpen harken en schoffelen. Gewoon dat. Ik werd steeds blijer elke keer als ik daar bezig was. En het werd me langzaam duidelijk wat ik met mijn eigen tuin wilde. Ik begon met een meter bij meter. Kruiden. Het jaar daarna nog wat meters erbij. Het jaar daarna een paadje erbij gemaakt. Met bijenbloemen erlangs. En nu doe ik een zomer niets. Gewoon tussen de plantjes zitten, kijken en zien wat er overleeft.
Alles begint met een wens. Komt goed! PS: ik vind het leuk als je wat schrijft. Of alleen een foto plaatst. Ik vind het ook leuk om erop te moeten wachten.
Ik zou het juist heel leuk vinden om een blog te lezen hoe je boekjes uitzoekt met een meisje van drie. Het zijn namelijk de hele kleine, bijna onbenullige bezigheden ( zo lijkt het denk je) die juist zo mooi zijn.
En er bestaat altijd nog een woord NEE. 1 x per week extra nee zeggen op iets geeft misschien al ruimte.