Fijne dingen van 2018

Ik schreef al jaaroverzichten lang voordat het cool was om te doen. In 2013 al, namelijk. Maar goed, ik drink mijn koffie ook met havermelk, dus ik ben er zo één. Wat waren de dingen die mijn 2018 (fijn) maakten? Ik neem je mee op excursie naar mijn afgelopen kalenderjaar.

Werk

Ik begin niet met het kopje werk omdat ik denk dat dat moet. Dat mensen altijd maar losbarsten over werk en druk zijn als je ze vraagt hoe het gaat, daar ben ik inmiddels wel een beetje overheen. Maar mijn blog ís mijn werk, en het brengt me mooie dingen, en daarom voelt het als logisch om daar iets over te vertellen.

Zoals ieder jaar deed ik weer allerlei toffe dingen voor mijn werk. Ik ging op reis, ik had leuke samenwerkingen, ik ontwaakte uit een lange winter/lente/zomerslaap en begon überhaupt weer met regelmatig bloggen, ik ging heel sporadisch naar evenementen waar ik dan aardige mensen ontmoette en ik kreeg mooie kansen. Het maken van de Groene Podcast was by far de leukste kans die ik kreeg. Podcasts zijn geweldig, Dennis (de radiomaker en inmiddels vriend met wie ik de podcaste maakte) is geweldig, jullie reacties zijn geweldig – ja hoor, allemaal even geweldig :) Ik kan er echt niks anders over zeggen, het was echt een feest om te doen en ik zou het zo weer doen. En ik hoop het ook in 2019 weer te gaan doen, want Dennis en ik willen erg graag een nieuw seizoen opnemen.

Het andere ontzettend fijne dat 2018 me gebracht heeft op werkgebied is mijn stagiaire Bette. Wat een lot uit de loterij is zij zeg. We maakten kennis, ergens in de zomer bij de Coffee Company en ik wist: ja hoor, die past wel bij mij. En dat bleek ook. Het samenwerken gaat soepel en vlot, Bette heeft leuke ideeën, het is altijd gezellig om op pad te gaan samen én ze maakt prachtige foto’s. Bette aannemen heeft ervoor gezorgd dat ik weer ritme en structuur in mijn werk heb gevonden – en daar was ik heel erg aan toe, want ik was na een ‘sabbatical’ (niet echt, maar een soort van) een béétje de draad kwijt. Dankjewel lieve Bette!

Clubjes

In 2018 gebeurden er twee fantastische dingen. Ten eerste kreeg ik de leesclub die ik altijd al wilde. Ik begon er zelf namelijk eentje, in de bibliotheek van Rotterdam. En na een tijdje lieten we de leesclub van Adem Inn en die van mij samensmelten en nu is dat een heel leuke club met mensen die net als ik ‘gewoon een beetje leuk willen praten over boeken.’ Het is eens per zes weken en ik heb er altijd weer zin in. Ik ben er ook echt trots op als ik mensen vertel dat ik een leesclub heb, (of bij een leesclub zit, het is maar net hoe je het bekijkt,) het doet het goed op feesten en partijen.

Ook Dikke Vinger, de body positivity supportgroep die ik dit jaar samen met mijn collega Non oprichtte bij Adem Inn, maakt me heel blij. En niet alleen omdat het heel erg fijn is om te kunnen praten over dingen waar ik tegenaan loop in mijn ‘dik-zijn’, maar vooral ook omdat de mensen die ik hier heb leren kennen echt fantastisch zijn. Het zijn stuk voor stuk lieverds met wie ik heel veel plezier heb. Ik bedoel, we doen kledingruilfeestjes, waarbij we zonder schaamte in ons ondergoed in de kamer staan, met in de ene hand een chocoladekoekje en in de andere hand een glitterjurkje. I’m living my best life, denk ik op zulke momenten.

Highlights

Tussendoor wil ik even wat random highlights met jullie delen. Van die dingen die de boeken in kunnen als dierbare herinneringen.

Zoals bijvoorbeeld mijn verjaardag, op 4 augustus, tijdens de Gaypride in Amsterdam. Dat vierde ik met mijn allerliefste vrienden om me heen, bij wie ik me zo veilig en welkom voel. En dat dat dan in een roze versierd glitterend Amsterdam is, met regenboogtaart en heel veel dansjes, dat maakte alles af. Mijn verjaardag is, net als de kerstdagen en oud en nieuw, beladen en ingewikkeld. Maar dit jaar voelde alles licht en vrolijk, en heb ik echt eens kunnen genieten van het jarig zijn.

Over de mensen bij wie ik me zo veilig voel gesproken: dit jaar werden Merlin, Dirk Jan en Hannah nóg belangrijker voor me dan ze al waren. Zij zijn mijn team, ik hou van deze mensen en zij van mij, en ze vinden elkaar ook allemaal nog eens leuk (wat een cadeautje is dat,) en ik weet dat we altijd op elkaar kunnen rekenen. Ik heb nog meer heel erg lieve vrienden, van wie ik ook heel veel houd en zo heb ik eigenlijk een familie voor mezelf gecreëerd, denk ik soms wel eens. Ik moet een beetje tranen als ik hieraan denk, omdat ik er zo blij mee ben.

Iets anders waar ik heel fijne herinneringen aan heb, is aan alle momenten die ik dit jaar buiten in de natuur heb doorgebracht. Dat waren veel meer momenten dan de jaren hiervoor en daar heb ik heel erg van genoten. Het fijnste waren de knisperende schelpenpaadjes in de duinen van Schiermonnikoog, maar opwarmen met thee en taart na een frisse wandeling in het herfstbos was ook heerlijk. Ook in mijn eigen (stadse) omgeving lette ik meer op dingen als veranderde kleuren aan de bomen of vogelsoorten die ik nooit eerder zag. Ik merk dat ik meer en meer neig naar natuurvakanties dan naar stedentrips en als iemand me op een wandeldate vraagt kan ik mijn geluk niet op. Buiten zijn is zo belangrijk.

Liefde

In 2018 was er heel veel liefde. En een beetje drama, want lesbisch zijn gaat daar nu eenmaal mee gepaard. Laatst zei ik nog tegen Merlin: ‘Ik wil dingen graag overzichtelijk houden.’  Toen zei zij: ‘Schat, je bent lésbisch.’ Toen zei ik: ‘Oh ja, dat is ook zo. Laat maar.’

Maar goed, ik ging op allerlei fijne dates met leuke vrouwen, ik beleefde avonturen in de avonduren (mijn persoonlijke slogan die in 2018 erg goed uit verf kwam,) ik leerde dingen over mezelf, ik werd verliefd of misschien toch ook niet, nee niet – of weet ik veel? Dat gedeelte van mijn liefdesleven is me nog niet helemaal duidelijk geworden. Laat ik dat in 2019 allemaal nog maar eens rustig bekijken. Ik heb geen haast.

Persoonlijke ontwikkeling

Toen ik deze zomer mijn enkel op twee plekken brak en het gips in moest en Dirk Jan mijn huis kwam schoonmaken, toen dacht ik terwijl ik op de bank naar hem zat te kijken: hey, dit kan ik nu. Ik kan nu toelaten dat ik word geholpen ergens mee. Ik durf ook om hulp te vragen. Ik vroeg bijvoorbeeld mensen om boodschappen mee te nemen als ze langs kwamen, of om samen te eten omdat ik me een beetje alleen voelde met dat been in dat ellendige gips. Er gebeurden allemaal lieve dingen, zoals Jennie die sapjes kwam brengen zodat ik toch een beetje vitamines binnen kreeg nu ik niet naar buiten kon, Suus die toen ze op bezoek kwam ook nog even de stofzuiger door mijn huis haalde – er waren allemaal gebaren van mensen die iets voor me wilden doen en ik sputterde niet eens tegen zoals ik dat vroeger wel zou hebben gedaan. Dat is een behoorlijke ontwikkeling voor me.

Het werd ook weer eens duidelijk dat ik mezelf toch vaak een beetje kan overschatten. Ik schreef me in voor een premaster in Tilburg, werd toegelaten en was in de gloria. En toen het erop aankwam, bleek dat ik veel te lang van mijn spaargeld geleefd had, veel te lang niet echt gewerkt had (ik was gewoon met andere dingen bezig, zo ging dat) en ik kwam tot de conclusie dat nu gaan studeren helemaal niet haalbaar was. Dus ik nam mijn beslissing terug en cancelde de inschrijving. Daar moest ik om slikken, want het voelde als falen, maar inmiddels weet ik dat ik – als ik wil – volgend jaar het weer opnieuw kan proberen. Stiekem vind ik het hartstikke eng, want ik heb nog nooit één dag op een universiteit rondgelopen en misschien ben ik wel veel te dom. En misschien is zo’n master wel veel te zwaar voor me en kan ik het niet af maken. Ik heb, zoals je misschien merkt, op dit gebied nog het één en ander te ontwikkelen. Inmiddels ben ik er wel over uit dat ik dat wil aangaan. Het is ook niet erg om een beetje bang te zijn en ik wil niet voor dingen (die ik heel erg graag wil) weglopen.

Over dingen leren gesproken: ik luisterde dit jaar oneindig veel podcasts en las stapels boeken en ik heb echt het gevoel dat ik daardoor dingen heb geleerd die ik anders nooit geleerd zou hebben. Mijn blik op de wereld is veranderd. Ik heb meningen bij moeten stellen of nuanceren en ik heb geleerd om kwesties vanuit verschillende perspectieven te bekijken vóórdat ik er überhaupt een mening over vorm. Toen ik deze week opnames had voor een podcast en ik een uur lang werd geïnterviewd over dik zijn, toen merkte ik; hey, ik kom behoorlijk beslagen ten ijs hier. Ik vertelde geloof ik een steekhoudend verhaal en ik onderbouwde mijn gedachten over dingen best wel goed. Dat was een kleine overwinning voor me, want als er iets is waar ik onzeker over kan zijn dan is het wel dat ik altijd denk dat mensen denken: ‘waar hééft die griet het over?!’

Dit jaar heb ik ook veel nagedacht over mijn seksualiteit. Of nee, ik heb er niet alleen over nagedacht, ik heb er ook van alles over onderzocht. Dat is niet echt een onderwerp waar we heel snel over praten hè? Dat is eigenlijk wel jammer, want het is volgens mij hartstikke belangrijk. Als ik even voor mezelf spreek, dan is het nog maar sinds kort dat ik überhaupt een beetje weet hoe seks voor mij ‘werkt.’ Op mijn seksualiteit rustte (of rust nog steeds wel hoor, ik ben er nog niet) een enorm laag schaamte en schuldgevoelens en lange tijd heb ik het volstrekt onnodig gevonden om dat eens te onderzoeken. Zo begon ik vol schaamte te luisteren naar podcasts over seks en allerlei vormen in relaties, of las ik boeken, of praatte ik erover met anderen, of nouja, probeerde ik dingen. Dat is wel een beetje life changing, vind ik. Ik denk dat we onszelf dat allemaal moeten gunnen.

Tot slot twee dingen die volstrekt onbelangrijk lijken maar het niet zijn: ik liep mijn dr Martens (na vier jaar!) eindelijk in én ik las boek 3, 4 en 5 van Harry Potter. Iets met doorzettingsvermogen en mezelf iets gunnen, denk ik.

2019

Ik heb wel zin in een nieuw jaar. In mooie nieuwe samenwerkingen (er komt een samenwerking met de Vogelbescherming aan en ik ben daar heel excited over want het betekent dat ik de natuur in mag voor mijn werk,) in nieuwe reisjes, nieuwe avonturen, liefde en plezier, kunst en cultuur, eten en drinken.

Voor 2019 gun ik mezelf om steeds minder bang te zijn om bang te zijn. Om vaker maling aan dingen te hebben en gewoon eens iets doms te doen (natuurlijk nooit ten koste van een ander) zonder het gevoel te hebben dat te moeten onderbouwen. Om vaker Merel en niet altijd maar ‘Merel van de Groene Meisjes’ te zijn. Om meer te dansen, meer te lachen en meer te kussen.

Alle liefs en een mooi en gelukkig jaar voor jullie allemaal,

Merel.