De laatste tijd heb ik wat te hard mijn best gedaan iets of iemand te zijn, in plaats van gewoon eens te zíjn. Dat betekende heel veel buitenkant, heel veel lachen, roepen, feesten, katers en vooral heel weinig voelen, of praten over gevoelens en verdriet of angsten tonen doen we al helemaal niet. Ik heb, om heel eerlijk te zijn, mezelf flink verwaarloosd de afgelopen tijd en ik ben er klaar mee.
Eind januari schreef ik over mijn Eerst Keren Lijst. Ja, dat is een echt ding, die lijst van mij. Ik houd letterlijk een lijst bij van dingen die ik voor het eerst doe. Het is voor mij een manier om bij te houden wat ik zoal voor ontwikkelingen doormaak en welke leuke dingen ik meemaak. Omdat het helemaal niet allemaal heel erg belangrijke of grote dingen zijn, kan ik me zo voorstellen dat dit over vijftien jaar heel vermakelijk gaat zijn om terug te lezen. ‘Uit het spannende leven van de 29-jarige Merel,’ wordt de titel van het boek dat ik erover ga uitbrengen, denk ik. (En dan ga ik het ook als audioboek inspreken, heb ik net bedacht.)
Vorige week maandag kwam mijn allereerste audioblog ever online en wow, wat een hoop reacties kreeg ik! Ik ben zo blij om te lezen dat jullie dit nieuwe concept leuk vinden en ik ben ook heel dankbaar voor de nuttige feedback die ik kreeg, om mee te nemen naar de volgende serie audioblogs die ik ga opnemen met Andrew. Vandaag is het tijd voor audioblog nummer 2: voldoen aan je eigen ideaalbeeld.
Soms doe je van die ontdekkingen. Plaatsen, dingen, mensen. Mensen ontmoeten die de juiste woorden spreken en de juiste snaren raken. Dat zijn mijn favoriete ontdekkingen. Wie mijn blog langer leest dan vandaag, weet dat ik geen verlegen meisje ben en dat ik dat vrij gemakkelijk nieuwe ontdekkingen doe.
Toch kan ik me nog wel eens over en te veel voelen. Dan heb ik allemaal dingen in mijn hoofd die ik wil zeggen of delen, maar dan denk ik: wie zit daar nou helemaal op te wachten? Wat zullen mensen er wel niet van vinden? Onlangs schreef ik een artikel over hulp vragen en accepteren. Uit de reacties merkte ik op dat het accepteren van hulp blijkbaar het moeilijkste is. Dat vind ik ook. Althans, dat dacht ik. Maar eigenlijk vind ik het aanbieden van hulp ook behoorlijk ingewikkeld. Stom is dat.
Het heeft even geduurd voordat ik mezelf feminist durfde te noemen. Daar gingen wel wat Miranda July boeken en toespraken van Chimamanda overheen. Toen ik steeds meer feministen leerde kennen wist ik: ja, ik ben er eentje. Dat klinkt als een halve coming out, maar dat valt allemaal ook wel weer een beetje mee. Toch vind ik het tof om het over dit onderwerp te hebben, omdat het mij bezighoudt momenteel. Het leuke is dat ik daardoor weer meer berichtjes en vragen binnenkrijg van lezers, die zich ook voor het feminisme interesseren. Het onderwerp leeft behoorlijk momenteel en dat vind ik tof om te zien.
