Foto: Sam van Rij
Deze week vroeg ik jullie op Instagram waarover jullie de komende tijd graag zouden willen lezen op De Groene Meisjes. Er kwamen ontzettend veel suggesties binnen en ik heb ze allemaal opgeschreven. Dankjewel! Eén van de leukste vragen vond ik of ‘gewoon’ wilde vertellen hoe mijn dagen er nu, in thuisisolatie, uitzien. Grappig genoeg denk ik zelf al gauw dat niemand dat wil lezen, maar doordat er specifiek naar gevraagd werd dacht ik: ach, waarom ook niet?
Kun je je nog herinneren dat ik in december een lijst met twintig dingen opstelde? Dit waren twintig dingen die ik in 2020 wilde doen, leren of uitzoeken. Inmiddels zijn de eerste drie maanden van het jaar voorbij en ik ben benieuwd naar hoe het ervoor staat met mijn lijst.
Beeld: Aline Bouma
Hoe gaat het met je? Lukt het je een beetje om te vertragen? Ik heb het idee dat deze hele situatie ons min of meer dwingt om rustiger aan te doen en meer in het moment te leven. Normaal gesproken zou ik zeggen: “ik ben Happinez magazine niet,” maar goed, welke andere keuze hebben we? We kunnen niet te ver vooruit kijken, dus kijken we naar het nu.
Beeld: Sam van Rij
UPDATE: beide avonden zitten vol! Wow, ik ben echt overweldigd door alle aanmeldingen.
Ik maak een reservelijst aan voor het geval dat er mensen afzeggen.
Zoals velen van jullie al weten, heb ik al bijna twee jaar een leesclub in Rotterdam. Ik startte de leesclub in de bibliotheek, vervolgens verhuisden we naar Adem Inn en inmiddels organiseren we het steeds op een andere locatie. Echter…nu kunnen we natuurlijk niet bij elkaar komen. Dat is jammer, maar gelukkig zijn er online allerlei mogelijkheden! Deze periode doet een beroep op mijn creativiteit en daar ben ik eigenlijk heel blij mee. Zo bedacht ik me: ik kan natuurlijk ook voor jullie een leesclub organiseren! Dat hoef ik niet te beperken tot ‘mijn eigen kluppie.’
Beeld: Aline Bouma
Deze dagen moet ik niet te veel op Twitter ronddwalen. Niet alleen niet omdat ik mezelf een beetje wil beschermen tegen een niet te stoppen nieuwsstroom over Het Virus, maar ook omdat ik van bepaalde berichten echt verdrietig word. Wat ik veel zie gebeuren is dat iemand eventjes zijn of haar hart lucht – wat volgens mij gewoon mag, – en dat er dan mensen (soms massaal) reageren met ‘weet je wát pas écht erg is?!’ Waarop je vervolgens een hele verhandeling krijgt over hoe zwaar en hoe moeilijk andere mensen het hebben en de boodschap is dan dus eigenlijk: hou op met verdrietig of teleurgsteld zijn, want jouw ellende is niks vergeleken bij die van een ander.