Gastblog Eline: What Would Lena Do?

Ik leerde Eline kennen op een donderdagavond, in de rij voor het toilet, tijdens de pauze van een literaire avond. Dit klinkt als het begin van een succesverhaal. Stiekem hadden we elkaar die avond al gespot en kenden we elkaar al van Instagram. Eline droeg voor uit eigen werk en ik was meteen heel erg onder de indruk. We besloten: laten we thee gaan drinken. Toen bleek dat we niet uitgepraat raakten en maakten we plannen voor gastblogs die Eline gaat schrijven voor de Groene Meisjes. We willen wat dingen kwijt, over feminisme en over boeken enzo. Dat mag gewoon hier. Waarom ik Eline zo leuk vind? Omdat ze me GIF-jes van Lena Dunham stuurt. Heel veel meer hoef je ook niet te doen om mijn hart te winnen. (nouja en verder is ze gewoon ontzettend getalenteerd en lees ik haar verhalen heel erg graag)

Eline van Wieren (1993) studeert Creative Writing aan ArtEZ. Voor het schrijven van dit stukje googelde ze: ‘hoe schrijf ik een korte bio’. Zo kwam ze erachter dat je een wapenfeit moet toevoegen en niet bang moet zijn voor opschepperij. In groep zeven kreeg Eline voor haar spreekbeurt over het heelal een tien. Ze stond op Onbederf’lijk Vers en was redacteur bij Op Ruwe Planken. Momenteel werkt Eline aan een project waarin ze onderzoekt of ze zich thuis voelt in haar lichaam. Als je het leuk vindt, kun je haar op instagram (@elinevw_) volgen of op haar website kijken: www.elinevanwieren.nl (maar daar staat nog niet zoveel op).

Feministische boekentip #1: What Would Lena Do?

Een paar weken geleden ontmoetten Merel en ik elkaar op de wc in de pauze van een literaire avond. Of tenminste, we kenden elkaar al een beetje van Instagram en kwamen elkaar hier voor het eerst in het wild tegen. Ik had zojuist een gedicht voorgedragen (klik op deze link om het gedicht te lezen) over een jongen die ik het liefst op zijn bek had willen slaan, omdat hij ongevraagd aan mijn billen zat en dus hadden we het al snel over literatuur en feminisme. Zo enthousiast zelfs dat we het niet doorhadden toen het programma van de avond verder ging en we heel stiekem weer terug de zaal in moesten sluipen.

Toen we het gesprek een tijdje later in een café voortzetten, ontstond er een heel leuk idee: feministische boekentips voor de Groene Meisjes! Je snapt natuurlijk dat ik zodra ik thuis kwam heel hard Beyoncé heb aangezet en een geluksdansje voor de spiegel deed.

Nu ik hier op mijn bank met Frida Kahlo-kussen zit, vind ik het toch ook wel een beetje spannend. Want er bestaan veel vooroordelen over feministen. Dat we allemaal heel boos en met veel okselhaar zijn, bijvoorbeeld. Of dat we het liefste zouden zien dat alle mannen voor de verandering eens verbannen worden naar de keuken om de hele dag lang kopjes thee met versgebakken taart voor de vrouwelijke populatie te regelen.

En ja, ik heb inderdaad best veel okselhaar, ben soms behoorlijk boos en houd heel erg van chocoladetaarten. Maar boven alles ben ik een mens. Zoals we allemaal mens zijn. Dat is voor mij wat feminisme betekent: niet vergeten dat we allemaal mens zijn. Dat we allemaal dezelfde rechten hebben en allemaal dezelfde kansen verdienen. Ongeacht geslacht, genderidentiteit, huidskleur of afkomst. Dat is ook waarom ik zoveel van boeken houd: door te lezen leer je over alle verschillende manieren waarop je mens kunt zijn. Je leert verder te kijken dan de wereld waarin jij je bevindt.

Voor het schrijven van deze boekentips moest ik natuurlijk eerst bedenken hoe, waarom en sinds wanneer ik zelf feminist ben. Dat bleek niet heel moeilijk, ik ben feminist geworden in het weekend dat ik mijn eerste studentenkamer in Utrecht betrok.

De hele dag had ik met mijn vader en broertje dozen en meubels de trap op gesjouwd. Met als hoogtepunt een zware, antieken kast: mijn vader vloekend halverwege de trap omdat dat ding klem zat, ik blij dat mijn huisgenoten dat weekend niet thuis waren.

Voor het avondeten stapten ze in de auto terug naar huis, ik bleef achter in mijn nieuwe kamer. Ik liet voor het eerst in mijn leven een pizza bezorgen, checkte vijf keer of ik de deur wel echt goed op slot had gedaan en kreeg het niet voor elkaar om de tv in de gedeelde woonkamer aan te zetten. Uiteindelijk eindigde ik met mijn laptop in bed, tussen lakens die nog naar het wasmiddel van mijn moeder roken. Hier zette ik de eerste aflevering van de serie Girls aan.

Jongens, meisjes, al het feest wat ertussenin zit, als je deze serie nog niet gezien hebt, adviseer ik je om de komende dagen al je verplichtingen te laten voor wat ze zijn, een heleboel goeie snacks te kopen en alle zes seizoenen in een keer te binge watchen.

Girls is bedacht, geschreven en geregisseerd door Lena Dunham. In de serie speelt ze de rol van Hannah Horvath. Girls gaat over vier jonge vrouwen die net afgestudeerd zijn, in New York wonen en proberen uit te zoeken wat ze nou eigenlijk willen in het leven. Aan het einde van de eerste aflevering eindigt Hannah high bij haar ouders, die haar zijn komen opzoeken in New York, op de hotelkamer en zegt ze: ‘I don’t want to freak you out, but I think that I may be the voice of my generation. Or at least a voice. Of a generation.’

Of het fictionele karakter Hannah Horvath deze stem is, valt de bediscussiëren. Maar of Lena Dunham zelf de stem van haar generatie is (of tenminste een stem), daar is volgens mij geen twijfel over mogelijk. Dat bevestigde ze wel met het boek dat ze twee jaar na de lancering van Girls publiceerde: Not that kind of girl.

Want wat een fantastisch boek is dat. Het bestaat uit persoonlijke essays waarin Lena vertelt over de dingen die zij als meisje en jonge vrouw heeft meegemaakt. Over hoe ze tijdens haar studie een tijd lang naast een heleboel verschillende jongens in bed lag zonder seks met ze te hebben, omdat ze niet alleen kon slapen. Over de keren dat ze wél seks had, en er in het begin niet echt zeker van was of ze dat wel leuk vond en de vreemde situaties die het opleverde.

Ze beschrijft haar vriendschappen en haar relatie met haar lichaam. En dat alles zonder enige schaamte te tonen. Heel knap, want schaamte is een gevoel waar iedereen zo bekend mee is, dat je het vaak niet eens meer doorhebt als je het voelt.

Mens zijn (vrouw zijn in het bijzonder, als je het mij vraagt) lijkt nou eenmaal altijd gepaard te gaan met een hele hoop (opgelegde) schaamte. Hoeveel makkelijker zou het zijn als we, net als Lena, gewoon toegeven dat we allemaal gekkies zijn die soms plassen onder de douche en echt niet altijd zo flawless zijn als we graag zouden doen voorkomen.

Naast dat Lena een hele fijne manier heeft gevonden om haar eigen stem te laten horen, heeft ze ook een aantal platforms ontwikkeld voor andere fantastische vrouwen. Zelf host ze de podcast Women of the Hour, waar ze met veel verschillende toffe gasten praat. Werk, spiritualiteit, politiek, katten: alles komt in deze podcast voorbij. Daarnaast produceerde ze de podcast Never Before van de transgender rights activist Janet Mock, wat ook echt een dikke aanrader is, en begon ze samen met Jenni Konner The Lenny Letter. Op deze website staan interviews met en verhalen en essay’s van de meest prachtige vrouwen (en af en toe mannen) ter wereld. De mooiste stukken die ik de afgelopen tijd gelezen heb zijn deze essay’s van Alice Sebold en Brené Brown en dit interview met John Waters.

Je merkt: ik zou echt oneindig kunnen uitwijken over al het fantastische werk van Lena Dunham en de feminist die ze in mij heeft aangewakkerd. Als ik dat zou doen zou deze (nu al behoorlijk lange) blog nooit meer ophouden. Maar voor ik hier een einde aan brei, moet ik nog even mijn twee persoonlijke favorieten noemen:

Één. Is it evil not to be sure? Dit kleine boekje werd vorig jaar in Amerika gepubliceerd en dit jaar kwam het uit in Nederland. De inhoud bestaat uit allerlei korte aantekeningen van gedachtes, ontmoetingen en gebeurtenissen die Lena tijdens haar eerste jaar aan de universiteit in een groot bestand op haar laptop bij hield. Dunham heeft dit bestand gepubliceerd om te laten zien dat geen enkel begin perfect is. Het enige wat telt is dat je begint. In Amerika gaat een deel van de opbrengst van het boekje naar de organisatie Girls Write Now. Als je het boekje hier koopt, steun je ook meteen het Girls First-project van Plan Nederland.

Twee. Het Instagram-account van Lena Dunham. Op het moment dat ik dit schrijf is haar laatste post een foto waarbij ze in een doorzichtig rode jurkje met pluche bovenkant onder de douche staat in zeer coole pose met als onderschrift: I make money move.

Ik wil niet veel zeggen, maar ehm, lifegoals. Ik vraag me tegenwoordig iedere keer als ik op het punt sta iets te doen wat ik niet goed durf gewoon af: What would Lena do?

Het levert me vrijwel altijd de beste en meest feministische momenten op.

Dankjewel Eline! Ik kijk nu al uit naar wat je nog meer te vertellen hebt. Nog steeds blij dat we elkaar die avond maar gewoon hebben aangesproken, want je bent veel te leuk :)