Toen Kelly – een jong groen meisje uit Rotterdam, – mij vroeg of ze haar reiservaring met de bijzondere reisorganisatie Fairaway op mijn blog mocht delen, twijfelde ik geen moment. Fairaway organiseert alternatieve jongerenreizen (‘die écht indruk maken,’) en er was niet veel nodig om hier meer over te willen weten. Kelly, met al haar enthousiasme, doet me denken aan mijn wereldwijze ex-leerlingen, die ik soms nog heel erg kan missen, en daarom maakt het me blij om haar verhaal te lezen én met jullie te delen.
Voordat ik jullie ga vertellen over mijn bijzondere reis zal ik even snel vertellen wie ik ben! Mijn naam is Kelly en ik ben 21 jaren jong. Ik woon al heel mijn leven in het mooie Rotterdam en ben dan ook echt een stadsmeisje. Ondanks dat ik best een luxe leventje leid en van alle gemakken ben voorzien, ben ik altijd al nieuwsgierig geweest naar hoe mensen leven in landen waar deze luxe niet aanwezig is.
Toen ik voor mijn afstudeerstage terecht kwam bij de organisatie Cross Your Borders, zou ik dit snel genoeg gaan ontdekken. Cross Your Borders is een jongerenstichting die ernaar streeft jongeren bewust te maken van wereldwijde problemen. Dit zijn dingen zoals oneerlijke handel, kinderarbeid en milieuvervuiling. In het westen dragen wij namelijk enorm bij aan de vervuiling van het milieu, terwijl mensen in derdewereldlanden hier de meeste gevolgen van ondervinden. De stichting organiseert vanuit Fairaway reizen naar deze derdewereldlanden. Tijdens deze reizen logeer je bij de lokale bevolking en heb je bijna geen toegang tot stroom! Hoewel ik me bijna geen dag kan voorstellen zonder mijn fijne douche, föhn, en de latte macchiato die elke ochtend uit mijn koffiezetapparaat stroomt, besloot ik dat het ook voor mij tijd was om mijn grenzen te verleggen. Ik ging mee op reis naar Tanzania en Kenia!
Hoewel ik er enorm naar uit keek, was ik ook mega zenuwachtig. Ik was zelfs nog nooit buiten Europa geweest en dit beloofde natuurlijk een hele confronterende reis te worden. Zou ik dit wel 9 dagen lang aankunnen? En waar moest ik dan naar de wc? Gelukkig ging ik met een super fijne groep op reis, die zich vast en zeker dezelfde dingen afvroegen. Toen het eindelijk zo ver was vertrokken we met zijn allen naar Brussel. Om de reis zo groen mogelijk te houden, wordt onze CO2-uitstoot gecompenseerd. Nadat ik mijn moeder een dikke knuffel had gegeven, stapte ik het vliegtuig in.
Na de vlucht stapten we uit en is het avontuur dan eindelijk begonnen. In een busje werden we van Nairobi naar Tarakea gebracht. Ik keek mijn ogen uit naar het groene landschap en de bijzondere planten, bomen en vogels. Overal is leven op straat en op de raarste plekken langs de weg staan mensen groente en fruit te verkopen. Nomaden lopen met hun geitjes, koeien en schapenkuddes tussen het chaotische verkeer door. Eindelijk aangekomen ontmoetten we onze gastgezinnen. Wat was ik blij met mijn gezellige huisje tussen de bananenbomen! Mijn gastgezin had drie super schattige jonge kinderen, die mij van top tot teen bekeken. Meteen kreeg ik rijst met groente, chapati en verse ananas. Het hondje Poppy kwam mij kwispelend begroeten. Toen ik hem de tuin in volgde zag ik nog veel meer dieren. Ook stonden er veel koffieplanten, avocadobomen en een moestuintje met tomatenplanten. Na een hoop eerste indrukken ben ik snel mijn bed in gedoken, zo’n vlucht hakt er toch wel in.
In de ochtend werd ik wakker door het geknor van de varkens, en ook ging meteen de muziek aan. Ik moest er nu echt aan geloven om bij mijn gastgezin naar de wc te gaan. Nadat ik was geweest kon ik me al niet meer voorstellen dat ik me hier zo druk om had gemaakt. (edit van Merel: grappig om dit te lezen. Het zou precies iets kunnen zijn waar ik me druk om zou maken. Blij om te zien dat ik niet de enige ben.)
Na het ontbijt was het tijd om richting Moshi te vertrekken om daar een fair trade koffieplantage te bezoeken. We werden meegenomen naar koffieplantages en kregen hier het hele proces te zien! We begonnen met het plukken van de rijpe rode koffiebesjes. Toen we met z’n allen genoeg hadden verzameld, gingen we de bonen schillen en wassen. Hierna moesten de bonen 10 dagen drogen. Gelukkig hadden ze nog bonen van 10 dagen geleden liggen waarmee wij aan de slag konden gaan. Op een vuurtje buiten gingen we de bonen branden en malen tot koffiepoeder. Deze deden we in een pannetje en werden gezeefd. Daarna konden we de koffie eindelijk proeven! Wat een enorm proces gaat er schuil achter één zo’n kopje koffie.
Onderweg werd één van de begeleiders gestoken door een soort wesp. Hoewel ik schrok, trok hij zo ineens een plantje uit de grond en hield deze tegen zijn oor. Super handig dat de natuur eigenlijk ook een grote medicijnkast is. Ook vertelde de gids mij over een bijzondere plant die erg bijzonder is voor hun stam. Je kunt hiermee bijvoorbeeld om vergeving vragen, maar de bladeren worden ook gebruikt om op kinderen op te leren schrijven, want dan verspillen ze geen papier.
Ook gingen we een dagje naar de markt. Ik ben gek op marktjes en had hier ontzettend veel zin in. Er zaten veel vrouwen met enorme kleurrijke doeken. Ik keek mijn ogen uit, maar andersom was dat ook zo! Veel mensen staarden ons namelijk aan en begonnen met ons te praten. Ik besefte me dat wij natuurlijk net zo bijzonder zijn voor hen als dat zij voor ons zijn. Uiteraard werden er ook boodschappen op de markt gedaan, waarmee we later onze eigen bananensoep en chapati’s hebben gemaakt! Ik heb deze voorgeschoteld aan mijn gastgezin en ben daarna met de andere reizigers en de kinderen spelletjes gaan doen, wat een heerlijke dag was dit.
Na zes dagen in Tanzania was het tijd om richting Kenia te vertrekken. Ik had een enorm dubbel gevoel omdat ik mijn lieve gastgezin moest gaan verlaten. Ik had wat knuffeltjes en ballonnen voor de kinderen meegenomen en deze lieten ze niet meer los! Ook hadden we nog wat foto’s gemaakt, ze vonden het ontzettend leuk om foto’s te maken en deze terug te kijken. Geluk werd mijn pijn een beetje verzacht door wat er op de planning stond voor Kenia; ik ging namelijk eindelijk op een echte safari! In een eigen Jeep vertrokken we al voor half 6 in de ochtend om de big five te spotten, en ik kan met trots zeggen dat dit is gelukt. Ook hadden we tussendoor de jeeps even verlaten om de observation hill op te lopen. We keken uit over het grote gebied. De Kilimanjaro voert hier het water aan wat moerasjes vormt waarin de dieren bij elkaar komen om verkoeling te zoeken. Het was net de Lion King! Zelfs Pumba stond wat water te drinken in deze swamp.
Hierna vertrokken we voor onze eerste nacht in Kenia, deze was weliswaar in een hostel. Stiekem genoot ik hier toch wel van de luxe van een warme stromende douche. We gingen vroeg naar bed, omdat we de dag erna naar een van de grootste sloppenwijken van Oost-Afrika zouden gaan. Terwijl ik lekker in bed lag dacht ik na over alles wat ik in Tanzania al gezien had. Niet te geloven hoe anders het leven hier is dan in Nederland, en dan nog te bedenken dat wat wij tot nu toe hebben gezien de mensen zijn die het relatief goed hebben! Ik was dan ook erg benieuwd naar de volgende dag, aangezien we dan de andere kant te zien gaan krijgen van Afrika.
Ik werd heerlijk uitgerust wakker op mijn laatste dag in Afrika. De tijd vliegt! Zoals ik al vertelde stond vandaag de tour in Kibera, de sloppenwijk op het programma. Onze gidsen waren vier bewoners van deze sloppenwijk. Toen we de wijk inliepen kwam er meteen een enorme stank omhoog, en om ons heen lag overal rondslingerend vuil. Zonder het ophalen van vuilnis kan je je voorstellen dat het er niet erg schoon is. De huisjes die ik zag waren gemaakt van golfplaten en andere goedkope materialen. Ze stonden hutje mutje op elkaar waardoor het een soort doolhof van smalle steegjes is. Ondanks de hoge werkeloosheid en armoede viel het me op hoe vrolijk de mensen hier toch waren. Totaal anders dan ik had verwacht.
Dit leek niks op de zielige reclames en beelden die je van sloppenwijken op de televisie ziet. Al die positiviteit is super inspirerend, en er zijn zelfs een paar mensen die initiatieven hebben gestart om de situatie te verbeteren. We gingen langs een paar van deze mensen en kwamen zo als eerst bij de Vicorious craft group. Dit is opgestart door drie jonge werkloze mannen die van dierlijke botten de mooiste sieraden maken en zo zowel de omgeving schoonhouden als voor werkgelegenheid zorgen. Ze hebben inmiddels al 20 medewerkers! De volgende stop was ook heel bijzonder. Het was een publiek toilet waarin poep wordt opgevangen, waarvan biogas wordt gemaakt. De bedenkers vertelden me dat er hiervoor een ‘vliegend toilet’ was. Zakjes met poep werden over de schutting gegooid. Gatver! Wat goed dat hier een oplossing voor is gekomen, waarmee ook nog is iets moois wordt gedaan.
Het is zo indrukwekkend om te zien dat mensen die zo weinig hebben, zo inventief zijn in plaats van bij de pakken neer te gaan zitten! Wat een hoop energie kreeg ik van deze dag. Het mag dan wel cliché klinken, maar je beseft toch echt dat je blij moet zijn met kleine dingetjes en van het leven moet genieten dat je hebt. Ik kreeg super veel zin om al mijn lieve vriendinnen van thuis weer te zien, te knuffelen en te vertellen hoe blij ik met ze ben en wat ik hier allemaal heb gezien.
De volgende dag zouden we terug gaan naar Nederland, maar de vliegmaatschappij gunde ons nog een dagje extra. Geluk bij een ongeluk, want we gingen met deze extra tijd naar een rescuepark voor baby olifantjes. Hoe cute! Dit was een stuk toeristischer dan wat wij tot nu toe meegemaakt hadden, maar absoluut niet minder leuk. Toen we later aan het relaxen waren in de zon, besloten we dat we deze laatste nacht een pyjamaparty gingen houden. We haalden pizza en ijs, en gingen met z’n allen The Voice of Africa kijken in het hostel.
Tijdens deze gezelligheid besefte ik me wat een bijzondere band we met z’n tienen hadden gekregen tijdens deze reis. Onze tijd in Afrika is echt meer geweest dan alleen een vakantie. Je onderdompelen in de lokale cultuur is zoveel meer dan alleen toeristische attracties bezoeken. We hebben natuurlijk nog veel meer gedaan en gezien dan dat ik jullie in één blog zo kort kan vertellen, maar dit is echt een ervaring die ik voor het leven meeneem!
Dankjewel Kelly, voor het delen van je mooie ervaring. Wat klinkt dit fantastisch zeg. Ben jij ook een (jong) groen meisje of een groene jongen en zou je zoiets ook wel eens willen meemaken? Kijk dan zeker eens op de website van Fairaway voor meer informatie over alle mogelijke reizen die worden aangeboden. Of misschien ben je zelf niet jong, maar is je zoon of nichtje dat wel – hoe te gek zou het zijn om iemand deze ervaring te gunnen?
http://www.alldayeverydaisy.com/ind/waarom-ik-spijt-heb-van-mijn-vrijwilligerswerk-in-india/
Wellicht een interessant artikel om eens te lezen?
Vriendelijke groet, arlinde
Daar moest ik in eerste instantie ook aan denken, maar volgens mij zit deze reis toch iets anders in elkaar. Ik verwacht dat de gastgezinnen als een soort B&B fungeren voor een paar nachten en hier direct betaald voor krijgen door de organisatie, en verder worden er alleen verschillende locaties bezocht als ik het goed begrijp. Er is geen sprake van werk of intensief, bandopbouwend contact met kinderen. Ik heb nog steeds mijn bedenkingen bij deze reis, maar voor zover ik kan zien is het anders dan het “vrijwilligerswerk” in het artikel waar jij naar verwijst.
Snap nooit zo goed waar zo’n reactie voor nodig is. Maar goed, dat zal wel aan mijn beperkte geest liggen.
Merel, ik denk juist dat het heel goed is om na te denken en kritisch te zijn over de impact die jouw reis (of het vrijwilligerswerk wat jij doet) heeft op de mensen die je bezoekt.
Veel vrijwilligerswerk is enorm goed bedoelt, maar is eigenlijk heel schadelijk. Ik zeg niet dat het in dit geval op gaat, net zoals dat wat je eet of hoe je reist invloed heeft op bijvoorbeeld dieren of het milieu, heeft waar je heen gaat invloed op mensen. Denk er eens (kritisch) over na :)
Hoi Merel,
Het is een ietswat gek opgestelde comment hierboven maar ik denk zoals Y ook zegt dat het goed is om hier stil bij te staan. Het is natuurlijk een interessante discussie hoeveel goed/kwaad je doet maar ik begon dit artikel te lezen omdat ik dacht dat het een kritische kanttekening zou zijn op dit soort vrijwilligerswerk met een voorbeeld van een ‘betere’ reis maar helaas leek dat niet zo. Wanneer je er niet bekend mee bent lijkt het inderdaad allemaal heel goed, dat vrijwilligerswerk, maar het artikel hierboven laat wel een ander licht erop schijnen. Groetjes Lisanne
Je blog is te leuk om het niet te lezen, maar wat ik wel een nadeel vind is dat jij bijzonder slecht tegen feedback lijkt te kunnen. Jij mag zelf wel kritisch zijn, maar een ander liever niet. En heel veel goede dingen hebben ook hun keerzijde, en iedereen maakt daar zijn of haar eigen keuzes in. Leven en laten leven!
oh nee hoor, ik kan zelfs prima tegen feedback. Ik vind alleen wel dat mensen het zelf moeten onderbouwen. En ook dat mensen goed moeten lezen, voordat ze iets zeggen. dat zijn twee dingen die niet zo vaak gebeuren en daar kan ik weinig mee, sorry.
Oke, ik geloof je.
In het artikel waarnaar verwezen wordt, wordt een reis zoals die van Kelly inderdaad net omschreven als hoe het wél moet: “Ga je op reis naar een verre bestemming en wil je iets terugdoen voor de gemeenschap? Wat dacht je van community based tourism. Dat is een manier om de lokale bevolking te laten profiteren van jouw aanwezigheid. Zo kun je bijvoorbeeld overnachten bij een familie in een afgelegen gebied […].”
Fijn dat je je ogen opent voor de héle wereld, Kelly, en erg leuk geschreven!
Lieve Merel, wat kom je vel en onzeker uit de hoek, je bent hardstikke leuk en ik vind het helemaal niet nodig. ik dacht dat Arline dit alleen maar wilde benoemen als toevoeging, niets mis mee toch?
Wel grappig dat als iemand zegt “je lijkt niet tegen feedback te kunnen” de reactie is “nee hoor dat is niet waar”. Dat lijkt me nou net niet de manier om met feedback om te gaan en misschien juist een bewijs dat je er niet tegen kunt ;)
Ik zeg trouwens niet dat dat zo is, ik zie je verder nooit reageren dus heb geen oordeel over hoe jij over het algemeen met feedback omgaat, dat weet ik niet.
Vind je reactie wel heel fel. De reactie van Arline is gewoon netjes toch? Misschien niet passend bij het onderwerp, maar dat kun je ook gewoon aangeven ipv over een “beperkte geest” te beginnen. Ik krijg bijna het idee dat je reageert op een comment die verwijderd is want ik geloof eigenlijk niet dat je zó fel zou reageren op de comment van Arline?
Bijzonder hoor, om zo’n reis te maken! Dan zie je ineens van dichtbij hoe het is op dat continent. Ik hoop dat het je veel indrukken heeft gegeven die je de rest van je leven bij je draagt, ook wanneer we hier weer eens een luxeprobleem hebben of slordig omgaan met onze omgeving. Leuke gastblog!
Aanhakend op de discussie hierboven; in het artikel wordt het helemaal geen vrijwilligerswerk genoemd. Dit is een alternatieve vakantie waarin een ander gedeelte van het land wordt belicht dan normaal zou gebeuren tijdens een reis. Hun website bezoeken had veel discussie kunnen voorkomen. Op de Fairaway website staat:
“Onze reizen zijn gericht op leren en ervaren, en bedoeld voor jongeren die meer van de wereld willen zien. Tijdens een reis zie je met eigen ogen hoe mensen in een ontwikkelingsland leven. Je overnacht namelijk bij de mensen thuis zodat je echt mee kunt draaien in het dagelijkse leven. Met onze reizen verleg je letterlijk je grenzen en leer je jezelf, anderen en de wereld beter kennen. Een ervaring die je de rest van je leven bijblijft!”
Nou, prima toch? Ja, persoonlijk vind ook ik dat dit soort organisaties zo ver mogelijk weg moeten blijven bij kwetsbare kinderen die zich eventueel gaan hechten aan de bezoekers (zie die blogpost over India, verschrikkelijk natuurlijk), maar dat lijkt niet zo te gebeuren met deze organisatie. De gastgezinnen fungeren eigenlijk als betaalde AirBNB en dat is een slimme manier om het geld op een directe manier naar de bevolking te krijgen. Dit is een vakantie, en misschien ook een leermoment voor mensen. Ik zou me een beetje ongemakkelijk bij voelen zo’n reis te maken omdat het claimt het dagelijks leven te laten zien en een georganiseerde reis dit natuurlijk allesbehalve doet, met alle uitstapjes, gescreende locaties, etcetera. Voor echt Afrika zou je daar toch uit weg moeten, anders geeft het vooral een vals gevoel van begrip. Desalnietemin klinkt dit als een geweldige ervaring en vakantie, vooral voor jongeren; voor hen moet het natuurlijk ook zo veilig en fijn mogelijk zijn.
Wat mij vooral trof Merel is dat je “jouw” kinderen nog steeds zo kunt missen.
Zou je niet voor 1 of 2 dagen terug willen om les te geven?
Goede en bevlogen leerkrachten zijn goud waard.
Wauw, wat een inspirerende reis moet dit geweest zijn! Het verschil tussen ons leven en de sloppenwijk kan bijna niet groter zijn. Fairaway kende ik zelf nog niet. Is het alleen geschikt voor jongeren?
Het valt mij op dat wanneer men een keuze maakt voor iets (licht)groens, fair, of bio, er altijd mensen zijn die vinden dat het nóg groener, eerlijker, of biologischer kan. Lekker demotiverend.
Merel, ik vind het superleuk dat je gastbloggers gebruikt! Ze schrijven anders, zijn bezig met andere onderwerpen, verwoorden het net even anders. Een goede aanvulling op je blog!
Dit klinkt echt ontzettend leuk ! Ik denkd at de persoon hierboven het artikel niet heeft gelezen, want dit is inderdaad geen vorm van vrijwilligerswerk, maar gewoon een vorm van toerisme. En hoe leuk is het dan om zo dicht bij de lokale bevolking te kunnen leven ? Bovendien past het voor mij helemaal in het kader van de groene meisjes, weer een kant van je leven dat je ietsje “groener” kan maken. Ik ga dit zeker even opslaan !