Foto’s: Bette de Wit
In januari schrijf ik traditiegetrouw over opruimen, want dat is wat mensen doen in deze tijd van het jaar. Bij mij valt er dit jaar in letterlijke zin niet zoveel op te ruimen. Mijn huis is precies zoals ik het hebben wil, mijn kasten zijn overzichtelijk genoeg. Dit jaar heb ik andere dingen op te ruimen. Ik wil praten over het opruimen van zorgen en schaamte, twijfels en andere dingen die al veel te lang veel te veel ruimte opeisen.
Gisteren heb ik de serie How To Be Gay van Margriet van der Linden gebingewatcht. Dat ik alles in één keer moet kijken heeft voor een deel te maken met het feit dat ik mijn ogen niet van Margriet af kan houden. Zelden heb ik een vrouw zoveel zelfvertrouwen zien uitstralen. De manier waarop ze loopt en hoe ze de mensen aankijkt – ik vrees dat ik spontaan oplos in het luchtledige als ik bij haar in de buurt zou komen. Of misschien schuilt er in mij wel zo’n toekomstige veertiger, met bijpassend zelfvertrouwen. Ik hoop dat.
Margriet is ook niet altijd op deze plek geweest. Vorige week las ik haar boek; ‘De liefde niet’. Ik kreeg daar herkenningsbuikpijn van, want haar verhaal is praktisch het mijne. Opgroeien in een strikt gelovige gemeenschap, niet kunnen zijn wie je bent, heel weinig bewegingsruimte hebben om dingen te onderzoeken voor jezelf en: de eeuwige schaamte en schuld die je met je meedraagt. Het is een heleboel verantwoordelijkheid om te moeten dragen.
De aflevering ‘The Dark Years’ van How To Be Gay was er ook weer zo eentje waar ik buikpijn van kreeg. Over een Mormoonse lesbienne die koeltjes dingen zegt als ‘ik heb er geen moeite mee dat ik lesbisch ben, ik heb gewoon geaccepteerd dat ik er niks mee kan doen.’ Het is alsof ik mezelf hoor praten, tien jaar geleden. Ik zei dan dingen als ‘God geeft iedereen een uitdaging, dit is de mijne.’ Ik word echt naar van mezelf als ik daar aan terugdenk. Ik wou dat ik mezelf destijds al meer had gegund.
In deze aflevering vertelt Margriet over haar coming out. Ze vergelijkt het met een heel groot verkeersongeluk. Je weet dat het gaat gebeuren en je hebt geen idee van de schade. Misschien gaan er wel geen overlevenden zijn, je weet het niet. Kun je je voorstellen hoeveel druk en verantwoordelijkheid dat op je schouders legt, als kind, als zoon of dochter? Dat is niet te doen. Dat weet ik uit ervaring, dat het niet te doen is. Tot nog helemaal niet zo lang geleden heb ik verschrikkelijke angsten gehad voor dat verkeersongeluk, maar het moest er een keer van komen. De brokstukken liggen nog hier en daar langs de weg, zoiets is niet zomaar opgeruimd. Ook zijn de wonden nog niet geheeld en blijven de nachtmerries nog niet uit, maar ik leef en ik doe de dingen die ik vroeger zo graag wilde doen. Ik moet daar een grote prijs voor betalen, namelijk de verantwoordelijkheid (en de consequenties) van het nooit kunnen voldoen aan dat plaatje waarvan men (mijn opvoeders, mijn gemeenschap, vrienden) dacht dat het goed voor mij was. Dat je mensen daar zo in moet teleurstellen, dat is heel zwaar voor iemand die altijd graag wil dat iedereen haar aardig vindt. Het is tijd om die jaren nu echt eens af te sluiten. Het is lang genoeg donker geweest.
Leven met een groot geheim is de allerergste vorm van hoarden die je je kunt voorstellen. Daar kan geen opruimprogramma tegenop. Het is thuiskomen, de deur opendoen en in de hal al tegen een berg spullen oplopen. Het is iets willen opzoeken op zolder, maar zoveel dozen zien staan dat je van gekkigheid niet weet waar te beginnen. Je verliest het overzicht, je weet niet meer waar dingen zijn. In welk laatje had ik nou ook alweer wat weggelegd?
Een bijwerking van heel lang moeten leven met een geheim, is dat je heel goed leert liegen. Tegen jezelf, natuurlijk, maar ook zeker tegen anderen. Ik lieg met het grootste gemak tegen mensen. Dat is niet iets waar ik trots op ben, dat is gewoon een skill die ik me in mijn jeugd heb aangeleerd, omdat dat nodig was. Vandaag de dag wil ik, natuurlijk, niet meer liegen, maar ik betrap mezelf er soms op. Wat ik langzaam begin te leren, is dat er mensen zijn tegen wie ik volledig eerlijk kan zijn, en dat ze me dan niet afwijzen of wegsturen. Dat is volstrekt nieuw voor me. Moet je je voorstellen wat voor een enorme doos met rotzooi dat is, die ik kan gaan weggooien. Wat zal ik me licht gaan voelen.
Veel te lang heb ik me laten leiden door mensen die voor mij bedachten wat goed voor mij zou zijn. Eerst volgens de regels van een heilig boek, daarna volgens de regels van hoe een goede relatie zou moeten zijn. Dan waren er nog vrienden die mij alleen maar leuk vonden als ik me gedroeg zoals zij dat voor mij hadden bedacht en wanneer je besluit met je gezicht op internet te verschijnen, zijn er ook weer heel veel mensen met heel veel meningen over ongeveer alles wat je doet. Kortom; ik ben er nooit heel erg aan toegekomen om zélf na te denken over wat goed voor mij is. Het is best wel een spannende stap om daar steeds meer op te gaan leunen. Op mezelf.
Ik heb nog een heleboel te onderzoeken en te ontdekken, en nu ik steeds meer opruim, komt daar steeds meer ruimte voor. Nu er geen partners meer zijn die veroordelend of raar doen over dingen die ik interessant vind, of die niet meer schrikken als ik uitspreek welke lucht ik nodig heb om de dingen te kunnen doen die ik voor mijn gevoel moet doen. Nu er niet meer dagelijks tegen me gezegd wordt dat ik ‘dingen altijd zo nodig anders dan anders moet doen’ hoef ik me niet meer zo’n lastig geval te voelen. Dat is namelijk hoe ik altijd bekend heb gestaan: Merel Lastig Geval Wildschut. Dat is niet leuk, echt niet, het is zelfs verschrikkelijk pijnlijk. Ik deed het namelijk nooit met opzet.
Ik hoop dat ik dit jaar nog meer schaamte en schuldgevoelens richting de stort ga sturen. Ik word doodziek van dat laagje stof. Soms is het maar heel dun laagje en kan ik het zo wegblazen, maar het is er altijd wel. Wat zou het lekker zijn als ik niet eerst zou hoeven poetsen, maar gewoon ergens in kan stappen zonder eerst al die overwegingen: kan dit wel? is dit niet vervelend voor iemand? is dit niet gênant? mag ik dit wel doen? Er is altijd zoveel te tackelen, het kost zoveel energie.
Soms is er zoveel afleiding, zijn er zoveel bijzaken, ik weet dan eventjes niet meer zo goed waar het nou eigenlijk ook alweer om gaat in het leven. Welke vrienden vormen mijn team en familie? Aan welke dingen of mensen wil ik mijn tijd besteden? Hoe verdeel ik mijn energie? Hoeveel ruimte blijft er over om voor mezelf te zorgen? Ik probeer steeds kritischer naar mijn agenda te kijken, alsof het een kamer is waar te veel spullen in staan, waardoor ik de dingen die ik echt mooi en waardevol vind, niet meer zie. Al die spullen vragen ook verzorging en verzorging kost tijd en energie. Tijd en energie kun je maar één keer verzilveren. Daarna is het weg. Ik wil daar zorgvuldig mee omgaan.
Het 2019-Opruimproject is er niet eentje dat ik er in een maand doorheen jaag. Dit gaat tijd kosten en ik heb daar wat dingen voor nodig. Zoals wat lucht, een beetje liefde en geduld. Ik kijk daar best wel tegenop, dat mogen jullie gerust weten. Maar toen ik gisteren naar Margriet keek kon ik alleen maar denken: het moet er toch een keer van komen. Ik kan niet voor altijd dat meisje blijven, ik wil die vrouw zijn.
Prachtig geschreven, het raakte me
Wauw! You Go woman!
Een aangrijpende blog. Veel liefde, rust en succes gewenst!
Oei, jouw post raakt me. Enorm. Alsof het universum mij naar jouw blog heeft gezogen. Dit weekend realiseerde ik mij wat de impact is geweest van de dogma’s die mijn ouders mij hebben opgelegd. Ik droomde al jaren van een prachtig huis die vol stond met oud meubilair. Wegdoen zou zonde zijn, dacht ik. Dus ik hield het. De droom keerde steeds terug. Er bleken kamers in her huis te zijn die ik nog niet kende. Een enorme tuin die achter de bomen nog een eindje verder liep. Een enorme reikwijdte! En toen op een nacht besloot ik het huis leeg te maken en later wel te zien hoe ik het zelf zou willen gaan opvullen.
De angst, de pijn en het gevoel het nooit goed genoeg te doen… ik herken het zo. De ‘fouten’ die ik volgens mijn ouders maakte, bleken hun fouten.
Ik wens je kracht en bovenal liefde. Liefde in alle vormen, zodat je jouw leven gaat leiden zoals het (naar mijn idee) oorspronkelijk vanuit jezelf bedoelt is.
X
Wat heb je dit ontzettend mooi en raak geschreven. Dank je wel hiervoor.
Ik vind het zo mooi hoe open en eerlijk je hier over schrijft, het is zo rauw. Ik hoop dat je hierin een voorbeeld voor vele mag zijn <3
Prachtig geschreven, Merel. Ik vind het ontzettend knap dat je zo eerlijk durft te zijn over zo’n kwetsbaar onderwerp. Je inspireert me. Veel succes en liefde gewenst bij het opruimen!
Wauw. Wat een prachtig, oprecht en pijnlijke spijker-op-de (mijn)-kop stuk. Hier ga ik veel aan terug denken. Dank hiervoor.
Wauw, hier word ik stil van… Je hebt het zo mooi beschreven! Ik hoop dat je dit ‘opruim-project’ van je héél veel liefde krijgt om je te helpen, misschien kan je die ook uit de liefdevolle reacties hier putten?
Veel succes met opruimen!
Een moderne variant van het sprookje over het lelijke eendje dat uitgroeide tot een prachtige zwaan.
Dank voor het delen van dit ontroerende verhaal, je zal een avontuurlijk jaar tegemoed gaan. Jij komt er wel
Merel, ik lees je blog graag maar ik reageer eigenlijk nooit. Vandaag wel, want jouw tekst grijpt me recht naar de keel. Ik bewonder je openheid hierover enorm. Veel succes bij het opruimen.
Wat ontzéttend knap hoe open jij durft te zijn over je angsten en je gevoelens, waarin we misschien allemaal wel wat herkennen. Zo kwetsbaar en zo mooi verwoord. I wish you happiness! X
Wauw, wat mooi geschreven. It hits home! Mijn relatie is net over en ook al is dat moeilijk, ik kijk er wel naar uit om weer even volledig mezelf te gaan vinden. Je mooie woorden geven me geruststelling dat voor jezelf kiezen gewoon (ook) nodig is. Dankjewel daarvoor
Hoi Viv, idem hier! Mijn (lange) relatie is ook net uit en hoe moeilijk ook, het geeft ook weer lucht en ruimte om volledig op mezelf te focussen en te ontdekken wie ik nu ben. We zijn niet alleen!
Prachtig <3
Wat prachtig geschreven..
ik wens je heel veel succes dit jaar en weet zeker dat je in december waanzinnig trots op jezelf zult zijn!
Wat een mooi, ontroerend verhaal. ❤️
Mooi! Je mag er zijn.
❤️
Prachtig! <3
Prachtig geschreven én zo waar!!! Het is heel erg herkenbaar, ook al ben ik niet lesbisch en niet gelovig opgevoed. Ik heb soms ook het idee dat ik een lastige ben.
Ik vind je een knappe madam! Het lukt je zeker x
De regenboog zal ervoor zorgen dat er altijd geluksmakende zonneschijn zal zijn na een regenbui. Het is het waard. Jij bent het waard!
Merel, wat schrijf jij prachtig en indringend. Ik voel jouw pijn, frustratie maar ook hoop en drang om meer en meer bij jezelf te komen. Je zet mij daarmee tot denken aan. Dank je wel en blijf schrijven. Ik zie uit naar je volgende post.
Wat geweldig mooi, kwetsbaar en eerlijk geschreven dit 💕
Echt Merel, je raakt me. Er zit zeker wat herkenning in als het gaat om “lastig geval” te zijn, en volgens bepaalde interpretaties van mensen (die -veels te- dichtbij staan) “altijd de moeilijke weg kiezen”.
Ik vind het echt heel mooi en ook gewoon ballen hoe je je verhaal verteld hier. Dank je wel dat je dat deelt. En wat onwijs goed, dat je jezelf de tijd en ruimte gunt om dit proces in te stappen en door te maken.
Alleen maar liefde voor jou 💕🙏🏻
You go girl 💪🏻
Tranen in mijn ogen, hart in Mn keel, Merel (of Mees) ik gun het je zo om je zo krachtig en geliefd te voelen als maar kan. You got this. Wat goed maar vooral dapper dat je zo open bent hierover, lijkt mij heel spannend. I love you 😘
Ontroerend mooie tekst. Open, eerlijk breekbaar. Wat een geweldige stoere en lieve vrouw ben jij.
Dank je wel Merel! Dat je dit hebt willen delen met ons… Zo ontwapenend en hopelijk zo’n voorbeeld voor velen!?! En gewoon o zo mooi geschreven… Ik wens je alle geluk en liefde toe, je (iedereen) verdient het! 🦋
Ik wens je een jaar vol voldaan opruimen!
❤💚💛💜
Zo hee, wat kun jij schrijven, zeg! Prachtig stuk.
❤️❤️❤️❤️ voor jou lieve Merel
Ik gun je van harte dat je je ‘snel’ die vrouw voelt. En de schrijver die je al bent.
<3
Dappere, dappere vrouw!
Dank Merel, wat mooi onder woorden gebracht. Succes met je zoektocht en ontdekkingen. Ik weet hoe lastig het is om je eigen koers te varen en ook nog op stoom te blijven wanneer je leven afwijkt van het traditionele. Op dit moment schrijf en plaats ik mijn verhaal over onze drierelatie. Ik heb hierin een tijdje op ramkoers gestaan en ging iedere confrontatie aan. Open, eerlijk en confronterend, wat niet altijd in dank werd afgenomen en voor mijzelf uitputtend. Mij heeft de tekst van Etty Hillesum altijd geholpen:
‘Trouw, werkelijk trouw aan zichzelf
en aan de waarden die men
hoogschat en de moed hebben zich
ter wille van die trouw onbemind te
maken bij anderen.’
Veel moed gewesnt Merel.
Mooi geschreven Merel!
Inderdaad: One life Does Not Fit All.
Dit heb ik ontdekt nu ik sinds 2,5 jaar mijn eigen pad ben gaan volgen. Veel mensen vinden het raar wat ik doe, ze vragen wanneer ik weer ‘normaal’ ga doen. In onze huidige maatschappij vinden mensen het moeilijk als je je buiten “de kudde” begeeft en proberen ze je op alle mogelijke manieren weer “in het gareel” te krijgen.
Ik ben het pad van “wat voelt goed” en spiritualiteit (wat het ontwikkelen van dat gevoel/ intuitie is)op gegaan. Ik noem het zelf dat ik mijn eigenwijsheid (apart hè, dat dit woord vaak negatief wordt uitgelegd) volg. Mijn compas, dat mij door mijn leven gidst. Ik had het nodig om helemaal vast komen te zitten in een burn out. Ik heb gemerkt dat de ratio heel beperkt is en ik wil nooit meer terug naar mijn leven van toen met al die beperkende conditioneringen, waarbij ik me druk maakte om wat andere mensen vinden en zouden kunnen denken. Dat dit in onze wereldcultuur zit komt op mij over als ‘Verdeel en Heers’, want mensen streven er daardoor naar zichzelf en hun leven beter, mooier, sneller, luxer etc te willen dan anderen en dat maakt dan mensen gaan consumeren. En dat zal, zonder nieuwe inzichten, nooit genoeg zijn. Een tragisch verdienmodel.
In mijn gevoel zit zoveel meer wijsheid. Het is zaak om dat te accepteren ipv alles te willen begrijpen, uit te moeten leggen aan anderen (“Ik heb geen goed gevoel bij die persoon/ reis/ dat bedrijf etc”).
Je bent supergoed bezig met de vindtocht naar je originele zelf. Lekker lezen en volgen wat je interessant vindt, evt workshops volgen, (spirituele) begeleiding zoeken van iemand die je geen regels oplegt, maar e stimuleert om je eigen gevoel te volgen. Je kunt het! Zet m op. Liefs Nynke
Precies die twee woorden, schuldgevoel en schaamte, zijn de uitdagingen waar ik ook mee aan de slag moet. Fijn niet de enige te zijn. Fijn dat je dingen uit de taboe sfeer haalt. En dank voor de opruimmetafoor. Veel sterkte.
PRACHTIG ❤
<3
O Merel, wat mooi. <3
Beste Merel,
Dank voor dit ontroerende verhaal. Hou je lezers alsjeblieft op de hoogte, want er zijn er vast meer die graag opruimtips krijgen. Ik in elk geval wel.
Lieve groet
♥️🙏
Wat mooi geschreven Merel. En wat een groot reflectievermogen heb je! Ook al kwam dat vast niet van de ene op de andere dag, als ik je verhaal zo lees dan kom je van ver en mag je best trots zijn op de plaats – en de manier waarop – je hier nu staat. Ik lees je verhalen altijd graag, blijf zo mooi schrijven!
[…] ik in mijn blog ‘Ik ga dit jaar wat dingen opruimen‘ schreef, heb ik een enorm verlangen om een vrouw te worden. Ik ben echt heel erg klaar met […]
[…] zelfs helemaal. Schrijf de dingen waarvoor je je schaamt op. Deel ze met een vriend in een mail, schrijf er een blogpost over of spreek ze hardop uit naar je partner. Zet het raam open, laat schaamte […]