Leestip: Jaguarman – Raoul de Jong

Laat ik voordat ik echt begin aan dit verhaal eerst even uitleggen waarom ik een blogpost schrijf over één boek. Dat is namelijk niet wat ik gewend ben te doen; normaal gesproken spaar ik een boek of vijf tot tien op en schrijf ik een verzamelpost. Dat vind ik heel leuk om te doen, maar die blogposts worden standaard stukken van 3000+ woorden en ik probeer mijn content (op al mijn kanalen) tegenwoordig wat beknopter te houden. Immers, wie heeft de tijd en zin om al die woorden te lezen? In die tijd kun je ook beginnen aan een goed boek. Dat ik nu een blogpost over slechts één boek schrijf betekent in dit geval twee dingen: ik vond dit zó’n goed boek dat het alle aandacht verdient én ja, het is een oefening, voor mezelf, in dingen in kort houden.

Jaguarman verscheen in november 2020 bij uitgeverij de Bezige Bij en het boek is inmiddels aan zijn derde druk toe. Raoul de Jong is een Rotterdamse schrijver die ik geregeld ergens voorbij zag komen in mijn tijd in Rotterdam, en dan bedoel ik natuurlijk bij literaire events, maar ik heb hem ook een keer in een yogales gezien. Dat leek me toch een belangrijk detail om te vermelden. Verder wist ik eigenlijk heel weinig over Raoul, maar door het lezen van Jaguarman heb ik het gevoel dat ik hem iets beter heb leren kennen.

Ik kocht dit boek afgelopen weekend toen Marne en ik een weekendje te logeren waren in de stad die ik een jaar geleden nog mijn thuis noemde, en ja, natuurlijk kocht ik het bij mijn favoriete lokale boekhandel. Dat is van Gennep en voor wie niet uit Rotterdam komt: dat is die mooie boekwinkel tegenover die grote kabouter met die butplug op dat plein. In de trein terug naar Utrecht begon ik te lezen en twee dagen later was het boek uit. Jammer genoeg, zeg ik er voor de zekerheid maar even bij.

Jaguarman gaat over Raoul die op zijn 28e voor het eerst zijn Surinaamse vader ontmoet. Dat is natuurlijk al niet een heel standaard gang van zaken, maar wat het verhaal nog een beetje minder gewoontjes maakt, is dat Raouls vader hem vertelt dat één van hun voorouders een medicijnman was met een speciale gave. Hij kon zichzelf namelijk transformeren in een jaguar. Die geheimzinnige – en ook gevreesde – krachten worden doorgegeven van vader op zoon. Raouls vader waarschuwt hem om dit verhaal met rust te laten, maar je snapt, als Raoul daarnaar geluisterd had, dan hadden we dit boek niet gehad. Raoul reist af naar Suriname om de geschiedenis van zijn familie en het land te onderzoeken. Hij verblijft een periode in Paramaribo en trekt eindelijk de jungle (of: het bos, zoals Surinamers het noemen) in, waar hij als jong jongetje al van droomde.

Ik vond het boek nogal een trip. Op sommige momenten was ik ontroerd, op andere momenten lachte ik hardop. Maar bovenal wilde ik maar doorlezen en doorlezen, omdat het zó spannend en ook zó leerzaam was. Vriendin Simone, die Raoul mocht interviewen, vond het boek lezen als een detective. Ook daar kan ik me in vinden. Met het risico om als een sticker op de cover van een boek over te komen: ik vond het een magisch boek. Het nam me opnieuw mee naar Suriname; ik wás daar echt weer even. Dromerig en uitbundig en mysterieus tegelijk. En dan doel ik niet alleen op de schrijfstijl, want ook de tekeningen in het boek zijn prachtig.

Het boek liet me af en toe ook ineenkrimpen van schaamte, omdat ik moest denken aan de boottocht die ik langs een aantal plantages heb gemaakt, met een gids die me van alles over het slavernijverleden van Suriname probeerde bij te brengen. Dit doet Raoul aan de hand van boeken die hij heeft gelezen in zijn onderzoeksfase (omdat hij, naar eigen zeggen, ‘net zo weinig wist over de geschiedenis van Suriname als iedere andere Nederlander’) en de gesprekken die hij met allerlei mensen in Suriname voerde. Ik voel me weer die ultrawitte meid die hardop en verbaasd dacht ‘hè waarom weet ik dit allemaal niet?!’ Dat was toen ik eenentwintig was en nog steeds zijn er dingen waar ik geen weet van blijk te hebben. Maar gelukkig hebben we daar Jaguarman nu voor, om een beetje wijzer en alerter te worden.

Zoals vaker wanneer ik echt heel erg vol ben van een boek hoop ik van harte dat heel veel mensen in mijn (al dan niet digitale) omgeving het gaan lezen, zodat ik met die mensen over het boek kan praten. Dus ja, dit is een verkapte manier om te zeggen: lees dit boek alsjeblieft. Je gaat er geen spijt van krijgen.

Tot slot wil ik je wijzen op mijn nieuwsbrief, die om de week op vrijdag uitkomt, waarin ik nog veel meer lees-, luister- en kijktips deel. Het is de MEER MEER (snap je?) nieuwsbrief en je kunt je hier abonneren. De volgende editie ligt op vrijdag 5 maart in je mailbox.

Ps1 Zie je, ik ga toch alweer richting de duizend woorden. Dat was niet wat we afgesproken hadden, Wildschut. Soms heb ik echt het idee dat ik het nooit zal leren.

Ps2 Deze blogpost bevat een affiliatelink naar een webshop waar je onder andere boeken kunt bestellen. Je kunt natuurlijk ook, net als ik, het boek bestellen bij een lokale boekhandel. Die kunnen je support erg goed gebruiken, juist nu.