Deze geschilderde mandala kwam ik gisteren tegen toen ik onderweg was naar mijn therapeut, op een bruggetje over een gracht in de Amsterdamse Jordaan. En hoewel het heel hard regende, zag ik het toch als een goed voorteken voor een fijne therapiesessie.
Gisteren ging ik voor het eerst in vijf weken weer naar mijn therapeut. Ik was druk geweest, zij was op vakantie. Het is net als met ouders die niet ziek mogen zijn: therapeuten mogen eigenlijk niet op vakantie, vind ik. Maar goed, die vijf weken gingen eigenlijk best wel snel en voordat ik het wist was het weer tijd om te gaan. Op de één of andere manier komen mijn therapiesessies altijd op het goede moment. Ik deelde gisteren op mijn Insta-story dat ik weer naar haar toe ging en toen kwamen er héél veel inboxberichten binnen.
In die berichtjes stonden allemaal vragen, maar ook complimenten over het feit dat ik zo openlijk praat over dat ik in therapie ben. Eerlijk gezegd vind ik het de normaalste zaak van de wereld – het hoort bij mijn leven. Maar ik snap dat er ook mensen zijn voor wie het allemaal nog niet zo normaal is. Ook kreeg ik veel vragen over of ik misschien eens een blogpost wilde schrijven over in therapie gaan. Nou ja, waarom niet? Weet je, jullie mogen me altijd alles vragen. Dat wil ik even gezegd hebben. Natuurlijk, er zijn ook dingen waarvan ik denk: beter gewoon van niet, om dat op het internet te slingeren. Maar vragen stellen mag altijd.
Omdat dat voor mij makkelijk is, ga ik jullie vragen maar gewoon even één voor één af. Dat is voor mij het makkelijkste. Goed, gaan we.
Wanneer ben je in therapie gegaan en waarom?
Het is inmiddels alweer vijf jaar geleden dat ik in therapie ging. Het ging in die tijd heel erg slecht met me. Er waren meerdere dingen aan de hand. Kort samengevat kan ik zeggen dat ik gewoon niet gelukkig was. Hoe leuk de dingen ook waren die ik deed, hoeveel lieve mensen ik ook om me heen had, hoeveel ik ook hield van mijn toenmalige vriendin, hoe tof de kansen ook waren die ik kreeg: ik was niet gelukkig. Ik voelde me somber en angstig. Ik durfde veel dingen niet meer en probeerde bepaalde dingen te vermijden. Zoals met een auto in een parkeergarage moeten, spreken in het openbaar of moeten praten met vreemde mensen. Ik zag overal gevaar in. Ik was opeens bang in het donker, bang voor inbrekers, bang voor brand.
Ook was ik vaak heel erg boos, zonder aanwijsbare reden. Zo stond ik eens in het weekend sushi te maken – wat ik altijd erg graag deed, omdat ik me dan lekker kon concentreren op het snijden van groenten en het sorteren van de ingrediënten – en opeens werd ik zó boos dat ik een hele schaal vol met sushi door de keuken smeet. Rijst overal, je kunt het je voorstellen. Het was een wanhopige woede die ik niet goed kon plaatsen. Later bleek dit allemaal verdriet te zijn dat er op een heel boze manier uitkwam. Een lichamelijk reactie, wanneer je brein het niet meer zo goed kan verwerken allemaal.
Verder had ik last van een vrij ernstige dwangstoornis, waarbij ik de hele dag moest nadenken over wat er allemaal fout kon gaan. Dat ging ongeveer zo in mijn hoofd: “als ik nu niet stofzuig, en er gaat vandaag iemand dood, dan is dat mijn schuld omdat ik niet heb gestofzuigd.” Ik kan je vertellen dat je daar helemaal gestoord van wordt op den duur. Ik kon op mijn werk zitten en de hele dag onrustig zijn, omdat er misschien wel iets ergs ging gebeuren, omdat ik was vergeten de kachel uit te doen thuis. Dat was niet te doen. Inmiddels weet ik gelukkig dat die dingen allemaal niet echt zijn. Maar de laatste tijd betrap ik mezelf wel weer vaker op dit soort dingen. Dan ben ik aan het lezen in een boek en denk ik: ik moet wel stoppen op een even-aantal bladzijdes, anders gebeurt er misschien wel iets vervelends. Ik weet dat dit geen normale gedachten zijn, maar ik kan mezelf dan nu gelukkig ook wel corrigeren. Dat kon ik vroeger niet.
Ik had geen actieve doodswens. Of eigenlijk wilde ik helemaal niet dood zelfs, maar ik moest er wel vaak aan denken. Als ik op een drukke weg fietste kon ik niet anders dan denken: als ik nu word aangereden, en ik ga dood, wie vindt dat dan erg? Ook was ik tijdens het autorijden soms bang dat ik mijn auto in de vangrail zou rijden, bang dat ik die neiging niet zou kunnen onderdrukken. Ik heb meer dan eens gedacht aan hoe fijn het zou zijn om niks met mijn problemen te hoeven doen, omdat doodgaan me het makkelijkste leek. Dat is natuurlijk best een verdrietige gedachte. En ook geen realistische, weet ik nu. Ik ben heel erg blij dat ik daar nooit iets mee heb gedaan, want ik vind het heel fijn om hier te zijn, ook al is het niet iedere dag even leuk allemaal.
Toen het op een dag even allemaal samenkwam: verdrietig zijn over dingen die niet leuk waren geweest in het verleden, wanhopige boosheid en dat dwangmatige, toen stortte ik een beetje in. Gelukkig waren er toen mijn lieve vrienden en mijn vriendin die zeiden: Merel, het is echt tijd dat je hier iets aan gaat doen. Dit kan zo niet meer. Toen ben ik naar de huisarts gegaan en heb ik daar mijn hart uitgestort. Mijn huisarts is een schat van een man. Hij pakte mijn hand vast, stelde me gerust en zei: we gaan vandaag nog iets voor je regelen. Wat ik moeilijk vond, was dat ik ‘opeens’ gediagnosticeerd was met een depressieve stoornis. Ik vond het best wel lastig om zo’n label te krijgen, maar goed, dat is ook maar een formaliteit, uiteindelijk.
Hoe ging dat in zijn werk? Hoe vond je jouw therapeut?
Een goede vriendin van me wist een fijne therapeut in Amsterdam – waar ik toen nog woonde. Zij is gespecialiseerd in een aantal dingen waar mijn problemen lagen. Zoals moeilijkheden rondom het kunnen accepteren van je seksuele geaardheid, hechtingsproblematiek en het verwerken van traumatische ervaringen. Op foto’s zag ze eruit als een ontzettend lieve vrouw, dus ik wilde graag naar haar toe. Ik heb dat voorgelegd aan mijn huisarts en hij ging meteen akkoord. Gelukkig was er ook plek, dus ik kon al heel snel terecht. Ik heb daar ontzettend veel geluk mee gehad. Ook omdat er meteen een klik en een veilig gevoel was, dus ik had meteen een match met haar. Dat is niet altijd zo. Het kan zijn dat je in therapie gaat en dat je tijdens de eerste gesprekken denkt: nee, dit is het niet. Dat is normaal. Dan moet je er gewoon nog eentje proberen. Dat klinkt een een beetje suf, maar dat zo werkt het wel. Het kan niet altijd meteen raak zijn. Een goede therapeut geeft het zelf ook aan als hij of zij zelf het gevoel heeft dat er geen match is. Mocht dat je overkomen, laat je dan niet afschrikken en denk niet dat therapie niks voor je is. Er is echt ergens een therapeut voor je die wél bij je past.
Vond je het moeilijk of eng om in therapie te gaan?
Heel erg moeilijk en ik heb het daarom ook eigenlijk veel te lang uitgesteld. Eigenlijk wist ik al wel een jaar dat ik hulp nodig had, maar ik durfde niet te gaan. Ik was bang dat ik dan één van die ‘gestoorde mensen’ zou zijn. Of dat mensen er een mening over zouden hebben. Of dat ik een slappeling was die haar eigen problemen niet kon oplossen. Kortom: schaamte hield me tegen. Ik denk dat veel mensen zich hierin kunnen herkennen en tegen al die mensen wil ik zeggen: zet je schaamte alsjeblieft op zij. Het is nergens voor nodig.
Wat voor soort therapie volg je en hoe werkt dat?
Ik volg psychotherapie. Dit zijn ‘gewone’ gesprekken. Er zijn natuurlijk allerlei therapievormen: in groepen, met oefeningen, creatieve therapie, enzovoorts. Dit is vrij klassiek, zo zou je het kunnen noemen. Mijn therapeut en ik zitten allebei op een stoel en praten met elkaar. Soms tekenen we dingen uit op een whiteboard, om meer inzichten te krijgen, maar meestal is het gewoon een uur lang praten en luisteren. Mijn therapeut stelt vragen, ik vertel. Ze zet dingen voor me op een rijtje.
Wat brengt therapie jou?
Eigenlijk vooral dat: dingen op een rijtje krijgen. Soms ben ik het overzicht helemaal kwijt in het leven. Dan is alles verkeerd en alles moet anders. Mijn therapeut helpt me om orde te scheppen in die chaos. Verder biedt ze een luisterend oor, heeft ze geen enkel oordeel en dus durf ik haar alles te vertellen. Ze stelt me de juiste vragen, wijst me soms een beetje de goede kant op als dat nodig is, en helpt me om dingen overzichtelijker te maken. Dat is ontzettend fijn.
Hoe gaat het dan nu met je?
Nou, dat wisselt een beetje. Soms gaat het heel goed en zou ik wel durven te zeggen dat ik gelukkig ben. Maar soms is het ook allemaal verkeerd en gaat het helemaal niet zo lekker. Dan heb ik weer angsten, of boosheid, of twijfels. Of ik ben verdrietig over dingen uit het verleden, of ik ben bang voor de toekomst. Of ik kan niet omgaan met stress, of ik denk weer dwangmatig over dingen. Maar ik denk nooit meer dat het allemaal geen zin heeft. Of dat het nooit meer goedkomt met me. En dat is een hele vooruitgang, denk ik dan maar.
Denk je dat je binnenkort klaar bent met therapie?
Nee. Ik denk dat ik zeker nog een paar jaar nodig zal hebben. En misschien wil ik wel voor altijd op onderhoudsbasis in therapie blijven. Het heeft me zoveel gebracht, ik weet niet of ik er zonder kan of wil.
Schaam je je ervoor dat je in therapie bent? Krijg je wel eens negatieve reacties?
Absoluut niet. Beide niet. Ik vind het gelukkig niks meer om me voor te schamen. Vroeger dus wel, maar nu niet meer. Negatieve reacties heb ik nog nooit gehad. Hooguit vragen van mensen die denken dat therapie iets engs is of zo, maar als ik dan uitleg hoe het werkt en waarom ik in therapie ben, dan is het al gauw weer duidelijk.
Heel soms heb ik een gevoel van eindeloosheid. Zoals gisteren. Na een therapiesessie kan het heel goed voelen allemaal, en dan kom ik thuis en dan word ik overspoeld door die gevoelens van eindeloosheid: hoe lang duurt dit nog?! Soms moet ik dan ook wel flink huilen of wil ik er even over praten met iemand. Maar ik zie nu wel in dat er niks mis is met me en dat ik niet nu al hoef te weten wanneer hoe dit er in de toekomst uit gaat zien. Dat zien we dan wel weer.
Heb je tips voor mensen die erover twijfelen of ze in therapie moeten gaan?
Kijk, op het moment dat je overweegt: ik zou eigenlijk in therapie moeten, maar ik doe het niet – bijvoorbeeld omdat je niet durft – dan weet je al dat het nodig is. En als je therapie nodig het, dan zul je het toch echt moeten doen. Of je het nou eng vindt of niet. Ik denk dat je het aan jezelf verplicht bent. Het is van levensbelang om alert te zijn op je mentale gesteldheid. En dus zul je naar je huisarts moeten gaan en moeten vertellen hoe je je voelt en waar je allemaal over nadenkt, of waar je mee zit. Ook raad ik je aan om er over te praten met mensen die je vertrouwt – mensen uit je eigen omgeving dus. Zij kunnen je misschien ook een beetje moed geven om de nodige stappen te zetten.
Wees niet te bang dat je net als ik vijf jaar in therapie zult moeten. Misschien wel, maar dat is ook geen ramp. Ik ben er alleen maar gelukkiger van geworden. Maar misschien ga je ook wel gewoon een traject in van een paar gesprekken en is dat genoeg om je weer op gang te helpen. Zoveel mensen, zoveel behoeften en zoveel manieren om dat aan te pakken.
Ik ben gaan inzien dat therapie ook gewoon een vorm van jezelf iets gunnen is. Ik gun het mezelf om gelukkiger te zijn en ja, daar heb ik therapie voor nodig – nou, prima. De start was zwaar. Je moet weten dat als je begint met therapie, alles eerst even heel kut kan worden. Immers, er komt een hoop van wat je misschien al jaren hebt weggestopt naar de oppervlakte, en daar zul je doorheen moeten. Ik beloof je dat het daarna beter wordt. Ik ben daar zelf geweest, meerdere keren, want ik ben tussendoor een paar keer gestopt en weer opnieuw begonnen, maar het is het allemaal waard. En je hebt al zoveel doorstaan – dat kan er ook nog wel bij. Als je de therapie en de therapeut die je bij passen vindt, dan is het zó goed en zo helend voor je. Gun jezelf dat alsjeblieft.
Dit waren 2200 woorden over mijn ervaring met therapie. Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, maar dat is misschien voor nu te veel. Stel gerust vragen in de comments, dat mag altijd. Misschien wil je iets kwijt, dat mag ook altijd, voel je vrij. Zorg alsjeblieft goed voor jezelf :)
Wat ben je toch een stoer wijf! Geweldig hoe open en eerlijk je bent.
Zelf sta ik een soort van aan de rand van overspannen zijn, jouw blog helpt om het te accepteren zoals het is en ook om de optie van eventuele therapie te overwegen.
Thanks!
Ik ben zelf in november vorig jaar overspannen geraakt en door vervelende therapeuten en wachttijden heeft het een halfjaar geduurd voor ik een goede therapeut had. Daarna ging m’n herstel zoveel sneller! Het is echt aan te raden :). Het gaat er natuurlijk niet om dat je zo snel mogelijk hersteld (dat moet je ook echt loslaten), maar het zou je herstel zeker kunnen bevorderen :) Sterkte!
Wat een mooi en open stuk! Ik volg zelf een studie psychologie dus ik vond het nogal dubbel om dan zelf bij een psycholoog te zitten. Ik had met de eerste 2 totaal geen klik, en bij de derde dacht ik weer: waar ben ik mee bezig dit klopt gewoon niet. Het voelde niet goed, ik had niet het idee dat ik er eerlijk kon zijn en de therapeut keek me heel afkeurend aan en stelde vervelende vragen waar haar oordeel doorheen kwam. Inmiddels zit ik bij een hele fijne vrouw en ik merk eindelijk wat vooruitgang. Nog steeds vind ik het lastig om me volledig open te stellen, maar ik denk dat dat een proces is. Ik vertel mijn omgeving eigenlijk heel open dat ik in therapie zit. Ik vind ook niet dat je je ervoor hoeft te schamen, want je gaat toch ook naar de dokter als je pijn hebt in je been? Ik hoop dat ik later, met deze ervaringen, heel veel mensen mag helpen om zich weer beter te laten voelen en wat stapjes verder te helpen :)
Liefs!
Hahaha jaa! Ik vind het ook altijd heul ironisch om te moeten vertellen dat ik toegepaste psychologie studeer xD!
Juist niet ironisch! Bij diverse vervolgopleidingen van psychologie, moeten de psychologen zelf ook in therapie, als onderdeel van de opleiding! Is juist heel goed, en logisch ook! :)
Wauw, dankjewel voor je openheid!! En voor mezelf interessant om te lezen dat verdriet zich in woede kan uiten (herkenbaar), ik ben met vlagen echt heel gefrustreerd.
Fijn dat je zegt over dat een therapeut moet matchen en t niet na één mismatch moet opgeven!! Dat is zoo waar! Bij mij was het na driemaal scheepsrecht :). Ik moest kei hard janken na de eerste sessie met haar omdat ik voelde dat zij me echt ging helpen :).
Je slikt geen medicatie of wel? Ik wel. Draagt bij mij ook bij, naast de psycholoog :).
Zo herkenbaar idd, niet perse dood willen, maar willen dat het stopt. En ik heb inderdaad ook wel n angst dat ik nooit stabiel zou worden, of dat mijn nare buien nooit over gaan. Maar idd als het goed met me gaat heb ik daar minder last van. En echt normaal en helemaal stabiel lijkt me ook maar saai ;).
Sinds een paar jaar heb ik nu inderdaad ook eindelijk steeds vaker het vertrouwen dat het ooit, op de een of andere manier wel goed komt met mij :).
Stay golden girl! Ik vind jou en wat je post allemaal heel tof!! :)
Echt supergoed hoe open en eerlijk je bent over je therapie! Inderdaad helemaal niks om je voor te schamen.
Goede blogpost. In therapie zijn is in Nederland nog een taboe. Maar ik zie het als een APK voor je psyche.
Wat ik nog mis in je verhaal is de vraag: ‘en wat kost dat nou?’ Want helaas scheelt het wel erg of je een vergoeding krijgt op basis van een diagnose, uit de aanvullende verzekering, of dat je enkel een basisverzekering hebt afgesloten. En welke label de therapeut/therapie heeft maakt ook nog uit (NIP, GGZ, eerste/tweede lijns).
Dank Merel voor je openheid. Het is fijn wanneer het taboe er af mag. Want eigenlijk zou de weg naar een therapeut, wanneer je niet oke bent ‘met’ jezelf, als de weg naar de huisarts als je lijf niet oke bent ‘aan’ jezelf is. Sterkte.
Sluit me aan bij Rebel! Het is niet voor iedereen vanzelfsprekend om ook hulp te zoeken vanwege de kosten en dit is nog ingewikkeld uit te zoeken ook (terwijl je vaak al genoeg aan je hoofd hebt op het moment dat je behoefte hebt aan therapie). Wist je dat je wanneer je een burn-out hebt, gesprekken met een psycholoog heel vaak niet worden vergoed? Onze maatschappij bevestigt daarmee dat het heel normaal is om wel hulp te zoeken voor een oorontsteking of een ander lichamelijk probleem, maar houdt de drempel om je mentale gezondheid op peil te houden hoog. En dat moet echt anders! Erkenning dat dit belangrijk is, is echt essentieel. Elk taboedoorbrekend verhaal is misschien een stap in de richting van mentale gezondheidszorg voor iedereen, vooral als de kosten ook benoemd worden. Top dus dat jij hier een artikel over schrijft! :)
Klopt helemaal!
Ik ben zelf in 2014/2015 een periode bij een psycholoog geweest vanwege een depressie….
Heel vervelend allemaal!
Maar waar ik vooral van schrok was het feit dat je sowieso je gehele eigen risico moet betalen en dat het heel veel moeite kost om het traject bij de psycholoog vergoed te krijgen.
De “aandoeningen” die vergoed worden zijn teruggebracht tot nihil waardoor je alleen wanneer je ernstig ontspoord bent psychische hulp vergoed krijgt……
Zo triest.
Het kost namelijk een vermogen zo’n traject dus voor heel veel mensen, die het hard nodig hebben, is het zo goed als onbereikbaar.
Thanks for sharing Lieve merel. Vorig jaar ben ik ook met therapie begonnen en het is de beste keuze ooit geweest! Had gelukkig ook een super goede match met een mega down to earth psycholoog. Ik
Probeer er ook open en eerlijk over te zijn, want eigenlijk gun ik het zoveel
Mensen om
Eens een goede sessie te hebben.
Wat een prachtig artikel! En ook echt heel erg goed dat je er zo open over schrijft, er zit helemaal geen ondertoon bij en dat vind ik hele knap :) Ik heb zelf ook therapie gehad, lang geleden alweer, en het brengt je inderdaad zoveel! Ik raad het stiekem iedereen aan om ooit te doen, gewoon omdat het je zoveel brengt en leert. Natuurlijk vooral als je even in de knoop zit.
Wat mooi en eerlijk geschreven Merel. Ik kan serieus zeggen dat therapie mij gered heeft. En dat mogen mensen best weten. Ik vind het jammer dat het vaak als iets gezien wordt waarvoor je je moet schamen, net als het nemen van medicatie trouwens, want dat is echt niet nodig. Het is toch alleen maar super goed als je hulp zoekt omdat je er alleen niet meer uitkomt? Actief bezig zijn met je eigen herstel, iets om trots op te zijn eigenlijk. X
Wat mooi gezegd, Karlijn. “Actief bezig zijn met je eigen herstel.” Net zoals ik na een lichamelijk issue consequent elke dag een supplement nam of (lichamelijke) oefeningen deed en daardoor geleidelijk aan vooruit ging. In psychotherapie gaat het om mentaal weer herstellen.
Dank je voor je openheid! Bij mij heeft het inderdaad ook erg lang geduurd voor ik met mijn depressies hulp durfde te zoeken. Of eigenlijk schopte mijn man me (niet letterlijk … ) naar de huisarts een paar maanden nadat hij een zelfmoordpoging deed, omdat hij schrok hoeveel van zijn gevoelens ik herkende =( Gelukkig is het bij mij niet zo ver gekomen. Hulp zoeken is het beste wat ik heb kunnen doen …
Hi Merel, wat een mooi en eerlijk stuk en wat fijn dat je het deelt! Ik heb ook een periode gehad waarin ik erg veel last had van huilbuien, angsten, depressie en paniekaanvallen. Ik had toen ook momenten dat ik dacht; als ik nu een auto ongeluk krijg en ik ga dood, ben ik van alles af. Maar goed, dat wilde ik natuurlijk niet echt. Nu weet ik dat het symptomen waren van een posttraumatische angststoornis, veroorzaakt door narcistisch misbruik. Ik ben nu 4 jaar verder en het gaat de goede kant op (met therapie was het waarschijnlijk sneller gegaan). Ik schrijf erover op mijn blog en dat voelt als een soort van therapie. Nogmaals dank voor het delen, het haalt de taboesfeer een beetje weg. Liefs Petra
Echt zo tof jouw verhaal! Stigmadoorbrekend! Vraag: heb je wel eens medicatie overwogen? Ook dat vind ik wel een taboe; veel mensen vinden medicatie een zwaktebod of zijn bang voor de gevolgen. Terwijl het net een steuntje in de rug kan bieden. Ben benieuwd of je het als optie gezien hebt en wat je overwehingen waren.
Echt super super gaaf dat je er over schrijft. Zo belangrijk dat we er met z’n allen open over zijn zodat er niet een beeld blijft heersen dat we allemaal als vrolijke altijd gelukkige mensen deze planeet over zweven ;)
Je hebt vast al veel gelezen, maar boven alle boeken die ik ooit heb gelezen heb zelf veel gehad aan boek van Paul David. Het heeft mij veel geleerd over hoe onze mentale gesteldheid werkt. http://anxietynomore.co.uk/ is de site. Misschien lees je er nog iets moois :) Heeft me compleet bevrijd ondanks dat ik altijd een denker een deels piekeraar zal zijn met lekker beeldende gedachtes. Maar daarom ben jij ook creatief, sociaal en succesvol in wat je doet :)
Emily Hart’s filmpjes zijn ook erg leuk trouwens: https://www.youtube.com/watch?v=5r2QNp1X_I4 of https://www.youtube.com/watch?v=c7ggYze1IWk&t=158s
Lieve groet!
Heel mooie blog heb je geschreven Merel, dank je wel!
Echt heel mooi stuk dit, heel helder uitgelegd. Ik vind het mooi hoe jij (en velen anderen tegenwoordig) je zo kwetsbaar opsteld. Ik geloof dat er op deze manier alleen maar meer en meer liefde in de wereld komt zodat we hopelijk ooit als mensheid dit niet meer mee hoeven te maken ❤️
Dank voor dit openhartige stuk! Kun je ook iets vertellen over de financiële kant van therapie? (en dan vooral als je het een aantal jaar doet) Ben ik erg benieuwd naar!
Wat een mooi open stuk :).
Ik ben één van die mensen die eigenlijk echt in therapie zouden moeten, maar ik durf het niet. En het is niet alsof ik vind dat therapie iets is om je voor te schamen, maar ik ben te vaak tegen een ‘vervelende’ therapeut aangelopen.
De laatste keer zat ik ineens tegenover iemand bij wie ik op de middelbare school in de klas had gezeten. Dat was denk ik meer dan 5 jaar geleden. Sindsdien heb ik nog één therapeut gehad, die mij op zich goed geholpen had met het ene specifieke probleem waar ik mee zat, maar zo dwingend was dat ik niet naar haar terug zou gaan voor andere dingen. Ik mutileer (dat klink heel heftig, maar blijft redelijk binnen de perken). en ik zou daar heel graag vanaf willen. Ik heb een klein kind en ik wil niet dat zij dit oppikt. Maar ik vind het zo ontzettend moeilijk om de eerste stap te zetten en de huisarts te bellen. Maar toch helpt je verhaal me wel, want ik herken nu eigenlijk pas voor het eerst dat mijn schroom voorkomt uit het feit dat ik dus een paar keer niet die klik had. En dat is toch weer een stapje verder :). Dus nogmaals bedankt.
Wat vervelend dat je geen goede ervaring hebt met therapeuten. Een ‘klik’ is zo belangrijk, want hoe ga je anders alles tegen diegene kunnen vertellen?! Ik hoop dat wanneer je je huisarts belt en een verwijzing krijgt, bij een hele fijne therapeut gaat uitkomen. Succes! X
Wat fijn voor jouw openheid hierover! Ik vind veel herkenning in jouw verhaal. Binnenkort ga ik beginnen met intensieve therapie. Heel spannend maar ik weet dat het stappen zijn naar positief veranderen, eigenliefde en inderdaad, “jezelf wat gunnen”. Ik heb ook last van dwang (OCPD) en merk dat door mezelf steeds liever te gaan benaderen, de druk wat van de ketel gaat (en er uiteindelijk meer creativiteit en levensplezier tot uiting komt, het blije kind hihi :-))
Ik ga ook al een jaar of 5 naar mijn therapeut en ik schaam me daar ook niet voor én ik ben ook absoluut niet van plan om snel te stoppen. Bedankt voor je open blog!
Ik reageer nooit op je blogs, maar ik wil deze keer toch even zeggen hoe goed ik het vind dat je hier zo ontzettend open over bent! Ik heb zelf geen ervaring met therapie en ook geen behoefte aan, maar ik kan me voorstellen dat veel mensen er echt iets aan hebben dat jij dit op zo een nuchtere en duidelijke manier uitlegt en er over schrijft . Dank daarvoor!
Zoals altijd weer mega veel respect voor je eerlijkheid! Ik heb zelf een tijdje bij een mensendieck gelopen, maar tijdens die sessies zat ik net als jij gewoon tegenover elkaar te praten. De mensen in mijn omgeving wisten wel dat ik daarnaartoe ging, maar de reden erachter niet echt. Ik schaamde me er niet precies voor, maar wilde het gewoon niet vertellen – er viel ook niet echt iets duidelijks over te zeggen. Maar het heeft me wel heel erg geholpen, al is het nog steeds niet ‘weg’.
Moedig dat je hier over schrijft. Fijn dat je geen negatieve reacties krijgt. Helaas heb ik wel gemerkt dat therapie voor sommigen een taboe is. Mijn ex-partner zei bij elke ruzie: “Tja Miep, jij bent in psychotherapie. Als je psycholoog je over een tijdje genezen heeft, dan zal je wel inzien, dat ik gelijk heb. Jij bent psychisch niet in orde, dus ik zal je niet kwalijk nemen dat je onredelijk bent. Je mag blij zijn dat ik bij je blijf.” Zelf hoefde hij niet in therapie, want hij was ‘normaal’. Hij gebruikte mijn kwetsbaarheid (namelijk dat ik had toegegeven dat ik hulp van een psych had ingeschakeld) om me te kleineren.
Maar… lag het probleem dan bij de therapie of bij je ex-partner die jou volgens mij gewoon heel onaardig en onredelijk behandelde?
Inderdaad! Ik ben heel blij voor je dat dit inmiddels je ex is, want dit is toch compleet respectloos. Je verdient iemand die je juist steunt als je kwetsbaar bent.
Wat vind ik jou stoer dat jij zo openlijk praat over je therapie.
Ik heb bewondering voor je eerlijkheid en openheid. Want er is niks mis met therapie.
Een mooi, open en eerlijk bericht, dit. En terechte opmerking: je hoeft je hier zeker niet voor te schamen. Integendeel, het betekent persoonlijke groei.
<3
Lieve Merel
Ik kijk vaak even op je website en vind de recepten fantastisch. Ik zelf eet niet veganistisch, al zou een deel dat wel willen, maar doordat ik zelf aanleg heb voor psychische ‘toestanden’ kies ik er bewust voor dat niet te doen. Er zijn namelijk linken naar psychische problemen en voedingstekorten etc.. Ik zelf ben nu nog aan het onderzoeken hoe het precies werkt voor mij en mijn lichaam , maar een tekort aan eiwitten bijvoorbeeld kan meer angst veroorzaken, ook gezonde vetten hebben een directe link. Misschien interessant om te onderzoeken. Ik geloof dat je psychische problemen vanuit meerdere hoeken kunt onderzoeken, psychologisch, spiritueel en fysiek. Het boek van Ingeborg Bosch, Illusies, heeft mij veel geleerd over de oude programmering van het kind en over het hier en nu, het volwassen bewustzijn. Misschien heb je hier nog wat aan. Veel succes op jouw pad! Liefs Eva
Wat een goede blogpost Merel. Heel goed dat je hier zo open over bent. Hopelijk gaat het taboe er een beetje van af.
Wow Merel ik vind het zo fijn en knap dat je dit artikel geschreven en gedeeld hebt. Het is echt belangrijk dat er meer gesproken wordt over dit soort dingen, zeker over dwangstoornis. Veel meer mensen hebben dat dan dat de meeste mensen denken. Mij is ooit verteld dat OCD een ‘coping mechanism’ is voor stress en ‘anxiety’. Een aangezien we in een maatschappij leven die grotendeels bestaat uit ‘stress en anxiety’, verbaast het me ook niet dat het steeds vaker voorkomt. Veel succes met je komende tijd(en) van therapie, hoe kort of lang dat ook mag zijn. (: