Op 24 februari publiceerde ik een blogpost over LGBTIQ+ representatie in de media. Dank voor jullie interesse en reacties! Fijn om te lezen dat mijn verhaal stof tot nadenken gaf en dat mensen zich erin herkenden. In mijn vorige blogpost had ik het vooral over representatie op tv, in series en films. In deze post wil ik het hebben over het belang van representatie in de literatuur. Boeken kunnen een grote rol spelen – niet in de laatste plaats voor jongeren.
In de tram hoorde ik iemand zeggen ‘dat er nu wel érg veel roze content op Netflix verscheen.’ Niet dat het erg was natuurlijk, maar het begon een beetje op te vallen, zeg maar. Lieverd, dacht ik, je snapt het nog niet helemaal. Laat ik het uitleggen: er kan nooit genoeg LHBTIQ+ content verschijnen om ook maar in de búúrt te komen van een equivalent van alle heteronormatieve content die er in de wereld is. Dat het je begint op te vallen is een goed teken, maar het is ook nog maar het begin van iets heel groots dat nog moet gebeuren.
Afgelopen week las ik achtereenvolgend Jij zegt het, Logboek van een onbarmhartig jaar en I.M. Hierna is Geheel de uwe aan de beurt, ik kan het vanmiddag ophalen bij de bibliotheek. Je zou kunnen zeggen dat ik in een vacuüm zit met Connie Palmen. Het is er prettig en warm en ze leert me van alles. In Connie’s boeken gaan er alleen maar geliefden dood. Desalniettemin wil ik in een volgend leven Connie Palmen zijn. Ik wil haar lef om (opnieuw) innig en vol overgave lief te hebben, haar vermogen om trieste gebeurtenissen om te zetten in een prachtige taal en haar kapsel – dat wil ik ook als ik zestig ben.
Lees verder Over eindeloosheid, of juist over eindigheid, en over Connie
