Foto’s: Bette de Wit
Vorige week las ik The Argonauts, van Maggie Nelson. In dat boek las ik tientallen prachtige dingen waarover ik zo een blogpost zou kunnen schrijven, maar laat ik beginnen met dit citaat:
‘I knew you were a good animal but felt myself to be standing before an enormous mountain, a lifetime of unwillingness to claim what I wanted, to ask for it.’
Beeld: Bette de Wit
Sinds ongeveer een jaar doe ik aan yin yoga. Daarvoor had ik al wel wat dappere pogingen gedaan, maar iedere keer bleek de vorm van yoga, of de plek waar ik het deed, niet bij me te passen. Op aanraden van een vriendin probeerde ik een yin en eigenlijk was ik na de eerste les meteen al blij. Nu zijn we een jaar en twee yogascholen verder en yin yoga is gebleven.
Foto’s: Bette de Wit
Sorry niet echt sorry, er zijn te veel mooie boeken om met jullie te delen. Laatst gunde ik mezelf een paar dagen vakantie, waarin ik bijna iedere dag een ander boek las. Natuurlijk was niet alles de moeite waard, maar ik heb wel weer een lekker lijstje voor je, dus ik hoop dat jullie zin hebben in een boek. Misschien zit er iets voor je tussen.
Foto’s: Bette de Wit
Zo lang als ik me kan herinneren was er een hond. Eerst was er Sita, de hond van opa en oma. Toen waren er Max, Puck, Pip en Mac. Alle vier bij ons thuis. Door de jaren heen waren er ook konijnen en hamsters, maar dat was toch anders. Honden zijn echt gezinsleden. Ze gaan mee op vakantie, je loopt er talloze kilometers mee door regen en wind (dat schept een band), je valt er tegenaan in slaap op de bank. Hoewel ik heel erg gek ben op mijn katten (shoutout naar Bep en Pop), mis ik het soms toch om een hond om me heen te hebben. Gelukkig heeft Bette een heel lief hondje, Moos, en ben ik gezegend met een heuse officedog (Cody, van collega Jennie), waardoor ik toch nog wel een beetje aan mijn dosis hondenliefde kom.
Foto’s: Bette de Wit
Zal ik iets heel eerlijks zeggen? Ik heb het uitwerken van dit recept al een week of drie uitgesteld. Niet omdat het geen lekker recept is (dan zou ik het gewoon helemaal niet online plaatsen, natuurlijk) maar omdat mijn hoofd op dit moment helemaal niet naar recepten schrijven staat. Het voelt een beetje triviaal, ik heb het gevoel dat ik veel belangrijker dingen moet schrijven. Ik heb daar best wel een innerlijke strijd over, omdat ik weet dat sommige lezers juíst voor de recepten naar mijn blog komen en ik jullie niet wil teleurstellen. Maar tegelijkertijd denk ik: ik wil gewoon andere dingen schrijven op dit moment – is dat erg? Nee, dat is niet erg. Maar het is wel zonde om een recept dat Bette en ik gemaakt hebben niet te delen. Voorlopig is dit dan misschien eventjes het laatste recept, voor een tijdje. Tot ik er weer zin in heb.