Deze blogpost is geschreven in samenwerking met vredesorganisatie PAX / Foto’s: Angélica Vis
Sinds vorige week dinsdag loop ik rond met een quote in mijn hoofd: “How we spend our days, is how we spend our lives.” Het was een uitspraak waarmee Marjolein Visser en ik ons gesprek afsloten en het is me bij gebleven. Dat kan je zo hebben hè? Zo’n gesprek dat je nog dagen bezighoudt. Dat er zoveel mooie dingen worden gezegd die je allemaal wil onthouden.
Ik heb nooit die blogger willen zijn die mensen gaat vertellen dat er een bepaald seizoen aankomt en wat je dan allemaal moet doen om zoveel mogelijk van dat seizoen te genieten. Maar als het om de herfst gaat ben ik een hopeloos geval. Ik kan er niks aan doen, ik ben nou eenmaal een herfstkind.
Wees niet bang, er komt geen lijstje met ‘pak een kleedje en een pak speculaasjes en steek een kaarsje aan’. Al vind ik dat je al die dingen wel zou moeten doen, maar ik ga er vanuit dat jullie dat zelf ook prima kunnen bedenken. Nee, ik deel met liefde mijn favoriete ‘herfstige’ ontbijtjes met jullie. Zelf ben ik een beetje klaar met die koude sojayoghurt met diepvriesfruit en muesli. Ik heb weer zin in warme dingen en ontbijtjes die goed vullen, zodat je die barre fietstochten door wind en regen weer aankunt straks. Want dat is toch een beetje waar we ons een beetje op moeten voorbereiden, toch?
Foto’s: Sam van Rij
Een plant adopteren via Marktplaats en er dan achterkomen dat je een heel leuk buurmeisje blijkt te hebben, die de deur opendoet in tuinbroek en die honderd (zonder overdrijven) planten in huis heeft.
Schommelen met de dochter van je vriendin.
Welkom bij het laatste deel van mijn zomerdagboek! Het is vandaag 2 september en dat leek me een mooi moment om een einde te breien aan dat zomergevoel. Al wordt het nu natuurlijk nog een weekje heel mooi weer, maar goed, verder is de zomer wel een beetje voorbij. Maar wat een mooie zomer was het! Ongelooflijk. Het duurde zó lang, we hebben zóveel zonuren gehad en ik heb zóveel leuke dingen gedaan. Het lijkt me echt heel leuk om over een tijdje, als ik de herfst weer zat ben, door deze dagboekjes te bladeren en een beetje terug te verlangen naar die maanden juni, juli en augustus.
– Deze blogpost is geschreven in samenwerking met NS International –
Als je mijn blog al wat langer volgt, dan weet je dat ik een paar keer per jaar naar Berlijn afreis. Mensen vragen wel eens of dat niet verveelt, maar Berlijn voelt als thuiskomen en het verveelt me ook niet om in Rotterdam thuis te komen, dus nee. Wat het extra leuk maakt, is dat ik vrienden in Berlijn heb, die me altijd weer naar de leukste plekken sturen of meenemen, waardoor ik toffe dingen blijf ontdekken. En omdat Berlijn een stad is die altijd in ontwikkeling is, raak je nooit uitgekeken of uitgegeten. Er is altijd wel weer iets nieuws en dat is één van de redenen waarom ik met alle liefde een keer of drie per jaar in de internationale trein stap. Dat is best wel een ritje hoor, vanuit Rotterdam. Ik doe er al met al zo’n 7,5 uur over om in Berlijn te komen. In die tijd kan je ook naar New York vliegen, natuurlijk. Maar hey, groene meisjes kunnen niet drie keer per jaar naar New York vliegen natuurlijk. Los daarvan vind ik het heerlijk: ik reserveer een vaste stoel (bespaar hier die paar euro die het kost alsjeblieft niet op!) en installeer me met een boek, een podcast, muziek en lekker eten. Ik kom die uren makkelijk door, ik vind het heel fijn om op deze manier te reizen.