We ontvingen van de week een pakketje van Ponypeople. Misschien komt deze naam je bekend voor? Dat klopt! Ponypeople kwam namelijk vorige week al voorbij op De Groene Meisjes, in een artikel over onze favoriete blogs. We hoeven hier verder weinig woorden aan vuil te maken. Kijk naar de foto’s en oordeel zelf.
Je ziet het goed. Het zijn ‘totebags’ (katoenen tasjes) met een handmade Beppie-print die wij in opdracht lieten maken. Is dit niet AWESOME?! Wij wilden het wel uitschreeuwen van blijdschap toen we het pakketje, prachtig ingepakt met kattenstickers en andere fijne goodies openden. Wat is dit geweldig geworden! We waren direct verliefd. Sterker nog: dit worden de tasjes van ons leven. Deze zullen we dragen tot ze helemaal versleten zijn. En daarna laten we nieuwe maken.
Goed. Duidelijk. Jullie willen dit waarschijnlijk ook, maar dan met je eigen huisdier erop. Hoewel, het zou ook wel een te gekke trend zijn als iedereen met een ‘Beppie-bag’ over straat zou gaan, Beppie is immers ondertussen wel een stijlicoontje aan het worden. Maar, je eigen huisdier mag ook ;)
Je kan de tasjes door Anne in opdracht laten maken. Dat werkt als volgt: je bestelt een tasje. Dit kan zijn: een effen tasje, een tasje met een kleur, of een tasje met een printje. Deze maakt Anne van toffe vintage stofjes. Hartstikke groen dus, want: recycle it baby! Dan stuur je Anne een reeks foto’s van jouw geliefde (huis)dier. Dit moeten goed gedetailleerde foto’s zijn, het liefst zo scherp mogelijk. En dan gaat ze voor je aan de slag. De tasjes zijn dubbel gestikt en gaan daardoor extra lang mee, want: lekker stevig. Je begrijpt: het is allemaal handwerk en Anne maakt er echt iets prachtigs van. Dat kost tijd (4 weken,) maar natuurlijk ook geld. De in opdracht gemaakte tasjes kosten 27,50 euro per stuk.
Winactie (inmiddels gesloten!)
Hoe ongelooflijk geweldig is het om met je favoriete dier over straat te gaan? Boodschappen te doen met je huisdier aan je arm? De mensen zullen jaloers zijn, daar mag je maar op rekenen. En terecht. Nu hebben de Groene Meisjes goed nieuws! De getalenteerde Anne van Ponypeople is zo ontzettend lief om één van onze lezers blij te maken met een tasje met zijn of haar huisdier erop. IS DAT NIET TE GEK?!!
Als je wilt meedoen aan deze actie – en sorry als we het verkeerd hebben maar dat willen jullie vast allemaal- dan vragen we het volgende van je; leg hieronder bij de comments uit waarom jouw huisdier zo belangrijk en/of speciaal voor jou is. De jury, bestaande uit De Groene Meisjes en Anne, zullen 1 winnaar kiezen en diegene krijgt persoonlijk bericht van ons.
LET OP! Bonus! Anne heeft een coupon aangemaakt, speciaal voor onze lezers. Hiermee krijg je, tot eind augustus, 15 % korting op de artikelen in haar Etsy Shop. Deze vind je hier: Etsy. De code is: GROENEMEISJES.
Lieve lezers, leef je uit! En lieve Anne, heel erg bedankt voor het mogelijk maken van deze te gekke winactie en de kortingscoupon!
Wij hebben twee poezen Giraffe en Abrikoos (roepnamen: Raf en Koos). Koos heeft laatst bij een eigenwijze poezenactie haar oortje gescheurt met als gevolg een gek omklapflapperoortje. Dat was heel pijnlijk en naar voor haar maar geeft haar nu wel een eigenwijs koppie. We hebben haar vertroeteld en als dank vertroeteld ze ons nu 2x zoveel als voor het oor incident. Ze verdient het om met haar gekke oor een top(cat)model te worden!
Ik ben heel erg gek op mijn kat Daisy, omdat ze graag op schoot komt zitten, me achtervolgd in huis en superzacht is. Ze is gewoon heel gezellig. En ze kan er op de meest maffe manieren bijliggen, zoals op haar rug, met haar pootjes opgetrokken op de T-rex manier met een grote kattengrijns… wat altijd voor veel kodakmomentjes zorgt. Ook ben ik gek op haar omdat ze na zes jaar nog steeds speels is :) en niet ‘miauw’ zegt wanneer ze mauwt, maar eerder ‘MEEEHHH’. Ook is Daisy stiekem een groen meisje, ze is namelijk een tweedehandsje omdat ze niet meer overweg kon met de andere katten in huis… Dus nu krijgt ze de onverdeelde aandacht van mij en vriendlief :)
Ik vind de Beppie-tasjes ontzettend tof! Laten jullie ook nog een Pop-tasje maken?
Ik heb in december mijn hondje moeten laten inslapen en ik mis haar gekke acties nog steeds. Het was echt zo’n diva hond met een hele eigen wil, super eigenwijs en daardoor was ze heel erg grappig. Regelmatig mis ik haar gekke streken (haar uitlaten en dan omkijken en haar nog steeds aan de overkant van de sloot zien zitten, omdat ze niet verder wil lopen bijv.), waarmee ze toen het bloed onder mijn nagels vandaan haalde nog steeds. Ik zal er nu heel hard om moeten lachen. Zo’n tas zal me herinneren aan mijn eerste hond en dat ik dingen niet zo serieus moet nemen, maar het moet laten zijn zoals het is. Dat is immers iets wat Namba mij heeft geleerd.
ahhh ik heb net ook een tasje besteld bij Anne, maar ik wil eigenlijk wel meedoen met deze actie.
Nou ik ga het gewoon proberen. Redenen waarom ik een tasje met Badu&Totoro zou moeten winnen:
Totoro is heel lief, hij geeft namelijk haarliktreatments (schreef ik meer http://desschrijft.nl/2012/07/totoros-salon-take-over/ hier over )
Badu is de oudste, en die is heel wijs, want soms dan wilt Totoro in de lamellen klimmen, maar dan trekt Badu met aan de staart van Totoro om hem eruit te halen, haha.
En Badu komt ook vaak voor z’n broertje op, want toen ze een dagje mee gingen naar mijn ouders, sloeg Kiedis (de kat van m’n ouders) Totoro, en toen kwam Badu eraan lopen, en die sloeg Kiedis toe.
Al met al: eigenlijk verdien ik dit tasje niet, maar Badu en Totoro. Omdat het zulke leuke katten zijn
Het lijkt mij super om een tas van Anne te hebben met een afbeelding van mijn hond Henkie. Henkie is al bijna 10 jaar mijn maatje en gaat het liefst overal mee naar toe. Helaas is dat de laatste tijd niet meer mogelijk omdat hij begint te dementeren en een afwijking aan zijn hart heeft. Met de tas van Anne zou hij toch altijd een beetje bij me zijn.
Liv, de hond van mijn ouders, is de meest geweldige hond die er is. Helaas zie ik haar niet zo vaak. Vorige week heb ik toevallig een column over haar geschreven. Ik denk dat die wel laat zien waarom ik haar graag op een tas zou willen :)
Zodra we de kans kregen, wandelden we samen over het strand. We liepen gewoon langs de vloedlijn, totdat we geen zin meer hadden. Ze dribbelde dan vaak enthousiast voor me uit. Vervolgens stond ze stil en wachtte ze op me. Daarna holde ze weer vooruit. Een beter wandelmaatje had ik niet.
Maar inmiddels gaat dat samen wandelen niet meer. Liv, de hond van mijn ouders, is nu oud en stram. Die lange tochten samen trekt ze niet meer. Het lijkt van haar ook niet meer zo te hoeven. Slapen is nu meer haar ding.
Behalve laatst. Ik nam haar, met al haar bejaardheid, toch mee naar het strand. Ze sjokte loom achter me aan, totdat ze de zee zag. Ineens maakte ze een klein huppeltje en begon voorzichtig te hollen. Ze pakte zelfs even een stuk plastic, gooide het omhoog en liet het voor mijn voeten vallen. Haar koude neus duwde ze tegen mijn hand.
Thuis plofte ze weer neer en was ze weer haar bejaarde, rustige zelf. Een kort wandeltochtje is het enige waar ze nu nog zin in heeft.
Ik heb me er maar bij neergelegd. Al is het soms net of ik, als ik alleen over het strand loop, die koude neus even tegen mijn hand voel.
Wat een geweldige give-away! Zou heel graag meedoen maar ik ben bang dat Cobus met zijn enorme omvang niet op zo’n tasje past… ;)
Toch maar proberen:
Cobus verdient het zeker om op zo’n tasje te staan, hij is mijn harige, rode schaduw. Hij is stiekem in de veronderstelling dat hij een hond is en is nooit te beroerd om uitgebreid te knuffen of je ‘s morgens wakker te maken. Op dit moment is hij best wel zielig aangezien hij voor het eerst in zijn leven zonder andere poezen woont na het overlijden van zijn vriendin Fien. Wij (zijn mensen dus) hebben nu de speeltaak met veel plezier op ons genomen en het gaat gelukkig heel veel beter met Co!
xoxox
Aw helemaal geweldig die tasjes! Ik wil er ook eentje en dan wel van Lilo
http://i30.servimg.com/u/f30/17/70/52/27/54672810.jpg
http://i30.servimg.com/u/f30/17/70/52/27/54046510.jpg
Die begrijpt net als Beppie wat het is om een stijlicoon te zijn ;)
En ik wil het tasje om kado te geven aan de slaafjes van Lilo, want Lilo woont niet bij mij. Voor mijzelf bestel ik dan zelf wel een hele reeks tasjes (katten genoeg in huis ;) ) Maar geef toe, het straatbeeld gaat er enkel op vooruit met een mooie Lilo op een mooi tasje. Iedereen tevreden dus!
Sinds een paar weken heb ik een nieuw huisdiertje: Puk de huismuis. Elke avond als ik net in bed lig en het rustig in huis is komt hij uit zijn holletje de kamer doorrennen. Best gezellig eigenlijk. Dus sinds kort krijgt Puk een schaaltje met lekkere nootjes ed. Nu ga ik verhuizen en kan ik Puk natuurlijk niet meenemen. Maar wel in de vorm van een tas natuurlijk ;-)
hoi hoi
ik heb een hondje genaamd pip. Ze is heel belangrijk voor mij omdat we haar gekocht hebben toen het psychisch heel slecht met mij ging. En ik door pip een heel stuk ben op geknapt ik heb nu iets om voor op te staan s ochtends. En het is zo leuk als je wakker wordt en pip is helemaal blij jou weer te zien. echt hele maal geweldig. En het is echt een knuffel hondje( als ik zeg pip knuffelen komt ze na me toe en gaat met haar kopje in mijn nek liggen echt super schatig.
groetjes marieke
Onze labrador Keira is helemaal gek van onze rat Miley. Als ze samen op de bank zitten dan krijgt Miley lieve kusjes van Keira…..al is ze daarna lekker nat want die grote tong van Keira is bijna net zo groot als Miley …..:) Miley wast op haar beurt weer Keira dr poten…een hele klus voor zo een kleine rat. Dus laat ze het vaak maar bij een poot!!!!
Groetjes Astrid.
Wat een ge-wel-di-ge Beppie items! Onwijs leuk!
Ik heb twee fantastische katten, Pepijn en Baldr. Natuurlijk zijn ze ontzettend lief, maar ze hebben ook bepaalde streken.
Baldr jaagt graag op je voeten als je slaapt (prettig) om vervolgens als goedmakertje je gezicht af te likken (ook al zo prettig). Pepijn is meer van het tegen je aan praten als je bijna wegdommelt. Het is duidelijk dat ze me niet veel slaap gunnen ;).
Verder zijn ze gek op aandacht. Niet van iedereen hoor, ze zijn behoorlijk selectief. Het duurt even voordat ze je in hun hart sluiten, maar als je eenmaal binnen bent ga je daar ook niet meer weg. Zo zijn ze nog steeds gek op mijn ex. Ik moet daar nog even met ze over babbelen.
Ze hebben allebei door omstandigheden al verschillende verhuizingen mee moeten maken. Doordat het behoorlijke doeraks zijn, blijven hun halsbandjes nooit lang om. Ze zijn natuurlijk wel gechipt, maar hoe handig zou het zijn dat mensen in de buurt ze zouden herkennen doordat ik de hele dag met zo’n tasje paradeer?! Want zo’n tasje doe je nooit meer af natuurlijk.
Oh wat superleuk!!
Wil ook wel graag meedoen met de actie. :) Moest namelijk gelijk denken aan C., een soort tante van mij (zeg maar de pleegdochter van mijn oma). Zij had een hondje en die was echt álles voor haar, vorige week is hij overleden. Ze kan niet werken, haar man is vorig jaar overleden, haar (gehandicapte) dochter zit sinds kort in ‘n instelling en daarom was dit hondje was alles voor haar. Erg sneu dat ze dit hondje nu niet meer heeft en zou het daarom leuk vinden haar zo’n tasje te kunnen geven met toch nog haar hondje erop!
Mijn hondje Pip is geweldig, ze is een 9 jaar oude kooiker en houd van taartjes opeten die buiten staan af te koelen, of mijn tosti’s te stelen als ik even weg kijk en ze op tafel staan. Haar beste vriendjes hondje is vorig jaar helaas in moeten laten slapen en heeft nu een knuffeltje die ze toen van ons heeft gekregen en die sleurt ze nu overal mee naar toe. Als ze bang is voor het omweer (en ik ook) dan komt ze naar boven gelopen (wat eigenlijk niet van mama mag) en dan komt ze bij me in bed liggen met haar knuffeltje, pikt ze alle dekens in en snurkt ze in mijn oor. Ze is gewoon mijn beste vriendinnetje.
Ik doe niet mee met de win actie, maar:
De tassen van Beppie zijn zo leuk! Handgemaakt en dat voor die prijs..! ^o^
Anne, ik vind je echt een goede illustrator en de manier hoe je Ponypeople hebt opgezet en je jezelf profileert vind ik zo knap!
Zelf ben ik ook bezig met mijn illustratieve bedrijfje op te starten en wanneer ik naar jouw site kijk krijg ik goeie moed en inspiratie om mezelf weer een shop onder de kont te geven om er verder mee aan de slag te gaan.
You Rock!
Nouja!!!! Dat is echt veel te lief! Dankjewel!!!
Wij hebben al verschillende huisdieren gehad in al die jaren dat ik en mijn jongere zus geboren werden. Konijnen, honden, papegaaien, vissen, cavia’s en katten. Nu hebben we enkel nog twee honden, twee katten en een papegaai. In al die jaren heb ik nooit echt een ‘eigen’ huisdier gehad, de andere gezinsleden hadden altijd wel zo een diertje dat bij hen kwam knuffelen en enkel hen direct gehoorzaamde.
Nu sinds een jaar of twee hebben we twee katjes bij het gezin gevoegd en Gorki wordt ‘mijn kat’ genoemd. Het is altijd leuk als ik een dag naar school geweest ben of gaan werken ben(vakantiejob), dat Gorki rond mij komt draaien als ik thuiskom. Het amusement in mijn leven wordt onder meer door Gorki mogelijk, een kat kan verschrikkelijk interessant zijn, nooit verveel ik mij als ik Gorki in mijn buurt heb.
Onze lieve kat Moppie is een katje dat we gered hebben uit mijn oma’s tuin. Ze werd er gedumpt, we weten niet door wie en hou oud ze dan wel is.
Ze is nu 3,5 jaar bij ons en ze is de gelukkigste en dankbaarste kat ooit.
Maar op gebied van haar gezondheid is ze een echt sukkeltje, ze heeft best veel zorgen nodig. Vorige week werd ze geopereerd en deed ik haar verhaal op mijn blog, deze kan je hier lezen (pas op! niet voor gevoelige lezers…): http://lorecreatief.blogspot.be/2012/08/kattenliefde.html
Gelukkig is ze ondertussen weer de oude! :-) En omdat Moppie ons zo dankbaar is, verdiend ze heus om voor altijd op zo’n coole tas te mogen staan! We houden echt zielsveel van haar en hebben echt alles voor haar over :-)
Klaas was mijn allerliefste kat en ik mis hem.
In april is hij rustig in zijn slaap overleden.
Hij is tweeëntwintig jaar geworden, wat natuurlijk heel oud is voor een kat (meer dan 100 mensenjaren dacht ik), maar dat maakt het niet minder pijnlijk.
Klaas was een mooie cyper en we kregen hem gratis via het asiel. Nog steeds snap ik niet hoe die mensen hem weg hebben kunnen doen, hij was toen al vier jaar.
Klaas was super super lief, vooral voor mij, hij kwam altijd bij mij liggen en volgde me vaak. Hij kon onwijs hard spinnen en later (toen hij doof werd) nóg harder miauwen.
Het zou heel fijn en tof zijn als ik hem op mijn tas bij me kan dragen, de tassen zien er echt geweldig uit!
Het is jammer dat er maar één tas wordt verloot, want meerdere reageerders hierboven verdienen er eentje. :)
Ik heb twee katten, waar ik absoluut helemaal gek op ben: Clairy (Polak) en Katie (Bush). Clairy is nu twee jaar. Ik heb haar genomen in een periode dat ik het heel erg moeilijk had. Dankzij haar ben ik die doorgekomen: zij was er ten slotte altijd om met mij te knuffelen. Clairy was alleen een beetje eenzaam als ik van huis was. Daarom besloot ik er nog een kitten bij te nemen: Katie. Ze waren binnen no time de dikste maatjes en Clairy nam de zorg op zich voor Katie. Mijn lapjespoezen zijn gelukkig met elkaar, met mij en ik met hen!
Daarom zou ik ze graag vereeuwigd zien op een tas: duurzaam met mij boodschappen doen! (en ik heb pony people al meerdere malen bewonderd!)
Ten 1e: Wat een ontzettend mooie tasjes van Beppie! Kan ook niet anders met zo’n mooi model hè? Ze gaat er ook echt voor zitten altijd lijkt wel.. :) Nog zo 1-tje hiero hoor! & ondanks dat er al heel wat mensen kans willen maken op deze prijs, doe ik ook nog maar een poging, want hoe vet is deze prijs! :)
Jullie weten dat ik ook helemaal verliefd ben op mijn (Hulp)hond Nina, mijn steun & toeverlaat! Meer als zij voor mij betekend, kan bijna niet.. Ze is er altijd voor me (remt me af wanneer ik teveel hooi op m’n vork neem) & helpt ook in praktische zin bij zoveel dingen. Naast dit zou ze ‘t als model natuurlijk enig doen op een tas, want ‘t is zo’n beauty!
Oké, ik ben gek op d’r dat is duidelijk, hopelijk zien jullie ook genoeg redenen om haar mooie koppie te vereeuwigen op zo’n mooie tas!
Veel liefs X
WOOHOOOH! Wat een te gekke winactie! Maar uhm…nu moet ik kiezen welke van onze katten het waard is om te vereeuwigen op een tas ;-)
Nee hoor, de keuze is niet zo moeilijk: dat moet Alphy worden! Want we hadden nooit gedacht dat er vandaag de dag zo’n ondeugend, gezond en vrolijk katje op de stoel naast ons zou liggen.
Alphy hebben we afgelopen februari uit een asiel in Nederland gehaald. Ze was daar in december binnen gekomen nadat ze op straat was gevonden. Hoogstwaarschijnlijk heeft ze een enorme aanrijding met een auto? brommer? motor? bus? overleefd, want haar rechter oogje is kapot, haar staartje werkt niet meer en ze heeft twee gaten in haar buikwand. Hoewel ik ontzettend veel respect heb voor de vrijwilligers in het asiel, kreeg Alphy daar niet de individuele aandacht die ze nodig had. Eenmaal bij ons thuis begon ze lekker te eten, te spelen met onze andere kat Tigrou en kon ze zich uiteindelijk ontpoppen tot een lief en speels poesje.
Alphy is nu ruim zes maanden bij ons, dikke maatjes met Tigrou, mooi op gewicht en tweetalig ;) Wij wonen nu namelijk in Frankrijk :) Het zou te gek zijn om onze kanjer op een tasje van Anne aan iedereen te kunnen laten zien!
Maar..hoe ga ik dit nu uitleggen aan Tigrou? ;)
Toen ik vorig jaar vanuit een studentenhuis met 8 mensen naar een appartementje voor mezelf verhuisde, miste ik toch wel wat gezelligheid. Daar heb ik vorig jaar april de 3,5 jarige Felix uit het asiel gehaald. Hij ziet er ook precies zo uit, maar na een paar dagen heb ik hem toch Cuki genoemd. Dit betekent schatje in het Hongaars en hij doet zijn naam echt eer aan!
Hij volgt me overal waar ik ga en ook nu bemoeilijkt hij me het typen ;)
Als ik een paar dagen weg ben geweest moet hij zelfs mee de badkamer in, anders blijft hij eindeloos ‘huilen’ voor de deur! Het is de liefste en meest spraakzame kat die ik ooit gehad heb en ik zou hem graag elke dag bij me dragen <3
Deze actie is perfect voor mijn dikke kater Brammetje, hoewel we die -tje tegenwoordig meestal weglaten. Brammetje is een dikke Britse Korthaar met een hele geschiedenis en een lekkere bolle kop <3
Na een aantal jaar is hij blind geworden, waardoor weten we niet maar hij ziet helemaal niets meer. Daarnaast kreeg hij ook nog door staar druk in 1 oog waardoor we die moesten laten verwijderen. Nu is hij dus een echte piraat.
Begin dit jaar is hij van de schommelbank in de tuin, waar hij graag in de zon op ligt, gevallen. Hij mankte heel erg en we hebben foto's moeten laten maken bij de dierenarts. We weten nog steeds niet wat het precies is maar zijn knie is helemaal weg, het kan zijn dat dit door een tumor is gekomen maar zeker is het niet.
Inmiddels is hij alweer 8 jaar en moet hij iedere dag pijnstillers slikken. Hij is echt mijn lieve knuffelkater en hoop dat hij nog een aantal jaar bij ons blijft maar dat is moeilijk te zeggen. Daarom zou ik het ook geweldig vinden om hem met zijn 1 oog vereeuwigd te krijgen op een tas.
Ah, wat zou ik graag een tas willen met Keesie erop <3 Kees was mijn hondje die we in januari in hebben laten slapen. We hebben Kees op de Vogeltjesmarkt in Antwerpen uitgekozen, al wilden we alle hondjes meenemen, want ze waren echt zielig :( Hij is bij ons helemaal opgeknapt en hij heeft bijna 17 jaar bij ons mogen leven! Echt een schat van een hond, luisterde nooit, maar was wel heel lief. Als je ziek of verdrietig was, kwam hij bij je zitten en je troosten, hij voelde dat echt aan :) En toen ik 16 was, nam ik hem regelmatig op de scooter mee naar het strand. Geweldig vond hij dat! En hij was zo sterk, zelfs toen er een 2span paarden op het strand over hem heen was gereden, overleefde hij dat. Op het eind merkten we wel dat we hem in moesten laten slapen, maar hij wilde zelf nog niet. Op een dag hadden we echt het idee dat hij aangaf dat het goed was en dat hij wilde gaan en toen hebben we hem in laten slapen.. Wat zou zijn portret mooi zijn op een tas!
ik zou heel graag zo’n tas willen met mijn puppy Bowie erop! we hebben hem nu een maand en ik hou nu al zo veel van dat mannetje, hij heeft de schattigste oogjes van de wereld en als hij loopt zie je zo leuk zn oortjes op en neer wiebelen, ook heeft ie een super schattig kontje waarmee hij net als een eendje loopt. ik vind dat Bowie de tas verdiend. omdat hij(Echt waar) na 1 keer oefenen al luisterde naar ‘zit’. we hoefte ook maar 3 keer naar puppy cursus omdat hij al zo goed luisterde. maar onze lieve Bowie heeft ook zn ondeugende kant, hij vind het namelijk een must om alles te verzamelen (knuffels,balletjes,speeltjes) en steelt onze kussens van de stoelen. ook vind hij het geweldig als je op de grond gaat liggen, om vervolgens in je haar te bijten (au) en dat ook proberen te verzamelen. Ook snapt Bowie niet dat de katten niet met hem willen spelen, en gaat ze achterna als ze weg rennen (arme katten) kortom Bowie is een ondeugend maar ontzettend lief en trouw hondje. hij heeft ons zo opgevrolijkt, het is heerlijk om thuis te komen en dan te zien dat er iemand blij is dat je er weer bent. hij verdiend het echt <3
Wat een geweldige tasjes! Ik ben al een tijdje op zoek naar een leuke totebag in vintagestijl, dus ik ben helemaal verliefd. Daarom zou ik ook graag zo’n tasje willen winnen, ik ben totally verzot op konijnen (mijn hele kamer staat vol met konijnenbeeldjes/kaartjes/knuffels/you name it) dus een totebag met een konijn is mijn grootste wens :) En niet zo maar een konijn: Bunny von D.
Bunny von D woonde eerst samen bij mij en mijn toenmalige vriend, maar helaas moest Bunny bij mijn ex blijven toen het vorig jaar uit ging en ik verhuisde, zodat ze buiten in de tuin kon blijven rondhuppelen (ik woon nu in een studio van 26m2 zonder tuin dus het zou sneu zijn om haar hier mee naar toe te nemen). Daardoor zie ik haar niet meer zoveel als eerst en mis ik haar ontzettend. Ik vond het heerlijk om in de tuin in het zonnetje te zitten en te zien hoe ze rondhuppelt.
Ook al is ze niet zo’n knuffelkonijn, daar is ze veel te speels voor, ze is echt een schatje. Ik zou het heel leuk vinden om haar op een tas te hebben staan, dan heb ik haar toch altijd een beetje bij me :)
Kijk dan, is ze niet lief? http://www.flickr.com/photos/ikbenirisniet/3791013847/
Dunja. Het betekend wereld, en dat betekende ze ook voor mij: de hele wereld. We besloten een hond te nemen toen ik nog op de middelbare school zat en zeeën van tijd had. De kleine schattige grijze puppy werd als snel groter en groter. Uiteindelijk maarliefst 45kg! En niet omdat ze te dik was, zeker niet, maar een grote hond was ze wel! Omdat ik zo veel tijd had na school, kon ik veel met goedzak Dunja wandelen. Ik was er voor haar, zij was er altijd voor mij. Na lange, vermoeiende dagen was ze nooti te beroerd om een stukje op te schuiven op haar kussen zodat ik achter haar kon liggen. Zo vielen we dan samen lepeltje-lepeltje in slaap, waarbij ik vaak na een tijdje door mijn moeder een dekentje over mij heen kreeg.
Dunja was dan wel een grote hond, luisteren deed ze als de beste! Maar ‘s nachts kroop ze stiekem op de bank. Als ik dan thuis kwam van uit gaan, kon ik het bijna niet over mijn hart verkrijgen om mijn lieve grijze mormel van de bank af te sturen, maarja we moesten consequent blijven hè!
Vrijdag 20 mei, toen ik onderweg was naar mij ouderlijk huis om het weekend door te brengen, kreeg ik een telefoontje van mijn moeder dat ze met Dunja bij de dierenarts was. Toen we beide thuis waren, ging het niet goed met Dunja, maar ze zou er weer wat bovenop komen. Haar levensverwachting was toen nog een half jaar. Een week later zouden wij op vakantie gaan, en omdat we al eeuwen geleden geboekt hadden gingen we toch. Dunja ging logeren bij een tante en alles zou goed komen. Totdat mijn tante belde dat het enorm slecht ging. Een dag later zat ze weer bij de dierenarts, wij werden telefonisch gevraagd om toestemming te geven om lieve Dunja in te laten slapen. De 6 maanden levensverwachting is uiteindelijk geindigd na 13dagen. Mijn BFF was er niet meer. Een nachtmerrie, maar hoe dan ook: mijn BFF zal ze altijd blijven. Dunja is mijn held!
Nog even een fotootje!
http://i50.tinypic.com/9fmxif.jpg
Ik heb geen bijzonder of emotioneel verhaal. Ik wil Loki heel graag op een tasje zodat ik haar aan iedereen kan laten zien (ook al is ze niet bij me). Ik weet dat Anne dieren echt supergoed en precies kan namaken, hun gezichtsuitdrukking lijkt altijd heel erg goed. Ik hoop echt dat ik win (win nooit wat, dus ga er nu ook niet vanuit!).
Verder over Loki Stardust: ze is een husky-puppy van 12 weken oud. Ze is een draakje en een schatje tegelijkertijd. Ze is nog zo heerlijk onbezonnen en wild. Ze hapt graag in de achterpoten van onze andere hond; Shiro. Ze valt mijn voeten aan als ik in bed lig. En ze maakt me ‘s ochtends wakker, dan krijg ik een lik over m’n gezicht :)
Loki:
http://i.imgur.com/C24Ig.png
Iehhh ik zou super graag een tas willen met mijn lieve dwerg teckel Bibi erop! Ik heb een moeizame relatie met mensen in het algemeen, en vooral met mijn familie. Dit klinkt een beetje triest, maar mijn hondje is de enige met wie ik echt een band heb en de enige die ik ook mis wanneer ik weg ben. We slapen elke nacht samen, kijken samen tv, gamen samen, eten samen, douchen zelfs samen (http://24.media.tumblr.com/tumblr_m6re61DeUo1qbht3bo1_500.jpg).
Ik verhuis eind september voor 7 maanden naar Japan en ga haar super veel missen. Hoe vet zou het zijn om door Japan te lopen met mijn eigen Bibi tas?!
Wat lief! Mijn konijn, Muffin, is heel speciaal voor mij omdat hij voor schattigheid zorgt als ik me niet lekker voel (en dat is wel eens af en toe). Bovendien is-ie eigenwijs en laat-ie wel weten als hij iets wil door te stampen of aan de deur te krabben en dat herinnert me er dan aan om op te houden met eindeloos piekeren. En hij is ook gewoon knap en pluizig.
Schurk of Aart (Staartjes) op een tas? Gaaf! Ik doe heel graag mee! :)
Toen ik en mijn ex gingen samenwonen had ik maar een wens, er moest een katje komen! Na meer dan een jaar vragen, smeken en dromen, kwam dan eindelijk het verlossende woord. Er mocht een katje komen. Geweldig blij gingen we een paar weken later Vlinder halen. De enige poes uit een nest van 5. Dolgelukkig was ik, eindelijk weer een beestje in huis!
Stapelgek waren vlinder en ik op elkaar, hoe slecht ik me ook voelde thuis zat er een zwart lief katje op me te wachten, dat dol was op de aandacht en knuffels die we elkaar gaven. Toen mijn ex besloot dat hij niet meer met me verder wou en de dagen inktzwart waren, had ik dan ook maar een eis, ik nam vlinder mee.
Ik trok weer in bij mijn ouders en daar ging het eigenlijk mis, mijn manische depressiviteit stak flink de kop op. ik zat slecht in mijn vel, zorgde slecht voor mezelf en vloog van manisch naar depressieve periodes. Maar een ding hield me overeind, er zat als ik thuis kwam een zwart frummeltje op me te wachten, hoe laat ik ook thuis kwam of wat ik die dag ook uitgespookt had. Vlinder oordeelde niet en deed zelfs mee door af en toe een nachtje weg te blijven. Ze stond symbool voor mijn vrijheid, voor dat ik het heus wel kon verantwoordelijk zijn, voor dromen waarin wij samen een huisje hadden, ze stond voor hoop en onze toekomst. Het was Vlinder en ik.
Ik maaktte op internet een 101 doelen lijst aan die in 1001 dagen voldaan moest zijn. Een vriendje voor Vlinder vinden, noteerde ik onder; mijn diploma halen en een eigen huisje vinden. Helaas heeft vlinder haar vriendjes nooit ontmoet. Sinds een klein half jaar woon ik samen met mijn vriend. En sinds kort hebben we 2 geweldige katers, Nike en Lewis. Maar vlinder zal ze nooit leren kennen.
Toen ik een weekje op vakantie was in marokko, is vlinder aangereden door een auto, mijn ouders zijn nog met haar naar de dierenarts gereden maar het was al te laat. Sindsdien ligt ze begraven bij mijn ouders in de tuin. En vorige x dat ik daar was heb ik haar verteld dat ik vriendjes voor haar gevonden heb. Want hoe dol ik ook op deze katten ben, Ze zijn niet mijn hoop en dromen zoals vlinder dat was.
Met zo’n mooie tas zou mijn drietal toch weer een beetje compleet zijn, ook bij mij thuis.
Mijn zus liet me dit blogartikel zien, omdat ze het echt iets voor mij vind. En ik moet zeggen: wauw! Ik ben echt onder de indruk. Anne, Wat een ontzettend leuk concept en zo mooi uitgewerkt. Ik wil graag mee doen aan de winactie, maar mocht ik deze niet winnen, dan zou ik alsnog ontzettend graag een tas willen laten maken met mijn huisdier erop.
Dit is mijn verhaal.
Ik heb een kat gehad, Duckie. We zijn met elkaar opgegroeid en voor mij was ze veel meer dan gewoon een huisdier of kat. Ik heb heel veel leuke herinneringen aan haar en denk nog heel vaak aan haar terug. Ze was een kat met veel vreemde trekjes die haar juist zo lief en speicaal maakte. Als ze bijvoorbeeld ‘s avonds in het veld zat riep ik haar boven uit het raam en zag ik haar aankomen rennen. Dan liep ik weer naar beneden om de achterdeur voor haar open te doen en dan kwam ze met mij mee naar boven op bij mij onder de dekens te slapen.
Om een duur ging ik studeren en was ik alleen nog in het weekend thuis. Duckie was altijd ontzettend blij als ik thuis kwam en kwam mauwend naar me toe met haar staart omhoog. Ik vond het altijd heel moeilijk dat ik haar niet kon uitleggen waarom ik zo vaak van huis was, toch probeerde ik het af en toe en liet haar altijd merken dat ik ook blij was om haar weer te zien.
Duckie is twee jaar geleden overleden, in het begin van de zomervakantie. Ik kreeg een telefoontje van mijn moeder dat Duckie bij de dierenarts was, omdat ze haar verlamd hadden gevonden. Ik pakte de eerste bus die ik kon krijgen en ging direct naar het asiel. Daar kreeg ik verontrustend nieuws te horen. Ik ging naar Duckie en bleef zo lang mogelijk bij haar zitten als kon. Ik praatte tegen haar en kroelde haar. Volgens mij herkende ze me, want ze begon te mauwen en even daarna spinde ze nog een beetje. Toen moest ik gaan en wachten op bericht… Om een duur besloten we toch te bellen en toen kregen we te horen dat het heel slecht ging. Ik ging heel snel naar de dierenarts en daar is Duckie aan mijn zij gestorven. Ze kreeg stuipen en ik zei tegen de dierarts dat ze maar snel een spuitje moest krijgen zodat ze geen pijn zou hebben. Daarna hebben we haar in een handdoek gewikkeld en in de tuin begraven.
Na het schrijven van dit stuk moet ik toch nog een beetje huilen… Ik mis haar nog best vaak en het is heel fijn om aan haar terug te denken en haar te herinneren, maar ik voel er ook nog steeds verdriet bij. Ze was echt als een familielid voor mij.
Ik wil dolgraag een tas winnen met daarop een afbeelding van mijn oh zo geliefde Sjonnie Poes. Al een tijd woon ik niet meer thuis maar zodra ik er ben ga ik op zoek naar haar en zij naar mij. Ze is mijn diva poes. Sjonnie Poes is een eigenwijze dame met een eigen willetje. Vriendjes moesten zich eerst flink bewijzen voordat mevrouw ze ook maar een blik waardig gunde. En als die zelfde vriendjes mijn hart braken was ze de eerste die mij in haar dikke vacht liet uithuilen. Ondertussen is ze een dame op leeftijd geworden met haar 13 jaar in mensenleeftijd, maar nog steeds springt en rent ze alle kanten op als een kitten en negeert ze haar welvaartsbuikje.
Ik mis haar elke dag aangezien we nu een dik uur bussen van elkaar af wonen. Maar met deze tas kan ik haar elke dag om mijn arm hebben. Echt hoé geweldig zou dat zijn!
Mijn kat Momo heb ik in januari gevonden onder een brug, in een sloot. Meer dood dan levend, gelukkig heeft hij het gered! Ik heb hem Modderige Mozes (Momo)genoemd, het lijkt mij superstoer om een afbeelding van hem op een tas te krijgen. Groetjes Marina
5,5 jaar geleden was verloofd met een Keniaanse jongen die in Londen woonde. De relatie ging helaas stuk en ik leerde dat liefde helaas niet altijd alles is. Ik besloot dat nadat mijn hele geplande toekomst was ingestort ik echt iets voor mezelf moest doen. En zo vond ik Alex, mijn zwarte kater and rebound-guy. Kort daarna kreeg ik een nieuwe relatie en met deze jongen (man) ben ik nu verloofd. Alex is onze steun en toeverlaat, een vriend voor het leven.
Geweldige tassen, geweldige winactie en prachtige verhalen zijn hier in de reacties te lezen. Wat is de liefde voor een dier toch speciaal en wat fijn om te lezen dat al die mensen dat voelen. Waren er daar maar meer mensen van, dan zaten de asiels oa vast niet zo vol. Dus eigenlijk gun ik het iedereen die hier heeft gereageerd. En ik zou ook heel graag zo’n prachtige tas met daarop mijn hond Soja willen winnen. Ik ben opgegroeid met honden, heb heel wat oppashonden gehad, maar mijn lieve Soja is voor mij de allerspeciaalste. Bijna 9 jaar geleden moest ik met een heleboel dingen stoppen, omdat ik erachter kwam dat waar ik last van had chronisch is. Er is geen pilletje voor, het enige wat ik mee kreeg van de dokter die mij die stempel gaf was ” leer er maar mee leven “. Ik kwam thuis te zitten en voelde mij zo alleen. Toen ik hoorde van een zwaar verwaarloosde gevonden hond die een paar dagen later pups kreeg en dat ze allemaal heel hard een goed thuis nodig hadden wist ik meteen dat 1 van die hondjes bij mij hoorde. 9 weken later kon ik Sojaboon ophalen. Soja deed wat niemand anders nog was gelukt, gewoon door daar bij me te zijn. Ze gaf me doorzettingsvermogen, kracht, zin in leven en troost als t even tegenzat en herinnert mij daar nu nog dagelijks aan. Ik ga niet meer over mijn grenzen, omdat ik haar nog uit moet laten en wanneer ik pijn heb komt ze bij me liggen. Ze wordt 21 augustus 9 jaar en mijn grootste angst is nu dat er ooit een dag komt dat ze er niet meer zal zijn. En daarom zou ik heel graag een tas met daarop haar lieve koppie willen als soort van steun en een reminder. Alles wat ik door haar heb geleerd en volgehouden wil ik blijven doen. Als ik de tas dan bij me draag is ze toch een beetje bij me en ik hoop dat wat ik nu weet door te geven. Iedere hondenbezitter herkent vast de plotselinge gesprekken die ontstaan omdat iemand even je hond wil aaien. Als ik zie hoeveel persoonlijkheid ponypeople in zo’n schildering stopt… Ik ben zo benieuwd naar mij soja in haar stijl!… Dan lukt dat vast ook met zo’n prachtige tas. Een reden voor een praatje en het delen van je liefde voor dieren.
Zoals ik al op Twitter zei: wat een geweldige, ontroerende, lieve en grappige verhalen allemaal, zo mooi (en herkenbaar) om te lezen wat een troost dieren kunnen zijn. Onze (want hij is toch vooral van mijn ouders) hond, Bolle, is net zo’n goede vriend. Bolle is een hond uit een heel statig ras: de Leonbergers (http://en.wikipedia.org/wiki/Leonberger).
De Duitse fokker was zo trots, dat ze ons verzocht zijn originele naam aan te houden: Humboldt von Rotenschopf. Dat geloof je toch niet! Wij vonden het geen hondennaam, en hebben het ingekort tot Bolle (passend, gezien zijn uiterlijk en manier van doen). Als puppy was hij heel klein en snoepig (http://www.flickr.com/photos/nikkidekker/7787545490/), maar hij groeide als kool, en kon al snel niet meer onder het aanrecht door lopen. Dat zie je ook aan de poten: die zijn zo dik, omdat de pups een enorme groeispurt afleggen.
Inmiddels is Bolle ruim drie jaar oud, en een lieve, volwassen hond geworden. Hij ziet mijn broertje en mij niet meer regelmatig, maar gaat helemaal uit z’n dak als we op bezoek komen: springt op, legt zijn voorpoten op m’n schouders en likt mijn gezicht af, of rent gewoon hysterische rondjes om me heen.
Maar het leukste is hij wanneer hij weer bedaard is en zich ‘normaal’ gedraagt. Normaal is voor Bolle namelijk niet normaal hondengedrag: we vermoeden dat hij zich een mens waant. Hij zit graag met zijn billen op de bank, achterpoten in de lucht, voorpoten op de grond, en ‘kijkt’ dan televisie.
Toen mijn ouders een weekend weggingen, kwam ik op Bolle passen. Hij houdt niet van sporten of wandelen, alleen van zwemmen (of nou ja: van tot zijn kin in het water staan en rustig om zijn heen kijken). Dus de half uur durende wandeling die ik naar de supermarkt had gepland, bekoorde hem helemáál niet. Dat wil zeggen: tot we bij het winkelcentrum aan kwamen. Als er andere mensen zijn die naar hem staren en wijzen, kikkert ‘ie namelijk helemaal op: kop omhoog en kwispelend flaneert Bolle over de hoofdstraat.
Naast aandacht is hij dol op plakken kaas (inmiddels zijn die beperkt, want de arme jongen is op dieet) en mandarijnen, vooral wanneer hij die met mijn vader deelt. Dan gaan ze samen zitten en zegt mijn vader “Een stukje voor papa… En een stukje voor Bolle… Een stukje voor papa.. En nóg een stukje voor papa..” – wanneer hij zo vals speelt, piept Bolle het gelijk uit: niet eerlijk! Wat ook héérlijk is aan Bolle, is dat hij zo’n heerlijk hoofdkussen maakt. Stel je dat eens voor: een warm, harig, rustig ademend kleedje van 1.70 lang en 65 kilo zwaar.
Ik ben ontzettend dol op mijn Bolle, maar zoals ik schreef is het eigenlijk niet mijn hond, meer mijn petekindje. Bolle is van mijn ouders, en daar hoort hij ook echt bij. Als één van de twee hem alleen laat, al is het maar aan het strand om 50 meter verderop een ijsje te kopen, weigert hij nog een stap verder te zitten en kijkt hij heel sip en piepend tot pap of mam weer terug is.
Twee dagen in de week gaat Bolle naar het dierenpension. Omdat ze allebei fulltime werken, kan hij daar dan lekker met andere honden ravotten, en is hij niet zo alleen. Hij gaat ook vaak mee op vakantie: zo achterin de bak naar Barcelona, of Noorwegen – hij vindt het allemaal geweldig. Zon of sneeuw, hij past zich wel aan: http://www.flickr.com/photos/nikkidekker/7787633446/
Mijn ouders zijn zo gek met hem. Daarom zou ik de tas, mocht ik ‘m toch winnen, graag aan mijn moeder geven (of mijn vader – als iets hem kan overtuigen om een tas te gaan dragen, dan moet het wel een Bolle-tas zijn). Ik weet zeker dat ze dat fantastisch zou vinden. Wanneer ze dan boodschappen doet in het winkelcentrum, zal het halve dorp hem herkennen, en wijzen, en misschien kijkt ‘ie op de tas dan ook zo trots.
Oh dat is echt zo leuk!
Ik wil graag mee doen omdat mijn allerliefste knuffelkat Arie deze week voor het laatst bij mij is, na 8 jaar gezelligheid. Ik ga samenwonen met mijn lief in een huis dat ontzettend kattenongeschikt is, zeker voor een drukke kat als Arie. Een hele leuke lieve familie haalt Arie zondag op. Hun twee kinderen kunnen Arie alle aandacht en liefde geven die hij nodig heeft (want het is nogal een aandachtsgeile slettenbak eigenlijk, hihi), en in hun tuin kan hij ook helemaal los gaan. Hij gaat het dus hartstikke goed krijgen, maar ik ga hem vre-se-lijk missen. Ik moest al huilen toen ze zeiden dat ze hem zondag gaan ophalen! Maar het is voor hem echt veel beter, en dat is het allerbelangrijkst. Omdat ik hem dus ontzettend ga missen lijkt het me echt waanzinnig om hem op een tas te hebben. Dan heb ik hem toch nog steeds bij me! <3
Wat een geweldige tas heeft ze gemaakt! Echt prachtig!
Ik heb helaas geen huisdieren want dat mag hier niet whuhu :(
Wel doe ik net alsof de kat die me elke keer komt begroeten als ik mijn vriend een bezoekje breng mijn parttime knuffelkat is ;)
Wat ontzettend knap gemaakt! Ik ben jaloers op Anne haar skills EN op jullie tas!
Ik heb 2 konijntjes en zij verdienen het om vereeuwigd te worden op een tas, aangezien zij mij na een lange dag (onbetaald) werken als co-assistent in het ziekenhuis helemaal gelukkig maken! Mijn konijntjes heten Roger en Hiccup. Roger heb ik al een tijdje en sindskort is Hiccup erbij gekomen, haar heb ik bij de konijnenopvang gehaald en ze is helaas nog wat schuw. Hier gaan Roger en ik samen de komende tijd aan werken, zodat zij ook een ontzettend blij en gelukkig konijntje wordt =)
Net als iedereen die een comment heeft achtergelaten, ben ik dol op mijn huisdier. Ik heb een al aardige oude lapjespoes (een kort harige Beppie ;)), die zover ik weet al heel mijn leven aan mijn zijde is. Vanaf toen ik peutertje was, was zij als kleine kitten bij me. Samen zijn we groot geworden en hebben we veel avonturen beleefd. Ook altijd als ik verdriet had was zij er voor me en had ik het gevoel dat alleen zij me begreep. Vroeger zei ik altijd dat ik met Humpie 100 zou worden, maar inmiddels weet ik wel dat dat jammer genoeg niet gaat lukken. Een huisdier is voor mij net als een familid. We voelen elkaar aan. Een dier communiceert met je zonder woorden en toch begrijp je elkaar, zo bijzonder vind ik dat. Humpie is mijn familie, ze is mijn tijgertje. Ik heb altijd een goede band gehad met Humpie, maar de laatste tijd is deze nog sterker geworden.
Een tijdje geleden ben ik voor een aantal maanden het huis uit gegaan en in die tijd voelde ik me niet bepaald happy. Ik was toen zo bezig met andere dingen, dat ik (hoe moeilijk het ook is, maar het is zo) Humpie ben vergeten. Toen ik weer thuis kwam ben ik me echt kapotgeschrokken. Humpie lag op het randje van sterven. Ze was enorm mager, kon amper nog lopen, at niet meer en het enige wat ze deed was slapen. Ik zag de pijn ik haar ogen en ik voelde me zo ontzettend schuldig. Hoe kon ik haar nou in de steek laten. We hebben haar bij de dokter laten nakijken, maar hij kon niets vinden wat met Humpie mis zou kunnen zijn. Ondanks dat ik me zo schuldig voelde, probeerde ik nog wel zo veel mogelijk van mijn lieve Humpie te genieten, ookal was dat wel moeilijk met zo’n ziek beestje. Humpie is een echte vechter en ik hoopte dat ze er wel bovenop kwam, maar iedereen vreesde het ergste. Ik ben soms heel de dag en nacht bij haar gebleven om haar te steuen zoals zij dat altijd bij heeft gedaan.
Wonder boven wonder zag ik haar toch beetje bij beetje opknappen en krijg ze de glans op dr vacht weer terug. Mensen om me heen zeggen dat ze weer de goede kant op gaat sinds ik weer bij haar ben. Ik ben haar zo dankbaar dat ze niet heeft opgeven. Want zonder haar kan ik nog lang niet.
Nu is Humpie weer tegen het gezonde aan. Ze is af en toe een brombeertje, maar dat hebben alle dames op latere leeftijd. Ze maakt me blij en laat me genieten van de kleine dingen van het leven. Ik maak veel foto’s van dr, omdat ik bang ben om binnekort een keer kwijt te raken. Ik wil nog steeds dat we samen honderd worden, maar realistisch gezien gaat dat natuurlijk niet. Het lijk mij daarom echt geweldig om haar afbeelding op een tas te hebben, zodat ik haar nooit meer kan vergeten en op een manier toch altijd bij me is, waar ik ook ben. Nee, vergeten doe ik deze kat nooit meer.
Lieve mensen! Allereerst: waan-zin-nig bedankt voor alle geweldige reacties op dit artikel. We zijn ontzettend ontroerd om al deze prachtige verhalen te lezen. Zoveel dierenliefde op 1 pagina, het wordt ons teveel ;) We hebben een gelukkige winnares gekozen en zij krijgt van ons een berichtje. Helaas, we hadden zoveel meer mensen blij willen maken…
Je weet Anne te vinden voor een tasje. Geloof ons, het is echt de moeite waard!
Nogmaals ontzettend bedankt! Tot het volgende artikel! :)
Note van Anne: de Etsy kortingscode blijft nog tot eind augustus geldig!
Super gefeliciteerd voor de winnares! Ben benieuwd wat voor tasje het wordt!
Ik begin vast te sparen voor een eigen :)
Prachtige verhalen over dieren en hoe belangrijk ze zijn, voor mij zijn het mijn katten:
Wimpie, Keesje, Theuntje, Kaatje Floep, Sjakie Boonstra,Doortje-Dartel,Charley, Daantje, Mieneke, Brammetje, allemaal even lief, allemaal bijzonder, allemaal een heel eigen karakter. De meesten zijn al over de regenboogbrug, Doortje Dartel, die mij haar naam leent als nick, Daantje en Mieneke zijn er nog.
eerlijk gezegd zou ik niet weten wie er op een tas zou moeten, het voelt alsof ik de anderen tekort zou doen, en 10 tassen? beetje veel(-: