Disclaimer: als je nu eventjes hélemaal geen zin hebt in een semi-filosofisch verhaal, lees dit artikel dan vooral niet.
Heb jij wel eens een ‘het kan zomaar voorbij zijn-‘ moment gehad? Ik ben geen psycholoog, dus ik heb geen idee of het erg is als je dit soort gedachten wel eens hebt, maar als ik uit eigen ervaring spreek, dan zijn deze momenten voor mij juist vaak erg verhelderend. Iedere dag worden we geconfronteerd met verhalen over mensen voor wie het plotseling de laatste dag bleek te zijn. De laatste dag in leven. Of misschien de laatste dag dat ze konden lopen, zien, horen of praten. Of de laatste dag dat ze dachten kerngezond te zijn en de hele wereld aan konden. De laatste dag dat ze wakker werden naast hun lief, of de laatste dag dat ze fluitend naar hun werk gingen. Het nieuws volgen vind ik bijna onmogelijk geworden, omdat ik iedere dag weer na moet denken over alle mensen voor wie het een ‘laatste keer dat-‘ dag was.
