Ruim drie jaar geleden kocht ik een tas. Een zwarte Fjallraven Kånken. Je weet wel, dat klassieke model, 16 liter inhoud, wit-met-rood logo met een vosje erop, dunne hengsels. Ik weet nog hoe blij ik met het ding was en dat ik hem vanaf dat moment overal mee naartoe nam. Dat ‘overal’ bedoel ik heel letterlijk. Ik had hem dagelijks bij me. Of ik er nou mijn laptop in vervoerde naar mijn werkplek, de tas eigenlijk te vol laadde met boodschappen of dat hij bij me was op festivals – die tas en ik waren onafscheidelijk. Los van dat alledaagse gebruik nam ik hem ook mee op reis, de halve wereld over.
