Omdat ik het nog steeds heel erg leuk vind om deze audioblogs met jullie te delen, is het vandaag tijd voor deel 3 : ‘Iedereen is een beetje bang.’ Tenminste, ik wel. En niet een beetje soms ook, maar echt best behoorlijk veel af en toe. Dat geeft niks, want je hoeft niet altijd alles te weten of te kunnen of te durven. Het is oké om soms gewoon even te berusten in het feit dat dingen eng zijn.
Eind januari schreef ik over mijn Eerst Keren Lijst. Ja, dat is een echt ding, die lijst van mij. Ik houd letterlijk een lijst bij van dingen die ik voor het eerst doe. Het is voor mij een manier om bij te houden wat ik zoal voor ontwikkelingen doormaak en welke leuke dingen ik meemaak. Omdat het helemaal niet allemaal heel erg belangrijke of grote dingen zijn, kan ik me zo voorstellen dat dit over vijftien jaar heel vermakelijk gaat zijn om terug te lezen. ‘Uit het spannende leven van de 29-jarige Merel,’ wordt de titel van het boek dat ik erover ga uitbrengen, denk ik. (En dan ga ik het ook als audioboek inspreken, heb ik net bedacht.)
Vorige week maandag kwam mijn allereerste audioblog ever online en wow, wat een hoop reacties kreeg ik! Ik ben zo blij om te lezen dat jullie dit nieuwe concept leuk vinden en ik ben ook heel dankbaar voor de nuttige feedback die ik kreeg, om mee te nemen naar de volgende serie audioblogs die ik ga opnemen met Andrew. Vandaag is het tijd voor audioblog nummer 2: voldoen aan je eigen ideaalbeeld.
Goedemorgen! Allereerst: sorry voor de vertraging! Ik wilde dit artikel ‘gewoon’ op vrijdag inplannen, maar toen kwam er iets tussendoor, waardoor ik het naar zaterdag verschoof. Maar toen deed ik er gisteren door omstandigheden uren langer over om thuis te komen. En na heel lang in de stromende regen in Berlijn te hebben gelopen met een koffer waar een wieltje van kapot ging, en mijn vlucht omgeboekt moest worden, wilde ik thuis alleen aan een warme douche en mijn bed denken. Vandaar de vertraging. En misschien was het een teken en moet ik volgende keer weer gewoon braaf met de trein, zoals altijd ;) Goed, eind goed al goed, ik ben weer terug in Amsterdam en ik ga jullie hopelijk vandaag toch weer met een dosis groene inspiratie (de rest van) het weekend insturen!
Soms doe je van die ontdekkingen. Plaatsen, dingen, mensen. Mensen ontmoeten die de juiste woorden spreken en de juiste snaren raken. Dat zijn mijn favoriete ontdekkingen. Wie mijn blog langer leest dan vandaag, weet dat ik geen verlegen meisje ben en dat ik dat vrij gemakkelijk nieuwe ontdekkingen doe.
Toch kan ik me nog wel eens over en te veel voelen. Dan heb ik allemaal dingen in mijn hoofd die ik wil zeggen of delen, maar dan denk ik: wie zit daar nou helemaal op te wachten? Wat zullen mensen er wel niet van vinden? Onlangs schreef ik een artikel over hulp vragen en accepteren. Uit de reacties merkte ik op dat het accepteren van hulp blijkbaar het moeilijkste is. Dat vind ik ook. Althans, dat dacht ik. Maar eigenlijk vind ik het aanbieden van hulp ook behoorlijk ingewikkeld. Stom is dat.
