Misschien dacht je na het lezen van de titel van deze blogpost: “Vaker ja zeggen? Meestal lees je toch dat je juist nee moet leren zeggen?” Klopt. Het is ook heel belangrijk om nee te kunnen zeggen, om jezelf in bescherming te nemen in bepaalde situaties. Door nee te zeggen geef je je grenzen aan en dat kan erg handig en verstandig zijn om te doen. Maar, vaker ja zeggen kan leiden tot leuke en onverwachte situaties – en dát is ook wat waard!
Man, man, man, wát een spullen heb ik weg gedaan de afgelopen weken. En het idiote is: ik heb nog steeds iedere week één of twee vuilniszakken én een doos vol met kleding, boeken en spullen die weg kunnen. Ik wist niet dat je op vijftig vierkante meter zoveel spullen kon verzamelen. Je zou nu denken dat mijn huis inmiddels in een soort smetteloze lege ruimte is veranderd, maar nee hoor, er staat nog genoeg. Toen ik gisteravond op de bank zat en om me heen keek dacht ik: nu begint mijn huis eigenlijk pas echt een gezellige plek te worden. Terwijl er minder in staat.
Disclaimer: als je nu eventjes hélemaal geen zin hebt in een semi-filosofisch verhaal, lees dit artikel dan vooral niet.
Heb jij wel eens een ‘het kan zomaar voorbij zijn-‘ moment gehad? Ik ben geen psycholoog, dus ik heb geen idee of het erg is als je dit soort gedachten wel eens hebt, maar als ik uit eigen ervaring spreek, dan zijn deze momenten voor mij juist vaak erg verhelderend. Iedere dag worden we geconfronteerd met verhalen over mensen voor wie het plotseling de laatste dag bleek te zijn. De laatste dag in leven. Of misschien de laatste dag dat ze konden lopen, zien, horen of praten. Of de laatste dag dat ze dachten kerngezond te zijn en de hele wereld aan konden. De laatste dag dat ze wakker werden naast hun lief, of de laatste dag dat ze fluitend naar hun werk gingen. Het nieuws volgen vind ik bijna onmogelijk geworden, omdat ik iedere dag weer na moet denken over alle mensen voor wie het een ‘laatste keer dat-‘ dag was.
Kijk, op dit moment staat Jamie fulltime cadeautjes in te pakken bij WAAR. En ik sta fulltime voor de klas. Het zijn, voor ons beide, de drukste weken van het jaar. We maken lange dagen: om 6 uur ‘s ochtends opstaan, ‘s avonds om 6 uur pas weer thuis, dat werk. Dat gaat op zich allemaal prima, maar er zijn de laatste tijd een paar dingen gebeurd waardoor we dachten: misschien moeten we het iets rustiger aan doen.
