Afgelopen dinsdagavond waren wij aanwezig bij het ‘Who run the world? Girls!’ event van de Schone Kleren Campagne. De avond stond in het teken van de weg naar een eerlijke kledingindustrie. Hoewel er keihard wordt gewerkt om kleding duurzamer te maken, wordt er aan de andere kant ook nog altijd een enorme vervuilde en oneerlijke industrie in stand gehouden. Hoe dat komt? Heel eerlijk? Omdat wij consumenten zoveel mogelijk voor zo weinig mogelijk (geld) willen. De textielsupers (we hoeven geen namen te noemen, we weten allemaal bij welke winkels je kleding voor onwaarschijnlijke prijzen kan kopen) trekken te hard; de meeste consumenten kunnen dit niet weerstaan. Het is een vicieuze cirkel. We kopen meer, gooien meer weg omdat we kleding niet meer zo waarderen als we vroeger deden (en omdat de kwaliteit vaak ruk is) en om die reden moet er steeds weer meer geproduceerd worden. Natuurlijk, een mens moet nu eenmaal kleding dragen. Wij zijn dol op kleding. Je kan er je eigen stijl mee neerzetten, door je kleding kan je je persoonlijkheid laten zien en daarbij komt dat het gewoon functioneel is. Het houdt je droog, warm of juist koel. Maar toen we vorige week een kijkje namen in dit textielsorteerbedrijf konden we onze ogen bijna niet geloven. We wisten dat er veel kleding doorheen gaat op jaarbasis. Maar zóveel?! Bizar. En dan was dit alleen nog maar de kleding die gedoneerd wordt. We hebben het nog niet eens over de kleding die gewoon bij het huisvuil terecht komt. Waar is dat goed voor? Waar komt de behoefte vandaan om altijd maar meer, meer en meer te willen en oude kleding weg te doen? Waar is het idee vandaan gekomen dat je een t-shirt nog maar één seizoen kan dragen, omdat het daarna uit de mode is? Waarom doen we spijkerbroeken weg die nog perfect zijn? Het antwoord is waarschijnlijk; omdat we teveel hebben.
Marieke Eyskoot, schrijfster van Talking Dress (hét boek dat je moet lezen als je geïnteresseerd bent in eerlijke mode) en ons grote voorbeeld als het om fair fashion gaat, sprak ook op het event dinsdagavond. Ze vertelde onder andere hoe ze er een project van had gemaakt om haar eigen garderobe te verduurzamen. Dat begon met tellen. Marieke telde al haar kleren, stuk voor stuk. Ze kwam uit op 183 kledingstukken. Daar had ze haar schoenen en tassen nog niet bij geteld. Vanuit dit getal ging ze nadenken; heb ik wel zoveel nodig? En hoeveel stukken van die 183 zijn er nou echt goed? In Talking Dress benadrukt Marieke het belang van het hebben van een goede basis in je garderobe. Met een goede basis kan je eindeloos combinaties maken met shirtjes, bloesjes en dergelijke. Als ik (M) heel eerlijk ben ontbreekt het in mijn garderobe echt compleet aan een basis. Ik koop altijd gewoon wat ik leuk vind en dat betekent dat ik allerlei verschillende stijlen in mijn kast heb hangen. Van zwarte jurkjes tot druk geprinte jurkjes en jasjes in allerlei kleuren. En dan heb ik ook nog broeken en truien. En bloesjes en t-shirts. Maar eigenlijk passen heel veel dingen totaal niet bij elkaar. Klinkt dat bekend? Voor mij betekende dit: tijd om alles uit te zoeken en keuzes te gaan maken. Wat blijft, wat gaat weg? En wat heb ik eventueel nodig om mijn basis garderobe aan te vullen?
