Gisteravond werd heel Nederland geschokt door een aflevering van Tros Radar, over paardenvlees. Gruwelijke beelden kregen we te zien. Binnen no-time stond heel Twitter vol met meelevende berichten van mensen die besloten never nooit meer paardenvlees te eten. Ik keek op PiepVandaag en zag dat er een petitie geopend werd. Op deze pagina wordt van alles uitgelegd over het leed in de slachtpaardenindustrie en er is ook een filmpje te bekijken. Ik heb het filmpje gekeken en heb zitten huilen als een klein kind. Het was ondraaglijk om te zien. Gewonde paarden, paarden die vel over been zijn, paarden die geslagen worden, niet mogen rusten, niks te drinken of te eten krijgen, paarden die dood in de wei liggen en niet geruimd worden, paarden met leed in hun ogen. Nu ik dit typ en er weer aan denk, stromen de tranen weer over mijn wangen. Ik deelde het bericht op Facebook, met het verzoek de petitie te tekenen, en Hedy reageerde treffend: “Zoveel leed. Het is soms teveel allemaal te zien en voelen. Goed dat jullie dit delen.”
Heel Facebook staat dagelijks vol met plaatjes van dieren, groot en klein, die gemarteld, mishandeld en misbruikt worden. En hoewel wij al jaren geen vlees meer eten en sinds een paar jaar zelfs helemaal geen dierlijke producten meer gebruiken, blijft het schuldgevoel knagen. De plaatsvervangende schaamte voor het feit dat wij mensen zo ongelooflijk oneerbiedig met de dieren omgaan. Ook al weet ik dat ik mijn best doe om zoveel mogelijk dierenleed te voorkomen, het schuldgevoel blijft. Want je kan het niet oplossen. Althans, nooit helemaal. Soms kan ik zomaar ineens denken aan al die duizenden dieren die in stallen staan, op elkaar gepropt en dan breek ik. Dieren hebben liefde nodig, net als wij. Het is zo fucking oneerlijk allemaal.