Weet je nog dat we een tijdje geleden over Project Who Runs The World schreven? Wij waren (en zijn) erg onder de indruk van dit project. Je zou eigenlijk ons vorige artikel even moeten lezen, dat ‘praat’ wat makkelijker.
Lees verder Who runs the world? #2
Denk jij er wel eens over na wie jouw kleding – ja, de kleding die je as we speak draagt – gemaakt heeft? Stel dat er in het kaartje in kleding ‘made in Bangladesh’ staat; wat voor beeld roept dat bij jou op? Om eerlijk te zijn dachten wij tot voor kort geleden nog aan vrij zielige beelden. En dat is natuurlijk gebaseerd op het feit dat we allemaal weten dat de arbeidsomstandigheden in lagelonenlanden niet al te best zijn. Maar toch draait de kledingindustrie (zéker in land als Bangladesh en India) op ontzettend sterke vrouwen. Jonge meiden en oudere dames die voor zichzelf en voor hun familie in levensonderhoud voorzien. We richten ons even tot onze vrouwelijke lezers als we zeggen dat het allemaal vrouwen zijn zoals jij en wij.
Zilveren Camera-winnares Marieke van der Velden maakte een prachtige fotoreportage voor de Schone Kleren Campagne. Het is een prachtige en kleurrijke serie geworden en we geven je in dit artikel een voorproefje. Bij ieder portret hoort een kort interview. We citeren bij twee portretten een gedeelte uit deze interviews.
Als je ons blog een beetje volgt, dan is het je misschien opgevallen dat we ons de laatste tijd meer verdiepen in eerlijke mode. Wij denken dat het juist nu – nu de wereld zo vol is met oneerlijke kleding – heel belangrijk is om je garderobe te verduurzamen. Kritisch zijn op wat we kopen en dragen is een eerste stap. Een tweede stap is voor ons het verdiepen in de vraag: wat ís eerlijke mode nou precies? Gisteren heb je op onze site een review van het boek Talking Dress kunnen lezen. Het lezen van dit boek is een stap in de goede richting. Vorige week hadden wij de eer om met Niki van De Schone Kleren Campagne te spreken. We namen een aantal van jullie vragen mee en vertellen je vandaag wat wij allemaal bijgeleerd hebben. Misschien heb je er iets aan!
Links zie je Niki. Deze foto komt uit Talking Dress, het boek van Marieke Eyskoot.
Afgelopen dinsdagavond waren wij aanwezig bij het ‘Who run the world? Girls!’ event van de Schone Kleren Campagne. De avond stond in het teken van de weg naar een eerlijke kledingindustrie. Hoewel er keihard wordt gewerkt om kleding duurzamer te maken, wordt er aan de andere kant ook nog altijd een enorme vervuilde en oneerlijke industrie in stand gehouden. Hoe dat komt? Heel eerlijk? Omdat wij consumenten zoveel mogelijk voor zo weinig mogelijk (geld) willen. De textielsupers (we hoeven geen namen te noemen, we weten allemaal bij welke winkels je kleding voor onwaarschijnlijke prijzen kan kopen) trekken te hard; de meeste consumenten kunnen dit niet weerstaan. Het is een vicieuze cirkel. We kopen meer, gooien meer weg omdat we kleding niet meer zo waarderen als we vroeger deden (en omdat de kwaliteit vaak ruk is) en om die reden moet er steeds weer meer geproduceerd worden. Natuurlijk, een mens moet nu eenmaal kleding dragen. Wij zijn dol op kleding. Je kan er je eigen stijl mee neerzetten, door je kleding kan je je persoonlijkheid laten zien en daarbij komt dat het gewoon functioneel is. Het houdt je droog, warm of juist koel. Maar toen we vorige week een kijkje namen in dit textielsorteerbedrijf konden we onze ogen bijna niet geloven. We wisten dat er veel kleding doorheen gaat op jaarbasis. Maar zóveel?! Bizar. En dan was dit alleen nog maar de kleding die gedoneerd wordt. We hebben het nog niet eens over de kleding die gewoon bij het huisvuil terecht komt. Waar is dat goed voor? Waar komt de behoefte vandaan om altijd maar meer, meer en meer te willen en oude kleding weg te doen? Waar is het idee vandaan gekomen dat je een t-shirt nog maar één seizoen kan dragen, omdat het daarna uit de mode is? Waarom doen we spijkerbroeken weg die nog perfect zijn? Het antwoord is waarschijnlijk; omdat we teveel hebben.
Marieke Eyskoot, schrijfster van Talking Dress (hét boek dat je moet lezen als je geïnteresseerd bent in eerlijke mode) en ons grote voorbeeld als het om fair fashion gaat, sprak ook op het event dinsdagavond. Ze vertelde onder andere hoe ze er een project van had gemaakt om haar eigen garderobe te verduurzamen. Dat begon met tellen. Marieke telde al haar kleren, stuk voor stuk. Ze kwam uit op 183 kledingstukken. Daar had ze haar schoenen en tassen nog niet bij geteld. Vanuit dit getal ging ze nadenken; heb ik wel zoveel nodig? En hoeveel stukken van die 183 zijn er nou echt goed? In Talking Dress benadrukt Marieke het belang van het hebben van een goede basis in je garderobe. Met een goede basis kan je eindeloos combinaties maken met shirtjes, bloesjes en dergelijke. Als ik (M) heel eerlijk ben ontbreekt het in mijn garderobe echt compleet aan een basis. Ik koop altijd gewoon wat ik leuk vind en dat betekent dat ik allerlei verschillende stijlen in mijn kast heb hangen. Van zwarte jurkjes tot druk geprinte jurkjes en jasjes in allerlei kleuren. En dan heb ik ook nog broeken en truien. En bloesjes en t-shirts. Maar eigenlijk passen heel veel dingen totaal niet bij elkaar. Klinkt dat bekend? Voor mij betekende dit: tijd om alles uit te zoeken en keuzes te gaan maken. Wat blijft, wat gaat weg? En wat heb ik eventueel nodig om mijn basis garderobe aan te vullen?
