Zoals veel van onze lezers weten, zijn wij nog niet zo heel lang bezig met fulltime bloggen. En met fulltime bloggen bedoel ik dat De Groene Meisjes onze fulltime baan is en dat we ernaast geen andere projecten of baantjes meer hebben. Het heeft een aantal jaar, van heel hard werken, geduurd voordat we op dit punt zijn aangekomen – en we konden niet gelukkiger zijn. De Groene Meisjes runnen, met alles wat erbij komt kijken, is onze absolute droombaan. Nog los van het feit dat we ons iedere dag mogen bezighouden met de dingen die wij belangrijk vinden (onze lifestyle, onze idealen, anderen inspireren,) vinden we het ook fantastisch om eigen baas te zijn en een onderneming te hebben. Het past perfect bij ons, zo is gebleken.
Doen wat je leuk vindt én je geld ermee verdienen
Vorige week publiceerden wij een artikel met de titel ‘Does it spark joy?‘ Het was gebaseerd op de Marie Kondo methode, die aanvankelijk bedoeld is voor het opruimen van je huis. Maar je weet hoe die dingen gaan: van het één komt het ander en voordat je het weet ben je niet alleen je huis, maar ook je hoofd aan het opruimen. Onder het artikel raakte ik in gesprek met Annoesjka en Marjolijn, twee lezers van de Groene Meisjes.
We hadden het erover dat het zo jammer is dat ‘wij Nederlanders’ (en ik weet niet hoe dit in België is,) nog vaak de opvatting hebben dat je werk niet per se leuk hoeft te zijn, maar dat het gewoon de rekeningen moet betalen. Marjolijn maakte een heel goede opmerking. Ze zei: “Dat idee van keihard werken schijnt zijn roots te hebben in onze vroegere calvinistische tijd. Je mag niet zomaar iets ‘krijgen’, je moet het verdienen. Ik las dat laatst over vakanties: een vakantie wordt nog altijd gezien als een beloning voor iets dat niet leuk is (je werk). Dus geld verdienen met iets wat je leuk vindt, is raar, want wat is dat je beloning? En werk je dan wel hard genoeg?” Wow. Dit zette mij aan het denken.
Lees verder Doen wat je leuk vindt én je geld ermee verdienen
Stressvrije week
Vorige week maandag zat ik om kwart over zeven in de trein en ik voelde aan mijn water dat dit een zware week ging worden. Op school is er een nieuwe periode begonnen en dat betekent: nieuwe klassen, nieuwe vakken, een nieuw rooster en een extra dag werken. Zo’n begin van een periode is altijd rommelig en best wel heftig. Daarbij komt dat het de week hiervoor toetsweek was geweest en ik wist dat er een enorme berg nakijkwerk op mij lag te wachten. Dit alles overdacht ik eens op die vroege maandagmorgen en ik kwam tot de conclusie: ik moet het rustig aan doen deze week, anders val ik om. Ik riep (op Twitter en aangekomen op mijn werk) deze week uit tot ‘Stressvrije Week.’
De Groene Meisjes op Instagram #32
Weekend! Tijd voor een taartje! Grapje: dit is geen taartje, maar een gepofte zoete aardappel met speculaaskruiden en amandelboter. Het smaakt wel als een taartje trouwens. Hebben jullie ook zo hard gewerkt deze week? Wij zijn heel erg aan het weekend toe, as usual. Kijken jullie mee naar onze afgelopen week?
Persoonlijke update: Doe wat je leuk vindt!
Het is tijd voor een persoonlijke update. Het heeft misschien weinig te maken met groen-doen, maar het is toch ‘part of my life’ momenteel. Het is namelijk zo: de afgelopen zes tot negen maanden ben ik druk bezig geweest. Voornamelijk met De Groene Meisjes en met mezelf. Dat klinkt misschien wat egoïstisch, maar soms heb je dat nodig. Herken je dat? Soms voel je opeens dat er een moment komt om aan jezelf te werken, maar ook om even aan jezelf te denken. Bij mij kwam het voornamelijk doordat ik ontevreden was over mijn werk. Ik werkte op een ontzettend leuke school, met leuke leerlingen en leuke collega’s. Niks mis mee, zou je denken. Toch voelde ik dat ik niet echt op de goede plek zat. Om een lang verhaal wat korter en begrijpelijker te maken, zal ik hieronder even uiteen zetten hoe mijn afgelopen jaren eruit zagen:
Ik werkte op een mbo-school in Hoofddorp. Hier ben ik gestart als docent toen ik 20 jaar oud was. Jup, dat is jong. In het begin had ik studenten die ouder waren dan ik. Overigens, dat heb ik nog steeds wel eens, maar niet meer zo vaak als toen. Ik moest oudergesprekken voeren met ouders die mijn ouders hadden kunnen zijn. Zit je dan, met je 20 jaar, iemand van in de vijftig te vertellen wat goed is voor zijn of haar kind. Lastig. Toch heb ik me altijd goed staande gehouden, kreeg ik vaak complimenten van ouders omdat ik me met mijn 20 jaar toch zo volwassen op kon stellen en noemden de studenten me trouw ‘juf Merel.’ Ook de mensen die ouder waren dan ik. Een paar jaar en heel wat taken verder (ik greep altijd alles aan, want: goed voor je CV!) kwam ik tot de conclusie: wow, ik ben 26 en ik heb nog nooit iets anders gedaan. Terwijl mijn leeftijdsgenoten en vrienden nog bezig waren met het afronden van hun studie, had ik er al zoveel jaar werkervaring op zitten. Op één plek. Deze gedachte benauwde me.