Ik zou ernaar kunnen streven om zoveel mogelijk Europese steden te zien, maar ik kom altijd weer terug in Berlijn. Dat is vanwege obvious reasons. Zoals de veganistische donuts die je hier kunt eten, de manier waarop de januarizon de gekleurde huizen ‘s avonds goud kleurt, de feestjes waarop je eindeloos kunt dansen zonder bekeken te worden omdat Berlijners eigenlijk vooral met zichzelf bezig zijn en de fijne gesprekken die ik hier voer met de lieve vrienden die ik hier heb. Maar het is vooral omdat ik tevreden ben in en met deze stad. Ik hoef niet per se ergens anders heen.
Ik kan kort zijn over wat er op mijn bucketlist staat. Ik heb er namelijk geen. Ik heb niet het idee dat mijn leven completer zou zijn met een bucketlist. Het is vast niet zo dat als er in mijn overlijdensadvertentie zou staan ‘heeft haar bucketlist helemaal afgestreept,’ mensen meer respect voor me zouden hebben. Het is mij onduidelijk waarom het hebben van een bucketlist mij gelukkiger zou maken dan ik nu al ben. Of laat ik het anders zeggen: ik weet niet hoe een bucketlist afwerken zou kunnen voorkomen dat ik ongelukkiger zou worden dan ik nu ben. Het is denk ik niet dat ik mijn heartbreak makkelijker te boven kom als ik bezig ben met het afwerken van mijn lijstje. Een bucketlist gaat ook niet voorkomen dat ik nog eens door een heartbreak zal moeten. Het kunnen afstrepen van al mijn bucketlist ‘dingen’ zal het verlies van een familielid niet minder pijnlijk maken en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik denk eerlijk gezegd dat het hebben van een bucketlist ons wel in die illusie laat leven, maar ik geloof niet zo in die maakbaarheid van het leven.
Ook geloof ik niet dat het om kwantiteit gaat in het leven. Meer is niet altijd beter. Groter, spannender en indrukwekkender ook niet. Tof, die reis naar Zuid-Oost Azië, die zo ongeveer op ieders bucketlist staat, maar is het écht waar je naartoe wilde? Wat als je zou kijken naar een groter doel? Misschien is er iets waar je je nek voor zou willen uitsteken en kun je kijken naar welke reis daarbij zou passen. Misschien kom je dan in – weetikveel – Polen uit, en niet in Azië. Hoe erg zou dat zijn?
Bucketlists zijn ook heel veel moeten. En ook heel veel erbij willen horen, omdat de wereld om ons heen ons vertelt dat we bepaalde dingen moeten willen. Er is een enorme sociale druk om alles uit het leven te halen en om de beste versie van jezelf te zijn – altijd. Ik ben wel eens benieuwd hoeveel mensen daar écht plezier uit halen. Ik denk dat er een bepaalde mate van ontevredenheid van deze levensinstelling uitgaat. Het hele ‘als ik dit of dat niet heb gedaan, dan is mijn leven niet betekenisvol genoeg geweest,’ vind ik een akelige gedachte waar ik somber van word.
Immers, denken we nog wel eens na over hoe ongelooflijk bevoorrecht we zijn om überhaupt een bucketlist te kunnen hebben? Wanneer ik de afweging maak ‘zal ik nog een keer naar Berlijn gaan, of ga ik nu toch eens een andere stad ontdekken?’ dan weet ik: ik heb het goed voor elkaar. Ik kan kiezen. Het is een luxeprobleem. Ik kreeg bij mijn geboorte een paspoort waarmee ik de hele wereld over kan en ik heb geld uit te geven aan een luxeproduct als reizen. Toen ik vorig jaar in Nepal was, en hoorde dat alleen heel rijke mensen de mogelijkheid hebben om te reizen – omdat zij zich de benodigde peperdure visa kunnen veroorloven – dacht ik: waar hebben we het ook eigenlijk over? Ik ben hier naartoe gevlogen zonder maar één keer na te denken over het feit dat het kúnnen reizen an sich al een groot geschenk is. Waar je dan ook naartoe zou willen.
En toen ik vorige week Floortje naar het einde van de wereld keek, en ik zag dat ze een paar dagen in een schuilkelder in Jemen heeft doorgebracht met de nodige spanning en angst die daarbij kwam kijken, toen dacht ik: zij gaat daar weer weg. Zij vliegt weer naar huis, naar haar veilige Nederlandse wereld. Voor de bewoners van Jemen is het een alledaagse realiteit dat je soms naar je schuilkelder moet vluchten. Ik kan me zo voorstellen dat er mensen zijn in Jemen die wel degelijk een bucketlist hebben, om een beetje hoop te houden en uitzicht op een toekomst – maar laten we niet naïef zijn; we weten ook dat veel mensen veel dingen van hun bucketlist niet zullen kunnen uitvoeren. Leuk dat wij kunnen gaan skydiven wanneer we genoeg gespaard hebben, maar laten we vooral eens nadenken over het feit dat wij niet eens een schuilkelder hoeven te hébben.
Ik vind het arrogant om te denken dat wij, bevoorrechte westerse mensen, gewoon gaan krijgen wat we willen. Het is vaak wel zo, daar niet van, maar eigenlijk maakt dat hele idee me boos. (ik zal maar niet beginnen over dingen als The Secret, want dan ga ik helemaal los) We denken echt dat we alles kunnen krijgen wat we willen, terwijl aan de spreekwoordelijk andere kant van de wereld mensen ‘s ochtends wakker worden en al blij zijn dat hun kinderen nog school mogen, zodat zij kunnen werken aan die betere toekomst die hen beloofd is. Dan heb je helemaal geen tijd om na te denken over wat er op die bucketlist van je moet komen te staan. Dat hele skydiven, of je dat wel of niet gaat doen, wat maakt dat nou eigenlijk helemaal nog uit?
Wat een voorrecht is het om in veiligheid te leven. En als je daar nog eens bovenop mag tellen dat je gezond bent, dan heb je het helemaal goed voor elkaar. Ik denk dat ik gewoon zou willen dat we allemaal wat vaker stil zouden staan bij de dingen die ons gegeven worden. Zonder een ‘namasté, rol die yogamat maar uit’ te pullen, ik vind echt dat veel mensen te weinig genieten van normale dingen. Het zou zo bevrijdend kunnen werken om eens wat verwachtingen los te laten, denk ik vaak. Ik oefen daar sinds de afgelopen twee jaar dagelijks mee, omdat letterlijk álles in mijn leven de afgelopen twee jaar anders is gelopen dan ik had gedacht. Dat is niet altijd leuk, maar wel altijd leerzaam. Ik heb veel mooie dingen verloren, echt heel veel, maar ik heb ook nog dingen over om gelukkig mee te zijn.
Het betekent niet dat ik geen plannen maak. Natuurlijk heb ik ook dingen waarvan ik denk ‘misschien moet ik daar eens iets mee doen.’ Zo loop ik bijvoorbeeld al een tijdje rond met eigenlijk een compleet nieuw businessplan in mijn hoofd en ik hoop er op een dag iets mee te kunnen, omdat ik echt denk dat het zou kunnen werken. Maar als daar niks van terechtkomt, dan heb ik er in ieder geval van geleerd en heb ik er inspiratie uitgehaald. En ach, dan komt er wel weer iets nieuws op mijn pad. Of niet, maar dan heb ik wat ik al had. En natuurlijk zijn er oorden in de wereld die ik wel eens zou willen zien. Zoals de bergen in Canada, bijvoorbeeld. Maar met nog een keer naar de bergen in Zwitserland gaan zou ik ook heel blij zijn. Het is namelijk nog niet eens twee jaar geleden dat ik de bergen überhaupt voor het eerst in mijn leven zag. Het zou voor mij misschien meer gaan om met wie ik naar die bergen sta te kijken. Waar ze dan liggen is dan eigenlijk bijzaak.
Ik snap heus dat het hebben van een bucketlist mensen hoop geeft. Je hoort wel eens dat mensen die heel ziek zijn graag nog een bucketlist willen ‘afwerken,’ voordat ze sterven. Ik vind en weet dat ik hier geen mening over mag hebben, want ik weet gelukkig niet hoe het is om ziek te zijn en te weten dat ik ga sterven. Het enige dat ik hierover denk, is: ik hoop dat als ik in deze nare positie zal verkeren, ik niet óók nog verdrietig zal zijn over het niet kunnen afstrepen van alle dingen op mijn bucketlist, als dat me niet is gegund.
Persoonlijk probeer ik te focussen op alle goede dingen, klein en groot, die me wél gegund worden. Dat verder alles toch anders gaat dan ik gepland had, en dat ik niet alles kan krijgen wat ik wil, dat ben ik inmiddels gewend. Eigenlijk is het één grote les in tevredenheid voor mij en ik denk dat dat precies is wat ik te leren had in het leven.
Dit verhaal is geen betoog om je je bucketlist in de prullenbak te laten gooien. Al wil je je slaapkamer behangen met bucketlists, (ook wel een tof dingetje voor op je lijstje trouwens, want het klinkt best uitdagend, al zeg ik het zelf) doe vooral wat bij jou past. Schrijf ook gerust je gedachten over dit onderwerp op, hieronder bij de comments. We hoeven het, uiteraard, niet eens te zijn :)
haha, ik ben nu vooral wel benieuwd naar jouw inbreng over The Secret…
Ik dus ook! Haha
Cool wat je schrijft Merel! En dat je hier een open en eigen mening over hebt. Ik heb ook geen bucketlist en ik ga er ook geen maken :). Heb er net als jij niets optegen, maar als ik iets heb geleerd de laatste jaren dan is het wel dat het leven zich hier en nu afspeelt. De kleine mooie momenten, liefde en fijne mensen om je heen. Ohja en een goed boek mag ook! Leuk als je iets kunt afstrepen van je bucketlist maar ik weet dat ik op intensere manier heb leren genieten van een theemomentje, een lief berichtje van iemand of een fijn gesprek. En dat past bij me :)
Fijne dag!
Oh heerlijk! Ik heb ook geen bucketlist en wil er ook niet over nadenken. Dat doe ik nu natuurlijk stiekem toch, omdat ik lees wat jij hierover schrijft, maar goed. Ik heb best veel moeite met tevreden en dankbaar zijn, en zo’n bucketlist zou averechts werken. En bucketlists staan inderdaad vaak vol met clichés, dus daar begin ik ook liever niet aan. Ik ben sowieso liever anders dan anders.
Ik ken wel iemand die zo’n bucketlist had en doodziek was, en hij heeft niet alles kunnen afstrepen… Ik vraag me wel eens af of hij dat vervelend heeft gevonden.
Applaus en een diepe buiging, Merel. Geweldig stuk!
Ik vind jou zo tof!
Goh, lees ik je blog nou al zolang met plezier en voor het eerst voel ik mij geroepen om te reageren. :-)
Ik vond een bucketlist altijd al een beetje vreemd. En nu ben ik op jonge leeftijd ernstig ziek en is het heel onzeker of ik nog beter word. Hoewel ik hoop dat ik nog wat mooie plekjes in Europa ga zien, merk ik dat hele gewone dagelijkse dingen in deze periode inderdaad veel belangrijker zijn. Genieten van de zon op je gezicht, je geliefde, vrienden en familie etc. Zolang het duurt. Want je weet nooit wanneer het je tijd is.
Hey Merel,
Ik kijk niet vaak op je site, omdat je levenswijze ver van de mijne staat. Maar dat is ook juist waarom ik wél op je site kijk.
Je perspectief is zo anders dan dat van mensen om me heen dat ik altijd weer wordt getriggered om verder en anders na te denken dan anders.
Over een bucketlist of niet ga ik helemaal mee met de mogelijkheid dat dit juist (kan) zorgen voor altijd maar meer willen.
Over wat je schrijft over dat we gewoon zijn om te krijgen wat we willen kan ik je geen ongelijk geven, maar langs de andere kant geloof ik wel in de maakbaarheid van het leven. Niet in materiële zaken, of qua levensinvulling, maar wel in de manier waarop we omgaan met ons leven, onszelf en anderen.
Ik heb geen idee waarom ik nu plots een reactie plaats op je blog, maar ik wil gewoon zeggen: blijf schrijven en blijf trouw aan jezelf. Dan kan ik elke keer weer wat opsteken.
Bedankt
Wat kan ik me toch altijd goed in jouw mening vinden!
Klopt helemaal en wat heb je het weer mooi gezegd.
Sinds wij afgelopen jaar zijn verhuisd naar een woning die weliswaar kleiner is maar, door een renovatie waar we door de verkoop van onze vorige woning het geld voor hadden, helemaal voldoet aan onze wensen en er prachtig uit ziet; en sinds ik eindelijk afgelopen augustus, na 3 jaar in de ww, een leuke parttime baan heb kunnen vinden, kan ik volop genieten van de kleine dingen.
Er is eindelijk rust gekomen in mijn leven en ik streef geen grote dingen meer na.
Gewoon weer een keertje op vakantie (ik besef nu goed wat een voorrecht dat is) of ergens een hapje eten, ik geniet er veel meer van.
Vooral omdat het allemaal niet meer zo vanzelfsprekend is.
Geen bucketlist, wel actief een lijst met goede voornemens voor 2018 gemaakt. Waarom? Omdat het allemaal dingen zijn die me de afgelopen niet geheel gelukt zijn en die ik wel graag wil doen (voorbeelden: nieuw bed kopen, berging opruimen/ontspullen, weekboodschappen doen = minder impulsieve aankopen / minder food waste). Kijken of het lukt om door een lijstje ergens in huis op te hangen, beter op deze punten te letten in m’n leven. Lukt t niet, soit & lukt het wel: more donuts for me!
Ik vind dit een fantastische blogpost ! Dank je ! Verfrissend en stof tot nadenken, heerlijk .
Je hebt zó gelijk, ik wou dat ik het had geschreven. Ik heb ook geen bucketlist, vooral vanwege dat ‘moeten’. Ik ben bovendien bang dat als ik eenmaal begin er 200 dingen op komen te staan en dat ik heel ongelukkig word. Dus eigenlijk meer zelfbescherming dan principe ;-)
Eens!
Wat een fijne blog zeg! Ik ben mezelf hier ook heel erg bewust van. Ik doe ook mijn best om niet maar zoveel mogelijk leuke en hippe dingen te doen en alleen daar je voldoening uit te halen. Ik probeer zoveel mogelijk te genieten van de kleine momenten. Zo kan ik als ik overdag aan het werk ben mij echt verheugen op een gezellig avondje op de bank series kijken of gamen, terwijl ik mezelf dan vroeger als saai zou bestempelen. En hoewel ik echt wel hou van naar leuke plekken op vakantie gaan(Ben ook echt gek op Berlijn, ik herken het zo erg dat mensen het dan raar vinden dat je 2 keer naar dezelfde bestemming gaat. Als het leuk is, waarom niet! Er is zoveel te beleven in zo’n stad, op elke bestemming eigenlijk wel. Alsof je dat na een paar dagen hebt gezien) hoeft het van mij niet perse super avontuurlijk. IK wil graag vooraf weten waar ik slaap, anders word ik erg onrustig.
Weer een lang verhaal van mijn kant, maar ik vind het gewoon heel fijn om zoiets herkenbaars te lezen. :)
Haha wat grappig!
Ik wilde deze post bijna niet lezen want ik dacht, niet weer zo’n ding (die bucketlist bedoel ik dan). Toch geklikt en ik moest dan ook hardop lachen toen ik las dat je er geen had :)! Ik ben het helemaal met je eens.
Prachtig geschreven Merel!
Merel, wat een geweldig stuk! Ik voelde me altijd een buitenstaander als ik niet kon vertellen dat ik geen dromen had, dingen die ik graag wilde bereiken. Ik was altijd tevreden met wat ik had. Eerlijk gezegd begin ik me de laatste tijd ook erg te irriteren aan de zogenaamde perfecte levens van alle bloggers en vloggers. Door Social Media kan iedereen een kijkje nemen in het leven van een ander en natuurlijk ziet dat er ALTIJD perfect uit. Ik ben niet materialistisch, ik koop nooit iets nieuws voor mezelf als ik het niet nodig heb. Ik hoef geen groot huis, dure auto, reizen naar Azië. Ik ben geëmigreerd omdat ik weg wilde uit de Nederlandse consumptie-, en prestatie maarschappij. Hier in Zweden is niemand bezig met hoe je eruit ziet, vraagt niemand wat je doet voor werk (hoezo is dat belangrijk) en kan ik genieten van de natuur, iets wat ik graag wilde om meer in contact te staan met het leven. Natuurlijk wil ik iets betekenen in het leven, maar dan meer op het vlak van wat je voor iemand betekent, wat je voor iemand gedaan hebt. Niet de mooiste dingen doen, maar gewoon een mooi en goed mens zijn. Anderen zijn benieuwd naar jouw mening over the Secret, ik ben vooral benieuwd naar je business plannen!! Heel veel succes Merel, ik vind je een prachtig mens!
Veel liefs Petra (@coffeeonmondays)
Wow, mooi geschreven Merel! Mooie start om de dag dankbaar te beginnen
Nu ben ik ook juist benieuw naar je The Secret perspectief haha, omdat veel bloggers en vloggers die ik (sporadisch) volg (waarvan velen minimalistisch, groen, vegan enzo) hier heel erg van zijn. Mij spreekt het niet zo aan, maar het valt me wel op dat het op deze mensen een heel positief effect heeft. Dat ze er gelukkig van lijken te worden. Ik denk omdat het een hulpmiddel is om hun gedachten en gedrag out te linen met wat ze nou echt willen, i.p.v. aan verwachtingen te blijven voldoen, en wie zou daar praktisch gezien niet blij van worden.
Ik heb ook geen bucketlist meer, vroeger wel op de middelbare school met een vriendin, maar daar hadden we vooral lol in om daar random dingen op te zetten en ook echt te gaan doen, en ook een gevoel van saamhorigheid natuurlijk – dat je elkaar in je toekomst ziet.
Ik houd het bij mijn fuck-it-list.
Mijn eerste reactie was: Noouuuuuu Merel, hier ben ik het absoluuuuut niet mee eens. Maar nu ik het hele stuk heb uitgelezen kan ik me zeker vinden in jouw standpunt. Toch (en nu ben ik waarschijnlijk de enige hierzo als ik de reacties mag geloven) vind ik dat je zeker een bucketlist kan hebben én dankbaar kan zijn voor de kleine en grote dingen in het leven. Je kan je dromen en wensen op papier schrijven met het idee: als ik ooit de kans krijg, zou ik dat heel graag nog eens willen doen. Zonder als een arrogant en bevoorrechte westerling ondankbaar te zijn voor deze veilige en stabiele samenleving waarin we leven. Of zonder het drukkende gevoel te hebben dat je niet cool genoeg bent als je nog nooit uit een vliegtuig bent gesprongen (serieus, wie wil dat nou echt?!). Toch snap ik ook heel goed dat mensen geen bucketlist hebben. Ik moet zeggen, ik heb ook geen fysiek lijstje, maar er zijn wel een aantal dingen (jup Azie-reis..) die ik heel graag nog eens zou willen doen.
Dat gezegd hebbende vind ik je stukken altijd wel heel fijn om te lezen omdat je niet zomaar iets roept en altijd op een prachtige manier jouw mening met ons deelt!
Ik ben het helemaal met je eens. Ik snap niet zo goed waarom het een zwart-wit situatie moet zijn. Ik geniet volop van dagelijkse dingen en leef met een pluk-de-dag, zorg-dat-je-nergens-spijt-van-hebt mentaliteit. Ik ben heel dankbaar voor alles wat ik heb en weet dat het veel slechter kan, en ik doe iedere dag mijn best om een goed mens te zijn en bewust te leven.
Maar ik heb óók een bucketlist. Daar staan reizen op die ik graag wil maken, maar ook kleine dingen die ik nog graag wil doen (vrijwilligerswerk, cursussen, een blogproject, boeken die ik graag wil lezen, een wandeling in de buurt die ik graag wil maken, etc.). Het zit me niet dwars als ik iets niet kan afstrepen, maar het zorgt er wel voor dat ik mezelf blijf ontwikkelen. Prima als dat zonder bucketlist kan, maar de algemene bucketlisthaat snap ik echt niet.
Volgens mij is het hele bucketlist gebeuren er gekomen om mensen te motiveren iets met hun leven te doen, de focus te verleggen op jezelf ipv je omgeving. Zodat mensen zichzelf wat minder doodwerken en er nog iets leuks van proberen te maken – als in minder focussen op het “huisje, boompje, kindje, baan en dat was het leven dan”. Alleen met de social media erbij en de huidige mentaliteit van vele mensen, gaat iedereen weer in overdrive. Het eindeloze “je doet niet genoeg je best, alles ligt voor te grijpen, je moet het maar willen”, ik word er zo moe van. Alles moet beter, harder, nieuwer, sneller, duurder, mooier … Het is nooit genoeg. En als het niet lukt, is het allemaal jouw schuld.
Terwijl je ook gewoon blij kan zijn dat het zonnetje schijnt, de thee of koffie klaarstaat en je een fijne babbel met die ene vriend/vriendin kan hebben zonder op de tijd te letten. Ik denk dat in deze tijd de focus een beetje teruggedraaid moet worden. Nee, doodwerken is nog altijd niet ok. Maar jezelf altijd maar voorbij hollen en nooit tevreden zijn ook niet. Het mag wat minder, het mag wat trager. De zon schijnt ook niet elke dag dus je kan ook niet 24/7 gelukkig/gemotiveerd/succesvol zijn.
Laat “less is more” de motto van 2018 zijn ;-)
Tof geschreven. Ik heb geen bucket list en dacht weleens: ben ik nu de enige? Wist ook niet wat ik erop moest zetten. En ik zou er toch maar ongelukkig van worden als het niet lukt. Ben dus heel blij en herken me helemaal in jou.
Love love love!
Merel
Prachtig geschreven stukje! Ik ben het helemaal met je eens. Altijd fijn om jouw blog eens te bezoeken & zo’n mooie stukjes te lezen. Doe zo verder!
Groetjes (vanuit België) X
Kippenvel. Prachtig. Schot in de roos.
Dank hiervoor!
Lieve Merel, lieve iedereen,
Dank jullie wel!!!
Voor dit mooie, fijne en herkenbare stuk… En alle verschillende
reacties erop… Zo goed om te lezen!!! 🦋
Deze post komt als geroepen! Ik kan me soms heel ‘anders’ en onzeker voelen als mijn leven, voor mijn gevoel, rustig voortkabbelt en mijn vriendinnen 80 afspraken op een dag hebben staan. Vandaag zat ik helemaal vast in mijn hoofd. Ik vond dat ik maar eens meer uit mijn leven moest halen. Maar HELL NO. Zo’n onzin gedachtekronkel. Ik ben weer helemaal rustig na dit down-to-earth bericht. Amen sister!